Deze middag waren de jongens er en er is weinig gegeten vandaag. Deze avond had ik koffiekoeken op vraag van de jongens. Want op dinsdag als ik bel naar m’n kerels dan vraag ik naar hun wensen. Volker wilt steeds een Croissant en Lander een Berlijnse bol. Zelf koos ik voor stokbrood kaas met groentjes. Volker en Lander waren rond 16.30u aan het vragen wanneer gaan we eten, wanneer gaan we eten? Uiteindelijk rond 16.50u hebben ze me overhaalt. Lander heeft goed gegeten maar Volker die met gemak 2 croissants op smikkelt had al genoeg na een halve. Het is zo ik heb hem 1 volledige laten opeten en de rest heeft hij mee naar papa.

Maandag had ik niet echt zin om iets te schrijven maar ik ben mezelf zeker nog eens tegengekomen. Eerst een vooral was het 4 jaar geleden dat alles anders werd. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, de 10 weken coma en het alom bekende gevolg.

Ik was naar Pellenberg gegaan voor mijn wekelijkse training. Sabien moest een filmpje maken van de manier waarom ik stapte zogezegd zo gedaan en ik heb achteraf het filmpje bekeken en ik was er niet goed van. Het was alsof mijn lichaam apart van mijn benen functioneerden. Je staat daar met ondersteuning en dan zie je je bovenlijf en dan de benen die daar precies ‘hangen’ staan omdat het moet. Elke stap is een stap is een doordachte stap knie omhoog zwaai het onderbeen naar voor en zoek contact met je tenen en de rest van je voet contact met de grond en doe dit ook eens met je rechterbeen. Maar dat been is een been die net niet doet wat het je vraagt. Elke stap vooruit moet ik nadenken knie omhoog, zwaai,… en dat nu op film zien het is niet zo fijn. Het was confronterend om het te zien en het maakte me verdrietig maar misschien ook wel strijdvaardiger om te geraken waar ik wil geraken. Waar dat dat ook is.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

 Blijkbaar heb ik m'n eerste taak voor m'n cursus gepost was niet de bedoeling was, maar ik hou je op de hoogte van hoe het onthaald werd door mijn meester.

M’n eerste verhaal schrijf ik uit m’n hart en laat ik je binnen een complexe wereld. 2015 is het jaar waar ik al 40 jaar op deze aarde ben. Ik deed de dingen die ik graag deed ik bewoog veel en probeerde zoveel mogelijk met de fiets te doen ook al had ik een rijbewijs. Inge en haar fiets waren alom aanwezig in het Leuvense straatbeeld. Aan die fiets hing ook een fietskar en toen zaten daar 2 flinke kleuters in. Volker die ondertussen 10 jaar is en Lander die 7 jaar. In de voorbije jaren is er heel wat gebeurt, daarom dat ik aan deze cursus begonnen ben. Ik schrijf een blog en inderdaad dat zijn korte verhaaltjes en daarom wil ik mijn schrijfstijl verbeteren. Het heeft als doel dat ik bepaalde dingen van me af schrijf ergernissen, gebeurtenissen, m’n 2 kerels over alles kan je schrijven. Het is alleen een kunst om iets deftig op papier te zetten of in mijn geval op het scherm te toveren.

In 2011 is mijn leven van de ene op de andere dag veranderd. Als het ware een echt kantelmoment. Ik was ziekjes en ik had alle dingen die je hebt als je ziek bent. Ik was moe, had koorts op een moment wisten we niet meer wat te doen dus ben ik naar het ziekenhuis gegaan. 16 maanden later kwam ik daar buiten. 10 weken heb ik op intensieve gelegen, 2 weken op de mid-care dat is net als intensieve maar met minder bliepjes en dan naar een revalidatiecentrum. Bleek ik een hersenstaminfarct te hebben gehad. Alles was weggevallen mijn stem, bewegen enkel mijn emotie en beleving was nog aanwezig. M’n stem is terug gekomen voor 100% ik ben als het ware de meest luidruchtige locked in (syndroom) patiënt ooit. Ik heb terug leren bewegen van 0 te beginnen, opzitten, vingers, handen en armen. Van een full time mama ben ik naar een deeltijdse mama gegaan want m’n relatie ligt achter mij. Ik woon alleen en dat lukt weliswaar goed en m’n jongens komen graag naar de rust en zachtheid van mama. Tussendoor heb ik ook m’n therapieën om mijn levenskwaliteit te verhogen. Maar ook al heb ik een rolstoel onder m’n kont, mijn verstand werkt nog steeds 100%.

