5/09/2021 : Afille - Santuario S Trinidad :Op weg naar het Santuario SS Trinidad
Het was snel weer morgen en vandaag moest ik wat doorwerken om te kunnen vertrekken rond 6u30. Ik kwam beneden en de tafel stond klaar voor een Italiaans ontbijt met hun koekjes en koffie maar daar ik melk gekocht had en kon opwarmen en nog wat oud brood overhad ontbrak het alleen aan confituur om zondag te zijn. Ik heb niemand gezien en na alles bij elkaar gerapen te hebben kon ik de dode straat op. De sfeer van zaterdagavond was vervlogen en de rust wedergekeerd. Eerst het deel van de etappe van gisteren afwerken en hopen om 8u in Subiaco te bereiken om aan de volgende etappe te beginnen. Een rustige weg waar enkele autos langskwamen maar die tijdens de nacht een vos hadden dood gereden. Die heb ik even in de grasberm gedropt zodat hij voor andere wezens een voedselbron kon zijn en niet als pasta over de weg zou uitgespreid worden. Op mijn kaarten heb ik opgemerkt dat ik de stad links kon laten liggen zodat ik sneller aan de voet van de heuvel kon geraken. Hoopvol was ik als ik het bordje zag van 20 km aan 5,9% hellingsgraad maar dit was ten eerste alleen naar Livata en dan nog met de wagen. Voor stappers werd dat 10 km met trappen om te beginnen! Trappen om bij de eerste abdij te komen van zusters Benediktinen(zuster Scolatica was de zus van Benedictus) en dan verder trap op naar het Benediktijnen klooster . Altijd interessant als er een hoop toeristen langskomen want daar is koffie en croissants. Genieten want het wordt het laatste leven voor Livata, kunstmatige stad maar skigebiedje dicht bij Rome. De weg ernaartoe is heel wat anders, niet gevaarlijk maar wel steil. Plots wordt ik opgeschrikt door een elektrische mountainbiker die de rust verstoord en ook mijn gedachten gang want na een tijdje merk ik dat de merktekens ontbreken en mijn GPX beaamt dat. Dan maar de weg terugzoeken met mister Smartphone wat niet evident is. Wat klauteren en stappen en ik kan weer volgen. Het is 12 u ,einde van de mis, als ik Livata langs de kerk (futuristisch gebouw) binnen loop. Veel is er niet te zien maar een sandwiches en cola kan ik er krijgen en iets van rusttijd. Een half uur later stap ik alweer want de eerste druppels vallen al en ik wil en moet het Santuario bereiken op mijn pad waar ik kan overnachten. Terwijl de etappe Subiaco - Livata op kaart minder steil leek als deze etappe is het in de realiteit volledig anders. De klim gaat verder maar zachter zo zacht dat je gewoon kan doorstappen tot aan het kruis op de heuvel. Ik ben nu op 1750 m hoogte en het zicht is geweldig. Van hieruit zie ik flikkerlichtjes en veronderstel dat het de weerkaatsing is van de zon op autos misschien de parking van het Santuario is. Ik volg het pad dat langs een afgrond loopt van tientallen meters diep en ben blij als ik het bos in kan en mij veiliger voel. Een bordje duid mij dat het Santuario op 0,40 afstand ligt en dat geeft mij hoop voor de regen binnen te zijn. Helaas denkt het onweer er anders over en de situatie waarin ik ooit vreesde te geraken stelde zich nu voor. Snel omkleden tegen de regen en toch doorstappen, veiligheid bovenal. Getroost was ik als ik een groepje stappers kruiste op deze weg. Een houten afsluiting leidde mij opwaarts naar het heiligdom van de Trinidad (3 eenheid). Als ik de eerste afvalcontainers zag staan wist ik dat het doel bereikt was. Ik voelde mij nog fysiek uitstekend en kon zo de zorba gaan dansen van vreugde. In plaatst van te dansen heb ik mij een groot biertje besteld en in de gietende regen, onder een afdak genoten. Ik kreeg de pelgrimsruimte aangewezen en na een warme douche kon ik nog even, in de regen, rond lopen om het Santuario te bewonderen en ik stond paf want het oorspronkelijk gebouw met de fresco van de drievuldigheid stond geplakt tegen een rotswand van tientallen meters hoog, indrukwekkend waar de Italianen de moed en lef haalde er vroeger een kapel te bouwen en te versieren. Nu is het iets enorm maar voor, het oog niet zichtbaar. Veel meer vallen de winkeltjes op dan het heiligdom.De regen en vermoeidheid moeten mij een grauw beeld hebben gegeven want de zusters boden mij wat thee aan wat mij wel opwarmde. Laat zou het niet worden maar voor ik ging slapen wou ik toch de omgeving in kunstlicht bewonderen. Alles was stil en leeg buiten de pletsende regendruppel. Een mooie dag om af te sluiten en dankbaar te zijn voor de lef en het ondernemen van deze tocht.
