22/09/2019 : Canosa-Corato : Wandelen in een olijfwoud
Heel stil opgestaan en ontbeten met lekkere koffie, een rariteit op deze tocht en dan de baan op voor een lange trip. Ik moest alles wel elf klaarmaken maar dat heeft ook zijn voordelen. Het zoeken van de weg was heeeeeel gemakkelijk. Juist buiten de stad rechts afslaan naar SP 181. Volgen gedurende 13 km tot een hoofdbaan. Dan links afslaan en 300 m verder de SP 30 inslaan tot Corato, 18 km lang. Ik was op tijd vertrokken maar de dag brak snel door het donker. Hoewel het zondag was en de nacht op straat/stad feestelijk is geweest, zijn de bars al om 5 u open om de werknemers, boeren en toeschouwers te voorzien van een koffie en cornetto. Dus het gaat snel en ik voel de adrenaline door mijn aderen vloeien. Een strak tempo kan ik aanhouden en daar er links en rechts niets anders te zien is dan olijfbomen wordt ik niet afgeleid door allerlei. Doordat er ook niet veel verkeer is zijn de bermen tamelijk proper. Het meeste verkeer is er van wielertoeristen die hun stallen ros uit hun berging hebben gehaald voor zondag. Veel eenmalige fietsers die er eens op uittrekken.Na 4 u stappen valt mijn oog wel op heel speciaal afval langs de weg. Misschien een teken om te stoppen en mijn fruit op te eten. Onderweg is er maar dan ook niets om te rusten of iets te drinken. Het speciaal afval is Lego. Geen massa maar ik kan het niet laten liggen. Ik stop het in een plastiek zakje en kan het deze namiddag wassen en laten drogen. Op het enige grote kruispunt ligt een olieverwerkend bedrijf met vele silo's die miljoenen liters olijfolie kunnen stockeren. Indrukwekkend. Nog 2 zaken die mijn blik treffen zijn slangen aan de zijkant van de weg en de eerste bories, schuilhutten van herders en boeren in de tijd. Voor de rest heel veel olijfbomen met af en toe een andere kwekwerij, zijnde druiven om te eten, perzik of granaatappel. Maar deze teelten zijn verwaarloosbaar tegen de rest. Na 7 u stappen loop Ik de stad binnen. OEF. Ik heb het gehaald.Ik vind tamelijk snel de B&B en kan mijn was doen, rusten en kijken of ik mijn tablet kan aan de praat krijg,,maar zonder succes. Corato is een mooi stadje waar het de mensen verschrikkelijk om hun uiterlijk te doen is. Zo komen ze zondagmiddag met de familie op straat/ corso om te pronken. Elke avond is het ook zo. De eet en drankgelegenheden openen maar pas vanaf 8 u en dan is het een begankenis tot laat in de nacht met het italiaans gepraat. De straten worden dan ook verkeersvrij.Laatst had ik een pizza om 18 u, eerste klant, en las ik dat ze maar opende om 16 u, oven aansteken, tot 1u3o de dag nadien. Ik heb hier ook een heel lekker ijsje gegeten die mij de problemen met de tablet even deden vergeten en zo kon ik ook nog wat mensen kijken op een bankje.
21/09/2019 : Cerignola- Canosa : Wandeling door de wijngaarden
Vandaag kon ik weer op tijd vertrekken na mijn woelige nacht in de kleedkamer van de Campo del Futbal. Hier beginnen ze maar te spelen om 21u30 en doen het licht uit om 23u30, met veel italiaans lawaai. Ik dacht dat het stiller ging zijn daar ik tot 21 u niets gehoord had maar dan begon de partie. Nog een geluk dat ik tijdens de macht wat kunnen slapen heb zodat ik toch fris kon opstaan. De weg door de wijnranken was gemakkelijk te vinden en voor ik het wist was ik aan de poort van de stad, of moet ik zeggen brug, want de weg liep over een romeinse brug. Nu die was afgesloten voor werken en dus zocht ik een weg om de rivier droog over te steken. Spijtig genoeg lukte dit mij niet en bleef er voor mij maar 1 weg over de dat was de brug. Met wat klauteren geraakte ik op en aan de andere zijde van de rivier af de brug. Van in de verte zag ik de stad al liggen op een heuvel en het scheen mij geen grote stad te zijn die na de oorlog ineens uitgebreid is met een modern gedeelte. Ik vond gemakkelijk mijn weg door de oude stad en om 11u15 kon ik inchecken bij een vriendelijke dame die haar b&b goedkoper opensteld voor pelgrims. Het was dus tijd om te gaan eten en op aanraden van de dame heb ik gekozen voor een Osteria in centrum van de stad. Pas om 13 u beginnen ze mensen te ontvangen maar het wachten, ik kon niet anders, was het waard. Ik bestelde hun menu 'Solo primo' en kreeg een lokale variante van brushetta, mijn primo, dat een pasta met funghi was, fruit en klein stukje taart, een fles wijn en water en nog een limoncello om af te ronden. Als je dan wilt betalen is de rekening 10 euro. Ongelooflijk ! Ik had in Italië al veel meegemaakt maar dit is toch geweldig. Na mijn rustpauze wil ik een koffie maken en de gastvrouw verteld mij dat er nog 2 pelgrims aankomen, dezelfde die ik in Buonalbergo ontmoet heb. Wat een geluk en toeval. Voor hen heeft zich nog een franse pelgrim ook ingecheckt zodat deze B&B nu een Casa del pellegrino mag noemen. Ook toeval is dat ik straks een ijsje ga eten in de bar ' Pellegrino' die volgens de gastvrouw één van de beste gelato van de stad serveert en hier is de keuze overweldigend. Ik heb er deze middag wel 7 geteld op de kleine wandeling dat ik gemaakt heb rond de kathedraal. Deze avond op tijd in bed want morgen is het weer een etappe van 32 km. Niets aan te doen.
