De nacht heeft zijn rust over mij gestrooid en het was een goed poedertje. Ik ben op tijd wakker want wil niet hetzelfde scenario van gisteren. Ik maak mijn rugzak klaar, ga ontbijten in een bar wat verder in de straat en kan de deur dichttrekken om 6u45. Snel nog even de kerk in voor een kruisteken en ik ben de straat op. Van een ander verhaal want de eerste kilometers zijn dalen, en hevig, vlak en rustig. Ik kan in de verte al de volgende steden herkennen op de heuvels maar naar de welke ik vandaag loop kan ik niet raden. In het dal moet ik de drukste straat van de dag oversteken en dan blijft er allen stilte en het gekwetter van de zwaluwen over die rond mij fladderen. Het is en blijft vlak en ik zie op mijn GPXtrace dat ik een tijdje langs een rivier/beek moet wandelen en die oversteken. Zalig en het weer zit mee, schoon blauwe hemel en niet te warm. Zo wil ik het iedere dag. Groot is mijn verbazing als ik plots oog in water (oog) sta met de gezwollen rivier, gezwollen beek, door de regens van de voorbije dagen. Ik schiet in de lach want op al mijn wandelingen heb ik nog nooit een rivier moeten oversteken al waddend. De schoenen en kousen uit en dan maar oversteken, denkend aan het kiezelpad jaren geleden. Even stilstaan voor foto’s en dan verder met propere frisse voeten. De wandeling gaat verder over grint wegen die doen denken aan de Strada Biance in Toscane. Je zou kunnen denken in Toscane te zijn met glooiingen en vergezichten. Ik zou constant beelden kunnen schieten maar ik moet ook vooruit. Eindelijk merk ik de eerste wegaanduidingen van deze route maar vertrouwen doe ik ze nog niet. De weg kronkelt verder omhoog en omlaag wat de panorama’s voortdurend doet veranderen. Ik merk veel verlaten panden en de boeren die er nog zijn hebben grote boerderijen met veel materiaal. De oogsten zijn voor het grootste deel binnen, buiten de zonnebloemen, en een groot deel van de akkers zijn al omgeploegd, klaar voor het komend seizoen. Ik geniet ten volle van de wandeling en ben snel op mijn eindpunt. Ik tik mijn verblijfplaats in mijn GPS en ga op zoek naar de plaats rond kijkend waar ik kan gaan eten of boodschappen kan doen. Iets voor 12 u kan ik inchecken en ik heb geluk want ik kan er op de middag ook eten en du zit ik een halfuur later aan tafel met de kleine mannen uit de streek, voor hun water maar ik krijg wat wijn. Het smaakt lekker en met een tevreden maag ga ik eerst mijn was doen voor ik even de wereld verlaat voor een zoete siësta. Ik heb nu tijd en maak eerst wat teksten voor mijn blog maar wil ook terug naar de stad die ik op de middag snel doorgelopen ben. 3 zaken zou ik graag gedaan Zien op mijn wandeling. De eerste is niet altijd gemakkelijk maar met een dosis geluk kan ik meestal mijn stempel voor mijn boekje bemachtigen. En nu ook weer. Ik stap de eerste kerk waar ik langsloop binnen en er zit een oude man alleen. Ik kijk hem aan en merk zijn pastoor bolletje op. Ons gesprek begint moeizaam en plots begrijpt hij mij en vraag me hem te volgen de straat over naar het secretariaat. De stempel wordt gedrukt, de lichten gaan aan in de kerk en mijn eerste opdracht vervult. De twee volgende punten zouden een makkie moeten zijn maar het lukt mij niet een gelateria noch een bakker te vinden. Hoewel het een mooie stad voor de omgeving is, storend over de weide achterland is ze in de kern  dood, weinig handel, slecht enkele banken waar de mensen naartoe komen voor geldafhalingen. Gelukkig heb ik op mijn terugweg een superette waar ik brood en yoghurt kan kopen. Er blijft mij voor vandaag niets over dan een slaapplaats voor morgen zoeken wat mij moeilijk lukt en op tijd gaan slapen. 

