Het is altijd spannend een nieuwe route te starten. Vandaag iets meer daar ik aan het station de bus moest nemen die mij naar Portonovo zou brengen. Spijtig genoeg moest ik wachten tot 7u35 om te kunnen opstappen voor mijn rit. Tijd genoeg om te ontbijten maar ook stressig om het lange lang wachten want ik ben reeds op van 5u. De rit naar de startplaats is mooi en snel kan ik de zee bewonderen. De afdaling naar Portonovo doet mij bedenken dat dit de enige weg zal zijn en ik deze weg zal  moeten oplopen binnen heel korte tijd. De bus dropt mij op de  Piazzate van Portonovo, het enige keer punt en eindpunt. Een bar en tabacchi zijn de enige zaken die stand houden in dit kleine gehucht de rest zijn enkele stranden waar mensen komen voor een dag.  Ik stap uit en ga op zoek naar de Chiesa voor een foto van het startpunt van deze route en misschien als summum, een stempel. Niets van dat alles, ik sta voor een gesloten poort en kan onmogelijk de kerk bereiken. Van een romantische start gesproken. Ik vertrek dus van de waterlijn om 8u 45  tussen de parasols dat beter paraplus zouden zijn want het regent licht. Ik begin te stappen via een wandelweg terug naar de Piazzeta en verder de klif opkruipend. Gelukkig is het gestopt met regenen en heb ik dat verstikkend gevoel niet van in een plastiekzak opgesloten te zitten zweten. Mijn eerste uitdaging van de dag is wel indrukwekkend want tamelijk steil en 1u30 lang klimmen vooraleer ik mijn voeten weer iets wat horizontaal op de wereldbol plaats. Ik denk dat het de eerste keer is dat de start zo hellend is geweest maar de beloning van het panorama doet alle inspanningen vergeten. Eenmaal dat ik de hoofdwegen achter mij kan laten en de stilte de omgeving overneemt keert de rust terug. Mijn eerste stadje dat ik moet oplopen is Camerano. Oplopen is het juiste woord want na een wandeling door een stuk natuurgebied, afdaling naar een beekje en een jungle bezoek door de bramen kom ik aan de helling die mij naar het stadje moet brengen. In mijn hoofd gaan de arcodeons spelen want volgens wat ik gelezen heb is de arcodeon ontstaan in deze stad maar buiten een vioolrepetitie heb ik niet gehoord of gezien. Aan de ene kant op tot aan het topje om te trachten een stempel te bemachtigen in een kerk, en dan weer dalend. Een koffie kan ik er niet bestellen want de enige bar liep ik voorbij dromend van een cappuccino op de piazza. Niets hiervan maar in ruil wel mooie panorama’s waar zelfs de Italianen zich de ogen uitkijken. Alles draait hier rond hun “Cave”,  ondergrondse gangenstelsel waar destijds de kalksteen werd ontgonnen voor gebouwen op te trekken en er een gruyère kaas omgeving heeft achtergelaten, dat nu ontgonnen wordt als toeristische attractie,  maar daar heb ik weinig tijd voor. Ik kan hier weinig doen, zelfs geen foto’s  nemen want de stad is één en al bedrijvigheid voor aankomende feesten. Dan maar de steile afdaling aanvatten die me al een beeld geeft van het pad voor de komende uren. Ik moet eerst een commerciële en industriezone oversteken met bijhorende autosnelweg en spoorweg, dat zich in het dal bevind vooraleer ik naar Osimo toe kan stappen, die in de verte ligt te blaken, net een kaartenhuisje . Daar het middag wordt en ook drukker op de wegen is het ook meer uitkijken want vele mensen komen winkelen in de commerciële zone en keren terug rond de middag, de siësta is hier ook heilig. Ik ga de laatste uitdaging van de dag aan en gelukkig is het niet te warm. Ik kan na een fikse helling de stad inlopen maar voel zo dat de energie opgeraakt. Ik heb een slaapplaats kunnen regelen bij de paters die het heiligdom beheren van St Jozef van Copertino maar het is al 13u30 en nu moet ik eerst eten. Net voor de ingang van de basiliek struikel ik en val op de grond mijn elleboog bezerend. Gelukkig is er een toeriste die mij ter hulp schiet en mij helpt de bloeding te stoppen. De stad gaat slapen en ik kan toch nog ergens iets te eten krijgen en wat rusten. Om 15u30 kan ik eindelijk mijn rugzak neerzetten, mij douchen, verzorgen en rusten. Om 17u beslis ik even naar de stad terug te keren en sta al buiten als ik zie dat het regent, dus even wachten. Ik heb geen beeld van de stad kunnen maken en beslis via een binnenweg de trappen op te lopen tot het centrum, een eindje stijgen maar het lukt tussen de  druppels door. Nu zie de stad er nog droeviger en verlaten uit maar ik kan schuilen om naar huis te bellen. Wachten helpt niet en dus ga ik terug, een paar beelden opgeslagen, een stempel in mijn boekje en een telefoontje naar huis rijker. Ik ben moe en doe niets meer buiten wat televisie kijken en mijn dag van morgen voorbereiden. Als ik om 21u45 mijn toestellen in het stopcontact ga steken hoor ik muziek uit de kerk. Ik luister even en ja, door de venster zie ik dat er is een misviering bezig met orgel, gezang en alles wat er hoort te zijn. Ik heb al veel gezien in Italië en toch blijft het mij verbazen. Waar in de wereld zijn er nog missen om 22u s'nachts ?