Deze middag zijn m’n jongens gepakt en gezakt toegekomen van school we gaan een lang weekend tegemoet. J Ik kijk er alvast naar uit al zijn we toch moeilijk gestart. Volker en Lander hebben veel ruzie gemaakt ook al hebben ze zich toch wel goed geamuseerd ‘hoop ik’. Na het avond eten nog even de puntjes op de I gezet en we zijn rustig de avond ingegaan en hopelijk gaan we zo verder de volgende dagen. Volker is een boek over de brandweer aan het  schrijven, ik verschiet er steeds van hoe goed hij kan schrijven. Er staan steeds minder en minder fouten in z’n werkjes. Hij is dan ook apentrots op zijn kunnen.

Gisteren had ik een stukje geschreven over m’n dagboek in 2012. Ik mocht toen 10 dagen op proef naar huis en ik vond het super en het staat in groot contrast met wat er allemaal in mijn leven is gebeurt ondertussen. De Pijn is zo goed als onder controle. Ik dacht dat mijn huwelijk op de rails stond en ik ben hopeloos gelukkig dat ik thuis was met mijn 3 mannen. Nu heb ik het gevoel dat alles weg is. Het enige wat ik heb over gehouden is dat ik nu bijna geen pijn meer heb en m’n huwelijk naar de knoppen is. Komt het door wat ik voor heb gehad volgens mij wel, het was ons teveel de rolstoel, mijn revalidatie eerst m’n maanden afwezigheid en dan onze verwerking die elk op een ander niveau gebeurt. Ik vind het nog wel allemaal veel te nieuw en te eng.

Het is eng omdat ik niet weet wat de toekomst gaat brengen, niet voor m’n jongens niet voor mij voor niemand en dat maakt het wel eng.

Het kan zijn dat ik er nog iets bij schrijf maar dat weet ik nog niet.