11 uur in de voormiddag het is rustig warm en een feestdag. Lieve was weer vroeg paraat 6.30uur. Ook al lag ik al vroeg in m’n bed 20.30 - 21u heb ik niet gezien. Ik ben 1 keer een kwartiertje wakker geweest en ben dan als een blok in slaap gevallene. Ik heb Lieve niet horen binnen komen. Het had me deugd gedaan maar 6.30 is toch vroeg ze ne.

Ik wou het gisteren schrijven maar mijn kaars was uit. Ik had gisteren een afspraak met een lotgenoot. Het was al heel lang geleden dat we elkaar gezien hadden en amai dat was spannend en leuk. Ik heb een boeket bloemen gekregen amai mooi. Ik was kei geflatteerd, het is echt wel heel lang geleden dat ik zo een mooi boeket bloemen had gekregen. Een boeket met 1 roos en dan roze en paarse Gerbera’s. Het had niet gemoeten maar het is altijd wijs om een boeketje te krijgen, gelukkig had ik een vaas gekocht in de Ikea 2 weken geleden.

Ik heb genoten van het bezoek maar het was echt vermoeiend. Ik was blij dat het half 7 was en dat de kaarsjes uit waren en dat we afscheid konden nemen. Ik ben geen kusser dus was een hand schudden al meer dan ok. Vandaag is het maandag en de hemel trok helemaal toe en het werd donker. Het begon te regen, donderen en te bliksemen. Het was kort maar hevig. Ze zeggen dat er nog op komst is maar het is moeilijk te geloven.

2 keer is mijn licht uitgegaan vandaag dus ga ik het nog rustig houden vandaag een spelletje, wat tv kijken en hangen en voor de rest niets. Nu ja dat slapen kan te maken hebben met de medicatie die ik neem. De verhoging van die spierverslapper zou wel eens kunnen denk ik nog een week uitkijken van wat en hoe en dan zie ik wel want dan komt de dokter langs.

Ik vind het leuk als ik afspreek met mensen die ik ken en zoals nu heb ik mijn vrienden echt leren kennen. Er zijn mensen bijgekomen maar er zijn ook mensen weggevallen. Maar zoals het spreekwoord zegt “want in de nood leer je immers je vrienden kennen” ik dacht altijd dat het een fabeltje was maar neen het is echt wel zo. Er zijn mensen die daarom m’n deur niet plat lopen en dat moet ook niet maar die laten op een regelmatige basis iets van zich horen. Mensen waarmee ik via Facebook contact had en die dan op bezoek zijn beginnen komen en nu nog steeds langs komen of van zich laten horen. Anderen zie je om de zoveel tijd en dan loopt het minder en dan loopt het echt slecht en dan hoor je ze echt niet meer. Ik zal fouten gemaakt hebben en ik zal ook wel gemeen geweest zijn, maar stel je maar eens voor dat ze je op een dag zeggen Inge je leven is voorbij (want zo voelde het) dan mag eens niet eens vervelend doen? Inge je kan niet meer stappen (toch niet zonder ondersteuning) je bent blind en doof aan 1 kant en dat onder de noemer NAH waarbij je zichtbare hebt en het niet zichtbare. Het is zo dat als je NAH hebt dat er heel wat veranderd in je hoofd. Eerst heb je de verwerking van wat er gebeurt en dat gebeurt niet op een maand of 2 maanden maar dan spreek ik over 2 à 3 jaar en dan nog zullen er momenten zijn waardoor je direct met je 2 voeten terug op de grond staat. Onderweg naar het zelfstandiger worden ontdek je verschillende mankementjes aan je hoofd en dit aan mijn hoofd ;-) ik ben emotioneler dan vroeger en ik huil sneller, als ik iets vertel en mensen onderbreken me dan ben ik snel m’n verhaal kwijt, ik moet sneller lijstjes maken, ik merk dat ik nu gestructureerder ben (opstaan wassen kleren aan met verpleging- medicatie-kine,…) er zullen kleine dingen veranderen maar dan moet ik me nog even in die positie wringen. Ik moet lijstjes maken van wat ik moet doen maar ook een agenda. Zeg me nu iets en morgen weet ik het gewoon niet meer. Soms als je begint te vertellen kan ik het terug halen maar andere keren niet. Niet iedereen heeft er respect voor en die vallen af. Kan ik me dit aantrekken ja heel erg zelfs ook al zeg ik ik kan me dit niet aantrekken het doet me toch iets hoor. Ik mis die mensen dan ook wel maar op dit moment hou ik een beetje afstand en denk ik even alleen aan Volker, Lander en ik.

09-06-2014 om 20:19 geschreven door Inge  

Dit weekend ben ik kindjesvrij. Het is een rare gedachte want ik zie m’n kerels niet tot woensdag. Het is een lang weekend en de papa en ik hadden afgesproken om de weekends evenredig te verdelen. Morgen is het Vaderdag en daar heb ik dan ook rekening mee gehouden. Dit is m’n weekend alleen, het is raar zo helemaal alleen thuis ik heb genoeg afleiding gezocht maar ik stel m’n jongens nog steeds aan de top.

Ze zijn met hun papa naar de zee een appartementje, mooi weer, zand en water meer moet da niet zijn en morgen Plopsaland. Ik heb dan ook goed gelachen om Lander.

Gesprekje Lander en mama (ik)

Mama vroeg: breng je een cadeautje mee?

Lander: ja

Mama: ik vind een kabouter Lui leuk

Lander: maar dat gaat niet

Mama: waarom niet

Lander: ik kan dat niet goed tekenen.

Nochtans hij kan zo goed tekenen, in de week had hij een dinosaurus getekend. Hij had er ene getekend en ik vond hem zo leuk dat ik hem heb opgehangen op de kast. Woensdag was Annemie er en ik vertelde haar van de dino, over hoe leuk en mooi hij wel was en ja ze vond hem super mooi. Ik vertelde Annemie dat ik nooit de tekeningen van de jongens nooit tegen de muur hing, maar inkaderde of tegen de kast plakte. Als ik een kader ophang werk ik met velcro en dubbelzijdige plakband, voor de houdbaarheid.

Mensen in m’n directe omgeving vinden dit maar raar maar als ze weten waarom ik dit doe dan zeggen ze wel allemaal “amai da is een goed systeem”. Het is niet mijn systeem maar ik heb het wel overgenomen.

Deze avond is het een leuke film op de tv “The Smurfs” een leuke film over blauwe mannetjes 3 appels hoog, een witte muts, een witte broek en een blauwe staart. Ik ga me laten besmurferen en wie weet droom ik wel over die kleine blauwe wezentjes. Woensdag zal ik zeker nog eens naar de smurfen kijken samen met de jongens.

Voor ik aan de blog begon was ik met 10 dingen bezig eten, medicatie, aan het denken wat ik ging schrijven telefoneren naar m'n jongens. Ik had even een kleine notitie gemaakt op de gsm wat ik wou schrijven maar het was een raar schrijfsel dat niet zo leuk overkwam bij de papa want ik heb het per ongeluk doorgestuurd. Ik hoop het te hebben rechtgezet want dat was niet de bedoeling. Ik heb wel gedacht Inge doe verdorie geen 10 dingen op hetzelfde moment want met 2 dingen loopt het al fout.  Dus vandaag ook.  

