Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
Vandaag een korte tocht, slechts 14 km tot San Gimignano. Al om elf uur aangekomen, dus voor de echte warmte. Nochtans denk ik dat het toen al rond de dertig graden was.
Om één uur heb ik een siesta gehouden in de propere kamer, die ik deel met Bas. Ook al de anderen zijn toegekomen in het klooster van het Con. S. Girolamo.
En vanavond is er weer een keuken beschikbaar. Het zal weer best gezellig worden aan de tafel, met lekker eten. Zoals altijd zal ik dan de afwas verzorgen. Dat zal dit keer wel meevallen, er is een machine.
Maar nu eerst naar de stad voor een gelati en daarna een apero.
Casper, de 74 jarige pelgrim zal ook aanzitten aan de tafel. Hij is toegekomen tegen vijven, zal wel hebben afgezien vermits hij een pijntje heeft aan de achillespees.
Binnen twee dagen kom ik aan in Sienna. Daar zal ik afscheid moeten nemen van Erica en Mateo, die hun tocht daar beëindigen. Waarschijnlijk zal ik daar nog een aantal vaste gasten moeten achterlaten. Die nemen ofwel een rustdag of delen de volgende tocht in tweeën.
Voor mezelf denk ik op 3 juli in Vaticaanstad aan te komen.
Afhankelijk van de mogelijkheden spoor of vlieg ik naar huis, moet ik nog eens opzoeken.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Julien; Prachtige morgen; Al 26°C maar toch heerlijk wandelen; Het Novizio;
Jo Sono Il Signore Dio Tuo; Kerststal met alles op en aan, onder de kapel; San Gimignano; Zicht vanuit de kamer.
Vandaag zijn we dus echt in Toscane aanbeland. Dit gevoel heb ik sterk. Bij het verlaten van de ostello loop je na een kwartiertje blijkbaar in een ander landschap. De bomen, struiken en de paden zien er anders uit. Natuurlijk lijkt dat zo, maar toen ik er met Bas over sprak dacht die er hetzelfde over. Na elke vijftig meter ziet het landschap er anders uit, kan je een foto nemen, het stopt niet.
Het was wel frisjes bij het vertrek rond 06u30. Toen een uurtje later de zon door de wolken priemde steeg de temperatuur al vlug, ik denk dat het rond de middag makkelijk de dertig graden, en meer, haalde. De wind deed het aangenaam aanvoelen, maar o zo gevaarlijk om te verbranden. 50 is rijkelijk gebruikt, mijn flacon is bijna leeg.
Wat in Toscane ook opvalt is dat er zitbanken en waterpunten zijn voorzien. De waterpunten zijn voor sommigen vandaag al goed van pas gekomen.
Vandaag toch een korte siesta genomen, voldoende om de laatste kilometers gezwind door te komen.
Het is een mooie ostello van ligging en gebouw, wel is het een kleine ruimte voor zeven bedden, vooral de douche ruimte is beperkt. Geen probleem zolang je maar gewassen bent. De maaltijd maakt het echter allemaal goed, uitstekend gegeten, lekker ech lekker. En vandaag ook de eerste wasbak tegen gekomen, is makkelijker om de was te schrobben.
Aan tafel zat ik met een Italiaan die vertrokken was vanuit zijn woonplaats Navarro. De man vroeg me hoe oud is was. Fier vertelde hij dat hij zelf tien jaar ouder was! Uiteraard was hij ook een Compostela pelgrim geweest.
De twee Amerikaanse jonge dames zijn ook toegekomen in de ostello van Gambassi Terme, wel een tijdje later dan ons. Toch proficiat om zomaar vanuit het vliegtuig, zeg maar, te starten met de Via Francigena. Enkele tenen van Claire zijn al ingepakt, gisteren bleef het nog beperkt tot een. De tafel die zal weeral uitgebreid zijn, wij met ons groepje van zeven, een Italiaan, een Franse fietser en de twee dames en nog twee koppels toeristen. En als het eten zoals gisteren avond is zijn we weeral content. In ieder geval gaf de voluntario Paolo me drie kussen bij het buitengaan. Ik deed er nog een bovenop, de man glunderde.
Gisteravond ging het over de reden van mijn tocht en al vlug gingen de Smartphones aan het werk. Karen ontdekte via Google het filmpje over het vertrek van vorig jaar. Iedereen moest dit zien, en lachen met mijn Belly! Maar iedereen is nu zeker op de hoogte van ATOR en de bedoeling van mijn tocht. Va bene!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : San Miniato in de verte, de zon doet al zijn werk; Van deze beestjes heb ik er al veel gezien, meestal in een flits; Wie is de helper onderweg?; EHBO postje onderweg; Watertap langs de weg; Slaapplaats via de trap; Altreyo ook onder de zon.
En vandaag slapen we in een privé ostello. De ostelieri maakt eten klaar, zowel het diner als het ontbijt.
Vanmorgen om 6u30 gestart met Julien en Régine. Het was wel weeral ongeveer 29 km te gaan. Het was vandaag een prachtige wandeling, mooie paden en paadjes en vergezichten. En de Romeinse wegen waren weer van de partij, zeer lange stroken.
Ook het Frans van Julien is fantastisch. Je weet nog wel, Julien is geboren en getogen in Plymouth, Engeland, en na haar studies naar Alaska verhuisd.
In een dorpje stoppen we even voor een verfrissing, of koffie in mijn geval. Toen ik een spreuk aan de muur aan het overschrijven was sprak de vrouw achter den toog me aan in het Frans. Ze bleek in België geboren, in Waimes, en had daar haar jeugd doorgebracht. Vader was eerst mijnwerker en daarna bouwvakker, vooral in Brussel. Toen ze oud genoeg was trouwde ze met een Italiaan en ging terug naar haar thuisland. Ondertussen woonde de ganse familie alweer in Italië. Ze vond het in België eigenlijk beter, zeker nu zei ze, er is veel werkloosheid. Tja, wat kan je dan antwoorden.
