4/09/2022 : Malaposta - Porto : Over miljarden kasseitjes.
Het verhaal van gisteren trok zich door naar vandaag. Daar ik in het hol van Pluto was beland was ik overgeleverd aan de grieven van de herbergier. Een winkel in de buurt was er niet en dus moest Google translate helpen voor het bereiken van brood en beleg, een glas en een ontbijt voor de morgen te beginnen want vandaag zondag zullen ze wel niet om 6u voor mijn mooie woorden opstaan. Mijn avondmaal was prima, twee broodje hesp waar ik nog van mijn kaas tussen bracht met een lekker glaasje wijn. Meer kan een mens niet verwachten op zon plaats. Een kamer met badkamer, handdoeken en zeep zijn voor een pelgrim meer dan luxe maar ik ga er toch van genieten. Als mijn ogen verzwaren onderga ik het slapen. Verschillende malen heb ik mij deze nacht uitgetrokken en genoten van dit grote bed. Spijtig genoeg moest ik op tijd opstaan om mijn weg verder te zetten. Ik verliet het hotel en ging op weg door de stille straten, zondag. Ook hier blijft het veel langer stil en zijn de wegen mijn domein. Ik volg de weg waar weinig kan over gezegd worden. Ik pin mij dan ook snel aan kleine onverwachte gebeurtenissen om toch wat afleiding te hebben en een verhaal te kunnen schrijven s'avonds. Zo zag ik een vrouw iets plukken en was ik gehaast een foto te nemen en dan stapte ik naar haar toe om te zien wat zo eetbaars langs de straat groeide. Haar tas was al goed gevuld met druiven. De vrouw gaf mij een uitleg dat ik toch niet begreep en liep door naar haar huis. Ik plukte een druif en vond ze speciaal. Ik heb dan een paar kleine trossen geplukt om onderweg op te eten en het stappen wat te vergeten. De druiven waren heel speciaal, het velletje, blijvend kauwbaar, kwam gemakkelijk los van de vrucht en deze had dezelfde samenstelling als een lychee. Een gebonden vrucht waar de pitten snel uit verwijderd worden en het vruchtvlees heel compact blijft en lekker. Ik was heel verrast van deze vondst en heb er wat tijd aan besteed ze allemaal op te eten. De vele kerken waren toe en was ook geen beweging op te merken van bezoekers. Ik had mijn hoop gevestigd op het Monastiere van Grijò onderweg waar er ook een albergue is om een stempel te scoren, koffie te drinken en een mis mee te snoepen. Spijtig genoeg was het domein volledig ommuurd, de albergue buiten de muren en langs een drukke straat. Gelukkig kon ik er toch koffie drinken en mijn croissant opeten. De stempel kwam ook op mijn credentiale en zodoende kon ik toch wat punten afvinken. Verder stappen over miljarden kasseien en het is onvoorstelbaar hoeveel het er zijn , kilometers lang. Wat een werk. Ik ben heel gelukkig als ik wat asfalt onder de voeten krijg want die kasseitjes zijn geweldig belastend voor de voeten. Gelukkig moet ik een deel door een bos en daar hoop ik even van de Portugese wegen verlost te worden. Spijtig genoeg is het verhaal wat ouder want de weg door het bos, een stevige beklimming blijkt een kopie te zijn van de Romeinse wegen met grote stenen die een via voorstellen, wel wat gemakkelijker lopen maar wel heel voorzichtig te zijn. Zo nader ik stilaan Porto en waar ik tot nog toe door bewoond gebied liep wordt het stilaan stad. Appartementsgebouwen vormen een hoge gang waar ik door moet. Het is al veel drukker van verkeer en ik moet attenter zijn. Als ik aan een metrohalte kom is de stad niet ver meer. Ik moet de tram/metro volgen die een brede boulevard door rijdt om een magische wijze Porto binnen te lopen. Echt groots, zo groots dat ik getijde kan zijn van een huwelijksreportage op de brug die de rivier overbrugt. Grappig maar wel geweldig om fotos te schieten. Veel tijd heb ik niet want mijn voeten vertellen me ver te stappen om het einddoel. te bereiken, mijn rugzak te droppen en mijn voeten bevrijden van de stapschoenen. Mijn overnachtingsadres is rechtover de zaak waar ik een week geleden heb gegeten en dat is een grote troef want het is 12u30 en mijn maag knort. Deze namiddag wordt het rusten op de een of andere manier en de dag 5 hoog afronden. Tijdens mijn avondmaal kan ik genieten van de jeugd die op hun manier de wereld verkennen, Nieuw-Zeelanders, Italianen, Brazilianen en noem maar op. Hier in het heel toeristische Porto komen alle volken samen om te ontdekken en ze hebben een overschot aan gelijk.
