De laatste tijd zijn de stukjes kort en niet veel zeggend maar er komt verbetering is want vanaf morgen zet ik me weer eens in voor een mooi en goed blogstukje ik begin morgen te schrijven en ik zie wel wanneer het erop komt.
We zitten aan bijna 39000 hits fantastisch toch, he. We gaan nu op weg naar 40000 hits.
Ik wil alvast iedereen bedanken die de blog volgt en iedereen die af en toe voorbij gevlogen komt en de mensen die de blog pet toeval tegenkomen.
We zijn begonnen op 24 maart 2013 en ik wil dit toch nog wel een hele tijd volhouden.
Een tip: Moesten er vragen zijn van mijn lezers mag je ze altijd stellen via mijn contact en dan antwoord ik daar met veel goesting op.
Ik heb schoenen besteld, terug gestuurd, nieuwe gekocht ze laten aanpassen maar de moment dat de voetheffer erin kwam deden ze een geruime tijd later ongelooflijk veel pijn. Dus voetheffer aan de kant. Even een rustpauze ingevoerd en elke maandag kreeg ik te horen van Sabien heb je al schoenen. Maandag heb ik haar schoenen gepast en met de voetheffer Walk on past hij perfect. Geweldig toch. Al zijn ze niet direct mijn stijl grijs met turquoise veters. Ze passen en ze zitten best wel geel goed. Mijn voeten gaan weer een stap sneller. Mijn voet sleept niet meer over de grond en ik stap beter. Inge en de schoenen het is een heel avontuur geweest. Ik ben voor elke schoenwinkel een angstobject want met Inge haar voeten kom je niet ver. Ik heb op zich wel een kleine voet maar ik heb een heel hoge wreef. Dit is al altijd een probleem geweest en dat zal altijd een pijnpunt blijven. De gedachte van een gewone schoen te behouden hou ik ook liever vast dan een orthopedische schoen. Want dat wil ik NIET. Niet dat ik daar iets op tegen heb want als andere mensen zo een schoen nodig hebben dan zal ik het ook promoten maar mijn hoofd zegt NEEN. Ik ken een mevrouw die heeft orthopedische schoenen en ze is daar heel blij om ze kan nu stappen mits ondersteuning van een nordic walking wandelstok en af en toe een rolstoel. Die rolstoel is er voor zich te verplaatsen buitenshuis en als de vermoeidheid toeslaat.
Ikzelf vind het al fantastisch als ik kan zeggen ik zit niet goed of er is een plaats dat begint pijn te doen dan kan ik op eigen kracht me herpositioneren. Ik kan me opdrukken of ik kom even tot stand om dat terug te gaan zitten met stijl. Als ik even tot stand kom blijf ik steeds even staan om mijn bloedsomloop even te bevorderen. Het is een leuk idee om te weten ik kan dit op een gewone manier. Het kost me enige inspanning maar die inspanning word ook beloond.
Vandaag was Ilse mijn psy hier en we hebben gebabbeld over relaties die afspringen na zoveel jaren. Je kan dit niet wissen uit je leven want samen had je een leven samen. Met 2 had je zoveel plannen en je ging ervoor met dingen die je samen wou bereiken. Die jaren dat ik bij mijn partner was waren leuk, er was genegenheid, er was geborgenheid en we hadden samen 2 fantastische kinderen waar we voor door het vuur gingen. Ik probeerde een goede mama en partner te zijn zonder mezelf te verliezen want ik was nu eenmaal sociaal en ik ging ervoor. Het feest comité van de school, een groep ouders uit Kessel-Lo die probeerde enkele activiteiten voor het gezin op poten te zetten bij de KWB Ik probeerde het allemaal te combineren. Het enige wat ik had als ik me op iets stortte moesten er dingen wijken en vergat ik wat rond me gebeurde. Niet goed maar het was nu eenmaal zo. Ik heb dit nog steeds bv. de jongens zijn er en er is sport in het sportkot dan zorg ik voor een babysit of gaan de jongens mee sporten. Maar ik laat mijn sport niet vallen het is net iets te belangrijk. Enkel als 1 van de jongens ziek is dan blijf ik thuis.
Het was gisteren zondag en ook al hebben we toch gewerkt voor school tijdens de vakantie, het was nog even alles doornemen. Een leuk boek lezen en de maaltafels oefenen. Lander probeert de tafels van 1, 2, 3, 4, 5 en 10 onder de knie te krijgen. Samen zitten we aan de bureau. Lander doet zijn oefeningen en ik schrijf aan de blog. Schrijven aan de blog, Ik vind het heel tof om te doen en blijkbaar vind ik steeds iets om over te schrijven.
Lander zijn rekenoefeningen heb ik met zorg op de pc gemaakt en afgedrukt en ik probeer er steeds iets leuk bij te verzinnen. Een leuke prent, het verbinden van de oefening met de uitkomst. Schrijf de uitkomst in de stenen, Ook heb ik kaarten en moet je de uitkomst met een speciale stift erop schrijven om het dan terug af te vegen. Ik moet ze gewoon eens samen zoeken want ze zitten een beetje door elkaar. Zolang ik maar in de buurt ben en af en toe ga piepen wat hij doet. Lander is enorm gemotiveerd om te leren en dat op zijn eigen tempo en dat vind ik prima. Hij kan logisch nadenken en als hij iets niet direct vind laat hij dit gewoon even rusten en gaat hij verder om dan terug te keren en verder te zoeken op dat ene sommetje.
Volker is daar een heel ander ventje voor hij is gebeten om te weten maar enkel als hij iets wilt weten. Zo weet ik alles over redders in een helikopter, Michael Jackson, bepaalde spelletjes, Star Wars, Amnesty International, Bij rekenen en taal is hij snel tevreden en denkt al sneller het is goed zo. Hij zal er niet meer tijd aan besteden dan dat nodig is.
Hij zit nu al in het 5de leerjaar maar toch denk ik al wat verder na over de toekomst. Als hij naar de middelbare school gaat gaan. Het is al vroeg dat ik eraan denk maar 2 weken geleden maakte me er een mama op attent dat we moesten beginnen uitkijken ook al vind ik het daarvoor veel te vroeg maar de inschrijvingen nemen plaats voor de infodagen en dan moet je weten waar je kleine ventje naartoe moet gaan. Welke richting is dan nog maar de vraag dan want wat wilt Volkertje doen. Hij weet het niet maar ik ook niet maar ik heb nog wel even om dit samen met hem uit te zoeken. Heel veel dingen die je wilt bereiken met je jongens moet je samen met hem bespreken en dan moet je samen werken om tot een besluit te komen. Samen een spel spelen, sommen maken, samen keuzes maken voor het leven want je hebt toch steeds het beste voor met je kinderen.
Onverwachts zijn de jongens zo goed als een volledige week bij me en we hebben al genoten. Muffins gebakken, geschilderd en geknipt (we zijn bezig om het Volker en Lander bed om te toveren in een kasteel volgens de kunst van Helden. Helden is is een leuk programma op Ketnet en Lander heeft een dat boek gekregen. Het is een leuk knutsel en doe boek.
