Verhalen (13) : 't Is maar waar je wiegje staat ! (slot).
Verhalen : 't Is maar waar je wiegje staat (slot).
Moeder Daniëlle schrok er niet voor terug haar jongste voor haar kar te blijven spannen. Geld moest er in 't laatje komen, dat was het allerbelangrijkste. Zo kwam Vanessa volledig onder invloed te staan van moeder en haar minnaars. Daniëlle legde het zo aan boord dat de afspraken niet meer thuis plaatsvonden, maar ergens in de omgeving van de gemeente. Vanessa was ondertussen 15 geworden en werd door haar moeder meegenomen. Op die manier kon ze beter tegemoet komen aan de 'wensen' van de minnaars, Die moesten blijven afdokken opdat alles verdoken zou blijven. Maar de mannen eisten meer en wilden profiteren van het jonge meisje.
Op een avond tijdens één van de vele afspraken had Daniëlle weer teveel gedronken ...
Verklaring uit de mond van Vanessa :
"Ik had zelf ook veel te veel gedronken. Mijn moeder drong er altijd op aan dat ik wat meedronk. We bevonden ons ergens in een bos te ... Op een bepaald moment was mijn moeder in een 'dronkemansslaap' gevallen. De twee mannen, die ook dronken waren, konden me niet gerustlaten. Ik probeerde me te verdedigen, maar dat lukte niet. Ik wou niet toelaten dat ze me zouden gebruiken. Ik herinnerde me mijn eerste zwangerschap. Maar de minnaars van moeder werden alsmaar handtastelijker en probeerden me de kleren van het lijf te rukken. Ondertussen lag mijn moeder luidop te snurken in de auto. Plots werd ik uit de auto getrokken en één van de mannen sleurde mij in het struikgewas. Ik bleef mij verweren, maar de man ging als een razende te keer door de drank en omdat ik bleef tegenstribbelen. Ook de andere man heeft me toen met geweld gebruikt ...
Zo is die situatie een tijdlang blijven duren. Ik moest van moeder de mannen hun goesting geven omwille van het geld. En als ik probeerde tegen te werken zat het er bovenarms op."
*
Een tijdje nadien volgde een nieuwe mokerslag voor Vanessa. De arts stelde vast dat ze voor de tweede keer zwanger was. Toen werd het haar te veel en er ontstonden de dagen nadien vlammende ruzies tussen moeder en dochter. Kort nadien pakte Vanessa haar boeltje en ging inwonen bij een tante in L.
"Nu ik voor de tweede maal ben bevallen zal ik alles vertellen", verklaarde het meisje later, "Ik wil toch niet meer terug naar huis. De gehuwde minnaars van moeder moeten blijven betalen ... ik ga geen namen noemen, want anders ben ik mijn 'maandelijks inkomen' kwijt. Ik word betaald en dat is voor mij nu het belangrijkste", voegde ze er aan toe. Dergelijke uitspraken uit de mond van een jong meisje, het doet een mens huiveren.
Nadat Vanessa hersteld was van haar tweede bevalling werd ze overgebracht naar een "heropvoedingsgesticht". Moeder Daniëlle werd uiteindelijk toch veroordeeld en kreeg enkele maanden gevangenisstraf.
Maanden nadien keerde Vanessa toch terug naar huis. De minnaars kwamen niet meer over de vloer en er werden geen afspraken buitenshuis meer gemaakt, maar ze bleven regelmatig betalen via allerlei omwegen om hun eigen gezin te redden. Verschillende personen werden aan een verhoor onderworpen, enkelen zelfs opgesloten, maar binnen de kortste keren dienden ze weer vrijgelaten te worden wegens gebrek aan bewijzen. Moeder en dochter bleven zwijgen als vermoord. Enkele dagen vertraging bij het betalen ... het was voldoende voor Daniëlle om te dreigen de echtgenotes op de hoogte te brengen.
Ondanks alle geheimdoenerij kwam één van de echtgenotes toch aan de weet dat haar man een affaire had met Daniëlle. Een gezin met drie kinderen werd door de echtscheiding uiteengerukt.
****
Wat er verder met Vanessa is gebeurd staat niet meer vermeld in het verhaal van vader. Mogelijks vonden de feiten plaats kort voor zijn pensioen. Heeft ze zich kunnen loswerken van haar moeder om haar eigen weg te gaan in het leven ? Is ze verder bezweken voor het geld ? Is ze in het spoor van haar moeder getreden ? Aan de lezer om een poging te doen het antwoord in te vullen. We kunnen alleen maar hopen dat zij het leven bij haar moeder achter zich heeft kunnen laten.
*
Net zoals enkele verhalen die volgen kunnen we " 't Is maar waar je wiegje staat" onder de noemer van 'kinderverwaarlozing' en/of 'kindermishandeling' plaatsen. Dit meisje werd van in haar jonge puberteit dermate gemanipuleerd door haar eigen moeder dat haar kansen om uiteindelijk een 'normaal' leven te 'beginnen' tot een minimum herleid werden. Met dank aan een gewetenloze moeder die alleen aan geld en eigen 'vertier' dacht, en dat ten koste van haar dierbaarste bezit : Haar eigen kind. 't Is maar waar je wiegje staat ... !
1) Lezersbrief n.a.v. de 'turbulente' sprint in Koksijde (cyclocross) en enkele negatieve reacties van lezers aan het adres van Sven Nys.
2) Onderaan : SCANS :
1° Reacties van lezers in krant van maandag 28 november.
2° Bevindingen van enkele ex-veldrijders.
3° Ingekorte versie van lezersbrief in Dialoog van dinsdag 29 november.
***** 1) Lezersbrief : Hoge bomen vangen veel wind !
Het veldrijden is altijd al een enorm populaire sport geweest in onze contreien. Een fel ondergewaardeerde sport trouwens, want de atleten moeten van begin tot einde het volle pond geven. Châpeau dus voor de ondertussen al 34-jarige cyclocrosser Sven Nys, een topsporter die een palmares kan voorleggen om u tegen te zeggen. Een man die allang op zijn lauweren had kunnen rusten, maar nog steeds leeft voor zijn sport. Dat hij al eens de duimen moet leggen tegen het jeugdig talent, dat is normaal, maar in heel wat crossen bewijst hij dat hij verre van afgeschreven is. Afgelopen weekend heeft de kannibaal uit Baal nog eens zijn tanden laten zien en twee overwinningen in de wacht gesleept. Is het dan niet intriest dat in eigen land onze topsporters altijd maar opnieuw worden afgebroken ? Verliest Sven Nys, dan vliegt de kritiek hem om de oren. Hij heeft afgedaan, klinkt het dan uit de hoek van de criticasters. Wint hij, dan vinden ze wel wat om de prestatie te minimaliseren of staan die 'PC-atleten' bij het minste voorvalletje op hun achterste poten om de feiten zo negatief mogelijk weer te geven. Nee, lezer Lodewijk Koninckx uit Molenbergen, Sven Nys hoeft zich helemaal niet te verontschuldigen voor zijn 'spurtmanoeuver' in Koksijde. Ervaring, behendigheid, sluwheid, het zijn factoren die nu eenmaal een rol spelen in de sport en zeker in de cyclocross. Klacht indienen was dus volkomen onterecht, en die werd dan ook vrij snel verworpen. Wat die spurt aangaat, reed bij het van links naar rechts indraaien NIEMAND NAAST Sven Nys. Hij mag het dan sluw aangepakt hebben, een achteruitkijkspiegel heeft hij niet. Bovendien is de weg zo breed als hij is !!! Binnen de kortste keren werd van een mug een 'levensgrote olifant' gemaakt, en werd Sven Nys daardoor van alle kanten met kritiek bestookt. Gisteren, op de omloop van Gieten (Ned.) , heeft hij MET DE PEDALEN geantwoord. Ideale manier om de 'afbrekers' de mond te snoeren en alle kritiek meteen naar de prullemand te verwijzen. Een topsporter van eigen bodem, die als een voorbeeld mag gelden voor de jongeren (en dat heeft al duidelijk vruchten afgeworpen), in een lezersbrief als 'bleiter' in het begin van zijn loopbaan afschilderen, dat is een opmerking die je kan degraderen tot je reinste 'toogpraat'. Elke topsporter mag/moet ontgoocheld zijn bij verlies. Dat is toch menselijk ... en emotie, dat hoort evengoed bij de sport ! Nee, Sven Nys hoort zich niet publiekelijk te verontschuldigen bij Kevin Pauwels, en opmerkingen dat zijn overwinning een kampioen onwaardig is (lezer Louis Kemps uit Diest), en dat hij enkel 'zo' nog een cross kan winnen, dat verdient de renner absoluut niet. We zouden beter trots zijn op zoveel talent van bij ons (en daar horen de youngsters in de cyclocross zeker bij), in plaats van er altijd als de kippen bij te zijn de prestatie van een sporter op de korrel te nemen. ... En tot nader order is de winnaar nog altijd diegene die als eerste over de streep komt !
Lezersbrief : Politiediensten altijd kop van jut !
Lezersbrief : Politiediensten altijd kop van jut !