20/09/2019 : Cerignola : Genieten van het zalig niets doen en rusten.
Vandaag een overzicht van het eerste deel van mijn expeditie. Allereerst wil ik melden dat wat ook de situaties geweest zijn ik mij heel goed en gelukkig voel. Het is een heel andere reis dan mijn eerste reis naar Rome. Hier lopen verschillende paden door elkaar met verschillende signalisatie en dat maakt het wat onrustiger. Het eerste deel met de vissen was tamelijk goed aangegeven maar vanaf Buonalbergo zijn die verdwenen. Begrijpelijk door de warmte en te weinig water dat de vissen opgedroogd zijn. Nadien zijn deze vervangen door de gele strepen maar deze zie ik al 2 dagen niet meer. Nochtans loop die weg ook langs hier. Vanaf nu gaan zij sneller naar de kust, Barletta en mijn weg loopt nog een paar dagen door het land om zo in Bari aan te komen aan de zee. Het is nu wel zo dat ik met mijn plannetjes verder kan en het niet zo ingewikkeld is om deze te vinden. Het is wel zwaar geweest daar met mijn vertrek uit Brussel, het wel een maand geduurd heeft voor ik wat hellingen zag. Het was gloeiend maar nooit steil. Nu heb ik op mijn 14 stapdagen al 8 dagen moeten steil bergop stappen en dat kruipt wel in de kleren. Vanaf nu zal het ook veelmeer vlak zijn tot in Santa Maria di Leuca. Het is een mooi reis mocht Italië wat properder zijn maar nu loop ik soms puur door een stort en overal zie je zwerfvuil. Spijtig vooral voor hun want ik stap door maar zij leven er wel tussen. Van het eten betreft mag ik tot nu toe niet klagen en overal kom ik aan eten. Wat onderdak betreft is het wat zoeken en dikwijls heb ik een blinde vlek op de kaart maar ik heb al overal droog en veilig kunnen overnachten. Soms is het luxe, dikwijls gewoon maar dit is begrijpelijk daar deze weg veel minder wordt belopen. Met meer voorbijgang zouden de mensen misschien andere initiatieven nemen. De toekomst zal het uitmaken. Wat mij het meest zal bijblijven is de hartelijkheid waarmee de mensen je bejegene. Heel mooie beelden staan al op mijn netvlies gebrand en deze beelden overlappen de meest negatieve beelden. Ze helpen u graag en zijn dankbaar voor een klein gebaar, een glimlach of gewoon een groet. Net als verleden reis kan ik nu maar beamen dat ik deze weg niet alleen kan lopen. Er loopt steeds iemand mee, die over mijn schouder mee kijkt. Het is een gans avontuur en ik weet zeker dat de meeste mensen dit niet aankunnen/durven maar als je er klaar voor bent deze uitdaging aan te gaan is het gewoon het einde. Je hebt pijn, je zit meestal alleen maar dat maak het ook zo intens, als je u leven die bepaalde richting uitstuurt en er ook aan werk om je einddoel te halen. Het is een hele organisatie maar met een beetje controle lukt het. Ik stap verder en ben blij dit met jullie te kunnen delen. Misschien komen er morgen mij achterna. Het gaat jullie goed.
