Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
07-11-2019
Speculoos
Beste Lezers,
Bijna wou ik het hebben over de Sint. Maar het moet hier gaan over de actie ten voordele van het BCG.
Steun hun SpecuLife-actie en verwen jezelf, je gezin, familie, vrienden, collega’s of medewerkers met de ‘Harten en Trossen’ speculaaskoeken aan € 5 per pakje van 350 gr. De actie loopt tot 24 december 2017.
Amateurtoneel Gooreind (Amatogo) en Theatergezelschap Gewoon Anders, speelden vandaag het toneelstuk 'Wie heeft de Rol'.
In talentenbureau 'Klaar voor de show' vergeet Sandy Showbizz geld in de kluis te doen. Daarom verstopt zij het geld in een toiletrol. De volgende dag is de rol met geld verdwenen.
Vijf personen worden verdacht: een hippe rockster, een onhandige goochelaar, een slechthorende kunstenares, een verwarde uitvinder en een getalenteerd meisje.
Agent 112 wordt ingezet om het mysterie op te lossen. Hij en het publiek krijgen van de spelleider (Mr. X) drie aanwijzingen. Met de oplossing van iedere aanwijzing verdwijnt er steeds één verdachte uit het spel.
De musical heeft een interactief spelmoment waarbij het publiek op een antwoordkaart zes vragen beantwoordt met ja of nee. De winnaar wordt getrokken uit de juiste antwoorden. Seppe, een jonge gast van een jaar of tien, was vandaag de gelukkige. De prijs bestond uit een pak WC papier, waar hij best fier op was.
In een spannende finale wordt daarna onthuld wie van de laatste twee verdachten de rol heeft.
In het theatergezelschap spelen mensen met fysieke of mentale handicap. Het zijn geen wereldberoemde acteurs, de spelers van Gewoon Anders. Maar soms dagdromen ze wel eens over een leven als superster. Gewoon of net als andere amateurtoneelspelers ...
Ik heb me bijzonder goed geamuseerd en tranen gelachen. Het samenspel en interactie tussen de spelers was heel boeiend en goed geacteerd. De talenten van alle vedetten werden goed uitgespeeld.
Het vergt uitzonderlijk veel oefening en geduld voor alle andere medewerkers om het geheel vloeiend en natuurlijk te laten overkomen. Ook de decorbouwers hebben uitstekend werk geleverd.
Grtjs
Hugo
Het Nidaros fotoboek nadert zijn eindfase.
Bij de foto's nog enkele van de plechtigheid aan De Zaatman.
De scheepsbouw heeft veel betekend in de industriële geschiedenis van onze regio. Dit jaar is het 25 jaar geleden dat de laatste grote zeescheepswerf van België, Boelwerf, haar deuren sloot.
Met Op Stoapel vzw organiseren we daarom verschillende initiatieven om dit waardevol erfgoed in de kijker te zetten. Het pijnlijke faillissement ligt nog vers in het geheugen van velen, maar dat mag ons niet beletten oog te hebben voor al het moois wat hier gerealiseerd is door zoveel mensen uit de regio.
Dankzij de inspanningen van Op Stoapel, nu al meer dan 10 jaar actief, wordt de Boelwerf niet vergeten. Dit monumentale anker-in-de-tijd gaat als waardevol erfgoed steevast een nieuwe toekomst tegemoet en daar zijn we best fier op.
PUBLICATIE BOUWNUMMERS + FOTO’ S: ‘MADE IN BELGIUM, BY BOELWERF’
Deze publicatie zal een geactualiseerde lijst met bouwnummers bevatten, rijk geïllustreerd met unieke foto’ s van schepen en constructies die gedurende meer dan 100 jaar zijn gebouwd. Het geeft een beeld van de realisaties van deze ooit grootste zeescheepswerf van België.
Meer dan 1500 bouwnummers worden vermeld in dit boek aangevuld met gegevens over de levensloop van de schepen. Daarnaast is het ook een kijkboek met unieke foto’s met telkens een korte begeleidende tekst. De bouwlijst wordt voorafgegaan door enkele voorwoorden, een beknopt geïllustreerd historisch overzicht en een inleiding van de makers.
Op de opening van de Erfgoeddag op 26 april werd het boek in avant-première voorgesteld. Het publiek kon tot 30 augustus het boek bestellen via voorintekening. Het boek moet klaar zijn tegen einde november. Het zal worden voorgesteld op de filmvoorstellingen over Boelwerf op 30 november en 1 december 2019.
Op het einde van het jaar organiseren we een filmvoorstelling met een selectie van korte filmpjes over de scheepswerf en haar schepen. Zowel historische beelden uit de archieven als recente getuigenissen van scheepsbouwers komen aan bod telkens ingeleid door een spreker. Verder wordt er een stukje theater opgevoerd door Code vzw en zal Op Stoapel een humoristisch luikje over werftaal en bijnamen brengen.
Dit evenement wordt georganiseerd i.s.m. het cultuurcentrum van Temse Code vzw.
VERTRAGING BOEK 'MADE IN BELGIUM BY BOELWERF'
Helaas zal het boek met bouwnummers nog niet beschikbaar zijn op 30 november, zoals beloofd. De afwerking nadert zijn eindfase maar de druk zal meer tijd in beslag nemen dan verwacht. Voor de vele intekenaars is dit een tegenvaller waarvoor onze excuses. Het wordt een mooi boek dat dubbel zoveel bladzijden zal bevatten dan oorspronkelijk gedacht. We verwachten het boek rond de jaarwisseling. Zodra er meer duidelijkheid is communiceren we dit via onze website.
Grtjs
Hugo
Deze morgen werd er een korte plechtigheid gehouden aan het beeld 'De Zaatman' ter herdenking van alle personen die op de werf zijn overleden. Een bloemenkrans werd neergelegd.
Dit evenement organiseren we in de Allerzielenweek op zaterdag 2/11/2019 van 11u tot 13u.
Bedoeling van dit evenement is een ingetogen symbolisch samenzijn te organiseren ter nagedachtenis van alle scheepsbouwers die zijn overleden in gans de regio. Er zullen geen toespraken zijn. Er zal één tekst worden voorgelezen om al deze mensen te gedenken met speciale aandacht voor de mensen die op de werven zelf zijn omgekomen.
Een krans zal plechtig worden neergelegd aan De Zaatman, kaarsjes zullen worden aangestoken. Nadien kunnen de mensen steun vinden bij elkaar bij een warme drank in een kiosk.
Bij goed weer zullen we ook een kleine wandeling maken van de Zaatman naar de enig overgebleven scheepsbouw kraan langs De Schelde waarna symbolisch enkele bloemen te water worden gelaten.
De klad zit er goed in. De bladeren vallen (eindelijk) als herfstsneeuw, de paden en -tjes liggen er vol mee.
Gisteren lag de start van de wandeling aan de dorpspomp van Eksel. De treinen tot Overpelt (Sint-Niklaas, Berchem overstappen) liepen als een .... Ook de aansluiting van De Lijn, 18a, tot Hechtel-Eksel verliep zoals gepland. Dus konden Jan (routeplanner), Ronny&Catsjoe en ikzelf, iets na tienen en drie uren reizen, aan onze dagwandeling beginnen.
De natuur is nu wel prachtig, zeker als het zonnetje van de partij is en de temperatuur eerder aangenaam mag worden genoemd. De paddestoelen stelden het blijkbaar ook op prijs. Overal waar je keek kon je prachtige exemplaren bewonderen. Ondanks de app die deze champignon of zwam kan herkennen is er van eten niet aan te raden.
Het was ook de bedoeling om het FDDB te bezoeken. Het fietspad door de bomen is geopend op 14 juni 2019.
Het nieuwe Fietspad Door De Bomen voegt een unieke beleving toe aan het Limburgse fietsroutenetwerk. Fietsers rijden 700 meter lang over een fietsbrug een dubbele cirkel met een doorsnede van 100 meter die geleidelijk stijgt (3-4%) tot 10 meter hoogte, om dan weer te dalen met dezelfde hellingsgraad. Zo krijgen fietsers en wandelaars een sensationele 360°-beleving. Om de veiligheid te garanderen, gebeurt fietsen in één richting en is er een subtiel aanwezig draadnet met een leuning voorzien. Het pad is ook voldoende breed (3 meter), zodat twee fietsers comfortabel naast elkaar kunnen rijden. De ruime breedte van het pad gecombineerd met de beperkte hellingsgraad maakt van Fietsen door de Bomen een toegankelijke beleving voor iedereen.