Toen we eindelijk in San Miniato Alto arriveerden bleken de anderen van het groepje al lang te zijn aangekomen. Als je de strada neemt spaar je al vlug 6 à 10 kilometer, dus makkelijk 1,5 à 2 uur stappen.
Nu dus zorgen dat de blog uptodate is en dan aan tafel!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Avond picnic; Via Roma; Kon het niet laten, een scooter op drie wielen; Rustpunt met versnaperingen en fris water; Moderne kerk in San Miniato Basso; Ostello keuken.
Gisteren had ik geen goesting meer om nog aan mijn blog te werken. Vandaag dus dubbel werk!
Geen nood echter, er is WF en dus kan vandaag alles erdoor geraken zodat ik weer met een schone lei verder kan.
De tocht was dus eerder aan de korte kant en het weer viel uitstekend mee, niet te warm en af en toe wat zon en vooral een frisse wind.
Om te beginnen eerst en vooral een goed ontbijt in de jeugdherberg, lang geleden dat er nog zo veel variatie op tafel verscheen, zelfbediening uiteraard.
Bij toeval was ons groepje dan ook uitgebreider dan anders, zeven personen die soms op een rijtje lopen, kan een raar zicht zijn in de dorpen.
Niettemin was de sfeer heef tof, er werd ook wat afgelachen.
Zeer op tijd waren we dan ook al in Altopascio aangekomen. Noodgedwongen dienden we te wachten tot de deur van de ostello werd geopend.
Wel konden niet binnen alvorens een korte rondgang in het oude stadsgedeelte te hebben meegemaakt. De ostello leidde ons rond in het oude stadsgedeelte, met rugzak!
Na het inschrijven en installeren was er vooral stilte in de kamers. Iedereen was eigenlijk toe aan rust. Daarna nog even naar de stad voor wat inkopen.
We besloten in groep om samen een soort picnic te houden even buiten de stad. Het was een mooie ervaring en het eten smaakte voortreffelijk. Een aperitief werd uiteraard eerst in de plaatselijke kroeg gedegusteerd.
En dan was het weer tijd om de oogjes te sluiten.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Rustpauze voor het uitgebreide groepje, 7 personen sterk; Een minuut stilte en bloemetje ververst en water ververst in het potje; Wachten op de ostelieri; Gedreven man, fier op zijn stad Altopascio en haar geschiedenis; Twee stadspoorten zichtbaar; Links inschrijven, rechts slapen; Mijn hoedje is toch mooier, nem!.
Ik hou wel van een feestje, maar een pelgrim moet op tijd gaan slapen hé! En vooral, alcohol maakt de benen slap, dus één pintje proeven en dan oogjes toe.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Buitenzijde JH, met ontvangst gebouw beneden; Verbruik zaal in het immense gebouwencomplex; Duomo van Lucca; Trouwen op zaterdagavond, net als vorig jaar in Oviedo; Feestje in de late namiddag alvorens te gaan eten; Anfiteatro; Omwalling; Uit de stad via de Porta Elisa.
Zeer vroeg uit bed, samen met Erica en Matteo om 05u30 op pad. We zouden zeer graag op tijd in Lucca zijn om de stad nog te bezoeken. Is goed gelukt zou ik zeggen, om twee uur precies gingen we door een van de poorten de stad binnen.
Het jeugdhotel is er wel een van serieuze afmetingen, 140 bedden astemblief! Het zaakje was, dankzij het telefoontje van Erica, vlug geklonken. En de reden waarom het volzet is, er zijn bierfeesten gepland voor het weekend en nog andere feestelijkheden in de stad. Het podium staat al klaar, het volk loopt al met pinten in het rond. Hopelijk is het na twaalven een beetje stil, een pelgrim heeft zijn rust nodig.
En het toeval wil dat er zojuist nog twee Nederlanders op de kamer zijn gekomen. Het zijn geen pelgrims maar bierzoekers, Leon en Sander. Ze zijn door Italië gereisd op zoek naar plaatselijke brouwers om hun producten eventueel in Nederland aan de man te brengen. Ze zoeken het gat in de Nederlandse biermarkt, enkel maar Belgische en Duitse bieren, daar moet verandering in komen. En Heiniken? Ja dat is wat anders, bedoeld wordt gewoon een pilsje en dat zoeken ze net niet.
Dus vandaag wel even proeven van de lokale brouwer die tien jaar bestaat.
Ik breng wel verslag uit. Eerst nu gebruik maken van de WF!
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Gisteren avond bij Giovanni aan den 'Tisch', vooral Walter was de animator, best gezellig; Vroeg op pad; Af en toe toch nog flink omhoog (en omlaag hé!); Truck verloren gereden op voetgangers pad? Hulp nodig van traktor; Hout klieven, geen probleem; Voor de poort van Lucca.
Als je deze morgen richting zee keek was het prachtig weer, als je de andere richting uitkeek zou je binnen blijven. Maar het leven van de pelgrim wordt niet door het weer bepaald.
Dus ben ik na het ontbijt, een koffie met een zoete koek, rond 07u30 vertrokken. Het ontbijt was trouws op rekening van de parochie. Ik had de pastoor zijn Italiaans dus goed begrepen gisterenavond.
En wonderlijk genoeg leek het zoals in Aosta, boven de bergen onweerswolken, boven de vlakte mooi weer. Ik heb mijn route aangepast door de spoorlijn grosso mode te volgen.
Ik dacht, op mijn vijftigste dag doe ik geen bergen!
Nu ben ik wel door nogal wat industrie gebieden moeten trekken. Ook in de marmer industrie heeft de crisis zich laten voelen. Er staan geregeld zagerijen leeg, een pak niet verkochte platen en blokken marmer liggen er onder de graszoden.
Voor de rest was het een rustige tocht, de eerste die nauwelijks twintig kilometer haalde.
Op de kamer zijn we nu met vier, twee Duitsers en een Belg. De Belg, Julien, komt uit Luik en spreekt vlot Italiaans, zijn ouders zijn in de jaren vijftig naar België getrokken. De twee anderen zijn Michael, niet veel van zeggen, en Walter, wel spraakzaam.
