Verhalen (14) : "Aan lot overgelaten bij nacht en vriesweer !"

Halfweg jaren '60. In het piepkleine gehucht J., gelegen op hooguit een kilometer van het centrum
van de gemeente R., bevinden zich langs een eenzame grintweg enkele kleine arbeiderswoningen. Hier en
daar wordt de regelmaat onderbroken door een villa die er neergepoot werd nadat een
aantal werkmanshuisjes door de sloophamer definitief uit het landschap verwijderd werden.
In één van de arbeidershuisjes woont de familie C.
De man,
David(32), werkt in Charleroi en komt slechts om
de twee weken tijdens een weekend naar huis. Om voor zijn gezin de eindjes aan mekaar te kunnen
knopen klopt hij vele overuren, maar kan zich daardoor niet permitteren geregeld naar huis te komen.
De moeder, Ann (28), doet het huishouden en zorgt voor de twee kleine kinderen : Johan (5) en Christine
(1 jaar oud). 

Op  een koude decembernacht :

1 uur is het op deze barkoude decembernacht. Er hangt weer sneeuw in de lucht.
Twee verkleumde rijkswachters op patrouille zijn van hun fiets afgestapt en banen zich met hun 
tweewieler aan de hand verder een weg door de nacht. Kwestie van de voeten een beetje op 
te warmen. 

Onze
dienst zit er nog bijlange niet op. De nachtelijke patrouille loopt pas in de vroege 
morgen ten einde.
We stappen nu langsheen een afgelegen grintweg ... twee schimmen
 in donkere 'wintermantel'.
Denkend aan en verlangend naar een warm bed ... veel wordt er niet gesproken.
Plotseling houden we allebei halt ... horen wij nu het gehuil van een kind in de verte ?
We stappen behoedzaam verder en horen nu inderdaad duidelijk het huilen
 van een kindje in 
één van de lage arbeiderswoningen. Op zichzelf niets abnormaal natuurlijk als 
het een gezin met kinderen betreft. We hopen allebei dat de moeder 
wel snel zal wakker worden van het gehuil , het kindje zal troosten en in 
slaap wiegen. 

We zetten onze nachttocht verder in de richting van het nabijgelegen dorp 
S., amper een tweetal kilometer verwijderd van het gehucht.
Verder dan S. hoeven we niet te patrouilleren. Eens voorbij het dorp 
zijn het de collega's van de brigade L. die 'overnemen'.
Na een korte ontmoeting en een babbeltje met onze twee collega's rijden we rond 
kwart voor twee terug richting R.
Is het een voorgevoel, een onrust die zich al een ganse tijd van ons meester
 heeft gemaakt ...
wij waren toch ook vader ... terug aan het gehucht gekomen nemen we het besluit
toch maar een ommetje te maken langs de grintweg. Het gehuil van dat 
kindje, het had ons niet losgelaten.
We zijn er vrijwel zeker van dat het wenen nu wel zou opgehouden hebben, maar
we willen er ons toch van vergewissen dat alles in orde is. 

We zijn tot op een tiental meter van het huisje genaderd ... hetzelfde gehuil 
van een kindje ... het dringt door merg en been. Al meer dan een uur
is het geleden dat wij hier voorbijgekomen zijn ! Nee, hier is iets 
niet in orde en we kunnen ons als het ware voor de 
kop slaan omdat we niet bij onze eerste passage aangeklopt hebben. 
Wat is hier aan de hand ?  Worden die ouders nu niet wakker ?
Is de moeder van het kleintje ziek ? Waar is de vader van het baby'tje ?
Het gaat duidelijk om het geschreeuw van een nog heel jong kindje. 

Nee, langer talmen, dat kunnen we nu niet meer. We moeten te weten komen
wat er aan de hand is in de arbeiderswoning. 
De voor-en achterkant van de woning worden gecontroleerd ... geen licht te zien, geen 
ander teken van leven te horen of te bespeuren ... alleen dat vreselijke gehuil !
Wat nu gedaan ? Onze weg zomaar voortzetten en hopen dat in 
de woning wel iemand zal wakker worden straks ... nee ! 
Aankloppen dan maar, maar noch aan de voordeur noch aan de achterdeur
wordt gereageerd 
op ons aanhoudend geklop. 
We nemen het besluit even te gaan aanbellen aan een villa een kleine 200 meter
verderop gelegen. Niet evident natuurlijk, midden in de nacht die mensen uit hun bed halen, 
maar er moet gehandeld worden. 
Op onze woorden "Rijkswacht van R. hier" wordt vrij snel opengedaan.
Man en vrouw staan samen verschrikt in de deuropening en zien er redelijk
overstuur uit.
Begrijpelijk ook. Wanneer rijkswachters je midden in de nacht uit je bed halen,
dan is het allicht om slecht
nieuws te brengen, moeten die mensen gedacht hebben. 
We stellen het echtpaar zo snel mogelijk gerust en delen hen mee waarvoor we bij hen
komen aanbellen. Een zucht van verlichting ... de vrouw begint omzeggens 
direct te vertellen :
"Wel gendarmen", begint ze, "de man werkt in Charleroi en die komt maar om de 
twee weken naar huis tijdens een weekend. Er zijn twee kleine kinderen in het 
gezin : Johan, die is 5 jaar oud, en dan is er de kleine Christine, die amper een 
jaartje oud is. De moeder is een losse wilde vrouw, die er twee keer in de week 
's avonds gewoon vanonder trekt samen met een vriendin ... en dat meestal tot laat
in de nacht. Soms komt ze pas om 4 uur onder de morgen terug thuis.
Die twee sukkelaarkes liggen dan urenlang alleen. De buren hier, wij dus ook,
zwijgen uit schrik voor die vrouw. De politie weet er van, maar alles is tot nog toe
bij hetzelfde gebleven."
 (NB.: Samenwerking tussen politie en rijkswacht was destijds niet 
altijd evident).
 We weten nu wat ons te 
doen staat en vragen het echtpaar of we hun telefoon even mogen gebruiken. 
Dit is zonder meer een geval van
 kinderverwaarlozing. 
We moeten eerst en vooral
 het huilende kindje zo snel mogelijk ter hulp kunnen komen.
 We besluiten als voorzorgsmaatregel en om het binnendringen in een woning 's nachts
 te verrechtvaardigen
  de procureur des Konings van Dendermonde op te bellen. 
Gelukkig maar krijgen we de magistraat vrij snel aan de lijn en brengen hem op de hoogte
van de feiten. Direct geeft hij ons de opdracht de woning binnen te dringen, eender
op welke manier. Het kind moet geholpen worden, dat is nu het belangrijkste. 
Tweede opdracht : De moeder in de woning opwachten !

-Wordt vervolgd-

******
 









 

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (14) : Aan lot overgelaten bij nacht en vriesweer !
-deel 2-

Zonder al te veel problemen kunnen
we aan de achterzijde een raam openkrijgen
en naar binnen klauteren. We komen in een soort achterkeukentje terecht.
Op ons geroep wordt nog steeds geen antwoord gegeven.
Het gehuil van de baby komt uit de kamer aan de voorzijde van het
huis. Voorzichtig stappen we de kamer binnen, steken het licht aan
 en zien op een
versleten divan een jongetje liggen. Dat moet dan de vijfjarige Johan zijn.
De jongen slaapt rustig verder en blijkt geen hinder te ondervinden van
het aanhoudend geween van zijn zusje. Het is ijzig koud en vochtig
in de kamer. De leuvense stoof is gevuld met kolen, maar is blijkbaar
niet op gang geraakt.
Het jongetje in de divan wordt uiteindelijk wakker van ons gestommel, gooit
 zijn deken opzij
en blijft ons dan stomverbaasd met grote ogen aankijken.
Aan het andere eind van de kamer staat een wiegje en daarin ligt de
eenjarige Christine nog steeds hardop te wenen. Het kindje heeft haar
dekentje waarschijnlijk met de voetjes weggestampt. Het meisje is
blauw van de kou, het aangezichtje 'opgezwollen' door het
langdurige wenen.
Daar staan wij dan, midden in de nacht, met twee kleine kinderen die
daar al uren alleen liggen, aan hun lot overgelaten.
Geen moeder ... die zal er dus op uit zijn met haar vriendin, zoals de
buren ons al hadden laten verstaan. De vader aan het werk in Wallonië.
Meer kledingstukken moeten we zien te vinden, want wat het kindje aanheeft,
dat kan onmogelijk veel bescherming bieden tegen de koude en de vochtigheid.
In een kast vinden we een beetje kledij om het kleintje wat beter
te kunnen toedekken. Het kindje stopt even met huilen, denkt waarschijnlijk
dat mama haar toedekt. Bij het zien van de twee mannen in uniform begint Christine
echter opnieuw luidkeels te schreien.
We gaan op zoek naar melk, maar er is zo goed als niets te vinden.
We verwensen de moeder. Het is nog maar drie uur, dus zou ze best nog een
uur of langer kunnen wegblijven. We komen snel tot het besluit dat
we de kinderen niet op deze manier in het huis kunnen laten. We moeten
zo snel mogelijk een degelijk onderkomen vinden voor de twee sukkelaartjes en
zorgen dat we tijdig terug onze opwachting kunnen maken aan de woning.
De opdracht van de magistraat was duidelijk : Wachten op de thuiskomst van
de moeder.
Terug naar de villa ... gelukkig maar is het oudere echtpaar nog niet gaan slapen
 - nog niet
bekomen van hun emoties - en ik vraag hen of ik dringend de telefoon
kan gebruiken om voor vervoer te zorgen en de kinderen een veilig en 
warm onderdak te bezorgen. Ik bel
 een taxichauffeur op, een vertrouwensman
waarvan we weten dat hij binnen
 de kortste keren ter plekke kan zijn.
   Hij had 
in het verleden trouwens al meerdere keren samen met rijkswachters verwaarloosde 
kinderen naar een tehuis overgebracht. 
We beslissen beide kinderen te laten overbrengen naar het klooster-hospitaal
ongeveer een tweetal kilometer van de grintweg verwijderd.
 Nog geen half uur later liggen
Johan en Christine in een warm bedje.
...

Onze opdracht zit er bijlange nog niet op. De procureur des Konings heeft ons 
een duidelijke opdracht gegeven : Het uur van thuiskomst van de moeder moet 
bepaald worden en ook de toestand waarin de moeder zich bevindt op dat moment.
We hadden ook de opdracht gekregen haar 's anderendaags aan een grondig verhoor 
te onderwerpen, inzonderheid over haar 'tijdverdrijf' tijdens de nachtelijke uren.

We stellen ons verdoken op in de nabijheid van de woning. De kou, die voelen
we niet meer. We zijn gerustgesteld omdat de kinderen een onderkomen voor
de nacht hebben en het is ons nu te doen de moeder op te wachten die haar 
kleintjes in dergelijke mensonterende omstandigheden alleen thuis had 
achtergelaten. 
...

Rond tien na vier zien we plots in de verte een auto de grote weg verlaten en 
de grintweg oprijden. Het blijkt een taxi te zijn die in onze richting komt gereden 
en stopt een tiental meter voor de woning van het gezin C. Op dat moment komen wij
vanachter 
enkele bomen te voorschijn  en stappen op het voertuig af. De taxichauffeur
schrikt wel, denkt dat het om een controle gaat en  begint dan zijn documenten 
boven te halen. 
We noteren wel een aantal gegevens en vragen hem vanwaar hij met de vrouw
vertrokken is. "Ik kom van Gent-Zuid", antwoordt de man zonder aarzelen.
Wij weten genoeg en zeggen hem dat hij kan beschikken.
De jonge moeder is ondertussen al uitgestapt en begeeft zich naar haar woning 
zonder zich iets van de zogezegde controle aan te trekken.
Groot is haar verbazing als wij haar naam roepen. Ze begrijpt er niets 
van en vraagt botweg waarom de gendarmen haar lastigvallen en
haar naam op de koop toe kennen. Ze ziet er afgepeigerd uit. Dronken is ze niet, maar
ze ruikt wel naar drank. Voor ze binnen wil gaan stellen we haar de vraag :
"Wie is er vannacht bij uw kinderen gebleven?"
"Wel, wel, heren", antwoordt ze uitdagend, "die slapen als twee engeltjes en het 
is warm binnen want de stoof brandt. Mijn kinderen zijn het gewoon eens alleen 
te zijn."
Bij het binnengaan delen we haar mee dat haar kinderen ondergebracht werden in het 
nabije klooster-hospitaal en dat ze die later op de dag terug kon ophalen.  
De vrouw begint eerst te roepen en te schelden. Als ze samen met ons kan vaststellen
dat de stoof geen warmte had gegeven en dat het bitter koud is in het huis begint 
ze hysterisch te huilen. 
We storen ons niet in het minst aan haar huilbui en delen haar laconiek mee dat we om 
9 uur terugkomen om meer uitleg te krijgen over haar nachtelijke uitstapjes.
"Ge gaat daar toch niets van vertellen tegen mijn man !?", jammert ze dan tussen het 
huilen door. "Hij komt volgend weekend naar huis."
Om haar te kalmeren laten wij haar in de veronderstelling dat haar man niets 
zou te weten komen. Onmogelijk natuurlijk gezien de ernstige graad van 
verwaarlozing van twee kinderen, amper vijf en een jaar oud.
...
De volgende morgen, enkele uren later dus, begeven we ons in eerste instantie 
naar het klooster-hospitaal om te informeren naar de gezondheidstoestand van de 
kinderen. 
Het jongetje is ondertussen al opgehaald door de moeder. Voor de eenjarige 
Christine was medische verzorging noodzakelijk. Diezelfde nacht nog
werd door de bijgeroepen arts het begin van longontsteking vastgesteld. Het
kindje was ook in shocktoestand door het langdurige huilen en van de schrik. 