Vervolg op vorige lezersbrief : "Politie redt ook levens". 1° Eigen reactie : versie zoals doorgemaild naar HLN. 2° SCAN : Reacties van Roger Brosius en (opnieuw) Pascal De Beule.
******
1° Eigen reactie :
Bij de reactie van lezer Roger Brosius in Dialoog van woensdag kan ik me volledig aansluiten. De officiële instanties moeten meer ijver aan de dag leggen om de grote belastingontduikers en criminele geldwitwassers te strikken. Ook Pascal De Beule uit Destelbergen heeft gelijk te stellen dat we meer blauw op straat moeten krijgen om de criminaliteit te bestrijden en burgers te helpen. Jammer dat laatstgenoemde lezer zijn frustraties tegenover politiemensen alweer ventileert op een minachtende en vooral kwetsende manier. Alweer op AL diegenen die deze aartsmoeilijke job uitoefenen, een job waarbij je zelden of nooit voor iedereen goed kan doen. "De politie in dit land wordt alsmaar meer een gilde van geüniformeerde baanstropers", stelt hij smalend. Niet leuk om lezen voor al diegenen die wel hun job dagelijks (met alle risico's er aan verbonden) met hart en ziel uitoefenen. Lezer maakt zich hierbij toch schuldig aan een vorm van "hokjesdenken". Is het nu echt nodig telkens al het politiewerk te degraderen tot het uitsluitend uitschrijven van boetes en de gewone burger de duivel aandoen ? Nee, het is absoluut niet leuk op de bon gegooid te worden of een boete te moeten betalen omdat je enkele kilometer per uur te snel hebt gereden. Je daarvoor ergeren is een menselijke reactie, maar daarvoor hoef je toch niet keer op keer (voor de tweede maal in Dialoog) al het politiewerk met de grond gelijk te maken. Op die manier kan je heel wat beroepen veroordelen, voorzien van een etiketje met vooroordelen, oneliners bedenken waarin alles en iedereen veralgemeend wordt.
Dat justitie een betere ruggesteun zou moeten bieden aan de politiediensten in de strijd tegen criminaliteit allerhande, dat is een belangrijk punt waar véél meer aandacht zou moeten aan besteed worden. Het zou heel wat politiemensen veel meer motiveren bij het uitoefenen van hun functie. Nu moeten ze NOG STEEDS met de regelmaat van een klok ervaren dat (soms zware) criminelen veel te snel de vrijheid op een schoteltje wordt aangeboden. De ondertussen ellenlange lijst van criminelen, die alleen al door 'vergezochte' procedurefouten vroeger vrijkwamen, hoef ik hier niet meer aan toe te voegen, veronderstel ik. We werden de laatste jaren met enkele schrijnende voorbeelden daarvan geconfronteerd (zie vroegere lezersbrief). Een leuke ervaring is dat zeker niet voor de politieman of -vrouw op het terrein als je iemand die je gearresteerd hebt enkele dagen of zelfs uren nadien opnieuw tegen het lijf loopt. Triomferend en met een 'big smile' op het gezicht. Het kan cliché klinken, maar het is een feit dat zich geregeld voordoet. Dat was zo in het verleden en het is nog zo tot op de dag van vandaag. Toch blijven veel politiemensen (de meesten trouwens) de strijd op het terrein verder aanbinden, en dat mag ook eens in de verf gezet worden. Alsmaar afbrekende kritiek leveren, dat is al te gemakkelijk. Voor lezer Pascal De Beule heb ik één vraag : "Wie zal u als eerste opbellen als u ooit in de problemen komt ?" Niemand die kan zeggen : "Daar ben ik vrij van !"
Lezersbrief : "Politie redt ook levens" - Brief van de dag in Dialoog van HLN van zaterdag 19 november.
1) Volledige versie lezersbrief. 2) Ingekorte versie in Dialoog. 3) Reacties in Dialoog van vrijdag 18 november.
*******
1) "Politie redt ook levens" - volledige versie.
De handelswijze van de agenten die gewacht hebben om kleine Bryan uit de regenton te halen heeft tot onherstelbare schade en leed geleid. Logisch dat hier dringend een onderzoek op gang wordt gebracht, maar zou men er geen goed aan doen om ook bepaalde procedures eens grondig door te lichten, zodat dergelijke toestanden kunnen voorkomen worden? Uiteraard moeten politiemensen in staat zijn om in bepaalde situaties initiatief te nemen en desnoods de regels te overtreden als er een levensbedreigende situatie ontstaat.
Flagrant onrechtvaardig vind ik echter de reactie van lezer Pascal De Beule (Dialoog van vrijdag 18 november) waarin hij minachtend uithaalt naar alle politiediensten : "Zou het dan toch waar zijn wat 'al lachend' (!) gezegd wordt : "Flikken zijn altijd met twee : Een die kan lezen en een die kan schrijven." Lezer scheert bij deze alle politiemensen over dezelfde kam. In elk beroep vind je mensen die niet bekwaam zijn, mensen die in de fout gaan. "Nobody's perfect" ! Hiermee wil ik de passieve houding van de agenten in deze intrieste zaak niet goedpraten. Maar meteen iedereen in hetzelfde 'hokje' plaatsen, dat is een veel te gemakkelijke redenering. De meeste politiemensen doen hun werk naar behoren. Indien dat niet het geval zou zijn, zou het ongetwijfeld één en al chaos zijn in alle uithoeken van ons land, van stad tot dorp. "Belachelijke boetes uitschrijven en mensen ambeteren zijn blijkbaar wél een hoofdvak op de politiescholen", is een statement dat vandaag graag in de mond genomen wordt. Misschien moet lezer eens een paar lessen gaan volgen in een politieschool om zijn vooroordelen opzij te kunnen zetten. Ja, politiemensen kunnen in de fout gaan en de Herseltse agenten zijn in dit geval héél zwaar in de fout gegaan. Maar wie zou lezer als eerste opbellen, denk je, wanneer hij op een dag in de problemen raakt ? Geen mens die daar vrij van is ! Politiemensen redden ook mensenlevens, moeten hun eigen hachje riskeren bij bepaalde interventies. Meestal krijgen ze ook meteen de zwarte piet doorgeschoven als iets misgaat. Als relletjes uitbreken wordt steevast de schuld in de schoenen van politiediensten geschoven ... alsof zij tijdens betogingen als eerste met stenen beginnen te gooien en zij diegenen zijn die de relschoppers uitdagen. Wie voor dit beroep kiest moet dat beseffen en aanvaarden, anders kies je beter voor een andere job. Ik vind het nu het moment om er even op te wijzen dat ook heel wat politiemensen het leven laten tijdens een risicovolle interventie. Misschien moet lezer Pascal De Beule eens denken aan mensen als Kitty Van Nieuwenhuysen ... om tot het besef te komen dat er ook 'goeie flikken' zijn, en veel meer dan lezer hier insinueert in zijn tendentieuze reactie.
Lezersbrief n.a.v. artikels in HLN van maandag 7 en dinsdag 8 november 2011 :
- maandag 7 november : "Sorry dat ik niet meer zo fris ben" (prinses Astrid).
- dinsdag 8 november : "Ik wandel sneller dan Astrid loopt" (Caroline Mestdagh).
Onder lezersbrief : SCANS (6).
1) Fragment artikel "Ik wandel sneller dan Astrid loopt" (Caroline Mestdagh). 2) Foto Caroline Mestdagh. 3) Foto prinses Astrid. 4) Reacties Dialoog krant woensdag 9 november. 5) Fragment artikel "Sorry dat ik niet meer zo fris ben". 6) Eigen ingekorte lezersbrief in Dialoog krant donderdag 10 november.