Wat ik wil leren bij deze cursus is de het opbouwen van een verhaal, maar ook de opbouw van zinnen. Een leuk verhaal verzinnen maar ook m’n dagboek (blog) op een verstandige manier opbouwen. Ondertussen doe ik de dingen die ik graag doe. Ook al heb ik graag de rust en de stilte rond me ik heb zo heb ik ook het plezier van wat geluid rond me. Een wat stevige rock kan me wel bekoren, een leuke film, bezoek van vrienden en natuurlijk mijn beste maatje Darwin de huiskat. M’n dagen beginnen vroeg ten laatste 7 uur ben ik wakker gewassen en gekleed met een beetje hulp van de verpleegster die me elke dag uit bed trommelt. M’n dag begint met wat lezen, spelen of gewoon hangen. Elke dag is er wel iets geplant kinesiste zowel thuis als in een revalidatiecentrum en op dinsdag ga ik sporten. De conditietraining die ik volg is voor personen die een beperking hebben opgelopen net als ik. We zijn met een 20 tal personen en de ene is al wat sneller dan de andere. De ene heeft een rolstoel onder zijn poep maar de andere kunnen stappen al dan niet met ondersteuning. Iedereen doet dit op eigen tempo. Best wel grappig want je wilt altijd beter voor jezelf. Na de training ben ik dan ook meestal kapot en zoals ik het zeg dan “ik ben dood” maar het is altijd leuk omdat ik heel wat mensen tegenkom die ik heb leren kennen in het revalidatiecentrum.

Mijn eerste zorg is buiten mezelf ook mijn 2 jongens. Het zijn 2 stoere binken van het 1^ste en 4^de leerjaar. Ze houden van superhelden, treinen, politie en vooral van spelen. Hier in huis maken we veel tijd voor gezelschapsspelen en ik ga er gretig op in. Dit is iets wat ik heb geleerd na mijn kantelmoment, gezellig samen met de jongens een spel spelen. Af en toe zorg ik dat ik eens alleen ben met 1 van mijn kerels. Dat is 100% genieten zowel voor hen als voor mij. Ik zie m’n jongens 4 dagen op 7 en de rest zijn ze bij hun papa want tja ik ben een meeloper en ik ben dan ook een bijna zelfstandige madam met een scheiding achter de rug. Ik ga het er ook niet expliciet over hebben want dat ligt achter me en ik leef nu mijn leven en ik ben blij dat ik die beslissing heb genomen. Alleen is het erg voor de jongens dat ze hun papa of mama niet voltijds bij hen hebben.

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Elke ochtend hetzelfde ritueel opstaan iets drinken dan vragen mag ik een koek en elke keer zeg ik geen koek voor 10 uur. Je mag een stuk fruit, brood, yoghurt of corn flakes. Ze maken er geen probleem van maar ze proberen altijd even. Vooral de grote kerel Volker kan er wat van. Lander vraagt wat mag ik eten en dan noem ik de 4 dingen en o wee als ik 1 ding vergeet dan vraagt hij bv. mag ik ook yoghurt? Ja hoor jongen wil je een yoghurt? 'Ja mama yoghurt en mag ik ook een appel'. Ik hoor het hem al zo zeggen terwijl ik de woorden neer schrijf.

De jongens zijn nu een ganse week bij me en ik moet zeggen ze zijn enorm tof. Maar soms ben ik blij dat er iemand is iemand die sommige dingen overneemt van me zoals voor het eten zorgen, boodschappen,... Oma of de gezinshulp die eten maakt, boodschappen doe ik met hen en de jongens en dan zijn Volker en Lander in hun nopjes. Ik probeer dan ook wel dingen te bakken steeds met fruit.

Tegen de avond is mijn kaars uit en probeer ik op tijd in m'n bed te schuiven en val ik samen met de jongens elk in zijn of haar bedje als een blok in slaap. Soms voor ik ga slapen komt Lander mee op mijn bed liggen en dan lees ik een verhaal en dat is samen altijd genieten. Volker wilt dit niet en dan doet hij rustig iets anders. Op het einde geven we elkaar een dikke knuffel en een nachtzoentje en dan slaap zacht Volker, Lander, Darwin en Inge. om s'morgens vroeg uit bed getrommeld te worden. Het zal nooit wennen denk ik. Maar terwijl de jongens nog even slapen geniet ik nog even van de stilte om dan te horen dag mama ik heb honger...

20-02-2015 om 10:41 geschreven door Inge  

Door omstandigheden waren Volker en Lander gisteren moeten meegaan naar de conditietraining omdat ze niet konden gaan zwemmen. Marcel had enorm veel last van z'n rug en wou zich dan ook niet overbelasten. Ik wou gaan en ik heb Volker en Lander gewoon meegenomen. Volker en Lander hebben zich aan gesloten aan mijn groepje. Samen Met Geert, een studente, Bart en Johan waren we een topteam. Er waren 4 groepjes en de dames denk ik kan je bijna op 1 hand tellen. Lander en Volker hebben meer dan hun best gedaan. Potjes verzamelen, gewichten, lopen, rollen, basket, kleuren zoeken,... Lander was de loper van dienst ze hebben zeker hun best gedaan. Lander die vond dat ik tussen de oefeningen te lang onderweg was en nam me spontaan mee. Ik had voor een koekje en een drankje gezorgd. Ik was echt trots op m'n jongens en ik was dan ook trots om ze eens te tonen aan m'n collega sporters. En dan zie je me dan ook stralen als mama. Ik weet ook dat m'n jongens dan ook super flink zijn ook al maken ze thuis wel eens ruzie Het zijn 2 schatten. Volker zat nog even op z'n poep en ineens gaf Lander hem een sjot net boven z'n poep en iedereen was even verschoten en ik heb Lander toch even de les gespeld en hij heeft flink sorry gezegd aan Volker.

