Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
31-05-2017
My Pension
Beste Lezers,
Het ging goed vooruit vandaag. Het is weliswaar uitstekend weer, frisser met een beetje wind. Of het komt doordat ik voor de eerste keer mijn oortjes in heb en het ritme van de muziek me opzweept. Hoe dan ook, het ging gezwind aan 5 en meer per uur. Of is het omdat ik graag morgen al in Dresden aankom.
En dat zal dan ook gebeuren, ik denk dat het nog een dikke 30 km is, niet overkomelijk.
Zoals je verder in de fotos kan zien zal het nog ongeveer 230 jaar duren alvorens het Osten en het Westen gelijkwaardig zullen zijn. En dan wordt door Bild wel degelijk Duitsland bedoeld.
Na de middag kom ik aan een Backerei en besluit een koffie met koek te degusteren. Het blijkt meer een klein (groot) winkeltje te zijn. De dame zegt me te gaan zitten, ik breng het wel en lees maar de krant. De krant, heb ik uit het rek genomen, kopt dus met die 230 jaar.
Ik zeg de dame dat mijn Duits misschien niet voldoende is maar vraag of het waar is wat er op de voorpagina staat. Ik merk op dat je het verschil wel kan zien aan de straten en sommige huizen maar zeker niet aan haar.
Ze lacht en zegt dat er inderdaad wel verschillen zijn maar dat het centrum van het dorp, Merbach, toch al mooi is gerenoveerd. Het dorp, verder weg, is nog wel wat anders. Oeps, daar woont de dame. Toch gelachen.
Een man ziet me aankomen en zwaait naar me. De eerste vandaag die een vriendelijk gebaar maakt. Ik begon al te vrezen.
Ik steek de straat over en deze sympatieke man weet warempel waarom ik naar het oosten ga als pelgrim. En dan ben je automatisch katholiek. Hij was gereformeerd maar au fond maakt dat geen verschil, het is dezelfde Christus niet!
Zijn vader is nog geboren in het voor-oorlogse Duitse Polen. En zo komt het gesprek als vanzelf op die donkere periode terecht. Veel voormalige Oost-Duitsers zijn dikwijls afkomstig van andere Duitse gebieden die naderhand zijn afgenomen door de Geallieerden. Natuurlijk weten mensen zoals mezelf en deze man, ongeveer mijn leeftijd, dat er verschrikkelijke dingen zijn gebeurd. Maar eens het systeem is aanvaard, met of zonder geldige stem, met of tegen de goesting, is het meegaan met de wind of breken.
Niettemin is WOII en zijn gevolgen meer bespreekbaar in het Oosten, omdat de mensen er veel langer de gevolgen van hebben ondervonden.
Als afscheid vroeg hij of ik nog iets nodig had, gevolgd door een stevige handdruk.
Na zulke ontmoetingen, maximum 10 minuten, krijg je precies een boost, alsof je zweeft. Ondanks alles blijft het gewone menselijke contact heel belangrijk.
En dus ben ik morgen in Dresden, precies op 1 juni, realiseer ik me nu pas. Dat wil zeggen dat ik als 31 dagen onderweg ben. Het gaat vooruit.
Van het thuis front verneem ik dat Agnes nog steeds keelpijn heeft. Vorige week tijdens het bezoek is het begonnen, en het komt niet van mij. Ikzelf ben zondag een beetje grieperig geweest, het is eruit gestapt.
De Ronny, zie ook Stappen in Vaderlandsche bodem, zijn trip zit er bijna op. Hij hoopt (is zeker) zaterdag in Compostela aan te komen en zondag het beroemde wierook vat te zien zwieren. Dan volgt er nog de tocht tot het einde van de wereld zodat hij op donderdag huiswaarts kan.
Ronny, proficiat alvast voor je prestatie, het ging veel beter dan geplant, maar dat vermoedde ik wel. Een goed getraind sportman weet hoe te doseren en naar zijn lichaam te luisteren. En dan kan er meer.
Alleszins ook proficiat aan de Jan, helemaal alleen naar het verre Luxemburg om de kleine Semois te gaan ontdekken. Maar Jan, alles begint klein hé.
ik ben ook zeker dat de Marc en de Michel er weeral een goede stapweek van hebben gemaakt, misschien met af en toe eens een verzetje!
Tot binnen kort, kunnen we nog eens met zijn vijven gaan stappen , allé als de Ronny nog goesting heeft (!), Picasso zijn borstels heeft uitgewassen en de Marc een datum heeft vastgelegd. (veel voorwaarden, toch moet het lukken)
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : In Mittweida; Hier wordt nog harder gefietst als in Frankrijk; Het gras is altijd groener aan de ..; Niks meer te verkrijgen, moeilijk concurreren tegen de Pennys, Aldis, Lidls, Kaufhausen enz.; Speciaal voor de Heli?; 230 jaar is wel lang, dat dacht de winkelierster ook; De postmijl bestaat ook, iets om geld te kunnen innen. 1 meile = 7,5km; Hij leeft nog; My pension, niet te verwarren met mijn pensioen.
Met de trein gaat het wel sneller. Van Glauchau naar Chemnitz is maar een half uurtje. Voor mij is dat bijna een dagtocht. En van Chemnitz uit ben ik niet naar het oosten getrokken maar meer naar het noorden. Op die wijze kon ik terug aansluiten op het juiste spoor.
Zoals geplant ben ik nu in Mittweida gearriveerd, een mooie stad met een aangenaam marktplein.
Glauchau is nog volop in verandering. De enorme gebouwen van voormalige textiel fabrieken staan te verkommeren. Gebouwen complexen worden stapsgewijs gerenoveerd, met behoud van de gevels, die de grootsheid van het regime moesten voorstellen.
Het station is een vervallen gebouw, enkel de hal is een beetje proper gemaakt, de kilheid is wel gebleven. De vernieuwde perrons steken schril af.
Chemnitz daar-en-tegen heeft een modern gebouw, uit staal opgetrokken, maar open, alles meteen bereikbaar.
De tocht verliep onder een zwoel wolkendek. De regen kwam met kleine beetjes tot het na de middag de zon alweer voor een gezellige 29°C zorgde.
Het bordje vermelde dat je honden niet mocht storen. De honden waren aan het werk, namelijk een grote kudde schapen bewaken en behouden. Beschermen tegen wolven en ander ongeregeld natuurlijk tuig. Niet tegen spreken, niet voederen en niet aanraken stond er verder nog vermeld.
De kudde kwam ik pas enkele honderden meters verder tegen. Twee witte honden hielden dag en nacht de bende samen en in het oog.
De herders, een koppel, kwamen toe (ik kon ze vanop grote afstand zien) met nog twee bruine honden, van hetzelfde type als de witte.
Het was tijd om de kudde te verplaatsen naar een ander stuk land. Hoe die honden samen werkten en luisterden naar de bevelen, magnifiek. Je kon merken dat die mensen hun dieren graag.
Iets voor de middag kon ik in een socialistisch uitziend gebouw het middag maal nemen. De dagschotel bestond uit twee hinde lapjes, een grote schep rode kool, twee grote bollen aardappel puree en de onvermijdelijke rauwe Gemuse. Best lekker en dat allemaal voor de prijs van 4.
Nu ik bezig ben aan mijn blog is het onvermijdelijke onweer voorbij getrokken. Hier en daar piept de zon alweer. Hopelijk blijft het toch regenen, het land smeekt erom en morgen is alles dan weer frisser.
Zoals het nu loopt denk ik donderdag Dresden in het vizier te krijgen. Ik schat dat het nog ongeveer een 70 tal kilometerkes is. Als de fysiek het toelaat kan het in twee dagen.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Fabriekshallen zo ver je kan zien, imposante burelen vooraan; Oud treinstation maar nieuwe perrons en sporen in Glauchau; Chemnitz, alles nieuw!; Een carport kan ook dienen als schuiloord. Een zachte kuch maakte me opmerkzaam op de bewoonster. Of ze me kon helpen? ; Schapen hoeders; Een overlever; Sitzbank heizung, Fûr Schäden an Kleidungsstücken wird keine Haftung ûbernommen; Wittmeida met prachtige marktplaats; Onweer, warmte drukken en morgen alweer fris op weg!
