|
Beste Lezers,
Ik dacht eigenlijk dat het zwaarste van de tocht er op zat. Wel, gisteren ochtend heb ik de zwaarste klim gedaan tot op heden. Vanaf het vertrek ging het steil omhoog. Dit bleef doorgaan gedurende twee uren. Gelukkig was de zon nog niet van de partij. Maar met een temperatuurke van ongeveer 24°C kon het al tellen.
Over de top zou het normaliter makkelijker moeten worden. Een afdaling met ongeveer dezelfde hellingspercentage maakte de klus dus niet makkelijker. Gelukkig was er halfweg de daling een lang pad dat langs de flanken liep en gewoon de kloven volgde.
Hier kon ik dan wat recupereren.
Het uitzicht over de vallei was wel prachtig, zeker toen je de zee kon zien. Astrid herkende de baai van Spezia meteen, ze was er nog op verlof geweest.
Wat me vooral opviel is de grote hoeveelheid aan bebouwing in de vlakte. Overal zie je rode daken, alsof alles volgebouwd zit. In werkelijkheid valt dat nog wel mee. Er zijn nog veel groene ruimtes maar de kans dat je een uurtje alleen kan lopen is onbestaande.
Tegen twaalven zaten de eerste 16 km erop. Ik dacht om dan maar in Sarzana te blijven. De rustpauze van meer dan een uur èn een frisse pint gaven dan de goesting om er nog een aantal kilometers bij te doen.
In Avanza kon er weer dertig + worden afgevinkt.
Maar ook de namiddag trip deed pijn, de temperatuur was opgelopen tot 31°C en de tocht liep vooral door de residentie wijken. Niet dat ik last had van de warmte, het wilde gewoon niet vlotten, ik denk dat ik nog aan 3 km/u kwam.
Toen ik dan aan de ostello van de parochia San Petro toekwam was er niemand die de deur opende. Als je na 17u30 toekomt zit de pastoor meestal in de kerk. Voor de mis van zessen wordt eerst de rozenkrans gebeden. Dus was het wachten.
De overigen zaten aan de overkant van het plein. Onder de woning van de priester is in de kelder de ostello ingericht. Dus ging ik maar daarheen en deed wat ik moest doen, douchen en wassen.
Tegen zevenen kon ik binnen bij de pastoor. Een zeer vriendelijke man, gaf me een stempel en de sleutel. Ik kreeg er een voor de kant Monti. Een française, die pas met de trein was toegekomen, kreeg de kant Mare.
Iedereen vond de benaming raar want onderling zijn beide kelders verbonden, in het midden is het sanitaire gedeelte. Toen ik de ligging van het plein opmerkte was het ineens logisch, kant van de bergen en kant van de zee.
De Française heet Regina en komt uit de streek van de Ardeche, iets met Martin, vraag ik nog wel even.
Savonds zijn we dan met Astrid, Erica en Matteo gaan eten, er is geen keuken voorzien in de otello.
Een lekkere pizza, een grote fles bier en een koffie nadien, alles voor 12,20, het zijn bijna Spaanse prijzen.
Door feestelijkheden zijn in Lucca geen slaapplaatsen meer te vrij. Astrid had eigenlijk een dubbele boeking gedaan in het jeugdhotel en dus een plaats over. Erica heeft dan nog gebeld en er voor gezorgd dat die plaats nu op mijn naam staat.
Alles is weeral voor elkaar, vandaag langs de kust paraderen en vanavond overnacht ik in Pietrasanta.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Steiler en hoger dan op het eerste zicht lijkt; Dit is makkelijk!; Een dorpje op elke top; Dit is iets moeilijker; In het putje de baai van La Spezia; Astrid en Jilian; Castle Sarzana; Carrara; Fontein voor pelgrims.
Pijn
Alles in de Jura,
Was nog pura.
In de Alpen,
Kon het al zwalpen.
Echter het venijn,
Zit in de Apenijn(en).
|
