Ik moest dit gisteren posten maar ik ben het rats vergeten. J  

Het was een heel hevig weekend al en nu ben ik nog alles een plekje aan het geven. De stap die ik moest nemen om te gaan en dan iemand tegen te komen die zei je was altijd vriendelijk J Je zei altijd dag maar ik had je niet geassocieerd met een rolstoel, hoe gaat het met je ik heb de verhalen gehoord, iedereen wist iets maar het was eng. Voor ik ging zei mama nog ‘Inge moeten we daar nu echt naartoe? Ik zei volmondig JA dit is iets dat ik moet doen. Niet voor hen niet voor mijn mama maar gewoon voor mezelf. Ik moest die stap zetten om eens buiten te komen en onder mensen komen die ik ken van vroeger. Ik was verbaast dat iedereen me nog waardeerde om wie ik was en nu ben. Ik vertelde aan Johan dat ik me wou inzetten voor iets maar het moest iets zijn dat ik kende van vroeger. Waar ik de mensen kende en waar ik de gewoontes ken. De kinderwerking is uitgebreider en hebben andere kinderwerkers met als vaste waarde 1 vrijwilligster die al jaren meedraait. Ik zou graag meewerken in de volwassenwerking niet voor super dingen maar wel op administratieve dingen op mij te nemen bv. meewerken aan de nieuwsbrief of zo een dingen. Maar ik ga nog even wachten om dingen op mij te nemen. Eerst ga ik mijn leven terug ordenen persoonlijke dingen maar ook zien dat het fysieke stuk achter de rug is.

Het was een enorme stop gisteren re-integratie noemen ze dat. Terug mijn plekje in de grote wereld vinden en denken ik mag er ook zijn. Ik werk misschien geen 100% maar ik ben er wel en ik mag er zijn.

Volgende week is het een lang weekend en dan komen de jongens 5 dagen bij me wat we gaan doen weet ik niet maar ik weet wel het zal top worden.