Onmiddellijk vroeg hij van waar ik kom en al vlug wist ik dat hij dertig jaar geleden voor Bayer in Antwerpen had gewerkt. Nederlands begreep hij nog maar spreken niet meer, te lang geleden.
In ieder geval gaan ze allemaal mee vanavond om te eten bij Giovanni, voor een menu Pellegrino. Ook Erika, Matteo en Regina gaan mee.
In de stad, Pietrasanta, staan er op/in elke hoek beelden en sculpturen. Als je van alle een foto wil maken ben je wel even bezig. In de Duomo overvalt het marmer je echt, zelfs de preekstoel is opgebouwd door deze witte steen.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Ziet er niet goed uit; Het vlaggen hebben; Blokjes marmer vliegen over de weg; Platen genoeg; Villa Rosa, geen bar; Er gaat niet veel verloren, in de vorm granulaat; Of keien; Of de hand arbeider, geschonken door een bedrijf!; Toch nog uitgeklaard met mooi zicht; Il Silenzio, zowel oost als west, dat hoop ik voor deze nacht!.
Ik dacht eigenlijk dat het zwaarste van de tocht er op zat. Wel, gisteren ochtend heb ik de zwaarste klim gedaan tot op heden. Vanaf het vertrek ging het steil omhoog. Dit bleef doorgaan gedurende twee uren. Gelukkig was de zon nog niet van de partij. Maar met een temperatuurke van ongeveer 24°C kon het al tellen.
Over de top zou het normaliter makkelijker moeten worden. Een afdaling met ongeveer dezelfde hellingspercentage maakte de klus dus niet makkelijker. Gelukkig was er halfweg de daling een lang pad dat langs de flanken liep en gewoon de kloven volgde.
Hier kon ik dan wat recupereren.
Het uitzicht over de vallei was wel prachtig, zeker toen je de zee kon zien. Astrid herkende de baai van Spezia meteen, ze was er nog op verlof geweest.
Wat me vooral opviel is de grote hoeveelheid aan bebouwing in de vlakte. Overal zie je rode daken, alsof alles volgebouwd zit. In werkelijkheid valt dat nog wel mee. Er zijn nog veel groene ruimtes maar de kans dat je een uurtje alleen kan lopen is onbestaande.
Tegen twaalven zaten de eerste 16 km erop. Ik dacht om dan maar in Sarzana te blijven. De rustpauze van meer dan een uur èn een frisse pint gaven dan de goesting om er nog een aantal kilometers bij te doen.
In Avanza kon er weer dertig + worden afgevinkt.
Maar ook de namiddag trip deed pijn, de temperatuur was opgelopen tot 31°C en de tocht liep vooral door de residentie wijken. Niet dat ik last had van de warmte, het wilde gewoon niet vlotten, ik denk dat ik nog aan 3 km/u kwam.
Toen ik dan aan de ostello van de parochia San Petro toekwam was er niemand die de deur opende. Als je na 17u30 toekomt zit de pastoor meestal in de kerk. Voor de mis van zessen wordt eerst de rozenkrans gebeden. Dus was het wachten.
De overigen zaten aan de overkant van het plein. Onder de woning van de priester is in de kelder de ostello ingericht. Dus ging ik maar daarheen en deed wat ik moest doen, douchen en wassen.
Tegen zevenen kon ik binnen bij de pastoor. Een zeer vriendelijke man, gaf me een stempel en de sleutel. Ik kreeg er een voor de kant Monti. Een française, die pas met de trein was toegekomen, kreeg de kant Mare.
Iedereen vond de benaming raar want onderling zijn beide kelders verbonden, in het midden is het sanitaire gedeelte. Toen ik de ligging van het plein opmerkte was het ineens logisch, kant van de bergen en kant van de zee.
De Française heet Regina en komt uit de streek van de Ardeche, iets met Martin, vraag ik nog wel even.
Savonds zijn we dan met Astrid, Erica en Matteo gaan eten, er is geen keuken voorzien in de otello.
Een lekkere pizza, een grote fles bier en een koffie nadien, alles voor 12,20, het zijn bijna Spaanse prijzen.
Door feestelijkheden zijn in Lucca geen slaapplaatsen meer te vrij. Astrid had eigenlijk een dubbele boeking gedaan in het jeugdhotel en dus een plaats over. Erica heeft dan nog gebeld en er voor gezorgd dat die plaats nu op mijn naam staat.
Alles is weeral voor elkaar, vandaag langs de kust paraderen en vanavond overnacht ik in Pietrasanta.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Steiler en hoger dan op het eerste zicht lijkt; Dit is makkelijk!; Een dorpje op elke top; Dit is iets moeilijker; In het putje de baai van La Spezia; Astrid en Jilian; Castle Sarzana; Carrara; Fontein voor pelgrims.
Vandaag valt er niet zo veel te melden. Rond 07u30 ben ik vertrokken onder een donkere hemel, pas in de namiddag heb ik effectief regen gehad.
Eerst ging het over rustige paden, zachtjes op en neer. Op de middag zat ik in Filetto op het kerkplein. De klokken sloegen niet alleen het juiste uur, ze lieten er een deuntje van ongeveer drie minuten op volgen. Het gedreun was voelbaar door de trilling en normaal spreken was er niet bij.
In de bar ter plaatse vlug nog een koffie genomen. De barman sprak Frans en explikeerde me dat er een alternatieve route was gemaakt een vijftal jaren terug. Speciaal hiervoor had men een brug over een zijrivier gelegd. Deze route was er gekomen omdat de andere route meestal over de (nogal) drukke baan liep.
En dus ging ik op stap op de bergroute. Het klimmen viel nog best mee qua hoogte, het stijgingspercentage daarentegen was er niet minder om. Bepaalde delen echter waren door de regen en de ligging, in het bos, soms moeilijk tot helemaal niet te bewandelen. Het avontuur is er daarom niet minder om.
