Voor m’n Kerst had ik een boek gekregen om te lezen. Het was een boek van Luc De Vos ‘Paddenkoppenland’. Het was een leuk boek, het las vlot en er waren herkenbare punten in. Het gaat over een kerel die groot word. Een man uit een gezin uit het Gentse net zoals ik. Een jongen met 2 grote zussen en hij had een droom, muziekkant worden. Hij trouwde kreeg 2 kinderen, scoorde 1 hit maar hij ging werken, tussendoor droomde hij en beleefde hij toch enkele fijne maar gênante momenten,… Het was fijn om te lezen.

Het deed me denken aan mijn kinderjaren die ik in Gent doorbracht. Ik woonde in een volkse buurt. Mijn herinneringen beginnen aan de Muide. Ik was kleuter en ging naar school bij de nonnen. In de klas had ik een beste vriend waarmee ik ging trouwen (het is er niet van gekomen tja we woonden te ver van elkaar). In de lagere school droeg ik een uniform blauw met wit en boven je kledij moest je een blauwe nylon schort aandoen. Ik was het zo gewoon maar als het warm was verschrikkelijk irritant. We speelden vaak op straat en op een parking wat verderop in de straat.

Aan de parking hing een bord met een grote zin ‘dit is geen speelplein voor kinderen’. Mijn zussen en broer met een paar vrienden van de buurt hadden op de G van geen een sticker geplakt. Zodat er op het bord kwam te staan ‘dit is een speelplein voor kinderen’. Dat was lachen, het gebeurt dat ik er soms aan terug denk, dan begin ik spontaan te glimlachen. In de zomer zaten de mama’s en papa’s samen buiten te kaarten of te praten terwijl het jong geweld bleef spelen groot met klein iedereen door elkaar. Schipper mag ik overvaren, dikke Bertha, tikkertje maar ook voetballen. Daar in de straat en op de parking heb ik leren fietsen. Het was er zo fijn. Toen eind de jaren 70 en begin de jaren 80 woonden er al heel wat Turken maar dit was toen al een 2^de generatie en niemand stoorde zich eraan en racisme was toen geen werkwoord. De meeste deden zoals jij en ik enkel de mama’s en de oma’s droegen een hoofddoek. Er kwamen Turkse winkels met groenten en fruit en ons mama ging af en toe daar naar de winkel. Enkele jaren later verhuisden we in de buurt van het Van Beverenplein en weer zaten we in een volkse buurt met veel gezinnen van allerlei landen. Ik had er een leuke tijd en ik was een vrolijk kind. Wat nu nog is ook al zit ik in een rolstoel na een rot tijd ben ik geen verbitterd persoon. Ook al zijn er heel wat tranen gevloeid en kon ik de situatie niet vatten. Ik ben er door en ik kan al eens lachen met de situatie.

In 1987 zijn we naar Leuven verhuisd en ik heb enorm veel tranen gelaten. Alles moest ik terug opbouwen. Ik ging net naar de middelbare school, moest nieuwe vrienden maken en ik moest mijn omgeving leren kennen want ik kende hier niets.

Het openbaar vervoer was een ramp want je moest een uitstap plannen want je had maar om 20 à 30 minuten een bus. In Gent had je om de 7 minuten een bus of een tram. ik heb toen geleerd om veel met de fiets te doen. Het heeft heel wat jaren geduurd eer ik me hier thuis voelde.

Ik wou lang terug keren naar Gent maar neen terug opnieuw een vriendenkring opbouwen dat hield me tegen. Ik ben blij dat ik hier nog woon. ‘Zo slecht is Leuven niet’.

Elk jaar Markt Rock in Leuven, Rock Werchter was niet zover enkel een bus nemen en dan 5 minuten stappen naar huis of als je de juiste vrienden had dan gingen we met de auto. We hebben leuke cafekes op de Oude Markt te Leuven waar ik of we eens naartoe gingen. Walibi was maar 1 trein nemen, fuiven in Aarschot was super leuk. Ik amuseerde me wel hier. M’n eerste lief, m’n (ex)man waar ik heel leuke dingen mee heb gedaan en waarvan er nu 2 fantastische kerels zijn. Ik ben een Leuvenaar geworden met af en toe een Gentse tongval. Ook al ben ik goed geïntegreerd terug gaan doe ik niet. Soms ga ik eens terug naar Gent en dan snuif ik de geur even op. Ik ga dan op bezoek bij familie maar sinds ik in een rolstoel zit ben ik niet meer in de stad geweest. Alleen een beschermde omgeving van bij tantes heb ik gedaan en naar het centrum gaan dat vind ik er net nog iets der over. Stel je voor dat ik vast geraak in een tramspoor? Gent is ook zo groot tegenover Leuven dat een gewoon provinciale stadje is met een station met daarvoor een winkelstraat dat eindigt op een kerk. 2 winkelstraten heeft Leuven waarvan de ene helft weinig functie heeft. Op weekdagen en tijdens het academiejaar is het best druk met de studenten maar tijdens de vakanties is het hier iets te rustig. Ik ga graag eens naar Gent maar ik kom ook graag terug naar m’n thuis in Leuven.

Hey Inge,

Als ik je beschrijving zo hoor dan woont ons Maartje nu in de buurt waar je opgegroeid bent.

Ze gaat een Gentse worden met een Leuvense tongval.

Vanuit haar studio heeft ze zicht op de Muidebrug en over haar deur is een grote parking.

Ja dat gaat zo, soms moet je verhuizen voor je werk!

Trouwens, ik geniet van je blog.

03-02-2015 om 17:47 geschreven door Lieve