07-06-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is Pinksterweekend dus ook een lang weekend. Het is Vaderdag en m’n jongens zijn bij hun papa en ze gaan een weekendje naar zee. Ze kunnen het maar hebben goed weer, water, zee en go-carts. Voor mij is het een heel weekend alleen. Ik hoop een rustig weekend er mag bezoek komen maar ik hoop dat het een beetje gedoseerd is. Er is ook kermis in de buurt maar daar pas ik voor. Ik ben opzoek naar een rustig plekje om m’n week rustig achter mij te laten. Ik ga een paar leuke thuisdingen doen lezen, hangen, op de pc, filmke kijken en de rest zie ik nog wel. Het is al een paar dagen dat m’n slaapmedicatie is verdubbeld en er is al een groot verschil te merken. Ik slaap nog niet door maar ik word ook minder wakker en veel kortere momenten, wat ik alleen kan toejuichen. De krampen/spasmen die moeten nog een beetje wennen aan de vernieuwde situatie en die zullen in de loop van de dagen wel wegebben. Nu nog een supplementje erbij (een pilletje) en dan zijn we helemaal op dreef. Ik kon kiezen bananen of een pilletje. Van bananen geraak je verstopt dus dat is geen optie. J Dus is er een kaliumpilletje die dat oplost. Van het ene pilletje krijg je diarree van het andere niet. Dus heb ik heb voor de niet diarreesoort gekozen.

Straks ga ik naar een filmpje kijken op één Intouchable een Franse film. Het is een grappige ontroerende film naar het schijnt. ik neem hem zeker op.

06-06-2014 om 20:33 geschreven door Inge  

Elke ochtend word je wakker en denk je is het weer een zelfde dag? Neen, alle dagen zijn anders, er is veel dat gelijk loopt maar toch zijn er kleine of grote verschillen. Gisteren dacht ik dat het een gewone dag ging worden maar niets is minder waar. Normaal komt Greet de gezinshulp maar vandaag niet, morgen komt er 2 uurkes iemand in de plaats. Oma kwam langs om haar fiets te zetten en dan Lander en Volker te gaan halen op school. Oma was hier en ze dronk nog even een tas koffie. Ik vertelde haar van de Spongebobstickers en ze kon haar toch even nuttig maken. Ze scheurde de zakjes en ze maakte een mooie stapel. Wat een fantastische oma die zakjes wou openscheuren. Zonder zeuren gewoon scheuren. Ik scheurde ook even mee. Om dan even een onderbreking te krijgen en dan verder te doen. Ondertussen scheurde oma erop los. J

De dokter was er en ik heb gans m’n verhaal gedaan. M’n slaap tekort, mijn krampen/ spasmen,… Goed laten controleren en wat is eruit gekomen slaapmedicatie dat op het laagste stond met een kwart verhoogd, spierontspanner ook een hogere dosis. Even een paar dagen zien hoe het loopt en dan …

En dan zijn we terug bij de stickers J oma bleef maar scheuren en ik ben dan nr’s beginnen controleren. 13-48-60 en X had ik nodig ik was vertrokken kaartje, kaartje, kaartje, … ineens 48 terug kaartje, kaartje,… 48, een paar keer achter elkaar. Dan ineens 13 en 60 en X maar ondertussen kwam ik de rest ook tegen ik denk dat ik 10 boeken kan aanleggen J Ik keek ook rond voor het nichtje van Stefanie maar hoeveel keer ik die X en die 13-48 en 60 ben tegengekomen,  het was echt pff volgende keer laat ik me niet vangen. Maar dat zei ik ook met het smurfenstickerboek van den Delhaize, het pixarkaartenboek van den Delhaize en het dierenboek van Delhaize. Volker en Lander zijn super blij met het stickerboek. Er was ook een botsballenbox bij en die hebben we ook vol gekregen. Spongebob we zijn compleet. Nu kijken de jongens daar 4 keer in en dan ligt dat ook aan de kant. Mama waarom steek je daar zoveel tijd en energie in.

Volker was bij Dries spelen en Dries en zijn broer Lars sparen de stickers van de voetbal. Gelukkig spaarde wij ze niet maar diegene die we hadden bracht oma mee. We besloten direct niet te sparen voor de voetbal maar Volker wou ze wel aan Dries en Lars geven. Er waren er blijkbaar toch nog een paar dat Dries en Lars niet hadden. Die 2 jongens hebben Volker, Lander en ik toch weer blij gemaakt. Dat maakt dat niet alle dagen dezelfde zijn. Het kan een dwaze afleiding zijn maar het is toch een afleiding die er mocht zijn. Ik heb stickertjes gezocht, geplakt, gezocht en geplakt week na week en elke keer vervloekte ik het weer maar ik ben zo blij dat ik heb volgehouden voor Volker en Lander. De grootste grap van allemaal is ze kennen Spongbob alleen bij naam want naar Spongbob kijken m’n jongens niet. Misschien bij papa maar hier kijkt Volker vooral naar Ketnet en naar Flikken en Lander naar Piet Piraat, Plop en Superman.

Zo gebeurt er elke week of elke dag wel iets. Zo had ik vandaag alles in de voormiddag geplant en er mocht niet zoveel mislopen

Gezinshulp om 8.15 uur tot 10.15 uur

Jozefien om 9 uur tot 9.30 uur

Dominique om 9.30 uur tot 10.30

Ilse om 10.45 uur tot 12 uur

Jozefien was al 20 minuten te laat en Dominique 10 minuten waardoor Die elkaar een beetje overlapten. Niet erg maar doordat alles in vertraging liep had ik ook geen tijd om even tot rust te komen. Op de koop toe liep het ook fout met de gezinshulp die zag ik niet binnen komen om 8.15 uur. Om 8.30 uur bel ik de bureau er was een foutje doorgegeven de gezinshulp kwam later maar dan tot 12 uur. Het is goed geweest en ik ben blij dat mijn dag op het einde loopt morgen weer een nieuwe dag en volgende week ik zie wel wat er gebeurt de komende dagen. Morgen krijg ik bezoek, kine en gezinshulp en dan een heel rustig weekend want de jongens zijn naar zee met papa voor vaderdag.

05-06-2014 om 19:04 geschreven door Inge  

Soms kom je terug op iets wat een persoon wilt schrijven, zo ook gisteren. Ik had al hier en daar een aantekening gemaakt om dan naar Pellenberg te gaan voor mijn kinebeurt. Ik was ruim op tijd en ik ben erin gevlogen ik heb gestaan, nustep en gestapt. Na een half uurtje staan was ik zo misselijk dat ik moest gaan zitten van Sabien. Ik wou verder doen maar ik mocht niet. Even gaan zitten om dan terug te staan. Voor de rest ging het goed. Ik was er, 2 heren en nog een vrouw. Alle 4 hadden we een doel. De andere vrouw was een lachmie amai, ik werd er vrolijk van. Een klein peptalkje verder en alles ging verder. Er waren ook 2 heren de ene al wat meer geraakt dan de andere. Ik heb even met de beide heren gebabbeld. Met de ene heer was het heel moeilijk praten maar met veel geduld lukte het wel.