Na drieën lasten we een rustpauze in. Gezeten op een bankje was het fijn om van de laatste warme zonnestralen te genieten. Alle drie zijn we even ingedut. Als de schaduw van de bomen op ons neerviel viel ook de temperatuur. Tijd om terug op te warmen door de onderste ledematen in actie te zetten.
Langsheen het Fort testcircuit belanden we dan aan het Deutsche Kriegsgräberstatte Lommel.
De Duitse militaire begraafplaats is gelegen te Kattenbos in de Belgische gemeente Lommel. Hier rusten voornamelijk Duitse soldaten die gesneuveld zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarnaast ligt er een kleiner aantal soldaten begraven die tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn omgekomen. Het is, voor wat betreft de Tweede Wereldoorlog, de grootste Duitse militaire begraafplaats buiten Duitsland in West-Europa. De officiële inwijding van de begraafplaats vond plaats in 1959. Volgens de Conventie van Genève hebben gesneuvelde militairen, ook in het buitenland, 'Recht op Eeuwige Rust'.
Het terrein is 16 ha groot en er liggen meer dan 38.000 soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. Deze zijn voor het overgrote deel afkomstig uit verzamelbegraafplaatsen te Hendrik-Kapelle, Fosse, Overrepen en Neuville-en-Condroz. Daar waren ze voorlopig door de Amerikaanse Gravendienst begraven, om in 1946 en 1947 naar Lommel te worden overgebracht. Sinds 1946, toen de Belgische regering met de aanleg van de begraafplaats begon, worden alle Duitse soldaten uit de Tweede wereldoorlog, die op Belgisch grondgebied gevonden worden, hier begraven. De 483 soldaten uit de Eerste Wereldoorlog zijn afkomstig van een soldatenkerkhof te Leopoldsburg. In 2016 lagen er in totaal 39.108 gesneuvelden. Het aantal is in de loop der tijd licht gestegen omdat er nog resten van vermiste gesneuvelden werden gevonden, bijvoorbeeld omdat de overheid overging tot berging van vliegtuigwrakken. Zo werden in 2008 nog stoffelijke resten van drie personen uit de Luftwaffe ter aarde besteld. De soldaten die hier zijn begraven, sneuvelden in hoofdzaak tijdens: De Achttiendaagse Veldtocht (10 mei - 28 mei 1940), De 3 Slagen rond Aken (13 september - 10 december 1944), Slag om het Hûrtgenwald (19 september 1944 - 10 februari 1945), Het Ardennenoffensief (16 december 1944 - 30 januari 1945) en de Slag bij Bruckenkopf (bruggenhoofd) Remagen (in de nacht van 7 op 8 maart 1945).
38 000 graven, de blokken, de rijen genummerde graven, het blijft een onwezenlijk zicht.
Op een bevolking van 39 miljoen Duitsers, in 1939, zijn er 5,5 miljoen soldaten gestorven en 1,8 miljoen burgerslachtoffers. Dit is 10% van de inwoners. Hallucinant! (om van de rest te zwijgen).
De rest van de tocht verliep bijna in het duister. De zon was al gesluierd door een dik wolkendek, de avond viel alweer niet plots maar snel.
Een reuze groot monster aan het station van Lommel kon ons niet afschrikken. De terug reis evenmin. Weeral verliep alles bijna vlekkeloos.
Ohja, was het bijna vergeten, vorige week zaterdag hebben we met toerisme Temse een bezoek gebracht aan Beerse. Janssen Pharmaceutica stond op het programma. Ondanks de blijde berichten deze week in de krant ivm Alzheimer of dementie, het onderzoek is lopende, oplossingen zijn in de maak maar niet voor de nabije toekomst. In de namiddag het kleine museum Jan Tervaart bezocht met zijn zoon als gids, een unieke ervaring. Het baksteen museum erboven bracht enige info over de streek, van steenbakken kennen we ondertussen weeral wat meer.
Bleek de gids een goede vriend van een (uitgeweken) Temsenaar te zijn. Hugo Spildooren, nog gekend van Volley Constructam Temse, was zijn collega aan het college van Turnhout.
So Folks, straks naar de jaarlijkse bijeen komst, te Kruibeke, van de oudgedienden brandweer regio Waasland. De week zit er weer bijna op.
Met het schitterende weer deze morgen, en heel de dag eigenlijk, een toerke gemaakt. Doordat ik al enkele weken niet met de stapmaten op pad kan is het noodzakelijk om het gestel er aan te herinneren dat bewegen beter is dan ... niet bewegen tsjijn .. euh tiens.
In bijlage enkele foto's van de polder ofte het overstromingsgebied tussen Temse en Waasmunster. Water zal er hopelijk niet te snel instromen, de Wind heeft nu wel vrij spel. Meestal hebben we in onze contreien zuid-zuidwestenwind en die volgt de Durmevallei tot Tielrode. Vanaf de damplanken muur (Wareslage) in de polder van Waasmunster kan je (bijna) de Pontweg (N41) zien. Vandaar zie je de kerk van Tielrode. Enkel de Paardepolder zorgt met zijn bomen voor enige bescherming.
Afijn, afwachten tot alle elementen eens tegelijkertijd de kop op steken.
Als laatste foto zie je Agnes in actie. Proficiat.
Grtjs
Hugo
Noot: Goed nieuws van mijn vriend Jo S., op de Dag tegen Kanker. Zijn behandeling mag verder worden gezet. Hoop doet leven!
Donderdag e.k., 17 oktober, is het de 20ste Dag tegen Kanker. Opnieuw zullen in ziekenhuizen vrijwilligers klaarstaan om kankerpatiënten en bezoekers een geel lintje op te spelden. Agnes kan je treffen in A.Z. Rivierenland, Bornem, nu om lintjes op te spellen, regelmatig op vrijdag als zorgvrijwilliger.
De lintjes geven die warme, positieve boodschap die zo'n deugd doet als je kanker hebt: we denken aan jou, we leven mee, je staat er niet alleen voor.
Het gele lintje is een teken van solidariteit en verbondenheid met al wie door kanker wordt getroffen.
Kom op Tegen Kanker roept via sociale media op om een boodschap aan iemand met kanker te bezorgen en hen zo een hart onder de riem te steken. Alle berichten samen vormen één lange hartslaglijn. Laat ook een boodschap achter en maak deel uit van de langste hartslag van Vlaanderen. www.dagtegenkanker.be
Je solidariteit tonen kan op:
1 - Draag op 17 oktober het gele lintje
2 - Laat iemand met kanker in je omgeving weten dat je meeleeft
3 - Deel het virtuele gele lintje via Facebook, Instagram of Twitter.
Het voorbije weekend werd doorgebracht in de priorij van Corsendonk, Oud-Turnhout. De naam priorij wijst in geen enkel geval op het volgen van een late roeping. Tenzij het een roeping van een brouwerij zou betreffen. Zaterdag morgen werd een dergelijke instelling bezocht, het Nest!
Dus s'morgens rond elven was het weer van dat, proeven van lekkere biertjes, al of niet met enige percentages alcohol.
De brouwerij had oorspronkelijk als naam Hobbybrouwerij Het Nest en ontstond uit een groep vrienden uit de omgeving van Turnhout die in 2000 de bierproefclub Orde van de Zatte Mus oprichtten. Enkelen volgden een cursus bier brouwen en een kleine brouwinstallatie werd aangekocht. Eind 2006 werd een eerste proefbrouwsel gemaakt. Sindsdien wordt regelmatig geëxperimenteerd met brouwsels. In 2007 werd een eerste blijver geproduceerd, dat later de naam Schuppenboer zou krijgen. Omdat het zo succesvol was, werd besloten het elders grootschaliger te laten brouwen. Dit is het systeem dat Het Nest lange tijd bleef hanteren: er werd geëxperimenteerd tot een recept op punt stond. Dan werd een brouwopdracht gegeven aan een grotere brouwerij.
In 2015 verhuisde de brouwerij van Turnhout naar Oud-Turnhout, waar een grote brouwinstallatie werd geïnstalleerd.
Omdat de thuisbasis van Het Nest Turnhout is, de stad van de speelkaarten, werd gekozen om naam van de bieren daar direct aan te verbinden. Het doel is om een grote straat in bieren op de markt te brengen: 10, boer, dame, heer en aas. In augustus 2018 lanceerde brouwerij Het Nest voor het eerst bieren in blikjes. Het betreft de Pokerface en het Kelderbier, twee bieren met een laag alcoholpercentage.
Des avonds was er een 'Patersmaaltijd' met bijhorende dranken uit een kruik.
