Vandaag gaan we met z'n allen Salt Lake City bezoeken. We moeten de dag al vroeg beginnen. Maar ik vertrek niet vooralleer ik ma telefonisch proficiat gewenst heb met haar 80ste verjaardag ! We hebben om 8.30u een afpraak om "Temple Square" (hét Mekka van de Mormonen) te gaan bezoeken.
De grondleggers van Utah (en van de Mormonen) zijn de broers Hyrum & Joseph Smith. Een foto van hun standbeelden mag dus zeker niet ontbreken
En daarna komen we natuurlijk bij "The Temple". Deze tempel - het duurde "slechts" 40 jaar om hem volledig af te werken - werd gebouwd door de Mormoonse pioniers. Hij wordt gebruikt oa. voor dopen en huwelijken. Jammer genoeg mogen we niet naar binnen...toeristen zijn er niet toegelaten
Na de nodig uitleg op Temple Square gaan we naar de "Family History Library".
Dit is de grootste familie-geschiedkundige bibliotheek ter wereld. De Mormonen - op zoek naar hun voorvaderen - hebben in 1894 deze bibliotheek opgericht. Sinds die tijd zijn er al gegevens van 245 landen verzameld en er komen er elke dag bij. Wist je trouwens dat men hier ontdekt heeft dat zowel Shirley Temple, Lucille Ball als Donny Osmond allemaal Robert White & Bridget Allgar als voorouders hebben ? Door het vele opzoek- en classeringswerk - en nu door al die gegevens in computer in te brengen - kan iedereen die dat wenst (dus nu ook jullie) op zoek gaan naar zijn/haar overleden familie of voorouders. Ga zelf maar eens een bezoekje brengen op www.familysearch.org Laat je me iets weten als je de één of andere rijke voorvader terugvindt ?
Op de 2de verdieping staat deze levensgrote Jezusfiguur, hét toonbeeld van de Mormonen.
Van daar uit gaan we naar de Conference Center. Jullie hebben vast en zeker al op TV gezien dat predikanten in wel héél grote zalen het publiek toespreken. Wel...dit is één van die zalen... Dit gigantische gebouw biedt zitplaatsen aan 21 000 mensen en er is geen enkele pilaar of muurtje die het zicht beperkt, waar dan ook in het publiek.
Van zoveel uitleg en bezienswaardigheden krijgen we natuurlijk honger. En waar ga je dan als Belgen naar toe ? Precies...frieten eten !
In een écht Belgisch frietkot
in het midden van SLC bij een Bruggeling die hier zijn boterham (of liever "zijn frietjes") mee verdient.
Ik kan je verzekeren dat die gesmaakt hebben...hmmmm...lekker !
Aan alle schone liedjes komt een eind en dus ook hier. Nadat iedereen voldaan is van spijs en drank, is het de hoogste tijd om onze bezoekers naar de luchthaven te brengen. Volgend jaar gaan deze vergaderingen ergens anders door en zijn wij aan de beurt om "op bezoek te gaan". Ben benieuwd, maar wordt zeker vervolgt...
Klinkt ingewikkeld, ik weet het maar het is de afkorting van Multi National Fighter Program. Dat is de naam van de vergadering die hier plaatvond 31 augustus t.e.m. 2 september. Alle Belgen die hier in Amerika voor Defensie werken, kwamen afgezakt naar Utah. Het was "onze" (de Belgen van Hill AFB) taak om hen - na de lange werkdagen - toch nog een aangename tijd te bezorgen. En dat hebben we dan ook maar gedaan. 's Avonds lekker uit eten en als afsluiter natuurlijk de inmiddels overbekende "BBQ bij de Belgen thuis in Layton" !
Iedereen moet wel een beetje meehelpen. Zo ook onze Isabelle uit Oklahoma
Haar dochtertje Louise (links) en Eloise (rechts), de dochter van Sarah en François (collega van Niki), kijken aandachtig toe hoe mama Isabelle al dat lekkere eten klaarmaakt
terwijl de mannen (links François, rechts Erik) maar niet kunnen beslissen hoe ze de tafels willen zetten om al dat volk genoeg plaats te geven om gezellig nog een beetje na te praten
Tussen pot en pint is dat probleem vlug opgelost en we kunnen beginnen aan een hele fijne avond !
Morgenvoormiddag (donderdag 3 september) gaan we met de ganse groep naar Salt Lake City en tegen 13u zit iedereen op de juiste (?) vlucht terug naar huis.