Deze week staat er in de Knack Weekend een interview met Jeroen Walravens een jonge man die ongelukkig op zijn hoofd is gevallen en zwaar hersenletsel heeft opgelopen. Jeroen heeft er een boek overgeschreven en ik heb al 1 hoofdstuk gelezen en het is echt mooi. Het is een reisverhaal en het eerste hoofdstuk over Nepal is veelbelovend. Als ik het even rustig is hier in huis ga ik het lezen en volgende week komt het uit en ga ik het kopen voor mezelf een klein Valentijncadeautje
Het is altijd Nu en je kan een kijkje nemen op zijn website en 1 hoofdstuk gratis lezen. http://altijdnu.be/
Als ik het boek heb dan laat ik zeker meer weten maandag ben ik weer volledig in blogsfeer en dan begin ik er weer aan. Maar nu even genieten van Volker en Lander die mijn tijd verdienen.
Ik swing van de ene emotie naar de andere emotie want ik woon nu al 2 jaar zelfstandig alleen en ook al lukt het me goed en krijg ik alles geregeld het is toch een aanpassing. Zo alles alleen dragen terwijl ik dit vroeger met 2 deed. Mijn jongens die elk weekend, een groot deel van de vakanties en de woensdag verhuizen.
Ook al was het een zware beslissing ik ben blij dat ik ze gemaakt heb zo op eigen benen staan. Ik heb van mijn appartementje een gezellige nest gemaakt voor de jongens en mij. Ik ben blij dat ik kan rekenen op mijn familie en vrienden. Ik ben blij dat ik me kan smijten op mijn revalidatie. Het enigste wat ik erg vind is dat sommige mensen gewoon een deel uit mijn leven willen wissen alsof ik er niet was.
Na jaren van vriendschap bleek ik weinig waarde te hebben voor die personen en kan me dit schelen? Ja maar ook uit ervaring heb ik geleerd om die bladzijde om te slaan en gewoon verder te gaan met mijn leven. Neen, ik kan het me echt niet meer aantrekken en ik ben Inge en ik mag er zijn en ja dat is nu eenmaal met een beperking. Dat ik word afgerekend op wat ik voor heb vind ik heel zwak en zelfs een beetje zielig.
Ik ben gewoon Inge met iets meer levenservaring en nog wat extras erbij.
Ik kan het me gewoon niet meer aantrekken al doet het me verdriet en sommige dingen gaat over materiële dingen en dat kan ik gerust achter mij laten. Spijtig dat mensen dan zo reageren door zomaar herinneringen te vernietigen alsof het niets is.
Maar Inge de herinneringen die ik nu opbouw zijn herinneringen die me dierbaarder zijn. De vele spelletjes met mijn jongens, de leuke contacten met vrienden, vriendinnen en familie via multimedia en in het echt, gaan sporten, er zijn voor de mensen die me dierbaar zijn daar draait het me nu om en kiezen tussen mensen dat doe ik niet. Willen mensen me negeren, doodzwijgen of zwart praten ze doen maar want mijn tijd steek ik er niet meer in.
Vertel ik iets over mezelf en het is serieus dan gebruik ik mezelf in 3de persoon alsof ik niet over mezelf kan of wil praten. Het is gemakkelijker om me soms af te sluiten en nieuws te ontvangen en te verwerken in 3de persoon. Soms overkomt het me het gewoon en laat ik de dingen gewoon binnen komen in mijn toch wel beschadigd hoofd en leg ik het op mijn rekje to do. Ik doe het niet bewust maar mensen maken met er bewust van en zeggen Inge je weet toch dat je in 3de persoon babbelt.
Ik geef je een voorbeeld: Van in het begin vertelden de dokters me dat ik ossificaties heb in mijn knieën en bekken. Ze vertelden er ook bij dat dit een heel proces is die aan de gang ik en dat toch wel lang kan duren. Maar de moment dat de ossificaties uitgerijpt zijn kunnen we ze verwijderen. Elk jaar opnieuw onderga ik een botscan en hoop ik op beterschap.
We kunnen we niet veel doen is dan hun antwoord en dan doe ik mijn verhaal bij anderen. Ik vertel de situatie hoe het is en dan zeg ik erbij het zal je maar overkomen dat is pech hebben en er volgt keer op keer ah, ja ik heb dat voor balen, he. Ik vind het zo minder moeilijk om het allemaal te verwerken. Het is minder confronterend en het zal je maar gebeuren. Ossificaties, calcificaties leg het maar bij de hoop en de pijn tja dat geven we een plaats. Chronische pijn noemen ze dat en ja ik wil niet dat het mijn leven beheerst. Soms denk ik ben Inge en dat is de pijn en die kunnen perfect los van elkaar leven. Al is de ene dag beter dan de andere. Schouder is erger geworden en al mag ik iets extra nemen ik weiger dit ook de pijnpleister kan verhoogd worden in dosis neen ik wil dit niet. Zolang ik functioneer blijf ik gaan ook gebeurt het nu wat trager dan voorheen. Maar met Lisa, Yasmine, Annemie en Sabien werken we eraan.
Blijven gaan doe ik wel en ik blijf zoeken naar dingen die me vooruit helpen zo heb ik een kleine zeef gevonden om groenten, pasta, eitjes, op een veilige manier uit het te water halen. Het is trouwens een hele leuke want zijn haar naam is mama Nessy en gewoon Nessy maar kleiner. Ze hebben een leuke kleur en een lange nek al het monster van Loch Ness. Leuk als je dingen kunt vinden die handig zijn in de keuken en niet zo hulpmiddellook hebben maar een gewoon design. Weer een stap verder naar zelfstandigheid.
En zit ik me wel over de pijn en een deel over mijn beperking. Ik kan het nog niet bij alles maar af en toe kan ik het wel al en dan ben wel wat trots op mezelf.
Transferplank, theracane, grijptang, gewichten, antislipmatje, theraband, orthese, rolstoel, Heb ik nu echt nood aan zo een dingen? Vroeger 4 jaar en 11 maanden geleden dacht ik er nog niet aan om zo een dingen in huis te nemen. Maar ik zit er nu wel mee schrijf ik het een beetje lacherig. Is het leuk: neen, is het noodzakelijk: ja.
Alles heeft zijn doel en ze zijn het zeker waard om in huis te hebben. Op de eerste plaats is er de rolstoel. Het is een heel noodzakelijk attribuut. Stel je voor dat ik dat niet had en bestonden ze niet. Dan was ik gedoemd om in mijn bed te blijven liggen en wat kan je dan doen. Televisie kijken, radio beluisteren, lezen en rondkijken. De enigste verse lucht dat je dan inademt is de lucht als de venster open staat, geen zon die in je gezicht schijnt maar nooit meer buiten kunnen gaan dat vind ik toch wel erg. Maar ook elke keer je iets nodig hebt moet je iemand vragen. Om te eten, medicatie, drinken, Ik weet dat er mensen zijn die zo een bestaan hebben en dat vind ik heel erg. Oudere mensen maar ook jongere mensen iedereen is anders en ik ben nog geen enkele persoon met juist dezelfde aandoening als ik tegengekomen.