Maar terug naar de eerste zin ik wou schrijven over wat een NAH doet met een mens maar dat gaat terug de schuif in voor een volgende keer.

De laatste weken dagen is een marteling voor me ik ben zo moe. Ik val s’ middags in slaap om dan na een uurtje of 2à3 uur later wakker te worden. Deze middag had ik het record van 3 uren deugddoend slaapje maar een marteling als je s’ nachts vaak wakker wordt. Dan speel ik een spelletje of ik krijg kramp in mijn kuit het is altijd wel iets. En pak ik iets om te slapen om dan maar 3 uur vast te slapen en dan weer elk uur of om de 2 uren wakker te liggen. Daar lig je dan ik die op zich wel bed in en bed uit kan maar dat kost me op zich heel wat moeite dat ik het vertik om in bed te schuiven. Moest ik dat vroeger hebben ging ik even naar beneden om dan iets te drinken en een sigaret te roken. Maar voor een glas water of iets fris sta ik niet op en roken doe ik al lang niet meer. Dus blijven we liggen en doe ik iets nuttig lezen, een spelletje en proberen terug in slaap te vallen. Het grappige is bij de eerste keer rond 1 uur steek ik mijn licht aan pak ik een boekje of GSM en dan ineens lig ik daar met een boekje of GSM te slapen om dan wakker te worden met het licht schijnend in mijn gezicht. Maar dan zijn we 1à2 uren gepasseerd. Hoera, ik heb dan al 4à5 uur achter de rug nog 3 te gaan ogen toe en proberen te slapen. Ik lig op mijn rug of op mijn rechter zijde. Op mijn linker zijde kan ik me niet draaien en als ik dat doe dan draai ik gewoon in mijn hoofd geen goed idee. Vroeger was ik een buikslapen maar dat is uit een vorig leven. In Pellenberg heb ik dat een paar keer gedaan. De verpleging legde me op m’n op mijn buik ik sliep dan wel even goed maar je kan je been niet omhoog trekken laat staan terug draaien. Hop, weer hulp nodig ik ben nu al blij dat ik zelfstandig kan draaien in bed al is het maar op mijn rechter zijde en op mijn rug. J

Als ik op m’n zijde draai dan moet ik zien dat mijn poep mee de draaiing maakt want anders draait ik gewoon terug op mijn rug. Je leert echt wel hoe je lichaam werkt. Welke spier instaat voor wat en wat je moet doen als je iets niet kan maar door zelf een omweg te zoeken om tot hetzelfde resultaat te komen. Zo ook met mijn rechterhand of ik laat mijn hand kruipen tot waar ik moet zijn of ik verhef mijn schouder om dan die naar voor te plaatsen.

Morgen komen Volker en Lander en ik heb een reuze verrassing. Al weken sparen we de botsballen en de stickers van Spongebob die je krijgt in de Smatch, Cora,… We kennen Mia van de winkel en vorige week vroeg ik hoelang duurt die actie van Spongebob? Oh het is de laatste week en ze vraagt spaar jij de stickers – ja, ik moet nog een 20 tal stickers hebben. Aan de kassa geeft ze me een volle doos met stickers en heel wat botsballen. Resultaat ik had nog een 5 tal stickers nodig en ze vroeg nog heb je nog botsballen nodig vandaag – Ja. Geeft ze me 2 dozen mee botsballen en stickers ik mag weer een paar dagen uitpakken en sorteren en wie weet krijg ik toch mijn boek vol. De jongens gaan weer lachen met mama met haar stickers waar ze zo fel naar uitkijken.

03-06-2014 om 17:30 geschreven door Inge  

Ken je dat slapend gevoel als je te lang in 1 houding hebt gezeten? Als je dan in beweging komt begint de tinteling in je voet of hand. In mijn rechter voet en hand heb ik dat gevoel en het voelt niet zo fijn aan. Ik moet stappen met ondersteuning, maar ik vraag me af waarom? Het zal nooit worden zoals vroeger wandelen, slenteren, rennen (ook al had ik geen conditie) het was geen probleem ik deed het gewoon. Elke dag stappen in huis buitenshuis trap op, trap af elke dag opnieuw en ik stond nooit stil bij de vraag wat als. Maar nu zou ik die wat als willen inruilen. Gewoon stappen daarom niet rennen gewoon stappen. Ik mis het hinkelen, springen, m’n been over elkaar zwieren of mijn been in de zetel zetten en dan erop gaan zitten om dan tot het besef te komen dat mijn voet slaapt en dan het gekende tintel tintelgevoel J Wat ik het engste vind is dat ik (ook al ben ik linkshandig) m’n rechterhand niet ten volle kan gebruiken. Het is zo dat ik mijn vlees kan snijden, met de muis kan werken op de pc,… Ik kan geen fles opendoen of als ik mijn hand op tafel leg om iets te doen moet ik vertrekken vanuit mijn schouder. Ik moet ook mijn hoofd erbij houden want als mijn hand begint te zakken dan moet ik weer opnieuw beginnen. Het is al een hele tijd maar nu merk ik het nog meer mijn hand zelf aan de vingers krullen een beetje naar binnen. Als ik mijn hand open en toe doe dan is er altijd een vertraging op en schodderd mijn hand, als ik mijn rolstoel wil voortbewegen dan zal ik nooit mijn rechter hoepel vast nemen met mijn volledig hand met vingers. Maar gewoon mijn pols. Heel bizar het viel me enorm op toen we naar Ikea waren geweest dinsdag. Ik met de elektrische rolstoel met links de bediening en recht mijn lijstje met een Ikeapotlood. Ik hield mijn papierke zo raar vast. Een knuist met een papierke tussen geklemd en daar nog ergens een potlood tussen. Als je in een elektrische rolstoel zit valt het nog meer op.

Ik voel geen pijn maar wel als je aan mijn voet of been komt,  ik voel het verschil tussen warmte en koude. Of ik voel of het te warm is dat weet ik niet want dat probeer ik niet. Stel je voor Inge heeft haar been verbrand want ze wou eens proberen of ze pijn kon ervaren, den dokter zal lachen als ik dat vertel. “DUS PROBEREN DOE IK NIET” J

De jongens gaan vandaag bij de papa en woensdag zie ik m’n knullekes terug. Vandaag gaan de jongens spelen bij Lara en Rani. Eerst was Volker uitgenodigd en toen Volker vertrokken was samen met Peggy de mama van Lara kregen we telefoon van Peggy of Lander ook mocht komen spelen. Daardoor kreeg ik ineens heel wat vrije uurtjes voor mezelf. Ik moet zeggen het kwam op tijd. Ik vind het super als de jongens er zijn maar het is toch wel zwaar. Vooral het gewoel langs alle kanten en lawaai doet Inge haar hoofd op hol slaan. Naar de zomer toe weet ik wat te doen. Rustig andere dingen regelen zodat hun week een keer wordt gebroken. Zowel voor hen als voor mij ook al zijn het 2 super kerels die rekening houden met hun mama. Hun mama die een beetje anders is maar toch nog hun mama is.