Vooraleer over te gaan tot een grondig verhoor van Ann besluiten we 
eerst nog eens ons licht op te steken bij enkele buren. Die zouden na deze 
gebeurtenis misschien wel meer geneigd zijn ons iets meer te vertellen
over "de handel en wandel" van moeder Ann.

-Vervolgd-


 

04-01-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (14) : Aan lot overgelaten bij nacht en vriesweer ! (deel 3).

Enkele bezoeken aan de buren van het gezin C. zijn voldoende om ons vermoeden te staven.  Toen de
taxichauffeur ons de vorige nacht vertelde dat hij Ann van Gent-Zuid naar R. had vervoerd, waren
wij er vrijwel zeker van dat het milieu van de prostitutie Ann niet vreemd zou zijn. Een mens vraagt 
zich af hoe de buren dat allemaal te weten zijn gekomen. In elk geval die plotse loslippigheid maakt 
het voor ons iets gemakkelijker om de vrouw seffens op de rooster te leggen. 
We komen te weten dat Ann 
samen met een vriendin uit een aangrenzende gemeente tippelt in Gent-Zuid. Tweemaal per week 
vertrekt ze omstreeks 9 uur 's avonds om pas terug thuis te komen rond 4 uur in de morgen. Haar
vriendin rijdt nog verder mee met de taxi richting D.
De kinderen worden steeds aan hun lot overgelaten.
Die nachtelijke uitstapjes zouden al 4 à 5 maanden aan 
de gang zijn.  Een vruchtbaar buurtonderzoek zou je kunnen stellen.   

*

Om 10 uur zijn we al aan de woning van Ann gearriveerd. De moeder heeft het jongetje al afgehaald en
die staart zwijgend naar onze uniformen.
De procureur had ons nogmaals verzocht de moeder aan een grondig verhoor te onderwerpen en daar
had hij zijn redenen voor.
Het verhoor begint, zoals we ook wel verwacht hadden, met een opvallend geveinsde huilbui van de
moeder. Het maakt weinig of geen indruk op ons. 
Eens de vrouw heeft opgehouden met wenen maken we haar duidelijk dat we al van een en ander
op de hoogte 
zijn en dat wij haar vriendin reeds 'onder handen hebben genomen' ... een leugentje om bestwil.
Een nieuwe huilbui. Blijkt dat ze met haar vriendin al enkele weken in onmin leeft.

Verklaring van Ann :
"Ik heb schrik dat mijn man dat allemaal zal te weten komen. Hij werkt in Charleroi en komt maar om 
de twee weken naar huis tijdens een weekend. Een viertal maanden geleden kwam ik in contact met een 
vroegere schoolvriendin uit S.  Mijn vriendin leefde gescheiden van haar echtgenoot. Zij werkt twee 
nachten per week in een bar in de buurt van Gent-Zuid als 'dienster'. Zij verdient veel geld, en ze wordt 
opgehaald en teruggebracht met een taxi. Ze vertelde mij over dure mantels en ringen die ze kocht. 
Ik werd zo jaloers op haar. Voor mij was dat werk onmogelijk gezien mijn twee kinderen. Maar mijn 
vriendin bleef maar aandringen en uiteindelijk liet ik mij door haar meelokken.
Mijn man, die mocht niets te 
weten komen. Zo kwam het dat we steeds op dinsdag en donderdag door een taxi werden opgehaald rond 
9 uur 's avonds en dat we rond 4 uur 's morgens naar huis werden gevoerd. Mijn kinderen, die sliepen 
goed en de leuvense stoof brandde steeds zodat ze geen kou konden lijden. Ik kon niemand anders vragen 
van de familie om op hen te letten, want dan zou mijn man het zeker te weten komen !"

We stellen haar de vraag waaruit haar werk bestond. De jonge vrouw aarzelt uit schrik voor de gevolgen 
van haar antwoord. We laten haar nogmaals verstaan dat we al heel wat te weten zijn gekomen van haar 
vriendin. Gevloek en nieuwe huilbui. 

"Ja, die zal mij niet sparen ... omdat wij al meer dan een week ruzie hebben. Zij is het die me meegelokt 
heeft. Ik kon toch niet weten welk werk mij te wachten stond in Gent (!!!)." 

De huilbuien beginnen elkaar in snel tempo op te volgen. Wij proberen haar te 'kalmeren' door haar te 
beloven haar echtgenoot zo voorzichtig mogelijk op de hoogte te brengen. Gezien de toestand van het 
meisje moet haar man nu eenmaal kennis krijgen van wat zich heeft voorgedaan. 
Onze tactiek helpt !
(NB. van Ivan B. : Vandaag de dag zou die belofte mogelijks al door een of andere advokaat als
procedurefout MISbruikt worden !).

De vrouw begint haar 'avontuurlijk leventje' in de nachtkroeg met horten en stoten te vertellen.

"Ik liet mijn drank betalen door de klanten. Vier-tot vijfmaal per nacht moest ik meerijden met
 iemand, een klant die door 'madam' werd aangewezen. Die klanten reden met mij meestal naar een
bebost gebied buiten de stad. Ik werd uitgekleed, overrompeld en gebruikt. Als ik niet
tegenwerkte kreeg ik soms 1.000 fr of meer drinkgeld. Zo ging het altijd. Ik nam al vele maanden de 
pil. Per nacht verdiende ik steeds meer dan 5.000 fr zonder het drinkgeld mee te rekenen dat ik van 
de klanten ontving. 
...

Het klopt dat ik sedert vier maanden tweemaal naar Gent vertrok als 'dienster'. Ik dacht veel aan mijn
echtgenoot en aan de kinderen ... maar de drang naar geld en vertier waren veel te sterk. Ik was vroeger 
compleet onwetend over al die zaken. Ik was zo dom als een gans op dat gebied."

Blijkbaar wil onze 'nachtvlinder' nu ook medelijden opwekken. Plots wordt ze vrij heftig en roept :
"Ge vraagt altijd wat ik heb gedaan ... maar er gebeuren daar nog veel ergere dingen !"

Wij spitsen onze oren. Wat gaan we nu krijgen ? Krijgt dit onderzoek nog een 'extra staartje' ? 
 Ann voelt zich natuurlijk in het nauw gedreven en 
wil hier niet als enige zondebok uitkomen.

"Er verblijft daar een jong meisje van nog geen 15. Ze woont met een tante op de tweede verdieping 
van het café. Lilly is haar naam. Als de tante eens weg is ... en dat gebeurt vrij regelmatig ... dan laat 
'madam' een klant naar boven gaan bij het meisje. Ik heb het zelf gezien en heb het meisje zelf eens
horen wenen. 'Madam' ontvangt daar telkens heel veel geld voor. Ze had het snel door dat ik een en 
ander gezien had en zei tegen mij : 'Anneke, nooit iets zeggen over Lilly, want dat is te gevaarlijk.'
...
Ann eindigt haar verklaring met nogmaals het verzoek toch maar niets aan haar man te vertellen.
Na voorlezing volhardt en ondertekent ze.

**

De uitlatingen van Ann waren voor ons voldoende om de B.O.B Gent te verwittigen (= de vroegere 
Bijzondere Opsporingsbrigade). Een inval in café "Chez ..." leverde meteen resultaat op. De 
minderjarige Lilly werd aangetroffen op de tweede verdieping in 'gezelschap' van een man die haar 
wou verkrachten. 
'Madam' werd ter plekke aangehouden en naar de gevangenis overgebracht. Voor de klant van hetzelfde 
laken een broek ... met mogelijks een gebroken gezin tot gevolg.
 Het meisje werd overgebracht naar een opvangtehuis in
Sint-Kruis Brugge.

-Slot volgt-

**********




 

03-01-2012 om 23:35 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (14) : Aan lot overgelaten bij nacht en vriesweer ! -slot-

Voor Ann loopt het allemaal veel slechter af dan ze voorzien heeft. Haar echtgenoot wordt dringend verzocht
van zijn werk naar huis te komen. Dat kan moeilijk anders gezien de gezondheidstoestand van de kleine
Christine.
In de loop van de namiddag neemt de man contacht op met ons. We kunnen moeilijk anders dan hem op de
hoogte te stellen van de feiten en we dienen natuurlijk ook van hem, als vader, 
 een verklaring af te nemen. Veel is er met de man niet aan 
te vangen. Hij is te razend van woede om ook maar iets zinnigs te vertellen.
 
De kleine Christine heeft hij enkele keren bezocht in de kliniek, vernemen we later, maar we kunnen niet
voorkomen dat hij enkele dagen later plots met de noorderzon vertrekt en vrouw 
en kinderen in de steek laat. Blijkbaar is verantwoordelijkheidsbesef ook voor hem een loos begrip.   
Nog maar eens zijn de kinderen de dupe en zullen ze naar alle waarschijnlijkheid in een opvangtehuis
terechtkomen en mogelijks kunnen ze later in een pleeggezin geplaatst worden. Tenzij hun vader later terug
op de proppen komt en het hoederecht over zijn kinderen 'opeist'.
- NB.: In de notities vind ik verder niets meer over de man terug -

De eenjarige Christine dient nog drie maanden in de kliniek te verblijven (wegens risico voor
bloedstolling).  Had ze nog een half uur langer
in de kou gelegen, dan was dat voor het meisje zo goed als zeker fataal afgelopen.

Tijdens het verder verloop van het onderzoek vernemen we dat Ann vroeger al eens ter verantwoording
werd geroepen bij de kinderrechter te Dendermonde ... wegens kinderverwaarlozing. Niet te verwonderen
dan ... die stille gelaten blik van de vijfjarige Johan. We hebben hem geen vijf woorden horen zeggen.
Wat heeft dat jongetje eerder al meegemaakt ? Van dit feit waren wij niet op de hoogte. 'Moeder' Ann 
woonde toen nog met haar man en zoontje in S. -, in de omgeving van Dendermonde.
Daarom ook dat de procureur tijdens een tweede telefoongesprek zo sterk aandrong op een uiterst
grondig verhoor. 
Ann heeft dus blijkbaar geen rekening gehouden met de woorden van de kinderrechter destijds.
Een moeder die zich voor de tweede maal schuldig maakt aan kinderverwaarlozing ... en hoe ? ... zo
iemand verdient niet dat zij de kinderen nog langer onder haar hoede kan nemen. 
Onze PV's zijn ook niet bepaald positief, integendeel. Wij hopen dat deze vrouw het hoederecht over 
haar kinderen zal verliezen, hoe moeilijk het ook zal worden voor de vijfjarige Johan. Kristine, amper 
een jaar oud, zal zich niets meer herinneren van haar trieste eerste levensjaar. Volgens de arts zal het 
meisje terug volledig gezond worden. 
  
****
Tijdens de zitting in Dendermonde (achter gesloten deuren) reageerde de rechter furieus.
"Mevrouw als ge daar in de auto met die mannen lag te vrijen, hebt ge dan nooit een moment gedacht 
aan uw echtgenoot en aan uw nog zo jonge kinderen ? Ik begrijp u niet. Ge zijt een onbetrouwbare 
echtgenote en moeder, en dat voor de tweede keer in enkele jaren tijd.
 Ditmaal had het fataal kunnen aflopen voor uw 
dochtertje Christine. Realiseert ge u dat ? Ge hebt geen greintje verantwoordelijkheidsgevoel en ge zijt 
niet in staat uw kinderen een degelijke opvoeding te geven ..."
Het vonnis lag voor de hand. Naast een relatief korte gevangenisstraf werd Anne het hoederecht over
de kinderen ontnomen. Recidive en de ernst van de toestand waarin de kleine Christine zich bevond
deden haar de das om.