Vanaf Filetto tot het eindpunt in Aulla ben ik niemand meer tegengekomen. Bij binnenkomen in de ostello (Chiesa di S Caprasio) om 17u30 waren de anderen al geschoren en gewassen. Vanavond is er weer gezamenlijk diner, Risotto!
Wifi for free!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Gezellig samen eten, Fuissili à la carbonara volgens Giuseppe (komt uit de buurt van Bari);
Wie kent ze allemaal nog?; Filattiera, mooi gerestaureerd dorpje; Wel veel weekend huisjes, denk ik;
Veel kikkervisjes op de doorwaadbare plaats; Filetto kerkplein; Toscaans huisje met zes kamers en tuintje van 30x80 meter, iemand interesse?; Romeinse paden; Cypressen=Toscane.
Het is niet makkelijk om als enige de nederlaag te moeten dragen. Ook hier zag ik de bui al hangen na de eerste helft. Spijtig van het shot van onze getatoeëerde speler, heu .. maar eerlijk gezegd, de Italiaanse spelers waren veel gretiger op de bal en vooral veel sneller.
Maar wat maakt het eigenlijk uit, niet veel mensen worden er beter van, het kost de maatschappij vooral veel geld. Basta!
De Berceto a Pontremoli is het een dikke 26 km te gaan. Wel loopt de weg over de Monte Valoria en de Passo della Cisa. De eerste is de hoogste en de moeilijkste om te bestijgen (en ik voel de inspanning van gisteren nog!) Zeker als het weer niet mee speelt. Het wolkendek van gisteren is niet verdwenen en in het dal hangt al mist. Hoe hoger je gaat hoe dichter de mist en hoe frisser het aanvoelt. Zeker moment heb ik al drie laagjes aan, waaronder mijn regenvest, later moest mijn hoed op mijn hoofd. (ondanks de zware beklimming)
Boven op de pas tussen de Valoria en de Cisa, een kam tussen beide, is het alsof het regent. De wind, die hevig te keer gaat, neemt de vochtigheid mee in de vorm van puur water. In no time is alles nat. Van arren moede heb ik mijn bril dan op het puntje van mijn neus geschoven. Zodoende kon ik toch nog een beetje zien waar ik mijn voeten in het smalle spoor kon zetten.
Alles is veilig verlopen en samen met Giuseppe zijn we dan afgedaald tot op de weide gronden. Een koe vond het dan zo lief van hem dat hij haar wat gras gaf dat ze ons prompt volgde, gelukkig zijn er nog afsluitingen.
En dan volgde een lange langzame afdaling tot in Pontremoli, liefst een 18 km ver. Het weer verbeterde een beetje en na de middag kwam zelfs de zon nog piepen, zodoende kregen we toch nog een 20°C.
En wie kwam ik tegen in de stad, Bas. Die zat lekker een cappuccino te drinken. Hij was gisteren wel nog droog tot in het hoger gelegen B&B geraakt. Vandaag echter wou hij het rustiger doen.
Aan het Convento dei cappuccini, onze overnachtingsplaats waren nog enkele bekenden. Jilian, die ik nog niet had ontmoet(wel gelezen in het gouden boek) maar direkt herkende als de Amerikaanse vriendin van Karen, de Duitse Astrid, de Duitser Peter die in nog kende van uit Orbe en de rest van de bende.
Giuseppe had beloofd om vanavond iets met carbonara te maken, alleen zal hij niet gedacht hebben dat er zo veel volk aanwezig zou zijn. Het is ook voor mij de eerste keer om zo veel pelgrims samen te zien, een heel verschil met de camino.
De ostello zelf is uitzonderlijk mooi en proper. Het oude klooster is goed onderhouden en proper gehouden.
Bij het inschrijven en tamponeren kwamen een zestal vrouwen toe die het onderhoud van de kamers doen. Jazeker, de kamers, want iedereen ligt apart. Wel douche en WC op de gang. Verder is er een luxe gratis: WIFI!
Gisteren nog geleerd: parmezan kaas in honing doppen, daarna in oploskoffie en dan smullen.
Ciao
Hugo
Pelegrini
Fotos : Waar, Daar is het pad; Op de pas (en soms in); Marco Simoncelli, herinnering aan verongelukte moterracer op de Passo della Cisa; Bij haarspeldbocht loop ik van links naar rechts, men durft wel eens de binnenkant van de bocht te nemen; Toegangspoort tot Pontremoli; Met dergelijke ladder heb ik ooit eens de lampen in de OLV kerk vervangen, leuk karweitje, vooral om het gevaarte op de trappen te krijgen langs de grote deur; Toch rijden hier nog autos in; Wachten op de hospitalero; Loopt die hier ook rond?
Donder en regen, zoals het gisteren morgen begon zo is het deze namiddag geëindigd. Het stappen zelf was ook weer vandaag bijzonder mooi maar ook bijzonder zwaar. Nochtans verteerd de inspanning vlug. Wel drink ik niet te veel overdag en eet regelmatig een beetje.
Toen ik de bui zag (hangen) naderen en de donder hoorde rollen dacht ik nog een beetje tijd te hebben om Berceto te bereiken. In de verte zag het er nogal zwart uit, dus dat zou ook wel eens mijn richting kunnen uitkomen. Vermits ik al aan het afdalen was kon er dus wat vaart worden achter gezet.
Toen ik dan de toeristische dienst bereikte vielen de eerste druppels.
De dienst was gesloten, maar ik stond onder een afdak, dus laat het maar regenen. De anderen, Karen en E&M waren wel doornat.
Een uurtje later, tegen 15u30, was er helemaal nog geen beterschap in zicht, integendeel, de wind kwam mee in het spel. Het beste was om maar in Berceto te blijven overnachten. Dus Bas zal ik vanavond niet zien, die zit waarschijnlijk al in ostello Cisa, na de Mone Valoria (1229m) en voor de Passo della Cisa (1041m), daar zou ik naar toe gegaan zijn.
