Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
23-01-2020
Bloementje
Beste Lezers,
Vorige zaterdag is Agnes gevierd als jubilaris bij KOTK. In het Elisabeth Center te Antwerpen kwamen alle jubilarissen en medewerkers samen op de Dankje-wel-doenerdankdag.
In de voormiddag waren er workshops en fotosessies.
Van de verschillende workshops nam Agnes aan volgende deel:
1: Immuuntherapie: waar staan we en waar willen we naartoe?
2: De Lange Tocht: voor hoop in de strijd tegen kanker, gepresenteerd door professor Johan Swinnen.
Zijn uitspraak 2.400 km lopen op karakter. Maar mijn zoon levert elke dag pas een strijd is een korte zin.
Kankeronderzoeker Johan Swinnen gaat een ongeziene uitdaging met zichzelf aan. Komende zomer (2017) rent hij naar Santiago de Compostela, 2.400 kilometer ver. Uit dankbaarheid omdat zijn zoon Pieter (19) vijf jaar na diens kankerdiagnose nog altijd bij hen is. Zijn rugzak zal vol briefjes van kankerpatiënten zitten, die hij symbolisch meeneemt op zijn zware pelgrimstocht. Mijn manier om stil te staan bij de strijd die zij elke dag leveren.
Zijn relaas, vanaf de diagnose tot de aankomst in Compostela, is realistisch en grappig maar vooral beklijvend, emotioneel. Agnes had een ontmoeting met professer Swinnen.
Na de broodjeslunch volgde dan de Kom op tegen Kanker-show: met terugblik op wat gerealiseerd is en met de blik vooruit, op de komende uitdagingen. Afsluiter was een optreden van Niels Destadsbader.
Agnes is zorg vrijwilliger in AZ Rivierenland, Bornem.
Als vrijwilliger in een ziekenhuis maak je tijd en ruimte voor een warm, menselijk contact. Je praat met en luistert naar kankerpatiënten en hun naasten wanneer ze daar behoefte aan hebben. Je vult zo de zorgverleners aan en hebt zelf geen medische of verzorgende taken.
Om als vrijwilliger aan de slag te gaan in een ziekenhuis heb je vooral basisvaardigheden in gesprekstechnieken nodig en moet je goed taalvaardig zijn. Daarnaast moet je beschikken over voldoende draagkracht om gesprekken met mensen met kanker aan te durven en aan te kunnen.
Kom op tegen Kanker zorgt uiteraard voor de nodige ondersteuning. Zo krijg je een basisopleiding en is er een maandelijkse vrijwilligersbijeenkomst of bijscholing voorzien. Daarnaast kun je met al je vragen over je vrijwilligerswerk terecht bij een regionale coördinator van Kom op tegen Kanker.
De vrijwilligersschool van Kom op tegen Kanker geeft vormingen over verschillende thema's aan de eigen vrijwilligers, aan lotgenotengroepen en aan derden.
De vrijwilligersschool focust zich in de eerste plaats op vormingen voor zorgvrijwilligers. Zo kunnen zij kankerpatiënten en mensen in hun omgeving goed opgeleid bijstaan.
Het belang van het contact tussen vrijwilligers en mensen met kanker is niet te onderschatten. Vrijwilligers kunnen bijvoorbeeld het psychosociaal welzijn van kankerpatiënten en mensen in hun omgeving verbeteren.
De vrijwilligersschool bereidt zorgvrijwilligers daarom voor op het ondersteunend aanwezig zijn, luisteren, informatie geven, doorverwijzen naar andere diensten en begeleiden of organiseren van groepsmomenten voor patiënten of naasten.
Behalve zorgvrijwilligers zijn er nog tal van andere vrijwilligers bij Kom op tegen Kanker die
logistieke taken uitvoeren,
Kom op tegen Kanker vertegenwoordigen, bijvoorbeeld op beurzen,
psychosociale en biomedische projecten als ervaringsdeskundigen beoordelen.
Ook zij kunnen een beroep doen op de vrijwilligersschool voor ondersteuning.
Heb je een vraag voor de vrijwilligersschool, neem dan contact op via
vrijwilligersschool@komoptegenkanker.be.
De Nauwe Band uit Temse is een van de vroegste en oudste medewerkers aan KOTK. Zij werden gevierd voor 25 jaar trouwe medewerking en vrijwillige inzet bij de jaarlijkse azalea verkoop in september. Hun bijeen gesprokkelde centen zijn niet min voor de organisatie. Het juiste bedrag is nog moeilijk te becijferen, maar dat ligt rond de 300.000 . Het aantal verkochte azalea's kan men wel berekenen, 41987 om precies te zijn. Proficiat Nauwe Band, het siert de vereniging en zijn leden. Dat verdiend een bloemetje.
Grtjs
Hugo
Morgen een tochtje van Lokeren tot Sint-Niklaas, 22 paaltjes te wandelen.
Eddy Acke wint Pouletornooi Memorial Lucien Schouten
Koninklijke Biljartclub Onder Ons uit Temse bestaat 85 jaar, en organiseerde om die reden afgelopen weekend een promotietornooi ‘poulebiljarten’, waarbij op een carambole-biljart met 2 ballen en 1 kegeltje wordt gespeeld. Velen maakten op die manier kennis met de Vlaamse cultuursport die het biljarten is.
In The Pocket daagden 37 spelers op, 10 van hen bereikten de finaleronde. Burgemeester Luc De Ryck en Chris Van Velthoven, partner van de precies één jaar geleden plots overleden voorzitter Lucien Schouten, reikten de winnaarstrofee uit aan Eddy Acke, Julien De Cauwer werd vice-kampioen.
Op de foto (vergroot als je er op klikt):
Zittend: voorzitter Luc Verhulst, Chris Van Velthoven, winnaar Eddy Acke, Burgemeester Luc De Ryck, vice-kampioen Julien De Cauwer.
Staand 1ste rij: Eric Hemelaer, Ludo Vingerhoeds, Marleen Van Mulken, belleman Bart Heynderickx, sportraadvoorzitter Bert Rooman, Jeannine Bressinck, tornooileider Hugo Van Britsom, Ronan Westerlinck, Michel Snijers.
2de en 3de rij: Bruno Foubert, Jens Van den Bosch, Wesley Pauwels, Bram Boschmans, Jonathan Verstockt, Maurice De Vreese, François Wauman, Jozefa Tempels, Julien De Grave, Lucas De Troyer, Liliane Meersman, Koen De Jonghe, Godelieve Poppe en Leon Vosters.
Hieronder nog twee foto's waarbij het woord efficiëntie kan worden toegepast.
1 Bestel genoeg om geen dorst te hebben.
2 Maak genoeg postjes vrij om de staat te pluimen.
Het lang weekend deed deugd na de hectische periode van december.
Na Namur en zijn fort hebben we ook Sedan bezocht. In deze Franse stad bevind zich het grootste kasteel van Europa. Chateau Fort de Sedan is indrukwekkend. Via een korte visuele rondleiding doorheen de geschiedenis, met uitstekende Nederlandse ondertitels, kan je een tour maken door en omheen die massa stenen. Binnen enkele gebouwen zijn enkele zalen die een overzicht geven over de gouden jaren van de souvereine stad en de Maasvallei. Op een bepaald moment omvatte de stads staat ook Bouillon.
Echter het hotel met bijhorend restaurant trok ook de aandacht, zo rond het middaguur. En zo zijn we als kasteelvrouw en kasteelheer gaan dineren. En dat smaakte voortreffelijk én aan voortreffelijke prijzen.