Onze laatste halte van dit weekend zijn de Shoshone Falls. Men zegt wel eens dat deze watervallen welliswaar kleiner zijn, maar eigenlijk te vergelijken zouden zijn met de Niagara watervallen. Misschien dat ik dat ook nog wel eens kan bevestigen ofwel ontkennen. Maar zover zijn we nog niet. Zoals gezegd, eerst deze Shoshone Falls...
Deze watervallen zijn gelegen aan de Snake River Canyon.
Veel uitleg hoef ik hier niet aan toe te voegen, ik laat jullie gewoon meegenieten...
Snake River heeft zich als het ware een weg "gevreten" tussen de hoge plateaus. Je ziet op duidelijk hoe vlak de streek boven op het plateau is en hoe vruchtbaar en groen het dal is. Dit lijkt niet alleen heel erg op de Grand Canyons, het is ook een voorloper daarvan. Maar wat een uitzicht...jongens...wij worden er stil van...ADEMBENEMEND MOOI !!!
En wij krijgen de kans om al dat moois zelf te ervaren en jullie mogen meegenieten. Fijn hé !
Wat minder fijn was aan die uitstap was de terugweg...we hadden nog maar net dit bord zien staan
toen we - nog geen kwartier later - in een regelrechte zandstorm terecht kwamen !
Hier zitten we dan, in het oog van de storm (dit was écht angstaanjagend !!!).
maar we hebben het - veilig en wel - gehaald, al moet ik toegeven dat ik heel blij was toen we deze plaat zagen staan. Nu is het niet meer zover, we zijn bijna thuis...
Op een gegeven moment was het precies of we meededen in een Western film van John Wayne. Je weet wel...van overal rolden de "tumble weeds" voor onze auto in (gelukkig waren we niet te paard hé) !
En dan waren we er eindelijk ! Terug thuis in Layton !
Nog eventjes een ommetje via een weiland aan het bos en ja hoor - zoals iedere avond trouw op post - onze 4-voetige vrienden, de "mule deers". Dat is een hertensoort, alleen...ze hebben opvallend lang oren zoals een ezel. Vandaar hun naam : mule (ezel) deer (hert)
En zo is ook deze uitstap weer zeer geslaagd. Behalve dan de zandstorm. Die hoeft er voor mij een volgende keer ECHT NIET MEER bij !
Na een deugddoend nachtje in Shoshone beginnen we aan dag 2 van ons weekend Idaho. Eerst staan de Ice Caves op het programma. Je houdt het waarschijnlijk niet voor mogelijk, maar ergens in "the middle of nowhere", onder het lavagesteente en bij een buitentemperatuur van 35° Celcius (en op topzomerdagen nog warmer !) liggen in Shoshone de "Ice Caves".
De ingang wordt nauwlettend bewaakt door "Washakie", Chief van de Shoshone Indianen. Hij staat bekend omwille van zijn vriendelijkheid tov. "de Blanken" en Dominique voelt zich natuurlijk onmiddellijk héél veilig in zijn buurt...
...terwijl ik het meer begrepen heb op de traditionele winkeltjes !
Wat zijn nu die "Ice Caves" ? Wel...ook hier zijn dat ingestorte lavatunnels. Door het instorten van deze tunnel is de temperatuur hier zodanig gezakt dat het nu een échte ijskelder is. Hoe meer je naar beneden gaat, hoe kouder het wordt.
Als je goed naar de foto kijkt, zie je dat het in de grot ongeveer -2°Celcius is (buiten is het 35°)...
De legende van deze Ice Cave verteld dat ergens daar beneden - onder de dikke ijsmassa - de Indiaanse prinses Edahow begraven ligt, hoopvol wachtend op haar prins die haar komt bevrijden.
Is dit haar prins ??? Neen hoor...da's Dominique maar...
Het enige (behalve het ijs natuurlijk) dat hier te zien is zijn allerlei gesteente die door hun samenstelling ieder hun eigen kleur hebben.
En nu op naar de Shoshone Falls (de watervallen van Shoshone)...onze volgende halte !
Het is 29 augustus als we onze volgende weekend-uitstap maken. Het is onze bedoeling - in die 5 jaar dat we hier zijn - zoveel mogelijk staten te bezoeken. En voilà...na ongeveer een uurtje, rijden we de Staat Idaho binnen
Idaho is veel vlakker, een beetje heuvelachtig met zeer uitgestrekte gebieden.
Landbouw, maar vooral aardappelen zijn hier de belangrijkste bron van inkomen. Daarom wordt Idaho ook wel de "Potatoe-State" genoemd. De mensen wonen hier echter zo ver uit mekaar dat ik eigenlijk al compassie krijg bij het idee dat je voor melk of een paar eitjes naar je buur zou moeten lopen...ocharme !