3/09/2022 : Albergaria-e-Nova - Malaposta : Humor als thema !!
Wat een zalige dag om op te staan, goed geslapen, het kot voor mij alleen buiten de vele slapers, rustig mij kunnen klaarmaken voor het vertrek. Het belangrijkste deze morgen is een bevestiging te zien voor een boeking in Porto. Die valt verschrikkelijk tegen en dan moet ik op zoek naar een andere plaats om te overnachten. Gelukkig vind ik die en kan ik met een gerust hart vertrekken om eerst te gaan ontbijten. Ik vertrek en moet eerst mijn schoenen buiten nog aantrekken onder flauwe verlichting en bijschijnen van mijn pillamp. Als ik bijna klaar ben komen ook de 2 Duitse pelgrims buiten om ook te vertrekken. Een van de twee maakt een grapje zijnde welke schoenen kies ik vandaag. Met zijn drieën lachen we maar na een paar par seconden wordt hij serieuzer als hij zijn schoenen niet vindt. Ik schut hem ter hulp en moet opmerken dat ik zijn schoenen aanheb. Ze zien er allebei hetzelfde uit met een tikkeltje rood en zijn ook maat 43. We schieten uit in lachen maar voor hetzelfde geld was ik een paar minuten vertrokken. De climax was enorm en we hebben er nog een paar grappen over gemaakt. Ik kon dus vertrekken met mijn schoenen om te ontbijten en de etappe te overbruggen. Van de vorige passage wist ik dat ik langs een spoorweg moest lopen en dat ik daar toen veel vraagtekens bij stelde. De informatie dat de spoorweg niet meer gebruikt werd kon ik in mijn voordeel gebruiken om wat meters af te snoepen en ook minder op en neer de moeten stappen. Ik volgde de spoorweg steeds geconcentreerd op geluid van een trein die niet kwam. Op een bepaald moment ging ik twijfelen want op het eind van het spoor branden een licht. Indachte op een aankomende trein hield ik het licht in het oog om tijdig te kunnen wegspringen indien nodig. Het schijnsel bleef stabiel terwijl ik vooruit stapte via het pad getraceerd door andere gebruikers. Ik naderde stilaan het licht en hoorde gekraak naast mij. Een vrouw die maïs aan het plukken was groette mij terwijl ik voor de tweede keer vandaag in de lach schoot. De lichten waren de lantaarns van het perron van een verlaten station. Hier komt al jaren geen trein voorbij maar het perron blijft verlicht. Zo werken ook nog steeds de signalisatie lichten langsheen het spoor. Absurdistan !!! Ik blijf de sporen volgen zolang ze een toegevoegde waarde leveren aan mijn weg maar zodra ze een omweg maken neem ik de kortere weg. Dit spel kan ik spelen tot het eerst nog bediend station maar dan wordt de weg langs het spoor wel steeds langer terwijl er via de uitgestippelde weg toch mooie zaken te zien zijn. Ik weet dat er langs het pad een steenhouw kunstenaar verblijf en wil graag wat fotos nemen maar de poort is dicht en het atelier is nu een werkplaats met een woning erop gebouwd, heel modern maar afgesloten voor kijkers. Spijtig !! Ik loop dan maar verder naar San Joua da Madeira waar ik in 2020 de trein nam naar Porto door corona. De herkenningspunten verdwijnen van zodra ik de straat naar het station voorbij loop en het avontuur van 2 jaar geleden wordt vervolgd. Ik heb voor vandaag een overnachtingsplaats 7 km voorbij het etappe eindpunt want de etappe van vandaag was maar 23 km en morgen zou ik dan 36 km moeten stappen. Dus 7 km verder zou een oplossing bieden en de etappe morgen dragelijk maken. Dan is de volgende vraag waar te eten want ondertussen heeft de klok al 11u geslagen. Ik beslis verder de stad door te wandelen en het lot maar te laten beslissen zoals vandaag al helemaal buiten mijn bereik gepland wordt. Als ik langs een gebouw loop bij het verlaten van de stad snuif ik lekkere geuren op maar zie ik alleen de ingang van een hoedenmusem. Ik loop het museum voorbij en mijn aandacht wordt getrokken door bronzen beelden die ik ga fotograferen. Ik merk dat er een kleine buitenterras opgesteld is en loop terug naar de inkom van het museum waar de zoete geur mij naar het restaurant lokt. Een heel mooi restaurant buiten wat ik