Uiteraard hebben we nog enige tijd uitgetrokken om oorlogsgraven te bezoeken.
In Dohan was er gelukkig een klein caféetje annex restaurant. Het verschil was enorm, maar om elke dag in het donker over en weer te rijden, dat zag ik niet zitten. Chez Laurette voldeed ook wel én er was Orval à volonté.
Maar als ik nog eens in die streek wil overnachten wil ik het hotel Chateau de Sedan zeker overwegen.
Op zaterdag was het iets beter weer, de zon heeft zich zelfs getoond, We hebben mooie wandelingen gemaakt langs de Semois. Ook grandioos, zelfs in de winter.
En op zondag ben ik 'binnen door' gereden en dan passeer je een klein dorpje, Celles, met een pracht van een Romaanse kerk, behorend tot het erfgoed van Wallonië. En een bijzonder moderne kruisweg!
Dinant was vrij rustig, eerder ... doods.
De regen van de vorige week heeft blijkbaar wel goed gedaan. (ook in Australië zal dat wel zo zijn) Vele beken en grachten zijn gevuld, een aanblik die ik heel lang heb gemist.
Morgen is er het poule tornooi van mijn biljart club KBCOO, georganiseerd ter gelegenheid van het 85 jarig bestaan. Iedereen kan hier aan meedoen. Je moet enkel je keu kunnen vasthouden, de rest wordt uitgelegd en voorgedaan. Het is de bedoeling zo weinig mogelijk strafpunten achter je naam te krijgen. Het is een leuk spelletje en er zijn trofeën te winnen voor de vier overblijvenden. Om de kas te spijzen is er het 21-spel waarbij in eerste instantie consumpties zijn te winnen maar ook een ballonreis ter waarde van 150€.
Mensen die goesting hebben, welkom in lokaal The Pocket - Kasteelstraat, vanaf 13u30 zodat we kunnen inschrijven en starten tegen 14u.
Wat doet eens mens op een regendag, binnen blijven of onder de grond kruipen. Wij, Agnes en mezelf, kozen voor het laatste, de citadel van Namen hield ons droog. Wel was het buiten warmer, het nam niets weg van het plezier.
Het Nederlands aan de balie was goed te noemen, de rondleiding was Franstalig. De gids en de tour waren voortreffelijk, de uitleg uitermate interessant en leerrijk.ok gelerrd dat Dohan en Bohan iets uit elkaar liggen.
De link onderaan verwijst naar de erfgoed vereniging Op Stoapel. Deze week verschijnt 'Made in Belgium by Boelwerf', een prachtig boek. Dit stukje geschiedenis van de scheepswerf in Temse is gebaseerd op de werfnummers van de gebouwde schepen en industriële activiteiten. Het is een prachtig boek, niet alleen geschiedkundig maar zeker ook wat inhoud en vormgeving betreft.
Hierbij worden alle trouwe lezers uitgenodigd op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de erfgoed vereniging.
Ikzelf zal niet aanwezig zijn. We zijn op bezoek bij onze Waalse zuiderburen/vrienden.
Terug wat meer in het gewone ritme. Zondag ll nog de algemene vergadering bijgewoond van SPEF, Brandweervrienden uit Kruibeke. Traditie getrouw worden de aanwezigen vergast op een uitgebreid buffet, klaargemaakt door altijd enthousiaste kerels. Tof!
Maandag dan goedendag en nieuwjaarswensen overgebracht aan de vrienden uit Beurm. Vandaag was het plasma dag, geen was en plas hé. Sinds er in Sint-Niklaas, aan het station, een Rode Kruis post is open gegaan is het voor de Waaslanders makkelijk om regelmatig een donatie te doen. Gent of Antwerpen in het verleden was geen optie.
Iedereen moet dat 'goed' zelf invullen, het kan wel eens verschillen.
Vandaag ben ik er nog eens ingevlogen, kwestie van de opgedane caloriën te kunnen lozen. Maandag nog ben ik dik over de 25 paaltjes gestapt, vandaag was dat niet minder.
Extra was vandaag de test van een nieuw paar kousen. Dit 'dubbel' gevoerd stel zorgt ervoor dat wrijving wordt vermeden. Ik mag zeggen dat de test geslaagd is. Deze test zal ik nog eens herhalen in een warmere periode.
De camino Olvidado staat al geprogrammeerd, hoe alles precies zal verlopen is nog in beraad. Vertrekken zal ergens in Frankrijk zijn, Bordeaux staat wel al op de kaart.
Grtjs
Hugo
Maandag: Waasmunster via potpolders en wegels.
Donderdag: Zeekanaal, Hemiksen, en terug langs weer een potpolder.
Vrijdag ll kon ik het niet meer houden, ik moest enkele passen maken. Het liefst dan nog in de polder.
Prosper polder was nogmaals mijn vertrek/aankomst punt. Waarom altijd naar daar. Weet ik niet precies, er is een grote aantrekkingskracht van dit laatste autentieke 'bolwerk'. Temeer daar dit gehucht zal blijven bestaan. Net zoals dat andere polderdorp, Doel, waarvan onlangs is beslist om het bestaan te garanderen. Toch weer jammer om vast te stellen dat het politiek gekrakeel er voor heeft gezorgd dat dit mooie, levendige dorp eerst wordt kapot gemaakt. De vraag is en blijft altijd, wie heeft hier voordeel bij. Ik denk dat hier weer veel zakken zijn gevuld. Het blijft schrijnend dat voor deze smerige zaken een dorp en families worden uit elkaar gehaald. Zou het niet beter zijn om aan politieke beslissingen voorwaarden te koppelen. Voorwaarden die gevolg zouden kunnen hebben aan diegenen die dit met hun goedkeuring ondersteunen. Voor de gewone burger is het altijd, wie niet luisteren wil moet voelen. Als je van niks weet betaal je. Waarom moeten diegenen die beslissen dan nooit betalen? Ergo, waarom krijgen die dan voor alles en nog wat (zonder te presteren) een vergoeding?
Waar ik het eigenlijk wou over hebben, het einde van de Hedwige polder is in zicht. Of moet ik nu al zeggen, is een feit. Landbouw is er al voorbij, de resterende woonhuizen zijn al afgebroken en de laatste honderden bomen worden nu gerooid. Het doet pijn aan de ogen als je aan het pompgemaal in Prosper, aan de Hertog Prosperstraat, de schepen ziet varen in de bocht van Bath. Waar je voorheen op een woud van canadabomen kon kijken zie je nu (bijna) een immense vlakte.
Aan dat pomp gemaal gekomen klauter ik (normaal) over het hek en over de rotsblokken om verder de kunnen gaan over de Hertog Prosperstraat. Gelukkig zijn mijn ogen nog voldoende sterk (mede dankzij een bril) om in deze voormalige straat een witte vlek te spotten. Bij nader inzien blijkt een automobiel zich in het midden van de voormalige Prosper polder te bevinden.
Liever blojan dan dojan, ik ga via een zijweg richting Carolusstraat. Het is niet zonder risico, een nat pak is niet denkbeeldig, maar het riet is sterk genoeg. Gelukkig ben ik tien minuten later al op Nederlandse bodem.
De aanblik van de (bijna) kale polder is .... is wat het is, triest. De Hedwigestraat is er nog, alleen de prachtige bomenrij is er niet meer. Verder op het kruispunt met de Engelbert straat is de voormalige stoeterij herschapen in een hoop puin.