****
******
Lezersbrief : Een pluim voor ALLE deelnemers. -ingekorte versie in HLN van donderdag 10 november- * Met vreugde las ik de reactie van lezer Maurice Michielsens uit Brugge n.a.v. de Marathon van New York. Elke deelnemer, welke tijd hij/zij ook laat optekenen, verdient inderdaad alle respect. Dat bekende personen meer in de belangstelling komen te staan, dat is nu eenmaal zo en dat zal wellicht altijd zo blijven. Met groeiende ergernis las ik het artikel in de krant van dinsdag, waarin Caroline Mestdagh (46) zich minachtend uit over de tijd waarin de prinses de marathon heeft beeïndigd. "Ik wandel sneller dan Astrid loopt", stelt ze en voegt er aan toe dat ze daar in de marathon niets te zoeken had. Dat laatste vind ik bovendien behoorlijk grof als statement. Eerst en vooral heeft niemand, maar dan ook niemand het recht om de prestatie van eender welke deelnemer aan een sporthappening, die trouwens voor iedereen open staat, te VERoordelen, of het nu gaat over de Marathon van New York, de 20 km van Brussel, de 100 km Dodentocht van Bornem of de Nacht van Vlaanderen (Torhout - 100km). Terecht stelt Maurice M. dat de prinses moeder is van vier kinderen, 49 is, niet het leven leidt dat de gelegenheid geeft dagelijks of wekelijks de sportschoenen aan te trekken (of je nu voor of tegen royals bent, ze hebben nu eenmaal hun verplichtingen en men verwacht toch maar van hen dat ze "overal" aanwezig zijn). Dat is nu net het punt. Iedere amateur heeft het volste recht deel te nemen en aan zijn/haar tempo de prestatie neer te zetten. Dat is louter individueel en daar moet niemand anders negatief beginnen over doen. Ik zou wel eens willen weten wat het standpunt van Caroline Mestdagh is ten overstaan van mensen die ziek zijn geweest, een operatie hebben ondergaan, een handicap hebben, ..., en toch OOK deelnemen ... EN de finish halen, zij het in een minder goede tijd. Ik heb vroeger ook die afstand afgelegd al stappend in iets meer dan 5 uur en heb een brevet van 10km200 meter op één uur stappen (snelwandelmeeting). Nu ben ik zestiger en ik voel me gelukkig als ik de marathonafstand in 7 uur kan afleggen, de ene keer iets meer, een andere keer in iets minder tijd. De 100 km legde ik vroeger af in 15 uur en zelfs iets minder. Nu zijn er dat 18 tot 19 geworden. Moet ik nu minachtend gaan doen over mijn eigen prestaties ? Wat denkt Caroline over de prestatie van diegenen die nog later dan de prinses zijn binnengekomen ... deelnemers die met krampen dienden af te rekenen, verzorging nodig hadden onderweg, enz... en daardoor uiteraard veel tijd verloren hebben ? Horen zij volgens haar ook niet thuis op de Marathon van New York? Wat denkt Caroline Mestdagh over die vele deelnemers die het beste uit hun lijf persen om bijvoorbeeld de Dodentocht tot een goed einde te brengen en "afzien als de beesten", maar dolgelukkig zijn, en terecht, als ze de finish halen ?
Nee, elke deelnemer die dergelijke afstand tot een goed einde brengt, verdient een pluim. Ook diegenen die de strijd dienden te staken, want zij hebben dikwijls véél meer afgezien dan diegenen die het gehaald hebben. Je geeft immers niet zomaar op ! Je hebt een doel vooropgesteld en je voelt je echt "ongelukkig" als je dat doel niet hebt bereikt.
Geloof het maar, de prinses heeft afgezien ... haar gelaatsuitdrukking spreekt boekdelen. Proficiat zeg ik dan ! Ik bewonder ook de opgevers die zeggen : "Ik probeer de marathon of de Dodentocht of ... de volgende keer opnieuw !"
U verdient respect met uw prestatie, Caroline, maar dat respect geldt voor ALLE deelnemers. En als u zich nog fris voelt na uw prestatie, dan is dat mooi voor u, maar zeker geen reden om anderen die nog "stikkapot" zijn te kleineren. Ook u wordt ouder en ook u kunt kwetsuren oplopen. Hopelijk blijft u van dat laatste gespaard, maar uzelf ophemelen op de rug van een andere deelnemer of deelneemster ... sorry, maar dat is absoluut niet de juiste ingesteldheid in de amateursport, hoezeer ik uw prestatie ook waardeer.
Een dikke pluim en een grote bos bloemen vaar AL diegenen die de finish hebben gehaald ... en de moed om het opnieuw te proberen voor diegenen die het dit keer niet gelukt is.
Tussen al mijn oude krantenknipsels een artikeltje gevonden over het "maken" van spreuken. "Een goede spreuk maakt de wereld altijd een beetje mooier", stelt de directeur van de Bond Zonder Naam. "Spreuken moeten kort, helder en positief zijn."
Wie dacht dat de BZN-spreuken samen met het bloemetjesbehang uit de huiskamers verdwenen zijn, die heeft het verkeerd voor. Onze wereld zit al vol met zoveel negatieve signalen. Een mens zou bijna depressief worden van al die negatieve krantenberichten. Eventjes nadenken over deze eenvoudige spreukjes kan alleen een goed gevoel geven. Acht woorden of iets meer, maar ze kunnen voor zovele mensen een wereld van verschil maken. Eventjes grasduinen in het artikel levert ons al een schat aan spreuken op.
*Geef ze een pluim en mensen krijgen vleugels. *Noten mag je kraken, mensen nooit. *Geef eens een compliment op een onverwacht moment. *Elke kleine attentie is groot. *Wie zichzelf kent, zwijgt over anderen. *De glimlach die je geeft krijg je terug. *Wie een vuist maakt, kan geen hand geven. *Een klein k(l)usje kan wonderen doen. *Een beetje humor - je beste medicijn. *Sterk duo : beloven en doen. *De waarde van een vriend blijft steeds stijgen. *Wie pest, verpest de rest. *Kijk positief, en je ziet beter. *Roddels ! Laat ze als water van je rug druipen. *Een schouderklopje heeft nog nooit iemand verwond. *Zoek je geluk niet te ver, straks kijk je er over.
In het artikel ook een atypische spreuk met meerkeuze-antwoorden : *Waar begint een betere wereld? -bij de buren? -in de Wetsraat? -bij jezelf?
Zou dit geen ideaal "leesvoer" zijn voor onze huidige politici ?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ AANVULLING UIT "ANTIRODDELACTIE" -editie oktober 2011-
Beter een steen te leggen dan te werpen. Positieve mensen laden ons op. Etiketten plak je op flessen, niet op mensen. Verander in jezelf wat je fout vindt bij anderen.
Uit het boekje "Pesten, roddelen : Spreuken" van Boudewijn Vandermeulen.
***** * Een mens is meer dan zijn fouten. * Samenwerking loopt verkeerd waar men elkaar exploiteert. * Eén zwaluw maakt op den duur toch de lente. * Er gaat meer boven ons petje dan eronder. -Toon Hermans- * Gaan klikken ? Neen ... laat het klikken ! * Wat mensen verdeelt is het slechte, wat mensen verenigt is het goede. -Tolstoi- * Kakelen kan iedereen, eieren leggen niet. * Kleine geruchten ... grote gevolgen. * Laat danken in je denken wonen. * Mensen zonder takt missen echt contact. * Oog om oog maakt iedereen blind. -M.L. King- * Rozen dragen doornen, let vooral op de rozen. * Er zijn zoveel warme woorden, maar ze worden soms te koud uitgesproken. * Soms wordt een boom geveld om een mus te vangen. -Chinees gezegde- * Een hart kan men breken Zonder een woord te spreken. -Bart Herman- * Roddelmolens leven van de wind, maar maken alles kapot. * Mensen zijn in staat om van alles onder woorden te brengen, maar daarom zeggen ze nog niet veel ! -Toon Hermans- * Vertrouwen krijgen begint bij vertrouwen hebben. * Als we geen groentje blijven moeten we soms een blauwtje lopen. * Wie met modder gooit slaat een modderfiguur. * Zeef fouten tot het goede overblijft. * ... ze zeiden "dag Pierre" en peisden "de beeste" ... -Willem Vermandere-
-wordt vervolgd-
* * * * * * * *
Met dank aan Boudewijn Vandermeulen. -cfr. e-mail / website bovenaan-
Lezersbieven door de jaren heen rond het thema onverdraagzaamheid.
Een eerste bijdrage uit mei 2010.
"Wat een ezel van een gebuur"
Ezeltje Kamiel uit Boortmeerbeek had het nu eenmaal verkorven bij de gebuur. De achtertuin van buurman S. grenst aan het perceel waar Kamiel dagelijks balkt hoe gelukkig hij wel is. Dat tot groot ongenoegen van de man. Kamiel houdt hem uit zijn slaap.
De vrederechter wuifde zijn bezwaren weg, maar drie burgerrechters - zowaar geen ezelliefhebbers - gaven hem toch nog gelijk. Geluids en -dierenexperts kwamen er aan te pas. Maar Kamiel moest wijken, tot grote treurnis van baasje. Een mens vraagt zich af waarom hier geen plausibele oplossing kon gevonden worden, een oplossing waarin beide partijen zich konden vinden. Toen ik dit artikel las dacht ik : Was Kamiel nu een ezeltje geweest dat geld kon ... , zijn leven had er wellicht helemaal anders uitgezien. Wie weet had buurman S. op de koop toe geen geld geboden om Kamiel over te nemen en in zijn tuintje gelukzalig te laten balken. "Of Kamiel nu 'lawaai' maakt of niet, als hij maar op tijd en stond geld ..." Moet toegeven, het is een gekke overweging, maar is het niet zo dat onverdraagzaamheid bij bepaalde mensen eindigt daar waar "voordeel uit de situatie halen" voor hen begint ?
En wat zal het morgen zijn ? Een te ijverig kraaiende haan ... in de pan ermee ! Een blaffende hond ... muilband aan als hij buiten stoeit ... voor de rest van zijn dagen. En wat moeten we met al die joelende kinderen op de speelplaats ? Pleister op de mond tot de bel het einde van de speeltijd inluidt ! Oei, die verdomde bel ... weg met dat onding ... maakt té veel lawaai !
***********
Een tweede bijdrage uit maart 2006.