En dus linia recta naar het ex-seminarie waar nu de ostello voor pelgrims is gevestigd. De verbouwingen zijn nog aan de gang. De cellen, nu de kamers voor twee personen, zijn met badkamer voorzien. Karen en Erica&Matteo kregen elk een kamer, ik en Antonio deelden een andere.
Antonio is een Duitser die regelmatig met de fiets vanuit Augsburg naar Compostela rijdt, steeds via een andere weg. Ik geloof dat hij reeds een zestal tochten doorheen Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Spanje en Portugal op zijn actief heeft. Dit jaar wou hij daar de Francigena zeker bij voegen. Maar hij heeft, net zoals wij allen, al veel regendagen achter de rug. Gemiddeld doet hij 100 km per dag, uitschieters met 150 zijn geen uitzondering!
Toen ikn na het douchen en de was, mijn verslagje begon te schrijven kwam Erica binnen met de mededeling dat we in de verkeerde ostello zaten. De man met we ze gisteren had gebeld vroeg waar we bleven. Blijkbaar was iedereen toevallig het verkeerde gebouw binnen gestapt. En ik moet toegeven, de toegangsweg is recht in de lijn van de baan daarheen. Bovendien had er zich nog steeds niemand gemeld om een stempel te plaatsen en de nodige fondsen te verzamelen.
Dus iedereen vlug zijn spullen bij elkaar, inclusief de natte was, en hop naar de Paroisse bij don Giuseppe.
De dame die daar normaal de zaak bestuurt is met verlof. De vervanger lijkt een beetje aan de trage kant maar is alleszins zeer vriendelijk en vooral heel humoristisch.
Per slot van rekening hebben we ons niet verslechterd, we hebben een stempel én we mogen niks bijleggen. En net zoals gisteren avond kookt het stel en mogen we straks aanschuiven. De kosten dienen nu wel gedeeld, geen geld gevonden vandaag.
Vanavond gaan we nog kijken naar DE WEDSTRIJD. Ik zit alleen alsBelgio, misschien dat Antonio me helpt supporteren.
Het is nu half-time en heb geen goesting meer om te kijken. Het is trouwens al na tienen en een beetje rust is welkom (goede uitvlucht).
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Oventje voor brood? De ouderling is al om 07u smorgens hout aan het klieven; Koude winters met sneeuw in de bergen!; Nette dorpjes, soms ook veel leegstand en puinhopen; Bergen zo ver je kan zien, en verandering van weer, ook van ver te zien; Geplaveide paden; De Taro is nog te zien; Paaltjes met pelgrimmeke zoals in Spanje de schelp; Het is onafwendbaar; Ik maak jullie geen blaasjes wijs.
Er was gisteren avond nog wat feest naast de deur. Gelukkig lag ik op het 4e verdiep en langs de achterkant. Niet dat ik er veel last van ondervond. Wiegen is niet noodzakelijk.
Wel ben ik tevreden dat alle berichten goed zijn gepost op de blog. Na een week weet je soms niet meer welke fotos nu precies bij welk artikel horen.
Niet waar hoor, alles wordt goed bijgehouden en genummerd.
Vandaag dus zuidelijke wegen ingeslagen. Wel vertrokken met donder en bliksem én regen.
De Via Francigene kwam na anderhalf uur op een plaats aan, waar een wegwijzer 5 km aanwees voor Fidenza. Dan ligt de snelheid precies niet hoog of ik heb weer een toerke gedraaid. Allemaal wel mooi maar het moet vooruit.
Tegen elven was ik al in Medasano, al over halfweg de planning. Het weer was ondertussen al verbeterd en na een koffie en een panini ging het richting Fornovo di Taro.
Die Taro is een zijrivier van de Po en heeft een brede bedding. Het pad loopt voor een groot deel in de winterbedding.
Alvorens dit pad op te gaan de aller eerste rustbank op de VF tegengekomen. En nog meer geluk, rechtover was een magazijn gevestigd waar ik fruit kon inslaan.
Aan de brug die me over de Taro moest brengen, kon ik afscheid nemen van de Po vlakte.
De Apenijnen liggen aan mijn voeten.
Al even geproefd van het stijgen en dalen met de ondertussen de zon als bondgenoot. Nog tot Sivizzano ben ik gestapt. Daar is een oud monniken klooster dat nu dienst doet als ostello voor pelgrims. Ik kwam aan als nummer vijf. Lang geleden dat ik zo veel volk heb ontmoet. Ik dacht al dat het weeral een stille dag zou worden.
Eindelijk ontmoet ik de Amerikaanse Karen, wiens naam ik al vele malen kon lezen in het gouden boek. Eerst was zij met haar vriendin twee dagen ahead en heb ik hun beide blijkbaar voorbij gestoken. Door de rustpauze in Milaan zijn ze nu weer voor mij, tot op vandaag. Het is te zeggen dat enkel Karen hier is, de dorpsgenoot is al verder, die moet begin juli in Rome zijn. Verder is er Bas, een vriendelijke jonge man en een Italiaans koppel.
Na kennis making werd er al voorgesteld om samen te eten, dus geen pizza om de hoek. Geen kosten, want Matteo en Erica hadden twintig Euro gevonden en die wouden ze met ons delen, inclusief een pint als aperitief in de locale bar.Tof! En het eten klaar gemaakt door de Italian cook.
Ik dan maar mijn chocolade gedeeld als dessert. En we hebben het gehad over waar Belgium Famous voor is.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Donder en bliksem, wind en regen, niets houd ons tegen; VF rustplaats én overdekt (volgen er nog twee); Supermarktje open op Zondag; Spoorwegbrug onder via de winterbedding; Geen halfweg teken ! ; Vanaf hier gaat het terug op en neer; Feest op 12 juli in de kapel ter ere van de heilige met het varken; Slaapplaats onderaan in gebouw, bwj 1093; Etenstijd met Matteo, Erica, Karen en Bas.
Fidenza ligt via S9, een lange rechte baan, niet zo ver. Iets meer dan 32 km verder heb ik intrek genomen in een klein hotel, in de hoop mijn blog te kunnen bijwerken. Vandaag een keer of drie geprobeerd om Wifi te krijgen, lijkt nogal moeilijk in Italië. Of ze spelen hier met mijn voeten.