19/09/2019: Santuario dell'Incornata - Cerignola: Waar kom mijn wijn vandaan!!
Het was een rustige nacht daar de poorten van het Santuario maar pas om 7 u zouden openen heb ik zelf mijn wekker niet gezet. Om 6u45 heb ik mijn sleutel afgelegd en kon ik aan mijn dagtrip beginnen. Ik kon onmogelijk Cerignola halen tegen 13 u om te lunchen en mocht slechts om 18 u inchecken in de oratorium van de parochie San Trifone. Dus vandaag geen haast. Onderweg 2 dorpen, in de ene koffie drinken en de volgende zou rustplaats en lunch zijn. Een rustige weg tussen akkers met tomaten en andere groenten was het eerste deel, nadien waren de druiven en olijven aan de beurt. De vrachtwagens voor tomaten reden af en aan. Na een gesprek met 2 boeren kon ik al het transport begrijpen. De ene boer, had jaren in Genève gewerkt en sprak vlot frans, vertelde dat een perceel tomaten zó n 160 t per hectare opbracht, als we dan weten dat iedere vrachtwagen 28 t kan vervoeren dan moeten er 6 á 7 vrachtwagens komen per hectare. Die boer had een contract bij de fabriek van 40 hectare en dat bracht hem all in 0,10 á 0,11 cent/kg op. Aanplanten, verzorgen en oogsten. Als we beseffen dat het meestal met de hand geplukt wordt dan moeten die mannen veel plukken voor weinig te verdienen en is het zo dat de Bulgaren en Roemenen , die zich verplaatsen met auto's nu plaats moeten maken voor Afrikanen die zich per fiets verplaatsen. Buiten de stad kom ik een nieuwe stad tegen waar de plukkers leven. Een schril contrast tegen de glorie van het kerkhof waar ik juist langswandelde en waar ze ook driftig een nieuwe stad voor de doden bouwen. Waar zijn onze waarden naartoe? Ik geniet wel van die mooie kerkhoven maar mijn maag keerde als ik enkele km verder die uitbuitingstoestanden zag. Meer naar Cerignola toe was het de druivenpluk en het transport naar de wijnpersen die mijn aandacht trokken. De wijnranken zijn zo geleid dat ze eronder door lopen en de trossen zo kunnen afsnijden dat ze in hun opvangbakjes vallen. Mooi om de geluiden van gepraat en gezang van tussen de ranken te ontwarren. Het was vandaag de ideale dag om te stappen, 25° met een beetje wind en bewolkt. Maar door de inspanning krijg ik het toch warm maar nergens een kraantje te vinden om mij even te verfrissen. Als ik tussen de olijfbomen een zacht geplets hoor sta ik stil en kijk vanwaar het komt. Ik zie dat er tussen de bomen op menshoogte een beregeningsinstallatie hangt met sprinklers. Ideaal om mij te verfrissen, zalig. Ik nader mijn eindpunt en vandaag is het een stadje. Het zoeken naar mijn slaapplaats loopt niet OK en ik beland aan een buitenkant van de stad als er een auto stopt en mij terugbrengt naar de stad, met de verantwoordelijke van het oratorium communiceert en mij dan na wat zoeken afzet aan de deur. Ik zou het nooit gevonden hebben. Later op de avond controleer ik mijn kaartje en merk dat mijn eindpunt wel aangeduid staat. Weer iets dat ik geleerd heb. Na de administratieve zaken afgerond te hebben brengt Gerardo mij naar mijn slaapvertrek dat de kleedkamer is van een mini-voetbalploeg van de parochie. De parochies zijn ook dikwijls de socialedraaischijf voor de jeugd en nadien een ontmoetingsplaats. Als ik gans geinstaleerd ben en gedoucht komen ze mij vragen mij even te verhuizen zodat de voetballers zich kunnen omkleden. Ik kruip dan maar in een berghok zodat ik kan rusten en slapen want zij trekken de deur dicht om 22u45, iets te laat voor mij. Ik wel bedongen dat ik hier 2 nachten kan blijven zodat ik wat energie kan opladen.