"Stafke en zijn ezel"
"De 79-jarige Staf Van den Eynde uit Hingene mag niet meer met zijn ezel op de Scheldedijk", verscheen in de krant van 13 maart 2006. Zo besliste de dienst Waterwegen & Zeekanaal. Een figuur uit de streek die door de ambtenarij meedogenloos wordt weggewerkt. Alsof man en ezel ooit voor eender wie een gevaar betekend hebben op de Scheldedijk in de omgeving van de Stille Waters (parcours ook van de Dodentocht). Hubert Pintelon schreef toen in een lezersbrief : "Staf en zijn ezel waren er al voor er ooit sprake was van een prachtig jaagpad. Waar haalt de dienst Waterwegen & Zeekanaal het recht om 60 euro te eisen indien zij nog op het jaagpad zouden lopen ? De beste oplossing is misschien Staf samen met zijn ezel, net zoals de Indianen, in een reservaat te stoppen ..."
Eigen reactie in Dialoog van toen :
De 79-jarige Staf Van den Eynde uit Hingene krijgt verbod van de dienst Waterwegen & Zeekanaal om nog met zijn ezeltje op de Scheldedijk te wandelen. Echt een moedige beslissing van de dienst om deze bekende figuur met zijn viervoeter uit dit prachtige landschap te bannen. De echte ezels kunnen nu hun halsbrekende toeren en scheldtirades langs de Scheldedijken onverstoord voortzetten. Daarmee bedoel ik een welbepaalde categorie van "wielerterroristen" die niets of niemand ontzien tijdens hun doortocht. Staf en zijn ezel vormen echter het gevaar, zijn een hinderlijk obstakel op de weg van de "wielerterroristen" en ander onverdraagzame "gebruikers" van het jaagpad. Een schitterend beeld verdwijnt voorgoed uit het landschap. En wat komt in de plaats ? *******
Een derde bijdrage uit januari 2008.
"Het anti-kindboek" Uit de krant van 17 januari 2008 : "Kinderen stinken, ze vernielen je interieur, ze hebben geen 'uitknop' (!!!!). Het zijn nog maar enkele redenen waarom Hanna De Heus (44) en Camiel De Vries (38) uit Amsterdam geen kinderen hebben. Ze namen dan ook het initiatief om een Anti-kindboek te schrijven. "Als we een kind in een winkel zien, lopen we een blokje om", luidt het *** Eigen reactie : "Kinderen zijn de toekomst". Met groeiend ongeloof heb ik het artikel "We vinden kinderen gewoon niet leuk" gelezen. Hanna De Heus en Camiel De Vries noemen zich de 'trotse' (?) auteurs van het onlangs gepubliceerde "Anti-kindboek". Het is geen zuur boek geworden, wel een boek waarin de nadelen van kinderen met een knipoog in de verf worden gezet - dat is tenminste wat ze zelf beweren. "Kinderen stinken, vernielen het interieur, jengelen tot ze hun zin krijgen, enz." Als dat met een knipoogje is ! Geen zuur boek, Hanna en Camiel. "Als we een kind in de winkel zien, dan lopen we een blokje om", orakelt het koppel er op los. Eerlijk gezegd, mocht ik Hanna en Camiel in de verte zien aankomen en herkennen, dan loop ik minstens twéé blokken om. Mensen die een "pestkoppenhekel" aan kinderen hebben waar blijven ze die woorden halen?), hebben allicht ook een grondige hekel aan heel wat andere mensen die een obstakel zouden kunnen vormen op hun netjes geplaveide levensweg. Blijkbaar vergeten ze dat kinderen de bouwstenen van de toekomst zijn, hoe moeilijk en tijdrovend het opvoedingsproces ook is. "De jarenlange emotionele investering lijkt nauwelijks te lonen", luidt het volgende "knipoogje" zonder enige schroom. Wie zoiets durft te schrijven moet zich toch wel dringend de 'levensvraag' stellen : "Wat loop ik hier eigenlijk te doen ? Alleen mijn eigen ikje verwennen en verder niets !" Hopelijk lopen er op onze aardkloot niet té veel exemplaren zoals Hanna en Camiel rond. Dat zou pas een droevige en zure bedoening worden. Sorry dus, maar met jullie "Anti-kindboek" ... de hoogste boom in ! ********
Vierde bijdrage uit mei 2009.
"Visrestaurant moet dicht wegens visgeur"
Lezer Noël P. schreef daarover in Dialoog : "Al meer dan dertig jaar is er een restaurant op deze locatie en het visrestaurant "Point de Vue" is er al zeven jaar. Plots zou het van de bovenburen dicht moeten wegens geurginder. De klagers zijn overwegend "aangespoelden" die boven een bestaande zaak zijn komen wonen. Als toekomstige huurder of koper van een appartement, gelegen boven een restaurant, moet je toch zelf weten dat er bepaalde hinder zou kunnen ontstaan ... "
****
Gerda J. stelde toen in haar bijdrage : "Kijk goed uit voor je een vaste stek kiest. Op de buiten 'stinkt' het naar dieren en mest, langs de grote baan zorgen auto's voor lawaai en uitlaatgassen, in Brugge klaagt men over de gidsen op de bootjes die met hun luidsprekers té veel lawaai maken, rond Zaventem heeft men last van vliegtuigen ... en in Knokke stinkt het naar vis".
'Zou een klein beetje meer verdraagzaamheid het leven van héél wat mensen niet veel aangenamer maken ?' ' ****
Eigen bijdrage in Dialoog van 6 mei 2009.
De bovenburen van visrestaurant "Point de Vue" kunnen de geschiedenis ingaan als de belichaming van de verzuurde mens, anno 2009. In de vele reacties hebben de lezers unaniem de onverdraagzame bewoners flink in hun hemd gezet. Een positieve noot is dat, maar ondertussen zit de uitbater van het visrestaurant toch maar met de gebakken peren. Je kan het bijna niet geloven, mensen die eisen dat hun coconnetje volledig afgeschermd blijft van de buitenwereld, want daar komt het uiteindelijk toch op neer. Een heel gevaarlijk precedent, want wat is de volgende stap ? Hopelijk breekt boven het Knokse luchtruim geen vliegtuig door de geluidsmuur, want daar houden die mensen gegarandeerd een trauma aan over. Spelende en joelende kinderen op de zeedijk ? Niet te tolereren ! En aan dat eeuwige ruisen van de zee zullen de plaatselijke autoriteiten toch ook dringend iets moeten doen ! Weg ermee ... met die zee !
*********** Vijfde bijdrage uit april 2007.
"Boerin Maria-Theresia (80) laat zich niet doen".
Boerin Maria-Theresia (80) uit Herzele heeft een nieuwe vergunning aangevraagd voor haar boerderij met heftig verzet van haar buren tot gevolg, luidde een krantenopschrift in HLN van april 2007.
De reacties van de lezers lieten niet op zich wachten. Hieronder een aantal fragmenten en eigen reactie.