verwacht. Als ik de menukaart kan in kijken merk ik dat de prijzen zoals verwacht hoger liggen dan dat ik gewend ben maar de risotto met vis trekt mijn aandacht en is ook nog prijselijk. Ik beslis te bestellen en te gaan genieten, wat ook een fantatisch moment is geworden. Voor de derde keer vandaag moest ik enorm gaan lachen als ze brood op tafel kwamen zetten. Het werd gepresenteerd in een blauw petje zoals het mijne. Hilarisch !! Als dan mijn bestelling werd geserveerd in een leeg restaurant was ik de koning te rijk. Puur genieten en lekker eten. Maar aan alle sprookjes komt een eind want ik moet nog wel wat stappen. Vanaf nu moet ik de weg volgen want mijn slaapplaats ligt langs de weg. Ik kan nog even een mooie kerk binnenstappen waar een huwelijk wordt voltrokken en zo kan ik mij ook herinneren dat het zaterdag is en ik verder moet. De wegen naar Santiago zijn uitgestippeld voor de gemiddelde stapper en dus dikwijls langs straten en hoofdwegen. Een groot verschil met mijn geliefde wegen in Italië maar hier komen ook 100 maal meer mensen voorbij. Het is uitkijken naar Residencial Solar langs de weg om er toch niet onbewust voorbij te lopen en wanneer ik beslis toch maar te gaan bellen merk ik dat ik onder het aanmeldbord sta. Ik mag voor de vierde maal gaan lachen om het feit maar vooral van opluchting aangekomen te zijn. Mijn lot ligt nu in de handen van de uitbaters want ik ben in een blinde zone geland. We zien wel maar gaan vooral eerst douchen en rusten.
2/09/2022 : Agueda - Albegaria de Nova :Op weg naar veranderingen
Wat een geweldige nacht was deze, slapen als een roos in een vierpersoonskamer, alleen. Genieten en lekker slapen. Zonder de wekker te moeten uitzetten op tijd wakker en verder genieten van een zorgeloze morgen. Moeder kloek had wat chocola over en trakteerde bij het ontbijt en een overschotje wijn kon nog in mijn meeneem fles bij gieten. Geweldig toch! Dan maar op pad maar ik heb wel gewacht tot de dag aanbrak vooraleer de straat op te gaan zodat ik wat meer kon zien en ontdekken. De weg was uitgetekend in mijn hoofd en op de straten en dus was vooral het stappen van betekenis. In het begin wel heel stroef, een fout van mij door niet te stretchen bij aankomst gisteren, maar die verdween geleidelijk aan met de bewegingen van het voeten verplaatsen. Van de vorige passage had ik onthouden dat er een gezellig pelegrino café was op deze etappe en dus kon ik al uitkijken naar deze tussenstop. De weg is op sommige plaatsen wat gevaarlijk door het kruisen van een drukke weg of erlangs lopen maar de passages zijn tamelijk beperkt. Het cafétje had gans zijn kleur verloren. Twee jaar geleden een geweldige stop maar nu vreselijk flauw. De uitbater zag er down uit en waar verleden passage iedereen op de foto moest was er nu geen sprake van. Het bruisende welkom voor een kop koffie en gebak bleef nu maar koffie. Het winkeltje grenzend aan het café was een place to be voor de buurt maar nu gesloten. Spijtig wat tijd en misschien ook corona heeft teweeg gebracht. Dan maar verder stappen via bekende wegen. Vandaag was er al wat meer natuur in het programma en asfalt was geruild voor straat bianca wat wel veel stof veroorzaakte als er een voertuig voorbij reed, maar toch veel aangenamer dan hard asfalt. Zo bereikte ik al snel Algeraria, een klein stadje met toch wat drukte uit de omliggende dorpen. De wandeling gaat vandaar verder door bossen naar het volgend dorp waar ik zal overnachten. Nog voor ik aankom kan ik getuigen worden van wat bosbranden teweeg brengen maar ook van de kracht van de natuur die uit as ontspringt. Toch een duidelijk teken van hoop voor de vele bosbranden deze zomer. De albergue is hetzelfde gebleven maar de veranderingen groot. Ook hier hebben de uitbaters een verjongingskuur ondergaan. Twee jaar geleden leefden de uitbaters in kotten om hun huis te verhuren aan stappers en nu hebben hun dochter de zaak overgenomen en geprobeerd de albergue te laten bloeien, maar duidelijk met dezelfde