Deze middag waren de jongens er en er is weinig gegeten vandaag. Deze avond had ik koffiekoeken op vraag van de jongens. Want op dinsdag als ik bel naar m’n kerels dan vraag ik naar hun wensen. Volker wilt steeds een Croissant en Lander een Berlijnse bol. Zelf koos ik voor stokbrood kaas met groentjes. Volker en Lander waren rond 16.30u aan het vragen wanneer gaan we eten, wanneer gaan we eten? Uiteindelijk rond 16.50u hebben ze me overhaalt. Lander heeft goed gegeten maar Volker die met gemak 2 croissants op smikkelt had al genoeg na een halve. Het is zo ik heb hem 1 volledige laten opeten en de rest heeft hij mee naar papa.

Maandag had ik niet echt zin om iets te schrijven maar ik ben mezelf zeker nog eens tegengekomen. Eerst een vooral was het 4 jaar geleden dat alles anders werd. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, de 10 weken coma en het alom bekende gevolg.

Ik was naar Pellenberg gegaan voor mijn wekelijkse training. Sabien moest een filmpje maken van de manier waarom ik stapte zogezegd zo gedaan en ik heb achteraf het filmpje bekeken en ik was er niet goed van. Het was alsof mijn lichaam apart van mijn benen functioneerden. Je staat daar met ondersteuning en dan zie je je bovenlijf en dan de benen die daar precies ‘hangen’ staan omdat het moet. Elke stap is een stap is een doordachte stap knie omhoog zwaai het onderbeen naar voor en zoek contact met je tenen en de rest van je voet contact met de grond en doe dit ook eens met je rechterbeen. Maar dat been is een been die net niet doet wat het je vraagt. Elke stap vooruit moet ik nadenken knie omhoog, zwaai,… en dat nu op film zien het is niet zo fijn. Het was confronterend om het te zien en het maakte me verdrietig maar misschien ook wel strijdvaardiger om te geraken waar ik wil geraken. Waar dat dat ook is.