****
* Freddy De Vleeschouwer uit Erembodegem schreef : "Herzeelse boerin van 80, die reeds 61 jaar de boerenstiel uitoefent, vraagt een vergunning aan ... maar stuit op heftig verzet van de buren. Het lijkt me hier - OPNIEUW - de omgekeerde wereld. Wie in de omgeving van een boerderij komt wonen weet toch dat het daar kan 'stinken' en dat koeien nu eenmaal kunnen of moeten 'schijten'. Laat Maria-Theresia toch met rust ! * * A.H. uit Aalst stelde : Wat stond er eerst ? De boerderij van Maria-Theresia of de woonhuizen ? Niet ver van waar wij wonen staat ook al meer dan 200 jaar een boerderij. Zo'n 20 jaar geleden kwam er tegenover de boerderij goedkope grond te koop. Die werd verkocht aan jonge mensen met kinderen die er een huisje op zetten. Enkele jaren later gingen die gezinnen protesteren dat de koeien en andere dieren op de boerderij geurginder gaven. Dat wisten ze toch vooraf ook wel, zeker ! Boeren moeten er zijn. Ik vind het dan ook verkeerd dat oude mensen uit hun werk- en leefomgeving zouden gehaald worden, louter en alleen omdat het de buren, die er jaren later zijn komen wonen, niet meer zint. Onze buurman heeft zelfs zijn haantje en zijn kippen dienen weg te doen, omdat sommige omwonenden het gekraai en gekakel te enerverend vonden. Waar is de verdraagzaamheid heen ? En is wat Maria-Theresia doet, niet de natuur beschermen ? * * Kurt uit Aalst schreef heel treffend : Straf toch dat er mensen bestaan die er in slagen een nog steeds vlijtige boerin van 80 te pesten ... Wees blij dat er een boerderij in de buurt is en geen zware industrie. Uw kinderen zullen u later dankbaar zijn dat ze weten dat melk van koeien komt en niet uit melkdozen ! * *Lezer Edwig De Wilde uit De Pinte : Lieve mensen, wees eens verdraagzaam tegenover een echte Vlaamse 'oude' boerin. Jullie wensen op de mooie, rustige 'boerenbuiten' te komen wonen. Dat staat sjiek tegenwoordig. Maar weet dat er op het platteland - gelukkig maar - nog boeren wonen en dat het daar nog naar koebeesten ruikt. Als je daar niet tegen kan, dan moet je daar maar niet komen wonen. MENSEN ZIJN SOMS RARE DIEREN ! * * Tim Beullens uit Sint-Katelijne-Waver : Ik heb zelf 24 jaar op 'den boerenbuiten' gewoond en zal er zeker terugkeren. Mijn ouders wonen er nu nog. Landbouwgronden zover het oog reikt en een actieve melkveeboer in de achtertuin. Van stank is geen sprake. Je ruikt inderdaad wel iets in de lucht wanneer de boer zijn land bemest, maar evengoed roken we de koffiebranderij uit het naburige dorp als de wind uit die richting kwam. En dat er wel eens mest op de baan terechtkomt, dat is toch niet zo vreemd ! De eerstvolgende regenbui wist die sporen zo uit, IN TEGENSTELLING TOT ANDERE ROTZOOI die men vaak langs de weg dumpt zoals blikjes, sigarettenpeuken en wat weet ik nog allemaal. ... Als ik morgen een huis koop naast een drukke spoorweg, mag ik dan binnen enkele jaren ook eisen dat die spoorlijn buiten dienst wordt gesteld? ... Ik woon aan de rand van een stedelijke omgeving. Zal ik nu ook beginnen klagen dat de straten daar maar verkeersvrij moeten gemaakt worden vanwege de stank van de uitlaatgassen, de drukte en het lawaai. Nee, ik heb er zelf voor gekozen en wil niet dat iedereen zich aan mij moet aanpassen. * * Jill uit Winksele : Vier jaar geleden kochten we een huisje naast een boerderij. Het is er zalig wonen. Een doodlopende straat waar alleen een tractor langskomt ... af en toe horen we de koeien loeien. Ons dochtertje vindt het heerlijk als ze de koeien in de wei ziet staan of als ze een keer naar de kalfjes kan gaan kijken. Bij de boeren zijn we steeds welkom. En ja, het klopt dat je hier af en toe de beesten ruikt, maar liever dat dan een autosnelweg naast de deur. Voor al die buren van Maria-Theresia die klagen over de geur : Verhuis ! *
Eigen reacte in Dialoog van 12 april 2007 :
Het artikel over Maria-Theresia, de boerin van 80, en de vele positieve reacties van lezers die haar een hart onder de riem willen steken, deden me denken aan de jaarlijkse schooluitstap (studiereis hoor ik te zeggen) naar het Zwin. Traditiegetrouw werd die uitstap gecombineerd met een uitgebreid bezoek aan een grote boerderij (ergens in de buurt van Westkapelle, meen ik mij te herinneren). Een voorvalletje met een leerlinge van ongeveer 12 is mij altijd bijgebleven. Het bezoek leidde de leerlingen van de weiden en stallen naar de gebouwen waar de eindproducten voor de markt bereid werden, terwijl de boer en de boerin ons vol enthousiasme een kleurrijke uitleg gaven, niet van humor gespeend. Op het einde van de 'rit' werden de jongeren en hun leerkrachten getrakteerd op een gratis bekertje verse melk. Het meisje in kwestie trok hierbij een gezicht alsof ze zopas in een paardenvijg of koeiendrek had getrapt. Ze wou - tot grote ontgoocheling van boer en boerin - de melk niet opdrinken. Even later konden we aan een kraampje van de boer een ijsje kopen. Binnen de kortste keren stond hetzelfde meisje aan een ijsje te likken, en smaken dat het deed ! De boer wees er haar toen laconiek, maar vriendelijk op dat het 'ijsje' van 'diezelfde koeien' afkomstig was. Uitleg aanvaard en les geleerd. Ongewild moest ik bij het lezen van het artikel over Maria-Theresia, die toch ook instaat voor de produktie van lekkere, melk, boter e.a. zuivelporoducten, denken aan de reactie van het meisje toen. Van een puber kan je dat nog aanvaarden, maar dat volwassenen niet de link leggen dat die dingen die zij zo 'stinken' vinden er horen te zijn voor de produkten die op hun tafel komen te staan ... en die zij lekker vinden, daar heb ik weinig of geen begrip voor. Die mensen die boerin Maria-Theresia uit haar eigenste 'boerenbuiten' willen verbannen, willen schaamteloos hun levenswijze opdringen aan de omgeving. Op het platteland willen ze wel wonen, mar de 'last' van de plattelandsgeur er bijnemen, dat is te veel gevraagd. Een tip : Misschien moeten ze eens een lange wandeling maken in onze Ardennen. Daar ligt de mesthoop tot op vandaag nog op vele plaatsen voor het huis te dampen. Geen mens die daar last van heeft. Misschien moeten die klagende mensen ook maar eens leren dat hun coconnetje niet het centrum van de wereld is, een plaats waar alles en iedereen voor hen maar moet wijken. "Mensen zijn soms rare dieren", schreef lezer Edwig De Wilde. Gelijk heeft hij !
Onderstaande reactie werd gepubliceerd in Dialoog van vrijdag 29 mei 2009 als "Brief van de dag" in een periode kort voor verkiezingen. Veel is er sindsdien nog niet veranderd.
******************
Brief van de dag : "Politiek is nooit proper geweest".
Soms krijg je de indruk dat je politici in twee categorieën kan onderverdelen. Een eerste categorie houdt zich koortsachtig bezig met het opstellen van plannen om de huidige crisis finaal te kunnen bezweren in de "nabije toekomst". Zoals te verwachten in dat gecompliceerde landje van ons worden zij met bakken kritiek overladen. Of dat al dan niet terecht is, laat ik hier in het midden, maar zij proberen in elk geval iets constructiefs te doen. En dat is toch stukken beter dan aan de zo geliefkoosde "afbraakpolitiek" te doen. Daarmee wil ik dan verwijzen naar een tweede categorie politici. Zij hebben zich al geruime tijd gespecialiseerd in het aanwendsen van allerlei (al dan niet wettelijke) kunstgrepen om andere politici in een slecht daglicht te stellen. Eigen programma en plannen zijn op dat moment van secundair belang. Als de tegenstander maar onderuit kan gehaald worden. Liefst worden beschuldigingen schaamteloos in het openbaar gegooid (echte bewijsgrond is er veelal niet, maar blijkbaar is dat maar bijzaak) en als verse broodjes voor de burger geserveerd. Voor die laatste categorie politici kan ik geen enkele vorm van "respect" opbrengen. Hun praktijken leiden alleen maar naar een samenleving waarin minachtend en vernederend uithalen naar de medemens schering en inslag is, een samenleving ook van "verklikken" op de meest onkiese manier (waarvan we ondertussen in eigen land al een waslijst voorbeelden hebben). Nee, politiek is nooit proper geweest en zal het ook nooit worden, maar een klein beetje zin voor ethiek zou op zijn plaats zijn. Is dat té veel gevraagd aan mensen die toch instaan voor belangrijke maatschappelijke beslissingen of er in elk geval aan meewerken en er bij betrokken zijn. Constructief aan politiek doen of de afbraakpolitiek eren. Het eerste is het moeilijkste, het tweede, dat kan iedereen. Daarvoor hoef je absoluut geen ervaren politicus te zijn. Niemand zegt dat we met alles akkoord dienen te gaan, integendeel, maar op een constructieve manier aan toekomstperspectieven werken is in elk geval zoveel beter dan altijd maar meteen het kind met het badwater weg te gooien, alleen al omdat het van je tegenstander komt. Het is wat politiek zou moeten zijn, maar hoe vaak zijn we op dat vlak niet héél ver van huis ?
N.a.v. reacties in Dialoog na het verlies van de Rode Duivels tegen Duitsland.
1) Eigen reactie (volledige versie).
2) Reacties in Dialoog (HLN) van donderdag 13 oktober 2011 : Zie bijlage (scan) onderaan.
3) Eigen reactie zoals gepubliceerd in Dialoog van vrijdag 14 oktober.
1) Eigen reactie :
Met vreugde constateer ik dat Dialoog de reactie van lezer Cl. Vandemeulebroecke uit Oudenaarde bovenaan heeft geplaatst. Een positieve noot mag hier beslist in de verf worden gezet. De criticasters van dienst zouden wel eens mogen beseffen dat zelfs een B-elftal van Duitsland (wat zeker niet het geval was als je de namen van de spelers eens doorneemt) de beste ploegen van de wereld kan verslaan ... de wereldkampioen en andere grootheden in het internationale voetbal als Brazilië, Argentinië, Nederland en Engeland. Blijkbaar wensen ze daar niet stil bij te staan en geven ze er de voorkeur aan zich te wentelen in hun eeuwige afbrekende kritieken. Het wordt alweer duidelijk dat dit laatste een nationale sport is waarin we steevast een gouden medaille behalen. De "PC-atleten" zijn a.h.w. onverbeterlijk in hun analyses en geen trainer, die echt op het terrein staat, die betere kennis van zaken heeft dan zij. "Hoezo, goed gespeeld", luidt het bij een lezer. Waarom niet eens stellen : "We hebben een team waar verder kan aan gebouwd worden" ? De bewijzen daarvan zijn aanwezig, gezien een niet gering aantal Rode Duivels voor gerenomeerde Europese ploegen uitkomt. Bovendien spelen de Duitsers niet met een handrem op, zoals iemand oppert in Dialoog. De Mannschaft heeft altijd op elk toernooi op dezelfde nuchtere, koelbloedige manier gespeeld. Het is hun handelsmerk en dat heeft o.a. Engeland op het WK van 2O1O aan den lijve ondervonden. Waarom niet eens wat meer opbouwende kritiek geven ? Zou dat in de huidige situatie niet volkomen terecht zijn ? Ja, de Belgen hebben gemorst met de punten, en het had inderdaad allemaal anders kunnen uitdraaien als ... als ... Maar dat is nu eenmaal sport. Winnen en verliezen ... het ligt soms heel dicht bij elkaar. Wens hier te eindigen met "Always look at the bright side of life". We hebben met dit team ongetwijfeld een "bright side". Een beetje positief denken in het leven kan toch geen kwaad ... en alsmaar afbreken, dat kan het kleinste kind !