Enig vermaak mocht niet ontbreken, Frater Fernandius gaf zijn zegen. (zie foto's en filmpje)
Christo Vladimirov Javacheff of kortweg Christo is een Bulgaars-Amerikaans architect, beeldhouwer, installatiekunstenaar, schilder en tekenaar. Hij is vooral bekend vanwege zijn 'inpakkunst', die in nauwe samenwerking met zijn vrouw, Jeanne-Claude Denat de Guillebon, ontstond. Zo ook in Temse!
Het betreft hier wel de renovatie van de Scheldebrug die al enkele maanden mooi ingepakt is. Nu is het beweegbaar gedeelte in Christo gedaante.Als die brug nog eens zolang kan meedraaien als tot nu toe, dan zullen onze achterachter nazaten het zelfde werkje wellicht ook kunnen aanschouwen.
Voor er een brug gebouwd werd, waren er ter hoogte van Temse twee veren (reeds vanaf de 14e eeuw). Voor de bouw van de Temsebrug lag de eerste brug stroomopwaarts in Dendermonde.
De eerste Scheldebrug in Temse werd ontworpen door de Franse ingenieur Gustave Eiffel. Deze 343 meter lange brug werd ingehuldigd op 30 november 1870. Ze maakte deel uit van de spoorlijn 54 over de Schelde van Mechelen naar Terneuzen. Naast de spoorwegverbinding was de brug ook een tolbrug met een doorgang voor dieren en voetgangers. In 1872 werd 15 centiemen gevraagd voor paard of koe, 10 centiemen voor een ezel, 5 centiemen voor een persoon en 3 centiemen voor een geit of twee eenden. De brug werd later ook gebruikt door smalle paardenkarren en door hondenkarren.
De brug leed ernstige schade tijdens de Eerste Wereldoorlog maar werd hersteld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de brug in 1940 door Franse en Belgische genietroepen om tactische redenen opgeblazen. Tot 1955 werd weer een veerpont ingericht.
Aan de huidige "oude" brug werden de werken begonnen op 2 juni 1949. De brug werd in 1955 opgeleverd en is 365 meter lang. Ze was daarmee tot 2008 de langste brug over water van België. Deze brug bood ruimte voor de spoorverbinding, een gewestweg met twee rijstroken en voet- en fietspaden. Tijdens de bouw van de brug viel een van de arbeiders die meehielp aan de bouw van de brug in het water. Hierbij brak hij zijn nek. Karel Pepermans liet hierdoor zijn leven in 1952.
De Belgische genietroepen hebben preventief springstoffen in de brugpeilers aangebracht tijdens de bouw van de brug. Tot op de dag van vandaag brak er echter nooit meer oorlog uit in België en werden de springstoffen nooit gebruikt. Men beweert dat ze nog wel steeds aanwezig zijn. De brug werd ingehuldigd op 19 december 1955. Het bewegend gedeelte van de brug werd in april 1994 vervangen.
De beslissing voor de ontdubbeling van de brug werd genomen door de Vlaamse Regering in mei 2005. Een symbolische eerste steen werd gelegd in oktober 2006, de werken startten echt in april 2007. Naast twee baanvakken is ook een fietspad en een brede wandel esplanade met houten planken aangelegd. De nieuwe brug (de Scheldebrug Temse-Bornem) heeft een kostprijs van 23,5 miljoen euro en is de langste brug over water van België.
Tot 2009 diende al het verkeer ter hoogte van de brug van twee rijstroken in beide richtingen samengebracht te worden op de twee rijstroken van de brug. Dat knelpunt, gecombineerd met de passage van schepen waardoor de brug regelmatig geopend diende te worden, maakte dat er bij de brug veel files ontstonden. Op 29 mei 2009 werd naast de bestaande brug een tweede parallelle brug ingehuldigd, zodat alvast het verkeer ook op de brug over tweemaal twee rijstroken kan verlopen.
De Zeeschelde maakt dat er zeeschepen de Schelde bevaren tot Dendermonde. Ook grotere binnenscheepvaart (1500 ton) vereist dat de brug regelmatig geopend wordt. Tot het faillissement in 1994 diende de brug ook geregeld geopend te worden voor de nieuwe schepen die gebouwd werden op de Boelwerf.
De brug van 1955 (de Scheldebrug Bornem-Temse) is een basculebrug met een beweegbaar brugdeel van 50 meter lengte en een totale lengte van 365 meter.
De brug van 2009 (de Scheldebrug Temse-Bornem) is een dubbele basculebrug met beweegbare brugdelen van samen 50 meter lengte en een totale lengte van 374 meter - negen meter langer dan de "oude" brug. De doorgang voor de scheepvaart is voor de oude en de nieuwe brug even breed. Tussen beide bruggen is een opening van 10 meter.
De vaste delen van de tweede brug werden in vijf stukken geplaatst in augustus en september 2008.
Weeral een week voorbij, Tempus Fugit. Niet alleen met ouder worden gaat de tijd blijkbaar sneller, ook met het aanbreken van de herfst lijkt het alsof de tijd nog sneller vliet. Precies of Agnes is al kweetniehoelang terug van Compostela. (het is pas sinds vorige week donderdag) Gelukkig was het nog een mooi weekend, zeker om de was te drogen in zon en wind.
Voorbije week afscheid genomen van een collega biljarter en een dag later met de club 'BC Onder Ons' ons jaarlijks teerfeest gehouden. Traditioneel word bij deze gelegenheid de kampioen bekend gemaakt en gevierd. Normaliter is de kampioen al bekend door gewoon tijdens het jaar op te volgen wie regelmatig boven zijn gemiddelde speelt. Blijkbaar vergeten de meeste spelers hun beste matchen en zijn ze teleurgesteld als er verlies word geleden of dat men boven de 25 beurten uitkomt. Nochtans kunnen enkele goede matchen het algemene gemiddelde bijzonder opkrikken.
De kampioen dit jaar, Ronny VR, schrok zich een hoedje, gelukkig geen bult. Het mag gezegd en geschreven, het is een waardige kampioen. Zijn kunstjes met de biljartstok, de keu, worden beheerst uitgevoerd.
Algemeen is het algehele resultaat van alle spelers redelijk te noemen. Er zijn drie stijgers en twee dalers. De resterende twee spelers behouden hun te spelen totaal. Eigenlijk zouden ik en Staf ook dalen, maar dan moet je twee jaar na elkaar een negatief gemiddelde hebben.
Volgend seizoen, dat nu maandag aanvangt, treden 9 spelers aan in de handicap competitie, er is dus een groei in leden aantal. Wel is het niet zeker of de gemiddelde leeftijd hiermee daalt.
Een extra dit jaar is dat KBCOO, Koninklijke Biljart Club Onder Ons, 85 jaar bestaat. De Koninklijk wijst er al op dat het meer dan 50 jaar is. Zover ik kan nagaan is OO de oudste nog bestaande club in Temse. Dit is een mooi getal, bijna zo oud als onze oudste speler. Bovendien is die persoon al 60 jaar lid van Onder Ons. En dat is te danken aan zijn echtgenote. Een huwelijk kon enkel als Louis, want daar gaat het wel degelijk over, zich aansloot bij de biljartclub. Zo geschiedde. Wie er toen voorzitter was kon ik niet achterhalen. Een archiefstuk, opgesteld in 2001, vermeld dat de club is gesticht op 20 oktober 1934. De eerste voorzitter was dr. Georges De Smet, de eerste secretaris Maes August en de eerste schatbewaarder Scherpereel Alois. (Als secretaris heb ik geen ambitie om burgemeester te worden.)
Bij aanvang werd er met twee afdelingen gespeeld. Er waren dus ook twee kampioenen. Het aantal speeljaren verschilt echter wel, in 44-45 werd er, begrijpelijk, niet gespeeld.
Het aantal spelende leden varieerde, de eerste helft van het club bestaan, rond de 20 à 23. Later zakte dit af tot rond de 15 à 17 om de laatste tiental jaren te zakken tot een 7 à 9. Onder Ons is al vijfmaal (5) kampioen gespeeld bij het interclub kampioenschap van Temse. Dit wordt georganiseerd door het Biljartverbond van Temse.
Het lokaal was, tot 2015, onafgebroken in 'Den Temsica'. Op 12 december 1922 kreeg de vereniging, de Katholieke Burgerskring, toelating om een lokaal te bouwen op de grote kaai. Dit verenigingsgebouw werd opgericht op grond aangekocht door Antoon Janssens de Varebeke (laatste kasteelheer van Temse).Deze gronden waren gewonnen door demping van het 'molen'water tussen 1908 en 1911.