Via den dijk bereik ik terug de grens. Hier zie ik een groep, met gids, die een tochtje maken rond de Prosper polder. Daarom waarschijnlijk dat er een bewaker in deze polder rond reed. Waarom? Om stropers tegen te houden? Waarom mag je op dit moment niet meer in deze polder, er is totaal geen gevaar. De fauna en flora beschermen? Afbakening van de werkplaats? De omver geworpen weg versperringen en signalisatie zeggen genoeg. Via den Ouden Doel kan je makkelijk over de dijk naar Emmapolder rijden. Maar dat mag niet!! Hoe bekrompen kan men zijn.
Terug aan het pompgemaal was de zon zo goed als onder. Het gaf zo een beetje het gevoel weer: winter, koud, donker... het einde nadert. Gelukkig ben je enige tijd later alweer in een warm nest.
Wat me wel is opgevallen, op de Muggenhoek doet men alweer aan nieuwbouw/renovatie van een boerderij.
Opvallend is eveneens dat de haven goed draait. Gedurende de korte tijd dat ik in de streek was heb ik 7 (zeven) grote container schepen zien liggen, toekomen of vertrekken. En dan kon ik niet in het Deurganck dok kijken. En precies daar wringt het schoentje van de teloorgang van de polders. (de foto's van het rode scheepje zijn van een chemie tanker die verplicht met twee slepers doorheen de sluizen moet)
De laatste foto is er een van een verdwaalde trucker. Truck met een Duitse nummerplaat, chauffeur spreekt ... onbekende taal, gebaren maken hem duidelijk dat keren op deze kleine polderstraatjes geen zin heeft en hij dus met zijn gevaarte doorheen den Ouden Doel moet begeven. Het bord, Max 3.5 ton kon hij wel lezen, afijn, hij had het gezien. Ik hoop voor die arme man dat diene witte auto van het begin van het verslag hem alsnog niet te pakken heeft gehad. Merry Christmas.
Gisteren was mijn laatste werkdag. Het is niet de schuld van mijn baasjes.
Het is weeral de 'overheid' die zomaar beslist om de pensioen leeftijd te verlagen. Normaliter zou ik mijn volle loopbaan van ruim veertig jaar hebben volbracht. Helaas moet ik nu opzij om allerlei niks ter zake doende argumenten.
Men beweert dat de nieuwe hygiënischer en beter voor het milieu zou zijn. Larie en apekool! Eigenlijk bedoelen ze dat het de kostprijs is. Ik ben namelijk te goedkoop!
Ik hoop alleen dat ik niet zomaar bij het oud vuil wordt gezet. Ook al zie ik er niet meer piep uit, ik ben helemaal nog niet versleten! Al was het maar om in de tuin te staan, bijvoorbeeld als groen afval bak. Dat lijkt me nog wel iets. Alleen, ik ontwaar zowaar ook op dit gebied moderne concurrentie.
Een drukke week werd opgevolgd door een druk weekend.
Op vrijdagavond ging voor de derde maal de Challenge editie van het DuwMee project van start. De DuwMee actie is zelf al aan zijn zevende uitgave toe. Als startplaats werd gekozen voor Lille. Omdat de afstand 15 kilometers korter was dan vorig jaar én het een challenge moest blijven zouden de moedige stappers 'basic' overnachten. Dat kon enkel op Franse Bodem. Juist voor de grens kan je nog wild kamperen, vijftig meter verder, aan de overkant van de Leie of La Lys, is dat niet meer mogelijk. Deze rivier werd door de challengers gevolgd stroomafwaarts. De grote bende, meer dan 600 deelnemers, volgde de Leie stroomopwaarts vertrekkende vanuit Deinze. Van hieruit bedraagt de afstand nog altijd een respectabele 35km. Achtereenvolgens konden mensen aansluiten in Wielsbeke (18km), Waregem (11km) en Harelbeke (6km) zodat iedereen, groot of klein, makkelijk of moeilijk stappend, kon deelnemen.
Iets later dan voorzien, bouchon voor de volgwagen met twee deelnemers, startte de 'BXL stoere bende' tegen 20u. De Whatsapp groep is zo genoemd naar de twee voorgaande marsen die vanuit Brussel Noord van start gingen. (Bxl - Wachtebeke 70km)
Dus nu maar 55km, tijd genoeg om zaterdag namiddag tegen vieren aan het rendez-vous punt in Kortrijk aan te komen. Onder de Groenige brug, aan het Albert Park - Skate Bowl zouden we de grote bende vervoegen. Vandaar ging het dan naar het Nelson Mandela plein alwaar de apotheose aan het StuBru podium plaatsvond.
Onze tocht verliep vrijwel rimpelloos. Ulrik, Gerlinde, Clairette (volgwagen/stapper), Cédric, Joachim, Geert, Veerle, Garcia en Wim (ben de naam van onze Nicaraguaanse vriend vergeten!) hielden allemaal het tempo vrij hoog. Of was het eigenlijk Wim die er de speed inhield. Hij is zowat de mentor en motor van de challenge.
Vanaf het station Lille-Fladres ging het via de oude stad naar de Deûle. Deze rivier vervoegd 15 km verder de Leie in Deulemonde. We passeerden de Avenue du Peuple Belge en op een haar na de geboorteplaats van Charles de Gaulle. Die is geboren in de Rue Princesse, in de nabijheid van de Citadelle.
Het jaagpad langs de Deûle was mooi. De aanblik van het feestelijk verlichte Wambrechies is bijzonder. Een 'soep' stop aan het sas van Quesnoy deed deugd.
Wim had de tocht voorbereid en een goed kampeer plaatsje gevonden. Een vaag iets na de brug van Les Ecluses, Deulemonde, bereikten we voor twaalven. Dat het door de overvloedige regen van de laatste dagen een beetje drassig was kon voor een korte nacht niet veel betekenen. Ik heb goed en diep geslapen. Alvorens de ogen te sluiten zag ik nog het mastlichtje van een binnenschip voorbij schuiven. En nee, dat was geen droom. Nadat de bomen in de omgeving omgelegd waren was het alweer tijd om in te pakken. Om zeven in de morgen waren we reeds op pad, de Leie volgend, om de resterende 41km af te malen. Bij het ochtendgloren deed de zon zijn best. Vanaf vandaag lengen de dagen terug, hoera!
Een koffie stop in Komen, bij Des Douanes, was welkom voor enkelen, niet alleen voor de koffie. Langs Belgische kant verder lopend lieten we het Tabaksmuseum te Wervik links liggen. Het was tegen de middag dat een grotere rustpauze zich aandiende. In Menen namen we rustig de tijd om in Bistro Franco een spaghetti te nuttigen. Na Menen maakt het niet meer uit of je op de linker of rechter oever loopt, het is steeds op Vaderlandsche Bodem. Nog een dikke 12km scheidde ons van de Groenige brug, nu ging het meer over paden dan verharde wegen. Zoals voorzien waren we ruim op tijd zodat we de werkploeg ter plaatse nog een handje konden toesteken. Dit kon pas nadat we onze 'slang' in elkaar hadden gestoken.
De laatste 1.5km was een wandeling met de staart van de slang in mijn handen. Allee, ik droeg het staarstuk van de Quetzalcoatl wat "gevederde slang" betekend. Dit stond voor het goede in de mens en was een van de weinige belangrijke goden aan wie geen mensen werden geofferd.