Dit heb ik deze middag geschreven toen Volker en Lander waren gaan spelen. Ik heb deze avond mijn werk erop zitten. Elke zondagavond moet ik mijn medicatie verdelen. Ik heb zo een medicatiedoosjes met maandag, dinsdag,… verdeeld met ochtend, middag,… 7 dagen 4 momenten. Elke week zit ik s’avonds aan tafel met een bak medicatie naast me al heb ik alles op tafel gezet en dan begin ik. 21 pijnstillers, verdelen over 7 dagen elk 3 momenten, een maagbeschermer, een andere pijnstiller, dan nog iets 7 dagen 2 momenten, iets voor m’n blaas, iets preventief tegen blaasontstekingen, elke dag 2 spierverslappers verdeeld over 4 momenten ik heb 16 pillekes op 1 dag in totaal en dan nog de pleister op mijn lijf. Het is zoveel om te onthouden. Maar ik kom van 21 maar sommige dingen zijn gehalveerd maar zijn bij aankoop een grotere dosis. 1 ding pak ik niet dagelijks maar ik weigerde dit al vanaf de moment dat ik in het ziekenhuis lag en dat was voor mijn stoelgang op gang te houden. Nu pak ik het niet elke dag maar om de 3 dagen en nu komt mijn stoelgang wel op tijd en stond J Elke zondag avond de routine van de medicatie, het rare is wat ik allemaal moet nemen ken ik niet bij naam maar ik weet wel als ik een fout gemaakt heb dan zie ik het meteen s’morgens 7 waarvan 5 in pilvorm 1 grote, 1 halveke, een gele, een diep rode een rondeke en 2 capsules. Wat ik heb geleerd met de jaren is dat ik nu die ochtend medicatie in 2 keer neem. Vroeger als nog maar 1 pilletje moest nemen begon te kokhalsen. Als nu mensen zeggen ik moet een pilleke nemen dan denk ik doe maar, en zeggen ze ik kan daar niet tegen dan lach ik eens goed en denk ik als het dat maar is J Het is maar het gevoel.

01-06-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is zaterdag en vandaag is het de laatste keer zwemmen voor de jongens. Vorige week hadden ze hun brevet gehaald. Lander wilt volgend jaar zeker terug gaan zwemmen maar Volker wilt een jaartje rust. Een jaartje rust, ik vraag me af of dit wel goed is voor hem. Hij gaat niet altijd graag zwemmen maar eens hij in het zwembad zit doet het hem wel deugd. Ik zou het leuk vinden moest hij toch iets van sport doen. Ik weet dat het heel zware jaren zijn geweest voor hem maar zo een afleiding kan toch deugd doen denk ik. Volker heeft een winners-mentaliteit en is graag de beste in alles maar hij kan daar niet altijd in tegemoet komen. Op zich niet erg maar het is een gevoelig ventje. Lander is daar veel losser in. Hij heeft zo iets van laat maar komen en ik zie wel hoe het verder gaat. Hij geniet er dan ook van om zo elke week eens te gaan ploeteren in dat bad. Lander maakt vrienden door alleen al te knipperen met zijn oogjes Volker wacht liever af voor hij de sprong maakt.

Volgend jaar gaat Lander dus terug zwemmen maar Volker zou graag niets doen. Ik vind het echt wel spijtig. Het gaat nu maar over het zwemmen maar hij kon ook een andere sport kiezen, als hij maar in beweging komt. Vorig jaar had hij dit ook en ik had hem gezegd als je voor die datum niets weet om te doen ga je terug zwemmen. Al was het maar muziekschool of tekenen het maakte me niet uit. Iets doen in een andere omgeving dan school of thuis, er over waken dat zijn wereld groter wordt.

Maar nu zijn ze de laatste keer zwemmen want het zwembad gaat nu dicht voor onderhoud. Lander staat volgend schooljaar terug paraat en gaat voor zijn dolfijnenbrevet. J De jongens zijn nu bij me een gans weekend en ik moet zeggen, amai ik zal het geweten hebben.

We hebben samen een pizza gegeten van Pizza Hut en de jongens vonden het super. Die man bracht het aan huis, even betalen en dan smullen maar. Het is zeker voor herhaling vatbaar.

een paar dagen thuis en dan de laatste spurt naar de grote vakantie. De jongens komen week om week dan. De eerste week komen ze iets langer om dan iets meer dan een week bij hun papa te zijn. Bij hun papa in de straat is er dan speelstraat. De jongens vinden dit super leuk. Maar we hebben beide zoiets van dat de jongens zoiets niet mogen missen. De straat is dan een beLEEFstraat. Gezellig met alle kinderen van de buurt spelen. Elk kind vindt er een vriend van zijn of haar leeftijd. Het is wel fijn voor iedereen. Elke ouder vindt er wel iemand om tegen te praten. De straat die ik nu ga missen. Ik woonde er graag. Op gewone dagen racen ze door die straat om dan gedurende 10 dagen een autoloze straat te hebben met spelende kinderen en mama’s en papa’s die buiten zitten met een tas koffie of iets fris. Elke dag was er een activiteit voorzien. Dessertbuffet van de ouders en voor de ouders en kinderen. BBQ, Speelmiddag, race, knutselen, koken enz. Het is allemaal weg ik heb het achter me gelaten. Maar nu de vakantie eraan komt mis ik m’n gezinsleven dat ik had ik als mama met een papa en 2 knullekes. Ach ja, het is nu zo en ik zal me er moeten bij neerleggen het zijn die dingen die ik van zelfsprekend vond die weggevallen zijn. L

31-05-2014 om 19:19 geschreven door Inge  

Volker is naar de winkel met een vriendin achter schoenen hij zit tussen maat 35 en 36. Zo een grote voeten voor mijn kleine kereltje. Ik heb ze in mijn handen gehad en het zijn echt wel degelijke schoenen. Ik vind ze een beetje duur maar een deftige schoen kost gewoon veel. Ik vond het belangrijk dat het lederen schoenen en geen sportschoenen waren. Een echte degelijke schoen.

Gisteren hadden Volker, Lander, en ik Johan uitgenodigd om te komen eten. Zweedse Balletjes van de Ikea met frietjes. Wat mis ik het toch ons gezin!!! Raar om te zeggen ook al heb ik de stap gezet om te vertrekken. Ik heb mijn rug gekeerd voor mijn partner niet voor mijn jongens. Diep in mijn hart mis ik hem ook maar de man die hij nu geworden is de laatste 3 jaar daar kan ik niet mee leven. Maar het was zo een bekent gevoel mijn 2 jongens en dan samen met mama en papa aan 1 tafel. Er was geen ruzie, er werd niet veel gezegd maar het was volgens mij toch vrij gemoedelijk. Het belangrijkste is dat Volker en Lander hebben genoten van de toch wel het gekende gevoel een gezin met een mama, papa en de 2 kerels. Een gekend gevoel van toch wel al een tijd geleden.