In een tankstation stond het duidelijk aangegeven, bij navraag om de code ging het hoofd heftig van links naar rechts. Toen ik buiten ging en wees op het bord bleef dat hoofd maar draaien met een ratelende stem erachteraan.
Enkele kilometers later waagde ik het in een café, geen probleem. De code duidelijk op geschreven en al, maar WIFI bleek onmogelijk. Dit was me eergisteren ook al overkomen, toen kreeg ik een code van hier tot in Tokio. Resultaat, niet een maar twee personen geloofden het niet, het was de juiste code en patati, patata, geen aansluiting. In dit hotelletje heb ik al contact gehad met mijn gsm, nu hopen dat het ook lukt met de pc.
Vandaag ging het dus over de weg, bijna kaarsrecht tot Fidenza. Omdat het zaterdag is lukt het goed, morgen zondag buig ik af naar rustiger oorden, geen rechte lijn meer. Voor de komende dagen liggen er al bergjes te wachten. Tot Fornovo di Taro is het nog plat, de hellingen liggen over de Taro, een rivier die nog in de Po afwatert.
Het begon vandaag met uitstekend stapweer, iets over de middag had ik al 20km. Ik denk dat mijn gemiddelde toch wel goed omhoog is geschoten.
Het mindere gewicht in de rugzak doet zeker wel een duit in het zakje. Niet dat ik mijn rug savonds niet meer voel, wel dat ik langer kan doorstappen. De spieren recupereren wel goed, ik hoop dat het zo blijft in de Apenijnen. Ik moet nog over enkele heuveltjes van 1000 meter!
Sommigen, ook Italo's, vonden het gisteren en vandaag zeer warm. Ik heb er gelukkig genoeg nog geen last van. Vandaag was het zeker na de middag wel iets warmer, een goede 26 à 28°C met een beetje wind, voelt goed aan. Zolang ik maar van de frisse dranken kan afblijven! Vandaag toch eens geprobeerd om tijdens mijn middagpauze een pint te drinken. In Fiorenzuola zat ik op een terras naast de sporthal, vermoedde ik. Toen ik bijna klaar was met eten stopte een wagen. Een dame deed de zaak open. Het was inderdaad een kantine, één van de gemeente. Ik ging binnen en bestelde een pint, medium!
Toen ik een briefje bovenhaalde om te betalen zei de dame dat het voor haar was. Vier euro gespaard, die ik vanavond dan ook zal besteden!
Zoals je zal merken niet veel fotos gemaakt, daar is een kaarsrechte weg niet echt voor geschikt.
Ik hoop morgen Fornovo di Taro te bereiken, moet wel lukken, niet te ver.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Steeds opletten, zeker bij aansluitingen op grote wegen; Hoe oud zou dit GMCke zijn?; En het takelt nog; Heel soms aparte banen voor fietsers en voetgangers, niet te lang; Christo aan het werk geweest?; Bertold Brecht; Weinig zitbanken onder de weg, ze staan in Fidenze, 14 in één straat;
Altijd volk in de vooravond, met vooral Spritz als apero.
In het vizier mag je wel letterlijk nemen, ik ben namelijk Piacenza al gepasseerd. Gisteren ochtend vroeg vertrokken, 06u30, en al drie uur later in Santa Cristina. Toen de VF naar het noorden bleek te gaan haalde ik mijn kaart(je) boven. Normaliter dien ik naar het zuiden of zuidoosten te gaan, dus heb ik mijn route een beetje aangepast oftewel 180° gedraaid. Of ik nu wel of niet door die rijstvelden passeer, die blijven er nog wel een tijdje liggen.
Na mijn start heb ik in een Torre de Negri in een klein kroegje een koffie genomen. Toen ik een panini bestelde zei de man achter de toog dat het niet kon, de broodjes van gisteren zijn te hard. Ik maakte helemaal geen bezwaar, dat ook oud brood best wel lekker is maar het hielp niet. Hij zou me helpen, wacht een minuutje zei hij. Even later was hij er terug met twee verse broodjes. Vijf minuten later kon ik vertrekken met eten tot de noen. De krant lag open op een tafeltje en ik wees op een transfersom van ene Pogba, 120 miljoen. Fou , zie hij en deed het bekende teken met zijn vinger aan zijn voorhoofd. Ik kon dit slechts beamen.
Verder langs de kanaaltjes kwam ik een vroege visser tegen, alhoewel vissers dit over het algemeen altijd zijn. Deze zat echter in een speciaal bootje. Toen ik vroeg (teken deed!) of er grote vissen inzaten knikte hij bevestigend. Ik toonde een afmeting, zoals ik ze had vernomen van Giuseppe, van ongeveer 40cm. De visser lachte en toonde de breedte van zijn boot. Meer nog, hij liet de staart en de kop overboord hangen. (zie foto!) Visserslatijn of werkelijkheid?
De Po oversteken gebeurde tussen Mezzano en Bosco Tosca, niet ver van een elektriciteit centrale. Hier kon ik passeren en de hele overstromingsdelta doorstappen, dacht ik. Wellicht weer iets te vroeg een wegel ingeslagen want na een kilometerke versmalde die tot een wegel.
Geen probleem, een tingeltje of braam merkteken op mijn benen kan er wel bij. Het ging wel van kwaad naar erger, de dijk die ik eindelijk bereikte bleek al na honderd meter volledig begroeid te zijn, geen doorkomen aan. Vermits terug gaan geen optie is, dus door de struiken tot op een akker, verder door de maïs, door de bonen, door de .. eindelijk een canada bos. Eindelijk zag ik iets dat op een gebouw leek maar een ruïne bleek te zijn. Daar zou er normaliter ook een weg heen zijn. Klopte als een bus, enkel bleek een diepe gracht onoverkomelijk te zijn. Of niet, want een boer moet toch naar zijn veld.