4/09/2021 : Genazzano -Affile : Steden bezoek op heuveltjes
Na het avondeten met priester en koster, vis en groenten zoals elke vrijdag, kon ik het eetmaal afsluiten met een digestifke. Interessant is het om over mijn reis te praten en zo nieuwe tips op te doen en plaatsen om te overnachten. Ik had nog enkel tijd om wat fotos op te laden en zien dat alles klaar is voor morgen en dank u zeggen voor deze dag. Deze morgen was ik al om 6u45 naar de beveiligingsbeelden van de kerk aan het kijken want ik wist dat de koster de kerk en bedevaartsoord zou openen voor 7u en zodoende was ik tijdig in de kerk om mijn gift te doen en afscheid te nemen. Maar dat kon zomaar niet want ik moest eerst en koffie drinken en de Madonna groeten en fotograferen. Zodoende vertrok ik pas om 7u30 maar met een goed gevoel. De stad verlaten ging bergop terwijl ik dacht dat ik al aan de top van de heuvel was. Ik ging na 45 min over de Col en kon een wonder mooi landschap bewonderen. HEEL mooi en groots. Gelukkig had ik mijn route op de gpx goed na gekeken want anders was ik mis gelopen door een afslag te missen. Geen indicatie gedurende 1 uur maar mister smartphone doet het werk heel nauwkeurig. Ik daal de heuvel af naar het dal en zie onderweg 3 dorpen opduiken aan de kant van de vallei. Ik gok op het middelste dorp waar ik naartoe moet. Heel steil de weg en ik geniet van het zotte idee zon reis te ondernemen. Gelukkig kom ik alleen zwerfhonden tegen en die begrijpen toch mijn glimlach niet. Eenmaal ik de hoofdweg, door het dal, heb gekruisigd weet ik wat mij te wachten staat en het gaat stevig omhoog. Al je dan denkt snel over de top te zijn dan moet je nog eens naar Olevaro Romano komen. De stad doorkruis ik via trappen, geen auto kan er rijden, en het enige vlakke deel was het dorpsplein met bar en enkele winkels. Tijd voor mijn laat ontbijt en de ober tekent op mijn Cappuccino de letters dat het vandaag OK is. Doorkruis schreef ik want de trappen bleven maar komen om de stad te verlaten. Net als Genazzano moet ik nog lang blijven klimmen om ook hier de col over te gaan. Al dat klimmen en dalen heeft als voordeel dat je steeds mooie vergezichten hebt om van te genieten. En zo daal en stijg ik weer naar het volgende dorp maar nu minder hevig. Hier is een begrafenis aan de gang en ik kan naar de led verlichting in de lijkwagen kijken. Zo ver en verlaten maar toch een grote ceremonie voor het heen gaan. Ik loop gewoon door om toch tijdig op mijn rustplaats aan te komen maar de weg denkt er anders over. Ik merk een paaltje op met een markering maar weinig weg. Als ik tracht de weg te vinden moet ik onder een afsluiting door kruipen om verder te kunnen. Terug lopen en een andere weg bedenken brengt geen soelaas en dus wordt het kruipen !! Dan de weg zoeken in een stenen landschap . GPX is een grote hulp en dankzij de satellieten kan ik een weg vinden. Van al de wegen dat ik al belopen heb is dit wel de minst veilige want alle stenen liggen los en de vraag is of zon steen niet het gedacht krijgt na zoveel jaren stil liggen in beweging te komen als ik er voorbij loop. Dus duimen en alert zijn. Ik heb al heel veel naar mijn voeten gekeken maar vandaag breek ik het record. Als ik eindelijk beneden ben loop ik langs een fontein waar ik alle bloedspatten teweeg gebracht door bramen kan wegwassen, terug de bewoonde wereld in. De laatste klim voor vandaag en ik ben in mijn slaapstad. Affile is een mooie stad met toch iets meer leven dan voorgaande steden. Het dorpsplein is hier echt de plaats waar de mensen sociaal contact hebben met een leuke sfeer als gevolg.
