Verhalen (14) : Aan lot overgelaten bij nacht en vriesweer ! -slot-

Voor Ann loopt het allemaal veel slechter af dan ze voorzien heeft. Haar echtgenoot wordt dringend verzocht
van zijn werk naar huis te komen. Dat kan moeilijk anders gezien de gezondheidstoestand van de kleine
Christine.
In de loop van de namiddag neemt de man contacht op met ons. We kunnen moeilijk anders dan hem op de
hoogte te stellen van de feiten en we dienen natuurlijk ook van hem, als vader, 
 een verklaring af te nemen. Veel is er met de man niet aan 
te vangen. Hij is te razend van woede om ook maar iets zinnigs te vertellen.
 
De kleine Christine heeft hij enkele keren bezocht in de kliniek, vernemen we later, maar we kunnen niet
voorkomen dat hij enkele dagen later plots met de noorderzon vertrekt en vrouw 
en kinderen in de steek laat. Blijkbaar is verantwoordelijkheidsbesef ook voor hem een loos begrip.   
Nog maar eens zijn de kinderen de dupe en zullen ze naar alle waarschijnlijkheid in een opvangtehuis
terechtkomen en mogelijks kunnen ze later in een pleeggezin geplaatst worden. Tenzij hun vader later terug
op de proppen komt en het hoederecht over zijn kinderen 'opeist'.
- NB.: In de notities vind ik verder niets meer over de man terug -

De eenjarige Christine dient nog drie maanden in de kliniek te verblijven (wegens risico voor
bloedstolling).  Had ze nog een half uur langer
in de kou gelegen, dan was dat voor het meisje zo goed als zeker fataal afgelopen.

Tijdens het verder verloop van het onderzoek vernemen we dat Ann vroeger al eens ter verantwoording
werd geroepen bij de kinderrechter te Dendermonde ... wegens kinderverwaarlozing. Niet te verwonderen
dan ... die stille gelaten blik van de vijfjarige Johan. We hebben hem geen vijf woorden horen zeggen.
Wat heeft dat jongetje eerder al meegemaakt ? Van dit feit waren wij niet op de hoogte. 'Moeder' Ann 
woonde toen nog met haar man en zoontje in S. -, in de omgeving van Dendermonde.
Daarom ook dat de procureur tijdens een tweede telefoongesprek zo sterk aandrong op een uiterst
grondig verhoor. 
Ann heeft dus blijkbaar geen rekening gehouden met de woorden van de kinderrechter destijds.
Een moeder die zich voor de tweede maal schuldig maakt aan kinderverwaarlozing ... en hoe ? ... zo
iemand verdient niet dat zij de kinderen nog langer onder haar hoede kan nemen. 
Onze PV's zijn ook niet bepaald positief, integendeel. Wij hopen dat deze vrouw het hoederecht over 
haar kinderen zal verliezen, hoe moeilijk het ook zal worden voor de vijfjarige Johan. Kristine, amper 
een jaar oud, zal zich niets meer herinneren van haar trieste eerste levensjaar. Volgens de arts zal het 
meisje terug volledig gezond worden. 
  
****
Tijdens de zitting in Dendermonde (achter gesloten deuren) reageerde de rechter furieus.
"Mevrouw als ge daar in de auto met die mannen lag te vrijen, hebt ge dan nooit een moment gedacht 
aan uw echtgenoot en aan uw nog zo jonge kinderen ? Ik begrijp u niet. Ge zijt een onbetrouwbare 
echtgenote en moeder, en dat voor de tweede keer in enkele jaren tijd.
 Ditmaal had het fataal kunnen aflopen voor uw 
dochtertje Christine. Realiseert ge u dat ? Ge hebt geen greintje verantwoordelijkheidsgevoel en ge zijt 
niet in staat uw kinderen een degelijke opvoeding te geven ..."
Het vonnis lag voor de hand. Naast een relatief korte gevangenisstraf werd Anne het hoederecht over
de kinderen ontnomen. Recidive en de ernst van de toestand waarin de kleine Christine zich bevond
deden haar de das om.

Van Ann hebben we later vernomen dat ze verhuisd was naar het Brugse. Of dat iets met de kinderen te 
maken had, dat weten we niet, maar het feit dat ze eenmaal ter verantwoording werd geroepen voor de 
rechter voor kinderverwaarlozing en nadien een veroordeling heeft opgelopen voor nog veel ergere 
feiten van verwaarlozing, dat had haar als "moeder" volledig ongeloofwaardig gemaakt.

Wij als rijkswachters hadden onze taak volbracht, maar we hadden aan de hele zaak vooral een 
'goed gevoel' overgehouden omdat onze nieuwsgierigheid tijdens een nachtelijke patrouille op een 
ijzig koude decembernacht misschien wel een mensenleventje had gered. En waren wij niet van 
onze fiets gestapt om een eindje te voet af te leggen om onze voeten een beetje 'op te warmen', dan hadden wij 
allicht de kleine Christine nooit horen huilen. We mochten er niet aan denken hoe het toen zou 
afgelopen zijn. 
Wat beide ouders met hun leven nog verder aangevangen hebben, het interesseerde ons weinig. Maar 
voor beide kinderen hoopten we dat ze eindelijk in een normaal gezin zouden terechtkomen en de kans zouden 
krijgen hun weg te banen naar geluk. 

Dat 'madam van 'Chez ...' in Gent-Zuid haar etablissement had moeten sluiten en een "tijdje" kon gaan 
uitrusten in de "Nieuwe Wandeling" wegens aanhitsing tot ontucht van minderjarigen, dat deed ons eerlijk
gezegd plezier. Een vrouw die tot dergelijke daden in staat was, die het leven van een 15-jarig meisje tot een
hel herleid had, alleen maar om meer geld in het laatje te krijgen, zo iemand mochten ze, wat ons dan betreft, 
voor de rest van haar leven opsluiten. In elk geval had ze ook een levenslang verbod gekregen ooit nog 
een café (eender welk) uit te baten.
Lilly werd tijdig gered uit de klauwen van de gewetenloze bordeeluitbaatster.

 
Een zaak van kinderverwaarlozing en seksueel misbruik van een minderjarige in één klap opgelost, het 
leverde ons een schriftelijke appreciatie op van de korpsoverste, maar het gaf ons ook de moed onze 
tanden te blijven zetten in de zovele zaken van kindermishandeling, -verwaarlozing, gevallen van seksueel
misbruik van minderjarigen (al dan niet door geestelijken) en de vele schrijnende gevallen van incest
waarmee we te maken 
kregen tijdens onze loopbaan. 

******