Ik swing van de ene emotie naar de andere emotie want ik woon nu al 2 jaar zelfstandig alleen en ook al lukt het me goed en krijg ik alles geregeld het is toch een aanpassing. Zo alles alleen dragen terwijl ik dit vroeger met 2 deed. Mijn jongens die elk weekend, een groot deel van de vakanties en de woensdag verhuizen.
Ook al was het een zware beslissing ik ben blij dat ik ze gemaakt heb zo op eigen benen staan. Ik heb van mijn appartementje een gezellige nest gemaakt voor de jongens en mij. Ik ben blij dat ik kan rekenen op mijn familie en vrienden. Ik ben blij dat ik me kan smijten op mijn revalidatie. Het enigste wat ik erg vind is dat sommige mensen gewoon een deel uit mijn leven willen wissen alsof ik er niet was.
Na jaren van vriendschap bleek ik weinig waarde te hebben voor die personen en kan me dit schelen? Ja maar ook uit ervaring heb ik geleerd om die bladzijde om te slaan en gewoon verder te gaan met mijn leven. Neen, ik kan het me echt niet meer aantrekken en ik ben Inge en ik mag er zijn en ja dat is nu eenmaal met een beperking. Dat ik word afgerekend op wat ik voor heb vind ik heel zwak en zelfs een beetje zielig.
Ik ben gewoon Inge met iets meer levenservaring en nog wat extras erbij.
Ik kan het me gewoon niet meer aantrekken al doet het me verdriet en sommige dingen gaat over materiële dingen en dat kan ik gerust achter mij laten. Spijtig dat mensen dan zo reageren door zomaar herinneringen te vernietigen alsof het niets is.
Maar Inge de herinneringen die ik nu opbouw zijn herinneringen die me dierbaarder zijn. De vele spelletjes met mijn jongens, de leuke contacten met vrienden, vriendinnen en familie via multimedia en in het echt, gaan sporten, er zijn voor de mensen die me dierbaar zijn daar draait het me nu om en kiezen tussen mensen dat doe ik niet. Willen mensen me negeren, doodzwijgen of zwart praten ze doen maar want mijn tijd steek ik er niet meer in.