4/09/2021: Artena - Genazzano :Via een bekende stad naar de Abruzzen
Deze morgen moest ik de wekker niet afzetten want ik wou voor ik vertrok nog een bericht posten op mijn blog, zodat ik later misschien zonder internet geen spijt zou hebben het niet gedaan te hebben. Bij het bekijken van de fotos van gisteren kwam me een beeld tevoorschijn van de oude Romeinse heirbaan midden in het bos. Ongelooflijk dat zulke geschiedenis bewaard blijft hier in Italië. Het was snel tijd om te ontbijten om 6u30 en mijn tas te nemen om te vertrekken. Ik moest eerst nog naar Artena, gewoon om de route te volgen, maar blijkbaar was het gewoon en stemmetje dat mij verplichtte het te doen. Bij het naderen zag ik plaatsen dat ik herkende maar het was pas als ik dicht genoeg bij de stad kwam dat het centje viel. Hier was ik al geweest en had in het convento, naast het kerkhof, geslapen op mijn reis naar Leuca. Dus stapte ik binnen en vroeg om een stempel voor mijn credenziale. Het doorkruisen van de benedenstad was bekend en zo liep ik verder langs wegen, zonder groen. Een groot verschil met gisteren en dat zal het gans de weg zijn vandaag. Met de stad te verlaten was het blijkbaar ook de moment de nieuwe CST weg te ontdekken en de oude Francigena del Sud vaarwel te zeggen. Snel was ik in Valmontone maar de weg volgde de grote baan met veel vervoer en toch wat gevaarlijk. Blij was ik als ik voorbij de stad een zijweg op moest die veel rustiger was zonder verkeer ! Een weg door een vallei naar de voet van de volgende stad Cave. De weg liep recht en vlak naar het stadje toe dat op de heuvelflank gebouwd is. Van de stilte , middeleeuwen, naar de drukte van de straten vandaag, een hele omslag. Hier begon ik al te polsen of ik niet kon overnachten maar niente' was het antwoord. Dan maar doorstappen en rond kijken naar een eventuele kans om te ovenachten. Snel was ik op mijn eindbestemming en wou nog tijdig mijn stempel halen voor de hoofdkerk sloot voor de siësta. Ik had geluk want de koster liep nog rond en wou mij toch helpen. Ik volgde hem naar zijn kantoor en liep via een beeld van het kind Jezus van Praag. Toeval maar deze keer heb ik hem wel gevraagd mij te helpen en met wat wachten werd mijn vraag aanhoord en had ik een slaapplaats in het centrum van de stad in de pastorij . Met een grote dank u stap ik achter mijn gids de sacristie binnen. Ik ben geholpen om de weg te vinden in dit groot gebouw en ook aan een maaltijd in de omgeving, minder dan gisteren maar was het gisteren geen feest? Zon verhalen beleef ik graag maar ben er mij zeker van bewust dat het botsen is op juiste mensen op mijn pad. Iets later zou het misschien heel anders zijn geweest. Na het rusten ben ik de straat opgegaan maar deze oude stad leeft nog met zijn kleine straten waar toch nog autos doorrijden maar voor jonge mensen valt er niet veel te beleven. Deze avond moet ik gaan eten en dan zal ik de dag maar afsluiten.
