De 2^de maand van het jaar is begonnen en m’n 2 jongens zijn hier geweest tot zondag. Dat zijn me nu eens 2 zotte dozen. Gibberen, lachen, gieren en brullen al is dat laatste nu net iets erover in een kleine ruimte. Ik heb mensen boven, onder en langs links gezinnen wonen en dat geroep en getier is er soms wel over. Ik vraag me soms af of m’n buren het horen maar ik kreeg steeds een ‘niet echt’ als antwoord en mijn hoofd die veel geroep en getier niet aankan sinds de NAH in mijn leven is. Ik probeer er wel op te letten ze mogen spelen, ze mogen iets en veel zeggen maar de volumeknop moet niet volledig openstaan.  Maar zo was het dit weekend. Ze hebben hun plichtjes gedaan. Mee de taakjes doen (tafel afruimen en dingen in de vaatwasser zetten hun bord en bestek) hun speelgoed vrij goed opgeruimd,… Al was het een leuk weekend een weekend  dat weer veel te snel voorbij was. Samen hebben we een spel gespeeld ‘Schat in zicht’ Volker deed alles om Lander en mij te blokkeren maar het is hem gedeeltelijk gelukt maar Lander is met glans gewonnen. Volker is een doener en is voor de directe aanpak maar Lander denk vooruit en dat maakt dan ook z’n sterkte in dit spel. Lander vindt het ook niet erg als hij zou verliezen. Maar is dan trots als hij gewonnen is. Terwijl Volker euforisch als hij wint en diep teleurgesteld als hij verloren is. Dat is nu iets wat ik geleerd heb sinds ik in een rolstoel zit een gezelschap spelen, kleuren en knutselen met de jongens. Dit weekend hebben we het spel gespeeld, gekleurd en samen origami gemaakt. Super toch!!! Ik merk ook aan de jongens dat ze ervan genieten het babbelen over van alles en die momenten zijn super belangrijk.

Lander vroeg me om even naar Dinotopia te kijken een miniserie over dino’s. Lander kwam spontaan tegen mijn benen hangen en dat vind ik nu het ook wel een intens genieten. Ze worden te groot voor op de schoot te zitten maar toch hangen ze graag tegen je lijf. Aangezien ik geen zetel heb omdat ik er toch niet kan inzitten doen we het anders. Ze gaan in de bureaustoel zitten en we zitten super kort bij elkaar of ze zitten op de grond tegen m’n benen.

Het zijn kleine dierbare momenten die ik koester. M’n 2 kleine jongens die groot aan het worden zijn. Want toen ik rond liep waren ze nog zo klein. Volker zat in de 3^de kleuterklas en Lander zat in de instapklas. Ik heb ze toen meer dan een jaar moeten missen. Ik miste hun laatste schooldag, ik miste hun 1^ste school dag ik miste ik en nog vele andere dingen en leuk vond ik het niet. Ik was een actieve mama op school en ik probeerde te helpen waar ik kon. Een uitstap (naar het speelgoedmuseum, naar de dierentuin en de beren eten geven, een bezoek aan het park), het feest comité het was een leuke tijd. Ik denk er vaak eens aan terug niet met een wrang gevoel maar wel met het gevoel ‘ik wou dat ik het nog kon’ Ik ben nu een andere Inge en qua levenservaring zit ik al lang op een hoger niveau, spijtig. Ik heb nu een leven voor en een leven na februari ’11 het is over 3 weken 4 jaar geleden waar ik helemaal onderuitging. En nu bijna 4 jaar later hebben we dit als resultaat. Volgens mijn hoofd zit ik zowat op de grens qua revalidatie maar aan de andere kant probeer ik nog steeds dat stapje vooruit te geraken. En hopelijk is ’15 mijn jaar mijn jaar van ongelooflijke vooruitgang.

Ik zou graag meer kracht hebben in m’n armen op alle vlakken. Mijn schouder die minder vast zit, mijn hoofd dat ik  wat meer kan draaien zonder duizelig te worden. M’n arm dat ik helemaal vooruit kan steken en dan ook nog iets kan verzetten zonder zorgen. M’n arm die niet steeds een trek krijgt,… of dat mijn gevoel zou terug keren op bepaalde plaatsen bv. in mijn rechterbeen en voet. Het is niet veel gevraagd denk ik dan. Ik heb zoveel moeten opgeven nu wil ik iets terug.