Den Temsica is niet beschermd maar wel vastgesteld als bouwkundig erfgoed sinds 18 november 2012.
Sinds 2015 zijn we als derde club in het lokaal The Pocket ondergebracht. Van BC The Pocket weet ik niet zoveel te vertellen. St-Joris heeft al een lange geschiedenis achter de rug en is gesticht in lokaal Nieuw Temse in de St-Jorisstraat. Later verhuisde de club naar 'Korea', Onder den Toren, naast de Kristus koning kerk. Toen dit lokaal de deuren sloot (parochiewerking?) week de club uit naar mijn straat. Toen het ook daar niet goed meer liep (zowel het café als de straat) werd er naar de Kasteelstraat uitgeweken.
Van De Belgische Vlag over den Boeres tot The Pocket.
Meer dan 137 jaar jong, heeft het gebouw dat The Pocket huisvest als weinige andere een rol gespeeld in het ontspanningsleven van Temse. Voor 1880 bevond zich hier een woning met een watermolen (de Vliet loopt er onder) bestemd voor het malen van cichorei. Brouwer François Nijssens verkocht het huis aan Karel Van Cleemput, die het sloopte en er in 1880 een omvangrijk complex (woongelegenheid + herberg + feestzaal) liet optrekken. Het kreeg de naam De Belgische Vlag, maar ging de geschiedenis en de legende in als t 'Liberaal Huis en vooral den Boeres.
Die volkse naam vond zijn oorsprong in de bijnaam van Karel Van Cleemput: Charel den Boer, bijnaam die hij had gekregen, toen hij als gareel- en zadelmaker een winkel uitbaatte in de Oeverstraat met als uithangbord 'In den Boer'. Welke Temsenaar is nooit gaan dansen in den Boeres? Van 1925 tot 1949 was Eduard Van Lancker lokaalhouder, van 1949 tot 1967 Jozef Docx. Na hem kwamen Pierre De Bondt en Liliane Huynen. Na deze laatsten (1967-1973) deemsterde den Boeres weg.
In 1979 werd het pand verkocht aan meubelhandel De Kleine Winst, die het aanwendde als magazijn. 1987 bracht de wedergeboorte. Onder de naam The Pocket vormden Patrick Symoens en Luc Goossens het geheel om tot hedendaagse drankgelegenheid en snookerhal. In 1999 werden Gino Gaspar en Carine Cordeel de nieuwe eigenaars-zaakvoerders. Zij zorgden in 2003 voor een grondige vernieuwing met als uithangbord Music Café & American Pool. Op 1 maart 2007 deden Michel Snyers en Chantal Verwilghen hun intrede in The Pocket. Tot hier de geschiedenis les.
Dit weekend zal ook weer voorbij vliegen. Vandaag is het apo in Elversele, voor de eerste keer. Kwestie om de balans in evenwicht te houden. Sinds het sluiten van Blaton is het niet meer zo evident om de verplaatsing altijd langs één kant te houden. Sorry voor den Herman, maar om de veertien dagen én op enkele muziek avonden zullen we nog zekers langskomen.
Morgen jubileum viering van 40 jaar huwelijk van D&C. Volgende week is het dan weer prijs, familie bijeenkomst om een aantal verjaardagen te vieren én mosselfestijn bij BC The Pocket. Het weekend erop zitten we in het klooster, ttz met de Nauwen Band bij de paters van Averbode. Enige dagen later is er een trappistenavond met de LG te Tielrode gevolgd s'anderendaags met een bezoek aan Janssen Pharmaceutica. Deze dag is georganiseerd door Toerisme Temse, ik wil altijd nog het VVV schrijven.
Afijn, het is bijna november. De geplande week in de Landes is al opgeschort. Wel blijft de midweek naar de Champagne streek behouden. Ne mens moet soms keuzes maken nietwaar!
Grtjs en dat het nog veel mag regenen.
Hugo
Nootje:
Normaliter zou ik deze morgen met de stapmaten een wandeling gaan doen tussen Kortenberg en Leuven. Toen ik buiten kwam om 07u45 bleek het treinstel al op het perron te staan. Verdacht!
Inderdaad, het treinverkeer tussen Temse en Bornem/Puurs was gestremd. Na enige tijd kwam ik te weten dat de voormelde trein deze van 07u30 was. Degene die ik zou nemen kon in Sint-Niklaas niet vertrekken, in Puurs meer van hetzelfde. De afspraak met de Ronny in Puurs en de Jan in Leuven liep gevaar. Tegen achten werd er omgeroepen dat de treinen in beide richtingen afgeschaft waren. Dat zou betekenen dat ik pas met de volgende, 08u50, zou kunnen sporen, in het beste geval!
De heleboel dan maar afgeblazen, mijn boterhammetjes met spek en eieren kan ik ook thuis op eten. Van de nood ... en begonnen aan mijn fotoboek. Ik hoop dit over enige tijd aan jullie te kunnen presenteren.
Mijne schat heeft vandaag, samen met Annita, Compostela bereikt. Iets voor de middag bereikten ze de Plaza do Obradoiro. Proficiat aan beiden. Geduldig hebben ze gewacht in de lange rij om hun diploma af te halen in het Oficina de Acollida ao Peregrino. Tevens hebben ze een bezoekje gebracht aan de Huiskamer van de Lage Landen.
Morgen is het voor hen beiden 'den toerist' uithangen om donderdag in de namiddag de terug vlucht te nemen.
Met de vrienden van Holsthum en Kruibeke zaterdag met de waterbus naar Antwerpen gevaren. Holsthum is een plaats in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts, en maakt deel uit van de Eifelkreis Bitburg-Prüm. Holsthum telt 618 inwoners.
Na kennismaking met het product waar België trots op is, en waarvan de haven de wereld traffic in handen heeft, uiteraard kennis gemaakt met een ander product waar Antwerpen dan weer trots op is: het Bolleke. Een 'Konicksken' is dus sinds 16 augustus ll. niet meer te verkrijgen. Voortaan kan je wereldwijd, althans volgens de brouwerij, het echt Antwerps bier enkel nog als een Bolleke bestellen. De naamsverandering zou een einde moeten maken aan de verwarring bij onervaren horecapersoneel - vooral buiten Antwerpen - wanneer een klant een ´Bolleke¡ bestelt en een De Koninck-biertje verwacht.
Zondag stond er een bezoek aan de potpolder van Kruibeke gepland. De ervaren gids sprak een aardig mondje Duits, zodat ook de vlamingen het konden begrijpen.
Om het weekend af te sluiten nog naar Elversele gefietst alwaar de Dag van de Landbouw plaats vond. T'is te zeggen, op het bedrijf van Rooms-Van Royen was de start en aankomst plaats van een gezinsfietstocht. Uiteraard kon ik daar niet meer aan deelnemen. Het zou trouwens een zot zicht zijn geweest, een gezin van één persoon. Het ging hem voor mij vooral om het sociaal contact en de lekkere Belgische gerechten en dranken.
De titel is al aan bod gekomen via de potpolder van Kruibeke. Vandaag stond die titel op de voorgrond. Tijdens mijn regelmatig tochtje doorheen het natuurgebied van Prosperpolder/Hedwigepolder is het alweer zo duidelijk hoe sterk de natuur is.
Het gedeelte van Prosper dat is afgezoomd met de verhoogde dijk is wellicht volgend jaar nagenoeg niet meer te betreden. (het mag eigenlijk niet meer, maar de nieuwsgierigheid wint het)
De Hedwigepolder, die veel later is ontruimd, is verlaten. Er is geen bewoning en geen landbouw meer toegelaten. De straten en alle akkertoegangen zijn afgeblokt met beton Lego blokken. Op dit ogenblik is de grensovergang in de (voormalige) Carolusstraat heel duidelijk. Over enkele jaren zal het zoeken worden naar de Engelbert- en Mariastraat vermits ze officieel niet meer bestaan, het haventje van den Ouden Doel ligt er verlaten bij. De straat lantaarns zijn al vele jaren gedoofd en tonen je, voorlopig, nog de juiste weg.
Het enige dat er nog zal gebeuren is op NL kant de dijk aanbrengen en de canadabomen rooien.
Via de Lignestraat is het nog mogelijk volledig rond dit gebied te trekken en een bezoekje te brengen aan de voormalige schaapskooi. De gebouwen zijn verdwenen (op twee containers na) en in de plaats grazen koeien in de Sieperdaschor.
