Lezersbieven door de jaren heen rond het thema onverdraagzaamheid.

Een eerste bijdrage uit mei 2010.

"Wat een ezel van een gebuur"

Ezeltje Kamiel uit Boortmeerbeek had het nu eenmaal
verkorven bij de gebuur. De achtertuin van buurman S.
grenst aan het perceel waar Kamiel dagelijks balkt
hoe gelukkig hij wel is. Dat tot groot ongenoegen van de man.
Kamiel houdt hem uit zijn slaap.

De vrederechter wuifde zijn bezwaren weg, maar
drie burgerrechters - zowaar geen ezelliefhebbers -
gaven hem toch nog gelijk.
Geluids en -dierenexperts kwamen er aan te pas.
Maar Kamiel moest wijken, tot grote treurnis van
baasje.
Een mens vraagt zich af waarom hier geen
plausibele oplossing kon gevonden worden, een oplossing
 waarin beide
partijen zich konden vinden.
Toen ik dit artikel las dacht ik :
Was Kamiel nu een ezeltje geweest dat geld kon ... ,
zijn leven had er wellicht helemaal anders uitgezien.
Wie weet had buurman S. op de koop toe geen geld geboden
 om Kamiel over te nemen en in zijn tuintje gelukzalig
te laten balken. "Of Kamiel nu 'lawaai' maakt of niet,
als hij maar op tijd en stond geld ..."
Moet toegeven, het is een gekke overweging, maar is het
niet zo dat onverdraagzaamheid bij bepaalde mensen eindigt
daar waar "voordeel uit de situatie halen" voor hen begint ?

En wat zal het morgen zijn ? Een te ijverig kraaiende haan ...
in de pan ermee ! Een blaffende hond ... muilband aan als hij
buiten stoeit ... voor de rest van zijn dagen.
En wat moeten we met al die joelende kinderen op de
speelplaats ? Pleister op de mond tot de bel het einde
van de speeltijd inluidt ! Oei, die verdomde bel ...
weg met dat onding ... maakt té veel lawaai !

***********

Een tweede bijdrage uit maart 2006.

"Stafke en zijn ezel"

"De 79-jarige Staf Van den Eynde uit Hingene mag niet meer
met zijn ezel op de Scheldedijk", verscheen in de krant van
13 maart 2006. Zo besliste de dienst Waterwegen & Zeekanaal.
Een figuur uit de streek die door de ambtenarij  meedogenloos
wordt weggewerkt. Alsof man en ezel ooit voor eender wie
een gevaar betekend hebben op de Scheldedijk in de omgeving
van de Stille Waters (parcours ook van de Dodentocht).
Hubert Pintelon schreef toen in een lezersbrief :
"Staf en zijn ezel waren er al voor er ooit sprake was van een
prachtig jaagpad.
Waar haalt de dienst Waterwegen & Zeekanaal het recht om
60 euro te eisen indien zij nog op het jaagpad zouden lopen ?
De beste oplossing is misschien Staf samen met zijn ezel, net zoals de Indianen,
in een reservaat te stoppen ..."

Eigen reactie in Dialoog van toen :

De 79-jarige Staf Van den Eynde uit Hingene krijgt verbod van
de dienst Waterwegen & Zeekanaal om nog met zijn ezeltje op de
Scheldedijk te wandelen. Echt een moedige beslissing van de dienst
om deze bekende figuur met zijn viervoeter uit dit prachtige landschap
te bannen. De echte ezels kunnen nu hun halsbrekende toeren
en scheldtirades langs de Scheldedijken onverstoord voortzetten.
Daarmee bedoel ik een welbepaalde categorie van "wielerterroristen"
die niets of niemand ontzien tijdens hun doortocht.
Staf en zijn ezel vormen echter het gevaar, zijn een hinderlijk obstakel
 op de weg van de "wielerterroristen" en ander
onverdraagzame "gebruikers" van het jaagpad.  
Een schitterend beeld verdwijnt voorgoed uit het landschap.
En wat komt in de plaats ?
*******

Een derde bijdrage uit januari 2008.