Vandaag hebben we samen appelcrumble gemaakt. De bedoeling was om dit te maken met de jongens maar de jongens waren enorm goed aan het spelen dus Greet en ik hebben het beste van onszelf gegeven. Hij was lekker: krokant, niet te zoet en een lekkere kaneelsmaak. Bananentaart en/of appelflappen is het volgende. Zondag eindigen we met verse croissants.

7 dagen bij mama en nog steeds winter in het land dat wil zeggen samen dingen doen ook al voel je de lente rustig binnenwandelen.

Dit had ik nog niet verteld eergisteren voelde ik me zo dom. Ik ben blind aan 1 oog op zich niet zo een ramp maar af en toe vervelend. Maandagochtend werd ik wakker en ik had last van m'n oog, ik ging met mijn vinger richting m'n oog en ineens zat ik met heel mijn vinger in mijn oog. Ik was keihard verschoten omdat ik met m'n nagel de oogbal voelde. Het deed pijn maar vooral ik was verschoten. Als ik dit vertel aan m'n omgeving moeten ze altijd wel lachen en zeg 'tja ik had gewoon m'n vinger niet zien aankomen' Gelukkig is er geen blijvende schade.

18-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Volker 10 jaar

we waren aan het praten over van alles en nog wat en ineens zei Volker:

"Ik kan er niets aandoen ik ben te slim voor mijn soort"

hilariteit alom ten huize Inge  

17-02-2015 om 13:39 geschreven door Inge  

16-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag is het zover Lander en Volker komen lekker voor een weekje thuis bij mama en ik kijk er enorm naar uit. Ik heb een menuutje samen gesteld met lekkere dingen maar ook proevertjesdingen, zoete dingen enz. We hebben heel wat plannen waaronder zelf een ontbijt samenstellen en eventueel croissants bakken. Volker en Lander zullen pienter staan met hun koksmutsen. Vooral Volker zal dan in zijn nopjes zijn. Mijn plan is om een echte appelcrumble te maken met m’n kleine ventjes ik zie me al doen samen met hen. Volker en Lander gaan vooral mogen genieten van hun 7 dagen bij hun mama en ik ik zal op het einde van de rit bekaf zijn. Maar er is maar 1 woord dat ik ga onderstrepen we gaan genieten!!!

15-02-2015 om 17:37 geschreven door Inge  

Dit vieren we niet dit jaar J ik ben alleen thuis en kijk ik uit naar morgenavond wanneer ik mijn jongens in m’n armen kan nemen. Ik heb al leuke plannen voor de vakantie om met de jongens te doen. Ik zou graag een appelcrumble maken dat is iets voor in de week. Ook appelflappen en eventueel rijsttaart wil ik ook proberen maandag madeleine, woensdag de appelcrumble, vrijdag de rijsttaart en zondag de appelflappen. Om de dag een dessertje maken met ons drieën. Lijkt me gezellig en dan heb ik een goede motivatie om de andere dagen de jongens fruit te laten eten. Ook is fruit eten niet echt een probleem bij mijn kerels. Ook al is het een rustige dag vandaag ik kijk er enorm naar uit om mijn 2 kerels in m’n armen te sluiten en samen de week door te brengen. Over 2 weken gaan we iets leuks doen de jongens en ik. Ik hou het nog even geheim maar binnenkort ga je een uitvoerig verslag krijgen over onze avonturen.

Morgen ga ik douchen het is meer dan 2 maanden geleden, 10 weken en ik kijk er enorm naar uit. Maar met de operatie, de VAC ging dit niet maar nu is het eindelijk zo ver ik mag in douchen. Ik mag niet in bad maar een douche is ook al goed en morgen is het zover. Het gevoel van warm stromend, een goed riekend zeepje verse kleren echt zoals een paar maanden geleden waar ik op zondag in bad ging. Ik kijk er enorm naar uit.  

14-02-2015 om 18:13 geschreven door Inge  

 Sinds 2011 is het alsof m’n leven uit routine bestaat. Alle dagen lijken op elkaar, denk ik.