Arnaud Raskin, oprichter van StreetwiZe en Mobile School, was dit jaar in Mexico en heeft daar dat fenomeen leren kennen. Onze Wim vond dit een leuk gegeven om dat aardige lieve beestje mee te nemen op het laatste stukje van de tocht. Het is ook een eerbetoon aan Sas, zie foto boven, die de duivel doet al was voor de vrijwilligers. Er werd haar dan ook een hulde gebracht onder de Groenige brug.
Het was in het geheel weeral een zeer geslaagde dag. Het groot aantal deelnemers blijft uiteraard een belangrijk signaal naar de warmte onder de mensen. Het opgehaalde bedrag van 47.000 is ook niet mis.
Alweer een dikke proficiat aan de organisatie op alle gebied en zeker niet te vergeten de beveiliging van de mensen massa op de baan.
Grtjs
In bijlage enkele foto's en filmpjes
Ik heb vooraan in dit verslagje iets vermeld over rimpelloos. Dit is niet geheel naar waarheid. Twintig meter voor het eind van het eerste deel, waar het pad uitkomt op de baan, ben ik gestruikeld. Mijn knie en beide handen licht geschaafd. De knie gaf enkele problemen bij het opzetten van de tent. Voor de rest niks ergs te melden. (zie google foto van brug)
De voorbije dagen, sinds het overlijden vorige zaterdag van Laura, de moeder van Agnes, zijn goed gevuld geweest. Gisteren hebben we in alle sereniteit afscheid kunnen nemen. Het was een mooie dienst met mooie teksten van Agnes namens de dochters, Ilse haar petekind en Elke namens de kleinkinderen. De bijhorende foto reeksen waren goed in balans, gepast bij de tekst.
En zoals het traditie is werden er op de koffietafel heel wat herinneringen en anekdotes opgehaald. Het was goed deze gesprekken te voeren, het geheel is mooi afgerond.
Hierbij het levensverhaal van Laura.
Een leven dat begon op 5 oktober 1930.
Laura groeide op in Vrasene als oudste in een gezin van 8 kinderen, samen met 3 zussen en 4 broers. Zoals in die tijd gebruikelijk was ging het schoolgaan als snel over in het werken.
Laura ging als 14 jarig meisje werken bij Tante Mieke in Sint-Niklaas als Corset-maker, toen nog een handmatige arbeid. Op de tram naar het werk leerde ze dan Georges kennen. Hij trok een oogske naar haar en .van het een kwam het ander.
Ze trouwden en Georges veranderde van werk en vertrok met het vliegtuig als baggeraar naar het verre en tropische Ceylon.
Laura reisde hem achterna met de boot. Een nieuwe wereld ging open voor hun, zo moest de Engelse taal geleerd worden en werd er Indisch eten geleerd en gekookt.
Twee dochters werden er geboren, eerst Agnes en daarna Anita.
Na Ceylon verhuisde het prille gezin naar de Congo, een ander land en een andere cultuur.
Ze leefden tussen de lokale bevolking en hadden een boy Jozef. Die leerde Laura de Congolese gerechten, die op haar beurt veel taartjes bakte voor de plaatselijke missiezusters.
Terwijl Georges overdag gaan werken was hield Laura zich bezig met naaien en voor de kinderen zorgen en zelf leerde zij autorijden in de Congo.
Toen ze voor de tweede keer naar Congo gingen, was het gezinnetje uitgebreid met de komst van dochter Christel. Toen het gevaarlijker werd in Congo werd de verhuis ingezet, deze keer naar Bremen in Duitsland.
Voor Laura was het opnieuw een aanpassing aan de nieuwe mentaliteit en de nieuwe taal. De radio stond vaak op en daar kon ze genieten van het meezingen van de vele liedjes.
Na Bremen stuurde de baggermaatschappij Den Dredging Georges naar Italië en Frankrijk maar het gezin vestigde zich in Vrasene en gingen alle vakanties Georges bezoeken.
Thuis in Vrasene zorgde ze voor het huishouden en dat de kinderen niks te kort hadden. Ook organiseerde ze thuis alle familiegebeuren van de broers en zussen.
Elke dinsdag ging ze met zus Irene naar de markt in Beveren.
Ze keek niet alleen uit als er brief terugkwam van Georges maar ook zijn terugkomst was elke keer een blij weerzien. Hierbij bracht Georges vele cadeaus mee met de laatste nieuwe mode.
Als Georges op pensioen ging kwam voor Laura een nieuwe tijd. Zo spendeerde ze samen veel tijd met elkaar, gingen op vele uitstapjes met Okra en maakten verschillende dingen bij de hobbyclub. Lampenkappen en kransen maken en ook borduren werden Laura haar nieuwe hobbys.
Thuis bracht ze veel tijd door in haar bloementuin en het tasje thee met koekje en de bezoekjes van de klein en achterkleinkinderen waren voor haar gelukkige momenten.
Er kwamen ook meer gezondheidsproblemen en het werd alsmaar moeilijker en moeilijker voor Laura en Georges en een opname in de Notelaar drong zich op.
Georges kwam te overlijden, maar stilletjes verzonk ze zich ook meer en meer in haar eigen gedachten. Bekende gezichten werden raadsels voor haar.
Een plotse val maakte haar zwakker en de nood aan rust werd groter en groter .
Afgelopen zaterdag sliep ze zachtjes in en vertrok ze voorgoed naar haar lieve Georges.
Beste Lezers, ik heb gemerkt dat het uitzicht van mijn blog is gewijzigd. Waarschijnlijk ligt dat aan mij, ergens weer een verkeerd vakje aangevinkt. Dit is een probleem voor later.
Nu ga ik me preparen voor de 'challenge' Duw Mee. Vanavond rond 19u starten we met een tiental mede stappers van Rijsel naar Kortrijk. Uiteraard worden de 55 kilometers niet in een dag afgehaspeld. Deze nacht nog blijven we op Franse bodem overnachten in de IGLO tentjes. Koud zal het niet echt worden, alles droog houden zou wel eens het probleem kunnen zijn. Gelukkig is er een volgwagen waarin de zwaarste bagage kan. Een kleine rugzak met ravitaillering zal volstaan.
De titel slaat op meerder zaken. Vorige week ben ik nog in de storm gaan wandelen. En dat deed deugd. Alleen is mijn plu, die ik eerst nog had gereanimeerd, toch in de prullenbak geraakt. Een gebroken balein kon er nog mee door, meerdere geknakte exemplaren waren er te veel aan. Het zicht op een woelige stroom, water dat in golfjes, tegen de wind, toch richting Dendermonde moet, het spel van water en wind, blijft voor mij iets moois. Iets zoals het leven zelf.
Het Barbara feest blijft ook altijd een momentum van het jaar. De verbondenheid met én het plezier van het samenzijn is en zal altijd een feest blijven. En blijkbaar geniet de poes ook van de brandweer kepie.
En terwijl ik met de (ex)collega's de officiële plechtigheden bij woonde nam Agnes de gelegenheid te baat om het huis in de kerstsfeer om te toveren. Dat is dit jaar alweer prachtig gelukt.
Het gemeentemuseum van Temse wil volgend jaar een tentoonstelling organiseren over de gemeentelijke patrones: de H Amelberga. Over deze figuur bericht ik later nog wel eens, als ik het niet vergeet. Op de zolder van de dekenij heeft men nog een draagstoel met bootje ontdekt. Dit is niet zomaar een bootje. Het geheel was onderdeel van de Amelberga ommegang of processie die jarenlang doorheen Temse plaatsvond. Ikzelf ben nog als ik weet niet meer wat in deze processie mee opgestapt.