Weeral juist want na twee bochten stootte ik op een brug. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk ben ik toch op de weg terecht gekomen, alleen weet ik niet of mijn doorsteek wel iets heeft opgebracht, tenzij jeukende benen.
Tegen zes uur dertig kwam ik dan in Piacenza aan. Na wat rondgekeken te hebben op zoek naar een spoor van de VF. In een stad zijn de merktekens meestal ver te zoeken. Tweemaal heb ik naar de straat gevraagd van de paroisse San Lazzaro. Tweemaal hielpen mooie jonge dames me met hun gsmmeke, tweemaal ging het de verkeerde kant op. De toeristische dienst was allang gesloten en dus draaide ik in een rondje.
Tot een man, met muziek partituur in zijn hand, me eindelijk toch in de juiste richting kon zetten, hij kende de wijk San Lazzaro. Bleek dat het toch nog een eindje stappen zou worden. Hoeveel ronde punten ik heb gedaan weet ik niet meer. Wel zei elkeen die ik naar de wijk vroeg, na twee ronde punten is het Een politie agent zei hetzelfde, maar nu klopte het wel.
Mijn krachten waren ver verbruikt en aan een drankautomaat nam ik een cola. Een man benaderde me en bood me enkele croissants aan. Hij werkte in een bar (elke dag genoeg eten) en het zou hem plezier doen als hij een pelgrim kon helpen. Dus ook voor mij eten genoeg voor de avond en morgen.
Juist op tijd kwam ik aan in de paroisse, waar ik op het binnenplein een behulpzame dame ontmoette. Die begeleide me naar de directeur. Vijf minuten later had ik betaald, was mijn credential getekend en kreeg ik een sleutel. Op een plannetje was te zien waar de ostelle zich bevond, drie (3) ronde punten, ongeveer 1,5km verder kon ik overnachten.
Om halfnegen kon ik me zetten en even bijkomen. Een douche en een warme thee verder lag ik al te slapen.
Zodat ik vanmorgen mijn verslagje maak. Vandaag richting Fiorenzuola of iets verder?
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos :Mistige morgen, toch nog warme dag, tot 30°C; Wie in tFoort heeft gewoond weet wat dit betekend; Plantage met Canada bomen; Kleine electrische centrale, kan vrij eenvoudig; Fier visser, let op de breedte = aan de lengte van sommige vissen, lier in het midden is voor de nog grotere!; De PO over; Alles is hoog genoeg geplaatst; Canada bos met zachte ondergrond; Eindelijk rust na 4..km.
Met de trein dus terug van Milaan naar Pavia getrokken om mijn Via Francigena verder te zetten. Nog een goede 650 km af te haspelen, als de temperaturen kunnen blijven als vandaag, prima. Voor de inwoners van Lombardije echter is het niet veel soeps, 18 graden smorgens is een beetje frisjes.
Afscheid genomen van een stel lieve mensen, geen luxe of praatjes, maar leven onder de mensen. Giuseppe heeft me met de wagen nog tot aan Centraal Station gebracht.
Jammer genoeg was de volgende trein naar Pavia pas om 11u25, meer dan een uurtje wachten. Vermits ik eigenlijk toch niks dringends heb te doen valt dat allemaal best mee. In dergelijke stations is altijd beweging of altijd wel iets te zien. Alleen viel het me op dat er weinig of geen zitbanken zijn.
Stipt (jaja) op het vermelde uur zette de trein zich in beweging richting Allessandra en vijf voor twaalf (daar kan ik dus niks aan doen!) was ik buiten het station van Pavia.
Vermits ik toch door het centrum moest gaan heb ik er van geprofiteerd om nog een aantal fotos te schieten. En die kathedraal (duomo voor Italiaanse bisschoppen) die hangt eigenlijk met haken en ogen aan elkaar. Daarom dat er enkele betonnen verstevigingen zijn aangebracht. Lelijk en afzichtelijk hoe ze dat hebben gedaan. Maar van binnen blijft het wel enig om te zien. (lelijk van buiten en mooi van binnen Clouseau zingt er ook over hé)
De klokkentoren ofte campanile is verdwenen. Het viel me maandag ook al op, ik dacht de het hoopje stenen en stukken muur naast de kerk overblijfselen waren van de Romeinen. Ik zag geen bordje maar het geheel was wel aan het zicht ontnomen.
Nu weet ik waarom, de toren is in 1989 volledig ingestort. En de hoofdklok, een uit 1609, staat zonder ophangoog en beschadigingen op het binnenpleintje van de culturele dienst.
Voor mijn bevoorrading ging ik te rade in een klein winkeltje twee zijstraten verder dan de dure toeristen straat. De man tikte alles op en kwam op 10,47 uit. Omdat ik geen hele tros bananen wilde maar enkel twee en liefst niet te rijp, deed hij teken of ik het zelfde wilde nemen. Toen ik naar mijn rugzak wees begreep hij het. Bij het afrekenen op het officiële ticket stond 10 vermeld. Tof toch weeral. Nog een flinke handdruk.
Voor brood moest ik allemaal titaliaans ..destra zijn. Aha, overkant van de straat en rechts. Simpel toch!
Even ervoor was er nog een kroegje waar je meestal ook wel een panini kan krijgen, nee geen voetbalsticker wel een broodje met vanalles tussen. De dame begreep mijn italiaans ook al en vijf tellen later zat ik met mijn broodje, koffietje en glas water op een kruk. Toen dan de afrekening diende gemaakt zei de patron, een jonge god met een stem als een klok (alweer) dat het water gratis was. En waar kwam ik vandaan? Oh, in hoeveel dagen? Oh, en hoeveel dagen denk je nog nodig te hebben? Hoeveel? Euh, ongeveer 22 à 25 dagen! 4,50 voor alles. Wil je nog een fles fris water, de ijskast was al terug dicht en de fles op den toog. Toen ik zie dat ik al voorzien was zei hij dat hij ook niet gekoeld kon geven. Alleszins mille grazies! En alweer een flinke handdruk, ook met een klant die meeluisterde.