Gisteren was ik naar de schoenmaker met mijn jongens en gezinshulp voor mijn orthese. Die orthese die heeft me al bloed zweet en tranen gekost. Een paar nieuwe schoenen, andere schoenen kiezen en inruilen. Om dan de schoenen te laten uitzetten en dan zien dat het geen enkel nut heeft gehad. Met voet orthese en nieuwe schoen terug naar Eddy en het werd geregeld. Inge de winkel binnen trapjes zijn geen obstakel als er hulp is. Het was grappig en Eddy wou de schoen echt wel op orde hebben terwijl ik wachtte en het is gelukt uiteindelijk hebben ze het leertje eraf gedaan omdat mijn voet niet schoof. Leertje eraf de kleine verhoging eraf de schoen iets breder laten komen en we waren er. De Mensen. Het was een drukke bedoening in het kleine winkeltje en we zijn buitengekomen met minder plak en met een echte schoentrekker.
We hebben dan ook een bezoek gebracht aan de markt en Volker en Lander willen dit wel meer doen. We zijn naar huis gekomen met een kip, stokbrood, garnalen, sprotfilet en een warme wafel. Volker vroeg naar de garnalen en ik had zoiets van waarom niet het is geen snoep, het is gezond en lekker. Terwijl kocht ik ook 100gr. sprotfilet. Volker proefde dit en hij vond het niet super maar hij vond het wel lekker. Hij kan het dan ook zo beleefd zeggen. Het is wel lekker maar niet zo mijn ding en eet zijn stuk op zonder BEUH BAH te zeggen terwijl hij zijn neus optrekt. Lander is een neustrekker.
De grijptang, transferplank, antislipmatje het zijn geen noodzakelijke attributen maar ze maken mijn leven een pak handiger. Als ik iets laat vallen kan ik het oprapen. Zo ligt mijn appartement op het einde van de dag niet vol rommel waar ik niet meer bij kan. Papiertjes, een flessendop belanden dan direct in de vuilbak waar ze horen als je het niet meer nodig hebt. Het maakt het leven iets simpeler en het leuke is je moet zorgen dat ze overbodig worden.
Het antislipmatje is overbodig, transferplank gebruik ik heel zelden en de grijptang gebruik regelmatig al heb ik ze niet meer nodig om bepaalde dingen op te rapen. Platte, kleine dingen kan ik niet zelf oprapen en heb ik het ding nodig. Al ben ik blij dat ik sommige dingen niet meer veelvuldig moet gebruiken. Ik vind steeds een manier om dingen te bereiken zonder eventuele hulp van andere dingen. Ik heb mijn handen en daar maak ik graag gebruik van.
Ik wou dat ik die rolstoel achterwege kon laten en dat ik zomaar tot stand kan komen zonder hulp. Rond wandelen in huis zonder hulp dat zou al fantastisch zijn. Ik kan aan de kast tot stand komen en aan mijn bed en dan zo rond gaan in huis en op een gewone stoel gaan zitten kan ik met iemand erbij maar om dan weer tot stand te komen en verder te gaan dat lukt me niet. Het is een droom maar hopelijk een droom dat ik kan waarmaken.
Ik zou dan mijn romp beter naar voor moeten kunnen brengen en mijn knieën beter kunnen plooien maar door de ossificaties stropt alles een beetje en de kracht om me op te duwen ontbreekt me. Als ik dan eventueel sta dan heb ik een looprekje nodig of 2 krukken met 4 poten en dan ben ik eventueel vertrokken. Hopelijk krijgen ze op één of andere manier die bekken en knieën op orde want iets laten doen waar ik bepaalde handelingen zou verliezen daar doe ik niet aan mee. Ik geef niet af van wat ik kan. De pijn daar heb ik mee leren omgaan al steekt het soms wel de kop op.
Ik blijf hopen ik blijf proberen ook al weet ik het komt nooit 100% goed. Maar zoals ik schrijf ik blijf proberen kwaad kan het niet. Ik ken vele verhalen van mensen waarbij ze zeggen het komt nooit goed maar zeg nooit nooit want ik ken vele mensen die terug kunnen stappen, praten, genieten en dat is een prachtig ding bij een mens een mens blijft heel vaak doorgaan en opgeven doet hij of zij niet. Mensen zijn overlevers en die blijven vechten voor dat net ietske meer en ondertussen zoeken ze naar eventuele hulpmiddelen.
Het was nu wel een hele tijd geleden dat ik was gaan sporten en vandaag was ik er bij al deden mijn schouders enorm veel pijn en moest ik het een beetje rustig aan doen. Ik heb niet het gevoel dat mijn niveau lager ligt. Mijn doorzettingsvermogen heb ik nog steeds. Na gisteren met de dry needling moest ik me een klein beetje aanpassen. Ik was echt wel goed bezig.
Het was ook leuk om de bende terug te zien al waren er een paar die andere plannen hadden. Geert, Johan, Lieve, Inge, Pieter, Herman Ramon, Christine, Bart,... tja de vrouwen zijn die zijn heel zeldzaam in de groep. Maar we doen allemaal ons best.
Vandaag was er een goeie warming up met veel kracht en snelheidsoefeningen en op het einde was er een ganzenbord met kracht, behendigheid, Coördinatie, snelheid en raadsels. Het enige wat we moeten doen is samenwerken. De raadsels daar waren was ik de beste in. Tja logisch denken is nu eenmaal mijn sterke kant.
Het leukste is dat iedereen moet samenwerken. Samen hebben we 1 doel en dat is de finish.
Op 20 januari was ik te gast in de klas van Volker en ja ik heb het aan mijn been de vragen die de kinderen stelden waren slimme vragen en Inge is Inge en dan sta je de dagen erna nog bij stil en dan denk je ik had dit moeten zeggen of dat.
Het maakt nu dat ik een evaluatie maak van mijn leven. Was het 41 jaar plezier? Neen/ja. Ik was als kind een heel gelukkig kind. Ik woonde in Gent in een volkse buurt waar er op zich veel migranten woonden. Maar het waren al 2de generatie kinderen en die kinderen en zelfs hun ouders waren in België geboren. Er was een grote Turkse gemeenschap maar ik had er geen problemen mee. De meisjes en een paar jongens hoorden bij de groep. Er zaten Turkse kinderen in de klas en neen die waren niet dommer dan andere kinderen. Neen ze spraken zelfs super goed Nederlands, Gents en Turks hoorde daar gewoon bij. Als kind leerde ik zelfs Turkse woorden, wat ik best wel stoer vond.