Nota: De Amerikanen hebben op 15 april 1945 deze stad bevrijd. Tot 25 april was ze onder controle van deze verst vooruit geschoven post. De Wehrmacht nam de stad terug in van 25 april tot 6 mei.
De US Army nam het bestuur terug in handen tot het Rote Armee op 15 mei zijn intrede deed.
De overeenkomsten van Yalta dienden gerespecteerd, niet?
Overnachting zoeken is soms moeilijk en soms ook niet.
Deze keer was het dus moeilijk. Het Brücken café, dat er best gezellig uitzag, is op maandag gesloten! Ruhetag!
Geen pension in de buurt, dus rap beslissen.
Terug keren met de bus, als er een is. Een vriendelijke dame, Vera, wist met het juiste uur te vertellen, nog precies twaalf minuten. Mag ik dan vragen of je mijn flesje terug met water kan vullen. Geen probleem.
De bus reed terug via een groot deel van de weg dat ik die middag had afgelegd. In Glauchau, waar ik ben aanbeland, lijkt het in de buurt van het station wel echt afgeleefd. Na een uurtje rond dweilen en vragen kwam ik uiteindelijk goed terecht. Hotelmeyer mag er zijn, zoals ook avond eten. Ik kan er weeral tegen.
Dat het hier ook warm is, het deed me vandaag denken aan Toscane vorig jaar. Meer dan dertig graden, bijna geen wind en de warmte die precies uit de grond komt.
Maar ik heb geen dorst gehad.
Aan een man vroeg ik drinkwater en hij hielp me meteen. Belangrijk om voldoende te drinken, zie hij! Met een echte ouderwetse rijf, een houten met pinnen in een dikke balk, was die op zijn lapje grond het hooi op rijen aan het harken. Een machine zou het dan samenpersen. Ik merkte op dat je zulk werk bijna niet meer ziet. Hij antwoordde dat het lapje te klein is op met de huidige grote tuigen nog te kunnen keren. Om de zaak af te ronden ging hij een flesje bier halen. Hier zie, drink het straks maar uit als je goesting hebt. En het heeft gesmaakt, in mijn ijskast blijft het lang koel.
Hoe het morgen zal verder gaan nog te bekijken. Alles komt goed!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Onder de pannen bij Jens en Ute; Zwarte kat, voorbode?; Een valk; Even gaan sproeien; Schuilhok, cinema, postgebouw, bushok..kus; In de juiste kleur; Geen water verspillen bij deze warmte; Montag, Ruhetag!
Overnachting zoeken is soms moeilijk en soms ook niet.
Mijn begeleider voor een dag, Matthias, heeft zijn vriend in Schmölln gebeld met de boodschap dat hij langskomt met een pelgrim. En dat is geen probleem.
Vannacht slaap ik bij Jens, kan ik gebruik maken van de douche en wordt mijn was in de machine gedaan, samen met zijn fiets kledij.
Vermits Jens fiets fanaat is staat de TV op, het einde van de tijdrit die beslist over winst van de ronde van Italië, kan ik dus volgen. Curieus toch, vorig jaar wist ik niets over hetzelfde evenement. Na het einde van de uitzending zet Jens de radio op en wat hoor ik : CCR. De dagen zijn mooi.
Internet zal niet voor vandaag zijn, niet getreurd, er komen er nog, dagen bedoel ik dan. Een glas bier in de koele tuin, met een vriend van Jens, geeft een goed gesprek. Die vriend, Christoph, is een gereformeerde diaken die de voorbije dag aanwezig is geweest op de Kirchen tagen bijeenkomsten. Hij zei dat er zon 120000 gelovigen bijeen zijn gekomen op de slot dag in Wittenberg, Lutherstad. Ook de katholieke kerk was vertegenwoordigd. Christoph werkt vooral met jonge mensen en doet dat regelmatig ook samen met de andere strekkingen. Maar net zo goed geeft hij toe dat er nog weinig praktiserende zijn.
Na de pizza was het tijd om nog even de toren boven de stad te beklimmen. Prachtig uitzicht over Schmölln, zelfs tot de Tsjeschische grens. Dresden ligt nog iets te ver.
Tijdens de tocht hebben we een stevig tempo aangehouden zodat we rond de middag tijd hadden om een uurtje te rusten, met een broodje knakworst en een goede pint.
Het tempo lag voor mij iets te hoog, ik werd het goed gewaar gisteravond. Maar Matthias had dan ook maar een klein rugzakje bij. Op mijn vraag of hij even wou wisselen kan je het antwoord zelf wel geven.
Als gids is het natuurlijk ideaal om iemand uit de streek bij je te hebben. Zo zijn we, met een kleine omweg, doorheen het gebied van voormalige Uranium mijn gelopen. Een gedeelte was open, een put zo diep als deze bij de bruinkool opgravingen. Maar de meeste Uranium ertsen werden van diep onder de grond boven gehaald via het en der geplaatste lift schachten.
In de jaren vijftig wist men al lang dat in de omgeving van Ronneburg wellness centra waren die gebruikt maakten van de natuurlijke straling die in de klei zat.
Na de oorlog, 1950, zijn de Russen dan met het ontginnen van het uranium gestart. Eerst dus bovengronds, met het gevolg dat enkele dorpen ontruimt werden én een immense put ontstond. En alles ging linea recta naar de oosterburen. De eerste bestuurders van de mijnen waren nog militairen, later werden Duitsers aangesteld. Er veranderde echter niks, arbeiders bleven werken, boven en ondergronds, onder Russisch gezag.
In 1990, na de Wende, werd er een nieuwe maatschappij opgericht, Wismut Gmbh met als doel het saneren en terug cultiveren van de bodem van de voormalige mijnen. Dit project heeft een slordige 5,5 miljard Euro gekost.
Het Neue Landschaft Ronneburg is een prachtig aangelegd gebied, maar weinig natuurlijk. Om de diepste put te vullen heeft men twee bergen in de omgeving afgeschraapt en met (Canadese) dumpers gedurende drie en een half jaar over en weer gereden.
In Schmölln aangekomen stond Jens ons al op te wachten. De bedoeling was om in het enige etablissement op de markt iets te drinken. Het was er echter veel te druk. Weetje weeral; dankzij supermarkt keten Kaufland is er nog enig leven op de markt. Achter drie gevels is het comdplex gevestigd.
Mijn was en droog werd gedaan, dus zo rond negenen gingen de blaffeturen dicht.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Vind je alleen in het Osten; Prachtige zone voor vrije tijd, met een actieve atmosfeer; Wismut, museum; De kip of het ei?; Kleinkraftrad, de Simson S50 van de VEB Farhzeug- und Jagdwaffenwerke Ernst Thalman, voor deze brommer heeft men de wet aangepast na de eenmaking, als ie voorbij is ruik je het wel; 1000 jarige eik; Kaufland achter de gevels; Enkel het glas; Ernst-August Turm, prachtig zicht, tot bijna Tsjechië, nog niet Dresden.
De tocht van vandaag heeft wel iets langer geduurd, Hermsdorf was al bereikt voor drieën. Dat is natuurlijk wel wat vroeg om te stoppen. Temeer daar het een prachtig pad is geweest doorheen het bos met veel schaduw. Verder via het pad, naar Köstitz, zag ik niet direct zitten, te veel omweg.
Dan maar rechtdoor, onder de zonnestralen, recht naar Gera, geschatte afstand ongeveer 18 km. Of ik zou iets tegen komen, een pension of klein hotel. Het hotel ben ik wel tegen gekomen, klein was het niet.
In Gera zou het wel lukken, hoop ik dan maar.
Omdat je meer moet drinken bij warm weer heb ik al enkele malen een refill gevraagd en gekregen, zelfs 1,5 liter fles fris spuitwater. Je zal het nodig hebben! Zonder tent in de rugzak kan het!
Tegen zevenen bereik ik het centrum en vraag aan een koppel, wachtend aan het verkeerslicht, of ze een pension weten. Hotel wel, iets terug. Ja, weet ik aan minimum 64.
Mensen denken na en overleggen en weten niet direct iets. De dame neemt haar phone en belt. Het tweede nummer is van een hotel, iets aan de rand van de stad, aan 44 met ontbijt. Neem, zeg ik en daarmee is het bevestigd. Binnen het halfuur zou ik er zijn.