Lezersbrief n.a.v. artikel "Weer worden zoals vroeger" (HLN van donderdag 29 september 2011)
Olivier Deschacht is nu eenmaal één van die topsporters in ons land die geen voetje verkeerd mag zetten zonder dat criticasters klaarstaan om de verdediger met de grond gelijk te maken. Zelfs een bepaalde categorie Anderlechtsupporters deinst er niet voor terug zich minachtend te uiten over de Oost-Vlaamse voetballer. Afbrekende kritiek ... het kleinste kind kan het ! Natuurlijk mag kritiek gegeven worden op prestaties, maar daarom hoeft de persoon niet gekraakt te worden. "Noten kraak je, mensen niet !", zegt het spreekwoord. Bovendien kunnen de meeste topsporters op een bepaald moment ook wel eens de hand in eigen boezem steken. Nobody's perfect ! Maar de dag van vandaag mag een mens geen steekje meer laten vallen, of hij wordt de grond ingeboord. En dat geldt zeker niet alleen in de topsport.
Over Olivier Deschacht wil ik hier toch even op het volgende wijzen : Geen enkele, maar dan ook geen énkele speler in onze nationale competitie werd zoveel seizoenen, zoveel speeldagen als verdediger opgesteld in een ploeg die toch elk jaar meedingt in het titeldebat en al meermaals de landstitel heeft behaald. Bovendien komt de club ook op Europees niveau aan bod. Het zou allesbehalve fair zijn tegenover de speler zijn aandeel in de resultaten van paarswit te minimaliseren. Wie nog dergelijke spelers kent mag mij een lijstje met de namen bezorgen ! We hebben het over een profvoetballer die respect verdient, en dat moet je los kunnen zien van het karakter van de persoon, een ongelukkige uitlating, ... , of wat dan ook. Het lijkt vandaag trendy te zijn topsporters direct te "pakken" op elk woord, eender welke spontane reactie (vooral de negatieve), een gelaatsuitdrukking of gebaar van ontgoocheling of woede ... het wordt allemaal breed uitgesmeerd in de pers. Dat is ideaal voer voor diegenen die "leven" van afbrekende kritiek, zoals we het op heel wat online nieuwssites geregeld meemaken. Grof en tactloos word je als het ware "fijngemalen" door would-be sportliefhebbers die het allemaal beter weten en zelfs je privéleven naar hun goeddunken ontrafelen - "PC-atleten" noem ik ze.
Misschien nog even dit : Als een voorspeler een rotmatch speelt, maar de winning goal kan scoren voor zijn team, dan wordt hij op de handen gedragen. Als daarentegen een verdediger of een doelman faalt, dan wordt hij meestal alom verguisd en worden de kleinste foutjes gegarandeerd uitvergroot.
Maar een topsporter moet kunnen terugvechten. De uitspraak van Olivier Deschacht "Weer worden zoals VOOR de blessure" getuigt van een speler die over de nodige zelfkritiek beschikt en de wilskracht heeft om er terug te staan ... vroeg of laat. Het voetbalseizoen is lang en de club zal zeker nog op de diensten van zijn langst spelende verdediger beroep moeten doen.
Voor de criticasters wil ik hier eindigen met de woorden : "NOBODY'S PERFECT" !
Zaterdag 24 september bracht ons de 24'ste editie van "De dag van de klant". Winkels, warenhuizen, ... , zo goed als allemaal bieden ze hun klanten een kleine attentie aan. Ongetwijfeld een mooi initiatief. UNIZO verwoordt het als volgt : "Wat zou uw buurt zijn zonder ondernemers? En wat zouden ondernemers, van klein tot groot, doen zonder klanten?" Met dit initiatief willen ze de stuwende kracht van de ondernemer in de verf zetten, en hoe kan je dat beter doen dan met een bedankje naar de klant toe.
Omwille van familiale omstandigheden doe ik de laatste tijd meestal de boodschappen. Wat me nu in het bijzonder opvalt is de houding van bepaalde klanten in winkels en vooral in warenhuizen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik bewondering gekregen heb voor het engelengeduld van diegenen die de klanten moeten bedienen.
Toen ik zaterdagmorgen aan de kassa van een warenhuis mijn beurt afwachtte, stond voor mij een ouder koppel. De man vroeg naar een artikel dat hij alleen aan de kassa kon verkrijgen, maar moest, tot zijn grote ergernis, enkele meter terug om desbetreffende artikeltje uit een rekje te kunnen nemen. Zonder de mensen, die achter hem geduldig stonden te wachten een blik te gunnen, laat staan een verontschuldigingske te uiten, greep hij norsweg het artikel (batterijtjes) en vroeg, na zich weer een weg naar de kassa te hebben gebaand, hoeveel stuks het pakje bevatte. Het aantal was nochtans heel duidelijk te zien. Betalen en weg waren ze. Het vriendelijke dankwoordje van de kassierster negeerden ze compleet. Zelf heb ik de kassierster in kwestie enkele ogenblikken later een fijn weekend toegewenst, waardoor meteen "het zonnetje van de glimlach" opnieuw op haar gelaat tevoorschijn kwam. Dat geeft een mens toch een beter gevoel, niet !
Wel, daarom zou ik voorstellen dat er eens een "Dag van de kassier(ster)" wordt georganiseerd. Als je ziet waar die mensen allemaal rekening moeten mee houden, terwijl, zeker op zaterdagen en voor feestdagen, een rij veelal ongeduldige klanten staat te wachten ... je zou voor minder een punthoofd krijgen ! Kortingbons, klantenkaarten, prijzen die via microfoon moeten opgevraagd worden, geconfronteerd worden met een verzuurd koppel zoals hierboven, ..., en je uiterste best doen om in alle omstandigheden beleefd te blijven. De klant is immers koning ... en sommige klanten verwachten dat voor hen in elke zaak de rode loper wordt uitgerold.
Een "Dag voor de kassier(ster)", dat mag er zeker en vast komen, een dag waarop zij met een bloemetje of een ander cadeautje van de zaakvoerder worden bedacht ... of een attentietje krijgen van de klant ... al was het maar een vriendelijk woord, "een prettige dag" of "een fijn weekend gewenst". Meer moet dat niet zijn, maar het maakt een wereld van verschil !
Lezersbrief (Dialoog HLN van vrijdag 16 september) :
Eindelijk een akkoord over het 'grootste' struikelblok dat zovele andere voorstellen direct in de kiem smoorde, dat zoveel belangrijker werk verhinderde. Ik zou zeggen : "Aan het werk nu, alstublieft, en zo rap mogelijk!" Er zijn genoeg nijpender problemen op te lossen in ons land. En de ontevredenen, die zullen sowieso altijd ontevreden zijn en/of eeuwig blijven dwarsliggen, want dat is hun bestaansreden. Van compromissen hebben ze geen kaas gegeten, dus laat ze maar brullen. Zelf verantwoordelijkheid nemen is niet hun ding. Hun doel is alleen destructief, namelijk de splitsing van een land, amper een zakdoek groot, met alle nare gevolgen vandien voor iedereen. *****
1) Artikel uit HLN.BE : "Christelijke blogger ziet in Pukkelpopdrama straf van God". 2) Artikel uit de krant : "Tragedie is geen toeval, met al die duivelse muziek". 3) Lezersbrief : Volledige versie. 4) Lezersbrieven in Dialoog van HLN van woensdag 24 augustus.
In de krant van maandag maken we kennis met enkele uitspraken van de Nederlandse predikant Bert Dorenbos. De man stelt onomwonden dat de tragedie op Pukkelpop een "signaal" van God is. Drugs, pop, liederlijkheid en criminaliteit zijn verweven met de hele popcultuur. Dat zijn de verwoestende invloeden waarmee schoon schip dient gemaakt te worden.
Eén vraagje heb ik voor de "nobele" predikant. Ik zou hem op de man af willen vragen waarom het zo lang geduurd heeft eer een signaal van God gekomen is om te wijzen op de malafide daden van de vele hoge en lage geestelijken, die jarenlang kinderen seksueel hebben misbruikt. Dat signaal heeft in elk geval heel lang op zich laten wachten, niet ? En als er dan al een "signaaltje" geweest is om de daders te veroordelen, dan is het wel een heel flauw, nauwelijks hoorbaar teken geweest. Het instituut Kerk luistert in elk geval onvoldoende naar "signalen", want de daders van seksueel misbruik blijven beschermd worden tot Sint-Juttemis.