En vanaf dit moment weten we ook waar Dorothy (uit The Wizard of Oz) woont. We rijden nét voorbij haar huisje
Naar mate we onze weg verder zetten, komen we meer en meer in vulkanisch gebied. Dat dit gebied ook wel zijn charmes heeft bewijst wel deze volgende foto
En na een rit van ongeveer 3 uur bereiken we "Craters of the Moon", het nationaal park dat een deeltje is van het vulkanisch gebied dat zich over meer dan de helft van Idaho uitstrekt.
Als ik nu het juiste pak aan had, zou je misschien nog gaan geloven dat we écht op de maan waren !
Het uitzicht helemaal boven op die vulkaanheuvels is natuurlijk niet mis, kijk maar eens...
Bij zo'n uitbarsting moeten alle levende organismen eraan geloven. Wat overblijft zijn assen en hier en daar versteende bomen
Onder de hete lavastroom onstaan soms luchtbellen, wat men ook wel "lava-tubes" noemt. Die tunnels ontstaan eigenlijk doordat de - langs de bovenkant afgekoelde, maar ondergronds zeer hete en zachte lavastroom - op een gegeven moment als een soufflé in mekaar stort.
De Shoshone-Indianen gebruikten deze tubes voor hun heilige rituelen. Vandaar dat deze tubes ook wel "Indian Tunnels" genoemd worden.
Om jullie een idee te geven hoe groot deze tunnels kunnen zijn, doe ik er ook nog deze foto bij
En daarmee zit de 1ste dag van ons weekend erop. Morgen gaan we naar de "Ice Caves" en de "Shoshone Falls". De trip hier naar toe en het wandelen in vulkanisch gebied waren toch wel vermoeiender dan we dachten. Tijd dus om te gaan slapen...tot morgen !
Jullie denken vast en zeker : "Die doen daar niks anders dan feestjes houden"...en gelijk hebben jullie. We rollen hier precies van het ene feestje het andere in. De ene keer een Internationaal feestje, de andere keer houden de Belgen onder mekaar een BBQ. Isabelle (vrouw van Majoor Decrop) is 2 weken geleden bevallen van een gezonde dochter Victoria. En zoiets moet natuurlijk gevierd worden...
Aanvoerder van het gezelschap is de fiere vader : Majoor Decrop
Hij moet er wel goed zijn gedachten bijhouden
want hij krijgt meteen controle van zijn collega Kapitein Ricour en diens vrouw Sarah
Terwijl de allerkleinsten - Eloise Ricour & Yvan Decrop - zich bezig houden in het zwembadje
ligt de kleine Victoria rustig in haar bedje te slapen (we horen en/of zien haar niet). Dan wordt het tijd dat de grotere kinderen (Manon & Alex Decrop) aan tafel gaan met de kleintjes.
Daarna is het aan Manon om nog een foto te maken van de "volwassenen". Dank je wel, Manon ! Van links naar rechts zie je Sarah (vrouw van François Ricour), Rudi Decrop (Majoor), François Ricour (Kapitein), Isabelle (vrouw van Rudi Decrop), Dominique en ikzelf
We hebben het wel héééééél rustig gehouden...er waren immers ook nog kleintjes bij hé !
Wél...beloofd is beloofd en hier volgt het verslagje van onze trip naar het weerstation.
Omdat dat weerstation hoog in de bergen ligt, rijden we er naartoe en gaan we terplaatse een wandeling maken. We zijn hier in het Wasatch National Forest.
Bij onze eerste halte (het is hier zooooo mooi !) ontdekken we een bergriviertje. Dominique gaat natuurlijk onmiddelijk kijken of er vis in zit. Zijn hengel ligt klaar in de auto, je weet immers maar nooit (jammer, maar helaas...geen visje te bespeuren).
Dit is de ENIGE, eenzame, moedige wandelaar die we tezien krijgen. De anderen (wij dus ook) rijden eerst tot helemaal boven, voor we ons aan een wandeling wagen...
De weg kronkeld zich steeds verder naar boven
Een ideaal vervoermiddel in de bergen is natuurlijk een quat
We zijn bijna boven...
...want hier zijn de bollen van het weerstation
En ja hoor...na een rit van ongeveer 45' (en +/- 40 km bergop !) zijn we er !
Dat laatste stukje...
doen we natuurlijk tevoet en dan zie je dit...
Aan de andere kant hebben we zicht op Antelope Island, het grote zoutmeer (Salt Lake) en Layton en omringende steden
Na een vermoeiende, maar heerlijke wandeling - over kleine paadjes en kronkelwegjes - gaat het dan weer terug bergaf en richting huiswaarts.