knor knor
Gisteren had ik niet zoveel tijd om te typen maar gisteren morgen kwam Lieve de verpleegster met een groots verhaal over een hangbuikzwijn. Lieve de grote dierenvriend had al verteld dat ze een hangbuikzwijn wilde. Woensdag kwamen ze vertellen dat er een hangbuikzwijn in de velden liep. Met 4 man zijn ze gaan jagen op het beestje. Om dan gisteren namiddag te horen dat ze het beestje komen halen ‘ze misten het’. Ze laten het een maand en half verkommeren dan heeft het beestje onderdak en lap dan moeten ze het terug hebben uiteindelijk moesten ze het diertje niet meer hebben want  ze zagen nu ook wel dat het diertje in een paradijs was terecht gekomen. Lieve super blij met het lieve varkentje in hun gezin. Vandaag zien haar jongens en Johan zijn dochter en zoon het varkentje voor het eerst volgende week weet ik het vervolg tenzij ik een berichtje krijg van haar. Lieve en haar beestjes wat een zalige combinatie. Nu waar ik vooral tof vind aan Lieve is dat ze zo een warme vrouw is. 1 week op 2 heeft ze de kinderen van haar partner en haar in die week werkt ze zo goed als niet en is ze 100% mama voor zijn en haar kindjes en de andere week werkt ze meer dan voltijds. In de week dan dat ze de gasten heeft werkt ze vooral op dag uren tussen 9 en 15 uur om in te springen waar de collega’s nog niet aan toe zijn gekomen, om dan terug om 15.30uur paraat te staan voor haar kindjes. Uiteindelijk ik heb ooit de stap genomen om te veranderen van verpleeggroep en dat was mijn beste beslissing ooit want ook Patricia is super, ook de ander verpleegsters en verplegers zijn de beste van de hele wereld.

30-05-2014 om 20:53 geschreven door Inge  

Deze middag zijn m’n jongens gepakt en gezakt toegekomen van school we gaan een lang weekend tegemoet. J Ik kijk er alvast naar uit al zijn we toch moeilijk gestart. Volker en Lander hebben veel ruzie gemaakt ook al hebben ze zich toch wel goed geamuseerd ‘hoop ik’. Na het avond eten nog even de puntjes op de I gezet en we zijn rustig de avond ingegaan en hopelijk gaan we zo verder de volgende dagen. Volker is een boek over de brandweer aan het  schrijven, ik verschiet er steeds van hoe goed hij kan schrijven. Er staan steeds minder en minder fouten in z’n werkjes. Hij is dan ook apentrots op zijn kunnen.

Gisteren had ik een stukje geschreven over m’n dagboek in 2012. Ik mocht toen 10 dagen op proef naar huis en ik vond het super en het staat in groot contrast met wat er allemaal in mijn leven is gebeurt ondertussen. De Pijn is zo goed als onder controle. Ik dacht dat mijn huwelijk op de rails stond en ik ben hopeloos gelukkig dat ik thuis was met mijn 3 mannen. Nu heb ik het gevoel dat alles weg is. Het enige wat ik heb over gehouden is dat ik nu bijna geen pijn meer heb en m’n huwelijk naar de knoppen is. Komt het door wat ik voor heb gehad volgens mij wel, het was ons teveel de rolstoel, mijn revalidatie eerst m’n maanden afwezigheid en dan onze verwerking die elk op een ander niveau gebeurt. Ik vind het nog wel allemaal veel te nieuw en te eng.

Het is eng omdat ik niet weet wat de toekomst gaat brengen, niet voor m’n jongens niet voor mij voor niemand en dat maakt het wel eng.

Het kan zijn dat ik er nog iets bij schrijf maar dat weet ik nog niet.

28-05-2014 om 20:25 geschreven door Inge  

Vandaag zag ik een file op m’n USB-stick een documentje over mij testweek toen ik op revalidatie lag. Ik las het even terug en ik moest eraan terug denken en eens lachen. Het lijkt allemaal zolang geleden maar toch zo kortbij. Ik heb hier mijn dagboekje bijgezet. Ik moest van Elke en Sabien bijhouden hoe ik de week doorbracht, hoe de kine ging enz. Ik had blijkbaar toen ook een rolstoel onder m’n poep die ik moest testen. Het was de Ottobock CV/CS Motus een oranje model het model die blijkbaar de uitverkoren was en waarvan ik nu het groene model voor mezelf heb. Of ik trots op ben ‘neen’.  

Mijn dagboek

27-05-2014 om 20:21 geschreven door Inge  

Ik moest dit gisteren posten maar ik ben het rats vergeten. J  

Het was een heel hevig weekend al en nu ben ik nog alles een plekje aan het geven. De stap die ik moest nemen om te gaan en dan iemand tegen te komen die zei je was altijd vriendelijk J Je zei altijd dag maar ik had je niet geassocieerd met een rolstoel, hoe gaat het met je ik heb de verhalen gehoord, iedereen wist iets maar het was eng. Voor ik ging zei mama nog ‘Inge moeten we daar nu echt naartoe? Ik zei volmondig JA dit is iets dat ik moet doen. Niet voor hen niet voor mijn mama maar gewoon voor mezelf. Ik moest die stap zetten om eens buiten te komen en onder mensen komen die ik ken van vroeger. Ik was verbaast dat iedereen me nog waardeerde om wie ik was en nu ben. Ik vertelde aan Johan dat ik me wou inzetten voor iets maar het moest iets zijn dat ik kende van vroeger. Waar ik de mensen kende en waar ik de gewoontes ken. De kinderwerking is uitgebreider en hebben andere kinderwerkers met als vaste waarde 1 vrijwilligster die al jaren meedraait. Ik zou graag meewerken in de volwassenwerking niet voor super dingen maar wel op administratieve dingen op mij te nemen bv. meewerken aan de nieuwsbrief of zo een dingen. Maar ik ga nog even wachten om dingen op mij te nemen. Eerst ga ik mijn leven terug ordenen persoonlijke dingen maar ook zien dat het fysieke stuk achter de rug is.

Het was een enorme stop gisteren re-integratie noemen ze dat. Terug mijn plekje in de grote wereld vinden en denken ik mag er ook zijn. Ik werk misschien geen 100% maar ik ben er wel en ik mag er zijn.

Volgende week is het een lang weekend en dan komen de jongens 5 dagen bij me wat we gaan doen weet ik niet maar ik weet wel het zal top worden.    

26-05-2014 om 08:17 geschreven door Inge  

Na alles wat ik gisteren heb gepresteerd ben ik als een blok in slaap gevallen en om 7 uur stond Lieve aan m’n bed deze morgen. Het was maar een week geleden maar Lieve en ik hadden elk zoiets het is zolang geleden.

Dit wou ik gisteren nog vertellen maar ik dacht er aan toen ik al aan het afsluiten was dus effe genoteerd en daarom deze ochtend schrijf ik over m’n frats. Ik woon nu bijna 4 maanden in m’n nieuwe plekje waar ik heel blij om ben maar mijn mama en ik vertrokken naar de receptie. Ik trok de deur achter me dicht en ik kwam beneden en ik zij ‘ik heb geen sleutel bij. Shuk wat nu. Als ik de deur dicht trek zit die deur ook direct in het slot. M’n mama keek me dwaas aan zoals ze dat vrij goed kan J en zei Inge ik heb wel een sleutel he. Oef, mama wil jij me straks binnen laten. Ze begint me dan te plagen ik zal wel zien wat ik doe of ik je binnen laat dat weet ik nog niet. 