Er zijn flarden die ik me herinner van toen We speelden op straat met de fiets een hele troep kinderen in beweging. Groot, klein, kleuters, lagere school kinderen en tieners. Tijdens de zomer maanden zaten de ouders met een tas koffie of een pintje bier te keuvelen steunend op de rand van een vensterbank of op een stoel die ze buiten haalden, terwijl het jonge geweld op straat speelde. Schipper mag ik over varen, tikkertje, dikke Bertha, Het was altijd pret in de straat. Als er nieuwe kinderen in de straat kwamen wonen mochten die gewoon mee spelen. Het was er leuk wonen. Toen we naar Leuven kwamen wonen had ik veel verdriet en jaren verstreken en ook al kreeg ik vrienden hier, ik verlangde nog om in Gent te gaan wonen. Het was mijn veilige haven. Heel lang zijn we bijna om de 14 dagen naar Gent gegaan op bezoek bij mijn tantes. Elke keer ik dit deed ging ik even naar de stad, of ging ik even naar de Wondelgemstraat iets kopen. Het was meestal een CD. De eerste keren dat ik hier een bus moest nemen naar de stad dan moest je dit plannen want je moest 20 minuten wachten. Toen heb ik geleerd om nog vaker de fiets te nemen of zelfs te voet te gaan. In Gent had je wel om de 7 minuten een bus of tram. Toen ik 16 jaar werd kocht ik mijn eerste Cd-speler een JVC en Marc mijn broer had hem betaald en ik betaalde hem terug. Ik rookte toen niet echt enkel als ik eens op stap ging of als ik een sigaret ging pikken bij mijn zus of broer. Maar zelf sigaretten kopen neen dat was voor later. Wekelijks ging ik babysitten voor de Bond en ik verdiende toch wel een mooi bedrag per week waardoor ik toch wel een groot bedrag aan cds kon uitgeven. Ik ging wekelijks naar de bioscoop wat toen betaalbaar was. Kleren kopen deed ik niet want dat was saai. Een zwarte broek, trui en shirt was meer dan genoeg dacht ik steeds. Mijn zus kreeg kindjes Robin en Brecht waar ik super trots op was en nog steeds ben, ook daar ging ik babysitten en van An kreeg ik geen centen in handen maar we gingen dan samen kleren kopen. Robin en Brecht waren toen mijn oogappels. Ondertussen trouwde ook Els en kreeg op haar beurt kindjes. Ze ging iedereen af om meter of peter te zijn en ik was de 3de in rij en ik kreeg Alissa onder mijn vleugels. De middelbare school hier in Leuven was er gewoon ik vond het vreselijk maar die tijd heb ik me best geamuseerd en ik ging naar school om mijn vrienden te zien en de lessen waren bijzaak. Als mijn leerkrachten dit lezen dan denken dat is ons Inge ze deed wat ze moest doen maar ook niets meer. En nu zeggen ze Inge je had meer gekund. en ik heb zelfs nog contact met sommige leerkrachten en mijn directeurs van toen. Het VSPW waar ik voor opvoedster ging, was ik al iets meer gemotiveerd en dat ging wel al heb ik mijn peren wel gezien. Ik ging vrij laat voor mijn rijbewijs. Ik was 28 jaar toen ik ineens het nut ervan inzag. 3 keer ben ik moeten gaan voor mijn praktijk. De 1ste keer was ik buiten mijn tijd om te parkeren, de 2de keer overdreven snelheid binnen de bebouwde kom terwijl ik niet slecht had gereden en de 3de keer zat ik erop en was ik vertrokken. Ik reed maar sporadisch met de auto omdat we geen auto hadden. Maar pas toen Volker werd geboren en een auto hadden was ik vertrokken. Uitstapjes naar een dierenpark of pretpark, een gewoon park, speeltuin,
Ik heb zoveel momenten gehad waar ik van genoten heb.
Als ik erop terug kijk een keer dat ik naar het VSPW ging kreeg ik door dat naar Gent gaan wonen geen optie meer was. Ik had hier mijn vrienden, mijn leven en een thuis. Nog eens mijn vrienden achterlaten en opnieuw beginnen neen dat wou ik niet!!! Ook mijn mama, broers en zussen wou ik niet achterlaten.
Buiten wat ik voor heb gehad vond ik het overlijden van mijn oudste broer het ergste. Het was toen 2009 en dat staat in mijn geheugen gegrift. Bruno die overleed, Alvaro de man van mijn meter en Nonkel Raf mijne peter. Allemaal op 6 maanden tijd. Vraag me niet hoe ik het allemaal verteerd heb maar ik was toch een hoopje ellende toen maar ik heb het wel gehaald. Toen ik ziek was heb ik toch vaak aan Bruno en mijne peter gedacht. En nu mis ik ze toch vaak.
Ik ben blij dat ik ben blijven hangen in Leuven en ondertussen voel ik me hier wel goed. Het is geen grote stad, het is een typische provinciaalse stad met het station en recht ervoor een winkelstraat eindigend op een plein met kerk. Zelf woon ik aan de achterkant van het station en het is hier leuk vertoeven. Kermis in een park 1 keer per jaar, elke week een kleine leuke markt, Provinciaal Domein, een sporthal met zwembad en veel groen.
Spijtig dat ik minder mobiel ben geworden en niet alleen kan gaan en staan waar ik wil, er zijn heel wat hellingen felle maar ook vals-platte stukken en dat maakt het heel zwaar en dat kunnen net mijn armen niet aan.
En ja de stap om naar buiten te gaan is groot mensen moeten al zeggen kom we gaan op een heel kordate manier. Ik voel me echt niet klaar om buiten te komen. Ik ben de beste om alles te regelen maar opkomen voor mezelf en buiten komen neen daar ben ik geen krak in. Ik schuif de dingen voor me uit tot ik helemaal niet meer kan en moet buiten komen en dan is het meestal te laat en zijn de leuke dingen al voorbij. Bv. de zomer en dan zit je weer binnen.
Het is alsof ik het leven een beetje aan me voorbij laat gaan. Gewoon omdat ik bang ben voor de confrontatie. Maar met 2 ben je sterker.
Terug denkend aan wat ik woensdag heb gedaan voor de klas van Volker kwamen heel wat indrukken terug. Het is nu bijna 5 jaar geleden dat ik Mexicaanse griep kreeg die heel hard uit de hand is gelopen. Hoe positief ik wel in het leven sta of zit hoe hard is het ook soms. Deze week stond er in de Dag Allemaal een gesprek met een jongen die in een rolstoel terecht kwam na een ongeval. Ze vroegen ben je gelukkig en die jongens trok zijn schouders op en zei: het is wat het is. Dat is nu ook de ingesteldheid die ik heb.
Ben ik gelukkig? Daar kan ik niet op antwoorden naar de mensen toe zeg ik altijd ja maar diep van binnen heb ik mijn twijfels. Ik ben een winnaar geen verliezer, dat is iets wat ik zeker weet en ik ben geen meeloopkonijn. Maar gelukkig ik vind dit een heel moeilijk woord om op de antwoorden. Ik ben blij dat ik er nog ben en ik weet waarom ik er nog ben ik heb 2 rupsen die ik moet helpen om 2 mooie prachtige vlinders te worden.
Soms bekruipt me de angst om te blijven zoeken naar antwoorden en als ik bij alles stil sta dan ben ik een heel eind gekomen. Maar sommige antwoorden blijven een vraagteken. Tijdens mijn verblijf in Pellenberg 5 jaar geleden en een maand geleden maar ook mijn bezoeken op maandag heb ik vriendschappen gesloten voor het leven. Karin, Stefan, Sofie, Wim, David, Godelieve, Lisa, Lieve, Met sommigen heb ik regelmatig contact en met anderen sporadisch. Sommige kom ik tegen tijdens het sporten. Sommigen heb ik toevallig tegengekomen zoals Rik, Brenda, Nikolaas, De meeste mensen die zijn blijven hangen hebben mijn leeftijd. Maar we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. De ene heeft een zichtbare handicap en andere heeft een NAH waardoor je niet normaal kan functioneren. Iedereen heeft zijn verhaal maar iedereen weet van waar hij/zij komt.