Van Ann hebben we later vernomen dat ze verhuisd was naar het Brugse. Of dat iets met de kinderen te 
maken had, dat weten we niet, maar het feit dat ze eenmaal ter verantwoording werd geroepen voor de 
rechter voor kinderverwaarlozing en nadien een veroordeling heeft opgelopen voor nog veel ergere 
feiten van verwaarlozing, dat had haar als "moeder" volledig ongeloofwaardig gemaakt.

Wij als rijkswachters hadden onze taak volbracht, maar we hadden aan de hele zaak vooral een 
'goed gevoel' overgehouden omdat onze nieuwsgierigheid tijdens een nachtelijke patrouille op een 
ijzig koude decembernacht misschien wel een mensenleventje had gered. En waren wij niet van 
onze fiets gestapt om een eindje te voet af te leggen om onze voeten een beetje 'op te warmen', dan hadden wij 
allicht de kleine Christine nooit horen huilen. We mochten er niet aan denken hoe het toen zou 
afgelopen zijn. 
Wat beide ouders met hun leven nog verder aangevangen hebben, het interesseerde ons weinig. Maar 
voor beide kinderen hoopten we dat ze eindelijk in een normaal gezin zouden terechtkomen en de kans zouden 
krijgen hun weg te banen naar geluk. 

Dat 'madam van 'Chez ...' in Gent-Zuid haar etablissement had moeten sluiten en een "tijdje" kon gaan 
uitrusten in de "Nieuwe Wandeling" wegens aanhitsing tot ontucht van minderjarigen, dat deed ons eerlijk
gezegd plezier. Een vrouw die tot dergelijke daden in staat was, die het leven van een 15-jarig meisje tot een
hel herleid had, alleen maar om meer geld in het laatje te krijgen, zo iemand mochten ze, wat ons dan betreft, 
voor de rest van haar leven opsluiten. In elk geval had ze ook een levenslang verbod gekregen ooit nog 
een café (eender welk) uit te baten.
Lilly werd tijdig gered uit de klauwen van de gewetenloze bordeeluitbaatster.

 
Een zaak van kinderverwaarlozing en seksueel misbruik van een minderjarige in één klap opgelost, het 
leverde ons een schriftelijke appreciatie op van de korpsoverste, maar het gaf ons ook de moed onze 
tanden te blijven zetten in de zovele zaken van kindermishandeling, -verwaarlozing, gevallen van seksueel
misbruik van minderjarigen (al dan niet door geestelijken) en de vele schrijnende gevallen van incest
waarmee we te maken 
kregen tijdens onze loopbaan. 

****** 
  
 




 

02-01-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (13) : 't Is maar waar je wiegje staat !

-Opgetekend door Gaston Bontinck (halfweg jaren '6O)-

Op de tweede verdieping, kamer 18 van de materniteit in W., ligt de nog
piepjonge Vanessa. Enkele dagen geleden is ze bevallen van een jongetje.
 Ze lijkt zelf nog 
een kind, en dat is ze in feite ook nog. Ze ziet er heel bleekjes uit en haar
aangezicht is fel getrokken. 
Elke andere moeder zou nu stralen van geluk
omwille van het nieuwe leven dat ze op de wereld heeft gezet. Maar voor
Vanessa is er weinig reden om gelukkig te zijn bij de geboorte van haar
zoontje. Amper 15 jaar oud is ze, niet gehuwd, zelfs niet eens verloofd.
*
Veertien was ze
toen ze verkracht werd. En dat was nog niet eens alles. Hetzelfde jonge
moedertje, hetzelfde jonge meisje Vanessa, verbleef hooguit één jaar geleden
in dezelfde materniteit. Toen schonk ze het leven aan een dochtertje. Ze was
nog geen 14 toen ze voor het eerst verkracht werd.
Het ongewone voorval wekte heel wat beroering in de kliniek en uiteraard in
de ganse gemeente en omgeving.

Vanessa groeide op in een gezin waar geen enkel normbesef te
 bespeuren viel ,
waar van opvoeding van een meisje, dat zich in haar puberteitsjaren
 bevond,
in de verste verte geen sprake was.
Aan haar ouders had ze niet de minste steun,
integendeel. Haar vader was dagelijks uit werken naar de grote stad
 om er op
allerlei duistere manieren aan de kost te komen. Meestal bleef hij ook
in de
stad overnachten en kwam hooguit enkele keren per maand over huis.
Soms verbleef hij samen met de twee oudere zonen een tijdje voor werk
in Wallonië.
Haar moeder Daniëlle was een echte heks, een doorslechte vrouw
en moeder.
Ze liep regelmatig dronken in het huis rond, altijd slordig gekleed. 
Hygiëne was voor haar blijkbaar een onbekend iets ... ze was met
geen tang aan te raken ... hoe ironisch zoiets in dit verhaal ook overkomt.
 Maar toch zwaaide ze tiranniek de scepter in het gezin. Dat
deed ze door ganse dagen te roepen en te tieren tegen iedereen
die haar ook maar
iets in de weg legde.
Niemand uit de gebuurte die het ook maar waagde een voet in de woning te
zetten, op gevaar een bloempot of enig ander projectiel
 naar het hoofd geslingerd
te krijgen.
Politie, gemeenteambtenaren en schuldeisers waren evenmin veilig voor
de scheldtirades en mateloze agressie van de vrouw.
Roken en drinken de ganse dag door,
vloeken tegen iedereen ... dan pas voelde ze zich in haar element.
Opruimen en eten klaarmaken, dat was niet aan haar besteed.
Meestal werd iets uit
de vuist gegeten en de restjes bleven dagenlang op de tafel liggen. 
Gans het gezin sliep tesamen in één ruimte. De moeder, twee dochters
 en twee zonen,
die wel iets vaker thuis waren dan hun vader.
Het doen en laten van hun moeder, dat
was het laatste van hun zorgen.
Ook in de slaapkamer hing een vieze geur. Lakens lagen er niet
 op de bedden, alleen
enkele grove dekens.
Moeder Daniëlle sliep bij haar minnaar
of bij haar oudste zoon
bij afwezigheid van de minnaar. Een regelrechte chaos ...
en in die chaos groeide de
kleine Vanessa op.

Twee jaar eerder :

Vanessa was 13 en haar oudere zus Margriet 15.
Vader en zonen waren gedurende een
langere periode aan het werk in Wallonië.
Moeder Daniëlle, hoe vuil en slordig
 ze er ook bijliep, had toen al 
een minnaar. De gehuwde man woonde in dezelfde gemeente.
 De relatie tussen de moeder
en de man werd in het gezin voor niemand geheim gehouden, verre van.
 De oudste dochter Margriet had
eveneens een relatie met een gehuwde man en ook hij kwam geregeld
over de vloer.
Als de minnaar van de moeder niet kwam, liet die laatste zich overrompelen
en gebruiken door het
lief van haar dochter, en de 15-jarige Margriet deed net hetzelfde
 als haar moeder. Bleef haar
minnaar te lang weg, dan liet ze zich gebruiken door de minnaar van moeder.
De gehuwde mannen beschikten over geld en moeder Daniëlle
 liet zich door hen 'rijkelijk'
betalen.
 In dat klimaat bracht Vanessa haar jonge leventje door. Wat moest er van haar
geworden, leven in dergelijke omstandigheden !?
 De minnaars kwamen tot driemaal per week 
aan huis en bleven soms tot in de vroege morgen. 
Eten, drinken en sex konden de mannen krijgen.
Half dronken kropen ze in een bed dat in geen dagen was opgemaakt,
 in een kamer waar
de vunzige geur van het in lang niet gewassen 'beddengoed' bleef hangen.    
De 13-jarige Vanessa bleef dikwijls tot laat in de avond in het gezelschap,
 trok naar haar eigen bedje als
ze merkte dat haar moeder en zuster meer naakt dan gekleed
rondliepen, en veelal beneveld
door de drank niet goed meer beseften wat ze deden.
Maar als het er op aankwam te betalen
voor hun 'verblijf' , 'vertier' en 'vermaak',
dan was moeder Daniëlle wel bij de pinken en zonder af te rekenen
 kwamen de mannen er niet
buiten.
Kon Vanessa aan dat alles blijven weerstaan, of zou ze zich laten meeslepen
door de ophitsende
en uitdagende houding van haar moeder, haar zuster en de minnaars ?

Wordt vervolgd.
 *********************************************

16-12-2011 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (13) : 't Is maar waar je wiegje staat ! - deel 2.

De gehuwde mannen kwamen meestal heel laat als het al donker was, kwestie
van zo weinig mogelijk opgemerkt te worden door de buren. Ze waren immers
afkomstig uit de streek.
Op zekere dag moest de 15-jarige Margriet onverwacht overgebracht worden
naar de kliniek. Daar bleek dat ze een blindedarmontsteking had en ze diende
 enkele dagen in de kliniek te blijven.
Tijdens haar afwezigheid werden de braspartijen gewoon voortgezet.
Moeder Daniëlle zat nu echter met twee minnaars opgescheept.
Op een zondagavond hadden zij en de twee mannen nogal diep in het glas
gekeken. Op een bepaald moment sprong Daniëlle recht en begon
uitdagend te dansen voor de twee mannen. Nadat ze enkele
schaarse kledingstukken uitgetrokken had, tilden ze haar op en droegen haar naar
een bed in een klein 'nevenkamertje'.
 Vanessa kon het gelach, geroep
en het 'dronkemansgelal' niet meer aanhoren en besloot met de hond een
wandelingetje te gaan maken, Donker of niet, ze voelde zich op straat
een pak veiliger dan tussen die dronken en lawaaierige volwassenen.
Toen ze na een uurtje terugkwam waren moeder en de twee mannen terug
volop aan de drank.
...

Verklaring van Vanessa :

"Rond middernacht was de minnaar van mijn zuster (een gehuwde man van 40)
zinnens terug naar huis te vertrekken. Ik hoorde moeder roepen :
'Allee, blijf toch nog een beetje hier ... kruip bij Vanessa ... dat is allemaal
hetzelfde ... 't zal wel al gaan.' De minaar van Margriet riep : 'Nee, nee, Vanessa
is nog te jong.'
'Wel, kruip dan bij mij in bed', antwoordde moeder, 'mijn lief hier zal wel
bij Vanessa willen slapen ... hij is zot van konijnenvlees !'
Enkele minuten, later lag mijn moeder halfdronken in bed in de armen van het
lief van mijn zuster. Het lief van ma  (gehuwde man van 54) kwam bij mij
in bed gekropen.
Ik hoor mijn moeder nog roepen : 'Gaat het al ... kan hij er al in ?'
Ik weende en probeerde mij te verdedigen tegen die man, maar ik kon het
niet volhouden. Hij was een volwassen manspersoon en ik nog een jong meisje.
Zijn adem stonk naar de drank en hij overrompelde me volledig met geweld.
 De minnaar van mijn moeder heeft mij toen tweemaal gebruikt.
Driemaal heeft zich dat voorgedaan op verschillende dagen, tot wanneer
mijn zuster terugkwam uit de kliniek. Het ergste is dat ze er erg moest om lachen
toen men haar alles vertelde. Ze vond het allemaal normaal en plezierig."

*

En zo ging het maar verder, tot op de dag dat de huisarts vaststelde dat
Vanessa zwanger was.
"Er is toen wel paniek ontstaan en er werd veel geroepen en gevloekt door moeder
en de mannen, maar veel geld maakte voor moeder alles goed", verklaarde
Vanessa later.

De minnaar van Daniëlle, de verkrachter van de toen nog maar 13-jarige
Vanessa was met een grote som geld over de brug gekomen, want zijn naam, 
zijn 'handel en wandel' 
moesten geheim blijven. 
 Vanessa werd op alle mogelijke manieren onder
druk gezet door haar eigen moeder en diste een vaag en vrij ongeloofwaardig
verhaal op
over haar verkrachting. Het onderzoek zat daardoor, voor een tijdje althans,
op een dood spoor.

Pas na haar tweede bevalling is Vanessa uiteindelijk alles beginnen vertellen
aan de onderzoekers.