De man vraagt of ik niet eerst moet eten, ik kan mee. Waarom niet, warm eten komt goed van pas.
Met een frisse pint zijn we beginnen praten over van alles en den tijd van de kommunisten.
Het is nu veel beter, wel minder werk maar toch. Je moet al eens tevreden zijn
Zo komen we ook uit bij verlof, loon en feestdagen/kerkelijke gebruiken , de onvermijdelijke Trump om de ingewikkelde staats structuur van België niet te vernoemen.
(De dame heeft ondertussen alweer naar het hotel gebeld met de melding dat ik wel later zou arriveren.)
De vaterdag is eigenlijk een mannen dag, ontstaan in Oost-Duitsland. (Het is ondertussen alweer 27 geleden dat die muur is afgebroken.) Zoals al eens eerder vermeld, in het oosten viert men deze dag, niet in het westen!
En dat komt doordat op Hemelvaartsdag de mannen niet gingen werken.
Hoe men dat voor elkaar kreeg, gewoon, men ging die dag niet werken of men deed niks op het werk als protest tegen het regime. Stasi of niet, men dronk gewoon zijn bier en daarmee basta.
Dat bier drinken zou in de huidige tijd de middelvinger zijn. En zo blijft men dit vieren, meestal wel in gezinsverband en niet uitsluitend mannen onder elkaar.
Bij het beëindigen van de maaltijd kwam de dienster met de rekening, die betaald werd door Matthias en Silke. Het echtpaar vergezelde me nog tot aan het hotel, anders zou ik het moeilijk vinden.
Morgen, na het ontbijt, komt Matthias me nog vergezellen om via de paden en wegen op de Stadtekette te geraken en verder naar Schmölin. Verder zien we morgen dan wel weer.
Ook voor deze mensen zal ik een kaars ontsteken in Czestochau, ze kenden het bedevaart oord.
Ze spreken trouwens beiden Russisch en Pools.
Moe maar tevreden leg ik me seffens in bed! Als het net naar behoren werkt!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Welk beroep heeft deze bewoner uitgeoefend?; Audi met lier voor en achter, uniek; Hier is geen pension, verder naar Gera dan maar!; Spuiters; Nog niet eerder gezien in Duitsland; Liebesnest; Vakwerk aan de lopende band, kan dat?; Stage plaats voor het nieuwe seizoen; De echtgenote van deze Apotheker wou alles zien, wie er binnen en buiten ging!
De tocht naar Jena was zoals voorzien redelijk vroeg in de namiddag voorbij. Het is te zeggen, Jena is een vrij uitgebreide stad. Het hotel lag helemaal ten zuiden, nog een dikke vijf kilometer tot in Göschwitz. Dit heeft dan weer als voordeel dat ik overmorgen, vandaag dus morgen, niet zo heel ver meer moet naar Hermsdorf (?).
En het toeval wil dat Agnes en Marianne pas gearriveerd waren toen ik aankwam. Ze gingen juist iets drinken toen ik ze in de lobby tegen het lijf liep. De koffie was dus voor drieën, wel al na vieren.
Na de geplogendheden konden we met het gratis vervoer, inclusief bij de boeking, naar het stads zentrum al waar van een frisse pint genoten werd.
In het Rathaus konden we genieten van Worst met stoemp en Sauerkraut.
Ondertussen was het al donker geworden en konden we alle drie wel wat rust gebruiken. Echter, de vermelde tramlijnen 1 en 4 reden niet meer. Vermits grondige kennis van het mobiliteitsplan van de stad nog niet tot de vaardigheden behoorden lieten we al valabele vervangers voorbij rijden.
Op weg naar de bushalte, hopend op een alternatief, bleken meerdere tram lijnen onze eindbestemming aan te doen. Een volgende tram n°35 was dan ook de onze.
Bij het uitstappen bleek de ligging van het hotel precies gewijzigd te zijn. Toch zijn we niet te laat thuis gekomen, om 11u stipt betraden we onze kamer.
Gisteren (donderdag) was het Vaterdag in Duitsland. In het voormalige oosten van het land wordt dit gevierd door de mannen. Groepjes mannen gaan dan, al of niet verkleed, samen op pad, meestal met een frisse halfliter bierfles in de hand. Her en der worden BBQs gehouden, steeds voorzien van het nodige vocht.
Op mijn vraag waarom deze traditie wordt gehouden kreeg ik als antwoord dat éénmaal per jaar een beetje uit de bol gaan wel moet kunnen.
Of iedereen hieraan meedoet, ik geloof het niet. Ik vergelijk het met carnaval, het zijn vooral groepen of groepjes die meevieren.
Door het mooie weer was het precies of iedereen buiten wou komen. Op mijn pad was het vooral rond de stad dat de drukte heerste. En het moet gezegd, de vrolijkheid weerklonk in het gezang dat hier en daar opklonk.
Wat opvallend is, er zijn vele Werken van den Akker in de streek gevestigd. Nog een restant van vroeger of gewoon meer het plezier van de stadsmens, de volkstuintjes.
Vermits we in Jena zijn hebben we van morgen een bezoek gebracht aan het Optisches Museum.
Wat die mannen in een ver verleden allemaal konden, zonder computer, hoedje af. De Goethe winkel gaanderij is gevestigd in de voormalige fabriek van Carl Zeiss en de renovatie heeft de gebouwen gered van afbraak. Alhoewel het iets met winkels heeft te maken, toch knap gedaan.
Morgen dus weer op pad, mijn benen jeuken al. Het slenteren vermoeid me meer, stappen is de boodschap.
In Weimar smorgens nog een mooi gezegde genoteerd, geschilderd op de muur van een woning:
Dieses haus ist mein und doch nicht mein.
Der vor mir dachte auch es wäre sein.
Er zog aus und ich hein.
Nach meinem Tod wird es wieder so sein.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Tijdens graafwerken in 1966 werden nog 2 lijken gevonden afkomstig van dergelijke mars; Feestje in de beestenwagen, hoe dicht ligt het soms bij elkaar!; Beter een dergelijke rustbank dan geen; Glooiend!; Bierfeesten op Vaterdag; Bier & Gezang; Bier . ????; Graffiti kunst; Hoog bezoek.
In Weimar, de stad van het Duitse classisme, bouwen de Nazis een gigantisch Konzentrationslager.
Op Ettenberg (Schloss Ettenburg), niet ver van de stad, werden vanaf 1937 tot in 1945 mensen van allerlei nationaliteit en pluimage (ook kinderen) onder vreselijke omstandigheden vastgehouden.
Al wie niet strookte met het Nazi denken werd erheen gestuurd en ik noem:
tegenstanders van het regime, volgens de Nazis asocialen en criminelen, homosexuelen, Jehovas getuigen, Joden, Roma en Sinti.
En dit gold na het uitbreken van WOII ook voor elk ander Europees land waar de Nazis aan het roer kwamen.
Bij de bevrijding van het kamp door de Amerikanen op 11 april 1945 waren 95% van de gevangenen geen Duitsers. Over de jaren zaten er meer dan 250000 mensen van meer dan 50 verschillende nationaliteiten vast.
In 1944 werden vele, vooral vrouwelijke gevangenen, (verplicht) tewerk gesteld bij Duitse bedrijven die veelal munitie fabriceerden. Dit gebeurde ook in Sub kampen waar de gevangen letterlijk geëxploiteerd werden tot de dood erop volgde.
Alhoewel het geen vernietigingskamp was vonden 56000 mensen de dood in Buchenwald door marteling, honger, ziekte of als slachtoffer van medische experimenten. Vooral de Sovjets kregen het hard te verduren en 8000 krijgsgevangenen werden gewoon vermoord door de SS. Wel werden er transporten naar Auswitsch georganiseerd om zieken en kinderen te laten ombrengen.
Toen de Geallieerden naderden werden vele kampen ontruimd en de gevangenen werden overgebracht naar Buchenwald (waar de problemen enkel maar groter werden). Vele van deze transporten gebeurden bij gebrek aan rollend materieel gewoon te voet. Bij deze dode marsen (die soms meerdere dagen duurden) werd al wie niet kon volgen gewoon omver geknald. Zo gebeurde ook in Buchenwald, waar 28000 gevangenen deze lijdensweg moesten ondergaan.