Ik word wakker, de verpleging komt, ik neem m’n medicatie, ik drink iets, ik lees of speel iets, kine,… Af en toe komt daar eens tussen dat ik naar Gasthuisberg moet, zoals gisteren. Met m’n gezinshulp Ilse gingen we op weg, ik had DAV geregeld als vervoer. De wonde geneest fantastisch goed het is nog een klein gaatje 1 cm en er moet geen wiek meer in. Enkel Flaminal en de punt van een kompres zodat ze kan opgroeien. Over 5 weken moet ik terug op controle. We zijn aan het afronden en dan ga ik er weer helemaal voor.

Maar de weken en weekend vloeien in elkaar. Elke ochtend sta ik tussen 6.30u en 7u op. Ik word geholpen door de verpleging, verzorging van de stomawonde, broek, trui, kousen en schoenen aandoen,… en in de rolstoel gaan zitten. Ook al doe ik dit laatste zo goed als zelfstandig. Ik ben blij dat ze er zijn mijn Lieve, mijn Patricia, mijn Michiel, Stacey, Lien, Caroline, Kathleen, Els… Die zorgen dat ik de dag deftig kan beginnen en/of eindigen.

Elke week naar Pellenberg en naar het sportkot,… Op maandag namiddag, woensdag voormiddag en vrijdag namiddag gezinshulp, dagelijks kine van Jozefien, Lisa of Annemie. De dagen vloeien in elkaar. Ik kijk bitter weinig tv, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet aan toekom om tv te kijken. Ik ben nog vaak bezig met dingen te doen maar die dingen “moeten” dan wel gedaan zijn. Zoals het schrijven van deze blog.  Ik doe dit heel graag maar soms zegt mijn hoofd neen en dan krijg ik niets op papier gezet maar dan doe ik er een paar dagen over eer ik een stukje af heb. Het ene zekere wat ik dan heb is de titel.

Maar sinds 2011 bijna 4 jaar geleden is mijn leven vrij gestructureerd geworden en dat is soms wel beangstigend. Eten om 17.30u: wat gedaan als je later moet eten? Dan eet ik veel een snack of dan laat ik m’n eten gewoon vallen. Gelukkig eet ik s’ middags iets gezond. Woensdag en in het weekend (gewoon als m’n jongens er zijn eten we vrij gezond en op regelmatige basis).

Maar zoals ik al zei de weken gaan voorbij en de dagen vloeien in elkaar de ene dag heb je veel te doen en andere dagen bijna niets maar elke dag komt er toch iemand aan huis. Ik vind het fijn als er vrienden komen en ik vind het fijn dat ik af en toe m’n rust krijg. De dagen van Inge ze zijn niet meer zoals vroeger want het is pas als je het niet meer kan dat je dingen gaat missen.

10-02-2015 om 21:22 geschreven door Inge  

Hier ben ik weer mijn weekend was weer goed gevuld Volker had een oorontsteking dat we moeten verzorgen en Lander was me er weer eentje vele knuffels en vele babbeltjes later is het zondag. Maar ik zal toch wel eens moeten stoefen over m’n 2 jongens.
Deze middag aten we cordon bleu, gebakken aardappelen en schorseneren. Het avondeten waren lekkere wafels met suiker of slagroom. Lander die niet alles graag eet trok al gekke bekken bij de melding van de groenten. We hebben afspraken gemaakt zoals we de laatste maanden vaak doen. Een half stuk vlees gelijk z’n broer want Volker is ook geen vleeseter, aardappelen en voor Volker een normale portie groenten en voor Lander een klein beetje hij moet op z’n minst proeven en hopelijk weinig commentaar. Dat laatste lukt enorm J. Lander is een echte goede proever geworden. Volker eet enorm goed alleen het vlees is een kleine zorg. Volker is een echte proever en een fijnproever en nieuwe dingen zal hij met veel plezier eens proeven.

Het was een tof weekend ook al zeggen da jongens dat ik een beetje streng ben. Ik tolereer geen geroep, ruzie, elkaar pijn doen en pesten. Je mag spelen, je mag heel graag zelfs samen spelen maar de rest hoort er niet bij. Daarbij speel ik nogal kort op de bal. We hebben en tonen respect voor elkaar.