Ik was al een hele tijd bezig met een oplossing te zoeken voor deze etappe maar heb ze uiteindelijk gelaten voor wat ze is, een verbindingsetappe van 32 km !! Van zodra er een 3 vooraan staat begin ik zowat te stressen niet voor de km maar door de tijd die nodig is om deze af te leggen, meer dan 6 u, en de bijkomende warmte, meer dan 33°. Als er dan onderweg allerlei zaken te zien zijn dan valt het nog mee maar in de gids stond dat het meestal rechte banen zijn. Dus was de planning om 5u15 op stap te kunnen gaan. Geen tijd om te lezen of te surfen op het internet. Het was nog stil in de straat maar de eerste bars begonnen zich klaar te maken. Na één km liep ik al achter de industriezone en nog wat verder in de velden met de vele windmolens met hun gezoef en flikkerlichten. Nog een een geluk dat de weg gemakkelijk te vinden was en buiten een 5 tal tractors die naar de velden reden om te ploegen heb ik niet veel verkeer geziende het eerste deel van de etappe. Wel mooi was het dat ik naar het oosten liep en buiten de een stenen op mijn weg in het oog te houden, weer een dëgraderende weg, ik ook geweldig genoten heb van de zonopkomst in al zij facetten. Op het plan stond dat ik op een grote weg zou komen en daar moest oversteken een veldbaan in en dat vond ik. Die veldbaan zou stoppen en dan moest ik gewoon rechtdoor lopen over de akker tot bij een 5 tal huizen, en dat kwam uit. Vanaf dit punt werd het stappen, stappen en nog eens stappen. Buiten een paar boerderijen, eens veranderen van richting en een brug was het alleen asfalt en rechtdoor. Nergens een bar, schaduw of water te vinden. Mijn waterzak had ik goed gevuld en gespaard voor het tweede deel en aan rusten zou ik niet veel hebben daar door te stappen ik wel kon genieten van een zuchtje wind en niet zou opwarmen door gewoon te staan. Veel vrachtwagens heb ik gezien die rondreden om tomaten op te halen van de akker en op een bepaalde plaats zag ik ook hoe ze hier de tomaten oogsten, gewoon 20 mensen die grabbelen naar tomaten en ze in grote bakken droppen. In de verte zag ik de campanile van het Santuario, zoals bij ons Scherpenheuvel, al opduiken en dus had ik een doel in zicht dat ik pas na 2 uur zou bereiken. 11u45 was het als ik mijn rugzak kon afzetten. Gelukkig kon ik op de middag al inchecken en na een lekkere douche moest ik niet ver zoeken om te eten. Buiten hte heiligdom waren er allerlei winkeltjes en 5 naast elkaar gelegen restaurantjes. Spijtig genoeg kon ik maar 1 gelukkig maken. Ik was ook de enige gast in die 5 restaurants maar ik denk dat als het feestdag is er wel over de koppen kan gelopen worden aan de grote van de parking te zien. Nu rusten en na 16u30 zet ik mij in gang om mijn was te doen en andere zaken te regelen. Voor een gelato hoef ik maar een 7 m te stappen en dat komt goed uit !!! Veel foto's heb ik niet genomen en ik zet ze er morgen bij.
17/09/2019 : Celle San Vito -Troia : De heuvels ev
Vandaag staat er maar 15 km op het programma. Dus kalm aan. Ik kon pas rond 8 u gaan ontbijten en voor het eerst was het geen italiaans ontbijt maar eentje zoals bij ons, zijnde lekker brood, boter, confituur en koffie en dat heeft gesmaakt. Dan maar vertrekken en het begin was geen pleziertje. Ik moest op 2,5 km een hoogteverschil van 200 m overbruggen, terug naar de windmolens toe. Wetend dat het misschien de laatste steile bergop was gaf mij vleugels. Eens daar zou het op korte afstand dalen en verder neerwaarts gaan tot de voet van de heuvel waarop Troia is gebouwd. Vanop deze hoogte kon ik nog een blik werpen op het dorp waar ik overnacht heb en dan de hoek om zag ik de stad waar ik naartoe moest. Vandaag is er meer wind en de windmolens draaien op volle toeren en voor mij is deze lichte bries ook zalig. Ik volg de hoofdweg, tussen haakjes zie maar de foto, en voor de Troia zie ik van deze hoogte ook een grote elektriciteit verdeelstation en een grote vijver liggen. Er rijden weinig auto's voorbij en het merendeel zijn bedrijfwagens van onderhoudsploegen van de windturbines. Op deze rustige weg maak ik ook kennis met een vos die de straat komt opwandelen en ik krijg de kans hem even te observeren. Al ik terhoogte van de vijv0er kom zie ik dat het een zonnepanelenpark is maar dan enorm.Ik geniet nogeens van de heuvels achter mij want voor de volgende dagen wordt het vlakker en dat merk ik ook want ik kan geweldig ver kijken. Ik bereik na 3 u stappen de voet van de heuvel van Troia en snel ben ik in de stad en vind ik de Ostllo del Pellegrino. Door het slecht afsluiten van mijn voorgangers kan ik er zomaar binnen wandelen. De rest van de dag zal ik rusten want de vorige dagen zijn vermoiend geweest, van een gelato genieten en om 8u bij Maria gaan eten die een pelgrimsmenu serveert. Voor morgen heb ik ook een overnachtingsplaats daar er weinig is het zijn terug 32 km ,licht dalend over die afstand van 439 m naar 40 m.