Op 11 april werden nog 21 000 gevangenen bevrijd waaronder meer dan 900 kinderen.
Toen de Russen het kamp in juli overnamen gebruikten deze het gewoon waarvoor het was opgericht. In hun speciaal kamp n°2 werden van 1945 tot 1950 meer dan 28000 mensen geïnterneerd. Velen van hen waren voormalige NSDAP leden of hadden voor de Nazis gewerkt. Ook voor deze gevangenen van het Rode Leger waren de condities vreselijk. Men schat dat er meer dan
7000 mensen het leven lieten. Velen werden in massagraven gelegd, even buiten het kamp.
Het kamp Buchenwald is bijzonder groot, enkel de bewaakte zone beslaagd al 400000m² . Het appel plein zelf brengt je al onder de indruk, elke morgen en avond in weer en wind daar staan en vrezen voor de volgende.
De omheining (met electrische spanning) stond onder permanente controle door de 3,4 km lange asfalt weg rondom, waarop wachters met honden liepen, en verlichting langs de weg én vanop de 22 controle torens.
Alles heb ik niet bezocht, wel het depot heeft veel van mijn tijd opgeslorpt. Daar is een permanente tentoonstelling over de geschiedenis van het concentratie kamp.
En eigenlijk ben ik ook op mijn Ruhetag best wel moe. Rust roest zekers. En het was niet precies warm vandaag, totaal verschillend met gisteren. De komende dagen zal het dan weer zonniger en warmer moeten worden.
Voor morgen stap ik dus tot Jena alwaar ik hoop morgenavond Agnes te kunnen begroeten. De volgende dagen zal het waarschijnlijk geen blog aan te pas komen (of heel kort!)
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Veel imposante gebouwen; Met Bach op de foto; Het Goethe Gymnasium, nog steeds een (hoge) school; Voorfoto; Dit is een grafkapel waar missen worden gevierd, op het kerkhof; Jedem das Seine (wel op zijn Nazis); In de toegangspoort te lezen; Niet om fier op te zijn, wel zou iedereen het wel eens moeten bezoeken; Een wandelingetje van 3,5km.
Cranach, Bach, Goethe, Schiller, Coudray, Nietsche, Listz, van de Velde, Gropius leefden en werkten hier in deze stad. Dus de titel is al verklaard.
Ik ken de meeste van deze namen wel, enkel Cranach, Coudray en Gropius waren onbekend. Met W-Lan is het een kunstje om je te informeren.
Vandaag toch eerst nog langs de langste bebouwde brug van Europa geweest, de Krämerbrücke. Een foto nemen in de straat bleek evenwel ietsje moeilijker. Een camionette was aan het lossen en laden. Daar ik dringend moest plassen, en die auto daar maar bleef staan, een heel mooie caféetje in gedoken. Na de koffie, een grote à 3,80, stond er dan weer een andere in de plaats. Koffie aan die prijs zou mijn blaas niet blijven ophouden en dus wandelde ik maar terug over de brug naar de start van de Städtekette route naar Weimar. Bleek die start versperd door werken onder diezelfde brug. Dus nog maar eens over de brug komen hé, en bleek in de volgende straat die pijl van de Kette onvindbaar. Dus volg ik vrije fiets route maar. Weeral vond ik het verdacht, maar dat ligt uitsluitend aan mij, dat die weg nogal ver af ligt van de spoorweg. Op de kaart kon ik zien dat die eigenlijk erlangs zou lopen, in den beginne wel te verstaan. Gelukkig had ik mijn uitgebreid stadsplan bij zodat ik uiteindelijk op de juiste weg terecht kwam. Eens te meer blijkt dat er een verschil is voor fietsers en voetgangers, een kleine afstand op de kaart is voor beiden heel verschillend.
Een inwoner fietser hield halt om me te helpen (ik was opzoek naar de straatnaam) maar kende het pad nog niet. Tiens tiens, iets nieuw, en zelfs een kaart van die Kette.
Daardoor was het al na negenen toen ik buiten de stad kwam. En ook al was het maar 25 km, die moet wel gelopen worden hé.
De dorpjes die ik passeerde gaven me een andere indruk. Iets meer verlaten, nog niet helemaal volgens de goede Duitse orde, proper en afgelijnd. Hier zou er hoe dan ook geen overnachting plaats te vinden zijn. En weeral geluk, in Trobsdorf, een vijftal kilometer voor Weimar, kan ik de bus nemen. Gelukkig omdat ik dan via het Tourist bureau een goede en goedkope kamer kan vinden. Dus morgen zeker vroeger vertrekken, tussen Weimar en Jena blijkt het van hetzelfde laken een broek te zullen worden. Wellicht komt er weer iets anders uit de bus om me voort te helpen.
En ik heb gemerkt dat de route kaart terug vooraan in de blog verschijnt. Bedankt Jan. Het is toffer als de lezers niet meer onderaan rechts moeten gaan zoeken.
In Jena neem ik een Ruhetag. Dan is de kans groot dat Agnes me komt bezoeken. Ik zal me voorbereiden om de streek te verkennen. Want er er is veel te zien, Büchenwald is ook in de buurt. De herdenkingstoren heb ik wel al gezien, van heel ver.
Of misschien morgen al Ruhetag?
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : De Willy Brandt Platz met links hotel Ertfurter met in de muur de gedenkplaat aangebracht; Krämerbrücke met op het eind de kerktoren er over heen; Kunstige Graffiti; Met deze klok kom je nooit te laat thuis; Städtelkette, op de goede weg!; Flink mastje, iets van 100 en meer?; Heel vlak, maar schijn bedriegt; Deze wegen herinneren me aan de polderwegen van vroeger; Hier staat het er nog, wel leeg, misschien nog gefilmd door Buyens.
Net als gisteren kan je je afvragen waar hij niet is geweest. Die Martin is zeker in Erfurt geweest. Meer nog, hij is er in het klooster getreden. Na zijn wedervaren met Rome, onder andere in de pan geslagen, is hij gehuwd en heeft nog voor vele nakomelingen gezorgd.
Maar ik ben eigenlijk aanbeland in Willy Brandt Städt. En dit is niet oneerbieding bedoeld voor de Herr Luther. Beide heren hun verdienste is zeer groot.
De eerste om de platte commercie van enkele kerkelijke lieden te proberen aan banden te leggen.
De tweede vooral om de hereniging van beide Duitslanden in gang te hebben gezet. Een eerste toenadering werd door Herr Brandt gerealiseerd hier in Erfurt, met Oost-Duitsland collega Wiil Stoph, in het Hotel Erfurther, rechtover het station. Op 19 maart 1970 scandeerden duizenden Oost-Duitsers Willys naam. Jammer genoeg is er een schaduw zijde aan zijn verhaal, zijn jarenlange vertrouweling en secretaris (Günther Giullaume), bleek te werken voor de Stasi.
Het stationsplein van Erfurt draagt nu de naam van de Nobelprijs winnaar voor de vrede 1971.
Ik wou de titel van deze bijdrage plannen geven. Weer heb ik de plannen in verband met de reisroute bijgestuurd. Gisteren avond ben ik nog op zoek gegaan naar eventuele overnachting plaatsen. En de route die ik in gedachten had loopt door een gebied met vele Thermen. De prijs van de eenvoudige hotels is er ook naar, te beginnen vanaf 80.
Deze morgen dan beslist om af te zwenken naar Erfurt, terug op mijn allereerst geplande route.
En gelukkig heb ik dat gedaan.
Via Staussfurt (nog een kleine tien kilometer van Sömmerda) naar Erfurt gespoord zodat ik daar nog bij daglicht ben aanbeland. Daar heb ik meteen het Tourist-Information opgezocht. Let op, je hebt het Thüringer én het Erfurt T-I center.
Bij het eerste weten ze niet zo veel te vertellen. Het kan natuurlijk ook dat ik niet de juiste persoon te pakken had. In het tweede bezorgen ze me een overnachtingsplaats voor 32, weliswaar in de buitenwijk en met sanitair op de gang.