*

Na de eerste bevalling waren de braspartijen ten huize van 'madam' Daniëlle
een tijdje opgehouden, vooral gezien een onderzoek was opgestart.
Het kindje van Vanessa werd ondergebracht in een opvangtehuis in N.
Daniëlle en de mannen beseften wel dat de woning regelmatig in het oog werd
 gehouden om
toch maar de vader van Vanessa's kindje te kunnen ontmaskeren.
Iedereen in het 'gezin' zweeg verder als vermoord, want er werd nu eenmaal veel betaald
om te zwijgen. 
Buren, indien ze al iets zouden gezien hebben, moeiden zich het liefst helemaal
niet met het ontwrichte gezin, uit schrik voor pesterijen nadien. 
Daniëlle schrok voor niets terug en zou ongetwijfeld het leven zuur
blijven maken van diegenen die ook maar iets van de gezinssituatie aan de 
rijkswachters zouden verteld hebben. Ze wist maar al te goed dat er op een 
bepaald moment aan buurtonderzoek werd gedaan in een poging om de feiten 
aan het licht te brengen.

*
 Een paar maanden later :
Moeder Daniëlle had ondertussen een 'oplossing' gevonden om haar 'zaakjes'
verder te kunnen zetten. Ze sprak nu voor alle zekerheid buitenshuis
af met haar minnaar.
 De gezinssituatie veranderde echter ineens en dat was niet in het voordeel van Vanessa.
Haar oudste zus huwde plots en liet het 'ouderlijk huis' achter zich.
Het jonge meisje 'moest' binnen de kortste keren de 'hulpminnares' worden van de 
vriend van haar moeder. Onder dwang van Daniëlle bleef Vanessa daardoor
steeds in nauw
contact met haar verkrachter. En op die manier kon 'madam' Daniëlle er zich meteen
van verzekeren dat er geregeld
geld in het bakje kwam. 

-WORDT VERVOLGD-
 

15-12-2011 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen : 't Is maar waar je wiegje staat (slot).

Moeder Daniëlle schrok er niet voor terug haar jongste voor haar kar te blijven spannen. Geld
moest er in 't laatje komen, dat was het allerbelangrijkste. Zo kwam Vanessa volledig onder
invloed te staan van moeder en haar minnaars.
 Daniëlle legde het zo aan boord dat de afspraken niet
meer thuis plaatsvonden, maar ergens in de omgeving van de gemeente. 
Vanessa was ondertussen 15 geworden en werd door haar moeder meegenomen. Op die manier 
kon ze beter tegemoet komen aan de 'wensen' van de minnaars, Die moesten blijven afdokken 
opdat alles verdoken zou blijven. Maar de mannen eisten meer en wilden profiteren van het 
jonge meisje.

Op een avond tijdens één van de vele afspraken had Daniëlle weer teveel gedronken ...

Verklaring uit de mond van Vanessa :

"Ik had zelf ook veel te veel gedronken. Mijn moeder drong er altijd op aan dat ik wat meedronk.
We bevonden ons ergens in een bos te ...  Op een bepaald moment was mijn moeder in een 
'dronkemansslaap' gevallen. De twee mannen, die ook dronken waren, konden me niet gerustlaten.
Ik probeerde me te verdedigen, maar dat lukte niet. Ik wou niet toelaten dat ze me zouden gebruiken.
Ik herinnerde me mijn eerste zwangerschap. Maar de minnaars van moeder werden alsmaar 
handtastelijker en probeerden me de kleren van het lijf te rukken. Ondertussen lag mijn moeder 
luidop te snurken in de auto. Plots werd ik uit de auto getrokken en één van de mannen sleurde mij in
het struikgewas. Ik bleef mij verweren, maar de man ging als een razende te keer door de drank 
en omdat ik bleef tegenstribbelen. Ook de andere man heeft me toen met geweld gebruikt ...

Zo is die situatie een tijdlang blijven duren. Ik moest van moeder de mannen hun goesting geven
omwille van 
het geld. En als ik probeerde tegen te werken zat het er bovenarms op."

*

Een tijdje nadien volgde een nieuwe mokerslag voor Vanessa. De arts stelde vast dat ze voor de
tweede keer zwanger was.
Toen werd het haar te veel en er ontstonden de dagen nadien vlammende ruzies tussen moeder en dochter.
Kort nadien pakte Vanessa haar boeltje en ging inwonen bij een tante in L. 

"Nu ik voor de tweede maal ben bevallen zal ik alles vertellen", verklaarde het meisje later, 
"Ik wil toch niet meer terug naar huis. De gehuwde minnaars van moeder moeten blijven betalen ...
ik ga geen namen noemen, want anders ben ik mijn 'maandelijks inkomen' kwijt. Ik word betaald 
en dat is voor mij nu het belangrijkste", voegde ze er aan toe. Dergelijke uitspraken uit
de mond van een jong meisje, het doet een mens huiveren.

Nadat Vanessa hersteld was van haar tweede bevalling werd ze overgebracht naar een  
"heropvoedingsgesticht". Moeder Daniëlle werd uiteindelijk toch veroordeeld en kreeg enkele 
maanden gevangenisstraf. 

Maanden nadien keerde Vanessa toch terug naar huis. De minnaars kwamen niet meer over de vloer
en er werden geen afspraken buitenshuis meer gemaakt,
maar ze bleven regelmatig betalen via allerlei omwegen om hun eigen gezin te redden. 
Verschillende personen werden aan een verhoor onderworpen, enkelen zelfs opgesloten, maar binnen
de kortste keren dienden ze weer vrijgelaten te worden wegens gebrek aan bewijzen. 
Moeder en dochter bleven zwijgen als vermoord. Enkele dagen vertraging bij het betalen ...
het was voldoende voor Daniëlle om te dreigen de echtgenotes op de hoogte te brengen.

Ondanks alle geheimdoenerij kwam één van de echtgenotes toch aan de weet dat haar man 
een affaire had met Daniëlle. Een gezin met drie kinderen werd door de echtscheiding uiteengerukt.

****

 Wat er verder met Vanessa is gebeurd staat niet meer vermeld in het verhaal van vader. Mogelijks 
vonden de feiten plaats kort voor zijn pensioen. 
Heeft ze zich kunnen loswerken van haar moeder om haar eigen weg te gaan in het leven ?
Is ze verder bezweken voor het geld ? Is ze in het spoor van haar moeder getreden ? 
Aan de lezer om een poging te doen het antwoord in te vullen. 
We kunnen alleen maar hopen dat zij het leven bij haar moeder achter zich heeft kunnen laten.

*

Net zoals enkele verhalen die volgen kunnen we " 't Is maar waar je wiegje staat" onder de
 noemer van 'kinderverwaarlozing' en/of 'kindermishandeling' plaatsen. Dit meisje werd van 
in haar jonge puberteit dermate gemanipuleerd door haar eigen moeder dat haar kansen om 
uiteindelijk een 'normaal' leven te 'beginnen' tot een minimum herleid werden. Met dank
aan een gewetenloze moeder die alleen aan geld en eigen 'vertier' dacht, en dat ten koste van
haar dierbaarste bezit : Haar eigen kind.
't Is maar waar je wiegje staat ... !

*****





 




 

 

14-12-2011 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Hoge bomen vangen veel wind.

1) Lezersbrief n.a.v. de 'turbulente' sprint in Koksijde (cyclocross) en enkele
    negatieve reacties van lezers aan het adres van Sven Nys.

2) Onderaan : SCANS :

1° Reacties van lezers in krant van maandag 28 november.

2°  Bevindingen van enkele ex-veldrijders.

3° Ingekorte versie van lezersbrief in Dialoog
 van dinsdag 29 november.

*****
1) Lezersbrief : Hoge bomen vangen veel wind !

Het veldrijden is altijd al een enorm populaire sport geweest
in onze contreien. Een fel ondergewaardeerde sport trouwens,
want de atleten moeten van begin tot einde het volle pond geven.
Châpeau dus voor de ondertussen al 34-jarige cyclocrosser
Sven Nys, een topsporter die een palmares kan voorleggen
om u tegen te zeggen. Een man die allang op zijn lauweren had
kunnen rusten, maar nog steeds leeft voor zijn sport.
Dat hij al eens de duimen moet leggen tegen het jeugdig talent,
dat is normaal, maar in heel wat crossen bewijst hij dat hij verre
van afgeschreven is.
Afgelopen weekend heeft de kannibaal uit Baal nog eens zijn
tanden laten zien en twee overwinningen in de wacht gesleept.
Is het dan niet intriest dat in eigen land onze topsporters altijd 
maar opnieuw worden afgebroken ? 
Verliest Sven Nys, dan vliegt de kritiek hem om de oren. Hij 
heeft afgedaan, klinkt het dan uit de hoek van de criticasters.
Wint hij, dan vinden ze wel wat om de prestatie te minimaliseren
of staan die 'PC-atleten' bij het minste voorvalletje op hun
achterste poten om de feiten zo negatief mogelijk weer te geven.
Nee, lezer Lodewijk Koninckx uit Molenbergen, Sven Nys
hoeft zich helemaal niet te verontschuldigen voor zijn
'spurtmanoeuver' in Koksijde. Ervaring, behendigheid, sluwheid,
het zijn factoren die nu eenmaal een rol spelen in de sport en
zeker in de cyclocross. Klacht indienen was dus volkomen
onterecht, en die werd dan ook vrij snel verworpen.
Wat die spurt aangaat, reed bij het van links naar rechts
indraaien NIEMAND NAAST Sven Nys. Hij mag het dan
sluw aangepakt hebben, een achteruitkijkspiegel heeft hij niet.
Bovendien is de weg zo breed als hij is !!!
Binnen de kortste keren werd van een mug een 'levensgrote
olifant' gemaakt, en werd Sven Nys daardoor van
alle kanten met kritiek bestookt.
Gisteren, op de omloop van Gieten (Ned.) , heeft hij
MET DE PEDALEN geantwoord. Ideale manier om
de 'afbrekers' de mond te snoeren en alle kritiek meteen naar
de prullemand te verwijzen.
Een topsporter van eigen bodem, die als een voorbeeld mag
gelden voor de jongeren (en dat heeft al duidelijk vruchten
afgeworpen), in een lezersbrief als 'bleiter' in het begin van zijn
loopbaan afschilderen, dat is een opmerking die je kan degraderen
tot je reinste 'toogpraat'. Elke topsporter mag/moet ontgoocheld
zijn bij verlies. Dat is toch menselijk ... en emotie, dat hoort 
evengoed bij de sport !  
Nee, Sven Nys hoort zich niet publiekelijk te verontschuldigen
bij Kevin Pauwels, en opmerkingen dat zijn overwinning 
een kampioen onwaardig is (lezer Louis Kemps uit Diest),
en dat hij enkel 'zo' nog een cross kan winnen, dat verdient 
de renner absoluut niet.
We zouden beter trots zijn op zoveel talent van bij ons
(en daar horen de youngsters in de cyclocross zeker bij),
in plaats van er altijd als de kippen bij te zijn de prestatie
van een sporter op de korrel te nemen. 
... En tot nader order is de winnaar nog altijd diegene 
die als eerste over de streep komt !

*****


 

Bijlagen:
scannen0003.jpg (662.8 KB)   
scannen0004.jpg (1.1 MB)   
scannen0005.jpg (531.3 KB)   

Lezersbrief : Politiediensten altijd kop van jut !

Vervolg op vorige lezersbrief : "Politie redt ook levens".
1° Eigen reactie : versie zoals doorgemaild naar HLN.
2° SCAN : Reacties van Roger Brosius en (opnieuw) Pascal De  Beule.