 

 

Het is altijd spannend een nieuwe route te starten. Vandaag iets meer daar ik aan het station de bus moest nemen die mij naar Portonovo zou brengen. Spijtig genoeg moest ik wachten tot 7u35 om te kunnen opstappen voor mijn rit. Tijd genoeg om te ontbijten maar ook stressig om het lange lang wachten want ik ben reeds op van 5u. De rit naar de startplaats is mooi en snel kan ik de zee bewonderen. De afdaling naar Portonovo doet mij bedenken dat dit de enige weg zal zijn en ik deze weg zal  moeten oplopen binnen heel korte tijd. De bus dropt mij op de  Piazzate van Portonovo, het enige keer punt en eindpunt. Een bar en tabacchi zijn de enige zaken die stand houden in dit kleine gehucht de rest zijn enkele stranden waar mensen komen voor een dag.  Ik stap uit en ga op zoek naar de Chiesa voor een foto van het startpunt van deze route en misschien als summum, een stempel. Niets van dat alles, ik sta voor een gesloten poort en kan onmogelijk de kerk bereiken. Van een romantische start gesproken. Ik vertrek dus van de waterlijn om 8u 45  tussen de parasols dat beter paraplus zouden zijn want het regent licht. Ik begin te stappen via een wandelweg terug naar de Piazzeta en verder de klif opkruipend. Gelukkig is het gestopt met regenen en heb ik dat verstikkend gevoel niet van in een plastiekzak opgesloten te zitten zweten. Mijn eerste uitdaging van de dag is wel indrukwekkend want tamelijk steil en 1u30 lang klimmen vooraleer ik mijn voeten weer iets wat horizontaal op de wereldbol plaats. Ik denk dat het de eerste keer is dat de start zo hellend is geweest maar de beloning van het panorama doet alle inspanningen vergeten. Eenmaal dat ik de hoofdwegen achter mij kan laten en de stilte de omgeving overneemt keert de rust terug. Mijn eerste stadje dat ik moet oplopen is Camerano. Oplopen is het juiste woord want na een wandeling door een stuk natuurgebied, afdaling naar een beekje en een jungle bezoek door de bramen kom ik aan de helling die mij naar het stadje moet brengen. In mijn hoofd gaan de arcodeons spelen want volgens wat ik gelezen heb is de arcodeon ontstaan in deze stad maar buiten een vioolrepetitie heb ik niet gehoord of gezien. Aan de ene kant op tot aan het topje om te trachten een stempel te bemachtigen in een kerk, en dan weer dalend. Een koffie kan ik er niet bestellen want de enige bar liep ik voorbij dromend van een cappuccino op de piazza. Niets hiervan maar in ruil wel mooie panorama’s waar zelfs de Italianen zich de ogen uitkijken. Alles draait hier rond hun “Cave”,  ondergrondse gangenstelsel waar destijds de kalksteen werd ontgonnen voor gebouwen op te trekken en er een gruyère kaas omgeving heeft achtergelaten, dat nu ontgonnen wordt als toeristische attractie,  maar daar heb ik weinig tijd voor. Ik kan hier weinig doen, zelfs geen foto’s  nemen want de stad is één en al bedrijvigheid voor aankomende feesten. Dan maar de steile afdaling aanvatten die me al een beeld geeft van het pad voor de komende uren. Ik moet eerst een commerciële en industriezone oversteken met bijhorende autosnelweg en spoorweg, dat zich in het dal bevind vooraleer ik naar Osimo toe kan stappen, die in de verte ligt te blaken, net een kaartenhuisje . Daar het middag wordt en ook drukker op de wegen is het ook meer uitkijken want vele mensen komen winkelen in de commerciële zone en keren terug rond de middag, de siësta is hier ook heilig. Ik ga de laatste uitdaging van de dag aan en gelukkig is het niet te warm. Ik kan na een fikse helling de stad inlopen maar voel zo dat de energie opgeraakt. Ik heb een slaapplaats kunnen regelen bij de paters die het heiligdom beheren van St Jozef van Copertino maar het is al 13u30 en nu moet ik eerst eten. Net voor de ingang van de basiliek struikel ik en val op de grond mijn elleboog bezerend. Gelukkig is er een toeriste die mij ter hulp schiet en mij helpt de bloeding te stoppen. De stad gaat slapen en ik kan toch nog ergens iets te eten krijgen en wat rusten. Om 15u30 kan ik eindelijk mijn rugzak neerzetten, mij douchen, verzorgen en rusten. Om 17u beslis ik even naar de stad terug te keren en sta al buiten als ik zie dat het regent, dus even wachten. Ik heb geen beeld van de stad kunnen maken en beslis via een binnenweg de trappen op te lopen tot het centrum, een eindje stijgen maar het lukt tussen de  druppels door. Nu zie de stad er nog droeviger en verlaten uit maar ik kan schuilen om naar huis te bellen. Wachten helpt niet en dus ga ik terug, een paar beelden opgeslagen, een stempel in mijn boekje en een telefoontje naar huis rijker. Ik ben moe en doe niets meer buiten wat televisie kijken en mijn dag van morgen voorbereiden. Als ik om 21u45 mijn toestellen in het stopcontact ga steken hoor ik muziek uit de kerk. Ik luister even en ja, door de venster zie ik dat er is een misviering bezig met orgel, gezang en alles wat er hoort te zijn. Ik heb al veel gezien in Italië en toch blijft het mij verbazen. Waar in de wereld zijn er nog missen om 22u s'nachts ?  