Maar niet vooralleer we nog een halte maken bij een héél mooi meertje, halverwege de berg, waar men zit te vissen. Niki blij natuurlijk, want nu heeft hij tóch nog een visvijver gevonden !
Ons volgende verhaal is van een heel ander soort kaliber. Een BBQ als Belgen onder mekaar !
Voor ons is het onbijt op zondagmorgen, al een uitstap op zich. Zoals échte Amerikanen (in spé), is het gebruikelijk dat je - zelfs voor het ontbijt - de deur uitgaat. Zeg nu zelf, wie zou zich nog de moeite doen om ontbijt te maken als je alles naast de deur hebt ? We gaan dan (meestal) naar de "Cracker Barrel". Het moment dat je daar aankomt, waan je jezelf in de ene of de ander Western (alleen de auto's zouden paarden moeten zijn).
Binnen lijkt het heel erg op een Saloon in "The Far West"
Behalve Amerikanen, zijn er ook Duitse mensen aanwezig...oa. onze Duitse vriendin/opdienster Ulli. Zij woont al 26 jaar in Utah en is altijd blij om nog eens een beetje Duits te praten.
Maar wij zijn natuurlijk (nog) geen Amerikanen !!! Zoals we dat ook in België deden, gaan we na het ontbijt een stevige wandeling maken. Daarvoor moeten we eerst die berg op...kijk maar... Deze foto is genomen op onze straat. Zie je, helemaal op de top, die witte bollen ? Goed kijken hoor ! Dat is een weerstation en dáár gaan we naartoe. Het vervolg komt straks.
Zoals ik in het vorige berichtje hier op mijn blog al zei...feestjes staan hier ook (frequent !) op het programma. We zijn nauwelijks van dinsdag 11 augustus ingehuisd en moeten zaterdag 15 augustus al naar een Internationaal feestje bij de Noorse Trond
en zijn vrouw Stephanie (in het midden tussen links de Belgische Sabrina en rechts haar Amerikaanse buurvrouw)
Het zijn heel gezellige bedoeningen die feestjes. Zowat alle nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Op deze foto zie je de Nederlandse Anja, een Italiaanse schone waarvan ik de naam niet meer weet en de Duitse Manuela (van links naar rechts). Op de achtergrond zie je de Duitse Sonja en haar man Marco in gesprek met de Griekse Dimitrios en Christina
En deze 2 zijn de Belgische dames die mekaar aflossen...ik ben nét aangekomen en Brigitte gaat 2 dagen later naar huis...
De mannen houden het gezellig (zoals ze dat zelf zo noemen). Van links naar rechts is dat Marcel, Paul, Michael en Ben.
's Avonds, als het afgekoeld is, is het gezellig vertoeven met een glaasje wijn, bij het kampvuurtje en in gezelschap van de Canadese Christina en de Deen Michael.
Tegenover ons zitten de Nederlandse Joseé (links) en daarnaast het Duitse koppel Manuela & Paul.
Theo (man van Joseé) en Ben (vriend van de Canadese Christina) zijn druk in gesprek
terwijl Christina en ik uitmaken waar we mekaar zullen treffen voor het ontbijt...in de "Crackel Barrel" of bij "Mimi's Café".
De Griekse mensen heb ik jullie nog niet voorgesteld...dit zijn Christina & Dimitrios
Nog een laatste foto van Brigitte met haar vriendin Joseé en toen was het tijd om afscheid te nemen van de mensen waar wij voor in de plaats gekomen zijn.
Wel...het heeft even geduurd, maar ik heb EINDELIJK terug internet en kan dus weer mijn blog bijwerken. Dat wil zeggen, het internet is ongeveer een weekje terug actief. Tja ! Ik heb nog andere dingen - oa. feestjes, winkelen, huisje inrichten enz... - (in die volgorde welteverstaan hé !) te doen dan alleen maar deze blog maken hé...