genen en middelen. Je kunt er nu iets drinken of voedsel uit de kast halen, mits betaling, maar al bij al blijft het rudimentair. Wel een grote verbetering is dat je niet meer hoeft te vragen hoeveel km je nog moet afleggen want de teller loopt u voor. Ik was dus op tijd om te gaan eten in het restaurantje, dat er van buiten uit niet de indruk toe doet, maar waar ik al naar uitkeek door zijn nietszeggende uitstraling. Als ik binnen stapte om 12u10 was de zaal nog halfleeg en de gedekte tafels 15 personen , de helft van het restaurant, nog niet bemand. Ik vroeg of ik kon eten maar dat was niet mogelijk. Terwijl ik even wachtte stapten nog 4 personen binnen die hetzelfde antwoord kregen. Ook hier dezelfde gedaansverandering, verleden passage een oudere uitbater en nu het jonge geweld! Resultaat, ik stond op straat en er is in dit dorp ,buiten een cafetaria, niets. Rechtover het restaurantje wel een wijnwinkel die ook melkvarkens aan het spit verkoopt, en dus mijn enige uitweg naar een middagmaal. Ik stapte binnen in een museum van koffiekopjes en kon een broodje bestellen en een glas wijn. Ik heb wel genoten van de collectie kopjes en de rankschikking ervan, mooi. Terug naar mijn kazemat om te rusten en de volgende dagen te plannen want verder valt er weinig te beleven. Gelukkig is er hier goede Wi-Fi zodat ik op die golven kan surfen.
1/09/2022 : Mealhada -Agueda : De weg naar de paraplu !!
Het was mij een rommelige nacht, de mensen gingen op tijd slapen, waaronder 1 ronkertje dat wel de hele slaapzaal wakker wist te houden. Ik had oordopjes mee en heb ze gebruikt maar als je er eentje kwijtraakt is het zoeken geblazen, krijgt de aria toch te horen en lig je een tijdje wakker. Als je dan eenmaal diep in slaap ben gaat er bij ééntje zijn wekker af en dan was ik wel blij dat ik samen met andere kon opstaan. 5u45 !! De dag kon beginnen maar het was nog steek donker. De meeste die opstonden gingen in de keuken ontbijten voor ze weg op gingen en zo waren we met enkele aan het genieten. Druk was het wel bij de douche en toiletten en ik had medelijden met de mensen die nog wat wilden slapen. Ik ben dan maar gaan stappen en de eerste kilometers was het mij wel behelpen met de zaklamp om de weg te volgen. Gelukkig komt iedere dag de zon op maar vandaag duurde het merkelijk langer door de mist. Die bracht wel koelte en dat is toch wel plezanter om te stappen. Vandaag veel asfalt met een klein deeltje bos. Veel plaatsen herkende ik maar mijn herinneringen waren niet zo zuiver, meestal waren het plaatsen waar een foto had genomen 2 jaar geleden of een café waar ik even kon rusten. Veel is er niet veranderd behalve bij projecten, zoals sportinfrastructuur, waar de omgeving nog wat uitgebreid en aangelegd werden. Veel fotos kan ik van de vorige reis herbruiken en dan is het spel toch wat nieuws te spotten. Wat wel veranderd was is een plaats waar vorige jaar ooievaars waren en nu niet, wat normaal zou kunnen zijn als ze al gaan reizen zijn maar daar twijfel ik aan want de nesten waren ook verdwenen en dat si iets wat die vogels niet meenemen of afbreken. Op mijn oude fotos kan ik niet zien of de gebouwen rond een oude schouw toen ook afgebroken waren maar toen waren er ook geen nesten te herkennen. Wat ik het meest herkende was een industriezone die ik moest kruisen voor in Agueda aan te komen, een spijtig stukje weg maar ik vrees dat deze omzeilen een lange omweg zou betekenen. Daar het de tweede stapdag is was ik blij aan te komen in paraplustad. Dit was wel veranderd ten opzichte van mijn vorige reis. Al de straten van de kleine stad waren overspannen door paraplus wat leuk oogt en ook nog veel schaduw opleverde door de bezoekers. Ik denk zelf dat ze de paraplu geadopteerd hebben want souvenirs en bloembakken, omgekeerde paraplu, moeten het ook ontgelden. Tijd dan om mijn voeten onder tafel te schuiven en te gaan eten voor ik het laatste stukje ga stappen, het begin van de volgende etappe naar mijn overnachtigplaats.