Maar het is toch een immense vlakte, 3500 hectare is niet mis. Je kan de schepen volgen tot voorbij Perkpolder, met een goede kijker vanop de vogelkijkhut, Terneuzen voorbij. Het is het grootste brak water gebied van Europa.
Na de middag heb ik de druivenoogst binnen gehaald. Ongeveer 5 liter sap heeft de arbeid opgebracht. Puur en onversneden!
Ik zou meerdere titels kunnen plaatsen bij deze bijdrage.
Nineeleven, prachtige morgen, potpolder, uitstap, Compo....er is weeral veel gebeurd de laatste week. En dat ziet er komende week weeral niet anders uit. Wel zal dat dan meer op het thuisfront zijn, mag en moet ook al eens.
Laat me dan beginnen vorige week.
De uitstap met het VVV begon in de regen en een file naar Antwerpen. Eens voorbij de pijp ging het redelijk vlot naar de Stad van Speelkaarten. Het nationaal museum van de speelkaart bestaat dit jaar 50 jaar, een bezoekje aan Turnhout was dus op zijn plaats. s'Morgens werd er eerst een bezoek gebracht aan het Meduceum.
In het oude internaat van het Sint-Victor is het gloednieuwe museum rond dr. Paul Janssen en zuster Alena van de Gasthuiszusters gehuisvest.
Het Medisch Educatief Museum is opgericht ter nagedachtenis van dokter Paul Janssen. Het belang van deze wereldburger en zijn team in de ontwikkeling op farmaceutisch gebied komen aan bod. Samen met zijn team heeft Paul Janssen net geen 100 nieuwe medicijnen uitgevonden die over de ganse wereld miljoenen mensenlevens redden en die ook in de dieren- en plantengeneeskunde voor alom geroemde genezingen zorgden.
Daarnaast krijg je met de tentoonstelling van medisch en verpleegkundig materiaal de evolutie van de zorg voor zieken in Turnhout te zien. Gasthuiszuster Alena verzamelde tijdens haar loopbaan medisch materiaal uit het Sint-Elisabethziekenhuis. Materiaal dat in de periode van 1875 tot vandaag sterk evolueerde.
De tweede verdieping focust op Dr. Paul Janssen en zijn realisaties in de farmacologie. De vijf gebieden waarop Janssen Pharmaceutica baanbekende producten ontwikkelde worden op een interactieve manier voorgesteld.
In twee groepen werden we vakkundig en met degelijke uitleg doorheen het 'dubbel' museum geleid.
Na een broodjes maaltijd in een eethuis op de markt was er even tijd om een kleine rondgang te maken in het centrum. Shopping in de Gasthuis, Leopold en St-Antonius straat is niet echt mijn ding, een toerke langsheen kleine straatjes en steegjes leek me aantrekkelijker. En dan kom je bijna automatisch ook in het nieuwe, nog in aanbouw zijnde winkelcentrum. Turnova, zoals het project is genaamd, ligt pal aan de markt en omvat een 40 tal winkelpanden en 250 woongelegenheden. Deze laatste zitten in een immense toren. Het uitzicht van daarboven wordt een van de aantrekkingspunten. Tilburg, Antwerpen en de Zuiderkempen zouden te zien zijn.
Het speelkaarten museum ligt op wandel afstand en is ondergebracht in een oud fabriekspand.
Vrijwilligers, liefhebbers van de drukkunst, lieten ons zien hoe kaarten worden gemaakt. Dat werd duidelijk gemaakt met oude, handbediende, machines.
In 1826 zette Philip Jacobus Brepols Turnhout op de wereldkaart. Hij drukte de eerste speelkaarten en zette zo onbedoeld een hele industrie in gang. Turnhout werd één van de belangrijkste producenten in de wereld. Dat verdiende in 1969 een Nationaal Museum van de Speelkaart.
Wat voorafging
De idee om 'iets' rond speelkaarten te doen. Maar was daar wel effectief belangstelling voor? Een tentoonstelling in de hal van het stadhuis was de test. Een overdonderende publieke opkomst het resultaat.
Bedrijven komen en gaan, een crisis tijdens en na WOII leidde bijna tot de teloorgang van de industrie. Uiteindelijk zal Turnhout de krachten bundelen en wat nog aan speelkaarten activiteit overblijft in 1970 onderbrengen in Carta Mundi.
De Turnhoutse geschiedenis begint en eindigt met één speelkaartenmaker, tussen beide liggen bijna 200 jaar en een wereld van verschil. Omdat Turnhout een rijke traditie van drukkers en kaartenmakers heeft, ligt een forse klemtoon op het technisch aspect. Ook het gebruik van de kaarten en de vele toepassingen worden niet vergeten. Het kaartspel, een uitzonderlijk veelzijdig speelgoed, is goed thuis in Turnhout.
De dag werd afgesloten met een gezellig tafelmoment.
Alvorens het diner kon aanvatten werden we vergast op een korte maar mooie uiteenzetting over Kaviaar. En omdat die Caviar afkomstig is van de steur kon er een link worden gelegd met de Temsese Patrones, St-Amelberga. De smaak ligt me niet zo, toch moet ik toegeven dat deze totaal anders smaakt. En goed smaakt!
Vandaag is, omwille van de geldende reglementering opgelegd door CITES, de steurvangst in de Kaspische Zee regio (en dus ook de aanvoer van wildvang kaviaar) volledig verboden. Hierdoor heeft de kweek van de steur of de acipensericultuur de laatste 20 jaar een enorme ontwikkeling doorgemaakt, waardoor kaviaar nog uitsluitend afkomstig is uit aquacultuur. En laat nu dit bedrijf 'Royal Belgian Caviar' in Turnhout gelegen zijn.
Op vrijdag was ik al voor dag en douw in Tielrode. De potpolder aan de Durme is bijna klaar, het hekken rondom is verwijderd. Bij terugkomst langs de grote potpolder kon je er niet naast kijken. Een tiental reeën liepen te grazen. En aan het monument van de strooiplaats zag ik een visser een dikke vette paling bovenhalen. Er is beterschap in de natuur, of is het maar tijdelijk? Want er nu weer te veel zand in het Scheldewater.
Zaterdag ben ik dan naar Eindhoven getrokken om een voorstelling van een deel van de Worldtrip van Bas Idsinga bij te wonen. Het gebeuren vond plaats bij O'Sheas Irish Pub, al voldoende reden om erheen te gaan. De Guinness smaakte voortreffelijk. Hetzelfde kan gezegd van de presentatie en de korte film die Bas van dit eerste deel heeft gemaakt. Niet alleen de beelden zijn pakkend, de warmte van de ontmoetingen met mensen van andere culturen spatten van de beelden. Bas kan je volgen op Polarsteps - World trip by bicycle. Hij heeft er ondertussen 207 reisdagen, 15687 km en 155 trips opzitten. Hij hoopt zo ongeveer over 4 à 5 jaar de tocht te hebben gemaakt. (zie ook www.basidsinga.com)
Nog even dit: parkeren met de wagen kan op uitgebreide en mooi verzorgde parkings aan de rand van de stad. Er is zelfs mogelijkheid om iets te drinken of eten, zelfs verzorgde toiletten zijn voorzien. Het parkeren kost, ongeacht de duurtijd, 3.50 . Voor een prikje, 0.50 , kan je met de bus heen en terug in een tien minuutjes. Nou moe, leuk!
Zondag ben ik eindelijk tot in het Gemeentemuseum geraakt. De expo over Tramlijn H loopt er nog tot eind deze maand. Het bijhorende boekje beschrijft de geschiedenis van de Tram, opgang en verval. De vele foto's tonen een beeld van de streek (Schelde en Durme) die ik amper heb gekend. Toch zijn vele plaatsen nog herkenbaar of nog in mijn geheugen opgeslagen.
Maandag een halve liter bloed afgestaan en me aangemeld om plasma te doneren. Dit heb ik vroeger nog gedaan als ik te Gent passeerde. Sinds ik niet meer werk is een passage in het centrum van het RK niet meer aan de orde. Nu wordt er eind oktober een donor centrum geopend te Sint-Niklaas, rechtover het station. Daar kan ik gerust met de bus naartoe.
Vandaag was er dan het 18e herdenkingsmoment te Kruibeke.
Op 11 september herdenkt Kruibeke jaarlijks de mensen van de verschillende veiligheidsdiensten die tijdens het uitoefenen van hun werk om het leven zijn gekomen. Traditiegetrouw werd aan het gedenkteken aan de Holsthumstraat om 11u een serene hulde gehouden.