08-02-2015 om 20:37 geschreven door Inge  

06-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

De 2^de maand van het jaar is begonnen en m’n 2 jongens zijn hier geweest tot zondag. Dat zijn me nu eens 2 zotte dozen. Gibberen, lachen, gieren en brullen al is dat laatste nu net iets erover in een kleine ruimte. Ik heb mensen boven, onder en langs links gezinnen wonen en dat geroep en getier is er soms wel over. Ik vraag me soms af of m’n buren het horen maar ik kreeg steeds een ‘niet echt’ als antwoord en mijn hoofd die veel geroep en getier niet aankan sinds de NAH in mijn leven is. Ik probeer er wel op te letten ze mogen spelen, ze mogen iets en veel zeggen maar de volumeknop moet niet volledig openstaan.  Maar zo was het dit weekend. Ze hebben hun plichtjes gedaan. Mee de taakjes doen (tafel afruimen en dingen in de vaatwasser zetten hun bord en bestek) hun speelgoed vrij goed opgeruimd,… Al was het een leuk weekend een weekend  dat weer veel te snel voorbij was. Samen hebben we een spel gespeeld ‘Schat in zicht’ Volker deed alles om Lander en mij te blokkeren maar het is hem gedeeltelijk gelukt maar Lander is met glans gewonnen. Volker is een doener en is voor de directe aanpak maar Lander denk vooruit en dat maakt dan ook z’n sterkte in dit spel. Lander vindt het ook niet erg als hij zou verliezen. Maar is dan trots als hij gewonnen is. Terwijl Volker euforisch als hij wint en diep teleurgesteld als hij verloren is. Dat is nu iets wat ik geleerd heb sinds ik in een rolstoel zit een gezelschap spelen, kleuren en knutselen met de jongens. Dit weekend hebben we het spel gespeeld, gekleurd en samen origami gemaakt. Super toch!!! Ik merk ook aan de jongens dat ze ervan genieten het babbelen over van alles en die momenten zijn super belangrijk.

Lander vroeg me om even naar Dinotopia te kijken een miniserie over dino’s. Lander kwam spontaan tegen mijn benen hangen en dat vind ik nu het ook wel een intens genieten. Ze worden te groot voor op de schoot te zitten maar toch hangen ze graag tegen je lijf. Aangezien ik geen zetel heb omdat ik er toch niet kan inzitten doen we het anders. Ze gaan in de bureaustoel zitten en we zitten super kort bij elkaar of ze zitten op de grond tegen m’n benen.

Het zijn kleine dierbare momenten die ik koester. M’n 2 kleine jongens die groot aan het worden zijn. Want toen ik rond liep waren ze nog zo klein. Volker zat in de 3^de kleuterklas en Lander zat in de instapklas. Ik heb ze toen meer dan een jaar moeten missen. Ik miste hun laatste schooldag, ik miste hun 1^ste school dag ik miste ik en nog vele andere dingen en leuk vond ik het niet. Ik was een actieve mama op school en ik probeerde te helpen waar ik kon. Een uitstap (naar het speelgoedmuseum, naar de dierentuin en de beren eten geven, een bezoek aan het park), het feest comité het was een leuke tijd. Ik denk er vaak eens aan terug niet met een wrang gevoel maar wel met het gevoel ‘ik wou dat ik het nog kon’ Ik ben nu een andere Inge en qua levenservaring zit ik al lang op een hoger niveau, spijtig. Ik heb nu een leven voor en een leven na februari ’11 het is over 3 weken 4 jaar geleden waar ik helemaal onderuitging. En nu bijna 4 jaar later hebben we dit als resultaat. Volgens mijn hoofd zit ik zowat op de grens qua revalidatie maar aan de andere kant probeer ik nog steeds dat stapje vooruit te geraken. En hopelijk is ’15 mijn jaar mijn jaar van ongelooflijke vooruitgang.

Ik zou graag meer kracht hebben in m’n armen op alle vlakken. Mijn schouder die minder vast zit, mijn hoofd dat ik  wat meer kan draaien zonder duizelig te worden. M’n arm dat ik helemaal vooruit kan steken en dan ook nog iets kan verzetten zonder zorgen. M’n arm die niet steeds een trek krijgt,… of dat mijn gevoel zou terug keren op bepaalde plaatsen bv. in mijn rechterbeen en voet. Het is niet veel gevraagd denk ik dan. Ik heb zoveel moeten opgeven nu wil ik iets terug.

02-02-2015 om 10:56 geschreven door Inge  

Voor m’n Kerst had ik een boek gekregen om te lezen. Het was een boek van Luc De Vos ‘Paddenkoppenland’. Het was een leuk boek, het las vlot en er waren herkenbare punten in. Het gaat over een kerel die groot word. Een man uit een gezin uit het Gentse net zoals ik. Een jongen met 2 grote zussen en hij had een droom, muziekkant worden. Hij trouwde kreeg 2 kinderen, scoorde 1 hit maar hij ging werken, tussendoor droomde hij en beleefde hij toch enkele fijne maar gênante momenten,… Het was fijn om te lezen.

Het deed me denken aan mijn kinderjaren die ik in Gent doorbracht. Ik woonde in een volkse buurt. Mijn herinneringen beginnen aan de Muide. Ik was kleuter en ging naar school bij de nonnen. In de klas had ik een beste vriend waarmee ik ging trouwen (het is er niet van gekomen tja we woonden te ver van elkaar). In de lagere school droeg ik een uniform blauw met wit en boven je kledij moest je een blauwe nylon schort aandoen. Ik was het zo gewoon maar als het warm was verschrikkelijk irritant. We speelden vaak op straat en op een parking wat verderop in de straat.