31/09/2022 : Coimbra - Mealhada : Op weg naar varken aan het spit
Het was vroeg dag vandaag. Ik ben zowat uit mijn bed gevallen door mijn onderbewuste stress. Gisterenavond had ik nog mijn rugzak klaargezet achter de balie, waar andere reizigers ook hun bagage achterlaten om deze morgen zonder veel lawaai de kamer te kunnen verlaten. Het was 4u30 ! Ik heb dan de tijd genomen om wat te eten en te lezen en kon dan de lege stad aanschouwen om 5u45. De stad en zijn inwoners sliepen nog en dan je ook de kleuren van de weerkaatsende verlichting op de gladgepolieerde kasseien mooi zien. Ik vind het nog steeds geweldig, net een zon. Natuurlijk was het zoeken naar een café waar ik een koffie kon scoren en net voor het verlaten van de stad had ik prijs. Gelukkig was de weg goed verlicht en afgebakend van het verkeer, wat 2 jaar geleden nog niet het geval was, want het was nog pikdonker. Het zou nog meer dan een uur duren vooraleer de dag zou aanbreken. Het was nog fris maar zalig om te stappen. Ik herkende de weg niet helemaal maar af en toe had ik toch herkenningspunten en kon ik wat inschatten hoe ver het nog stappen zou zijn. De kleine dorpen snoerde zich in een ketting dat mijn weg was. Ik merk wel dat er op 2 jaar tijd veel geïnvesteerd is doos de steden om deze toeristische parel te ontwikkelen. De weg lijkt me al beter aangegeven en de paden opgekuist. In de kleine dorpen valt er niet veel te melden daar ze meestal zo klein zijn dat je blij bent een café of winkel tegen te komen. Maar dan is het genieten van een moment rust en koffie. Vandaag bestelde ik een cappuccino en de bazin bekeek mij als een spook uit een vreemd land. Het duurde even voor mijn bestelling eraan kwam maar warempel het was een echte cappuccino. Ik denk dat ze gaan opzoeken is wat een cappuccino was en het dan geprobeerd heeft en met succes, dit kom je allemaal tegen onderweg en nog veel meer. Ik heb al meerdere keren een koffie met melk gekregen en het verbaasd me ook niet want het is ver buiten hun cultuur. Het is een mooie weg, buiten een klein deel dat langs een hoofdweg loopt. Het is op deze plaats dat ik mijn eerste wandelende pelgrim tegenkwam. De vrouw zat met de bibber op het lijf door het drukke verkeer dat voorbij raasde. Ze is van Canada op bedevaart naar Compostela en blijkbaar was ze nog vroeger dan ik vertrokken in Coimbra. Voor mij een hele onderneming zo een wandeling maar voor mensen buiten Europa moet het nog een grotere investering zijn en een groot vertrouwen in en goede afloop. We wisselde enkele woorden maar ik wou doorstappen om deze etappe af te ronden en op tijd te zijn om te gaan eten. Rond 11u was ik in Mealhada, mijn eindpunt voor vandaag, tijd voor wat rust want om te gaan eten is het wachten tot 12u. Ik ging op zoek naar het restaurantje waar ik 2 jaar geleden ben geweest en de Corona heeft daar wel wonderen gedaan want de oude mensen die mij toen bediende waren veel verjongd maar even vriendelijk. Ik vermoed dat de dochter de zaak zal overgenomen hebben. Een typisch Portugees eethuis en dat kan smaken. Terwijl ik zat te wachten en te eten zag ik verschillende pelgrims langskomen op weg naar dezelfde slaapplaats als ik, iets buiten de stad. Ik genoot rustig van de maaltijd en ging dan op weg naar mijn onderkomen voor vannacht. Ik slaap hier niet meer alleen zoals de vorige passage want de slaapplaats loop stilaan vol. Het wordt weer organiseren om morgen tijdig te kunnen vertrekken. Deze avond heb ik een folietje gedaan. De stad is heel bekend voor zijn melkvarkens aan het spit. Niet zon draaispit maar een speciale oven. Je kunt er niet naast kijken want alle restaurants hebben het op hun menu staan of zijn er zo in gespecialiseerd dat ze alleen serveren. Nu moest ik het toch eens proeven en dus stapte ik hey restaurant van de albergue binnen. Ik was iets of wat verwittigd door de reclames langs de weg maar de prijs bedraagt 42 euro de kilo. Ik was snel 7,5 euro kwijt maar het moet gezegd, het heeft gesmaakt met wat brood en wat wijn. Nu is het nog wat genieten van de avond en dan hopen goed te slapen.
