Vorige nachten waren echt zwaar. Is het nu het weer of andere zaken ik vraag het me af want ik heb enorm veel pijn gehad in mijn kuiten. Bij elke beweging die ik deed kreeg ik een kramp erin en aangezien ik niet veel kan bewegen was dat om de haverklap omdat ik steeds dezelfde beweging maak.

Ik heb geprobeerd om mijn bed te kantelen zodat ik naar beneden zakte. Zo kan ik mijn voeten plat tegen de achterkant zetten en druk uitvoeren om die kuiten te stretchen. Maar ik kreeg mijn voet niet altijd plat waardoor de krampen steeds terug kwamen. Echt pijnlijk. Uiteindelijk dacht ik als ik nu ga staan langs mijn bed dan moet ik die voet wel op 90° zetten en dan verdwijnt de kramp. Ik heb dit gedaan en het lukte me ook en toen ik op de rand van mijn bed zat had ik last van een tremor in mijn linkerbeen. Been even veranderen van positie om dan weer te beginnn trillen. Daar ging mijn nachtrust. Om 6 uur heb ik een SMS gestuurd naar Lieve ik ben wakker want ik heb pijn. Lieve is dan zo een schatje en zegt ik ben daar.

Gedurende de dag was ik dan ook een votje. Ik was doodop en het enige wat ik kon denken is slaap Inge slaap. Het was zaterdag en ik ben in slaap gevallen om 8 uur tot 10 uur en toen nog een uurtje en zo goed als gans de middag ik had nochtans heel wat plannen. Het enige wat ik heb gedaan is even mijn was herhangen want mijn gezinshulp had alles op elkaar gehangen en de washandjes in een bolleke derop gelegd. Zo kan het helemaal niet drogen. Maar binnenkort is dit opgelost.

Ik heb mijn aanvraag gedaan om naar een andere dienst over te gaan. Ik heb nu een gezinshulp van het OCMW. Die zijn bij ons terecht gekomen omdat ik gezinshulp nodig had en de eerste die springt die neem je. Omdat je nu eenmaal hulp nodig hebt. De Laatste tijd ben ik niet zo tevreden maar ik heb iets te lang gezwegen omdat ik mensen ook wel kansen wil geven. Het is ook niet leuk want sinds ik hier woon heb al 13 mensen over de vloer gekregen en dat ben ik een beetje beu.

Het is ook zo dat ik gewoon vraag om rekening te houden met mijn noden. Ik weet wat ik voor heb en ik wil me er niet achter verstoppen maar ik kan het niet wegcijferen. De NAH is er nu eenmaal en na 4 jaar en 6 maanden durf ik mijn NAH te herkennen en te erkennen. Met het erkennen heb ik het heel lang moeilijk gehad. Je hebt het fysieke maar ook dat andere aspect en nu heb ik het over dat laatste. Ook al kan ik het goed uitleggen er is toch heel wat veranderd in dat hoofd van mij.

• Lawaai dat harder binnenkomt.

• Dingen sneller over het hoofd zien.

• Chaos in mijn hoofd.

• Dingen vergeten waardoor ik vaak met remiders werk en lijstjes.

• Ik moet optijd mijn rust nemen en

Ik moet vaker doseren en ik zit op een Faceboopagina van de Vlaamse Liga NAH. Het is zo wat samen delen van wat we voor hebben. We kunnen elkaar steunen maar we kunnen elkaar ook wel helpen om alles een plaats te geven en je weet ik ben niet alleen. Het ergste is geen erkenning van je omgeving krijgen. Mijn omgeving gaat gewoon soms veel te snel en kan dat tempo niet steeds volgen. Ze gaan al snel zelf invullen hoe ik iets moet doen of me zelf gaan negeren en wegblijven. Inge is zo anders geworden. Natuurlijk ben ik veranderd. Ik ben 16 maanden van huis geweest en een ik heb een hersenstaminfarct en een coma achter de rug en dan zou je als mens niet mogen veranderen. Zelf wil je dit ook niet dat veranderen want ik was best tevreden met mezelf. Ik heb mezelf terug moeten leren kennen en dat was niet altijd even aangenaam. Niet qua karakter maar gewoon ontdekken dat je bepaalde dingen niet meer kan. Het is soms heel pijnlijk. Daarom schrijf ik dit ook allemaal het is een dagboek en af en toe lees ik het eens en weet ik van waar ik kom.

Waarom sta ik daar nu ineens bij stil? Heel grappig maar het komt zomaar op in mijn hoofd en ik besef nu meer en meer Inge je moet soms eens op uwe rem duwen en hopelijk doen de mensen dat ook uit men omgeving. En tja anders razen ze je voorbij en zullen ze ooit wel eens door hebben dat ze te snel zijn gegaan.