Mijn broer is jarig vandaag. Geen feestje maar gewoon verjaardagwensen voor mijn grote broer die 45 jaar wordt.

Deze middag had ik heel wat plannen. Plannen buiten, niet in mijn stekje neen ik moest buiten en dat was toch een serieuze boterham. Ik had gevraagd aan oma of ze mee ging en ze vond het wel een fijn idee maar ze vond het ook wel een beetje eng. Ze had geen zin in een confrontatie met … maar ze wou wel de jongens zien. Ik ben in de elektrische rolstoel naar het schoolfeest gegaan en het was het thema BALLEN. Ik was net op tijd voor de opening en ik heb ze gezien. Het was grappig en had een leuk plekje. Dan werd iedereen naar het midden van de speelplaats geloodst en Iedereen stond kort opeen ik zag Ivo en die ging even zorgen dat ik vooraan stond en het is hem gelukt. Dank u wel Ivo. Lander heb ik niet gevonden maar Volker had ik al snel beet. Ik riep op Volker maar het was wel wat woelig en Adam trok aan zijn arm ‘kijk Volker je mama is hier’ Volker keek naar me en was zo verrast me te zien en er kwam een brede lach op zijn snoet. Even bij gepraat en Lander kwam ook even dag zeggen hij had de Belgische vlag op zijn snoet geschilderd. Ik ben even langs iedereen gegaan om dag te zeggen hoi hier hoi daar. Het was leuk om iedereen nog eens te zien. Rond 15.30 zijn we door gegaan.

Mijn mama en ik zijn dan naar buurtwerk Casablanca gegaan die hadden een buurtfeest. Het is niet mijn buurt maar ik ben jaren geleden stagiaire geweest daar in de kinderwerking. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en ben gegaan het was een heel aangenaam terugzien met iedereen. Ik heb gehoord dat Nicole 1 van de vrijwilligers was opgenomen in het ziekenhuis. Ik wens haar alvast een spoedig herstel. Maar het was vooral de confrontatie met iedereen die ik kende uit een ver verleden. Sommige vroegen wat ik voor heb gehad en die fel verschoten waren. Ze verwachte niet iemand in een rolstoel want ik stond vroeger op mijn voeten en liep rond.

Het was een leuk weerzien met iedereen en het was leuk dat ik de stap heb gezet om buiten te komen. Iedereen kende een stuk van het verhaal maar niet iedereen kende het hele uitschuif verhaal. Ik heb niet veel verteld maar het was wel leuk. Op een moment zat ik met Johan van het buurthuis, de baas van het RISO, Hilde en nog een paar mensen en op een moment vertelde dat ik me wel geamuseerd heb toen ik in Pellenberg lag. Iedereen vond het vreemd maar ik zoals iedereen wel weet kijk ik er zeker niet negatief op terug. Ik heb een heel vermoeiende maar leuke middag achter de rug.

24-05-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

4 dagen per week heb ik kinesist voor wat mobiliteit, flexibiliteit en zelfstandigheid bij te winnen. Sinds ik thuis ben laat ik Annemie die de praktijk heeft en Jozefien en co die samen werken bij haar komen. De eerste keer dat Annemie kwam om eens te zien wat ik kon en niet kon zal ik nooit vergeten. Annemie werd gek J het was ongelooflijk druk bij me thuis er waren m'n kerels, vrienden, m’n broer, nog meer bezoek en ongelooflijk veel lawaai in huis. Annemie was verschoten hoe goed ik functioneerde daartussen. Het was zo grappig. Maar terug naar vandaag.

Annemie had een praktijk (gelijkvloers appartement) en dat groeide sneller dan ze dacht. Hoe het was in het begin weet ik niet maar ondertussen zit Jozefien, Anouk, Leen, Lieve, Famke, Marike en (ergo) An er. Ik zie ze niet allemaal maar het is een pracht team. Vandaag was de officiële inhuldiging van de nieuwe praktijk een huis aan de verre rand van Leuven. Het is een leuke woning met veel licht en veel groen in de buurt.

Vandaag ben ik dan met mijn ma naar de receptie geweest we waren daar op tijd er was al een drukte, de ouders van Annemie waren er om de mensen verder te helpen en zeker ook te genieten van wat Annemie heeft bereikt. En ze mogen trots zijn. Toen de jongens van Annemie binnen kwamen was ze zo trots op haar kerels en amai z'n 2 flinke kerels. Ook haar partner was erbij en hij kon me herinneren als die gene als hij belt dat ik roep hallo, cava. Om 16uur zijn we door gegaan omdat het druk was vandaag en ook omdat ik hou niet zo van recepties. Nooit graag gedaan het is niet omwille van wat er gebeurt is ik ben zo gewoon. Het was gewoon fijn om ook eens enkele mensen te zien die ik herkende. Enkele mensen die ik in pellenberg heb leren kennen en op de conditietraining. Ik had gehoopt Ilse, Jeroen en Sabien te zien maar die kwamen later op de avond.

Jozefien was zo grappig ‘kijk, dat is mijn moe’ zei ze zo fier als een gieter. Kijk mama dat is nu Inge met wie ik 2 jaar geleden op tv ben geweest. Oh ja, je ziet er een pak beter uit dan toen. J mijn ego steeg al met 25% of meer naar omhoog. Het was leuk om Annemie en co te zien in op hun nieuwe stekje. Ik ben er zeker van dat Annemie een krak is in wat ze doet en wat ze kan bereiken. Kine praktijk Annemie een plekje waar ze je helpen met efficiënte therapieën voor complexe neurologische aandoeningen.

En ja ik hoor ook in dat clubje. Ik ben al bijna 2 jaar in haar clubje en ik ben heel blij dat ik ze ken. Ze heeft mij leren kennen, m’n gezin leren kennen met alle ups en downs ze blijft geloven in iedereen en iemand in een vakje zetten kent ze niet.

Het was een leuke drukke dag met heel veel impulsen, de racebaan is open in m’n hoofd en moet nu alles een beetje verwerken.

23-05-2014 om 19:44 geschreven door Inge  

Het was weer een drukke dag zoals altijd normaal 3 afspraken maar 1 was er weggevallen en dus kon ik een andere afspraak erbij nemen. Een afspraak die normaal volgende week ging plaats vinden maar dat zo snel mogelijk plaats moest grijpen. Eerst kine met Jozefien en het was super ik heb kei goed kunnen stappen en een heel klein beetje evenwicht oefeningen maar ik moest snel gaan zitten ‘de tijd zat erop’.J

Dan was Ilse er en we hebben enorm gelachen en gebabbeld over van alles en nog wat maar vooral over mezelf. Dat is zo met een psy aan je been.

Deze middag had ik normaal Dominique maar die komt morgen maar ik had een mailke gekregen van mijn ex-partner. We hebben effe gebabbeld en dat liep niet zoals het hoort en dat was dus een snel gesprek.

De volgende keer doe ik dit echt niet meer een gesprek aangaan om dingen te regelen. Het is buiten de spelregels als je met een bemiddelaar werkt en helemaal niet leuk. Alles gaat via de bemiddelaar (tussenpersoon). Zo zal het op dit moment gaan en ik hoop dat het binnenkort op een normale manier kan gaan.