Tegen halftwee was ik eindelijk op weg. De broekspijpen nog uitspelen, insmeren met 50 en vooruit voor maar een dikke 20km. Belgioioso is mijn overnachtingsplaats, spijtig weeral geen WF, dus nog een (?) dagje wachten. Piacenza komt in het vizier.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Maquette van Station Milaan geeft idee van de grootsheid, rechts onder de bogen zijn de treinsporen. De totale oppervlakte van sporen en andere spoorweg installaties en gebouwen in Milaan is trouwens ook immens; Zelfs het betonijzer steekt er nog uit aan de hoofdkerk van Pavia;
Resten van de toren; La Campana della predica het zwijgen opgelegd; Uitzondering 1, voormalige loods?; 1926, 1951, 1994 en 2000 zijn de jaren met een flinke wateroverlast. In StMargherita kunnen ze er van meespreken; Men is alleszins al begonnen aan een dijk en een helft van de afsluit muur; Nog steeds rijstland.
Nog enkele fotos, omdat onder het artikel met als titel DUOMO het meestal over de Duomo ging.
Er is echter meer te zien, zelfs op één dag.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Verdi en Verdi en Strauss, Mozart, GF Händel, Ravel, Gershwin, Britten en Puccini; Waar heb ik dat nog gezien (Intimisimi! grapje voor kenners); Voor snelle jongens of snelle meisjes?; Mercato ofte handelsmarkt; Alle koopwaren blijven er fris!; Garibaldi voor het Castello, mag zeker niet ontbreken; Dit beeld, voor het beursgebouw, is er gekomen na veel gepalaver; Weeral een dag op de unief doorgebracht; Sant Ambrogio kerk met drie lijken in de crypte.
De Duomo is niet voor te stellen zonder dat je er bent geweest. Van het station zei ik al dat het indruk maakt, wel, de Duomo overtreft dit met gemak. Ik heb al veel kathedralen en kerken gezien, maar iets van deze pracht en praal, zowel binnen als buiten is adembenemend. En het houd niet op, zelfs op het dak, tot op de hoogste top zijn de ornamenten en versieringen niet te overzien.
Voor het ticket moet je tweemaal aanschuiven, eerst om er een aan te schaffen, een tweede wachtrij is er om binnen te geraken. Het viel allemaal wel mee, een groot deel van de rij bestaat uit een groep Oosterlingen. Natuurlijk ben ik met de trap naar de terraces toe gegaan. Wat ik wel moeilijker kan begrijpen is dat je voor de Duomo maar 2 moet betalen en om toegang tot het dak te krijgen nog extra 9, tenminste als je niet de lift neemt, dan is het 11 extra! En dan is de crypte nog niet eens open.
Op de middag ben ik dan doorheen de Sint-Hubertus galerij van Milaan gelopen. Natuurlijk is het niet St-Hubertus maar Galleria Vittorio Emanuele, waar je soms wel eens verschiet wat een das met hemd kan kosten.
Vermits de Scala even verder ligt ben ik ook daar eens langs geweest. Bijna had ik een T-Shirt gekocht, jammer dat er enkel nog medium en small te verkrijgen was. Dus werd het zoals gewoonlijk een potlood. Ook van de Duomo, het Castello Sforzesco en ook van het Pietà Rondanini museum heb ik me er een aangeschaft. Kost allemaal niet zo veel, het zijn geen uitspattingen én vooral het weegt niet veel!
Ook heb ik op aanraden van Giuseppe de Piazza Mercante en de Sant Ambrogio kerk bezocht. Beiden zijn zeker de moeite van een bezoekje waard, ook al moet je een klein ommetje maken.
En natuurlijk heb ik als pelgrim een groot aantal kerken bezocht. Daarom heb ik me zelf beloofd om niet te veel fotos meer te nemen van dit soort gebouwen.
Ik heb me ook een aantal postkaarten aangeschaft en tijdens een rustig moment, in het Castello, geschreven. Postzegels kan je normaliter verkrijgen in elke Tabacco zaak. Pech echter dat de vijf zaken die ik heb bezocht er geen meer verkochten of uitverkocht waren. Om de hoek bij G&G, waar ik ook het tramticket heb gekocht, waren er te verkrijgen. De man achter de balie moest wel even puzzelen en rekenen want van 1 had hij er geen meer en om een samenstelling te maken klopte zijn aantal ook niet meer. Toen ik dan maar een aantal zegels van 1,5 bestelde slaakte hij een zucht van verlichting. En ik ook, eindelijk zegels!
Bij 'thuiskomst' werd ik verwelkomd met een frisse pint! En de tafel werd gedekt voor vijf personen.
Leonardo en vriendin Giulia kwamen Giuseppe en Gabriella bezoeken na hun Via Francigena. Gelukkig spraken beiden vlot Frans en of Engels.
En het was een aangename avond. En ik moet vaststellen dat de zoon sprekend op zijn vader lijkt, ook in het spreken en treiteren van de wederhelft.
Het eten was voortreffelijk, echt lekker Italiaans. Als toetje had Leonardo ijskreem meegebracht uit de streek waar hij woont en waar ze de beste maken. Toevallig is dit dezelfde streek waar Gabriella en Giulia afkomstig zijn. En het was lekker, vier smaken met o.a. pistache mmmm.
Omdat beide kinderen gaan werken zijn ze op tijd vertrokken. Toen had ik even tijd om een aantal fotos op een stick te zetten voor G&G waarna voor mij het licht uitging. Een hele dag slenteren is zeker zo vermoeiend, of erger, dan gewoon dertig kilometers stappen.
Ciao
Hugo Pellegrin
Fotos : De dranghekken staan voor de Duomo wegens een optreden op het plein; Waar eerst kijken!; En fijn afgewerkt!; Zelfs de zuilen en bogen; Grote preekstoelen, schilderijen of wand tapijten, orgel, .. het kan niet op!; Glasramen met een heel verhaal, zoals een strip; Opdracht gever met vooruitziende blik, toeristen in overvloed, sterk dak!; Hier kan je koopjes doen.