Wanneer ik deze morgen wakker schoot hoorde ik al bedrijvigheid in de gangen. Ik draaide mij nog eens om maar van slapen was geen sprake meer en na een tijdje stond ik op om mijn verhaal van gisteren te schrijven. Als ik in de gezamenlijke leefruimte/zitkamer kwam waren er al mensen aan het theedrinken. Fransen wat ouder dan ik die elkaar hadden leren kennen op de Camino en nu klaar waren voor de volgende etappe. Het waren niet de eerste schelpendragers dat ik al heb ontmoet. In Brussel bij het aan boord gaan merkte ik ook al een schelp aan een rugzak van een jonge vrouw die volgens haar vlagje bij haar schelp uit Letland kwam. Ik had veel bewondering voor die vrouw die ondanks haar handicap toch de moed had deze onderneming aan te vatten. De Fransen waren nog maar net de deur uit of er kwamen jongeren de trap af met rugzakjes en een grote valies. Die waren ook klaar om te gaan stappen maar de valies werd achter gebracht. Later zou ik merken dat dit niet de enige was maar dat het transport georganiseerd was. Een business die hier goed zal opbrengen maar zeker de lasten verlicht voor de stappers. Ik kon dan nog andere stappers groeten waaronder een Vlaming en wat verhalen sprokkelen. Mijn verhaal postte ik op mijn blog en dan kon ik gaan ontbijten. Hier net als in Italië zijn er veel pasticcerias waar je ook een koffie kunt bestellen en waar s'middags de restaurant open gaat. In de kleine steegjes komen ook de werkmensen en is het gewoon ! Nadien ben ik gaan zoeken naar merktekens waar mijn pad ligt maar vond er geen, in de stad is het altijd behelpen maar GPX was aanwezig. Die werkt en is een grote geruststelling voor de aanvang van mijn reis morgen. Terwijl ik wat controle uitvoerde op mijn smartphone en GPX programma merkte ik dat ik niet ver van het kerkhof was en het misschien een opportuniteit was een om weg te maken daar het leven in de stad maar stilletjes in gang kwam. Een mooie klim bracht mij naar het stedelijk kerkhof en kon ik wat rondneuzen. Net als in Italië ook cappelas maar niet zo mooi. Anders was het wel dat de kisten nog zichtbaar zijn maar alle gedrapeerd met een doek. Anders !! Na het verlaten van het kerkhof, die al op een hoogte verheven lag, wou ik niet meer dalen vooraleer ik de bovenstad verkend had. Ik zocht en vond een weg die mij via een infokantoor, die mij de hoofdzakelijke interessepunten aanduiden, naar de universiteit van de stad bracht. HEEL mooi en een aanrader voor wie de stad bezoekt. Een oude universiteit maar blijkbaar springlevend als ik de jonge mensen zie ronddrentelen. Ik heb de bibliotheek, kapel en andere gebouwen niet bezocht maar ze zijn zeker de moeite waard. Tijd is een kostbaar gegeven waar ik er steeds te weinig van heb en keuze moest ik maken om nog ander delen van de stad te verkennen. Rond de middag loop ik terug naar de steegjes om te gaan eten en op veel plaatsen zit het lekker vol met de plaatselijke bevolking. Zoeken hoef niet want er zijn veel plaatsen waar je kan eten, lekker en voor een schappelijke prijs ( 8 euro, soep- hoofdgerecht- een glas wijn en koffie) . Je zou voor minder hier blijven rondlopen! Nadien rust want morgen moet ik verder. Deze namiddag toch nog wat gaan wandelen en een oud clarissenklooster bezocht waar ook de eerste koningin begraven ligt. Niet zo impressionant maar van daaruit een mooi beeld van de stad aan de andere kant van de rivier waar het gemakkelijk is plaatsen te herkennen en plaatsen. Al een ganse dag was ik prijzen van ijsjes aan het vergelijken om dan de juiste te kiezen en ik moet zeggen dat het gesmaakt heeft. Ik was letterlijk eventjes in Italië, zalig. Nu tijd om de avond in te zetten en mij klaarmaken om morgen op pad te gaan. Ik probeer mijn fotos over te zetten zodat ze ook de blog kunnen. Nadien nog een glaasje wijn en wachten op de Fado op straat en dan slapen.