Kom op tegen Kanker verkoopt dit weekend zijn bekende azalea's. Het zal weer een leuke dag worden met fijne gesprekken. En ook het weer zal meewerken, goed weer verkoopt beter!
En Agnes, die zit in Spanje. Ze loopt met Annita het laatste deel van de Camino Frances. Zo te horen en zien heeft ze het best naar haar zin.
Vrijdag een tocht gemaakt, gisteren een tochtje gemaakt met Agnes en vandaag dan weeral een stapke in de wereld gezet. En dat 'stapke' was, zoals de titel al verraad, in grenspark De Zoom en Kalmthoutse heide.
Alvorens het echt fris en nat wordt besloten we om niet uit te stellen en sito presto erop uit te trekken, zeker nu de heide in volle pracht paars kleurt. De we in vorige zin zijn ikzelf en de Marc. Onze andere stapmaten zijn ofwel aan het werk (Michel) of met verlof (Ronny) of nog beter, het Floris V pad aan het lopen (Jan). Zoals altijd kan je de exploten van de Jan volgen op 'Voetstappen in Vaderlandsche bodem'.
Onze tocht verliep voor bijna 100% over onverharde wegen door een prachtig natuur gebied. Ook het weer speelde goed mee, 18°C is ideaal. De wind, die her en der op open vlakte voelbaar was, was aangenaam. Na de middag liet zelfs de zon zich zien, wat meteen de broekspijpen naar de rugzak verwees.
Zoals op bijgaande foto's te zien is hadden we ook een ontmoeting met een bijzonder diertje, een Gladde Slang. Deze, niet giftige slang, is de kleinste in België en wordt zowat tussen de 60 en 80 cm lang. Ons exemplaar is duidelijk nog een jong, ik schatte het op zo'n 30 cm. Niettemin ging het onmiddellijk in aanvalshouding toen het ons in de smiezen kreeg. Klein maar dapper.
Na nog een verfrissing in het station van Heide kon ik met de stipte treinen terug sporen over Puurs naar Temse.
....heb ik doorgebracht in de Brugse regio, meer bepaald op het scouts domein Merkenveld te Loppem. Zoals vorig jaar waren Agnes en mezelf de ouderdomsdeken van het geheel. En weer hebben we genoten van de vele jonge mensen.
Wel is er een duidelijk onderscheid te maken. De beslommeringen van een gezin, job en vrije tijd besteding liggen soms wel ver uit elkaar. Maar door de band genomen is er voldoende communicatie over de leeftijdsgrenzen heen. Maar het belangrijkste is dat er plezier is in het samenzijn en de opzet van het weekend.
Het kamp stond in het teken van Mario, het 'Het Super Mario Game Weekend'. Wist ik veel wie Mario was, dan bedoel ik de gamer. Andere Mario's zijn me wel bekend. De leiding bestond uit Mario, Luigi en Waluigi. Het moet gezegd, hun uitbeelding was prima, tot en met de snor toe.
Onze groep was qua deelnemers niet mis, 74, en het varieerde tussen 3 en 67 wat leeftijd betreft. De groep van personages uit het Mariospel overtrof de onze in ruime mate, 164.
Het geheel van het spel was uitgezet op een groot bord. Vooruitgang kon gemaakt worden via het werpen met dobbelstenen. Gouden munten, bonuspunten, zonnetjes.. of strafpunten maakten deel uit van het 'bord' parcour. Natuurlijk was de hele bende in groepen ingedeeld, zes om precies te zijn. Het was soms een raadsel waartoe je eigenlijk behoorde, zeker voor mij. Door de aanwezigheid van zoveel jonge kleine kindjes wist je niet of die al dan niet tot je groep behoorde. En geloof me, de grootte of de leeftijd doet er niet altijd toe als het eropaan komt je te misleiden. Het plezier is er niet minder om.
Een escape room was, bijna onvermijdelijk, ook een onderdeel van het spel. Ook hier weer zijn de jongeren meestal aan zet want het gebruik van gsm en internet is hun domein. Tegen de tijd dat ik iets heb ingetikt zijn zij al twee stappen verder.
Heel belangrijk op kamp is de kookploeg. Gelukkig was de werkploeg er dit jaar vlug bij zodat de ploeg van twee geleden er terug bij was, een garantie op lekker en gevarieerde maaltijden. Proficiat aan Els, Cindy, Annelies en Helena en ook een beetje aan Jef en Mirthe, de schattige tweeling. Ik had een rode helm meegebracht. Onmiddellijk bij aankomst was de tweeling geïnteresseerd in die helm, brandweer riepen ze in koor. Gelukkig had ik nog een tweede, weliswaar wit, exemplaar meegebracht. Met hun loopfiets en een helm op hun hoofd toerden beiden in euforie rond.
Het einde van het, mede dankzij het mooie weer, toffe weekend vond plaats aan kasteel Bulskampveld te Beernem. En hoe kan het ook anders, een waterspel kon niet ontbreken.
Gisteren een tochtje gemaakt van Wezemaal naar Aarschot, 20 paaltjes bij goed wandelweer. En we zijn goed geëindigd.
Dit weekend is er weeral feest, dit maal in de Stationswijk. Straks helpen bij het opbouwen en hopelijk op zondag nog eens gaan kaarten. Dat laatste is weeral lang geleden.
Naweeën zijn er eigenlijk niet geweest na de dodentocht. De enkel voelde zondag wel vermoeid maar verder was er geen enkel probleem. Een toerke door de Weert, Branst en Bornem maakte de spieren terug soepel, en de fiets is terug van stal gehaald.
Een toerke met de stapmaten gisteren kwam dan ook als geroepen, de training mag niet worden vergeten. Het is Booischot geworden alwaar we vanaf het station de wijde omgeving hebben verkend.
Via kleine wegen en paden (waar de Jan die blijft vinden!) werd in Houtvenne, een klein gehuchtje met nog een typische Kempisch uitzicht, een eerste stop gehouden. Het cafeetje is 70-tiger jaren, de muziek navenant. Wel is het reeds om tien uur geopend, tegenwoordig een rariteit. Zelfs cafe's worden in landelijke gebieden een rariteit. Als je zelf niks bij hebt tijdens de wandeltocht, zal je veel dorst hebben. Na een koffie verlieten we node deze gezellige instelling, iets anders kon er ook worden gedronken hoor.
Tussen Houtvenne, Westmeerbeek en Hulshout is een gigantische boom kwekerij gevestigd. Soms had je de indruk doorheen een woud te lopen. Westmeerbeek hebben we rechts laten liggen om via het nieuw industriepark Corbeille te lopen. Ernaast loopt een fiets- wandelpad op een oude spoorweg bedding. Het is afkomstig van Aarschot en loopt tot Herentals. Zover zijn we echter niet gestapt. In de "Corbeille" staat een splinternieuwe bank. Vermits het bijna twaalven was werd besloten om hier de inwendige mens te versterken. De nodige spijzen en drank werden bovengehaald. Ondanks de wind was het er gezellig vertoeven, een uurtje was vlug voorbij. Tijd om op te krassen en onze weg verder te zetten.
De geplande stop bij Mac Adam, den dienen van de gewestwegen, viel in het water. Macadam zou er ooit verbleven hebben. Ik geloof dat er sindsdien niet veel meer is verzet binnen in.
Via de Grote Nete, waarop meer stroming zit dan verwacht, bereikten we Hulshout. Het supporters lokaal van Wout Van Aert hebben we genegeerd. Café t'Vermaak wat verder lokte ons wel binnen, de naam alleen al. Het moet gezegd, vermaak mogelijkheden waren er voldoende. Voor ons volstond het terras achteraan, onder de staande wip, om te genieten van een glas schuimend bier. En de prijs viel heel goed mee. Zo goed dat er nog enkele rondjes bijkonden. (daarom niet altijd onder het schuim!)
Bij de terugtocht naar het station passeerden we een open garagepoort. Niet het soort poort voor een personen wagen maar voor de iets grotere voertuigen. Erboven hing een spandoek waarop vermelding van old-timer en datum open deur. De nieuwsgierigheid was gewekt. Binnen treden mocht van de eigenaar, onder voorwaarde om 'absoluut' geen foto's te maken.Volgende week wordt bij de firma J. Peeters Transport N.V., Pleinstraat 18, 2221 Booischot open deur gehouden. Er staan juweeltjes van oude vrachtwagens opgesteld, allemaal Scania Vabis. Dat is de man zijn hobby. Zijn vader had het bedrijf opgericht en reed met meerdere merken rond, o.a. met Volvo. Hiervan zijn enkele foto's opgehangen, nostalgie. Toen ik begon over De Bock was de man helemaal mee. Als je het geluid van zijn vaders Volvo hoorde, duurde het nog zeker dik twintig minuten alvorens hij op den hof arriveerde. Ik herinner me dat geluid van de langsnuiten nog heel goed. De Bock en De Block, beiden afkomstig van de Merodestraat uit Kieldrecht, reden onafgebroken over en weer naar Quenast, om gravé voor het aanleggen van de E-17, met een hele serie van dat type camion.