De laatste tijd heb ik veel contact met Brenda. Een vrouw van 45 jaar rolstoelgebonden. Toevallig zijn we elkaar tegengekomen in Pellenberg en na een paar keer gebabbeld te hebben staat ze in mijn boek van maatjes. We hebben dezelfde interesses, we vinden dezelfde muziek leuk, zelfde levensstijl, Echt wel tof om iemand te leren kennen die door een stom toeval veel dezelfde dingen delen. Rolstoel, pijn, beperkingen, relatiebreuk, Het enige wat ik extra heb is minder mobiliteit en Darwin. Zij staat nu waar ik meer dan 2 jaar stond weg gaan van mijn partner en op eigen benen staan. Ik help haar af en toe en zij helpt mij op regelmatige basis. Zo ben ik gisteren gekraakt bij haar en zei: ik had zoveel plannen professioneel, persoonlijk met mijn jongens en man maar door ziek te worden kreeg ik een anderen wending in mijn leven. Ik voelde me even een niets meer. Gelukkig heb ik mijn 2 jongens en Darwin waar ik moet voor blijven gaan.
We peppen elkaar wat op om verder te gaan en bepaalde dingen te laten gaan. We zagen, we klagen we huilen maar we lachen ook heel veel en dat is ongelooflijk leuk. Dit weekend heb ik afgesproken met Jan die bij me in Pellenberg lag maar pas later terug ben tegengekomen. Zo zie ik af en toe mensen die ik ken en meestal is dit op momenten als mijn jongens niet thuis zijn maar aan de andere kant is het ook leuk als ze er zijn. Zo zien ze dat Inge ook een mama is en verschillende dingen moet combineren. De combinatie revalideren, mama zijn, vrienden ontmoeten, Inge zijn het valt goed te combineren al zeg ik op het einde van de dag nu is het aan mij en ga ik voor mezelf zorgen en mijn ogen toeknijpen en slapen en droom ik van een leuke wereld waar alles toch wel gewoontjes loopt er is dan ook geen rolstoel te bespeuren
Het is 9 uur en ik heb een hele goede nachtrust gehad. Gisteren was ik te moe om iets te schrijven maar in de voormiddag ben ik naar de school geweest van Volker en Lander. Er werd me door de klas gevraagd om te komen vertellen over wat ik voor had gehad.
Gepakt en gezakt ging ik naar de klas van Volker. Ik werd eerst in de praatronde gesmeten dat ik mee kon volgen. Er is een moderator, een verslagschrijver het is net echt. Iedereen deed mee en je hebt kinderen die veel willen vragen of zeggen of anderen die in hun eigen wereldje blijven zitten uit veiligheid. Na de praatronde was het mijn beurt over mijn leven in een rolstoel. Ik had alles bij hulpmiddelen, oefendingen, Ik vertelde mijn verhaal heel simpel niet te lang stilstaan bij de dingen maar gewoon de feiten. Ziek zijn Coma Niet meer bewegen of praten Revalidatie Het blind en doof zijn aan 1 kant Wat ik niet meer kan omdat mijn hoofd niet meer praat met mijn lichaam Het was goed er zijn dan ook vragen gekomen over hoe het nu gaat hoe plas jij, kan jij aan je haren, kan jij, Tijdens de speeltijd konden de kinderen vragen op bord noteren die ik kon beantwoorden. Tijdens het quizje over hulpmiddelen waar we goed hebben gelachen werden al een paar antwoorden beantwoord. Bv. kan je auto rijden en kon jij vroeger auto rijden. Af en toe liet ik Volker ook dingen vertellen. Zo vertelde hij over hoe ik plas en vertelde hij enkele anekdotes uit het ziekenhuis die zelfs ik niet wist.
Bv. Volker ging naar de wc op de gang hij was toen 6 jaar en hij speelde op de muur met zijn vingers en trok aan het touwtje om hulp te vragen. Ondertussen deed hij zijn broekje aan er kwam een verpleegster naar het wc om hulp te bieden. Natuurlijk had hij geen hulp nodig maar hij was toch wel verschoten dat de verpleegster er stond. Hij en ik waren erg trots dat we dit durfden vertellen.
Toen het ging over omkadering vertelde hij dat hij de verpleging s morgens hoort binnen komen en dat hij ons soms hoort praten. Dit is omdat hij alert is en soms bang is dat er iets gebeurt. Hij moet dit niet maar hij doet het gewoon. Het is een zorgzame kerel mijne Volker maar Lander ook hoor.
Het was een leuke en toch wel confronterend ochtend maar het deed me deugd om het eens te doen. Kinderen vragen dingen waar ik niet bij stil sta en ze waren super. Zo bombardeerde ik Floris en Vinciane als mijn assistenten en Sipan was de moderator en Luka bleef het verslag maken. Af en toe zei ik dat Volker iets kon vertellen over zijn ervaringen in het ziekenhuis en thuis. Lander vroeg me thuis om dit ook eens in zijn klas te doen en ja ik wil dit zeker nog herhalen maar ik zal een grotere zak moeten meenemen want ik had echt wel heel veel mee.
Vriendschap is zo een mooi maar verdomd een moeilijk woord om sommige dingen te behouden.
Het starte en enkele weken geleden waar ik contact zocht met mijn vriendin die ik al jaren ken na wat omwentelingen was er een periode van rust ingeslopen. Een jaar is er geen contact geweest en enkele weken geleden heb ik de telefoon gepakt en heb ik gebeld. De voorbije zaterdag hadden we afgesproken en het was geweldig. De jongens hebben genoten, ik heb genoten en ze zei me dat het leuk was en dat we zeker en vast elkaar nog gingen zien.
Lander vroeg zich ineens iets af wat betekent mijn naam? We lagen al in bed en we waren nog even aan het praten. Ik ben gaan zoeken op de GSM en wat is het toch leuk om WIFI op het ding te hebben. Ik zal me nooit vervelen als ik niet kan slapen ook al heb ik een tablet met TVoveral op maar dat heb ik verbannen uit de kamer want een slaapkamer dient om te slapen en niet om TV te kijken. Lander: Het is een Engelse jongensnaam met de betekenis grasachtige vlakte
Volker: Duitse naam leider van een volks leger
Inge: Scandinavisch, alternatieve naam voor de Noordse god Freyr
Lander was zo gefascineerd door de betekenissen en vroeg dan wat betekend Darwin. Ik was ook wel benieuwd al ken ik Darwin de naam van de Britse natuurkundige die kennis gaf over de evolutietheorie. Maar de naam gaf een leuk resultaat.
Darwin is een Engelse jongensnaam. De betekenis van de naam is geliefde vriend
Ook al is onze Darwin een meisje maar dan met een jongensnaam is ze echt onze beste en geliefde vriend. Zowel Volker en Lander vinden Darwin een fantastische poes waar ze enorm veel liefde aan geven en ook krijgen van het kleine diertje. Ook ik ben blij dat Darwin bij me woont en mijn geliefde vriendin is. Ook al is ze gene schootzitter ze zal altijd bij me in de buurt blijven hangen. Darwin zit altijd binnen een straal van 1 meter bij me in de buurt. Zit ik aan de computer dan zit ze achter mij in de zetel en af en toe vliegt ze even voorbij aan de computer. Zit ik televisie te kijken dan gaat ze naast of op mijn schoot zitten. Dit gebeurt als ik in de zetel zit of in de rolstoel. Ik betrap me erop als ze in de zetel ligt of bij me in bed ik zal haar altijd aanraken. In bed komt ze vaak bij me liggen en dat naast me zodat mijn hand haar kan aanraken.