Het avontuur is opnieuw begonnen maar wordt een verderzetting van de reis dat in 2019 onderbroken is geweest door de corona pandemie. Dan was ik ook op weg naar Compostela en ben toen een paar etappes verder gestopt. Op aanraden van apotheker Roggen begin ik mijn reis nu ook in Coimbra. Hij vertelde mij over de wondermooie stad die ik 3 jaar geleden was voorbij gelopen zonder te bezichtigen. Meestal weinig tijd om een stad te bezoeken en overal een dag blijven zou wel mooi zijn maar zou de reis heel lang doen duren. Dus had ik gans de dag gepland want het grootste avontuur in een hele reis is op je beginpunt te geraken. Ik kan plannen wat ik wil maar mijn lot ligt in handen van derden. Komt de trein, staken ze niet op het vliegveld, mis ik geen aansluiting. Het zijn allemaal elementen die ik wel incalculeer maar waar ik geen vat over heb onderweg. Dus kon ik gewapend met mijn tickets om 7u15 de deur uit naar het station. Zoals gewoonlijk neem ik de trein naar Brussel noord en stap ik dan over om in Zaventem dorp af te stappen. Die aansluiting viel in de mist want door een storing in een seinhuis was het treinverkeer hevig verstoord. De vertrektijden vanuit Brussel werden steeds verlaat en ik vreesde al moeilijk op het vliegveld te geraken. De stress kwam opzetten want hoewel ik genoeg tijd berekend had wordt drie uur dan krap. Met 45 minuten vertraging ben ik dan afgestapt in Zaventem en ben ik met een stevige stap naar de luchthaven getrokken. Gelukkig kon ik snel inchecken want de veiligheidscontrole verliep traag en een lange wachtrij ging maar stapvoets vooruit. Opluchting was er als ik merkte dat ik nog tijd overhad voor de boarding zou starten. Tijd dus om de volgende etappe op onbekend gebied te organiseren. Het plan was van de luchthaven van Porto naar het station van Porto te stappen, onderweg iets eten, en dan met de trein Coimbra te bereiken. Als ik dan de snelste weg uitzocht dan moest ik meer dan 3 uur stappen naar het station en zou ik, zonder problemen, rond 19 u 30 aankomen in Coimbra maar had ik geen tijd gehad om onderweg te eten. Dus moest ik een andere oplossing bedenken. Gelukkig rijd er een metro tussen het vliegveld en de stad en kon ik de tijd reduceren met 2 uur. Het is dan wel nog een wandeling van 45 minuten van de metrohalte naar het station, die ook met metro kan overbrugt worden, maar dat gaf mij de gelegenheid ergens te eten en wat van Porto op te vangen. Een restaurantje had ik snel gevonden en daar er een tijdsverschil van 1 uur is tussen Porto en Brussel kon ik rond 13u plaatselijke tijd eten, vis met rijst en groentensla. De wandeling naar het station was verder aangenaam en snel kon ik een ticket kopen voor mijn einddoel van de dag. Met een sneltrein was de afstand na 1 uur overbrugt en kon ik naar mijn slaapplaats wandelen. Ik wist dat het station dicht bij de stad was maar wat ik niet wist was dat voor deze sneltrein een nieuw station gebouwd is buiten de stad, zon 25 minuten wandelen, de gps in de hand. In het hart van de stad heb ik dan mijn hostel gevonden en kon ik mijn rugzak afzetten. Tijd om een winkel te zoeken, te eten en te douchen. Nadien heb ik nog een wandeling gemaakt door de stad en ben ik op de klanken van de Fado muziek in slaap gevallen. Morgen blijf ik wat langer op na een siësta om w4at meer van de Fado te horen.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