"Het anti-kindboek"
Uit de krant van 17 januari 2008 :
"Kinderen stinken, ze vernielen je interieur, ze hebben geen
'uitknop' (!!!!). Het zijn nog maar enkele redenen waarom
Hanna De Heus (44) en Camiel De Vries (38) uit
Amsterdam geen kinderen hebben. Ze namen dan ook
het initiatief om een Anti-kindboek te schrijven.
"Als we een kind in een winkel zien, lopen we een blokje om",
luidt het
***
Eigen reactie : "Kinderen zijn de toekomst".
Met groeiend ongeloof heb ik het artikel
"We vinden kinderen gewoon niet leuk" gelezen.
Hanna De Heus en Camiel De Vries noemen zich de
'trotse' (?) auteurs van het onlangs gepubliceerde
"Anti-kindboek".
Het is geen zuur boek geworden, wel een boek waarin de
nadelen van kinderen met een knipoog in de verf
worden gezet - dat is tenminste wat ze zelf beweren.
"Kinderen stinken, vernielen het interieur, jengelen tot
ze hun zin krijgen, enz." Als dat met een knipoogje is !
Geen zuur boek, Hanna en Camiel. "Als we een kind
in de winkel zien, dan lopen we een blokje om", orakelt
het koppel er op los. Eerlijk gezegd, mocht ik Hanna en Camiel
in de verte zien aankomen en herkennen, dan loop ik minstens
twéé blokken om.
Mensen die een "pestkoppenhekel" aan kinderen hebben
waar blijven ze die woorden halen?), hebben allicht ook een
grondige hekel aan heel wat andere mensen die een obstakel
zouden kunnen vormen op hun netjes geplaveide levensweg.
Blijkbaar vergeten ze dat kinderen de bouwstenen van de toekomst
zijn, hoe moeilijk en tijdrovend het opvoedingsproces ook is.
"De jarenlange emotionele investering lijkt nauwelijks te lonen",
luidt het volgende "knipoogje" zonder enige schroom.
Wie zoiets durft te schrijven moet zich toch wel dringend de
'levensvraag' stellen : "Wat loop ik hier eigenlijk te doen ?
Alleen mijn eigen ikje verwennen en verder niets !"
Hopelijk lopen er op onze aardkloot niet té veel exemplaren zoals
Hanna en Camiel rond. Dat zou pas een droevige en zure bedoening
worden.
Sorry dus, maar met jullie "Anti-kindboek" ... de hoogste boom in !
********

Vierde bijdrage uit mei 2009.

"Visrestaurant moet dicht wegens visgeur"

Lezer Noël P. schreef daarover in Dialoog :
"Al meer dan dertig jaar is er een restaurant op
deze locatie en het visrestaurant "Point de Vue" is er
al zeven jaar. Plots zou het van de bovenburen dicht
moeten wegens geurginder. De klagers zijn  overwegend
"aangespoelden" die boven een bestaande zaak zijn komen
wonen. Als toekomstige huurder of koper van een appartement,
gelegen boven een restaurant, moet je toch zelf weten
dat er bepaalde hinder zou kunnen ontstaan ... "

****

Gerda J. stelde toen in haar bijdrage :
"Kijk goed uit voor je een vaste stek kiest. Op de
buiten 'stinkt' het naar dieren en mest, langs de grote baan
zorgen auto's voor lawaai en uitlaatgassen, in Brugge
klaagt men over de gidsen op de bootjes die met hun
luidsprekers té veel lawaai maken, rond Zaventem heeft
men last van vliegtuigen ... en in Knokke stinkt het naar vis".

'Zou een klein beetje meer verdraagzaamheid het
leven van héél wat mensen niet veel aangenamer maken ?'
'
****

Eigen bijdrage in Dialoog van 6 mei 2009.

De bovenburen van visrestaurant "Point de Vue" kunnen
de geschiedenis ingaan als de belichaming van de
verzuurde mens, anno 2009.
In de vele reacties hebben de lezers unaniem de
onverdraagzame bewoners flink in hun hemd gezet.
Een positieve noot is dat, maar ondertussen zit de
uitbater van het visrestaurant toch maar met de
gebakken peren.
Je kan het bijna niet geloven, mensen die eisen dat hun
coconnetje volledig afgeschermd blijft van de
buitenwereld, want daar komt het uiteindelijk toch op neer.
Een heel gevaarlijk precedent, want wat is de volgende stap ?
Hopelijk breekt boven het Knokse luchtruim geen vliegtuig
door de geluidsmuur, want daar houden die mensen
gegarandeerd een trauma aan over.
Spelende en joelende kinderen op de zeedijk ?
Niet te tolereren !
En aan dat eeuwige ruisen van de zee zullen de plaatselijke
autoriteiten toch ook dringend iets moeten doen !
Weg ermee ... met die zee !