Iedereen kent het wel de fysieke pijn hoofdpijn, tandpijn, gewrichten elk vezeltje kan pijn doen in je lichaam. Het was weer erg deze week problemen met mijn ademhaling op bepaalde momenten, mijn knieën, bekken, schouder en nek die dan uitstraalde met mijn hoofd en knallende koppijn tot gevolg. Op bepaalde momenten wist ik niet meer waar ik moest kruipen van de pijn het is zo vervelend. Ook heb ik op mijn poep een voorbode van een drukwonde. Er is al een streep alsof mijn vlees altijd een klem zit en dat er een plooi inzit. Door lang te zitten begint die streep echt pijn te doen. De dokter is geweest en ik moet er een speciaal verband op doen. Duoderm hydrocolloidverband over toch wel een grote plaats kwestie dat het niet start op een andere plaats. Morgen dag 1 en hopelijk gaat het snel beter. De eerste preventie is een wisselhouding. Ik zit in een rolstoel en vaak zit ik in dezelfde houding waardoor ik altijd druk heb op dezelfde plaats. Rolstoel, staan, zetel en bed zijn eer goede combinatie. Maar het is moeilijk om toch vaak te wisselen als je minder kan bewegen. Ik heb vandaag gestaan, in de zetel gezeten enz. Zoeken naar oplossingen om de druk toch te minderen. Hopelijk brengt de Duoderm toch wel wat verlichting en hopelijk word het geen echte wonde want dan ben ik verder van huis.
Waar blijf ik toch die energie halen om er te blijven voor gaan? Onder de tafel, in de kast,
Ik weet het! Er zit zo een hersencel in mijn hoofd die zegt: Inge, maak gebruik van alle kansen die zich aanbieden!
We geven een feest voor Volker en Lander hun verjaardag. Ook al is dit een enorm fysieke en mentale investering en moet ik het daarna bekopen met veel slaap, het is zeker en vast de moeite waard om dit te doen. Ik ben nogal goed in het regelen van zo een dingen. Zowel Volker als Lander hadden hun beste vrienden uitgenodigd en het was echt super.
Voor Volker was er Dries, Lars, Itse en Domien die met de Lego speelden en computer en louter omdat Lander op de PC ging.
Voor Lander was er Hobbes, Simon Kobe en Lars er en die hebben een kussengevecht gehouden in de gang met knuffels. Het was een reuze feest met alles erop en eraan. Bij Lander werd helemaal niet naar de computer gevraagd.
Mijn revalidatie kent geen grenzen staan stappen mits ondersteuning met 1 persoon gaat goed en maandag gaan ik proberen met een 2 krukken te stappen met 4 poten onder. Het is te proberen waard en ik blijf dromen. Moest ik dit kunnen zou het fantastisch zijn als we op een plekje staan waar je niet goed kan parkeren dan kan ik toch enkele meters deftig overbruggen. Alleen een lage auto vormt nog een probleem bij het gaan zitten omdat dit heel diep is. Maar daar komt mijn volgende doel piepen. Vandaag ga ik een croque maken al staand zittend met mijn barkruk aan mijn fornuis. Alles klaar nemen pan, boter, kaas, hesp, eitje, een bord, barkruk en looprekje. Tot stand komen vanuit de rolstoel aan de kast. Rolstoel aan de kant rijden en de barkruk erbij nemen en erop gaan zitten Croque klaarmaken met ham en kaas. Beetje boter smelten en de croque in de pan leggen. Ondertussen doe ik het eitje ook in de pan. Ondertussen als het mogelijk zet ik al wat dingen bij elkaar die weggezet moeten worden hesp, kaas, boter, Als alles klaar is leg ik het op mijn bord met een beetje sla en mayonaise Dat is me nogal een plan. Het looprekje dat ik niet nodig heb heb ik gewoon bij de hand als backup.
Ook verleg ik mijn grenzen met de kinesisten en ga ik echt door tot op het bot. Yasmine, Lisa, Annemie, Sabien en Peter vinden dit gewoon super en doen er alles aan om me verder dan ver te krijgen.
Op dit moment ben ik diegene die ideeën aanbrengt en alles moet doen en mijn dreamteam van 5 zit te juichen vanop de tribune met in hun kielzog mijn achterban met mijn jongens Volker en Lander, An, Marc, Els, Oma, Luc, Wolf
Maar van 1 ding ben ik zeker die 4 weken Pellenberg heeft me echt deugd gedaan. Het heeft me nieuwe kracht gegeven en de wil en hoop om verder te doen. Ik hoop dat ik dat nog heel lang mag voelen maar aan de andere kant hoop ik op meer maar ik weet perfect dat het nooit zal worden zoals vroeger en daarvoor ben ik ook aan het zorgen zodat ik toch op lange termijn zelfstandig kan wonen. Want op termijn weet ik ook dat ik niet kan blijven rekenen op oma want mijn mama word wat ouder en minder mobiel als staat ze nu wel steeds klaar om me te helpen. Eten maken, boodschapjes doen, Ik kan haar heel veel vragen. Maar kijken naar de toekomst kan geen kwaad en ik wil dit voor mezelf zolang mogelijk zelfstandig leven volgens bepaalde spelregels. Zo moet ik zorgen voor gezinshulp, medische zorg die perfect loopt, Het is nu zo en leuk is het niet altijd maar aan de andere kant ben ik blij dat ik Sonja, Kristel, Sabrina heb want het zijn zij die er mee voor zorgen dat ik alleen kan wonen. Ik blijf verder sparen voor de Wheeldrive for Inge want dat is toch iets wat ik nodig ga hebben als ik opstap ga al is het maar naar de winkel of met mijn kerels weg. Ik geef jullie nog even mijn verhaal en mijn rekeningnummer mee. Alvast een bedankt voor jullie tijd.
In 2011 werd ik getroffen door de Mexicaanse griep, een longinfectie en hersenstaminfarct. Ik heb 3 maanden in het UZ Gasthuisberg gelegen en dan 13 maanden in het UZ Pellenberg voor revalidatie. Ik was volledig verlamd. Ik werd in een rolstoel gezet, ondersteund door kussens omdat ik niet recht kon zitten. Ik heb gevochten om te geraken waar ik nu sta. Ik kan zelfstandig leven en wonen mits ondersteuning van gezinshulp, familie en vrienden. Ondanks de volledige verlamming heb ik enorm veel bijgewonnen, maar toch heb ik kracht tekort om zelfstandig buiten te komen om eventuele boodschappen te doen. Door mijn hersenstaminfarct heb ik ook een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) opgelopen wat maakt dat mijn hoofd niet goed communiceert met mijn lichaam. Ik heb enorm veel krachtvermindering waardoor ik rolstoelgebonden ben. Ik ben ook doof en blind aan mijn linkerzijde. Ik ben beginnen zoeken naar een oplossing en ik ben uitgekomen bij de Wheeldrive. De Wheeldrive is een systeem dat wordt aangebracht op mijn manuele rolstoel en dat me de nodige ondersteuning kan bieden bij het rijden. Spijtig genoeg is er nog geen tussenkomst van het VAPH of het RIZIV voorzien. Willen jullie me helpen mijn vrijheid terug te winnen? Mijn rekeningnummer is: BE52-0635-8929-1809
Vandaag was het echt een dag om alles onder controle te houden. Lander is morgen jarig en mijn kleine vent wordt 8 jaar. Het is echt een heel drukke periode geweest Sint, kerst, nieuwjaar, Volker jarig en nu Lander het was een drukke periode.