Maar ook adequate info over de wandelwegen. De Thüringer Städtekette (Thüringer! Zie boven) is een fiets en wandelroute die vertrekt in Eisenach en loopt tot Altenburg. Delen van deze fiets/wandelroute waren in mijn planning al opgenomen, soms onder een andere naam.
Ik heb ook een plannetje in handen gekregen van Camping in Thüringen en het moet gezegd, er zijn er wel veel, alleen niet waar ik passeer of ik moet drie maand uittrekken voor de tocht, en dan nog.
Na de douche eerst eens gaan rusten, en het deed deugd. Zojuist terug van Den Chinees, het heeft goed gesmaakt. Morgen ga ik via de stad over de enige en langste bebouwde brug in Europa. En dan verder via het reeds aangehaald pad naar Weimar.
Plannen?
Donderdag zou ik in Jena moeten zijn, dat zal wel lukken!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Willy brandt Städt/Plein; Dat noemen ze gebruik maken van de ruimte; Unter den Linden, zoals wellicht in vele Duitse steden, wel mooi vind ik; Deze man is ook in de Dom geweest, van mij zal er wellicht geen steen komen te liggen, hoeft ook niet!; Hier werden de hoge piefen gedoopt zo te zien; Pas daarna konden de nobele lieden doorheen de Plebsruimte naar deze vooraan, met de hoge prachtige glasramen. Deze weg dienden ze maar één maal af te leggen, daarna konden ze de exclusieve zij ingang gebruiken; De Domplatz vanop de Zitadelle Petersberg, enorme vesting; Weeral Luther, ditmaal aan het Augustiner-Eremiter-Kloster, waar hij is ingetreden; Enige toegang tot het binnen tuintje, in de winter zien die daar geen zon.
Mühlhausen is een oude stad waar Luther uiteraard ook is langs geweest. Waar zou hij niet zijn geweest. Eén van zijn taken bestond erin om de parochies en kloosters te controleren.
Maar de stad is ook gespaard gebleven van bombardementen. Daardoor zijn er in de oude binnenstad acht kerken. Eén ervan is wel al een museum. Maar klokken luiden gebeurd nog in alle torens.
Er was vanmorgen een mooi ontbijt, geen buffet maar ruil voldoende. Wel had ik weeral weinig geslapen. Zo rond elven komen mijn geburen op de kamer. Het zijn zo te horen nog al dunne muurtjes, ik kan bijna volgen wat er gebeurd. Ze kunnen er maar deugd van hebben gehad, alleen, dat bleef maar duren. En vanmorgen waren ze al voor zevenen weer op de been.
Niet gezeurd, het was vandaag een mooie tocht. Tegen de middag even contact met Kruibeke en om klokslag 12u30 mijn vaste abonnee. Luc dat doet wel deugd hoor.
Precies ook het moment dat ik langs het fietspad een Stube tegenkom (in een klein dorp) waar je ook wat kon eten. Ik was daar helemaal niet alleen, wel met vele fietsers en fietsters die van het prachtige weer profiteerden.
Het fietspad was niet overal geasfalteerd, het liep bijzonder goed.
Aangekomen in het niet veel grotere Bad Tennstadt hoopte ik vooral dat het voorziene hotel open zou zijn. Mijn eerste blik op Hotel Zum Anker was gunstig, de poort stond open. Wel was er een blad papier met de mededeling Ruhetag voor de venster.
Niettemin open ik de voordeur en sta even te wachten. Ik hoor van alles maar er komt niemand. De voordeur nog maar eens open en dicht en dan verschijnen er drie gezichten. Klaarblijkelijk was er een communie feestje aan de gang (liep ten einde) en was er daarom niemand in de Stube.
Een kamer kon, en het feit dat ik geen eten meer hoefde maakte dat alles vlug in kannen en kruiken kwam.
Het hotel(lekke) is een uitgebouwde stube met feestzaal en een beenhouwerij langs de poort.
Het verbinden met het internet verliep wel wat moeilijker, ik moest proberen verbinding te maken en kiezen uit drie mogelijkheden. Tevens was het best om dit buiten te proberen. Had iets te maken met de router die boven mijn kamer was geplaatst. Ook dit kwam allemaal in orde.
Voor morgen zal ik dan toch ontbijt hebben, mevrouw is weg, mijn man zal het wel doen.
De tocht zelf gaat naar Sömmerda, niet zo heel ver. Voor volgende dagen twijfel ik nog steeds, ik moet doorheen een kuurgebied, de prijzen zijn daar dan ook navenant.
Nog gespot vandaag: een ree en een Trabant.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Kasseitjes zoals die vroeger op de markt en rond de kerk van Temse lagen, ik weet ze goed te herkennen. Als je al je vel kwijt bent van een kant omdat je onderuit bent gegaan op deze steentjes, dat vergeet je niet zo vlug; De rivier is volledig ingebouwd; Geen Biljart, maar goed te lopen; Zo maar; Niet verharde fietspaden, prima voor wandelaars; En als er al eens een richtingspijl is geplaatst, dan moet je oog er nog op vallen. Lees maar vanop 15 meter; Daar moet ik heen; Het eerste zicht als ik uit het veld kom. Morgen is de Rewa is zeker open!; Werkzekerheid!.
Martin Luther King was een Amerikaans predikant die in 1968 werd vermoord. Datzelfde jaar werd ook Bobby Kennedy vermoord.
De Martin Luther die ik bedoel vanavond is DE predikant (Eisleben, 10 november 1483 18 februari 1546). Hij was een Duits protestantse theoloog en reformator. Begonnen als augustijner monnik die het sacrament van de priesterwijding ontvangen had, ontwikkelde hij zich na zijn benoeming in 1508 tot hoogleraar in de moraaltheologie aan de Universiteit van Wittenberg tot dé leidende persoonlijkheid van de Reformatie in het Duitse Rijk. De publicatie van zijn academische stellingen tegen de handel in aflaten op 31 oktober 1517 is het symbolische begin van het protestantisme. In 1521 werd Luther geëxcommuniceerd door paus Leo X. Luthers naam wordt dikwijls in één adem genoemd met de reformatoren Huldrych Zwingli en Johannes Calvijn.
{Op 31 oktober 1517 werden Luthers 95 stellingen gepubliceerd als reactie tegen de aflaatverkoop van Johann Tetzel, een Dominicanenpriester. Luther was namelijk geconfronteerd geweest met mensen die hun zonden kwamen biechten en daarna hun aflaten lieten zien, zodat hun biechtvader Luther hen geen boetedoening kon opleggen en slechts de vrijspraak (absolutie) kon geven. Het was een vergeven van straf op zonden door de paus, door te putten uit de verdienste van de goede werken van Christus en alle gelovigen. Hiervoor was weliswaar berouw nodig, maar het aankopen van de aflaat was voldoende om de zondestraffen kwijtgescholden te krijgen zonder grote persoonlijke inzet. Luther wil deze misstanden aanklagen en rechtzetten en gaat ervan uit dat de paus de misbruiken van de aflaatverkoop ook zal veroordelen. De aflaat waartegen Luther in het bijzonder reageerde was de Jubileumaflaat voor de nieuwbouw van de St Pieterskerk.
Op 11 november 1517 stuurde Luther de stellingen naar zijn vriend, prior Johannes Lang.
Op 23 augustus 1518 vaardigde paus Leo X een breve uit, gericht aan kardinaal Thomas Cajetanus, om Luther als notoire ketter te dagvaarden.
In Leipzig vond in 1519 het beroemde dispuut plaats tussen Luther en zijn Wittenbergse collega Johannes Eck (1486-1543) over het primaatschap van de paus. Eck stelde dat de ontkenning van de goddelijke instelling van dat pauselijk primaatschap Luther op één lijn stelde met de ketters John Wyclif en Johannes Hus. Luther antwoordde hierop dat 'de leer van Wyclif en Hus inderdaad veel christelijke en evangelische elementen bevatte'.
Daaruit volgde automatisch de conclusie dat het concilie van Konstanz, dat Hus in 1415 op de brandstapel had doen belanden, had gedwaald. Dit bevestigde Luther ook. Met het afwijzen van de onfeilbaarheid van de concilies wees Luther ook elk kerkelijk leerambt af. Enkel de Heilige Schrift (de 'Scriptura') was voor de christenen de onfeilbare gezagsinstantie: 'Sola Scriptura!'.}
Een hele uitleg om te vertellen dat het dus 500 jaar is geleden dat Luther zijn stellingen publiceerde.