Aan de parking hing een bord met een grote zin ‘dit is geen speelplein voor kinderen’. Mijn zussen en broer met een paar vrienden van de buurt hadden op de G van geen een sticker geplakt. Zodat er op het bord kwam te staan ‘dit is een speelplein voor kinderen’. Dat was lachen, het gebeurt dat ik er soms aan terug denk, dan begin ik spontaan te glimlachen. In de zomer zaten de mama’s en papa’s samen buiten te kaarten of te praten terwijl het jong geweld bleef spelen groot met klein iedereen door elkaar. Schipper mag ik overvaren, dikke Bertha, tikkertje maar ook voetballen. Daar in de straat en op de parking heb ik leren fietsen. Het was er zo fijn. Toen eind de jaren 70 en begin de jaren 80 woonden er al heel wat Turken maar dit was toen al een 2^de generatie en niemand stoorde zich eraan en racisme was toen geen werkwoord. De meeste deden zoals jij en ik enkel de mama’s en de oma’s droegen een hoofddoek. Er kwamen Turkse winkels met groenten en fruit en ons mama ging af en toe daar naar de winkel. Enkele jaren later verhuisden we in de buurt van het Van Beverenplein en weer zaten we in een volkse buurt met veel gezinnen van allerlei landen. Ik had er een leuke tijd en ik was een vrolijk kind. Wat nu nog is ook al zit ik in een rolstoel na een rot tijd ben ik geen verbitterd persoon. Ook al zijn er heel wat tranen gevloeid en kon ik de situatie niet vatten. Ik ben er door en ik kan al eens lachen met de situatie.

In 1987 zijn we naar Leuven verhuisd en ik heb enorm veel tranen gelaten. Alles moest ik terug opbouwen. Ik ging net naar de middelbare school, moest nieuwe vrienden maken en ik moest mijn omgeving leren kennen want ik kende hier niets.

Het openbaar vervoer was een ramp want je moest een uitstap plannen want je had maar om 20 à 30 minuten een bus. In Gent had je om de 7 minuten een bus of een tram. ik heb toen geleerd om veel met de fiets te doen. Het heeft heel wat jaren geduurd eer ik me hier thuis voelde.

Ik wou lang terug keren naar Gent maar neen terug opnieuw een vriendenkring opbouwen dat hield me tegen. Ik ben blij dat ik hier nog woon. ‘Zo slecht is Leuven niet’.

Elk jaar Markt Rock in Leuven, Rock Werchter was niet zover enkel een bus nemen en dan 5 minuten stappen naar huis of als je de juiste vrienden had dan gingen we met de auto. We hebben leuke cafekes op de Oude Markt te Leuven waar ik of we eens naartoe gingen. Walibi was maar 1 trein nemen, fuiven in Aarschot was super leuk. Ik amuseerde me wel hier. M’n eerste lief, m’n (ex)man waar ik heel leuke dingen mee heb gedaan en waarvan er nu 2 fantastische kerels zijn. Ik ben een Leuvenaar geworden met af en toe een Gentse tongval. Ook al ben ik goed geïntegreerd terug gaan doe ik niet. Soms ga ik eens terug naar Gent en dan snuif ik de geur even op. Ik ga dan op bezoek bij familie maar sinds ik in een rolstoel zit ben ik niet meer in de stad geweest. Alleen een beschermde omgeving van bij tantes heb ik gedaan en naar het centrum gaan dat vind ik er net nog iets der over. Stel je voor dat ik vast geraak in een tramspoor? Gent is ook zo groot tegenover Leuven dat een gewoon provinciale stadje is met een station met daarvoor een winkelstraat dat eindigt op een kerk. 2 winkelstraten heeft Leuven waarvan de ene helft weinig functie heeft. Op weekdagen en tijdens het academiejaar is het best druk met de studenten maar tijdens de vakanties is het hier iets te rustig. Ik ga graag eens naar Gent maar ik kom ook graag terug naar m’n thuis in Leuven.

30-01-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag  was ik uitgenodigd door de dienst thuiszorg van het OCMW. Dat is de dienst die zorgt voor m’n gezinshulp. Elk jaar is er een feest voor de gezinshulpen en eind vorig jaar hadden ze gevraagd aan verschillende cliënten of ze wilden meewerken aan een filmpje. Er werd een interview afgenomen en er werd een montage gemaakt over het reilen en zeilen van de gezinshulp bij de mensen thuis. Zo ook ik heb meegewerkt. Vandaag was er dus een kleine bedanking voor de mensen die meegewerkt hebben. Het filmpje werd getoond en er werd koffie en taart geserveerd. Ik was de jongste van de bende. Na het filmpje werd er wat nagepraat over de thema’s. Ik was de jongste van de bende en ik was een beetje te laat omdat ik wat was blijven praten met m’n ma en haar breiclubje. Het was leuk om eens te horen wat een persoon zegt en denkt over de gezinshulpen ook van de andere mensen. 1 voor 1 zijn al de mensen blij dat er iemand over de vloer komt om even te helpen ‘de gezinshulp’  want dan kunnen de mensen toch wel weer wat langer alleen wonen of zelfstandig wonen.

