Verhalen (14) : Aan lot overgelaten bij nacht en vriesweer !
-deel 2-

Zonder al te veel problemen kunnen
we aan de achterzijde een raam openkrijgen
en naar binnen klauteren. We komen in een soort achterkeukentje terecht.
Op ons geroep wordt nog steeds geen antwoord gegeven.
Het gehuil van de baby komt uit de kamer aan de voorzijde van het
huis. Voorzichtig stappen we de kamer binnen, steken het licht aan
 en zien op een
versleten divan een jongetje liggen. Dat moet dan de vijfjarige Johan zijn.
De jongen slaapt rustig verder en blijkt geen hinder te ondervinden van
het aanhoudend geween van zijn zusje. Het is ijzig koud en vochtig
in de kamer. De leuvense stoof is gevuld met kolen, maar is blijkbaar
niet op gang geraakt.
Het jongetje in de divan wordt uiteindelijk wakker van ons gestommel, gooit
 zijn deken opzij
en blijft ons dan stomverbaasd met grote ogen aankijken.
Aan het andere eind van de kamer staat een wiegje en daarin ligt de
eenjarige Christine nog steeds hardop te wenen. Het kindje heeft haar
dekentje waarschijnlijk met de voetjes weggestampt. Het meisje is
blauw van de kou, het aangezichtje 'opgezwollen' door het
langdurige wenen.
Daar staan wij dan, midden in de nacht, met twee kleine kinderen die
daar al uren alleen liggen, aan hun lot overgelaten.
Geen moeder ... die zal er dus op uit zijn met haar vriendin, zoals de
buren ons al hadden laten verstaan. De vader aan het werk in Wallonië.
Meer kledingstukken moeten we zien te vinden, want wat het kindje aanheeft,
dat kan onmogelijk veel bescherming bieden tegen de koude en de vochtigheid.
In een kast vinden we een beetje kledij om het kleintje wat beter
te kunnen toedekken. Het kindje stopt even met huilen, denkt waarschijnlijk
dat mama haar toedekt. Bij het zien van de twee mannen in uniform begint Christine
echter opnieuw luidkeels te schreien.
We gaan op zoek naar melk, maar er is zo goed als niets te vinden.
We verwensen de moeder. Het is nog maar drie uur, dus zou ze best nog een
uur of langer kunnen wegblijven. We komen snel tot het besluit dat
we de kinderen niet op deze manier in het huis kunnen laten. We moeten
zo snel mogelijk een degelijk onderkomen vinden voor de twee sukkelaartjes en
zorgen dat we tijdig terug onze opwachting kunnen maken aan de woning.
De opdracht van de magistraat was duidelijk : Wachten op de thuiskomst van
de moeder.
Terug naar de villa ... gelukkig maar is het oudere echtpaar nog niet gaan slapen
 - nog niet
bekomen van hun emoties - en ik vraag hen of ik dringend de telefoon
kan gebruiken om voor vervoer te zorgen en de kinderen een veilig en 
warm onderdak te bezorgen. Ik bel
 een taxichauffeur op, een vertrouwensman
waarvan we weten dat hij binnen
 de kortste keren ter plekke kan zijn.
   Hij had 
in het verleden trouwens al meerdere keren samen met rijkswachters verwaarloosde 
kinderen naar een tehuis overgebracht. 
We beslissen beide kinderen te laten overbrengen naar het klooster-hospitaal
ongeveer een tweetal kilometer van de grintweg verwijderd.
 Nog geen half uur later liggen
Johan en Christine in een warm bedje.
...

Onze opdracht zit er bijlange nog niet op. De procureur des Konings heeft ons 
een duidelijke opdracht gegeven : Het uur van thuiskomst van de moeder moet 
bepaald worden en ook de toestand waarin de moeder zich bevindt op dat moment.
We hadden ook de opdracht gekregen haar 's anderendaags aan een grondig verhoor 
te onderwerpen, inzonderheid over haar 'tijdverdrijf' tijdens de nachtelijke uren.

We stellen ons verdoken op in de nabijheid van de woning. De kou, die voelen
we niet meer. We zijn gerustgesteld omdat de kinderen een onderkomen voor
de nacht hebben en het is ons nu te doen de moeder op te wachten die haar 
kleintjes in dergelijke mensonterende omstandigheden alleen thuis had 
achtergelaten. 
...

Rond tien na vier zien we plots in de verte een auto de grote weg verlaten en 
de grintweg oprijden. Het blijkt een taxi te zijn die in onze richting komt gereden 
en stopt een tiental meter voor de woning van het gezin C. Op dat moment komen wij
vanachter 
enkele bomen te voorschijn  en stappen op het voertuig af. De taxichauffeur
schrikt wel, denkt dat het om een controle gaat en  begint dan zijn documenten 
boven te halen. 
We noteren wel een aantal gegevens en vragen hem vanwaar hij met de vrouw
vertrokken is. "Ik kom van Gent-Zuid", antwoordt de man zonder aarzelen.
Wij weten genoeg en zeggen hem dat hij kan beschikken.
De jonge moeder is ondertussen al uitgestapt en begeeft zich naar haar woning 
zonder zich iets van de zogezegde controle aan te trekken.
Groot is haar verbazing als wij haar naam roepen. Ze begrijpt er niets 
van en vraagt botweg waarom de gendarmen haar lastigvallen en
haar naam op de koop toe kennen. Ze ziet er afgepeigerd uit. Dronken is ze niet, maar
ze ruikt wel naar drank. Voor ze binnen wil gaan stellen we haar de vraag :
"Wie is er vannacht bij uw kinderen gebleven?"
"Wel, wel, heren", antwoordt ze uitdagend, "die slapen als twee engeltjes en het 
is warm binnen want de stoof brandt. Mijn kinderen zijn het gewoon eens alleen 
te zijn."
Bij het binnengaan delen we haar mee dat haar kinderen ondergebracht werden in het 
nabije klooster-hospitaal en dat ze die later op de dag terug kon ophalen.  
De vrouw begint eerst te roepen en te schelden. Als ze samen met ons kan vaststellen
dat de stoof geen warmte had gegeven en dat het bitter koud is in het huis begint 
ze hysterisch te huilen. 
We storen ons niet in het minst aan haar huilbui en delen haar laconiek mee dat we om 
9 uur terugkomen om meer uitleg te krijgen over haar nachtelijke uitstapjes.
"Ge gaat daar toch niets van vertellen tegen mijn man !?", jammert ze dan tussen het 
huilen door. "Hij komt volgend weekend naar huis."
Om haar te kalmeren laten wij haar in de veronderstelling dat haar man niets 
zou te weten komen. Onmogelijk natuurlijk gezien de ernstige graad van 
verwaarlozing van twee kinderen, amper vijf en een jaar oud.
...
De volgende morgen, enkele uren later dus, begeven we ons in eerste instantie 
naar het klooster-hospitaal om te informeren naar de gezondheidstoestand van de 
kinderen. 
Het jongetje is ondertussen al opgehaald door de moeder. Voor de eenjarige 
Christine was medische verzorging noodzakelijk. Diezelfde nacht nog
werd door de bijgeroepen arts het begin van longontsteking vastgesteld. Het
kindje was ook in shocktoestand door het langdurige huilen en van de schrik. 

Vooraleer over te gaan tot een grondig verhoor van Ann besluiten we 
eerst nog eens ons licht op te steken bij enkele buren. Die zouden na deze 
gebeurtenis misschien wel meer geneigd zijn ons iets meer te vertellen
over "de handel en wandel" van moeder Ann.

-Vervolgd-