Gisteren was ik al begonnen met de voorbereiding een snoeptaart met een figuur uit suikerpasta. Een echte Yoda kreeg hij. Hij was echt super tevreden en had zijn feest vandaag in de klas samen met iedereen lekker smullen van de snoeptaart. Yoda is gehavend terug gekomen plat en ik had hem anders wel wat langer willen houden. Zelf kan ik dit niet maken maar een vriendin van me doet dit als beroep en die heeft dit voor Lander gemaakt.
In de namiddag hadden we zijn verjaardagsfeest met 4 kinderen van de klas 3 jongens en 1 meisje. Lars, Kobe, Simon en Hobbes waren van de partij en het feest was een succes. De kinderen waren samen met Peter en Antonella naar hier gekomen en het ging super. We hebben samen frietjes gegeten met curryworsten en/of bitterballen. Het was een groot succes als eindhapje hebben we fruitsla en/of donuts gegeten. Tussendoor hebben we niet gesnoept al kwam Lars regelmatig vragen wanneer we donuts gingen eten. Om 15.30 was het feestje gedaan en ik was blij dat Sonja de gezinshulp er was en ze heeft heel wat gedaan. Was, haren, medicatie maar de rest was niet aan de orde. Even boodschappen tussendoor maar vooral mee zorgen dat alles inorde was voor de kids. Zelf heb ik de middag overleefd en de jongens en meisjes waren super blij Maar nu ben ik blij dat het voorbij is tot december 16 en januari 17
Ik had het gevoel dat alles weer zo elkaar opvolgde en vandaag had ik een gesprek met Ilse mn psychologe. Ik vertelde over mn weinige plannen schoolvertelling, feestjes voor de jongens want Volker en Lander zijn jarig op heel korte termijn en alles moet wat in zijn plooi vallen. Volker is vandaag jarig en is 11 jaar geworden en Lander verjaart volgende donderdag 14 januari en kan dan 8 kaarsjes uitblazen. Toch wel stoer zo 2 grote kerels in huis. Deze jongens verdienen dan ook een feestje en Volker zijn verjaardagsfeest is nu zaterdag en volgende woensdag is het Lander zijn feest en telkens komen er 4 kinderen spelen. Volker zijn feest zal overladen zijn door Legos en Lander zal een Star Wars feest krijgen al weet ik niet hoe ik dit in elkaar ga steken. Ik kan ze toch moeilijk voor de tv zetten. Ze kijken er alle 2 naar uit en 1 ding is spijtig ik vind het erg dat ik dat alleen moet dragen. Feestje, traktatie een beetje overleg zou handig en leuk. Zo kunnen de jongens voelen dat het bij ons alle 2 leeft. Maar dat is niet.
En zo loopt het zo vaak ik sta er zo vaak alleen voor. Mensen willen contact, mensen willen me buiten krijgen, mensen willen, Waarom toch mag het op mijn tempo. Ik voel iedereen in mijn nek blazen van allee Inge, allee Inge. Ik weet dat ik buiten moet komen en ja ik ga al naar de winkel en als het moet ga ik langs de bank of een stadsdienst maar dat is omdat het moet. Het is wel eens leuk om naar de winkel te gaan maar dat is het dan ook. Ik voel me al snel overbodig en weet je naar de film gaan is niet fijn want ik omdat ik blind en geen 3D zicht heb, het scherm is veel te groot en het binnenkomen van de Dolby Surround langs maar 1 zijde is echt geen leuke ervaring.
Naar het theater gaan een museumbezoek is echt niet aan Inge besteed want Inge en cultuur is echt niet te verzoenen met elkaar.
Ik ben van persoon niet haatdragend maar af en toe een beetje koppig en dat kan tegenwoordig soms lang duren.
Vorig jaar werd ik geopereerd aan mijn blaas zodat ik kan sonderen. Ik kreeg toen vaak bezoek in het ziekenhuis en ik vond dit super ok. Het brak de dag en ik kon eens over iets anders praten dan over het ziekenhuis.
Ik lag aan een baxter en een pijnpomp. De pijn viel op zich goed mee en de anesthesist maande me aan dat ik iets meer mocht duwen. Ik dacht hoe minder pijn hoe beter en hoe minder pijn hoe minder dat ik medicatie moet nemen. Maar dachten ze duidelijk anders over. Duwen als ik wakker werd, duwen na de middag nog eens tussendoor en voor het slapen gaan want slapen is genezen.
Ik had toen een vriendin al jaren en we hebben veel door spartelt samen sinds we 12 jaar waren. Ze was mijn eerste maatje sinds ik in Leuven kwam wonen. Maar toen kwam ik thuis van het ziekenhuis en ik had heel wat complicaties gehad en ik kon haar bellen thuis, op haar GSM, smsjes sturen, mails ze reageerde niet en ik werd enorm gefrustreerd ervan en op een moment was ik zo boos dat ik gebeld heb en ze was thuis en toen ben ik enorm boos geweest en heb ik gezegd hier stopt het voor mij. Je moet niet meer langs komen. Ik had zoiets van het komt steeds van 1 kant. Ik moet bellen, ik moet dingen regelen, Ik was het beu en aan de telefoon vertelde ik dit en heb de telefoon afgelegd. Kort erop heb ik een mail gestuurd via Facebook = geen reactie. Maanden later probeerde ik via haar broer en ook daar ving ik bod en op bepaald momenten dacht ik ok maar later merkte ik neen dit is niet ok. Hoe kan een mens een vriendschap van 27 jaar zomaar opgeven.
Dit jaar is dan ook mijn voornemen om haar eens te bellen. Op dit moment is ze steeds werken en ze gaat me terug bellen. Hoelang ik nu moet wachten weet ik niet maar ik denk nu ik heb het geprobeerd. Ik heb haar mama aan de lijn gehad en ik dacht dat ik een uitbrander ging krijgen maar ze was zacht en lief en ik heb ervan moeten huilen. Ik was zo zenuwachtig en het was zo een ontlading en ik dacht dit is een goede stap in de goede richting.
Wat wil je ik ben gewoon een sociaal beest en ik moet onder de mensen blijven komen en dat is nu het moeilijke voor me. De rolstoel is toch een heel obstakel en een echte rem om naar buiten te gaan. Ik voel de ogen zo priemen in mijn rug en denk dan neen ik blijf binnen.
2016 zal zo een jaar worden waar ik heel wat voornemens ga moeten waarmaken!!! Meer buiten komen Mijn sociale contacten nog meer onderhouden en me afvragen ga ik verder met die persoon of gaan we onze eigen weg Gezonde voeding Dat zijn al 3 dingen die me gaan bezighouden dit jaar naast mijn revalidatie hoop ik dat het allemaal lukt want mijn kine oefeningen blijven belangrijk.
Lieve lezers
,
Om Inge, een oud-leerlinge, een financieel hart onder de riem te steken, heb ik mij geëngageerd om 100 taarten, cakes of koekjes te bakken. De ingrediënten worden door mij gesponsord zodat de integrale opbrengst voor haar is. Hieronder vinden jullie een greep uit het aanbod. Hopelijk mag ik op jullie rekenen! Geduld zal echter een schone zaak zijn, aangezien er nog 'enkele' andere taken op mijn 'to do-lijstje ' staan! Maar ik doe mijn best en contacteer jullie als jullie bestelling klaar is.