******

1° Eigen reactie :

    Bij de reactie van lezer Roger Brosius in Dialoog van woensdag kan ik me
    volledig aansluiten. De officiële instanties moeten meer ijver aan de
dag leggen
    om de grote belastingontduikers en criminele geldwitwassers te strikken.
    Ook Pascal De Beule uit Destelbergen heeft gelijk te stellen dat we meer    
    blauw op straat moeten krijgen om de criminaliteit te bestrijden en burgers
    te helpen.
    Jammer dat laatstgenoemde lezer zijn frustraties tegenover politiemensen 
    alweer ventileert op een minachtende en vooral kwetsende manier. Alweer 
    op AL diegenen die deze aartsmoeilijke job uitoefenen, een job waarbij je 
    zelden of nooit voor iedereen goed kan doen. 
    "De politie in dit land wordt alsmaar meer een gilde van geüniformeerde 
    baanstropers", stelt hij smalend. Niet leuk om lezen voor al diegenen
    die wel hun job dagelijks (met alle risico's er aan verbonden) met hart en ziel 
    uitoefenen.
    Lezer maakt zich hierbij toch schuldig aan een vorm van "hokjesdenken". 
    Is het nu echt nodig telkens al het politiewerk te degraderen tot het uitsluitend 
    uitschrijven van boetes en de gewone burger de duivel aandoen ? 
    Nee, het is absoluut niet leuk op de bon gegooid te worden of een boete te moeten
    betalen omdat je enkele kilometer per uur te snel hebt gereden. Je daarvoor 
    ergeren is een menselijke reactie, maar daarvoor hoef je toch niet keer op keer    
    (voor de tweede maal in Dialoog) al het politiewerk met de grond gelijk te maken. 
   Op die manier kan je heel wat beroepen veroordelen, voorzien van een etiketje 
   met vooroordelen, oneliners bedenken waarin alles en iedereen veralgemeend wordt.
   
  Dat justitie een betere ruggesteun zou moeten bieden aan de politiediensten in de 
  strijd tegen criminaliteit allerhande, dat is een belangrijk punt waar véél meer 
  aandacht zou moeten aan besteed worden.  Het zou heel wat politiemensen veel 
  meer motiveren bij het uitoefenen van hun functie. Nu moeten ze NOG STEEDS 
  met de regelmaat van een klok ervaren dat (soms zware) criminelen veel te snel 
  de vrijheid op een schoteltje wordt aangeboden. De ondertussen ellenlange lijst 
  van criminelen, die alleen al door 'vergezochte' procedurefouten vroeger vrijkwamen, hoef 
  ik hier niet meer aan toe te voegen, veronderstel ik. We werden de laatste jaren met 
  enkele schrijnende voorbeelden daarvan geconfronteerd (zie vroegere lezersbrief). 
  Een leuke ervaring is dat zeker niet voor de politieman of -vrouw op het terrein als 
  je iemand die je gearresteerd hebt enkele dagen of zelfs uren nadien opnieuw tegen 
  het lijf loopt. Triomferend en met een 'big smile' op het gezicht. Het kan cliché 
  klinken, maar het is een feit dat zich geregeld voordoet. Dat was zo in het verleden 
  en het is nog zo tot op de dag van vandaag. 
  Toch blijven veel politiemensen (de meesten trouwens) de strijd op het terrein
 verder aanbinden,
en dat 
  mag ook eens in de verf gezet worden. Alsmaar afbrekende kritiek leveren, dat is al 
  te gemakkelijk. 
  Voor lezer Pascal De Beule heb ik één vraag : "Wie zal u als eerste opbellen als u 
  ooit in de problemen komt ?" Niemand die kan zeggen :  "Daar ben ik vrij van !"

**************************
   

   
 
    
 


   
      

Bijlagen:
scannen0016.jpg (553 KB)   

Lezersbrief : "Politie redt ook levens" - Brief van de dag in Dialoog van
                     HLN van zaterdag 19 november.

1) Volledige versie lezersbrief.
2) Ingekorte versie in Dialoog.
3) Reacties in Dialoog van vrijdag 18 november.

*******

1) "Politie redt ook levens" - volledige versie.

De handelswijze van de agenten die gewacht hebben om kleine Bryan uit de
regenton te halen heeft tot onherstelbare schade en leed geleid. Logisch dat  
hier dringend een onderzoek op gang wordt gebracht, maar zou men er geen 
goed aan doen om ook bepaalde procedures eens grondig door te lichten, zodat
dergelijke toestanden kunnen voorkomen worden?
Uiteraard moeten politiemensen
in staat zijn om in bepaalde situaties initiatief te nemen en desnoods de regels te
overtreden als er een levensbedreigende situatie ontstaat.

Flagrant onrechtvaardig vind ik echter de reactie van lezer Pascal De Beule 
(Dialoog van vrijdag 18 november) waarin hij minachtend uithaalt naar alle 
politiediensten : "Zou het dan toch waar zijn wat 'al lachend' (!) gezegd wordt :
"Flikken zijn altijd met twee : Een die kan lezen en een die kan schrijven."
Lezer scheert bij deze alle politiemensen over dezelfde kam. In elk beroep vind
je mensen die niet bekwaam zijn, mensen die in de fout gaan. "Nobody's perfect" !
Hiermee wil ik de passieve houding van de agenten in deze intrieste zaak niet
goedpraten. Maar meteen iedereen in hetzelfde 'hokje' plaatsen, dat is een veel te
gemakkelijke redenering. De meeste politiemensen doen hun werk naar behoren.
Indien dat niet het geval zou zijn, zou het ongetwijfeld één en al chaos zijn in
alle uithoeken van ons land, van stad tot dorp.
"Belachelijke boetes uitschrijven en mensen ambeteren zijn blijkbaar wél een
hoofdvak op de politiescholen", is een statement dat vandaag graag in de mond
genomen wordt. Misschien moet lezer eens een paar lessen gaan volgen in een
politieschool om zijn vooroordelen opzij te kunnen zetten.
Ja, politiemensen kunnen in de fout gaan en de Herseltse agenten zijn in dit geval
héél zwaar in de fout gegaan. Maar wie zou lezer als eerste opbellen, denk je,
 wanneer hij
op een dag in de problemen raakt ? Geen mens die daar vrij van is !
Politiemensen redden ook mensenlevens, moeten hun eigen hachje riskeren bij
bepaalde interventies. Meestal krijgen ze ook meteen de zwarte piet
doorgeschoven als iets misgaat.  
Als relletjes uitbreken wordt steevast de schuld in de schoenen van politiediensten
geschoven ... alsof zij tijdens betogingen als eerste met stenen beginnen te gooien
en zij diegenen zijn die de relschoppers uitdagen.
Wie voor dit beroep kiest moet dat beseffen en aanvaarden, anders kies je beter
voor een andere job.
Ik vind het nu het moment om er even op te wijzen dat ook heel wat politiemensen
het leven laten tijdens een risicovolle interventie. Misschien moet lezer Pascal 
De Beule eens denken aan mensen als Kitty Van Nieuwenhuysen ... om tot het
besef te komen dat er ook 'goeie flikken' zijn, en veel meer dan lezer hier insinueert
in zijn tendentieuze reactie.

***********************

Bijlagen:
scannen0012.jpg (835.8 KB)   
scannen0013.jpg (1.4 MB)   

Lezersbrief n.a.v. artikels in HLN van
maandag 7 en dinsdag 8 november 2011 :

 - maandag 7 november : "Sorry dat ik niet meer zo fris ben" (prinses Astrid).

- dinsdag 8 november : "Ik wandel sneller dan Astrid loopt" (Caroline Mestdagh).

 Onder lezersbrief : SCANS (6).

1) Fragment artikel "Ik wandel sneller dan Astrid loopt" (Caroline Mestdagh).
2) Foto Caroline Mestdagh.
3) Foto prinses Astrid.
4) Reacties Dialoog krant woensdag 9 november.
5) Fragment artikel "Sorry dat ik niet meer zo fris ben".
6) Eigen ingekorte lezersbrief in Dialoog krant donderdag 10 november.

****

******

Lezersbrief : Een pluim voor ALLE deelnemers.
-ingekorte versie in HLN van donderdag 10 november-
*
Met vreugde las ik de reactie van lezer Maurice Michielsens uit
Brugge n.a.v. de Marathon van New York.
Elke deelnemer, welke tijd hij/zij ook laat optekenen, verdient
inderdaad alle respect. Dat bekende personen meer
in de belangstelling komen te staan, dat is nu eenmaal zo en dat zal
wellicht altijd zo blijven.
Met groeiende ergernis las ik het artikel in de krant van dinsdag,
waarin Caroline Mestdagh (46) zich minachtend uit over de tijd waarin
de prinses de marathon heeft beeïndigd.
"Ik wandel sneller dan Astrid loopt", stelt ze en voegt er
aan toe dat ze daar in de marathon niets te zoeken had.
Dat laatste vind ik bovendien behoorlijk grof als statement.
Eerst en vooral heeft niemand, maar dan ook niemand het recht
om de prestatie van eender welke deelnemer aan een sporthappening,
die trouwens voor iedereen open staat, te VERoordelen, of het nu
gaat over de Marathon van New York, de 20 km van Brussel,
de 100 km Dodentocht van Bornem of de Nacht van Vlaanderen
(Torhout - 100km).
Terecht stelt Maurice M. dat de prinses moeder is van
vier kinderen, 49 is, niet het leven leidt dat de gelegenheid geeft
dagelijks of wekelijks de sportschoenen aan te trekken (of je
nu voor of tegen royals bent, ze hebben nu eenmaal hun
verplichtingen en men verwacht toch maar van hen dat ze "overal"
aanwezig zijn).
Dat is nu net het punt. Iedere amateur heeft het volste recht deel te
nemen en aan zijn/haar tempo de prestatie neer te zetten. Dat is
louter individueel en daar moet niemand anders negatief
beginnen over doen.
Ik zou wel eens willen weten wat het standpunt van Caroline Mestdagh
is ten overstaan van mensen die ziek zijn geweest, een operatie hebben
ondergaan, een handicap hebben, ..., en toch OOK deelnemen ... EN
de finish halen, zij het in een minder goede tijd.
Ik heb vroeger ook die afstand afgelegd al stappend in iets meer dan
5 uur en heb een brevet van 10km200 meter op één uur stappen
(snelwandelmeeting). Nu ben ik zestiger en ik voel me gelukkig als
ik de marathonafstand in 7 uur kan afleggen, de ene keer iets meer,
een andere keer in iets minder tijd. De 100 km legde ik vroeger af in
15 uur en zelfs iets minder. Nu zijn er dat 18 tot 19 geworden.
Moet ik nu minachtend gaan doen over mijn eigen prestaties ?
Wat denkt Caroline over de prestatie van diegenen die nog later dan
de prinses zijn binnengekomen ... deelnemers die met krampen dienden
af te rekenen, verzorging nodig hadden onderweg, enz... en daardoor uiteraard
veel tijd verloren hebben ? Horen zij volgens haar ook niet thuis op
de Marathon van New York?
Wat denkt Caroline Mestdagh over die vele deelnemers die het beste uit
hun lijf persen om bijvoorbeeld de Dodentocht tot een goed einde te
brengen en "afzien als de beesten", maar dolgelukkig zijn, en terecht,
als ze de finish halen ? 

Nee, elke deelnemer die dergelijke afstand tot een goed einde brengt,
verdient een pluim. Ook diegenen die de strijd dienden te staken, want
zij hebben dikwijls véél meer afgezien dan diegenen die het gehaald hebben.
Je geeft immers niet zomaar op ! Je hebt een doel vooropgesteld  en je voelt
je echt "ongelukkig" als je dat doel niet hebt bereikt.

Geloof het maar, de prinses heeft afgezien ... haar gelaatsuitdrukking
spreekt boekdelen. Proficiat zeg ik dan !
Ik bewonder ook de opgevers die zeggen : "Ik probeer de marathon of
de Dodentocht of ... de volgende keer opnieuw !"

U verdient respect met uw prestatie, Caroline, maar dat respect geldt
voor ALLE deelnemers. En als u zich nog fris voelt na uw prestatie,
dan is dat mooi voor u, maar zeker geen reden om anderen die
nog "stikkapot" zijn te kleineren. Ook u wordt ouder en ook u kunt
kwetsuren oplopen. Hopelijk blijft u van dat laatste gespaard, maar
uzelf ophemelen op de rug van een andere deelnemer of deelneemster ...
sorry, maar dat is absoluut niet de juiste ingesteldheid in de
amateursport, hoezeer ik uw prestatie ook waardeer.

Een dikke pluim en een grote bos bloemen vaar AL diegenen die
de finish hebben gehaald ... en de moed om het opnieuw te proberen voor
diegenen die het dit keer niet gelukt is.

***************

Bijlagen:
scannen0001.jpg (354.2 KB)   
scannen0002.jpg (718.3 KB)   
scannen0003.jpg (500 KB)   
scannen0004.jpg (566.3 KB)   
scannen0005.jpg (344.5 KB)   
scannen0006.jpg (692.6 KB)   

SPREUKEN
***********

Een bijdrage uit mijn blog van oktober 2010.
 Aangevuld met enkele spreuken uit een
recente editie van "Antiroddelactie".
E-mail : antiroddelactie@hotmail.com.
Website : http://antiroddelactie.telenet.be.