Kan de "eerbiedwaardige" man een antwoord geven op deze prangende vraag ... zonder de traditionele "pauselijke omwegen" ?
-grotendeels opgenomen in Dialoog van vrijdag 19 augustus 2011. -Hieronder de volledige versie. -Onderaan : Artikel uit HLN : "Vangheluwe blijft allicht bisschop". SCAN.
Alles wijst erop dat bisschop Vangheluwe zijn bisschopstitel zal mogen behouden, aldus professor Kerkelijk Recht Rik Torfs in de krant van donderdag. Moet een mens (al dan niet gelovig) daar nu ernstig bij blijven of in een lach schieten ? Nee, voor dat laatste is alles wat gedurende vele decennia kon en mocht gebeuren véél te intriest. Zielig en mateloos arrogant hoe de Kerk zelfs geen moeite doet om zich te herstellen van de talrijke schandalen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken. En van al die misbruiken hebben we maar het topje van een ijsberg gezien. Hadden we van Rome iets anders verwacht ?
Het instituut heeft zelden blijk gegeven van enige soepelheid en heeft steeds zijn malafide onderdanen, die mensenlevens psychisch en fysisch hebben verwoest, in bescherming genomen. De aartsbisschop van Wenen, Herman Groër, die zich schuldig gemaakt had aan seksueel misbruik, werd weliswaar gedwongen Oostenrijk te verlaten, maar mocht zich "propertjes" terugtrekken in een klooster. "Hoge geestelijken worden doorgaans een beetje gespaard", stelt Rik Torfs. Excuseer !? ALLE geestelijken die zich aan kinderen hebben vergrepen werden gespaard, naar een afgelegen parochie of naar het buitenland versast. Alleen wanneer sprake was van ernstige fysieke letsels bij het kind EN klacht werd ingediend door ouders en bvb een arts, dan werd een geestelijke destijds vervolgd en werd een vonnis uitgesproken ... als je het een vonnis kon noemen (Zie Verhalen, opgetekend door Gaston Bontinck : "De rekbare punten van broeder X" - vreselijke feiten, die zich in 1954 in een Oost-Vlaams internaat hebben afgespeeld, een gruwelijk verhaal dat ik als eerste in mijn blog heb opgenomen - Archief : 22.09.2010).
Zelfs "vrome parochianen", die zich schuldig gemaakt hebben aan het misbruiken van héél jonge kinderen, werden door de geestelijkheid beschermd. Toen mijn vader, die in de jaren '60 heel wat onderzoeken diende te doen naar seksueel misbruik van minderjarigen, een "notoir" pedofiel (een "vrome parochiaan" !?) had overgebracht naar Dendermonde, werd hij op straat door een "lid van de kerkfabriek" aangesproken met de duidelijke boodschap : "Ik zal alles doen wat ik kan om meneer ... naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me verzekerd dat het wel zou lukken". Vader hechtte daar weinig belang aan omdat de feiten ernstig genoeg waren. De man werd betrapt bij het misbruiken van een 9 en 11-jarig meisje, en had bovendien bekend meerdere dergelijke feiten gepleegd te hebben in de omgeving van ... Tien dagen later liep de man terug vrij rond in de gemeente (cfr. Verhaal 5 : "Kindervriend" wordt beschermd - Archief : 04.12.2010).
"Hoge" of "lage" geestelijken, "vrome kerkgangers", ze werden allemaal gespaard ... en nog niet zo'n heel klein beetje !
Terecht ergeren enkele lezers zich aan hat feit dat CD&V-voorzitter Wouter Beke er op staat dat de onderhandelingen eerst over het communautaire moeten gaan (Jos Olislagers, Hamont, in Dialoog van woensdag 10 augustus). "Beloofd is beloofd", luidt het als een kind dat zijn speeltje niet tijdig krijgt. Verder stelt Arie Mertens, Keerbergen, terecht : "Zij die er nog niet van overtuigd zijn dat persoonlijke principes moeten wijken voor het algemeen belang, spelen een zeer gevaarlijk spel. De geschiedenis zal het uitwijzen". Veel is er niet nodig om ook in onze hoofdstad de boel te doen ontploffen. Sociaal-economische besprekingen zijn dus een dringende noodzaak. Heel leuke inbreng ook van lezer Tom Goffaer uit Koksijde. N.a.v. de oproep van premier Leterme, opdat het parlement vroeger uit vakantie zou komen, stelt hij : "Het tijdperk van de verplaatsing met paard, koets en kar is toch al heel lang voorbij. Op enkele uren tijd kan iedereen ter plaatse zijn. Is er bovendien al niet meer dan genoeg tijd verloren gegaan ?" Lezer Tom G. brengt me op het idee dat het misschien nog niet eens zou misstaan al onze politici-onderhandelaars op een ruime kar te zetten en ze van het ene eind van het land naar het andere uiteinde te laten trekken ... tot er een oplossing uit de "kar" (bus) valt. Vervoer en verzorging van de viervoeter op hun kosten. Onderweg kunnen ze misschien in de regio BHV enkele restaurantjes aandoen (op eigen kosten uiteraard !!!) om te ondervinden hoe "ongelukkig" de bevolking daar wel is en hoe relatief het probleem BHV is in vergelijking met de problemen die de crisis teweegbrengt en met de ellende in de landen en continenten rondom ons. Of ... indien ze een trip met paard en kar niet zouden "overleven" kan misschien de Kusttram ingeschakeld worden. Er is hoe dan ook een periode geweest waarin koning Leopold II zijn eigen koninklijk rijtuig ter beschikking kreeg om hoge gasten te ontvangen. We spreken eind 19'de eeuw. Waarom onze onderhandelaars niet eens op een Kusttram zetten en ze heen en weer laten sporen tussen Knokke en De Panne ... tot er een oplossing uit de "tram" (bus) valt. Met dat verschil dat ze niet de allures moeten aannemen van de tweede koning der Belgen. Een ouwe stoomtram zou eigenlijk moeten voldoen, maar dan houden die de andere reizigers op natuurlijk ... en het openbaar vervoer ligt al zoveel onder vuur de laatste tijd ! Nee, een gewone Kusttram zonder meer, en de gesprekspartners moeten zich dan maar op eigen kosten de nodige lijnkaarten aanschaffen. Bevoorrading : sober, maar krachtig genoeg om verder te onderhandelen. En Albert II ... die mag voor mijn part ook een zitje op de tram toegewezen krijgen ... maar evengoed op eigen kosten. Al die dames en heren hebben genoeg centjes verdiend op de rug van de belastingbetaler. Een "verstervingske" kan er dus wel af indien ze de bevolking, die hun gekrakeel al zo lang grondig beu is, een redelijke oplossing kunnen aanbieden om ons land verder te besturen en de problemen in een logische en verantwoorde volgorde proberen op te lossen.
-N.a.v. artikel in HLN (week van 25-31 juli) - Deels gepubliceerd in Dialoog in de krant van donderdag 4 augustus. -zie bijlage 3-
Als gewezen taalleerkracht heb ik toch enkele bedenkingen bij de voorstellen van de onderwijsminister (artikel "Engels wordt even belangrijk als Frans"). Zoals enkele lezers stellen : "Verandering is niet altijd verbetering". Voor één keer moet ik nu ook Mieke Van Hecke gelijk geven, die terecht wijst op de vele praktische bezwaren tussen droom en daad. In de "Brief van de dag" legt een juf, die nog steeds enthousiast voor de klas staat, de zwakke schakel bloot in het voorstel van de minister. "De les geschiedenis en aardrijkskunde in het Engels of het Frans. Hoe moet dat dan met de zwakkere leerlingen?" Zelfs een middelmatige of begaafde leerling die geen talenknobbel heeft of gewoon minder sterk in talen is, komt op die manier in de problemen ... met vermindering of verlies van motivatie tot gevolg. En wat met een leerkracht die graag en boeiend geschiedenis geeft, maar minder taalgevoel heeft ? Iemand die over de gave beschikt geschiedenis te geven, maar van talen minder kaas gegeten heeft, blijft dus in de kou staan !
Ben wel akkoord met het voorstel Frans en Engels evenwaardig te behandelen in het secundair onderwijs, MAAR niet ten koste van de lesuren Frans. In ons land is een behoorlijke kennis van het Frans nu eenmaal een MUST. Radicale Vlamingen horen dat niet graag, maar dat is nu eenmaal een feit waar je niet omheen kan. Tijdens mijn loopbaan werd de verhouding tussen hat aantal lesuren Frans en Engels een viertal keer (!) gewijzigd. Motiverend is dat niet, noch voor de leerlingen, noch voor de leerkrachten. In het vrije net krijgen de leerlingen in het secundair onderwijs pas een jaar later Engels in vergelijking met hun leeftijdgenoten in het GO. Je kan je voorstellen hoeveel problemen dergelijke situatie kan opleveren bij jongeren die om een of andere reden van net veranderen. Zeker bij leerlingen die niet zo sterk voor talen voor de dag komen.