Dus beste Lezers, als je interesse hebt in oude Scania's, volgende week zaterdag welkom bij de firma Peeters. En dan mag je foto's maken à volonté.
Ikzelf zit dan in de Brugse regio, Merkenveld in Loppen. Het jaarlijkse kamp van de Oud-Scouts vind daar plaats en staat in het teken van Mario. Kaartspelen ken ik wel, het Mario Game zal ik dan wel leren, of niet. Tegen het jonge geweld zal wat dat betreft wel geen kruid opgewassen zijn.
De treinen reden gisteren quasi op tijd. Het weer was perfect. De geesten waren goed. Het ontvangst comitée zat op de eerste plaats bij le Petit Ecrivain. Kortom, een mooie dag gisteren die werd afgesloten met een donkere Westmalle.
Zoals beloofd een meer uitgebreid verslagje van editie 50 van de DDT.
Na een regendag klaarde het vrijdag avond mooi uit met een ideale temperatuur om eens 100 km te stappen.
Na nog een stellaatje op de markt gedronken te hebben ging het naar Breeven, alwaar klokslag negen uur een massa van 13011 stappers werden losgelaten. Just in Time kon ik nog Sarah en Sophie vervoegen. Beide jonge dames startte voor hun eerste deelname. Wat sporten en LO is heeft voor beiden geen geheimen. Wel heeft de tocht op zich wel een heleboel ongekende factoren. En dat is, was ook voor mij vele jaren geleden zo, altijd een stap in het onbekende. Kan ik dit wel? Wat en waar zal het pijn doen? Als het maar niet regent! Morgen zal het warm zijn!.... Een heleboel vragen waarop geen eenduidig antwoord is. Het enige waarmee ik een beetje inzat was de wind. Niet dat dit me veel zou kunnen geven, het kan/kon wel een spelbreker zijn.
De start in twee groepen, een blauwe en een gele, zorgde alweer voor een vlot vertrek. Zelfs de conjunctie, na het fort van Bornem verliep vlekkeloos. Tot Breendonk ging voor ons drietjes gemoedelijk, al keuvelend als het ware. De moeite voelde je uiteraard al wel, na 35 km mag dat geen verwondering wekken. De nacht is dan al ver gevorderd, de schaapjes zijn dan allang verdwenen, de goesting om te slapen echter nog niet. Integendeel.
Sommigen nemen dat dan weer iets te letterlijk en vallen om van .. emotie. Een korte stop in de RK post bracht vlug weer helderheid.
Bij het krieken van de dag doken de eerste mankementen op. Voeten of scharnieren die begonnen te reclameren. De moraal daarentegen bleef ongeschonden en op hoog peil: het doel zou behaald worden, er was nog een zeeee van tijd.
Sophie voelde dat ze makkelijk sneller kon en koos het hazenpad. Dat vertaalde zich als volgt. Toen Sarah en ikzelf in Opdorp toekwamen zat Sophie al bijna in Puurs. Uiteindelijk bereikte de 'snelle' jongedame Bornem rond 17 u. Proficiat hierbij aan 3.14.
Ondertussen waren we terug met drieën, Bart had ons opgewacht in Buggenhout. (Bart is de wederhelft van Sarah) Dat opwachten was wel ingegeven door een dikke blein. En ik moet zeggen, uit ervaring, als je nog 35 km moet verder lopen met dergelijke handicap, dat is afzien. Maar ik zeg altijd!, denk er niet aan en het gaat al een pak makkelijker. En dat is hier ook weer bewezen. Straffer, na de ontmoeting met de kinderen in Puurs ging de stap snelheid met een ruk omhoog. De laatste loodjes op de dijk bleken met een degelijke snelheid te zijn afgewerkt. Ik vergelijk maar: na Opdorp gemiddeld 3.2, op de dijk tussen St-Amands en Zates 4.8 om uit te bollen met 4.0, cijfers om na een zware dip mee uit te pakken. Vooral het bewijs dat er tijd genoeg is om op een rustige manier de dodentocht succesvol af te werken.
Het pintje achteraf smaakte des te meer.
Gistermorgen ben ik dan naar gewoonte gaan fietsen, kwestie om die stijfheid zo vlug mogelijk kwijt te raken.
Universiteit Gent, afdeling psychologie, verricht nu een studie over de gemoed gesteldheid van een hele trits deelnemers. Ik zelf ben ook het (lijdend) onderwerp van de studie. Zowel voor, tijdens (op 27.3 km, 53.7 km, 72 km en 89.8 km) als na de tocht werd je verzocht, op vrijwillige basis uiteraard, een vragenlijst in te vullen.
Ben benieuwd naar het resultaat.
Op dit moment voel ik met terug fit, klaar om de volgende tocht aan te vatten. Het zal wel geen 100 km worden, iets van 25 km met de wandel vrienden is ook voldoening gevend.
9 augustus, het is zover. Met velen proberen om op 24 uur tijd 100 km te stappen.
Ik ben bij de gelukkigen. Jammer dat ik het zo moet stellen. Ik laat toch even een vrijwilliger aan het woord:
Klachten over de organisatie zorgen ervoor dat de sfeer eigenlijk al een beetje verpest is, terwijl de tocht zelf nog moet beginnen
De ticketverkoop is dit jaar enorm snel gegaan, daar kunnen we niet omheen. Vorig jaar heb ik twee dagen na de start van de verkoop mijn ticket besteld, en mijn startnummer zat in de 2000. Dit jaar ben ik halsoverkop mijn bed uit moeten rollen en naar de computer moeten sprinten om ervoor te zorgen dat ik om 11 uur, twee uur na de start, nog een ticket zou kunnen bemachtigen. Met ongelooflijk veel geluk ben ik daarin geslaagd, en twintig minuten later waren alle tickets uitverkocht. En toen begonnen de commentaren binnen te stromen.
Moeten ervaren wandelaars voorrang krijgen op de nieuwelingen?
De opmerking die ik toen het meest heb gelezen, is dat de ervaren wandelaars voorrang zouden moeten krijgen op de jonge nieuwelingen. Die kunnen volgens hen nog niet eens de 30 km halen. Aan de mensen die deze mening delen, heb ik toch wel een prangende vraag: vanaf wanneer ben je dan een ervaren wandelaar? Vanaf je tiende deelname? Twintigste? Of moet er ook nog een onderscheid gemaakt worden tussen deelnames en volledig uitgewandelde Dodentochten?
Ik ben een vrouw van 20 jaar, die vorig jaar de Dodentocht heeft uitgewandeld en die nu dus aan haar tweede Dodentocht begint.Heb ik dan minder recht op een ticket dan die ervaren wandelaars? Elke wandelaar moet ergens beginnen, ook de wandelaars die al elvendertig keer hebben meegedaan. Waarom zou je die kans, de kans om te beginnen met misschien wel een nieuwe passie, afpakken van een jonge nieuweling?
De Dodentocht organiseren is een titanenwerk van vrijwilligers, niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet.
Al die berichten en klachten doen mijn hart stukje bij beetje breken. Al vanaf mijn 8 jaar sta ik met volle trots, samen met mijn familie, mee te helpen op de controlepost in Oppuurs. Al vanaf die jonge leeftijd zie ik wat voor titanenwerk de vrijwilligers in de Dodentocht steken om er elk jaar weer een spetterend wandelevenement van te maken. Ja ja, u leest het goed: vrijwilligers.
Een evenement georganiseerd door vrijwilligers. Niemand krijgt ook maar één cent voor wat hij of zij doet voor de Dodentocht. En dat gaat dan niet alleen om die twee dagen in begin augustus. Het gaat ook over de maandenlange voorbereidingen, de organisatie van de ticketophaling, de regeling van de sponsors en van het eten en van de drank die je als wandelaar aangeboden krijgt, etc. Allemaal dingen die achter of voor de schermen gebeuren, maar die echt bloed, zweet en tranen kosten van de vrijwilligers.