Dinsdag 11 augustus was DE dag dat we konden inhuizen in ons huis. En zie daar...de container is er !!! Het zegel wordt verbroken (én natuurlijk bijgehouden). Zou alles er nog inzitten ? Ja hoor, als de deuren van de container opengaan zien we dit
Hopelijk is er niks stuk gegaan. Dat zullen binnen een paar uurtjes wel weten zeker ? Langzaam maar zeker worden alle pakken en dozen úit de kamion en ín de garage geladen
en daarna uit de verpakking genomen. Dat zorgt natuurlijk wel voor een heleboel karton, papier en plastiek. Zoals je op de volgende foto kan zien, ligt er al een hele hoop afval naast de kamion, maar er moet ook nog veel uit de container gehaald worden
Eén van de eerste dingen die terug in mekaar gezet wordt is de slaapkamer (gelukkig maar...waar zouden we anders moeten slapen die eerste nacht ?). Maar met z'n 3-tjes hebben die mannen dat werkje in geen tijd geflikt
De rest van de dozen - met kleren, badkamerspullen, boeken, CD's en DVD's enz...- worden voorlopig in één van de 3 gastenkamers gezet. Waarschijnlijk tot ik tijd heb om ze uit te laden en ze hun plekje te geven
Zoals je kan zien moet de zithoek-in-spé nog afgewerkt worden. We wilden persé terug een bordeau-rode muur (ipv de groene (!) die er was). Dus moest Niki gaan verven en dat was iets dat hij ook nog nooit gedaan had !
Eén van de laatste dingen die aan de beurt kwam, was de eetkamer. Maar Niki - onvermoeibaar als hij was - had in geen tijd, ook dat klusje geklaard (met behulp van ondergetekende natuurlijk).
Nu nog even de papieren nakijken en ondertekenen
en de (dit keer Indonesische ipv. Poolse) mannen kunnen vertrekken...op naar de volgende...
De keuken is wel MIJN domein hoor ! Daar zal ik alles wel zelf zetten waar en hoe ik dat wil. Kwestie dat ik alles terug vind als ik moet beginnen "noen" maken...:o)
En wat ik de eerstvolgende dagen gedaan heb ? 3 X raden... Uitladen, afwassen en wegzetten natuurlijk
tot het eindelijk een beetje "leefbaar" wordt in ONS huisje !
én af en toe een feestje hé, zoals ik in het begin van dit stukje blog al zei ! Maar dat is een ander verhaal en dat is voor de volgende keer...
In de loop van de week hebben we ook een auto gekocht. En Dominique - fier als een gieter - wilde graag op de foto met zijn nieuwe auto (wat wil je hé...mannen en hun speelgoedjes...haha) !
Terwijl Niki naar zijn werk vertrekt, is het voor mij de hoogste tijd om "de was" te gaan doen. Dit zijn géén gewone wasmachines hoor ! Het zal toch effe wennen worden aan die Amerikaanse machines. Op de basis van Hill Airforce Base doen ze de was zo :
Eerst waspoeder uit de automaat halen (één pakje poeder is net genoeg voor één machine was...)
Het wasmachine en de droogkast staan op mekaar zoals je op deze foto ziet
De waspoeder wordt rechtstreeks op de was gestrooit
En dan wassen maar !
Na ongeveer 3/4 uur is de klus geklaard. Ziezo, ik heb mijne was gedaan, nu gaat alles in de droogkast, daarna volgt de strijk en zo hou ik me toch een beetje bezig...Inderdaad, het gewone leventje is hier ook voor mij gestart. Jullie dachten misschien dat ik hier ganse dagen NIKS te doen heb ?
Net toen ik gedaan had met de was wilde ik hier in de omgeving enkel foto's maken om jullie de bergen tonen die wij zien als wij de kamer van het hotel verlaten
Wat ik toen nog niet wist, maar een uur nadien te zien kreeg, was een heuse zandstorm. Eerst begon het heel hard te waaien, daarna onweer met bliksem en donder en toen heeft het ook nog zéker 10' (!!) geregend. En de bergen...? Die waren plots weg...foetsie...verdwenen...ik dacht nog even dat iemand ze "gepikt" had !
Zo zie je maar, als je dacht dat het hier alleen maar mooi weer zou zijn, ben je wel helemaal mis hoor. Tot nu toe was het steeds tussen 30° en 35°, maar na die zandstorm was het nog maar tussen 20° en 25°. En dat terwijl België zat te puffen !
Zover zijn we weer ! We hebben een huis gevonden en morgen (dinsdag 11 augustus) trekken we er in. Tegen 9u ongeveer is de verhuisfirma hier en worden onze meubels uitgeladen en in onze nieuwe "thuis" gezet. Wat ben ik blij want eindelijk hebben we onze meubels en al onze spulletjes terug. Nu maar hopen dat alles die verre reis overleefd heeft... Dit wordt nu "onze thuis" voor de eerstvolgende 5 jaar :
Voorgevel
Achtergevel
Zicht van op het terras...zie je al die bergen ??? Mooie hé !
Ik weet het wel...jullie zouden graag ook eens IN ons huis willen kijken hé. Wel...volg maar, dan zal ik even een rondleiding geven ! Let niet op de meubels die er staan, dat was enkel maar voor de foto's. Zoals ik eerder al zei, onze meubels komen er morgen in te staan. Daar gaan we...Dit zie je als je aan de voordeur binnenkomt
Links van de trap sta je meteen in de eetkamer
Als je rechtdoorgaat, kom je in de keuken terecht
Rechts van de keuken ga je 3 trapjes naar beneden en ben je in de zithoek (met openhaard !)