En dat er hier in de streek, ik zit ongeveer 80km van Eisleben, veel aandacht is voor dit feit. Ook zie je zijn naam opduiken in allerhande instellingen, straten of beelden enz.
De straatnaam van het hotellekke (Zum ewigen Rath) waar ik nu verblijf is de Jüdenstrasse. Ik ben ook op weg naar Oswiecim en in de goede richting.
Het was een hele trip vandaag, deze morgen door het dal van de Werra en vanaf de middag gestaag omhoog naar het heuvellandschap van Mühlhausen, met zijn weidse zichten.
Fris begonnen (11°C) en toch met blote benen gestapt. Volgens de weersvoorspelling zal het morgen anders zijn, zelfde weertype maar nog kouder, 6°C! en met wisselend wolken en zon. Geen blote benen en extra bescherming van het bovenlijf aanbevolen.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Op weg in de frisse morgen, blote benen pas later; Per toeval genomen om de weidsheid van het Werratal te laten zien; Ik denk dat dit de grens voorstelt tussen het voormalige O en W Deutschland; In Wanfried is er een beeld uit 1517 opgeroepen in het straatbeeld/kade; Het is een lange weg naar de (bijna)top; Oef, van dichterbij is duidelijk dat de weg naar die top niet voorniet was; In Rodeberg treft men een modern bos aan; Zie het middelste korfje; En hoe is het bij JBW Kruibeke? Ook al goed op we, niet.
Eindelijk regen. Het lijkt erop dat ik er van hou, eigenlijk zit ik er niet zo mee in. Wat ik vooral wil zeggen dat ik al veel geluk heb gehad. Aangezien de weersvoorspellingen in de maand mei niet altijd rooskleurig waren ben ik altijd nogal goed de dans ontsprongen, behalve vandaag. De morgen had geen goud wel veel grijs en van die soort die niet vlug weg vliegt. Er was trouwens bijna geen wind.
Na enig gesukkel om de juiste weg te vinden begon de tocht met een flinke klim. Het bospad en de natuur maakte veel goed.
Stokstijf stond ik om een ree te kunnen zien die mijn komst niet had gemerkt. Het heeft me pas gezien toen het zich omdraaide. Een tijdlang bleven we beide roerloos staan, vanop 25 meter elkaar in de ogen kijkend. Het beestje moet wel hebben gedacht dat ik er onder de pongo toch weinig als een boom uitzag. Enige tijd later ging het voorzichtig, pootje per pootje bijna, in een boog om mij heen, over het pad waarop ik stond. Het bleef me na elke beweging aandachtig beloeren en verdween met enkele sprongen in het groen. Niet veel later schrok ik en een groter exemplaar zelf op. Op een tiental meter sprong de ree met reuze schreden het bos in. Het moet niet gezegd worden zeker dat fotograferen niet aan de orde kwam.
Over de Pfarrerin nog enkele woorden, de dame kwam zo tegen tienen thuis. Ik lag al lang tussen de pluimen maar sliep nog niet echt. Ik hoorde de eerwaarde enkele keren over en weer lopen, haar leefruimte was op het 1e verdiep, en ze was precies aan het praten. Was ze niet alleen? Niet mijn zaken.
Toen ik nog eens ging plassen en het licht nog zag branden riep ik Hallo en Guten Nacht. De deur ging open en ze kwam naar beneden. Ik in mijn onderbroek met T-shirt (toch een beetje beleefd blijven hé) dankte haar voor de gastvrijheid. Maar ze vroeg enkel wie het luikje in de kelder had dicht gedaan??
Haar kat kon niet binnen en daarom stonden de voordeur en de haldeur open. Op het moment dat ik wil antwoorden zie ik een schaduw terug schuiven. Ik verdwijn in de lesruimte en doe de deur op een kier zodat pastoor alleen is en onmiddellijk komt haar kat binnen en huppelt naar boven.
Deze morgen kwam dan de uitleg. De poetshulp zal waarschijnlijk het venster gesloten hebben. Omdat het nog een jong katje betrof was ze opgelucht toen het thuis kwam zodat ze gerust kon slapen. Nadien heeft ze me nog de zegen gegeven voor een goede tocht en ook de hulp van Maria ingeroepen om me te begeleiden naar Czestochau. En of je wel of niet geloofd, zo een kort en intens contact doet wel iets met je.
Het regent hier in Eschwege nog steeds stilletjes, jawel je hoort het niet. Ik probeer nog om mijn stommiteit van daarstraks terug recht te zetten. Lukt het niet, het zij zo.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Groot huis voor 1 persoon, wel wordt het gebruikt door de Kirch Gemeinde, houtkachels en chauffage genoeg, wel fris in huis; Goed gemutst; Hier blijft het regenen, ook als het al over is; St-Elisabethpfad, een plaatselijke pelgrimsweg die ik een tijdje heb gevolgd; Test voor de schoenen, geslaagd maar toch waren mijn kousen natter dan gewoonlijk, omdat het zweet niet weg kon; Mist; Rustpauze en appel eten tijdens rustpauze van de plensregen; Eén streepje zon voor vandaag, vastgelegd met de kodak; Het schaakspel zit op slot.
En gelukkig is het kaartje niet helemaal verdwenen, enkel in kolom rechts onderaan naar Mijn reisweg gaan en Van Temse naar Czestochowa aanklikken. Voila, nu slaap ik ook goed, zonder de kat binnen te laten.
Deze morgen ben ik door het Staatspark Karlsaue gelopen. Het enorme park is niet het gene dat ik me herinnerde. Ik vermoed nu dat het speelpark hoger gelegen is, het Wilhelmshöhe park, met een reeks watervallen. Lange jaren heb ik gedacht dat het Kölnischwasser daar uit de grond kwam, het beroemde 4711.
Na de middag kom ik gelukkig een centrum tegen van Edeka, een variant van Lidl of noem maar op, wel te eten en te drinken.
Vandaag dus aanbeland in Hessisch-Lichtenau. Naar de info dienst gegaan voor een stempel en enige uitleg over camping, zimmerfrei of hotel. Ik kreeg een boekje in de handen geduwd waarin een aantal adressen in het dorp zelf vermeld staan. Bij rondgang vastgesteld dat er uiteraard geen camping is maar vooral dat vermelde hotels heel leeg stonden te wezen. Camping in Eschwege zou wel kunnen, alleen is dit iets meer voor morgen wegens toch nog enige kilometers voor de boeg.
Wat nu?
Ik passeer voorbij Arche e.V., een soort winkel voor tweedehands spullen, onze kringloop winkel zeg maar. Als ondertitel staat vermeld Hilfe für Menschen in Not. Wel dat is nu precies wat ik voel, en hop naar binnen.
Ik wordt vriendelijk ontvangen en zeg dat ik geen nood heb zoals vermoed wordt, wel dat ik op zoek ben naar een slaapplaats.
De hoofd verantwoordelijke, een zeer vriendelijke dame belt enige nummers voor Zimmerfrei kamers. Allen blijken bezet te zijn.
Een jonde dame, Line genaamd, zegt dat ze iets anders zal proberen, wel niet hier ter plaatse maar in een ander dorp, Reichenbach. Geen probleem voor mij. Even later is het telefoon gesprek achter de rug en glimlacht ze naar me. Als ik nog een tijdje kan wachten, tot vijf uur precies, dan zal ze me met de wagen brengen.
Het blijkt bij de Pfarrerin te zijn. Iets voor halfzes wordt ik daar afgezet. Na nog enkele telefoontjes gaat Line rond het huis en opent de voordeur. Ik kan binnen en ze wijst me de plaats van de keuken, het toilet en een onderricht ruimte aan, waar ik kan slapen.
Ik mag me gerust installeren, de Pfarrerin is nog bezig en komt later wel, nog veel geluk.
Het is ondertussen al bijna negen uur en ik zit hier nog altijd alleen. Wel al warme thee gedronken en mijn bedje gespreid. De telefoon heeft ondertussen al vele malen gerinkeld, zal ik afnemen?
