|
Beste Lezers,
Vandaag zijn we dus echt in Toscane aanbeland. Dit gevoel heb ik sterk. Bij het verlaten van de ostello loop je na een kwartiertje blijkbaar in een ander landschap. De bomen, struiken en de paden zien er anders uit. Natuurlijk lijkt dat zo, maar toen ik er met Bas over sprak dacht die er hetzelfde over. Na elke vijftig meter ziet het landschap er anders uit, kan je een foto nemen, het stopt niet.
Het was wel frisjes bij het vertrek rond 06u30. Toen een uurtje later de zon door de wolken priemde steeg de temperatuur al vlug, ik denk dat het rond de middag makkelijk de dertig graden, en meer, haalde. De wind deed het aangenaam aanvoelen, maar o zo gevaarlijk om te verbranden. 50 is rijkelijk gebruikt, mijn flacon is bijna leeg.
Wat in Toscane ook opvalt is dat er zitbanken en waterpunten zijn voorzien. De waterpunten zijn voor sommigen vandaag al goed van pas gekomen.
Vandaag toch een korte siesta genomen, voldoende om de laatste kilometers gezwind door te komen.
Het is een mooie ostello van ligging en gebouw, wel is het een kleine ruimte voor zeven bedden, vooral de douche ruimte is beperkt. Geen probleem zolang je maar gewassen bent. De maaltijd maakt het echter allemaal goed, uitstekend gegeten, lekker ech lekker. En vandaag ook de eerste wasbak tegen gekomen, is makkelijker om de was te schrobben.
Aan tafel zat ik met een Italiaan die vertrokken was vanuit zijn woonplaats Navarro. De man vroeg me hoe oud is was. Fier vertelde hij dat hij zelf tien jaar ouder was! Uiteraard was hij ook een Compostela pelgrim geweest.
De twee Amerikaanse jonge dames zijn ook toegekomen in de ostello van Gambassi Terme, wel een tijdje later dan ons. Toch proficiat om zomaar vanuit het vliegtuig, zeg maar, te starten met de Via Francigena. Enkele tenen van Claire zijn al ingepakt, gisteren bleef het nog beperkt tot een. De tafel die zal weeral uitgebreid zijn, wij met ons groepje van zeven, een Italiaan, een Franse fietser en de twee dames en nog twee koppels toeristen. En als het eten zoals gisteren avond is zijn we weeral content. In ieder geval gaf de voluntario Paolo me drie kussen bij het buitengaan. Ik deed er nog een bovenop, de man glunderde.
Gisteravond ging het over de reden van mijn tocht en al vlug gingen de Smartphones aan het werk. Karen ontdekte via Google het filmpje over het vertrek van vorig jaar. Iedereen moest dit zien, en lachen met mijn Belly! Maar iedereen is nu zeker op de hoogte van ATOR en de bedoeling van mijn tocht. Va bene!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : San Miniato in de verte, de zon doet al zijn werk; Van deze beestjes heb ik er al veel gezien, meestal in een flits; Wie is de helper onderweg?; EHBO postje onderweg; Watertap langs de weg; Slaapplaats via de trap; Altreyo ook onder de zon.
|