Ik zei ook dat m’n gezinshulp vaak een aanvulling is voor m’n handen. Zeker als ik niet boven aan de kast kan om af te stoffen of iets weg te zetten, de grond te poetsen of mee m’n haren wast omdat het zelf doen niet meer lukt. De gezinshulp het is een beroep waar vaak op neergekeken word maar het is een mooi beroep als je graag voor mensen zorgt.

29-01-2015 om 20:12 geschreven door Inge  

Sinds gisteren waren m'n kerels in huis. Het was geen school vandaag, pedagogische studiedag. Het is een dag dat de juffen ook naar school gaan volgens Lander. We hebben samen stokbrood en croissants gegeten. Ik koop niet rap brood omdat brood hier bijna niet op geraakt. Als ik brood eet met de jongens worden er meestal 8 bokes van gegeten en de rest beland in de vuilbak. Zonde natuurlijk. Stokbrood word goed gegeten met kaas en andere dingen. Vandaag mocht Lander iets lekkers kiezen uit de winkel. Geen koek of snoep maar siroop was zijn keuze. In het weekend zal dus de pot opengedaan worden en dan zien we hoelang we ermee doen met zo een pot.

Het was een super dag vandaag de jongens zijn enorm leuk geweest, ze ruimden op met wat ze gespeeld hebben en vandaag had ik bezoek van een vriend des huizes Dominique en die kwam dan ook mee-eten deze middag. Volker was helemaal Volker en hij was 'ober' van de dag. hij verklede zich met z'n Jeroen Meusschort. Hij was super trots. Lander die dekte mee de tafel met servetten messen, borden, vorken,... ze waren echt super. Volker legde ook uit dat hij niet mocht drinken terwijl we aten maar als er bezoek was maakte mama een uitzondering. 

Deze middag is tante An ook binnen gevlogen met haar jongens. Het was leuk de jongens zijn om beurt op de pc geweest voor Marvel te spelen en voor de rest speelden ze allemaal veel op zichzelf.  Enkel op de pc speelden ze in duo.

Nu ben ik toch wel moe en daarom dit korte berichtje morgen beter en meer hoop ik.

28-01-2015 om 21:32 geschreven door Inge  

Vandaag stond ik op met volle moed want het zou de laatste keer zijn dat ik met de VAC naar Gasthuisberg ben geweest. Gepakt en gezakt vertrok ik met de buikband,  valies waar de VAC in thuishoort, oplader, extra spons en 2 extra opvangbekers. Onder het goedkeurende oog van Carl werd er besloten om de VAC te laten voor wat het is. De verpleging was toch wel ‘happy’ voor mij. Er breekt een tijd van rust aan. Elke dag is er een wondverzorging met zalf Flaminalzalf en wiek. De wiek zal niet zolang zijn maar het gat is te klein voor een spons en te groot om het zo te laten. De wond moet opgroeien en mag zeker niet dichtvallen. Als de wonde dichtvalt dan is de kans reëel dat er een ontsteking onder komt en dat willen we zeker niet.

Maar het geluk dat de VAC weg is na 5 weken amai. Volker en Lander zullen ook wel blij zijn. Geen gepruttel, ronkende of piepgeluiden meer. S’ nacht zette ik de boel soms even af om gewoon wat rust te creëren. Binnen 14 dagen moet ik terug langs functiemeting om de wonde te laten nakijken en over 2 maanden ga ik langs professor De Ridder voor een toch wel laatste controle op dit moment. Tegen dan is alles terug op z’n plek en kan ik denken aan m’n volgende stap naar verbetering. De ossificaties in mijn bekken en knieën.  

We zijn er nog niet maar ik ga voor het comfort van mijn lichaam. Mijn lichaam werkt niet meer voor 100% maar ik vind wel dat ik mijn lichaam het maximum aan comfort mag schenken.

27-01-2015 om 18:06 geschreven door Inge  

Ik had er lang naar uitgekeken maar vandaag mocht en kon ik terug naar Pellenberg. Ik zag er enkele oude bekenden Peter, Sabien heel kort, Vera, Martine,…

Met een klein hart ging ik in het busje van DAV richting Pellenberg. Ik ben toen me gaan inschrijven en het is nog steeds dezelfde routine die ik moet volgen. Hop naar het 2^de verdiep. Eerst even langs de opnamedienst waar Vera en Martine werken voor een update van het reilen en zeilen van Inge en haar 2 jongens. De operatie, de VAC er was heel wat babbelvloeistof.

Dan richting Peter en Sabien. Sabien was er niet direct maar ze is even binnengesprongen. Ik ben op de Nu-step geweest en het plooien van m’n rechterknie ging niet zo goed. De statafel ging ok. Ik was best wel trots op m’n prestatie na zo een lange tijd. Sabien had andere verplichtingen en die heb ik maar in een vlucht gezien.