*******

Tussen al mijn oude krantenknipsels een artikeltje gevonden over het "maken" van spreuken.
"Een goede spreuk maakt de wereld altijd een beetje mooier", stelt de directeur van de Bond
Zonder Naam. "Spreuken moeten kort, helder en positief zijn."
 
Wie dacht dat de BZN-spreuken samen met het bloemetjesbehang
uit de huiskamers verdwenen zijn, die heeft het verkeerd voor.
Onze wereld zit al vol met zoveel negatieve signalen.
 Een mens zou bijna depressief worden van
al die negatieve krantenberichten.
Eventjes nadenken over deze eenvoudige spreukjes kan alleen een
goed
gevoel geven.
Acht woorden of iets meer, maar ze kunnen voor zovele mensen
een wereld van verschil maken.
Eventjes grasduinen in het artikel levert ons al een schat aan spreuken op.

*Geef ze een pluim en mensen krijgen vleugels.
*Noten mag je kraken, mensen nooit.
*Geef eens een compliment op een onverwacht moment.
*Elke kleine attentie is groot.
*Wie zichzelf kent, zwijgt over anderen.
*De glimlach die je geeft krijg je terug.
*Wie een vuist maakt, kan geen hand geven.
*Een klein k(l)usje kan wonderen doen.
*Een beetje humor - je beste medicijn.
*Sterk duo : beloven en doen.
*De waarde van een vriend blijft steeds stijgen.
*Wie pest, verpest de rest.
*Kijk positief, en je ziet beter.
*Roddels ! Laat ze als water van je rug druipen.
*Een schouderklopje heeft nog nooit iemand verwond.
*Zoek je geluk niet te ver, straks kijk je er over.

In het artikel ook een atypische spreuk met meerkeuze-antwoorden :
*Waar begint een betere wereld? 
 -bij de buren?
 -in de Wetsraat?
 -bij jezelf?

Zou dit geen ideaal "leesvoer" zijn voor onze huidige politici  ?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 AANVULLING UIT "ANTIRODDELACTIE"
-editie oktober 2011-

Beter een steen te leggen dan te werpen.
Positieve mensen laden ons op.
Etiketten plak je op flessen, niet op mensen.
Verander in jezelf wat je fout vindt bij anderen.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 Uit het boekje
"Pesten, roddelen : Spreuken"
van Boudewijn Vandermeulen.

*****
* Een mens is meer dan zijn fouten.
* Samenwerking loopt verkeerd waar men elkaar exploiteert.
* Eén zwaluw maakt op den duur toch de lente.
* Er gaat meer boven ons petje dan eronder.
-Toon Hermans-
* Gaan klikken ? Neen ... laat het klikken !
*  Wat mensen verdeelt is het slechte,
wat mensen verenigt is het goede.
-Tolstoi-
* Kakelen kan iedereen, eieren leggen niet.
* Kleine geruchten ... grote gevolgen.
* Laat danken in je denken wonen.
* Mensen zonder takt missen echt contact.
* Oog om oog maakt iedereen blind.
-M.L. King-
* Rozen dragen doornen, let vooral op de rozen.
* Er zijn zoveel warme woorden, maar ze worden
soms te koud uitgesproken.
* Soms wordt een boom geveld om een mus te vangen.
-Chinees gezegde-
* Een hart kan men breken
Zonder een woord te spreken.
-Bart Herman-
* Roddelmolens leven van de wind, maar
maken alles kapot.
* Mensen zijn in staat om van alles onder woorden te
brengen, maar daarom zeggen ze nog niet veel !
-Toon Hermans-
* Vertrouwen krijgen begint bij vertrouwen hebben.
* Als we geen groentje blijven
moeten we soms een blauwtje lopen.
* Wie met modder gooit slaat een modderfiguur.
* Zeef fouten tot het goede overblijft.
* ... ze zeiden "dag Pierre" en peisden "de beeste" ...
-Willem Vermandere-

-wordt vervolgd-

* * * * * * * *

Met dank aan Boudewijn Vandermeulen.
-cfr. e-mail / website bovenaan-

11-11-2011 om 21:56 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbieven door de jaren heen rond het thema onverdraagzaamheid.

Een eerste bijdrage uit mei 2010.

"Wat een ezel van een gebuur"

Ezeltje Kamiel uit Boortmeerbeek had het nu eenmaal
verkorven bij de gebuur. De achtertuin van buurman S.
grenst aan het perceel waar Kamiel dagelijks balkt
hoe gelukkig hij wel is. Dat tot groot ongenoegen van de man.
Kamiel houdt hem uit zijn slaap.

De vrederechter wuifde zijn bezwaren weg, maar
drie burgerrechters - zowaar geen ezelliefhebbers -
gaven hem toch nog gelijk.
Geluids en -dierenexperts kwamen er aan te pas.
Maar Kamiel moest wijken, tot grote treurnis van
baasje.
Een mens vraagt zich af waarom hier geen
plausibele oplossing kon gevonden worden, een oplossing
 waarin beide
partijen zich konden vinden.
Toen ik dit artikel las dacht ik :
Was Kamiel nu een ezeltje geweest dat geld kon ... ,
zijn leven had er wellicht helemaal anders uitgezien.
Wie weet had buurman S. op de koop toe geen geld geboden
 om Kamiel over te nemen en in zijn tuintje gelukzalig
te laten balken. "Of Kamiel nu 'lawaai' maakt of niet,
als hij maar op tijd en stond geld ..."
Moet toegeven, het is een gekke overweging, maar is het
niet zo dat onverdraagzaamheid bij bepaalde mensen eindigt
daar waar "voordeel uit de situatie halen" voor hen begint ?

En wat zal het morgen zijn ? Een te ijverig kraaiende haan ...
in de pan ermee ! Een blaffende hond ... muilband aan als hij
buiten stoeit ... voor de rest van zijn dagen.
En wat moeten we met al die joelende kinderen op de
speelplaats ? Pleister op de mond tot de bel het einde
van de speeltijd inluidt ! Oei, die verdomde bel ...
weg met dat onding ... maakt té veel lawaai !

***********

Een tweede bijdrage uit maart 2006.

"Stafke en zijn ezel"

"De 79-jarige Staf Van den Eynde uit Hingene mag niet meer
met zijn ezel op de Scheldedijk", verscheen in de krant van
13 maart 2006. Zo besliste de dienst Waterwegen & Zeekanaal.
Een figuur uit de streek die door de ambtenarij  meedogenloos
wordt weggewerkt. Alsof man en ezel ooit voor eender wie
een gevaar betekend hebben op de Scheldedijk in de omgeving
van de Stille Waters (parcours ook van de Dodentocht).
Hubert Pintelon schreef toen in een lezersbrief :
"Staf en zijn ezel waren er al voor er ooit sprake was van een
prachtig jaagpad.
Waar haalt de dienst Waterwegen & Zeekanaal het recht om
60 euro te eisen indien zij nog op het jaagpad zouden lopen ?
De beste oplossing is misschien Staf samen met zijn ezel, net zoals de Indianen,
in een reservaat te stoppen ..."

Eigen reactie in Dialoog van toen :

De 79-jarige Staf Van den Eynde uit Hingene krijgt verbod van
de dienst Waterwegen & Zeekanaal om nog met zijn ezeltje op de
Scheldedijk te wandelen. Echt een moedige beslissing van de dienst
om deze bekende figuur met zijn viervoeter uit dit prachtige landschap
te bannen. De echte ezels kunnen nu hun halsbrekende toeren
en scheldtirades langs de Scheldedijken onverstoord voortzetten.
Daarmee bedoel ik een welbepaalde categorie van "wielerterroristen"
die niets of niemand ontzien tijdens hun doortocht.
Staf en zijn ezel vormen echter het gevaar, zijn een hinderlijk obstakel
 op de weg van de "wielerterroristen" en ander
onverdraagzame "gebruikers" van het jaagpad.  
Een schitterend beeld verdwijnt voorgoed uit het landschap.
En wat komt in de plaats ?
*******

Een derde bijdrage uit januari 2008.

"Het anti-kindboek"
Uit de krant van 17 januari 2008 :
"Kinderen stinken, ze vernielen je interieur, ze hebben geen
'uitknop' (!!!!). Het zijn nog maar enkele redenen waarom
Hanna De Heus (44) en Camiel De Vries (38) uit
Amsterdam geen kinderen hebben. Ze namen dan ook
het initiatief om een Anti-kindboek te schrijven.
"Als we een kind in een winkel zien, lopen we een blokje om",
luidt het
***
Eigen reactie : "Kinderen zijn de toekomst".
Met groeiend ongeloof heb ik het artikel
"We vinden kinderen gewoon niet leuk" gelezen.
Hanna De Heus en Camiel De Vries noemen zich de
'trotse' (?) auteurs van het onlangs gepubliceerde
"Anti-kindboek".
Het is geen zuur boek geworden, wel een boek waarin de
nadelen van kinderen met een knipoog in de verf
worden gezet - dat is tenminste wat ze zelf beweren.
"Kinderen stinken, vernielen het interieur, jengelen tot
ze hun zin krijgen, enz." Als dat met een knipoogje is !
Geen zuur boek, Hanna en Camiel. "Als we een kind
in de winkel zien, dan lopen we een blokje om", orakelt
het koppel er op los. Eerlijk gezegd, mocht ik Hanna en Camiel
in de verte zien aankomen en herkennen, dan loop ik minstens
twéé blokken om.
Mensen die een "pestkoppenhekel" aan kinderen hebben
waar blijven ze die woorden halen?), hebben allicht ook een
grondige hekel aan heel wat andere mensen die een obstakel
zouden kunnen vormen op hun netjes geplaveide levensweg.
Blijkbaar vergeten ze dat kinderen de bouwstenen van de toekomst
zijn, hoe moeilijk en tijdrovend het opvoedingsproces ook is.
"De jarenlange emotionele investering lijkt nauwelijks te lonen",
luidt het volgende "knipoogje" zonder enige schroom.
Wie zoiets durft te schrijven moet zich toch wel dringend de
'levensvraag' stellen : "Wat loop ik hier eigenlijk te doen ?
Alleen mijn eigen ikje verwennen en verder niets !"
Hopelijk lopen er op onze aardkloot niet té veel exemplaren zoals
Hanna en Camiel rond. Dat zou pas een droevige en zure bedoening
worden.
Sorry dus, maar met jullie "Anti-kindboek" ... de hoogste boom in !
********

Vierde bijdrage uit mei 2009.

"Visrestaurant moet dicht wegens visgeur"

Lezer Noël P. schreef daarover in Dialoog :
"Al meer dan dertig jaar is er een restaurant op
deze locatie en het visrestaurant "Point de Vue" is er
al zeven jaar. Plots zou het van de bovenburen dicht
moeten wegens geurginder. De klagers zijn  overwegend
"aangespoelden" die boven een bestaande zaak zijn komen
wonen. Als toekomstige huurder of koper van een appartement,
gelegen boven een restaurant, moet je toch zelf weten
dat er bepaalde hinder zou kunnen ontstaan ... "

****

Gerda J. stelde toen in haar bijdrage :
"Kijk goed uit voor je een vaste stek kiest. Op de
buiten 'stinkt' het naar dieren en mest, langs de grote baan
zorgen auto's voor lawaai en uitlaatgassen, in Brugge
klaagt men over de gidsen op de bootjes die met hun
luidsprekers té veel lawaai maken, rond Zaventem heeft
men last van vliegtuigen ... en in Knokke stinkt het naar vis".

'Zou een klein beetje meer verdraagzaamheid het
leven van héél wat mensen niet veel aangenamer maken ?'
'
****

Eigen bijdrage in Dialoog van 6 mei 2009.

De bovenburen van visrestaurant "Point de Vue" kunnen
de geschiedenis ingaan als de belichaming van de
verzuurde mens, anno 2009.
In de vele reacties hebben de lezers unaniem de
onverdraagzame bewoners flink in hun hemd gezet.
Een positieve noot is dat, maar ondertussen zit de
uitbater van het visrestaurant toch maar met de
gebakken peren.
Je kan het bijna niet geloven, mensen die eisen dat hun
coconnetje volledig afgeschermd blijft van de
buitenwereld, want daar komt het uiteindelijk toch op neer.
Een heel gevaarlijk precedent, want wat is de volgende stap ?
Hopelijk breekt boven het Knokse luchtruim geen vliegtuig
door de geluidsmuur, want daar houden die mensen
gegarandeerd een trauma aan over.
Spelende en joelende kinderen op de zeedijk ?
Niet te tolereren !
En aan dat eeuwige ruisen van de zee zullen de plaatselijke
autoriteiten toch ook dringend iets moeten doen !
Weg ermee ... met die zee !