Op de benedenverdieping is er toegang tot de garage, aparte toegang tot de kelder en een - wat de Amerikanen een "halve badkamer" noemen - toilet met daarachter (voorbij de deur) de wasplaats met wasmachine en droogkast.
Boven hebben we 3 slaapkamers (ieder met een inloopkast), een "gastenbadkamer" (met bad, douche en toilet) en een apart bureau (die eigenlijk als 4de slaapkamer kan ingericht worden). Eén van die drie slaapkamers is de "masterbedroom". Dat wordt onze slaapkamer, met aparte badkamer (met bad, douche en toilet) en een instapkast van ongeveer 4m op 4m ! Hoera ! Nu kan ik genoeg kleren bijkopen !
Voilà...zoals gisteren beloofd, vandaag het verhaal van onze uitstap op zondag 2 augustus.
Zoals ik al schreef, zijn we zondag naar "Antelope Island" geweest. Dat is één van de vele natuurparken hier in Utah.
Antelope island is een eiland in het Grote Zout Meer (Great Salt Lake), op zo'n 30km (ongeveer) van Layton. Het eiland is door een héééle lange weg verbonden met het vaste land. Als je goed naar de foto kijkt, zie je in de verte hoe de weg een bocht neemt naar het eiland.
De weg is zo lang dat je de indruk krijgt dat je aan het eind van de wereld zit. Onderstaande foto bewijst dat ik niet de enige ben die er zo over dacht !
Het is een uniek stukje natuur, waar het wild nog in de vrije natuur leeft. Alleen al op de weg er naar toe, geniet je van de meest spectaculaire vergezichten.
En wie dacht dat er in het Salt Lake niks leefde, is eraan voor de moeite. Die vogels moeten toch van iéts leven hé... Links en rechts van de weg namen we volgende foto's :
Op de volgende foto zie je duidelijk hoe het water verdampt is en het zout blijft liggen. De bergen op de achtergrond zijn de Wasatch Mountains, een deel van de Rocky Mountains.
Het eiland heet dan wel Antelope Island, maar de voornaamste bewoners van het eiland zijn de bizons. Wat in 1893 begon met 12 dieren is vandaag een kudde van 500 tot 700 stuks ! En natuurlijk moést en zóu Dominique er een foto van hebben !
Je kan hier bizons, linxen, reptielen, wolven, dassen, stinkdieren en konijnen zien, maar je kan hier ook gaan wandelen... Jawel !! Vanaf Buffalo Point zijn hier verschillende wandelwegen uitgestippeld.
Zelfs al zaten we hier op een hoogte van +/- 1600 meter, het was hier SNIKHEET (+/- 35°) ! Maar het uitzicht was adembenemend mooi. Kijk maar :
Het wit dat je ziet is het meer dat stillaan aan 't opdrogen is en het zout dat achterblijft. Nu nog een fotootje van mezelf en eentje van ons 2-tjes met een fantastische achtergrond.
Bij het verlaten van de berg zagen we vlakbij ons een kudde herten. Ze wisten wel dat er niet onmiddellijk gevaar was, maar waren toch op hun hoede.
Kijk maar eens hoe de ram ons in de gaten hield !
En dan was het tijd om weer huiswaarts te keren. Maar eerst nog een hele mooie foto van het eiland dat we achter ons lieten.
De grote witte vlakte die je nu te zien krijgt, is het begin van de zoutvlakte van Bonneville. De naam klinkt misschien een beetje bekend in de oren ? Wel...op deze zoutvlakte worden regelmatig snelheidsrecords gemaakt en/of gebroken. In optimale omstandigheden kunnen hier snelheden opgemeten worden van +/- 300km per uur (en sneller).
Na zoveel moois gezien te hebben en zo'n hitte doorstaan te hebben krijg je natuurlijk dorst hé !
Zaterdag 1 augustus : onze 6de huwelijksverjaardag !
Vermits we de gewoonte hebben om dat ieder jaar te vieren, is dat nu natuurlijk niet anders. We zijn het weekend gestart met een uitstap naar Park City. Om daar te geraken moeten we een tocht door de bergen doen.
Park City is bekend omdat daar de Olympische Winterspelen 2002 gehouden werden.
Maar dat is nog niet alles...er wonen daar (horen zeggen !) ook een aantal beroemde mensen in de buurt. O.a. Robert Redford zou hier zijn "thuis" gevonden hebben. Misschien wel in één van deze huizen ???
