Gisteren keek ik naar een programma op Eén. Het was Via Annemie over de intensieve zorgen in Uz Gasthuisberg in Leuven. Zelf heb ik er een 10 tal weken verbleven op de MIG A of B -intensive. 10 weken heb ik gevochten voor wat ik nu heb en wie ik ben. De dokter die in beeld kwam was ook de dokter die mij volgde. Toen hij vertelde dat 1 op 6 personen kwam te overlijden greep me dat wel wat aan. OK dan overleven er 5 personen maar het lijkt me toch enorm veel op 100 mensen is dit ongeveer 16 of 17 mensen die komen te overlijden. Zelf ben ik na 10 weken wakker geworden en gelukkig weet ik er niet veel meer van, ik wou toch we eens weten hoe het daar was. De bliepjes, de buisjes ook in de keel amai. Gelukkig weet ik er niets meer van. Maar ik heb gekeken om gewoon eens te kijken hoe ze daar werken. Ik weet hoe ze werken op de mid-care en op een gewone kamer tot een kamer op revalidatie. Maar van intsievie de MIG weet ik niets meer. De canule heb ik nog iets langer gedragen tot net voor ze me naar Pellenberg stuurde. Zaten er fluimen dan gingen ze met een soort buisje in mijn keel om het weg te zuigen. Leuk was het niet. Het was geen leuk gevoel maar ik liet het gewoon over mij gaan. Ik weet dat ze tot het uiterste gaan om je in leven te houden. Gasthuisberg dat is me nu eens een top ziekenhuis. Als ik nu verder kijk dan dat m'n neus lang is dan denk ik 'als je ziek bent dan moet je naar 1 plek gaan Uz Gasthuisberg. Ik denk moest ik in dat andere ziekenhuis had gelegen in Leuven dan was ik dood geweest of erger nog helemaal van de wereld. Ik heb nu nog de kunst om te praten, mee te leven,... alleen bewegen hingt wat achterop.

We hebben samen gevochten als een team. Achterna heeft m'n zus me nog eens meegenomen naar daar en om eerlijk te zijn ik kon niet rap genoeg weg zijn. Ik voelde me echt enorm slecht hierbij. Ik moest gaan dag zeggen en dank u zeggen aan mensen die ik niet eens kende en dan nog wel in een rolstoel die ik nog gewoon moest worden. Ik heb het opgenomen en volgende week ga ik waarschijnlijk nog eens kijken om de andere dingen eens te zien de dingen die ze zo effe terloops hebben gezegd. Het is zo een complex thema om in 1 keer te vatten. De dokters zeiden ook dat ongeveer 3 keer per week moeten beslissen of ze doorgaan met de behandeling. Moest ik toen hebben moeten kiezen tussen leven of dood dan had ik waarschijnlijk stop gezegd maar mijn lichaam en m'n geest hebben gekozen om te leven en daar ben ik enorm blij mee. Uiteindelijk kan ik nu babbelen als de beste, kan ik heel wat dingen wel en vooral voor alles is een oplossing. Ik ben al een heel eind gekomen.