Op vraag van het Gemeentemuseum aan Op Stoapel voor eventuele herstelling van dit 'relikwie', ben ik eens gaan kijken naar dit scheepje. Het is inderdaad une pièce unique en daarom bijzonder moeilijk te restaureren. Samen met collega Arthur waren we het bijzonder vlug eens, dit moet naar professionele herstellers.
De processie die ik bedoel is niet de Wegom, daaraan kan je driemaal per jaar deelnemen, een bedevaart ter ere van de Heilige Amelberga. De Wegom is een voetbedevaart van 23 km lang en voert de deelnemers langs 8 Amelbergakapellen en 1 kapelletje ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën. Deze bedevaart gaat driemaal per jaar uit op Pinksterzaterdag (13.00 uur), op Pinkstermaandag (4u30) en de zaterdag voor de laatste zondag van september. Het vertrekpunt van de bedevaart is telkens op de markt, aan de OLV-kerk van Temse. Enkel op Pinkstermaandag worden de relikwieën van de Heilige Amelberga meegedragen. Volgens de overlevering stak ze ter hoogte van Temse de Schelde over op de rug van een steur om te ontsnappen aan Karel Martel, die met haar wilde trouwen. In 772 stierf Amelberga in Temse en werd ze in de plaatselijke kerk (markt) begraven. De bedevaart ter ere van Amelberga zou uit de 11de eeuw dateren. Het stoffelijk overschot van de Heilige Amelberga werd toen van Temse overgebracht naar de Sint-Pietersabdij van Gent. In de daarop volgende eeuwen kende de bedevaart geregeld veel bijval en liepen er zelfs muzikanten, goochelaars en potsenmakers in mee. De bedevaart werd niet enkel te voet maar ook te paard en met huifkar gedaan.
Op zondag ll. heeft de moeder van Agnes haar arm gebroken. Van het aan kwam het ander, gisteren zaterdag morgen is Laura overleden. De kliniek in Beveren was de laatste dagen onze verblijfplaats.
Zoals mijn trouwe lezers weten maak ik regelmatig reclame voor sponsoring voor het goede doel. Bij mijn grote zomers tochten is dit voor het BCG. Dit project blijft altijd lopen via onder ander de dopjes actie.
In de winter periode, en dan specifiek de Warmste Week, is dit voor het project van de Mobiele Scholen. Ook dit jaar doe ik mee aan de special: de DuwMee Challenge. De uitdaging is om te overnachten in tentjes.
Het vertrek van deze challenge is in Rijsel (Gare de Lille Flandres) op vrijdag 20 december. Overnachten doen we nog op Franse bodem zodat we op zaterdag de laatste 30 van de totale 55 km afleggen. Het is een beetje luxe, onze bagage dienen we niet mee te zeulen. Onderaan zie je de link naar deze actie.
Na een korte onderbreking was het vandaag, op de dag van de Sint, weer wandeldag.
Het was weeral niet 'vrieskoud' om te stappen. Nochtans, met 3°C om te starten in de regen, was het de eerste uren best koud te noemen.
We trokken vanuit Willebroek doorheen de Rupelvallei terug tot Temse. De paden lagen er glibberig bij en een eerste tussenstop in Sauvegarde mocht wel. De wind speelde ook zijn rol, mijn trouwe plu heeft het begeven.
Maar vooral opmerkelijk is dat het een vrijdagse wandeling is geworden met Slecht Weer. Het gezegde 'Het zal de laatste keer zijn met zo'n prachtig zonnetje' is nu wellicht voorbij in dit jaar 2019. En dat geeft alweer hoop voor binnenkort, de dagen gaan terug lengen, een nieuw jaar ligt in het verschiet.
Voor het einde van de tocht werd nog een bezoekje gebracht aan de 'Vadde'. Terug over de brug was het donker en kwam de trein voor Ronny, Jan en Catsjoe al aangebold.
Maar vandaag was voor het paard van de Sint de hoofdrol weg gelegd.
Hierna volgen nog tientallen landen, sommigen waarvan ik niet weet waar die liggen op onze aardkloot.
Voor de rest is dit het bewijs dat het WWW inderdaad de hele wereld omvat en dat het 'dorp' verdwenen is.
Reeds in 2001 schreef Mark Eyskens hierover in zijn boek: Het Verdriet van het Werelddorp.
Misschien zou ik dit later nog eens moeten herlezen. Nu houden de 'Geheimen van het Derde Rijk' (Guido Knop) me bezig. Hoe dit regime, en zijn leiders o.a. Hitler, Himmler, Rommel en Speer, eigenlijk grote leugenaars bleken te zijn.
Verdomd interessante lectuur.
Grtjs
Hugo
Noot: Het bericht ivm de Broebelfuif is verwijderd, de link werkt niet meer. Dus aan allen die nu zaterdag tijd en goesting hebben, Broebelfuif in JOC De Nartist ten voordelevoor de geleide honden (BCG).
Een (bijna) rustige week, de afgelopen week. Het biljart kampioenschap van Temse nadert zijn eindstadium. Nu maandag en donderdag zijn er de halve finales. Volgende zaterdag volgt dan de ontknoping van het 65e kampioenschap. De finales vinden plaats in lokaal Sportvrienden 'op de jager' in de Gasthuisstraat.
Op maandag en dinsdag ll zijn we (Agnes en ikke) naar Epernay gereden. De rit erheen was geweeeldig. Het mooie herfstweer zorgde in de Ardennen voor mooie panorama's. In de hoofdstad van de champagne was het rustig. Een nieuwe attractie op het grote centrale plein, naast de evengrote parking, is een echte blikvanger. We zijn wel niet, met een zucht, 130 meter mee omhoog geweest.
In december zijn er tal van festiviteiten en natuurlijk blijft er de 'expérience unique en Champagne', de l'avenue de Champagne, inscrits au Patrimoine Mondial de l'Unesco. Hier kan je het weekend van 13/15 december une flûte komen degusteren, op kosten van de communale.
Vorige donderdag ben ik voor het eerst, als proef, op pad geweest als 'Wegspotter'. Als wegspotter ga je de toestand van Trage Wegen controleren, op vrijwillige basis. Wat zou onze gemeenschap nog zijn zonder vrijwilligers! Trage wegen vallen onder de categorie ‘openbare wegen’. Volgens het wegenrecht ligt de
verantwoordelijkheid voor het onderhoud bij de stad of gemeente. Echter, om de toegankelijkheid
van alle trage wegen periodiek te controleren, komt de gemeente soms vele ogen te kort. Samen
met Trage Wegen vzw en Regionaal Landschap Schelde-Durme ontwikkelde de Provincie Oost-Vlaanderen daarom het project Wegspotters.
Wegspotters zijn vrijwilligers die de toestand van de toegankelijke trage wegen controleren en
knelpunten zoals zwerfvuil en overhangende takken doorgeven aan de gemeente. Dit gebeurt via het
digitaal meldingssysteem MobiMelder. De gemeente op haar beurt gebruikt dit meldingssysteem
om de wegspotters op de hoogte te brengen wanneer het knelpunt in behandeling / opgelost is.
In functie van een goede opstart van de module biedt de Provincie aan elke deelnemende stad of
gemeente een jaar begeleiding aan door een Oost-Vlaams Regionaal Landschap of Trage Wegen vzw.