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Bloemen pracht in park Karlsaue; Oplettende ouders met jong; Van ver; Van dichter; De Fulda over; Eten en drinken!; Wat groeit er in mijne ; Frau Holle Stadt; Nog altijd dicht bij huis.
De titel is ingegeven door Adele, de titel van haar album 21 heeft haar schatrijk gemaakt. Het cijfer 6 is heel wat minder en ik hoef niet zo rijk te worden.
Het cijfer heeft alles te maken met 59 van het vorige artikel.
Het is (op twee maand na) precies 59 jaar geleden dat ik in Kassel ben geweest. En in 1958 was ik 6 jaar oud toen ik, met mijn vader en broer Dirk, naar Kassel ben gereisd.
Voor mij heeft het indrukken gemaakt die in nog niet ben vergeten. Het was precies een wereldreis, voor de eerste keer met de trein naar verre bestemmingen. Met de tram naar Hamme of Linker-Oever was al een belevenis en dan dit.
sMorgens heel vroeg op, met nog een boterham voor onderweg, naar het station. Mijn vader zeulde wel twee valiezen met zich mee. Die mochten we, elk aan een kant, zeker niet loslaten.
Hoe dan ook, tijdens het overstappen (in Luik of Keulen weet ik niet) was mijn aandacht toch vooral gericht op de stoom. Hoe dat groot machien langs alle kanten stoom spoot, die grote wielen, die drijfstangen en hoe alles blonk van de olie, mijn interesse was dermate dat die valies me allang ontgaan was. Tot ik plots in de lucht werd geheven en vele meters verder in een deur opening werd neer gezet. Toen zag ik mijn vader zijn wezen terug en de angst die in zijn ogen stond. Onzen dirk zat al, met de valiezen, in de juiste wagon. Op het nippertje gered van een eenzame dag.
Ook onze aankomst in Kassel, savonds heel laat herinner ik me nog. We liepen door de straten, mijn vader kende zijn weg blijkbaar, en ik kreeg een beangstigend gevoel. Dat kwam door de lange rechte en onbekende straten, de hoge gebouwen aan een kant en de puinhopen aan de andere kant én de invallende duisternis. Die puinhopen, weet ik nu, was het resultaat van het opkuisen van het puin na de oorlog. De heropbouw was nog in volle gang, 13 jaar na de wapenstilstand.
In een van de hoge gebouwen, nog altijd zoiets als vijf à zes verdiepingen, werden we ontvangen en even later lagen we in bed.
Hoe je voetstappen en stemmen galmden door de traphallen was ook een nieuwe ervaring.
En ons Duits was blijkbaar toen ook al redelijk, we speelden met andere kinderen in de building. En spelen deden we ook in een park. Onzen Dirk verdween, tijdens katje verstopper, achter een boom. Maar dan ook letterlijk, bij het verschuilen was hij meerdere meters naar beneden geschoven en het duurde een tijdje alvorens hij weer tevoorschijn kwam. Ach, zo lang geleden.
Maar toch, bij het terug huiswaarts keren stonden we voor de brug van Willebroek.
Ik vermoed dat het iets te maken had met de laatste trein gemist. Daardoor gingen we verder met de bus en die had als laatste halte Willebroek, precies aan de papier fabrieken van De Nayer.
Daar stonden we dan, mijn vader het café binnen er recht tegen over terwijl wij in den donkeren op de valiezen pasten. Voor ons die reusachtige brug en naast ons het geluid van die fabriek, een perfect decor voor de verbeelding van een zesjarige.
Enige tijd later kwam nonkel Albert dan aangereden met zijne Ford, van bij de Caluwé.
Allé, tegen twaalven kwamen we thuis, wel was ons moeder al lichtelijk over haar toeren.
De brug van Willebroek is trouwens een heel mooi lied van de Wannes.
De tocht zelf verliep heel vlot, ik moest het spoor van de valk volgen, een uitgestippelde wandelroute. Het wandelspoor volgde het andere spoor, dit van het toeristische treintje. Daardoor was het niveau verschil niet te bruusk en ging het stappen vrij makkelijk. Ook het weer begunstigde het humeur, tegen de middag zat het grootste deel van de afstand er al op. Ik had er wel op gerekend om de laatste kilometers voor de grote stad met het openbaar vervoer te doen.
En Kassel is een grote stad, van de Katholische Kirche tot de camping was al vlug weer 4,3km afstand.
De Bonifacius Kirche was open maar niemand gaf thuis, wel antwoord apparaat.
De Campingplatz Kassel was eigenlijk gesloten. Enkele werklieden zijn er bezig om het geheel terug in orde te brengen. Wist ik veel, maar de eigenaar (?) opent het hek en zegt kom binnen, daar is plaats en hier is de douche en WC (gevestigd in een opligger). Blijkbaar is het gebouw met bureel, sanitair en Stube vorig jaar door een brand buiten dienst gesteld.
Het geheel van het terrein lijkt meer op een stort, maar ik ben dankbaar dat ik gratis kan douchen en overnachten.
Het zijn trouwens vriendelijk mensen, ik krijg zelfs een Fransiskaner Weisbier aangeboden. Een van de gasten heeft mijn pelgrims boekje getekend.
Wel waren de lieden pas gisteren aangekomen na een tocht van 700km en zouden ze de eerste dagen vooral verlof nemen, dus zo weinig mogelijk doen. Later op de avond zijn ze vertrokken om te gaan eten. Bij terugkomst, iets voor twaalven, besloten ze om nog wat biertjes te hijsen.
Het lawaai bleef beperkt, het maakte toch geen verschil, de overlast van de verder gelegen autostrade en spoorweg is erger. Zo tegen enen hoorde ik gegeeuw. Ok dacht ik, ze gaan slapen. Wel dat gold maar voor twee, de andere twee bleven nog praten en vooral zingen, liedjes van ABBA. Tot ver over drieën heb ik kunnen meezingen.
Deze morgen begonnen dan de straten makers aan hun job om zeven uur, de oprit wordt nieuw aangelegd, zodat het tijd werd om zelf in actie te schieten.
Van de medebewoners geen teken van leven meer gezien. Adieu.
En nu begin ik aan het volgende artikel, dat ik zit te typen in het huis van de Pfarrerin. (zie volgend verhaal)
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Spoorweg tour, vrij vlak; Soms ook donkere paden; Oeps, in de gracht, gelukkig een traktor in de buurt; Prachtige beestjes; Deze ook, moeder en jong met hun pootjes in het frisse water; Rustplaats van Frau Rothe, Engel genaamd naar haar geboorte naam Engel. Deze moeder bracht groenten en fruit met de ezelskar van Naumberg en omstreken naar Kassel, je moet het maar doen. De rustplaats geeft wel een magnifiek uitzicht, wel is het daar nog 18km te doen; En wie we daar hebben; Desondanks niemand te bereiken; Bureau buiten op de camping, tussen de graszoden, 27°C.
Zoals vele dagen is het steeds even rekken alvorens uit bed te springen. (?) Maar deze morgen wou ik, met het voorspelde goede weer niet te lang wachten om te vertrekken.
Eerst nog die sleutel opsturen, en dat kon in Kaufland. De zaak was vlug geregeld, er was trouwens nog niet te veel volk op de been. En daarbij ontdekte ik Kaufland, zoiets als andere grote magazijnen. En zo ben ik dan ineens voorzien van de nodige spijzen en drank om de dag door te komen.
Langs gekende wegen vertrekken, in het bos geraken zonder pad nummers en dus op goed gevoel verder Oostwaarts trekken, het is gelukt tot iets na de middag. Toen kwam ik een eind uit de vooropgestelde route op de hoofdweg terecht. Ik vond het niet erg, de wandeling was gewoon goed, wel vermoeiend.
Uiteindelijk in Naumburg aangekomen en eerst een verfrissing tot me genomen. Het was redelijk warm maar de zon heeft zich grote delen van de dag wel verscholen.
En dan de rondgang, eerst naar de Evangelische kerk en het daarachter gelegen centrum, niemand thuis. Hetzelfde voorval is het bij de Catholische kirche. Wel zie ik een proper in het zwart geklede heer als ik de kerk buitenkom. Het is blijkbaar geen pastoor, ik zie het toch niet. Iets verder, 20 meter ongeveer, druk ik op de bovenste van de drie deurbellen van de pastorie. Geen gevolg en ik probeer de volgende als plots mijn oog valt op een blad dat is opgehangen. 16 mei gesloten wegens...Pats, weer niks.