Maar Peter en Liesbeth hebben me goed op weg geholpen. Ook al had ik wel medelijden met Peter. Hij kreeg het ene na het andere vieze woord naar zijn hoofd geslingerd.

Naar Pellenberg gaan het is altijd een beetje thuiskomen. Heel raar het is een heel bekende plek voor me ik ken er bijna elk hoekje elk kantje, ook al waren ze aan het verbouwen ik blijf m’n weg wel vinden.

26-01-2015 om 18:37 geschreven door Inge  

24-01-2015 om 19:19 geschreven door Inge  

Het is bijna zover het einde is in zicht van het VAC-tijdperk. De wonde is heel goed aan het opgroeien en er zit maar een kleine 5 cm spons in de wonde als het al zoveel is. Er ligt zelfs een extra stukje spons op om toch aan de zuigkracht te kunnen voldoen en ik moet pas volgende week terug op controle en vandaag was het de laatste keer dat er een spons werd ingestoken. Maandag kan ik terug m'n revalidatie aanpakken in Pellenberg. Sta-tafel, Nu-step en eventueel stappen met ondersteuning. Heel raar maar ik kijk er enorm naar uit. Ik wou Sabien iets laten weten maar ze was niet op dienst deze middag. Maandag zal het een grote verrassing zijn als ik daar ineens op de stoep sta of op de gang. Ik zal ook Vera een bezoekje brengen.

Nu zijn  mijn 2 kerels er en we hebben lekker pizza gegeten van de Pizza Hut. M'n 2  zijn er verzot op en daarom eten we dat soms eens om 2 - 3 maanden. Het is snel, lekker en een beetje ongezond maar de volgende dagen maken we lekker en gezond eten met vlees, groenten en patatjes.

23-01-2015 om 19:14 geschreven door Inge  

Het is donderdagochtend en ik zit hier aan de pc en ik denk nu maak ik werk van de blog.

De verjaardagsfeestjes:

Ik stond op en ik had 38.3°c koorts en ik voelde me ongelooflijk slecht. Oh nee de jongens hun verjaardagsfeest. Ik vertelde aan de jongens mama is ziek misschien moeten we de feestjes uitstellen. Volker vond dit geen leuk idee en toen heb ik m’n knop omgedraaid en zijn we er voor gegaan. Want een feestje annuleren was ‘not done’ volgens Volker.

De jongens hadden elk 3 kindjes van de klas uitgenodigd, s ’morgens Volker zijn feest en in de namiddag Lander zijn feest.

Ik had de dokter van wacht gebeld voor een huisbezoek en dat viel goed mee. Met m’n 39°c was het toch wel heftig. Een luchtwegeninfectie en dat wil zeggen antibiotica en veel rust. Niet zo handig met een feestje onder je dak. J

Volker had croissants gekozen om te eten en Lander pannenkoeken. In de voormiddag was er een vriendin om te helpen en in de namiddag heb ik oma opgetrommeld. Tot 15.30u heb ik het volgehouden en dan ben ik mijn bed ingegaan en heb ik gerust. Oma heeft de jongens nog een pannenkoek gegeven om te eten en iets om te drinken en het was snel 16.30u. Toen de bel ging van de papa’s die de jongens kwamen ophalen heb ik alles gemist. Ik sliep als een roos en je kon een bom doen ontploffen en ik denk dat ik ze niet gehoord zou hebben. Ik ben blijven liggen tot 7 uur  in de ochtend. Ik ben enkel wakker geweest met de verpleging 15 minuutjes en om even de avond te regelen voor de jongens. Brecht is komen logeren en heeft gebabysit op de jongens. Oma is in de loop van de avond vertrokken maar dit heb ik niet gehoord. Volker is een paar keer komen zeggen ‘mama heb je dit nodig, wil je water, wil je iets eten’ ze waren zo lief m’n jongens. Maar telkens moest ik ze teleurstellen. L

Mijn stem deed raar weg terug weg en zo ging dit een ganse dag. Volker Lander en ik heb afgesproken dat Domien, Dries, Itse Benjamin, Jonathan, Simon, Stan en Sumon eens mogen komen spelen als mama genezen is. Volker en Lander vonden dit een super idee.

Vooral Volker ziet die 2^de speelbeurt wel zitten want Lander zat met Jonathan voor de pc en dat werkte als een magneet voor de anderen terwijl Volker echt wou spelen. Lander wou in de namiddag een film kijken met z’n vrienden ‘Toy Story 2’ 90 minuten een activiteit. Ik had van alles geplant maar er is niets van in huis gekomen. Het belangrijkste was dat Volker en Lander een toffe dag hadden en dat is toch wel voor 75% gelukt. Spijtig dat ik ziek was.

Het was een geslaagde dag ...

22-01-2015 om 12:07 geschreven door Inge