2/09/2021 : Fratocchie - Artena : op ontdekking naar het groene Lazio
De avond bij de paters was snel om nu ik wat op internet kon. Het was mij niet gelukt om mijn foto's op de blog te laden maar dat lukt later wel. Als ik mijn ogen wil sluiten voel ik dat mijn bed vochtig is. Mijn camelbag heeft blijkbaar een klein lekje en als je hem met dat lekje op lakens legt dan gaat het water vloeien. Gelukkig had ik een grote handdoek gekregen en kon ik droog gaan slapen. De nacht en handdoek zullen hun werk wel klaren. Gezangen maken mij wakker vanuit de kapel en dan kan ik me klaar maken om te vertrekken. Ik had wat haverkoekjes gegeten om mijn medicijnen in te nemen en kon vertrekken om het overige deel van de eerste etappe te lopen en de tweede te lopen. Ik wist dat het resterend deel naar Albano toe klimmen was maar dat het zo steil zou zijn was ik vergeten. Ik kon een beginnende fietser volgen op de lange klim. 1u30 stappen naar Castel Gandolfo toe. Een klein dorpje maar wereld bekend omdat het buitenverblijf van de pausen er gevestigd is. Prachtig gelegen aan een meer, hoog verheven en toch dicht bij de mensen. Het is tijd voor de eerste rustpauze met een ontbijt. Het traditionele natuurlijk maar het was nodig. De stad verlaten ik bergop door overblijfsel van de Romeinen. Omdat de route een groot deel van het meer volgt maar aan de andere kant van de heuvel moet ik via cimitero de stad uit. De weg is goed aangegeven zodat ik niet steeds naar de gps moet kijken. Zodra ik over de heuvel ben loop ik 90 % van de route door bossen of langsheen waar het bladerendek de zonnestralen tegenhouden en het koel is. Veel valt er niet te vertellen buiten het feit dat ik zoals de ene voet voor de andere moet plaatsen om vooruit te geraken. Zoals ik al zei liep de weg een deel rond het meer en af en toe kon ik het water zien en het buitenverblijf met zijn koepel om naar de sterren te kijken. Ik verlaat het pad rond het meer en kom langsheen een verkaveling dat grenst aan het bos. Buiten wat wandelaars en montainbikers zie ik geen mens als plots voor mij een groepje pelgrims opduiken uit Duitsland, Beieren. Het groepje met religieuzen kruis ik juist aan een bar midden in de bled maar welkom om ons te verfrissen, de priesters met een koel biertje, zusters een ijsje en ik water van de kraan. Ik praat even en kom te weten dat ze de CST ( Cammino di San Tommaso) omgekeerd lopen en georganiseerd, waarbij hun bagage wordt vervoerd van slaapplaats naar slaapplaats. Ik moet door want het is al 11u30 maar heb opgevangen dat zij wel een groot deel hadden moeten klimmen, dus ik mag gaan dalen naar de eerst volgende stad toe. Het is al 13u als ik naar een eetgelegenheid ga zoek maar ben dan wel mijn eerste paddestoelenplukker tegen gekomen. Een gans restaurant, groot, voor mij alleen en de spaghetti a vongole was lekker en een stevige portie. Nadien is het voor mij moeilijk om weer op dreef te komen maar het moet en de slaapplaats ligt niet zo ver meer. Ik ben blijf aangekomen te zijn en ga rusten. De mensen van de B&B zijn verschrikkelijk gastvrij en rijden me zelf naar de winkel om mijn boodschappen te doen. Ik overleef het wel vandaag maar morgen wordt een andere vraag.