Terug naar af of naar beneden als je wil, er zijn nogal wat trappen om de kerk te bereiken.
De zwart geklede heer is ondertussen vergezeld van een tweede heer, sterk op een pastoor gelijkend. Hoe ik dat kan zien, euh ..gewoon gewoonte. (nee niet ruiken) Deze tweede heer blijkt wel degelijk een pastoor te zijn. Wel bekrachtigd hij onmiddellijk en duidelijk dat hij op rust is. Vervolgens verwijst hij naar de andere persoon met de vermelding dat het de koster betreft. Niettemin kunnen beide heren me niet helpen want . de pastoor is niet thuis. ik word verwezen naar het hotel! Schade!
Maar het maakt niet uit, ik heb een prachtige wandel dag achter de rug, zit in een klein familiehotel met redelijke prijzen en kan weeral internetten.
Twee herten vluchten voor me weg toen ik het einde van de steile bosweg bereikte. Ik liep tegenwind en blijkbaar waren de dieren, net als ikzelf, verrast. Een foto ontbreekt wel, ge zult me moeten geloven.
Morgen dus naar Kassel, een stad waar ik 59 jaar geleden voor het eerst ben geweest. Meer te weten komen, volgende bericht afwachten. (weet wel niet wanneer dit lukt)
Ajuus!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Continental Corbach; Down and Up; Grote akkers op de hoogvlakte; De boom ken ik niet, zie wel dat die nog vol bloesem staat; Waar gaat dit heen?; Begin van een weg restaurant; Duidelijk; Ene met vanille en ene met citroen; Kon ook gisteren zijn genomen.
Nota; De route van vandaag was oorspronkelijk voorzien voor 42km, dat is gelukkig gewijzigd kunnen worden met gegevens ter plaatse verzameld. En zoals steeds, plannen zijn er om niet gevolgd te worden.
Een lekkere wandel dag gehad. Frisjes begonnen want heb direct terug mijn windjak aangendaan. Zo tegen de middag, net als gisteren in short rondgelopen. Het ergste wit is nu al weg. En vandaag bijna niemand tegen gekomen, één fietser die me goede moed wenste en een vriendelijke dame die me in Korbach voorhielp. De dame op de toerist info niet mee gerekend, die wees me twee goedkopere hotels aan die wel gesloten zijn. De jeugdherberg was volzet en dus bleef er niks anders over dan .. de duurste.
Dezelfde dame wist ook niet dat haar stad een Hanse stad is en dat de Jacobsweg er doorheen loopt. Daarvoor moet een Belg me dit komen uitleggen,zei ze met rood aanlopend hoofd. 'Ik zit nog niet lang op deze dienst, wegens reorganisatie'. De stempel kreeg ik wel.
Lange tijd op de Pilgerweg gelopen, en het ging goed. (niet moeilijk, was in beide richtingen aangegeven!)
Een mooie kapel ter ere van Maria stond langs de weg. Binnen was er mogelijkheid om de bijbel te lezen. Opvallend is echter een boek waarin alles wat maar ook iets met Maria te maken heeft vermeld staat. Nog opvallender zijn de uitermate prachtige versieringen erin aangebracht. Ik denk dat dit bij ons allang verdwenen zou zijn.
Het lijkt me dat van vele bomen de blaadjes nog ontluikend zijn, we zijn dan ook in een skigebied en dus op vele plaatsen veel hoger gelegen dan onze Ardennen.
De B&B was heel goed. Mezelf en nog een fietser, mochten op voorstel van de vriendelijke gastvrouw nog een extra broodje en fruit meenemen voor onderweg. Het zilverpapier kwam zo op onze tafel aangevlogen. Wel stel ik vanavond vast dat ik de kamer sleutel nog bij me heb. Ik heb de dame al verwittigd, morgen vroeg moet ik eerst naar een postpunt om een pakketje te verzenden. En toch vroeg ze niet eerst naar de sleutel maar of ik een goede dag heb gehad. Camino ervaring!
Vanaf heden zijn de nummers van de kleinere banen ook leesbaar langs de weg, je weet dan tenminste dat je bvb op de L 3437 bent aanbeland. Elke deelstaat zal waarschijnlijk andere regels kunnen uitvaardigen, en in Hessen is dat dus ook de nummering van de banen. Bedankt.
Korbach bestaat uit de nieuwe, de nieuwe oude en de oude stad. De nieuwe oude is de uitbreiding buiten de muren van de oude, waarrond dan ook weer een muur is gebouwd, vandaar. Veel vakwerk huizen vormen het straatbeeld. Hier en daar een bijzonderheid, zoals de buskruitkoppen. Nachtwachten bewaakten tot in de jaren 1930 de burgers tegen dieven en brandgevaar. Ook het afroepen van de tijd behoorde tot hun taak. Maar omdat ze een overdreven ijver aan de dag legden werden ze Pulverköppe genoemd.
Morgen trek ik naar Naumberg, de dag erop zal ik Kassel bereiken, wenn Got twill.
Ik hoop ook nog eens een pastoor te vinden of een medewerker van de juiste kerk.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Herten aan het spelen in de weide, een zie je nog. Even later sprinten ze ruim driehonderd meter naar beneden en verdwijnen in de bossen; Prachtige dalen; Heiden weg, heeft niks van doen met heidenen, maar gewoon waar de weg (Hanseweg) over de heide liep; Mooi versierd boek; Weidse zichten; Drassige holle weg, om de dag te eindigen; Het oude Korbach; De Roeper; Welke is de juiste?.
Veertien dagen ben ik al onderweg. En ben al dikwijls op hotel gemoeten. Campings moet je hier wel ver gaan zoeken. Daarom ook dat de wegen op mijn planning soms nogal sprongen maken. Heb al vlug vastgesteld dat het niet evident is om daarvoor een lange omweg te maken en energie te verspillen. Ik zal dus meer langs moeten gaan bij de parochies.
Voor vandaag ging de vlieger niet op, de pastoor woont waarschijnlijk niet in de Kirchstrasse. Ik denk dat ik anders wellicht toegang had gekregen tot een prachtig parochie gebouw, midden in Winterberg.
Dus nu weer in een B&B, dubbel kamer voor de prijs van enkel, omdat ik pelgrim ben. (wel 50) De uitbaatster heeft ook al de camino Frances gedaan en hoopt ooit nog de Portugese te doen.
De naam Winterberg valt klaarblijkelijk niet uit de lucht. Werkelijk alles staat hier in het teken van de wintersporten. Ook wandelaars zullen hier wel aan hun trekken komen maar het aantal faciliteiten voor de skisport, wel dat steekt er volgens mij bovenuit.
Een flinke beklimming gehad vanuit Nordenau naar Altastenberg. En ook hier staat er weer een kapel en een Wegstein Heidenstrasse, ter herdenking van de pilgerweg.
Een gedeelte van deze weg door het bos loopt over het originele traject van de handels weg tussen de Hansesteden. Ik vermoed dat het o.a. Halle met Halle verbind.
En zoals men gebruik heeft gemaakt van de Romeinse wegen heeft men dit ook gedaan met de routes van deze handelsvereniging om boosdoeners naar Compostela te sturen.
Ik ga nu zoeken om iets warm te eten, is deze middag niet gelukt. Wel heb ik al enkele telefoontjes kunnen plegen, thuis is nooit ver weg.
En die moto's van gisteren heb ik vandaag gezien en gehoord als ik in de bossen zat.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Falke, de fabriek waar de kousen die ik draag gemaakt zijn, in Schmallenberg; Soms duikt ze op, die schel(m)p; Zoals ook de weg beschrijving; Op elke balk staat wel iets ernstigs geschreven; Harmonie speelt voor Moederkesdag; Hier naar beneden, de andere kant wacht; Een helling waar je bijna een uur over doet; Dan is de andere kant nu aan de overkant; De pastor (voor katholieken) is niet thuis, de kerken zijn wel open. Dus een kaarsje voor de moeder van mijn twee kinderen én eentje voor mijn moeder.