Weken op voorhand aan het organiseren door boek te bestellen in Italië, hotel te boeken in Ancona en de reis te organiseren naar Ancona maar nu de rugzak optillen en de deur dicht trekken om 6u 40 en naar het station stappen. Het is bekende materie in mijn hoofd maar toch is het steeds weer nieuw want naar een andere plaats reizen, nieuwe weg zoeken en andere plaatsen ontdekken. Vandaag moet alles goed meezitten om rond 19 u aan te komen in Ancona, een stad aan de Adriatische zee. Veel gewikt en gewogen en de eerste hindernis is de trein naar Halle, een nieuwe trein combinatie die mij gemakkelijker naar mijn vindplaats brengt en dat lukt. Mooi op tijd aangekomen en naar St Rochius stappen waar Koen mij opwacht om mij naar Charleroi te brengen. Dit is steeds een avontuur want ik moet elke keer zoeken maar tesamen lukt het ons mij op de juiste plaats te droppen. Na afscheid genomen te hebben kan ik op zoek naar de incheckbalie voor mijn vlucht. Op dit kleine vliegveld is het zoeken maar vinden doen we. Als ik mijn lastpak ingediend heb is het wachten op het vertrek in de veel te kleine wachtzaal maar een boek brengt rust en even reis ik naar Noorwegen in Atlas van Lucinda. De vlucht is kort want ik heb het grootste deel geslapen zonder iemand te storen want ik had 3 zitplaatsen voor mij alleen, wat een luxe. Met 1 uur vertraging kan ik, mijn bagage gaan ophalen en het  is leuk  dat samen met mijn vlucht ook een vlucht uit Amsterdam is geland met aan boord de hele scuderia van Ferrarri aan boord ,GP Zandvoort van gisteren,, allemaal in uniform van kop tot teen , ook de Ferrari schoenen. Het enige dat de mannen onderscheid is het nummer op hun rugzak. Grappig maar wel efficiënt georganiseerd. Met meer dan 1u30 uur vertraging kan ik het vliegveld van Bologna verlaten en weet nu al dat ik deze middag niet op de opgezochte plaats zal kunnen eten. Een vliegveld verlaten te voet is steeds een onderneming want weinig vliegvelden hebben een voetpad, alleen maar autowegen en als het dan nogeens giet met emmers is het vooruitzicht droevig. Maar het is maar een bui. Gpske toont mij  de weg en ik ga op stap naar het station van Bologna, 1u30 stappen en hoop onderweg toch iets warm te kunnen eten maar de tijd vloeit weg en na 14 u is het moeilijk nog een plaats  te vinden. Onderweg wordt ik nogeens getrakteerd op een regenbui maar gelukkig loop ik net voorbij een koffiebar/gelateria waar ik mijn eerste cappuccino van dit jaar kan drinken op Italiaanse bodem en smaken doet hij. Nergens beter dan in Italië!!! Ik slenter verder naar mijn derde doel van vandaag en vind gemakkelijk een ticketautomaat in het station. Ongelooflijk dat je hier een ticket kunt kopen met een briefje van 200 euro en deze machine het juiste wisselgeld terug geeft. Snel nog een cappuccino met cornetto verorberen en ik kan de trein op naar Pesto. Een ritje van 2 uur door het vlakke Povlakte waar begin dit jaar een groot deel overstroomt is geweest. De trein wiegt mij stilletjes in slaap maar hier mag het niet met mijn rugzak dat niet 100% veilig is. Maar de omgeving, de plaatsen en de mensen op de trein geven genoeg afleiding om wakker te blijven. In Pesaro moet ik overstappen voor het laatste stukje reis naar mijn eindplaats voor vandaag, waar ik geniet van mijn telefoontje naar huis. Lang onderweg maar weer veel gezien en genoten en dat alle blokje in elkaar passen maakt het nog leuker. Om 19u15 drop ik mijn rugzak in mijn kamer en wil nu alleen nog rust en een boterham eten met het nieuws van de dag