De vrijwilligers hebben de krachten noch de middelen om tegemoet te komen aan alle klachten. Negatieve commentaar over hoe slecht alles loopt en hoe simpel het is om dat allemaal aan te passen.
- Te weinig tickets beschikbaar? Organiseer dan gewoon een tweede weekend.
- Niet iedere wandelaar heeft een speciaal Duvelglas? Hou er dan toch gewoon 13.000 apart voor de deelnemers.
- Gewoon, gewoon, gewoon.
Een winstgevend bedrijf zou dat misschien allemaal nog geregeld krijgen, maar vrijwilligers, hoe gemotiveerd en enthousiast ze ook zijn ( en geloof me, dat zijn ze), hebben er de krachten noch de middelen voor.
En de boer, hij ploegde voort. Heel de organisatie en het hele team dat erachter staat, blijft ondanks alle bagger die ze over hun hoofd krijgen, lustig voortwerken om van de 50e editie een knaller van formaat te maken. Door alles van zo dichtbij te zien, vraag ik me echt af hoe je ook maar één slecht woord over de mensen achter dit evenement kan zeggen.
Het is een schrale troost dat voor elke 100 negatieve berichten, er 500 mensen achter hun computer met hun ogen rollen, en denken: zageventen
Maar dat maakt misschien nu net het verschil, dat ik in levenden lijve al heb mogen meemaken wat er allemaal wordt verricht om dit allemaal op poten te zetten. Als je niet weet hoe de organisatie van de Dodentocht ineenzit, kan je je er natuurlijk ook moeilijker inleven. En ik zie u al denken: Jij hebt makkelijk praten, jij hebt wel een ticket kunnen bemachtigen! Inderdaad, ik heb veel geluk gehad. Maar als het me nu niet was gelukt, zou ik na een uurtje knarren in de zetel met veel plezier terugkijken op de zalige tocht die ik vorige jaar dan toch heb mogen doen, en hopen dat de persoon die me net te snel af was bij de verkoop, er net zo veel plezier en pijn aan zal beleven als ik vorig jaar. Dat zouden sommige misnoegde ervaren wandelaars ook beter doen, zodat ze tóch nog iets hebben aan hun 5, 10, 15 deelnames.
Zoals bovenaan al geschreven, ik ben bij de gelukkigen. Om te starten! Aankomen is steeds een vraagteken.
Ik heb er het nodige voor gedaan om paraat te zijn. En ik niet alleen, de kine ben ik dankbaar voor het fantastische oplap werk. Bedankt Linske om me pijn te doen. Straks, voor de start, mag ik nog eens langskomen bij Hyper Fysio. Voet en been krijgen extra steun, tape aangebracht door specialist Olivier.
De elementen, daar heb je geen vat op. De regen zoals die nu valt is, wat mij betreft, zalig. Het is warm en dat zal zo nog blijven tot zondag. Het enige dat me zorgen baart is de wind. Ik hoop dat Buggenhout bos morgen niet wordt afgesloten. Positief is dan weer dan vanaf St-Amands, waar we de dijk opgaan, de wind in de rug zit.
Nu nog even een slaapke doen en dan klaarmaken voor de jubileum editie. Agnes heeft er weeral voor gezorgd dat ik onderweg niks zal tekort komen. Samen met Filip zal ze, met de wagen, me volgen op het parcour.
Het gekende rekening nummer is vandaag verschenen op de blog. Belangrijker is het echter om de dopjes te sparen. Goed voor het milieu en het BCG.
Grtjs
Hugo
Ik hoop, nee, ik geloof erin om morgen met dit T-Shirt door de Boomstraat te lopen.
Gisteren was het de laatste dag van juwelier Blaton in de August Wautersstraat. Na 108 jaar stopt de zaak, wel gekend in Temse en omstreken. Drie generaties hebben voor de faam en naam van Blaton gezorgd. Stichter Hubert gaf het voorbeeld voor zoon Paul. Van Hubert onthoud ik zijn klokvastheid. Thuis konden we onze klok gelijk zetten als hij passeerde op zijn ronde. Van Paul heb ik geleerd dat het vak van horloge maker niet zo simpel is. Van de derde generatie, Nadine, onthouden we vooral haar kunstzin en oog voor schoonheid. Voor ons, bewoners van deze straat (wijk), wordt een hoofdstuk in onze Temsese geschiedenis afgesloten. De tijd dat ik aan de hand van het ophalen of neerlaten van de rolluiken wist 'hoe laat het was' is al lang voorbij. Toch blijft de herinnering levendig. Zo ook de herinnering aan een huis van vertrouwen, altijd welkom en soms werd het onmogelijke toch gerealiseerd.
Horlogewinkel Blaton startte in de August Wautersstraat nummer 15 in 1911. Begin jaren 1920 kocht Hubert het huis ernaast, nummer 13, waar de zaak onafgebroken gevestigd is gebleven.
Mijn ouderlijke huis staat sinds begin jaren 1960 in de Philemon Haumanstraat. Sedert 1985 woon ik in de August Wautersstraat en dus heb ik 'Blaton' eigenlijk al mijn hele leven gekend.
Niet alleen als horloge maker, ook als juwelier was het huis gekend. Vroeger, toen de klokken nog mechanisch waren, moest op regelmatige tijdstippen het 'werk' in gang gehouden worden door het spannen (opdraaien) van een veer. Sommige uurwerken waren van een grote precisie, andere dan weer iets minder correct. Daarom de noodzaak om niet alleen die veer op de juiste spanning te brengen maar ook het bijstellen van de wijzers. Zodoende was een horloge maker meer dan alleen maar een hersteller. In de gemeente ging mijnheer Blaton op regelmatige tijdstippen op ronde om bij particulieren het juiste uur te controleren. Het uurwerk in de OLV kerk was ook een van zijn opdrachten. Hij bezat dan ook een sleutel van het kleine deurtje naast de grote ingang rechtover de bloemmolens. Ontelbaar aantal keren heeft hij de trappen naar de gaanderij beklommen.
Dat trapje, TRAP, ken ik ook, ben er (stiekem) naar boven geklauterd. Klauteren mag ik gerust schrijven, mijn benen waren nog vrij kort en de treden vrij hoog.
Mijn straat (!) was in vroeger jaren een echte winkelstraat. Nu blijft daar nog weinig van over. Het dorp van mijn jeugd is verdwenen. Wim Sonneveld zong er vijftig jaar geleden al over. Binnen vijftig jaar zingt er hopelijk iemand anders over. Dan wordt er tenminste nog gezongen.
Het is een beetje stil geweest op de blog. De tropische temperaturen van de laatste week zijn daar niet vreemd aan. Wat niet wil zeggen dat er niks gedaan is, weliswaar niet op het gewone tempo, rustig aan was goed genoeg. Huishoudelijke taken werden beperkt of uitgesteld. Tot de regen kwam. Gisteren, na een afkoelende nacht, was het dan alle hens aan dek.
Na de middag heb ik dan geprobeerd om een voettochtje te maken tot Bornem alwaar ik mijn badge met startnummer 8400 ben gaan afhalen. De stapsnelheid lag iets boven wandelpas, kwestie van niks te forceren. Wel moest ik vaststellen dat veertien dagen relatieve rust niet bevorderlijk is voor de spieren.
Vele jaren stond de wachtrij tot ver buiten het schoolgebouw/turnzaal van het OLVP aan de Temsesteenweg nummer 10. Dit jaar stonden de deelnemers aan de jubileum editie van de DDT tot voorbij de ingang van de kerk op het marktplein. De wachtrij, het afhaalcenter opende om 13u, minderde pas tegen vieren. Tien minuten voor vijven, sluitingstijd (?) had ik mijn badge. Velen stonden dan nog aan te schuiven.
De welgekomen regen stoorde zich daar niet aan net zomin als vele wachtenden. Mijn plu deed dan ook al vlug dienst voor twee.
Het jubileum T-shirt is klassiek wat vormgeving betreft. De kleur dit jaar is zwart met logo DDT groot vooraan en klein achteraan. Vooraan zijn gouden palmen aangebracht. Op de beide mouwen zijn deze palmen terug te vinden met in het midden het cijfer 50.
Zo, volgens de aftelkalender op mijn blog is het nog 11 dagen tot ...
Tegen die tijd ben ik terug volledig in orde. De kine's bij Hyper doen allemaal hun best om de blessure weg te werken. De natuur kan je niet forceren maar goede begeleiding en recuperatie helpen veel. Soms doet het wel pijn, maar 'no pain no cure'. (In het T-shirt zit wel geen blauw verwerkt.)