***********
Vijfde bijdrage uit april 2007.

"Boerin Maria-Theresia (80) laat zich niet doen".

Boerin Maria-Theresia (80) uit Herzele heeft een nieuwe vergunning
aangevraagd voor haar boerderij met heftig verzet van haar buren
tot gevolg, luidde een krantenopschrift in HLN van
april 2007.

De reacties van de lezers lieten niet op zich wachten.
Hieronder een aantal fragmenten en eigen reactie.

****

* Freddy De Vleeschouwer uit Erembodegem schreef :
"Herzeelse boerin van 80, die reeds 61 jaar de boerenstiel uitoefent,
vraagt een vergunning aan ... maar stuit op heftig verzet van de buren.
Het lijkt me hier - OPNIEUW - de omgekeerde wereld.
Wie in de omgeving van een boerderij komt wonen weet toch dat het
daar kan 'stinken' en dat koeien nu eenmaal kunnen of moeten
'schijten'. Laat Maria-Theresia toch met rust !
*
* A.H. uit Aalst stelde :
Wat stond er eerst ? De boerderij van Maria-Theresia of de
woonhuizen ? Niet ver van waar wij wonen staat ook al meer dan
200 jaar een boerderij. Zo'n 20 jaar geleden kwam er tegenover de
boerderij goedkope grond te koop. Die werd verkocht aan jonge
mensen met kinderen die er een huisje op zetten.
Enkele jaren later gingen die gezinnen protesteren dat de koeien en
andere dieren op de boerderij geurginder gaven. Dat wisten ze toch vooraf
ook wel, zeker !
Boeren moeten er zijn. Ik vind het dan ook verkeerd dat oude mensen uit
hun werk- en leefomgeving zouden gehaald worden, louter en alleen
omdat het de buren, die er jaren later zijn komen wonen, niet meer
zint.
Onze buurman heeft zelfs zijn haantje en zijn kippen dienen weg te
doen, omdat sommige omwonenden het gekraai en gekakel te enerverend vonden.
Waar is de verdraagzaamheid heen ?
En is wat Maria-Theresia doet, niet de natuur beschermen ?
*
* Kurt uit Aalst schreef heel treffend :
Straf toch dat er mensen bestaan die er in slagen een nog steeds vlijtige boerin
 van 80
te pesten ... Wees blij dat er een boerderij in de buurt is en geen zware
industrie. Uw kinderen zullen u later dankbaar zijn dat ze weten dat
melk van koeien komt en niet uit melkdozen !
*
*Lezer Edwig De Wilde uit De Pinte :
Lieve mensen, wees eens verdraagzaam tegenover een echte Vlaamse
'oude' boerin. Jullie wensen op de mooie, rustige 'boerenbuiten' te
komen wonen. Dat staat sjiek tegenwoordig. Maar weet dat er op het
platteland - gelukkig maar -  nog boeren wonen en dat het daar nog
naar koebeesten ruikt. Als je daar niet tegen kan, dan moet je daar maar
niet komen wonen.
MENSEN ZIJN SOMS RARE DIEREN !
*
* Tim Beullens uit Sint-Katelijne-Waver :
Ik heb zelf 24 jaar op 'den boerenbuiten' gewoond en zal er
zeker terugkeren. Mijn ouders wonen er nu nog. Landbouwgronden
zover het oog reikt en een actieve melkveeboer in de achtertuin.
Van stank is geen sprake. Je ruikt inderdaad wel iets in de lucht wanneer
de boer zijn land bemest, maar evengoed roken we de koffiebranderij
uit het naburige dorp als de wind uit die richting kwam. En dat er wel
eens mest op de baan terechtkomt, dat is toch niet zo vreemd !
De eerstvolgende regenbui wist die sporen zo uit, IN TEGENSTELLING
TOT ANDERE ROTZOOI die men vaak langs de weg dumpt zoals
blikjes, sigarettenpeuken en wat weet ik nog allemaal.
...
Als ik morgen een huis koop naast een drukke spoorweg, mag ik dan
binnen enkele jaren ook eisen dat die spoorlijn buiten dienst wordt
gesteld?
...
Ik woon aan de rand van een stedelijke omgeving. Zal ik nu ook
beginnen klagen dat de straten daar maar verkeersvrij moeten
gemaakt worden vanwege de stank van de uitlaatgassen, de drukte en
het lawaai. Nee, ik heb er zelf voor gekozen en wil niet dat iedereen
zich aan mij moet aanpassen.
*
* Jill uit Winksele :
Vier jaar geleden kochten we een huisje naast een boerderij. Het is
er zalig wonen. Een doodlopende straat waar alleen een tractor
langskomt ... af en toe horen we de koeien loeien.
Ons dochtertje vindt het heerlijk als ze de koeien in de wei ziet staan of
als ze een keer naar de kalfjes kan gaan kijken. Bij de boeren zijn we
steeds welkom.
En ja, het klopt dat je hier af en toe de beesten ruikt, maar liever dat
dan een autosnelweg naast de deur.
Voor al die buren van Maria-Theresia die klagen over de geur :
Verhuis !
*

Eigen reacte in Dialoog van 12 april 2007 :

Het artikel over Maria-Theresia, de boerin van 80, en de vele positieve
reacties van lezers die haar een hart onder de riem willen steken, deden me
denken aan de jaarlijkse schooluitstap (studiereis hoor ik te zeggen) naar het Zwin.
Traditiegetrouw werd die uitstap gecombineerd met een uitgebreid bezoek aan
een grote boerderij (ergens in de buurt van Westkapelle, meen ik mij te
herinneren). Een voorvalletje met een leerlinge van ongeveer 12 is mij
altijd bijgebleven.
Het bezoek leidde de leerlingen van de weiden en stallen naar de gebouwen
waar de eindproducten voor de markt bereid werden, terwijl de boer en de boerin
ons vol enthousiasme een kleurrijke uitleg gaven, niet van humor gespeend.
Op het einde van de 'rit' werden de jongeren en hun leerkrachten
getrakteerd op een gratis bekertje verse melk. Het meisje in kwestie trok hierbij
een gezicht alsof ze zopas in een paardenvijg of koeiendrek had getrapt.
Ze wou - tot grote ontgoocheling van boer en boerin -  de melk niet opdrinken.
Even later konden we aan een kraampje van de boer een ijsje kopen.
Binnen de kortste keren stond hetzelfde meisje aan een ijsje te likken,
 en smaken dat het deed !
De boer wees er haar toen laconiek, maar vriendelijk op dat het 'ijsje' van
'diezelfde koeien' afkomstig was. Uitleg aanvaard en les
geleerd.
Ongewild moest ik bij het lezen van het artikel over Maria-Theresia,
die toch ook instaat voor de produktie van lekkere, melk, boter
 e.a. zuivelporoducten, denken aan de reactie van
het meisje toen. Van een puber kan je dat nog aanvaarden,
 maar dat volwassenen niet de link leggen dat die dingen
die zij zo 'stinken' vinden er horen te zijn voor de produkten
 die op hun tafel komen te staan ... en die zij lekker vinden,
daar heb ik weinig of geen begrip voor.
Die mensen die boerin Maria-Theresia uit haar eigenste 'boerenbuiten'
 willen verbannen,
willen schaamteloos hun levenswijze opdringen aan de omgeving.
Op het platteland
willen ze wel wonen, mar de 'last' van de plattelandsgeur er bijnemen,
dat is te veel gevraagd.
Een tip : Misschien moeten ze eens een lange wandeling maken
in onze Ardennen.
Daar ligt de mesthoop tot op vandaag nog op vele plaatsen voor het huis
 te dampen.
Geen mens die daar last van heeft.
Misschien moeten die klagende mensen ook maar eens leren dat hun coconnetje
niet het centrum van de wereld is, een plaats waar alles en iedereen
voor hen maar
moet wijken.
"Mensen zijn soms rare dieren", schreef lezer Edwig De Wilde.
Gelijk heeft hij !

********

07-11-2011 om 13:21 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : "Politiek is nooit proper geweest".

Onderstaande reactie werd gepubliceerd in Dialoog van vrijdag 29
mei 2009 als "Brief van de dag" in een periode kort voor verkiezingen.
Veel is er sindsdien nog niet veranderd.



******************


                                          

Brief van de dag : "Politiek is nooit proper geweest".

Soms krijg je de indruk dat je politici in twee categorieën kan onderverdelen.
Een eerste categorie houdt zich koortsachtig bezig met het opstellen van
plannen om de huidige crisis finaal te kunnen bezweren in de "nabije toekomst".
Zoals te verwachten in dat gecompliceerde landje van ons worden zij met
bakken kritiek overladen. Of dat al dan niet terecht is, laat ik hier in het
midden, maar zij proberen in elk geval iets constructiefs te doen. En dat is toch
stukken beter dan aan de zo geliefkoosde "afbraakpolitiek" te doen.
Daarmee wil ik dan verwijzen naar een tweede categorie politici. Zij hebben
zich al geruime tijd gespecialiseerd in het aanwendsen van allerlei (al dan niet
wettelijke) kunstgrepen om andere politici in een slecht daglicht te stellen.
Eigen programma en plannen zijn op dat moment van secundair belang. Als de
tegenstander maar onderuit kan gehaald worden.
Liefst worden beschuldigingen schaamteloos in het openbaar gegooid (echte
bewijsgrond is er veelal niet, maar blijkbaar is dat maar bijzaak) en als verse
broodjes voor de burger geserveerd.
Voor die laatste categorie politici kan ik geen enkele vorm van "respect"
opbrengen. Hun praktijken leiden alleen maar naar een samenleving waarin
minachtend en vernederend uithalen naar de medemens schering en inslag is, een
samenleving ook van "verklikken" op de meest onkiese manier (waarvan we
ondertussen
in eigen land al een waslijst voorbeelden hebben).
Nee, politiek is nooit proper geweest en zal het ook nooit worden, maar een
klein beetje zin voor ethiek zou op zijn plaats zijn. Is dat té veel gevraagd aan
mensen die toch instaan voor belangrijke maatschappelijke beslissingen of  er
in elk geval aan meewerken en er bij betrokken zijn.
Constructief aan politiek doen of de afbraakpolitiek eren. Het eerste is het
moeilijkste, het tweede, dat kan iedereen. Daarvoor hoef je absoluut geen ervaren
politicus te zijn.
Niemand zegt dat we met alles akkoord dienen te gaan, integendeel, maar op
een constructieve manier aan toekomstperspectieven werken is in elk geval zoveel
beter dan altijd maar meteen het kind met het badwater weg te gooien, alleen al
omdat het van je tegenstander komt.
Het is wat politiek zou moeten zijn, maar hoe vaak zijn we op dat vlak niet héél ver
van huis ?

*****************************
                                               

18-10-2011 om 22:51 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Rode Duivels.

N.a.v. reacties in Dialoog na het verlies van de Rode Duivels
          tegen Duitsland.

1) Eigen reactie (volledige versie).

2) Reacties in Dialoog (HLN) van donderdag 13 oktober 2011 :
    Zie bijlage (scan) onderaan.

3) Eigen reactie zoals gepubliceerd in Dialoog van
vrijdag 14 oktober.