1/09/2021 : Roma - Frattochie : Op weg over de Appia Antica
Zo, zo ik ben klaar voor de tocht. Om 6u45 mijn rugzak beginnen maken zodat ik mijn schoenen aan had bij het ontbijt om te kunnen vertrekken. Het weer is nu zalig, niet te warm en een briesje dat deugd doet. Afscheid nemen van deze plek maakt me niet verdrietig want ik kom langs hier terug voor ik naar België terug vlieg. Ik trek de poort dicht en ga op zoek naar mijn route (Camino ). Voorbij Circus Maximo vind ik de eerste nieuwe aanwijzing voor mijn route wat me gerust stelt. Snel loop ik door de grote poort van Rome de via Appia Antica op die mijn rechte weg voor vandaag zal zijn. Ongelooflijk als je bedenkt dat er zoveel mensen over deze stenen zijn gestapt en als we de geschiedenis moeten geloven waren de Romeinen de bouwers en stappers op weg naar nieuwe werelden. Eerst moet ik nog het verkeer trotseren tot ik aan de Catacombe van St Sebastiaan ben en dan valt het verkeer weg en blijven er alleen wandelaars en fietsers over. De Catacombe is nog gesloten maar in de kerk kan ik nog een paar beelden in Carrara marmer bewonderen. En nu maar stappen onder de parasoldennen en kijken waar we de voeten plaatsen want en liggen nog veel stroken met oude stenen waar we over moeten. Wel heel mooi en rustig deze weg waarlangs vroeger, 2000 j geleden , de rijken en heersers werden begraven. Men kan er nog steeds vervallen graftombes bezoeken of aanschouwen maar de latere Romeinen hebben de gebouwen geplunderd voor hun eigen gebouwen zo wat een steengroeve voor hun. Maar links of rechts vallen nog oude getuigen van weleer op zoals een oude kerk of aquaduct in het landschap. Hobbelend kan ik de via Appia Nuova bereiken waar ik vandaag kan overnachten. Ik ben op tijd om mijn rugzak af zetten voor ik kan gaan eten. Deze namiddag rusten en met wat geluk mijn blog bijwerken en overnachtingplaatsen zoeken voor de volgende dagen. Zalig !!! Vandaag ben ik beland in een vormingshuis voor paters. Een goede vibes gaat hier door het huis met vooral paters uit India. Ze verwelkomen mij en dan is het spijtig dat je het Italiaans niet goed kan spreken maar verstaan gaat al veel vlotter. We verstaan elkaar en zij zijn nieuwsgierig naar mijn reis. Grappig om zo thuis te komen in een ander universum.