Morgen moet ik naar een receptie van de nieuwe praktijk van de kinesisten, ik kijk er alvast naar uit.

Ik moet echt eens gaan leren doseren want het is een verschrikking de laatste weken.

22-05-2014 om 19:54 geschreven door Inge  

Het was al een tijdje geleden dat ik ondergoed had gekocht voor mezelf en vandaag was het zover. Ik had een raming gemaakt en weg was ik met de elektrische rolstoel en met Marjan. Op weg naar de stad hadden we al afgesproken om een ijsje te eten in de stad. Hop naar de C&A maar daar hebben we niets gevonden ook al had ik gekeken op de webshop, pech dus maar we kwamen wel buiten met een T-shirt, trui en kousen. Maar we gingen verder. In Portobello’s een herenwinkel en dat is de winkel van Marc de broer van Lies die bij mij op de gang lag in Pellenberg, even dag zeggen aan de broer en het was zo lang geleden en het was leuk om eens bij te praten. Hoe gaat het met Lies enz. We hebben telefoonnr. gewisseld en deze avond heb ik haar gebeld. Dan even naar de Hunkemöller waar ik niets gevonden heb, om dan ons doel op iets anders te zetten en Mafrans binnen te gaan voor een Mixer. Even onze doelen doorgeven en daar kwam onze Bosch tevoorschijn een klein lief doosje. Schuin over de Mafrans heb je de Inno J ik was het al bui en direct naar de verkoopster en gevraagd wat ik moest hebben we hebben 2 BH’s gevonden. Geen fancy dingen maar gewoon dingen. Marjan toonde er me een paar en da was lelijk met veel bloemen of fratsen eraan maar dat is echt niets voor mij. Morgen gaan we de eerste eens aandoen. J Op het einde hebben we een ijsje gegeten. Een hoorntje met banaan en mokka. Dat was zo lang geleden. Het was echt top. Nog even een Martino kopen in het station en dan vlug naar huis. Toen ik in de Diestsestraat liep zag ik m’n appartementsblok en het gaf me zo een goed gevoel. Het was mijn plekje. J Zo eens een middag buiten komen het deed me deugd zo de zon op m’n snoet. Maar aan de andere kant eer ik buiten kom dan zijn we al een paar dagen verder. Zo ben ik al meer da 3 maanden aan het plannen om naar de Ikea te gaan. Wie weet volgende week of… Zo gaat het met Inge het gaat op en neer en dan zie ik wel hoe het gaat. Maar ik kijk er enorm tegen op maar als ik terug ben dan ben ik heel trots en tevreden dat ik het heb gedaan. Effe BENG de confrontatie en achteraf oef ik heb het gedaan.

20-05-2014 om 21:15 geschreven door Inge  

19-05-2014 om 17:50 geschreven door Inge  

Het is een beschrijving van hoe de laatste 3 dagen zijn geweest voor me. Vrijdag kwam de bemiddelaar met de bedoeling om alle papieren te bekijken. Maar het was een heel moeilijke dag. Blijkbaar wilt er me ene breken maar dat wil ik niet. Ook logisch want IK moet verder voor mijn 2 kerels en Darwin. Al dat geruzie is niet nodig!!! OK, ruzie maken doe je met 2 dus ik mag mijn aandeel niet ontkennen. Het gaat er niet om wie de beste is. De papa en ik willen alleen het beste voor de jongens. We zouden met 2 toch door 1 deur  moeten kunnen gaan.

Hij heeft het moeilijk met mijn achterban. Kan ik begrijpen maar het is nie zo dat ze me van alle verhaaltjes in mijn hoofd steken. Ik kan nog steeds m’n eigen idee vormen. Ik leef alleen en in het weekend en woensdagnamiddagen samen met mijn jongens en “DAT ZIJN MIJN GENIETMOMENTJES”.  Samen spelen, vertellen, eten, enz. Vrijdag toen de jongens er waren hebben we genoten en genoten. Lander vroeg me wanneer gaan we naar de film met de orka kijken de 3^de. Het was echt leuk. Die middag had ik gehoord dat de jongens niet graag kwamen. Ik was toch wel benieuwd. Ze vertelde alle 2 dat ze hier wel graag kwamen maar spijtig dat we niet altijd buiten kunnen en dat hier niet alle dingen hier staan. Bv. ambulance, verschillende lego dingen,… Nu ja als dat het probleem kan ik niet veel doen. Buiten af en toe eens buiten gaan. (*)

(*) Ik vind het enorm erg om mee te gaan naar een speeltuin en waar ik aan de kant moet toekijken. Ik kan niet aan een zwier staan om ze in het gang te duwen. De kracht in m’n armen en de reflex om aan de kant te springen  is ver te zoeken. En dat maakt het helemaal niet zo fijn. Daarom zijn we nu aan het strijden voor een elektrische rolstoel.  Ik heb een proef exemplaar bij me maar de drempel is nog iets te hoog voor me.

Zaterdag

Ik wil Lander dat net ietsie meer laten doen, door zelf zijn boterham te laten smeren. Hij had eerst geen goesting maar de goesting is gekomen en hij en hebben ons doel bereikt. Hij was wel grappig. Hij zei me “ik wil eten maar ik ga wachten tot bij het dessert”. Zo origineel heb ik ze nog nooit gehoord. Het was een rustige avond en ik hoop dat de verpleging er rap is want mijn kaars is uit. Het is zo zalig met mijn kerels thuis en ik wil me meer dan 100% geven voor ze maar tegen de avond is mijn kaarsje uit…. 

Het zwemmen was ok, het is maar 2 keer meer dat het zwemmen is en volgende week of de week erop krijgen ze hun zwembrevet. Ik zou toch graag hebben dat ze dat brevet hebben. Volker wilt volgend jaar niet meer zwemmen maar Lander wel. Al zou ik graag hebben dat Volker nog een jaartje doet zodat hij kan zwemmen want op school zal hij het niet leren. Prive zal Volker het ook niet leren Johan gaat niet graag zwemmen omwille van een huidziekte en ik heb het altijd vreselijk gevonden om te zwemmen en nu met de rolstoel is het wel omslachtiger en ben ik niet gemotiveerd om te gaan en zwemmen is zo een basisbehoefte iets wat je zou moeten kunnen. 

Zondag

Het is rustig vroeg begonnen vandaag, Lander was al wakker om 6.30uur. Zo vroeg L hij is dan ook zo leuk om dan ook Volker wakker te maken. Twee weken geleden had ik contact genomen met de mama van Simon zodat Simon eens kon komen spelen. Maar het gesprek draaide en Lander ging daar een dagje spelen. Geen probleem we hebben afgesproken dat Lander naar daar ging spelen. Lander en Simon een leuk duo. Lander is om 17 uur thuis gekomen en hij had een super dag gehad. Ze hebben gespeeld, gespeeld en BBQ gegeten. Lekker zou ik zeggen.