De weg vragen (naar het dorp wel te verstaan) hoeft écht niet...alles is duidelijk aangegeven.
Maar eerst op de foto met de meest bekende inwoner van Park City : "Frans" !
Park City is ook nog bekend owv. zijn "Art and Craft Festival".
Kunstenaars stellen hun schilderwerken tentoon, Indianen exposeren hun juwelen (meestal in Turkoois), er zijn mooie handsnijwerken te koop en je kan er een heuse "Indianenwinkel" binnenstappen.
Vooralleer we onze weg verder zetten gaan we eerst nog Sushi eten in een Japans restaurant.
Daarna vervolgen we onze weg, door de bergen
naar "Snowbasin"
Wat is het hier mooi ! En rustig ! Je zit bijna op de top van de berg. Vanaf hier vertrekken een aantal wandel- en mountainbike-paden. Ik laat jullie even meegenieten van de omgeving...
De kabellift (gondola) brengt je naar de top van de berg voor een stevige wandeling. Iedere zaterdagavond kan je er (vanaf 17u tot 21u) in het restaurant terecht voor een romantisch diner, op zondag ben je hier welkom voor de brunch (tss. 10u en 14u).
Toen wij er aankwamen konden we helaas NIET naar boven ! Er was daar een huwelijksfeest aan de gang ! Hoe romantisch moet dat wel niet zijn... We hebben dan maar meteen gereserveerd voor volgende week zaterdagavond (foto's volgen).
Moe, maar wel héél tevreden over onze mooie dag hebben we rechtsomkeer gemaakt en zijn we als afsluiter gaan eten in de "Red Lobster". Een heel gezellig en lekker visrestaurant, waar we ons tegoed gedaan hebben aan een combo van kreeft, scampi's, St.Jacobsvruchten en steak (hhhhmmmm....LLLLeeeekkkkeeeerrrr !!!).
Het was een zéér geslaagde eerste "uitstap"-dag. En morgen...??? Wel, morgen gaan we naar Antelope Island (verslag volgt...beloofd !)
Ik had beloofd om hier enkele foto's te plaatsen ivm ons vertrek naar Utah. Omdat ik hier ook nog maar een leek ben, kreeg ik die foto's - vandaag - niet meer tussen de vorige tekst gezet. Ik probeer het dan maar op deze manier.
Deze foto mag zeker niet ontbreken : ons vertrek !
Op Zaventem was er een heus "afscheidscomitee" aanwezig want ook Kim ging terug naar huis.
En toen was het tijd om écht afscheid te nemen...snik, snik, snotter, snotter... Maar eens in het vliegtuig was de stress weg en was er alweer tijd voor een grapje. Neen, deze foto is écht géén reklamestunt ! Let maar eens op de tekst.
De volgende foto was voor ons het eerste zicht op Salt Lake City vanuit het vliegtuig.
En op deze foto zie je dat we bijna aan 't landen zijn.
Nadat we de valiezen hadden en de douane gepasseerd waren, was het tijd om onze huurauto op te halen.
We hadden nog een rit van ongeveer 1/2 uur voor de boeg.
Halverwege zijn we gestopt voor ons eerste Amerikaanse Diner : "Philly Chees Steak" met "French Fries" en ongeveer een halve liter(!) cola. Amaai !!! Toen we eindelijk in het hotel op de basis van Hill AirForce Base aankwamen hadden we een dag van +/- 29 uur achter de rug en waren we dolblij dat we EINDELIJK in ons bed konden kruipen.
De volgende dag (zondag 26/7) hielden we een "onderduikdag"...jongens, wat waren we moe !
Maandag 27 juli - nadat Dominique gedaan had met zijn eerste "officiële" werkdag - was het tijd om een ritje te gaan maken in Layton en misschien ook al een paar huizen te bekijken.
Op de basis maakten we volgende foto's :
En dit is de direkte omgeving van de stad Layton
Hier zijn we op zoek gegaan naar een huis. Deze omgeving wordt onze nieuwe "thuis" !
Zodra we een huis vinden, kunnen jullie die foto's natuurlijk ook hier bewonderen...:o)
Hehe...we zijn er ! Halihalo vanuit Layton Utah, Amerika !
Zaterdagmorgen 04.15u zijn we "gestressed" wakker geworden. Het is immers DE grote dag. DE dag van onze verhuis...ons vertrek naar Layton Utah !