Het systeem van melden werkt al, de proef is voor mij geslaagd. Wel zou het beter zijn om dit bij mooi weer te doen, het scherm van mijn telefoon is moeilijk te 'bevrijven' met waterdruppels erop.
Volgende week komt Barbare weer langs, dus feest bij de Brandweer! Dat van die H Margaretha en de krampen, deze week was het serieus prijs, ik ben terug overgeschakeld op af en toe een magnesium pil.
Eens te meer hebben we op onze vrijdagse prachtig weer meegemaakt. Eigenlijk verheugde ik me op een 'vries wandeling, de weergoden brachten echter een mooie herfstdag. Ook al was het wat aan de frisse kant, we liepen onder een stralend zonnetje én bijna windloos doorheen een stukje mooie natuur van de Pallieterstreek.
Is het nu echt de laatste keer in 2019 dat we onder uitzonderlijk mooi weer kunnen stappen op vrijdag?
Pallieter is een streekroman van de Vlaamse schrijver en dichter Felix Timmermans, gepubliceerd in 1916. De roman is vernoemd naar zijn hoofdpersonage Pallieter, een levensgenieter die leeft onder het motto pluk de dag. Het boek vertelt het verhaal van de levenslustige Pallieter die met zijn huishoudster Charlot in het idyllische Lier woont. Dag in dag uit begeeft hij zich in de Netevallei waar hij zorgeloos geniet van het paradijselijke landschap.
Uitzonderlijk zijn we, ikzelf en Jan, met de wagen tot Bazel veer gereden. Aan de overkant stond de Ronny ons op te wachten. Na een ontbijt in Hemiksem reden we via de Ring naar Kessel station. Kessel is samen met Bevel deelgemeente van Nijlen. Verassing voor mij was de Kesselse heide.
De Kesselse Heide is een stuk Kempens landschap zoals het vroeger was. Je ziet er afwisselend struikheidevlakten en naald- en loofbossen, zandvlakten en vennen. Omdat het toch middag was hebben we er onze apo genoten op één van de banken. Lekker genieten in het zonnetje!
De streek van Nijlen/Kessel was historisch de diamantstreek. Vele bewoners leefden van het slijpen van diamanten en hadden in hun achtertuin een atelier. Het diamantmuseum geeft een mooi overzicht en inzicht over deze geschiedenis. De slijperij en de machines van voor de eerste wereldoorlog zijn gerestaureerd en in 2016 opengesteld voor het publiek.
Op het eind van onze tocht passeerden we nog het Fort van Kessel, onderdeel van de fortengordel rond Antwerpen.
Het fort van Kessel is een betonnen pantserfort dat deel uitmaakt van de buitenste fortengordel rond Antwerpen. Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog, toen het fort niet eens helemaal afgewerkt was, kwam de versterking zwaar onder vuur te liggen. Duitse en Oostenrijkse artillerie - waaronder het befaamde kanon Dikke Bertha - brachten zware vernielingen toe.
Het fort is gebouwd in 1909-1912 en bestaat uit gebouwen van ongewapend beton op een driehoekig forteiland. Boven de rondboogvormige toegang is het opschrift Fort de Kessel 1909-1912. Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog werden er loopgraven gegraven en prikkeldraad gezet van het fort van Kessel tot aan het fort van Lier. Er bleef bijna geen doorgang over, en alle vee werd binnen de ring van de forten gebracht.
De kerktoren van Kessel zou dienen om op de Duitsers te mikken. Men dacht niet dat het fort ingenomen zou kunnen worden. De betonnen muren en koepels zouden bestand zijn tegen kanonskogels. De realiteit bleek echter anders. Op 4 oktober 1914 nam het Duitse leger het fort vanop een afstand van 8,4 kilometer onder vuur met hun zwaarste kanon, Dikke Bertha. De eerste bom kwam terecht in de fortgracht. Een nieuwe bom bewees dat de geschutskoepels niet sterk genoeg waren. Verdere voltreffers hebben het fort helemaal vernield. In het fort zijn er originele Belgische en Duitse opschriften uit de Eerste Wereldoorlog.
In 1939 werd het fort aangepast en, in het kader van de mobilisatie, opnieuw ingeschakeld in de militaire verdediging. Maar het heeft geen belangrijke rol gespeeld tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nadien werd het een militair oefenterrein.
Na de Tweede Wereldoorlog bewoonde een familie tijdelijk het fort tot 1974. Sedert 1973 is de gemeente Kessel (nu deelgemeente van Nijlen) eigenaar van het fort.
De fortgracht en de gebouwen zijn intact. Het glacis is bewaard. Het forteiland en het gebied buiten de gracht zijn van de meeste bomen ontdaan.Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de kerktoren opgeblazen door het Belgische leger omdat anders de Duitsers een heel goed overzicht zouden hebben over het dorp. Later werden de kerktoren en de wenteltrap gerestaureerd.
We hebben onze tocht een beetje moeten inkorten. De reden waarom we met de auto zijn gereden was dat onze Jan reeds om zeven uur ergens anders werd verwacht. Ikzelf diende ook niet te laat te zijn want om 20u15 was er de jaarlijkse Gala Projectie van de Waaslandse Videoclub van Temse.
Deze club zorgd al jaren voor het erfgoed via bewegende beelden. Dit jaar was er onder andere een film over tramlijn H van Hamme naar St-Anneke (het Vlaams Hoofd). Voor velen in de zaal pure nostalgie.
Tramlijn H (NMVB)/Oost-Vlaanderen was de tramlijn Hamme - Zwijndrecht (Vlaams Hoofd) en de aftakking Hamme - Moerzeke - Baasrode (Veer). Ze werd geopend in de jaren 1904-1910 en gesloten in de jaren 1937 (Hamme - Moerzeke) en 1959 (Hamme - Antwerpen-Linkeroever).
Vóór de Eerste Wereldoorlog waren er dagelijks vijf ritten heen en terug op het baanvak Hamme - Baasrode (Veer), zes tussen Hamme en Temse en elf tussen Temse en het Vlaamse Hoofd. Tussen 1931 en 1937 waren er tussen Hamme en Baasrode (Veer) drie ritten heen en terug per dag, vanaf de exploitatie met autorails in 1937 zes ritten. Tussen Hamme en Temse waren er zes ritten heen en terug, tussen Temse en Antwerpen L.O. ruim twintig elektrische ritten heen en terug per dag. Vanaf 1937 waren er dagelijks 17 elektrische ritten heen en terug tussen Hamme en Antwerpen, plus nog een aantal extra ritten tussen Temse en Antwerpen (een tiental, op zon- en feestdagen zelfs vijftien). Tijdens de laatste jaren van de exploitatie, in de jaren 1950, reden de trams met een halfuurfrequentie over het hele traject: 34 ritten heen en terug per dag, op zaterdag zelfs 35 ritten.
De tentoonstelling Tramlijn Hamme-Antwerpen 1904-1959 halt houden in het Gemeentemuseum van Temse (05/07-30/09 - 2019), ID+art in Hamme (09/11-18/12 - 2019), Heemkundige Kring Wissekerke in Bazel (08/03-29/03 - 2020), Cultuurcentrum De Koolputten in Waasmunster (17/04 26/04 - 2020), de Sint-Martinuskerk van Burcht (02/05 10/05 - 2020) en de Heemkundige Kring Zwijndrecht-Burcht op Linkeroever (16/05 24/05 - 2020).
In café Torenven zijn we nog even binnen gesprongen. Wat een gezellige ouderwetse kroeg! Maar goed dat we met de auto waren.