***********
Vijfde bijdrage uit april 2007.

"Boerin Maria-Theresia (80) laat zich niet doen".

Boerin Maria-Theresia (80) uit Herzele heeft een nieuwe vergunning
aangevraagd voor haar boerderij met heftig verzet van haar buren
tot gevolg, luidde een krantenopschrift in HLN van
april 2007.

De reacties van de lezers lieten niet op zich wachten.
Hieronder een aantal fragmenten en eigen reactie.

****

* Freddy De Vleeschouwer uit Erembodegem schreef :
"Herzeelse boerin van 80, die reeds 61 jaar de boerenstiel uitoefent,
vraagt een vergunning aan ... maar stuit op heftig verzet van de buren.
Het lijkt me hier - OPNIEUW - de omgekeerde wereld.
Wie in de omgeving van een boerderij komt wonen weet toch dat het
daar kan 'stinken' en dat koeien nu eenmaal kunnen of moeten
'schijten'. Laat Maria-Theresia toch met rust !
*
* A.H. uit Aalst stelde :
Wat stond er eerst ? De boerderij van Maria-Theresia of de
woonhuizen ? Niet ver van waar wij wonen staat ook al meer dan
200 jaar een boerderij. Zo'n 20 jaar geleden kwam er tegenover de
boerderij goedkope grond te koop. Die werd verkocht aan jonge
mensen met kinderen die er een huisje op zetten.
Enkele jaren later gingen die gezinnen protesteren dat de koeien en
andere dieren op de boerderij geurginder gaven. Dat wisten ze toch vooraf
ook wel, zeker !
Boeren moeten er zijn. Ik vind het dan ook verkeerd dat oude mensen uit
hun werk- en leefomgeving zouden gehaald worden, louter en alleen
omdat het de buren, die er jaren later zijn komen wonen, niet meer
zint.
Onze buurman heeft zelfs zijn haantje en zijn kippen dienen weg te
doen, omdat sommige omwonenden het gekraai en gekakel te enerverend vonden.
Waar is de verdraagzaamheid heen ?
En is wat Maria-Theresia doet, niet de natuur beschermen ?
*
* Kurt uit Aalst schreef heel treffend :
Straf toch dat er mensen bestaan die er in slagen een nog steeds vlijtige boerin
 van 80
te pesten ... Wees blij dat er een boerderij in de buurt is en geen zware
industrie. Uw kinderen zullen u later dankbaar zijn dat ze weten dat
melk van koeien komt en niet uit melkdozen !
*
*Lezer Edwig De Wilde uit De Pinte :
Lieve mensen, wees eens verdraagzaam tegenover een echte Vlaamse
'oude' boerin. Jullie wensen op de mooie, rustige 'boerenbuiten' te
komen wonen. Dat staat sjiek tegenwoordig. Maar weet dat er op het
platteland - gelukkig maar -  nog boeren wonen en dat het daar nog
naar koebeesten ruikt. Als je daar niet tegen kan, dan moet je daar maar
niet komen wonen.
MENSEN ZIJN SOMS RARE DIEREN !
*
* Tim Beullens uit Sint-Katelijne-Waver :
Ik heb zelf 24 jaar op 'den boerenbuiten' gewoond en zal er
zeker terugkeren. Mijn ouders wonen er nu nog. Landbouwgronden
zover het oog reikt en een actieve melkveeboer in de achtertuin.
Van stank is geen sprake. Je ruikt inderdaad wel iets in de lucht wanneer
de boer zijn land bemest, maar evengoed roken we de koffiebranderij
uit het naburige dorp als de wind uit die richting kwam. En dat er wel
eens mest op de baan terechtkomt, dat is toch niet zo vreemd !
De eerstvolgende regenbui wist die sporen zo uit, IN TEGENSTELLING
TOT ANDERE ROTZOOI die men vaak langs de weg dumpt zoals
blikjes, sigarettenpeuken en wat weet ik nog allemaal.
...
Als ik morgen een huis koop naast een drukke spoorweg, mag ik dan
binnen enkele jaren ook eisen dat die spoorlijn buiten dienst wordt
gesteld?
...
Ik woon aan de rand van een stedelijke omgeving. Zal ik nu ook
beginnen klagen dat de straten daar maar verkeersvrij moeten
gemaakt worden vanwege de stank van de uitlaatgassen, de drukte en
het lawaai. Nee, ik heb er zelf voor gekozen en wil niet dat iedereen
zich aan mij moet aanpassen.
*
* Jill uit Winksele :
Vier jaar geleden kochten we een huisje naast een boerderij. Het is
er zalig wonen. Een doodlopende straat waar alleen een tractor
langskomt ... af en toe horen we de koeien loeien.
Ons dochtertje vindt het heerlijk als ze de koeien in de wei ziet staan of
als ze een keer naar de kalfjes kan gaan kijken. Bij de boeren zijn we
steeds welkom.
En ja, het klopt dat je hier af en toe de beesten ruikt, maar liever dat
dan een autosnelweg naast de deur.
Voor al die buren van Maria-Theresia die klagen over de geur :
Verhuis !
*