Ik vraag mij af wanneer er ooit eens een efficiënte beslissing zal genomen worden wat het talenpakket betreft ! Een beslissing die aan iedereen tegemoet komt, maar dan een die de onderwijswereld alweer niet op haar kop zet met voorstellen waarbij heel wat leerlingen én leerkrachten uit de boot vallen.
In het artikel "Duizend treinen op de tocht" (HLN - juli) worden we geconfronteerd met een vloedgolf van besparingsmaatregelen waarop de NMBS ons binnen afzienbare tijd wil "vergasten". Ooit was er een tijd dat we trots konden zijn op onze Belgische spoorwegen, tot op vandaag allicht nog steeds het dichtste net ter wereld. De laatste jaren is de NMBS echter op een totaal ander spoor terechtgekomen. Je kan het bezwaarlijk "het goeie spoor" noemen, want dat zou inhouden dat in eerste instantie de modale treinreiziger, de pendelaar, de student, ... , naar behoren op zijn bestemming kan gebracht worden. Wat dat betreft is men bij de NMBS blijkbaar al een tijdje het spoor bijster. De "teloorgang" van het spoor wordt vandaag duidelijk geïllustreerd door een reeks aangekondigde besparingsmaatregelen. Als die doorgaan, dan zal alweer een flinke hap genomen worden in het aanbod voor de treinreiziger en reduceert de NMBS zichzelf tot een "tweederangsvervoermiddel". Tot 1000 treinen overweegt men te schrappen bij de Belgische spoorwegen. Zou daar één hogesnelheidstrein bijhoren? Allicht niet, want die maken deel uit van ambitieuze projecten die de top de nodige prestige moeten bezorgen. Besparen, dat moet dan maar gebeuren op de rug van de gewone treinreiziger. En die heeft geen boodschap aan hogesnelheidstreinen. We kunnen dat best schitterende initiatieven noemen, maar daarmee verplaatst de reiziger zich niet naar werk of school. Voorts bekijkt de NMBS hoe ze kan schrappen in het nu al krappe personeelsbestand. Een garantie op een betere en efficiënter dienstbetoon is dat absoluut niet. Last but not least zullen alweer een aantal "bemande stopplaatsen" verdwijnen. Maar het wordt pas echt kafkaïaans als duidelijk wordt dat een aantal onlangs voor heel veel geld vernieuwde stations hun loket zullen verliezen. Een schrijnend voorbeeld van incompetentie, gebrek aan enige vorm van coördinatie én van onverschilligheid ten overstaan van het lot van de treinreiziger. Die blijft voor de zoveelste keer letterlijk en figuurlijk in de kou staan. Zomaar eventjes 38 loketten gaan onherroepelijk dicht en worden door automaten vervangen. Nochtans bleek uit een enquête dat de meerderheid van de reizigers er nog altijd de voorkeur aan geeft een ticket aan het loket te kopen. Een automaat kan je bijlange niet alle informatie bezorgen ; kan je bij het minste foutje met het verkeerde biljet opzadelen. Bovendien kan je er donder op zeggen dat de automaten "met de regelmaat van een klok" buiten strijd" (buiten dienst) zijn. Heel wat mensen (ouderen vooral) hebben een grondige hekel aan dit soort apparaten. En van vandalisme in stations, waar elke vorm van controle ontbreekt, daar hebben ze bij de NMBS blijkbaar nog nooit over gehoord. Terecht stelt senator De Padt dat door het verdwijnen van die loketten de wachtrijen in de stations, waar loketten voorhanden zijn, nog langer zullen worden. Dat betekent dat de service er alleen maar afstandelijker door zal worden.
Als ik dat alles als fervent treinreiziger in overweging neem, dan krijg ik heimwee naar "de trein van toen". Die "ouwe bakken" met hun harde houten zitplaatsen ... ze hadden ook wel vertraging, er waren ook mankementen ... en ze stopten aan zoveel meer kleine stationnetjes ... maar ze reden. Ik kan me niet voorstellen dat de vertragingen toendertijd zo frequent waren als vandaag het geval was. Ze reden en brachten de pendelaars van woonplaats naar werk of school, en omgekeerd. Zelfs de treinstellen uit mijn prille jeugd (met die goeie ouwe locomotief) deden het beter dan hun moderne soortgenoten. Ik hoor nog het dichtklappen van de deuren door de treinbegeleider vlak voor het vertreksignaal, de luide roep "Reizigers instappen". Die loodzware deuren met hun specifieke klink, de ramen die met lederen riem dienden geopend en gesloten te worden. Je moest al een ervaren treinreiziger zijn om daar handig mee te kunnen omspringen. Maar die treinen ... ze reden ! En hoe hard die houten zitplaatsen ook waren, de gezelligheid, het sociale contact tussen de reizigers, het maakte een treinreis zoveel aangenamer dan vandaag het geval is.
Nee, de NMBS is echt niet goed bezig en zoekt daar te besparen waar het in feite veel meer zou moeten in investeren.
Lezersbrief : "Voetganger vogelvrij verklaard !" - Brief van de dag in Het Laatste Nieuws van maandag 18juli 2011.
Het is zover. Binnenkort mogen fietsers het rode licht negeren indien ze rechts moeten afslaan. Ten eerste is rood licht een verbodsteken en dat hoort zo te blijven. Leg het maar eens uit aan de allerjongsten, die je voortdurend hebt gewezen op de betekenis van groen en rood licht. Verwarring alom ! Maar ook eender welke voetganger wordt in een situatie gedrongen waarin hij ook bij groen licht gevaar loopt overhoop gereden te worden. De voetganher wordt hier simpelweg vogelvrij verklaard. Die kan bij groen licht best nog eens extra wachten tot de fietsers hun weg hebben kunnen vervolgen. Wachten om een voetganger door te laten zullen die zeker niet doen. Wat met ouderen of mensen die moeilijk te been zijn? Eer zij de kans krijgen over te steken staat het licht voor hen alweer op rood. Bovendien is België geen land om dergelijke maatregel door te voeren, gezien de erbarmelijke siaat van onze fiets-en voetpaden in vergelijking met bijvoorbeeld onze noorderburen. Daarbij ontbreekt bij een groot deel van de fietsers de discipline om rekening te houden met de andere weggebruikers. Maak eens de poef op de som en probeer in een typische fietsstad als Gent een straat over te steken zonder dat een fietser met hoge snelheid voor of achter je voorbijflitst !
Is veiligheid voor ELKE weggebruiker niet primordiaal en zoveel belangrijker dan een beetje sneller op je bestemming te zijn?
Best een leuk en origineel initiatief van wielerfan Steven De Baere om de meest lyrische uitspraken van onze koerscommentatoren op een blog te plaatsen. Valt zeker en vast te pruimen voor de echte wielerliefhebber. Dat de Tour daar het uitgelezen parcours voor vormt, daar twijfelt geen mens aan. Getuige daarvan de talrijke heldhaftige en bijwijlen tragische verhalen die deel uitmaken van de woelige tourgeschiedenis. Wat tragiek betreft hebben wij Belgen in deze Ronde al ruimschoots ons deel gehad. Menig auteur heeft trouwens meer dan zomaar een cursiefje over de Tour de France geschreven, met vaak legendarische cols als hoofdrolspelers. "De Ronde is nu eenmaal de meest poëtische kpers", benadrukt commentator Michel Wuyts. De "koerspoëzie van Steven De Baere lijkt alvast aan te slaan, want geregeld ontvangt de man suggesties om meer uitspraken op zijn blog te plaatsen. Dat onze sportcommentatoren hierdoor eens passend "in the picture" worden geplaatst, is mooi meegenomen. Geen sinecure al die ritten gedurende drie weken op een zo boeiend mogelijke manier van commentaar te voorzien. Zoiets eist enorm veel voorbereiding en opzoekingswerk, want naast het wedstrijdverslag worden we dagelijks getrakteerd op allerlei weetjes over de renners en hun entourage, anekdotes uit het wielerleven, allerhande informatie over de start-en aankomstplaats, over de regio waarlangs de Ronde zich kronkelt. Ook culturele en culinaire weetjes en dies meer maken deel uit van de reportages. "Het is toch hun job", hoor je dan veelal. Ja, maar dan wel een fel onderschatte job, en bovendien worden ze vaak bedacht met de nodige afbrekende kritiek, vooral op de nieuwssites.
Laten we vooral ook het avondprogramma van Karel Vannieuwkerke niet vergten. In zijn talkshow "Tour 2011 - Vive le Vélo" wordt de wielerliefhebber nog eens extra verwend. Op een originele manier volgt op locatie een nabeschouwing van de gereden etappe met hoogtepunten en interviews met de "hoofdrolspelers". Een mix van wedstrijdverslag, een gesprek met telkens twee gasten, meestal twee mensen die op een of andere manier nauw betrokken zijn bij het wielergebeuren. Ook hier doorspekt met reportages over de regio. Een knipoog naar de realiteit, gebracht met de nodige humor. De Ronde is en blijft een fantastisch sportevenement dat weinigen onberoerd laat, en daar hebben onze gedreven commentatoren een aanzienlijk aandeel in. De populariteit van de Tour is dus ook te danken aan hen die dagelijks klaarstaan om de rit in onze huiskamer te brengen. Vive le Vélo !
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