Grtjs
Hugo
Foto's: Tramlijn H en de link!
Noot: Bij het aanrijden naar de overzet langs de Lange Gaanweg, de officiële en enige wettelijke route voor autovoertuigen voor privé gebruik, stond ik aan het eind hiervan blok. Twee grote trucks werden er geladen met afval uit de polder. Op mijn vraag of dit lang zou duren antwoordde een van de truckers met een schouder ophalen. De man bleek wel van goede wil want in 'voortreffelijk' schabouwelijk nederlands kon hij, met de nodige bewegingen, duidelijk maken dat ik moest omrijden. Er zat niks anders op, de overzet boot die wacht ook niet. Eerst vijfhonderd meter achterwaarts en dan langs Bazel en de gebods- en verbods- bepalingen aan mijn laars lappend toch nog op tijd het veer bereikt.
Ik heb nergens een bordje gezien dat de weg tijdelijk zou zijn afgesloten. Wellicht weeral een communicatie stoornis tussen overheid en burger.
Zoals je misschien wel weet, steun ik Mobile School, een organisatie die zich inzet om straatkinderen een opening te bieden naar een betere toekomst. Elk jaar rond de kerstperiode wordt door Studio Brussel ‘Music For Life’ georganiseerd om zo wat centjes in de laadjes te krijgen voor allerlei van dit soort en andere goede doelen. (Warmste Week)
Ook dit jaar organiseert op 21 december, voor de 7e keer al, Mobile school de ‘DUWMEE’ actie, een super leuke, gezellige en warme sponsorwandeling.
Natuurlijk zou ik het fijn vinden indien jullie mij een klein beetje zouden sponsoren.. maar beter nog, laat jezelf sponsoren en kom mee wandelen!!!
Alle info ivm met inschrijvingen kan je vinden op de www.duwmee.be website.
Ook info over de organisatie zelf kan je via deze site gemakkelijk terugvinden.
Kan je om een of andere reden niet mee wandelen, en wil je toch graag je centje bijdragen, kan ze mij gerust toevertrouwen, ik zorg dan wel dat ze op de juiste plaats terecht komen,
Of je kan een overschrijving doen op het rekening nummer van Mobile school ‘ BE04 5230 8020 4931’ met vermelding ‘DUWMEE’. Dit is echter zonder fiscaal attest…
De straatkinderen zij u alvast van harte dankbaar!
Nieuw(s)
Woensdag ben ik naar Sint-Niklaas getrokken, niet de heilige maar de STAD, om plasma te geven. Op het stationsplein is een gloednieuw centrum van het Rode Kruis geopend. Eigenlijk wou ik met De Lijn rijden, alleen was ik niet zeker om dan tegen 08u30 ter plaatse te kunnen zijn. De NMBS dan maar, die evenmin een garantie geven wat stiptheid betreft. Maar het is allemaal goed op zijn pootjes gekomen.
Ik was de eerste klant en er werd me onmiddellijk toegefluisterd dat vandaag de grote (interne) controle zou gehouden worden om na te gaan of alles naar behoren functioneert. Ik merkte geen verschil met de toegepaste procedure ten opzichte van anders.
Er vielen me twee zaken op: het lokaal is hel wit, op enkele rode vlekken na. De mevrouw die me begeleide wierp op dat je vlug wakker bent als je de ruimte betreed. Bijkomend was ze tevreden met de grote raampartijen, het gaf een goed gevoel, beter dan in Gent, waar je op muren kon kijken. Dit is meteen het tweede dat me opviel, de meeste RK mensen kwamen van buiten de regio. En dat komt omdat het vele jaren geleden is dat men plasma kon geven in S/N.
Vroeger ben ik ook in Gent af en toe plasma gaan geven, iets wat kon tijdens mijn werkuren. Sinds ik op rust (?) ben had ik niet zoveel zin om die verplaatsing te maken. En waarschijnlijk ben ik niet de enige, vandaar terug een centrum in de regio.
Het aftappen van bloed en centrifugeren duurt nu bijna de helft minder lang dan voorheen.
In verband met het boek "Made in Belgium by Boelwerf" van Op Stoapel nog het volgende:
Voor de velen die hebben vooringeschreven, dank. De publicatie ervan was gepland op de filmavond/matinee van 30 en 31 november, ter herdenking van 25e verjaardag van de sluiting van Boelwerf. De drukker liet weten dat eind november niet haalbaar is, daarom wordt het boek voorgesteld en verdeeld op de nieuwjaarsreceptie van 11 januari 2020.
Meer info over Op Stoapel kan je steeds terug vinden op: www.opstoapel.org
Grtjs
Hugo
Noot: Ben deze week langs geweest bij de H. Margarita. Of die even krachtig is als magnesium zal de toekomst uitwijzen.
Gisteren met Catsjoe, Jan en de Ronny op stap geweest. Niet letterlijk ‘op stap’ maar op tocht naar de taalgrens. Afgestapt in Oud-Heverlee verlieten we het dal van de Dijle om na de ‘lunch’ de rivier van nabij te volgen. De naam van deze mooie rivier veranderde nog enkele malen van naam: Dyle in ‘t schoon Frans en met lange IJ in ‘t Nederlands. Ook wij liepen regelmatig over de schreve, niet dat we het gewaar werden hoor.
In het begin was het fris aan de vis maar verder was het aangenaam wandelen langs prachtige wegjes en door bossen. We passeerden het Zoet Water om vandaar uit onmiddellijk het Meerdalwoud in te duikelen. Passeren was wat te voortvarend, eerst was het nodig om te bunkeren “In De Molen”, kwestie voldoende brandstof mee te hebben.
Op de middag konden we in het zonnetje genieten van … de laatste warme zonnestralen. Maar dit verhaaltje heeft zich al enkele malen herhaald en telkens komt dan de opwarming van de aarde ter sprake. Bon, het kan maar deugd doen!
Het bos was met dit heldere weer prachtig.
Op bepaald moment komen we langs enkele gebouwen die ik al heel lang ken: De Kluis. Mijn eerste kennismaking met dit jeugdverblijf, dat nu Hopper wordt genoemd, dateert 55 jaar terug. Dit domein is eigendom van VVKS/M en is me steeds bijgebleven omwille van de stoomtrein. Het was mijn eerste kamp met de St-Paulus groep van Sint-Niklaas. (Hoe ik daar ben terecht gekomen vertel ik wel eens een andere keer) Het vervoermiddel bij uitstek was in die tijd de trein. En ik herinner me nog de houten banken en de stoom die langs de ramen vloog. Ook herinner ik me het ‘zwart putteke’, een ondiepe poel die als zwempool werd gebruikt. Als ik daar enkele jaren later langskwam was het een modderpoel. Nu is het gewoon grasland ondanks het feit dat de nabijgelegen bron nog altijd stroomt.
Rond deze gebouwen, die er nog precies hetzelfde uitzien, heb ik ook mijn Gilwell behaald.
De eerste week van de paasvakantie 1969 heb ik daar met andere kandidaat leiders gekampeerd in ijzige omstandigheden. Bij vriestemperaturen slapen, koken, wassen en exploratie proeven uitvoeren was geen lachertje. Bovendien begon het midweek zo hard te sneeuwen dat we regelmatig onze tentzeilen moesten afkloppen. Ook al was je geen liefhebber van OXO, ik kan je garanderen dat het vasthouden van de kop alleen al deugd deed. Vrijdag namiddag trad de dooi in met als gevolg dat het afbreken en opruimen op zaterdag een glibberige bedoening is geworden. Maar wel leut!