Eigen reacte in Dialoog van 12 april 2007 :

Het artikel over Maria-Theresia, de boerin van 80, en de vele positieve
reacties van lezers die haar een hart onder de riem willen steken, deden me
denken aan de jaarlijkse schooluitstap (studiereis hoor ik te zeggen) naar het Zwin.
Traditiegetrouw werd die uitstap gecombineerd met een uitgebreid bezoek aan
een grote boerderij (ergens in de buurt van Westkapelle, meen ik mij te
herinneren). Een voorvalletje met een leerlinge van ongeveer 12 is mij
altijd bijgebleven.
Het bezoek leidde de leerlingen van de weiden en stallen naar de gebouwen
waar de eindproducten voor de markt bereid werden, terwijl de boer en de boerin
ons vol enthousiasme een kleurrijke uitleg gaven, niet van humor gespeend.
Op het einde van de 'rit' werden de jongeren en hun leerkrachten
getrakteerd op een gratis bekertje verse melk. Het meisje in kwestie trok hierbij
een gezicht alsof ze zopas in een paardenvijg of koeiendrek had getrapt.
Ze wou - tot grote ontgoocheling van boer en boerin -  de melk niet opdrinken.
Even later konden we aan een kraampje van de boer een ijsje kopen.
Binnen de kortste keren stond hetzelfde meisje aan een ijsje te likken,
 en smaken dat het deed !
De boer wees er haar toen laconiek, maar vriendelijk op dat het 'ijsje' van
'diezelfde koeien' afkomstig was. Uitleg aanvaard en les
geleerd.
Ongewild moest ik bij het lezen van het artikel over Maria-Theresia,
die toch ook instaat voor de produktie van lekkere, melk, boter
 e.a. zuivelporoducten, denken aan de reactie van
het meisje toen. Van een puber kan je dat nog aanvaarden,
 maar dat volwassenen niet de link leggen dat die dingen
die zij zo 'stinken' vinden er horen te zijn voor de produkten
 die op hun tafel komen te staan ... en die zij lekker vinden,
daar heb ik weinig of geen begrip voor.
Die mensen die boerin Maria-Theresia uit haar eigenste 'boerenbuiten'
 willen verbannen,
willen schaamteloos hun levenswijze opdringen aan de omgeving.
Op het platteland
willen ze wel wonen, mar de 'last' van de plattelandsgeur er bijnemen,
dat is te veel gevraagd.
Een tip : Misschien moeten ze eens een lange wandeling maken
in onze Ardennen.
Daar ligt de mesthoop tot op vandaag nog op vele plaatsen voor het huis
 te dampen.
Geen mens die daar last van heeft.
Misschien moeten die klagende mensen ook maar eens leren dat hun coconnetje
niet het centrum van de wereld is, een plaats waar alles en iedereen
voor hen maar
moet wijken.
"Mensen zijn soms rare dieren", schreef lezer Edwig De Wilde.
Gelijk heeft hij !

********