1) Eigen reactie :

Met vreugde constateer ik dat Dialoog de reactie van lezer
Cl. Vandemeulebroecke uit Oudenaarde bovenaan heeft
geplaatst. Een positieve noot mag hier beslist in de verf
worden gezet.
De criticasters van dienst zouden wel eens mogen beseffen
dat zelfs een B-elftal van Duitsland (wat zeker niet het geval was
als je de namen van de spelers eens doorneemt) de beste ploegen van
de wereld kan verslaan ... de wereldkampioen en andere grootheden 
 in het
internationale voetbal als Brazilië, Argentinië, Nederland en 
Engeland.
Blijkbaar wensen ze daar niet stil bij te staan en geven ze er de 
voorkeur aan zich te wentelen in hun eeuwige afbrekende kritieken.
Het wordt alweer duidelijk dat dit laatste een nationale sport is waarin 
we steevast een gouden medaille behalen. De "PC-atleten" zijn a.h.w. 
onverbeterlijk in hun analyses en geen trainer, die echt op het terrein 
staat, die betere kennis van zaken heeft dan zij.
"Hoezo, goed gespeeld", luidt het bij een lezer. Waarom niet eens stellen :
"We hebben een team waar verder kan aan gebouwd worden" ?  De 
bewijzen daarvan zijn aanwezig, gezien een niet gering aantal 
Rode Duivels voor gerenomeerde Europese ploegen uitkomt.
Bovendien spelen de Duitsers niet met een handrem op, zoals iemand
oppert in Dialoog. De Mannschaft heeft altijd op elk toernooi op dezelfde
nuchtere, koelbloedige manier gespeeld. Het is hun handelsmerk en dat 
heeft o.a. Engeland op het WK van 2O1O aan den lijve ondervonden.
Waarom niet eens wat meer opbouwende kritiek geven ? 
 Zou dat in de huidige situatie
 niet volkomen 
terecht zijn ?
Ja, de Belgen hebben gemorst met de punten, en het had 
inderdaad allemaal anders kunnen uitdraaien als ... als ...
Maar dat is nu eenmaal sport. Winnen en verliezen ... het ligt soms 
heel dicht bij elkaar.
Wens hier te eindigen met "Always look at the bright side of life".
We hebben met dit team ongetwijfeld een "bright side".
Een 
beetje positief denken in het leven kan toch geen kwaad ... en 
alsmaar afbreken, dat kan het kleinste kind !

******  

Bijlagen:
scannen0002.jpg (1.2 MB)   
scannen0003.jpg (738.7 KB)   

Lezersbrief n.a.v. artikel "Weer worden zoals vroeger" (HLN van
                                       donderdag 29 september 2011)

Olivier Deschacht is nu eenmaal één van die topsporters in ons land
die geen voetje verkeerd mag zetten zonder dat criticasters klaarstaan
om de verdediger met de grond gelijk te maken. Zelfs een bepaalde
categorie Anderlechtsupporters deinst er niet voor terug zich minachtend
te uiten over de Oost-Vlaamse voetballer.
Afbrekende kritiek ... het kleinste kind kan het !
Natuurlijk mag kritiek gegeven worden op prestaties, maar daarom hoeft
 de persoon
niet gekraakt te worden. "Noten kraak je, mensen niet !", zegt het spreekwoord.
Bovendien kunnen de meeste topsporters op 
een bepaald moment ook wel eens de hand in eigen boezem steken. 
Nobody's perfect ! Maar de dag van vandaag mag een mens geen steekje
meer laten vallen, of hij wordt de grond ingeboord. En dat geldt zeker niet
alleen in de topsport.

Over Olivier Deschacht wil ik hier toch even op het volgende wijzen :
Geen enkele, maar dan ook geen énkele speler in onze nationale
competitie werd zoveel seizoenen, zoveel speeldagen als verdediger
opgesteld in een ploeg die toch elk jaar meedingt in het titeldebat en al
meermaals de landstitel heeft behaald. Bovendien komt de club ook op
Europees niveau aan bod.
 Het zou allesbehalve fair zijn tegenover de speler
zijn aandeel in de resultaten van paarswit te minimaliseren.
Wie nog dergelijke spelers kent mag mij een lijstje met de namen bezorgen !
We hebben het over een profvoetballer die respect verdient, en dat
moet je los kunnen zien van het karakter van de persoon, een ongelukkige
uitlating, ... , of wat dan ook.
Het lijkt vandaag trendy te zijn topsporters direct te "pakken" op elk woord,
eender welke spontane reactie (vooral de negatieve), een gelaatsuitdrukking of
gebaar van ontgoocheling of woede ... het wordt allemaal breed uitgesmeerd
in de pers. Dat is ideaal voer voor diegenen die "leven" van afbrekende
kritiek, zoals we het op heel wat online nieuwssites geregeld meemaken.
Grof en tactloos word je als het ware "fijngemalen" door would-be
sportliefhebbers die het allemaal beter weten en zelfs je privéleven
naar hun
goeddunken ontrafelen - "PC-atleten" noem ik ze.

Misschien nog even dit : Als een voorspeler een rotmatch speelt, maar de
winning goal kan scoren voor zijn team, dan wordt hij op de handen
gedragen. Als daarentegen een verdediger of een doelman faalt,
dan wordt hij meestal alom verguisd en worden de kleinste
foutjes gegarandeerd uitvergroot. 

Maar een topsporter moet kunnen terugvechten. De uitspraak van 
Olivier Deschacht "Weer worden zoals VOOR de blessure" getuigt 
van een speler die over de nodige zelfkritiek beschikt en de wilskracht
heeft om er terug te staan ... vroeg of laat.
Het voetbalseizoen is lang en de club zal zeker nog op de diensten van zijn 
langst spelende verdediger beroep moeten doen.

Voor de criticasters wil ik hier eindigen met de woorden :
"NOBODY'S PERFECT" !

********



 

29-09-2011 om 23:33 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief : Dag van de klant.

Zaterdag 24 september bracht ons de 24'ste editie van "De dag van
de klant". Winkels, warenhuizen, ... , zo goed als allemaal bieden ze
hun klanten een kleine attentie aan. Ongetwijfeld een mooi initiatief.
UNIZO verwoordt het als volgt : "Wat zou uw buurt zijn zonder ondernemers?
En wat zouden ondernemers, van klein tot groot, doen zonder klanten?"
Met dit initiatief willen ze de stuwende kracht van de ondernemer in de verf
zetten, en hoe kan je dat beter doen dan met een bedankje naar de klant toe.

Omwille van familiale omstandigheden doe ik de laatste tijd meestal de
boodschappen. Wat me nu in het bijzonder opvalt is de houding van bepaalde
klanten in winkels en vooral in warenhuizen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik
bewondering gekregen heb voor het engelengeduld van diegenen die de
klanten moeten bedienen.

Toen ik zaterdagmorgen aan de kassa van een warenhuis mijn beurt afwachtte,
stond voor mij een ouder koppel. De man vroeg naar een artikel dat hij alleen
aan de kassa kon verkrijgen, maar moest, tot zijn grote ergernis, enkele meter
terug om desbetreffende artikeltje uit een rekje te kunnen nemen. Zonder de
mensen, die achter hem geduldig stonden te wachten een blik te gunnen, laat
staan een verontschuldigingske te uiten, greep hij norsweg het artikel (batterijtjes)
en vroeg, na zich weer een weg naar de kassa te hebben gebaand, hoeveel stuks
het pakje bevatte. Het aantal was nochtans heel duidelijk te zien. Betalen en weg
waren ze. Het vriendelijke dankwoordje van de kassierster negeerden ze compleet.
Zelf heb ik de kassierster in kwestie enkele ogenblikken later een fijn weekend 
toegewenst, waardoor meteen "het zonnetje van de glimlach" opnieuw op haar gelaat
tevoorschijn kwam. Dat geeft een mens toch een beter gevoel, niet ! 

 

Wel, daarom zou ik voorstellen dat er eens een "Dag van de kassier(ster)" wordt
georganiseerd.
Als je ziet waar die mensen allemaal rekening moeten mee houden, terwijl, zeker
op zaterdagen en voor feestdagen, een rij veelal ongeduldige klanten staat te
wachten ... je zou voor minder een punthoofd krijgen ! Kortingbons, klantenkaarten,
prijzen die via microfoon moeten opgevraagd worden, 
geconfronteerd worden met een verzuurd koppel zoals hierboven, ...,
 en je uiterste best doen om in alle omstandigheden beleefd te blijven.
 De klant is immers koning ... en
sommige klanten verwachten dat voor hen in elke zaak de rode loper wordt uitgerold.

Een "Dag voor de kassier(ster)", dat mag er zeker en vast komen,
 een dag waarop zij met een bloemetje of een ander cadeautje
 van de zaakvoerder worden bedacht ... of een attentietje krijgen van de klant ...
 al was het maar een vriendelijk woord, "een prettige dag" of
 "een fijn weekend gewenst".
 Meer moet dat niet zijn, maar het maakt een wereld van verschil !

**********************

24-09-2011 om 22:36 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief (Dialoog HLN van vrijdag 16 september) :

Eindelijk een akkoord over het 'grootste' struikelblok dat
zovele andere voorstellen direct in de kiem smoorde, dat
zoveel belangrijker werk verhinderde.
Ik zou zeggen : "Aan het werk nu, alstublieft, en zo rap mogelijk!"
Er zijn genoeg nijpender problemen op te lossen in ons land.
En de ontevredenen, die zullen sowieso altijd ontevreden zijn en/of
eeuwig blijven dwarsliggen, want dat is hun bestaansreden.
Van compromissen hebben ze geen kaas gegeten, dus laat ze
maar brullen. Zelf verantwoordelijkheid nemen is niet hun ding.
Hun doel is alleen destructief, namelijk de splitsing van een land,
amper een zakdoek groot, met alle nare gevolgen vandien
voor iedereen.
*****

17-09-2011 om 23:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Bijlagen:
scannen0003.jpg (721.6 KB)   
scannen0005.jpg (579.7 KB)   
scannen0006.jpg (1.3 MB)   

Lezersbrief : Hypocrisie !

 -grotendeels opgenomen in Dialoog van vrijdag 19 augustus 2011.
-Hieronder de volledige versie.
-Onderaan : Artikel uit HLN : "Vangheluwe blijft allicht bisschop".
SCAN.

Alles wijst erop dat bisschop Vangheluwe zijn bisschopstitel zal
mogen behouden, aldus professor Kerkelijk Recht Rik Torfs in
de krant van donderdag.
Moet een mens (al dan niet gelovig) daar nu ernstig bij blijven
of in een lach schieten ? Nee, voor dat laatste is alles wat 
gedurende vele decennia kon en mocht gebeuren véél te intriest.
Zielig en mateloos arrogant hoe de Kerk zelfs geen moeite
doet om zich te herstellen van de talrijke schandalen van
seksueel misbruik van kinderen door geestelijken. En van al
die misbruiken hebben we maar het topje van een ijsberg gezien.
Hadden we van Rome iets anders verwacht ?

Het instituut heeft zelden blijk gegeven van enige soepelheid
en heeft steeds zijn malafide onderdanen, die mensenlevens
psychisch en fysisch hebben verwoest, in bescherming genomen.
 De aartsbisschop van Wenen, Herman Groër, die zich schuldig gemaakt had
aan seksueel
misbruik, werd weliswaar gedwongen Oostenrijk te verlaten, maar mocht zich
"propertjes" terugtrekken in een klooster.
"Hoge geestelijken worden doorgaans een beetje gespaard", stelt
Rik Torfs.
 Excuseer !?
 ALLE geestelijken die zich aan kinderen hebben vergrepen
werden gespaard, naar een afgelegen parochie of naar het buitenland versast.
 Alleen wanneer sprake was van ernstige fysieke letsels bij het kind EN
klacht werd ingediend door ouders en bvb een arts, dan werd een geestelijke
destijds vervolgd en werd een vonnis uitgesproken ... als je het een vonnis kon
noemen (Zie Verhalen, opgetekend door Gaston Bontinck : "De rekbare punten
van broeder X" - vreselijke feiten, die zich in 1954 in een Oost-Vlaams internaat hebben
 afgespeeld, een gruwelijk verhaal dat ik als eerste in mijn blog heb
opgenomen - Archief : 22.09.2010).

Zelfs "vrome parochianen", die zich schuldig gemaakt hebben aan 
het misbruiken van héél jonge kinderen, werden door de 
geestelijkheid beschermd. 
Toen mijn vader, die in de jaren '60 heel wat onderzoeken diende
te doen naar seksueel misbruik van minderjarigen, een "notoir" 
pedofiel (een "vrome parochiaan" !?) had overgebracht naar Dendermonde,
 werd hij
op straat door een "lid van de kerkfabriek" aangesproken met de 
duidelijke boodschap : "Ik zal alles doen wat ik kan om meneer ...
naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me verzekerd dat het wel
 zou lukken".
Vader hechtte daar weinig 
belang aan omdat de feiten ernstig genoeg waren. De man werd betrapt 
bij het misbruiken van een 9 en 11-jarig meisje, en had bovendien bekend
meerdere dergelijke feiten gepleegd te hebben in de omgeving van ...
Tien dagen later liep de man terug vrij rond in de gemeente (cfr. Verhaal 5 : 
"Kindervriend" wordt beschermd - Archief : 04.12.2010).

"Hoge" of "lage" geestelijken, "vrome kerkgangers", ze werden allemaal
gespaard ... en nog niet zo'n heel klein beetje !
 
HYPOCRISIE TEN TOP !

*********

 

Bijlagen:
scannen0003.jpg (489 KB)