De Gilwellcursus is een training voor kaderleden die door veel scoutingorganisaties overal ter wereld georganiseerd wordt. De oorsprong ligt, zoals bij de hele scoutingbeweging, in Engeland. De allereerste keer was Robert Baden-Powell zelf een van de instructeurs. Daarna verspreidde het concept in verschillende vormen over heel de wereld. Waar in andere landen vaak gefocust wordt op praktische vaardigheden, is in Nederland en België vooral persoonlijke vorming het hoofddoel. Zowat overal blijft de training wel geïnspireerd op het oorspronkelijke idee van learning by doing. Men gaat er daarbij van uit dat ervaringsleren veel diepgaandere kennis oplevert dan schools onderricht. Meer dan het eenvoudige 'hoe' en 'wat' over scouting, wil men op de Gilwellcursus plaats maken voor een aantal waarden zoals tolerantie, tevredenheid, service en dergelijke.
De eerste Gilwellcursus in België werd in augustus 1923 gehouden op het kasteel van Jannée in Pessoux bij Ciney onder leiding van Étienne Van Hoof. In Vlaanderen werd de eerste Gilwellcursus in 1930 op domein de Kluis te Sint-Joris-Weert gehouden. Sinds de jaren 1970 wordt de cursus ook op de andere domeinen van Scouts en Gidsen Vlaanderen georganiseerd. Vanaf de jaren 1990 kwam er ook een trektochtvariant, waarbij de deelnemers een hele week zonder vooruit getekend plan op tocht trekken.
In 2010 organiseerden FOS Open Scouting en Scouts en Gidsen Vlaanderen voor het eerst een gezamenlijke cursus. De cursus heeft instructeurs en deelnemers van beide organisaties, en gaat door op domein De Kluis te Sint-Joris-Weert.
Na afronding van de Gilwellcursus ontvangt de deelnemer de Gilwell-kralen, een certificaat en hij mag de Gilwelldas en de Gilwelldasring dragen. De kralen worden meestal aan een leren veter rond de hals gedragen. Daarbij worden de kralen dan door een enkelvoudige knoop bevestigd. Soms worden ze ook rond de traditionele scoutshoed gedragen.
Gilwellians worden ook automatisch lid van 'Gilwell Troop 1'.
De kralen, die voor moed en leiderschap staan, werden voor het eerst uitgereikt op de eerste leiderscursus in september 1919 op Gilwell Park. (100 jaar geleden!)
Verder doorheen het Meerdaalwoud bereikten we Fontenelle. De paden en kleine wegen door het bos waren verboden terrein geworden, Chasse – Passage Interdit – Ministère de la Region Wallonnie, op 8 november en 13 december. We hebben geen schot gehoord nog enige beweging vastgesteld van drijvers of wat dan ook. Er zat niks anders op dan de Rue de Pécrot te bewandelen. In genoemd dorp vervoegden we de vallei van de Dyle ofte Tîle. Niettemin was deze gewijzigde route evenzeer de moeite waard. Over en weer over de taalbarrière was het de bedoeling tot in Waver/Wavre te geraken, de invallende duisternis (niet precies maar rond 17u) noopte ons om aan het eind van de kaarsrechte en lange Drève de Laerensart te trein huiswaarts te nemen.
Volgens de NMBS app vertrok in Gastuche de trein naar Leuven om 39 minuten na vijf.
De trein zou ook weer als titel gekund hebben.
Net zoals vijfenvijftig jaar geleden neem ik nu ook regelmatig de trein naar Leuven. Gisteren dus ook verder naar Oud-Heverlee, een stopplaats vòòr St-Joris Weert. De aangekondigde uren werden gerespecteerd en de treinen bolden perfect mét korte overstap tijden. Prachtig weer, prachtige treinen, prachtige stations, prachtige conductrice’s…. kortom, de trein is plezant reizen.
Op het appje zoals hierboven aangehaald kwam er een rode +5 te staan, vijf minuten vertraging, de aansluiting in Leuven zou nog rustig kunnen gehaald worden. + 5 klopte niet helemaal, het werden + 8 waarna niks (bericht) meer volgde maar de trein bleek dik 13 minuten later toe te komen. De trein naar S/N was ribbedebie. Over Berchem bleek geen winst op te leveren, dus wachten op de volgende, 50 minuten later. Terug in het station, de pint smaakte goed, bleek L2764 afgeschaft. Dus moesten we toch over Berchem en S/N. Dat ritje duurt bijna een uur, 16 stops hebben hun tijd nodig. Afijn, iets voor negen uur was ik thuis. Niet slecht hé voor een afstand van goed 50km. De Ronny liet bericht dat zijn trein van Berchem naar Puurs ook nog vertraging had. De trein is …. altijd een beetje .. afzien.
Grtjs
Hugo
Op de brug over de Dyle kijk je uit over Vlaamse en Waalse wegen. Waarschijnlijk is door de staat van de Vlaamse weg de snelheid beperkt.
Bijna wou ik het hebben over de Sint. Maar het moet hier gaan over de actie ten voordele van het BCG.
Steun hun SpecuLife-actie en verwen jezelf, je gezin, familie, vrienden, collega’s of medewerkers met de ‘Harten en Trossen’ speculaaskoeken aan € 5 per pakje van 350 gr. De actie loopt tot 24 december 2017.
Amateurtoneel Gooreind (Amatogo) en Theatergezelschap Gewoon Anders, speelden vandaag het toneelstuk 'Wie heeft de Rol'.
In talentenbureau 'Klaar voor de show' vergeet Sandy Showbizz geld in de kluis te doen. Daarom verstopt zij het geld in een toiletrol. De volgende dag is de rol met geld verdwenen.
Vijf personen worden verdacht: een hippe rockster, een onhandige goochelaar, een slechthorende kunstenares, een verwarde uitvinder en een getalenteerd meisje.
Agent 112 wordt ingezet om het mysterie op te lossen. Hij en het publiek krijgen van de spelleider (Mr. X) drie aanwijzingen. Met de oplossing van iedere aanwijzing verdwijnt er steeds één verdachte uit het spel.
De musical heeft een interactief spelmoment waarbij het publiek op een antwoordkaart zes vragen beantwoordt met ja of nee. De winnaar wordt getrokken uit de juiste antwoorden. Seppe, een jonge gast van een jaar of tien, was vandaag de gelukkige. De prijs bestond uit een pak WC papier, waar hij best fier op was.
In een spannende finale wordt daarna onthuld wie van de laatste twee verdachten de rol heeft.
In het theatergezelschap spelen mensen met fysieke of mentale handicap. Het zijn geen wereldberoemde acteurs, de spelers van Gewoon Anders. Maar soms dagdromen ze wel eens over een leven als superster. Gewoon of net als andere amateurtoneelspelers ...
Ik heb me bijzonder goed geamuseerd en tranen gelachen. Het samenspel en interactie tussen de spelers was heel boeiend en goed geacteerd. De talenten van alle vedetten werden goed uitgespeeld.
Het vergt uitzonderlijk veel oefening en geduld voor alle andere medewerkers om het geheel vloeiend en natuurlijk te laten overkomen. Ook de decorbouwers hebben uitstekend werk geleverd.
Grtjs
Hugo
Het Nidaros fotoboek nadert zijn eindfase.
Bij de foto's nog enkele van de plechtigheid aan De Zaatman.