Volker was een ganse dag dan alleen thuis bij mij en we hebben samen genoten gespeeld met de kaarten, playmobil en lego en tv gekeken. Het viel me op dat hij graag in m’n buurt vertoefde en dat hij me heel de tijd aan het plagen was. Bij elk woord dat ik zei lachte hij, bij elke aanraking aan z’n hand glunderde hij. Het was lang geleden dat we zo genoten hadden. Volker was ook enorm hulpvaardig mee de pizza op tafel zetten, een glas cola klaarzetten en genieten als ik een stuk pizza afsneed voor hem. We hebben echt genoten.

18-05-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Hier ben ik weer met een berichtje en zoals altijd heb ik nog geen titel, maar ik weet wel wat ik ga schrijven. Het gaat over mijn jongens, hun opvoeding en dat met een fysieke handicap en een NAH van mij.

Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer het gaat op en neer, het is een heel gevoelige roller coaster waar we opzitten. Door het apart te gaan wonen zijn de jongens deeltijds bij me. Het is een dubbel gevoel je wilt gewoon een mama zijn en ik ben ook een mama. 

Samen met de gezinshulp heb ik eten gemaakt macaroni met hamblokjes, champignons en kruidenroomsaus. Volker had dinsdag gekozen. Volker zegt al jaren ik eet geen hesp, ok dan koop ik ham want dat eet hij heel graag.J Nu koop ik enkel nog hesp/ham waar er ook effectief ham opstaat want het knulleke kan lezen, he.  Ik probeer af en toe het eens anders te bereiden. Ze hebben gesmuld en ze hebben een lekkere boterham gegeten. Ik had beleg salami, worst en kaas en dan zegt Volker ik wil niets op mijn boke. Lander die vaak maar 1 boterham eet had ik direct 2 boterhammen gegeven. Moet ik die alle 2 opeten vroeg hij nog. Ik zei jij kan dat wel en ik heb geen restjes gevonden.

Zaterdag gaan we kip eten en de rest zien we nog wel morgen of zondag (ik denk morgen) frietjes.

Hij zegt dat ik een mama ben die het niet aankan? Wat niet aankan de opvoeding van de jongens de dingen die ik voor heb. Als de kerels er zijn ben ik zeker geen perfecte mama. Ik ben niet onfeilbaar, ik denk niemand die ik ken en daarbuiten. Maar mijn kerels waren er en we hebben samen spelletjes gespeeld met de stokjes (mikado) Na een hele tijd heb ik ook tussen mijn rommel Uno gevonden. Ook al vinden we op dit moment Solo iets leuker. De Uno-themakaarten van Spiderman zullen op termijn wel in goede aarde vallen. Het leuke is dat we er wel geraken en ons amuseren.

Ik vind het leuk om samen dingen doen een spel, tv kijken, vertellen ervaringen of een verhaal voorlezen het maakt niet uit maar samen is een heel belangrijk woord. De jongens waren onverwachts blijven slapen en zowel Volker en Lander dachten dat ze iets fout hadden gedaan. Ze mogen altijd blijven slapen het enige wat ik heb is dat de jongens zich thuis mogen voelen op 2 plaatsen hun thuis bij papa maar ze hebben ook een thuis bij mama. Ik probeer ze een structuur te geven dat niet zo anders was dan toen we nog een gezin vormden met de papa.

·         Samen aan tafel zitten als we eten met daarbij ook nog eens "we eten beleefd".

·         We zijn beleefd tegen iedereen

·         Als de jongens samen spelen dan hebben ze respect voor elkaar en proberen we rekening te houden met elkaar

·         Als we eten en of gegeten hebben doen we elk een taakje dit is nieuw voor de jongens. Ze zetten hun bord en bestek in de vaatwasser en zetten eventueel elk de helft van de rest weg bv. beleg, brood, sausjes,… Potten en pannen doet mama. Mama maakt ook het aanrecht leeg

·         Kleren aan en uit doen doen we zelfstandig. Voor Lander is dat met hulp maar toch wel vaak alleen. Pyjama doen hij alleen. dagkledij doen we samen.

·         Douche of bad doen we samen. Lander zijn haren was ik maar zichzelf wassen doet hij zelf. Ik blijf erbij en zeg snoet, armen, benen, voeten, poep,… de rug doe ik zelf nog ook al begint hij al een hele goede poging te doen.

Opstaan op een drukke schooldag gebeurt gewoon op een snelle manier omdat ze dan sneller klaar zijn. Een koekje, een drankje mee en ze zijn klaar.

Omdat als iets niet loopt hoe het normaal loopt lopen de jongens verloren. Ze vragen waarom dit of dat en dan kan ik zeggen wat er fout is. Ik wil heel eerlijk zijn naar de jongens maar sommige dingen moeten kleine ventjes niet weten of horen. Soms willen mensen praten ook al zijn de jongens er dan zeg ik kleine ventjes hebben grote oortjes. Ik vind het belangrijk dat de jongens jongens kunnen zijn 2 kerels ene van 6 jaar en ene van 9 jaar.

Er is zoveel gebeurt in de laatste 3 jaar de opname van 16 maanden, de rolstoel, de scheiding. Krijgen ze nog de tijd om alles te verwerken? Ik hoop van wel.

15-05-2014 om 20:48 geschreven door Inge  

14-05-2014 om 00:00 geschreven door Inge  

Deze ochtend had ik een afspraak met Dominique op het consultatiebureau voor het PAB-budget. Ik heb me niet voorbereidt. De laatste keer dat ik hem zag was super snel omdat hij een crisissituatie moest gaan aanpakken. Ik heb wel in m’n hoofd een paar dingen voorbereid van dit of dat kunnen ze vragen. Een paar vragen had ik zeker niet verwacht. Bv. waarom zou je iemand zijn hulp inkopen? Sociaal, praktisch en ondersteunend. Hoe bedoel je? Vooral iemand om eens weg te kunnen, iemand die mee eten maakt voor de jongens en ondersteunend naar de jongens toe bv als we knutselen dat we met 2 zijn. Als er al hulp komt gaan die zowat mijn schouders en handen zijn en op hoogte werken.

Het gaat zeker nog lang duren eer ik assistentie krijg. De budgeten zijn een pak beperkter en gaan vooral naar de meest zorgbehoevende personen. Er zijn grote wachtlijsten en we zullen wel zien wat het zal geven. De aanvraag is ingediend en nu gaan we wachten op antwoorden weken, maanden zelfs jaren volgens mij.

Dominique en ik hebben zeker ons best gedaan samen Ellen we hebben vooral gehamerd dat ik een alleenstaande vrouw ben in een rolstoel met 2 kinderen. Het zou wel leuk zijn moesten we toch iets krijgen Dominique en ik dachten aan 12uren gezinshulp en 12 uren een assistent.

Het is zo typisch als je een aanvraag indient via de VAPH een vragenlijst met eerst een resem papieren en dan… best wel grappig. Maar ook confronterend welke hulpmiddelen heb je, wat kan je en wat kan je vooral niet. Zijn er nog beperkingen buiten de rolstoel en uw kracht. Oh ja, doof en blind aan 1 kant, kijk naar m’n arm en zie wat ik kan,… Ik kan ook geen kroonkurk van een flesje doen, iets opendoen met een blikopener opendoen is ook een probleem,… Weer eens een confrontatie.

13-05-2014 om 20:17 geschreven door Inge