Vandaag
stond ik op met volle moed want het zou de laatste keer zijn dat ik met de VAC
naar Gasthuisberg ben geweest. Gepakt en gezakt vertrok ik met de buikband, valies waar de VAC in thuishoort, oplader,
extra spons en 2 extra opvangbekers. Onder het goedkeurende oog van Carl werd
er besloten om de VAC te laten voor wat het is. De verpleging was toch wel happy
voor mij. Er breekt een tijd van rust aan. Elke dag is er een wondverzorging
met zalf Flaminalzalf en wiek. De wiek zal niet zolang zijn maar het gat is te
klein voor een spons en te groot om het zo te laten. De wond moet opgroeien en
mag zeker niet dichtvallen. Als de wonde dichtvalt dan is de kans reëel dat er
een ontsteking onder komt en dat willen we zeker niet.
Maar het
geluk dat de VAC weg is na 5 weken amai. Volker en Lander zullen ook wel blij
zijn. Geen gepruttel, ronkende of piepgeluiden meer. S nacht zette ik de boel
soms even af om gewoon wat rust te creëren. Binnen 14 dagen moet ik terug langs
functiemeting om de wonde te laten nakijken en over 2 maanden ga ik langs
professor De Ridder voor een toch wel laatste controle op dit moment. Tegen dan
is alles terug op zn plek en kan ik denken aan mn volgende stap naar
verbetering. De ossificaties in mijn bekken en knieën.
We zijn er
nog niet maar ik ga voor het comfort van mijn lichaam. Mijn lichaam werkt niet
meer voor 100% maar ik vind wel dat ik mijn lichaam het maximum aan comfort mag
schenken.
|