Graag een mailtje naar hilde.deschepper@hotmail.com.
Alvast van harte dank en liefs,
Hilde
- tiramisu met chocoladestukjes (15)
- kriekentegels ( volledige bakplaat 20) - bananentaart (15)
- appelkwarktaart met kruimellaag (15)
- amandeltaart met Amaretto (15)
- speculaastaart met peer
- witte chocolade mascarpone - kwarktaart met frambozen ( 15)
- appel-bosbessentaart (met crumble) (15)
- Belgische kaastaart met appeltjes en rozijntjes (15)
- kaastaart met koekjesbodem en Baileys (15)
- feestelijke citroenkaastaart met lange vingers (15)
- Normandische appeltaart met bladerdeegbodem en crumble (12)
- kleine chocomousjes (1 voor 1 glaasje)
- glaasjes met passievruchtencrème (1 voor 1 glaasje)
- pruimengebak (12)
- speculoostaart met pure chocoladevulling (15)
- notentaart met koffieglazuur (12)
- cake met hazelnootkorst (12)
- bramentaart (15)
- meringue-rollade met framboos en passievrucht (15)
- chocolade-perentaart ((15)
- New York Cheesecake (15)
- citroencake (12)
- frangipane taart met amandel en krieken (15)
- feestelijke cupcakes (1 voor 1 cupcake)
- karnemelkcake (12)
- perencake (10) - confituurrol( 10)
- feestelijke wortelbiscuit met noten en glazuur (20)
- echte chocoladekoekjes (0,5/st)
- echte brownies met noten (1/st)
- havermoutkoekjes (0,5/st)
- Italiaanse amaretti morbidi (0,5/st)
- madeleines (0,5/st)
-vanillemaantjes (zakje 3)
-speculaas / peperkoekbrokjes( zakje 3)
- kokosrotsjes (zakje 3)
- enz, enz, enz, enz...
Neem gerust contact op met Hilde om af te spreken
hilde.deschepper@hotmail.com.
ze kan max 5 taarten per dag bakken en hou rekening het is een lieve madam en oma dus gun haar ook wat adempauze
Deze nacht bekroop me weer het gevoel dat dat ik voor heel mijn toekomst in een rolstoel zal zitten. En ik hoor en voel de berichten binnenlopen Inge je mag niet zo negatief doen. Het is ook allemaal niet zo negatief en af en toe besluipt me dit gevoel van nooit meer maar daar zit nu net mijn drive achter en begin ik te wringen en denk ik ik zal je eens laten zien wat ik kan.
Toen ik in mei 2011 aankwam in het revalidatiecentrum in Pellenberg kon ik enkel 1 vinger bewegen en de rest werkte niet mee. Ik kon mijn arm zelfs nog niet opheffen. En toen dacht ik wat ik nu niet kan kan ik over een maand wel maar die maand heb ik wel wat ruimer moeten zien en het werd meer dan een jaar. Ik wou zo graag naar het afzwaaifeest gaan van Volker in de kleuterschool maar dit was niet mogelijk omdat ik echt niets kon. Ik lag toen nog in mijn bed en in mijn benen kwam er maar geen beweging.
Rond die periode werd ik ook in een passieve rolstoel gezet door een tillift met 2 mensen van de verpleging en 2 kinesisten. Het was in het begin een marteling want het deed ongelooflijk veel pijn in mijn bekken en knieën. Er werd gesleurd en getrokken zodat ik een natuurlijke houding aangemeten kreeg. Ondersteund door kussens met daarop mijn handen hangend het was geen fraai zicht. Maar het belangrijkste was ik zat.
Er werd steeds gevraagd of ik de dagzaal ging zitten maar dat wou ik niet ik was toch wel 1 van de jongste mensen op de afdeling in Pellenberg. Er was nog een jonger meisje waar ik later de kamer mee deelde en een paar kerels en een vrouw van mijn leeftijd. Voor 1 ding ging ik in de dagzaal zitten en dat was om te eten. Je zit daar je kijkt buiten en ze steken je boterham of warme maaltijd onder je neus en hopelijk bleef mijn eten binnen.
Ik was wel iemand die met iedereen praatte maar niet op dat moment want ik was er niet klaar voor de confrontatie. Ik zat met de tv voor mijn neus te kijken naar programmas waar ik nooit zou naar kijken maar nu toch wel. Bv. een kookprogramma op Mjam! New Scandinavian Coocking een combinatie van toerisme en koken in het hoge noorden. Echt heel leuk om te kijken. Zo keek ik ook naar Johan Segers met Tot op het Bot en Tot op de Graat en Roger van Damme die de leukste en lekkerste dingen bakte. Ik heb er veel van opgestoken in theorie. Maar ik heb wel geleerd om Zweedse verse balletjes te maken en die waren zalig lekker en dat doet me eraan denken om dit nog eens te maken. Maar dan met gebakken patatjes of puree.
Maar ik moet een beetje bij de les blijven want het gaat nu over de rolstoel toen en nu. Ik ben toch geëvolueerd en ik ben blij dat ik bij mijn gedacht ben gebleven voor een manuele rolstoel en geen elektrische rolstoel. Een elektrische rolstoel dat was erover. Dat heb ik altijd gehad en ik wil niet afgeven van wat ik nog kan en met een elektrische rolstoel had ik het gevoel dat ik dit wel deed. Mijn hand gewoon een beetje naar voor brengen of naar links of rechts neen dit wou ik niet. Ik ben met een test elektrische rolstoel naar Bobbejaanland geweest en zoiets is lomp, bombastisch en neen niets voor Inge. Maar ik weet dat ik een grensgeval ben en een elektrische rolstoel maakt het me zoveel gemakkelijker omdat mijn armen niet sterk genoeg zijn om buiten te gaan. Daarom dat ik ben blijven zoeken naar een oplossingen en de Wheeldrive is er zo 1tje. Daarom blijf ik op dinsdag naar de conditietraining gaan want leven met een handicap is 1 ding maar des te meer moet je je lichaam ook verzorgen. Op tijd wat sport Gezonde voeding In mijn geval niet drinken Het niet drinken vind ik niet zo erg al zou het wel eens smaken. De sport doe ik ook met plezier maar die gezonde voeding is echt een goed voornemen voor 2016 meer fruit meer groenten en minder diepvriesmaaltijden. Ik moet ook de moeite doen om eten te maken en dat zal me wel lukken hoop ik. Ik ben blij dat ik het begin in te zien. Maar ik weet voor mezelf met alle tegenslagen die ik heb gekend geef ik niet af wat ik nog kan en wat ik kan bij winnen want eens je dit voor hebt gehad bestaat je leven uit revalideren en de dingen die je nog kan behouden. Zo kan ik nu toch stappen tussen 2 personen en kan ik staande mijn tanden poetsen en mijn haar wassen. Nu wil ik een hoge stoel kopen waar ik kan opzitten of steunen zodat ik aan het fornuis iets kan klaarmaken op een veilige manier. Nu doe ik dit vanuit de rolstoel en dat is niet steeds handig. Maar alles op zijn tijd. Eerst de Wheeldrive en dan zien we verder maar ik blijf dromen van een vrijer leven.
Vriendschap is zo een mooi maar verdomd een moeilijk woord om sommige dingen te behouden.