16/09/2019 : Buonalbergo -Celle San Vito : Tussen de windmolens lopen
Bij het eten gisterenavond was er een ganse discussie ontstaan over de te voeren strategie, zijnde onderweg stoppen of doorlopen tot in Lecce San Vito. Mijn gids gaf 22,7 km aan + 3,5 km dat ik nog niet gelopen had tot Casalbore, terwijl de gids van de franse stappers in de 33 km +3,5 km aangaf. De Fransen hadden vlug besloten bij de eerste agritorismu te stoppen na 13 km maar ik zou het risico nemen iets verder naar een rustplaats te zoeken. De gastheer zei dat er weinig of niets was onderweg maar na 2.5 u stoppen zou wat vroeg zijn terwijl je de dag nadien toch de rest zou moeten lopen. Dus om 6u de baan op met mijn kaartje in de hand. Ik heb gemakkelijk Casalbore gevonden en alles ging vlot. Rond 8u30 zie ik naast een moderne kerk een winkeltje en het huis daarnaast een café of zaaltje, gesloten maar ik hoor stemmen en stap er naartoe. Ik roep aan en de mensen vragen mij binnen. Ik kan er geen cappuccino bestellen maar wel een café latte. Een cornetto werd bij de buren gehaald terwijl de oude moeder met haar rollator mijn koffie klaarmaakte. Heerlijk dat schouwspel en lekkere koffie, misschien wel de laatste keer vandaag!! Op mijn plannetje staat aangestipt De bolle wat een natuurfenomeen zou zijn van opborrelende modder een paar m2 groot maar alleen op die plaats. Ik zie deze en loop verder en ik zit nog steeds goed. Vandaag zie ik voor mij en later rond mij wel 200 windmolens in allerlei modellen en ouderdom waarvan er misschien maar 15 % draaien. Ik verwacht dan ook wat wind maar buiten een zuchtje hier en daar heel weinig. Op mijn hellingskaart staat ook dat ik vandaag kilometers zal moeten klimmen maar met een kleine hellingsgraad en dat blijk zo. Voorbij De bolle volg ik de landweg die daalt naar een beekje en daar moet ik een tractorspoor gemist hebben, of was die met de jaren overwoekerd maar ik loop iets om tot ik weer merktekens zie die ik kan volgen. Al de ganse dag loop ik langs rustige landweg met geen verkeer. Ik zet mijn hoop om tegen 12 u in een gehucht te geraken waar ik kan eten en water kan vinden. Ik heb wel een waterzak bij van 3 l maar toch weet ik nooit hoeveel water ik nog kan gebruiken en hoever ik nog moet. Maar niente, het gehucht is leeg gelopen en water kan ik er niet vinden. Dan maar zuinig zijn tot ik de volgende bron tegen kom. Na mijn rustpauze gaat het wat minder snel en het duurt nog tot 14u45 voor ik mijn hoofd kan verfrissen, kan drinken en een supplementair flesje kan vullen. Nu is het niet ver meer naar Lecce. Een adres van een agriturismo heb ik en ben heel blij als ik het verweerd bordje zie langs de weg. Met een helling van meer dan 10% neerwaarts geraak ik bij de boerderij maar ik kan er niet logeren. De boerin help mij wel verder naar een adres waar ze een b&b hebben en ik ook kan gaan eten. Ik ben binnen (een uitspraak dat ik dikwijls doe als ik de eindstreep haal) . Ik heb vandaag ook dikwijls, en de vorige ook, hallo kroket gezegd als ik mij omdraaide en de afgelegde weg en hoogte verschillen overschouwde. Gisterenavond was met moeilijkheidsgraad van de weg ook een gesprek. De fietsende Belgen verklaarden ook dat de Grand St Bernard op fietsen evidenter was dan de hellingen van de dag. De mevrouw met een elektrische fiets kon zelf haar fiets niet naar boven duwen. Met hun tweeën moesten ze eerst één fiets de helling op duwen en dan de andere gaan halen. Ze zijn ook beladen met pak en zak maar dat geeft een beeld van de moeilijkheidsgraad. Morgen een korte etappe die ik niet kan verlengen daar de dag nadien is er niets te vinden onderweg, slechts 1 boom.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
