Transferplank, theracane, grijptang, gewichten, antislipmatje, theraband, orthese, rolstoel, Heb ik nu echt nood aan zo een dingen? Vroeger 4 jaar en 11 maanden geleden dacht ik er nog niet aan om zo een dingen in huis te nemen. Maar ik zit er nu wel mee schrijf ik het een beetje lacherig. Is het leuk: neen, is het noodzakelijk: ja.
Alles heeft zijn doel en ze zijn het zeker waard om in huis te hebben. Op de eerste plaats is er de rolstoel. Het is een heel noodzakelijk attribuut. Stel je voor dat ik dat niet had en bestonden ze niet. Dan was ik gedoemd om in mijn bed te blijven liggen en wat kan je dan doen. Televisie kijken, radio beluisteren, lezen en rondkijken. De enigste verse lucht dat je dan inademt is de lucht als de venster open staat, geen zon die in je gezicht schijnt maar nooit meer buiten kunnen gaan dat vind ik toch wel erg. Maar ook elke keer je iets nodig hebt moet je iemand vragen. Om te eten, medicatie, drinken, Ik weet dat er mensen zijn die zo een bestaan hebben en dat vind ik heel erg. Oudere mensen maar ook jongere mensen iedereen is anders en ik ben nog geen enkele persoon met juist dezelfde aandoening als ik tegengekomen.
Gisteren was ik naar de schoenmaker met mijn jongens en gezinshulp voor mijn orthese. Die orthese die heeft me al bloed zweet en tranen gekost. Een paar nieuwe schoenen, andere schoenen kiezen en inruilen. Om dan de schoenen te laten uitzetten en dan zien dat het geen enkel nut heeft gehad. Met voet orthese en nieuwe schoen terug naar Eddy en het werd geregeld. Inge de winkel binnen trapjes zijn geen obstakel als er hulp is. Het was grappig en Eddy wou de schoen echt wel op orde hebben terwijl ik wachtte en het is gelukt uiteindelijk hebben ze het leertje eraf gedaan omdat mijn voet niet schoof. Leertje eraf de kleine verhoging eraf de schoen iets breder laten komen en we waren er. De Mensen. Het was een drukke bedoening in het kleine winkeltje en we zijn buitengekomen met minder plak en met een echte schoentrekker.
We hebben dan ook een bezoek gebracht aan de markt en Volker en Lander willen dit wel meer doen. We zijn naar huis gekomen met een kip, stokbrood, garnalen, sprotfilet en een warme wafel. Volker vroeg naar de garnalen en ik had zoiets van waarom niet het is geen snoep, het is gezond en lekker. Terwijl kocht ik ook 100gr. sprotfilet. Volker proefde dit en hij vond het niet super maar hij vond het wel lekker. Hij kan het dan ook zo beleefd zeggen. Het is wel lekker maar niet zo mijn ding en eet zijn stuk op zonder BEUH BAH te zeggen terwijl hij zijn neus optrekt. Lander is een neustrekker.
De grijptang, transferplank, antislipmatje het zijn geen noodzakelijke attributen maar ze maken mijn leven een pak handiger. Als ik iets laat vallen kan ik het oprapen. Zo ligt mijn appartement op het einde van de dag niet vol rommel waar ik niet meer bij kan. Papiertjes, een flessendop belanden dan direct in de vuilbak waar ze horen als je het niet meer nodig hebt. Het maakt het leven iets simpeler en het leuke is je moet zorgen dat ze overbodig worden.
Het antislipmatje is overbodig, transferplank gebruik ik heel zelden en de grijptang gebruik regelmatig al heb ik ze niet meer nodig om bepaalde dingen op te rapen. Platte, kleine dingen kan ik niet zelf oprapen en heb ik het ding nodig. Al ben ik blij dat ik sommige dingen niet meer veelvuldig moet gebruiken. Ik vind steeds een manier om dingen te bereiken zonder eventuele hulp van andere dingen. Ik heb mijn handen en daar maak ik graag gebruik van.
Ik wou dat ik die rolstoel achterwege kon laten en dat ik zomaar tot stand kan komen zonder hulp. Rond wandelen in huis zonder hulp dat zou al fantastisch zijn. Ik kan aan de kast tot stand komen en aan mijn bed en dan zo rond gaan in huis en op een gewone stoel gaan zitten kan ik met iemand erbij maar om dan weer tot stand te komen en verder te gaan dat lukt me niet. Het is een droom maar hopelijk een droom dat ik kan waarmaken.
Ik zou dan mijn romp beter naar voor moeten kunnen brengen en mijn knieën beter kunnen plooien maar door de ossificaties stropt alles een beetje en de kracht om me op te duwen ontbreekt me. Als ik dan eventueel sta dan heb ik een looprekje nodig of 2 krukken met 4 poten en dan ben ik eventueel vertrokken. Hopelijk krijgen ze op één of andere manier die bekken en knieën op orde want iets laten doen waar ik bepaalde handelingen zou verliezen daar doe ik niet aan mee. Ik geef niet af van wat ik kan. De pijn daar heb ik mee leren omgaan al steekt het soms wel de kop op.
Ik blijf hopen ik blijf proberen ook al weet ik het komt nooit 100% goed. Maar zoals ik schrijf ik blijf proberen kwaad kan het niet. Ik ken vele verhalen van mensen waarbij ze zeggen het komt nooit goed maar zeg nooit nooit want ik ken vele mensen die terug kunnen stappen, praten, genieten en dat is een prachtig ding bij een mens een mens blijft heel vaak doorgaan en opgeven doet hij of zij niet. Mensen zijn overlevers en die blijven vechten voor dat net ietske meer en ondertussen zoeken ze naar eventuele hulpmiddelen.