De nacht was leuk met een fantatisch snurkconcert maar niet geklaagd want vandaag loop ik de eerste km van de Cammino, door Rome. Dus eerst ontbijten en afscheid nemen van de andere mensen voor ik naar St Pieter stap. De eerste etappe begint hier en loopt door het centrum. Daarom heb ik ervoor gekozen die paar km eerst te doen want in Rome wordt je steeds overvallen door mooie plaatjes waar je tijd verliest en slentert ipv te kunnen doorstappen naar je slaapplaats van de dag. Van St Pieter stap ik naar de Engelenburcht en zo naar Piazza Navona. Tweemaal een magisch beeld want de massa toeristen ontbreken. Eens wat anders dan het normale Rome. De GPS wijst me de weg en buiten het binnenlopen van wat kerken bereik ik via het Pantheon, met omweg via Giolitti , Piazza Venezia en Foro Romano het Colosseo . Een mooie wandeling dat ik morgen geen tijd hoef te verliezen. De rest van de dag is rusten want de vorige weken waren heftig en ik had wat slaap gemist. Gelukkig kwam er in de namiddag een Zwitser aan die al een jaar aan het dolen was op allerlei wegen en had ik een verhaal om naar te luisteren. Hij was zelfstandig webmaster geweest en heeft alles verkocht, opgedoekt om zich te herbronnen. Hij is vertrokken in Brussel en gelopen naar de Mont St Michel, Compostela, Fatima in Portugal, Montserrat in Spanje en zo naar Rome. Overmorgen vertrekt hij naar Assissi en zo terug naar zijn ouders in Zwitserland. Ik vrees dat het voor hem heel zwaar, zelf onmogelijk, zal zijn het gewone leven terug op te nemen. Dat was ook de mening van andere wandelaars aan tafel gisteren avond. Hij zelf had geen plan maar wel de moed om verder te stappen want hij wilde voor november de alpen over voor de sneeuw kwam. Hij had zijn eigen weg uitgestippeld via kusten om zo vlak mogelijk te lopen want hij trok zijn rugzak (huis zei hij) achter zich aan. Dus onmogelijk via de wegen die ik dikwijls gelopen heb. Een moedige man op zoek naar Joël ( zijn naam) Al babbelend en filosoferen was het vlug weer avond. Ik vroeg aan de verantwoordelijke of er soms een mis was s morgens bij de zusters want om 6u45 gingen de eerste klokkenspel, maar die was wat vroeg voor haar om 7u15 en wij waren afhankelijk van de verantwoordelijke om de deur van slot te doen, dus niet. Geen nood want begin oktober ga ik er weer langs en met een iets mildere persoon lukt het dan wel. Een goede nacht voor ogen ben ik vertrokken naar dromenland.
Het heeft lang geduurd maar vandaag kon ik weer vertrekken op wandelreis naar Italië. Maanden ben ik er al bezig met informatie te verzamelen voor deze reis die relatief nieuw is en bij vele nog onbekend. Ik heb gekozen voor de Camino di San Tomasso die vertrekt in Rome en Italië oversteekt naar de Adriatische zee en aankomt in Ortona, de stad van de heilige Thomas. De weg is slechts 311 km lang en loopt voor het grootste deel door de Abruzzen, wat betekent heuvelachtig. Ik heb slechts enkele dagen op voorhand de reis in zijn definitieve vorm gekregen. Ik dacht eerst met de wagen naar Rome te rijden, hem daar veiligachter te laten en de weg te lopen maar een auto zolang achter te laten moest hij veilig staan en daar vond ik niet zo snel plaats voor. Dan bleef er maar 1 oplossing en dat was vliegen met al de beperkingen te aanvaarden van zo reizen. Vertrekdatum kiezen en de eerste plaatsen om te overnachten kon ik van thuis uit en alles regelen zodat het thuisfront verder kan, inclusief de pannenkoeken voor Jos zijn verjaardag brengen. De voormiddag was goed gevuld en met een strakke planning en een beetje geluk zou ik nog op tijd in Trastevere moeten zijn voor de voetenwassing van 19u30. Een voorwaarde die de pelgrims worden opgelegd door de vereniging van St Jacob die de rustplaats open houdt. Een gewone ceremonie maar met een beetje inhoud. Dus duimen en doostappen zodat we het zullen halen, en een geluk dat ik wat mijn weg ken zodat ik wat kan doorstappen in de luchthaven en door de stad. Ik was er om 19u15 en kon net nog mijn rugzak wegbrengen, mij inschrijven en mijn voeten spoelen voor de ceremonie. Nadien staat de tafel gedekt en konden 6 pelgrims en 3 verandwoordelijken aanschuiven voor het avondeten. Altijd een gemoedelijke sfeer van aankomende en vertrekkende pelgrims en hun verhalen. Het was een zware dag maar leuk om door te spartelen zodat ik voor het slapengaan een grote OEF kon laten.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