Om half 6 rijden we naar Jo & Antje. Zij gaan ons naar Brussel brengen. Joni en Rob komen ook naar daar om afscheid te nemen. En omdat Kim ook terug naar huis vliegt - en samen met ons op hetzelfde vliegtuig zit - zullen ook Bettie en Erwin op de luchthaven zijn. Waar we helemaal niks van wisten - maar wat ons enorm veel deugd doet - is dat ook Fred er is samen met Lea.
Rond 08.45u laten we onze familie achter en gaan we door de douane (snik, snik, snotter, snotter !). Afscheid nemen valt ECHT NIET mee...maar ik ben blij dat mijn kinderen er zijn !
Ons vliegtuig vertrekt om 09.45u richting Newark USA. Op de luchthaven van Newark - na een vlucht van +/- 8u moeten we wééral eens afscheid nemen. Dit keer van Kim. Tim staat haar op te wachten maar we hebben toch nog even de kans om ook hem te zien en met hem te praten. Daarna...weer kussen, weer knuffels, weer afscheid !
Dan is het 5 uur wachten op onze connection flight naar Salt Lake City. Daar zullen aankomen rond 23u (en dan is het in België al zondagmorgen 7u). We zijn wakker van 04.15u zaterdagmorgen en de vermoeidheid begint door te wegen, maar het grote avontuur is nu wel écht gestart.
Zaterdagavond 20u plaatselijke tijd (in België is het dan 4u zondagmorgen) zijn we geland in Salt Lake City. Valiezen ophalen, douane passeren, huurauto halen en nog een half uurtje rijden naar Layton. Halverwege stoppen we voor een "Philly Cheesesteak" mét "French Fries" (hhhhhhmmmmmm). Ons eerste Amerikaans avondmaal !
We arriveren op onze kamer op Hill Airforce Base om 23.30u en tegen middernacht doen we het eerste telefoontje naar België naar ma en pa in Hoeselt en ma in Werm. Joni en Lien, Jo en Antje horen we daarna via skype. En na een hele lange dag van +/- 29u (met nauwelijks een beetje slaap op het vliegtuig) vallen we DOODMOE en STIKKAPOT, als een blok in slaap.
We hebben alle 2 een heel goeie nachtrust gehad van ongeveer 8 uren (kan ook bijna niet anders...we waren écht wel héééééél erg moe) ! Zoals de échte Amerikanen gààn we rond 10u ontbijten : Pancakes met Maple Sirop, bacon & eggs en een goei "zjat kaffee". Ik heb last van de jetlag. Hongergevoel maar als het eten er staat krijg ik bijna niks door mijn keel. Mijn maag is een beetje ondersteboven...
Na het ontbijt merken we alletwee dat de nacht toch nog nét ietsjes te kort geweest is en gaan we maar een beetje rusten. Vanaf morgen moeten we fris zijn, Niki moet beginnen te werken ! Deze namiddag gaan we op "huizenjacht" ! Wens ons good luck en duim maar met ons mee. Zodra we een huis gevonden hebben zet ik hier nog een foto erbij.
Donderdagmorgen, 18 juni 2009, 7.30u zijn de verhuizers hier. Met het foto-toestel in de hand (en de moed in mijn schoenen), loop ik hier door ons appartement en neem nog gauw enkele foto's van wat eens "onze thuis" was. Zo ziet ons appartement eruit nog vóór er iets ingepakt is...
En dan begint het...
Het hele appartement moet eraan geloven. Alles wordt verpakt in zijdepapier, noppekesplastiek, karton en dan in dozen of kratten.
De jongens stapelen één na één de dozen op mekaar. Ze hebben wel de hulp van Niki nodig om de dozen zo hoog mogelijk op mekaar te zetten.
En tussen al die dozen, pakken, rommel enz..is het toch wel normaal zeker dat ik even het noorden kwijt raak en het helemaal niet meer zie zitten ?
Vrijdag 19 juni vanaf 8u gaan ze hier gewoon verder met inpakken. Vandaag zijn 4 verhuizers én de container hier. Dat wil zeggen dat vanavond ALLES op die container moet staan en ons appartement LEEG zal zijn...Er zal nog veel werk moeten gebeuren, want ik geloof nooit dat ze hier op tijd klaar gaan zijn of dat alles op die container gaat passen. Ik heb er mijn twijfels over of we alles kunnen meenemen. Iedereen verzekerd mij dat het gaat lukken dus...we zien wel. Ik hoop dat ik ongelijk krijg !!!
"Vele handen maken werk licht" wordt wel eens gezegd en maar goed dat er zoveel sterke handen zijn om al die ingepakte meubels en dozen, via het terras, op de container te plaatsen en te stapelen.
Geen enkel plekje laten ze onbenut !
Volgens mij komt er geen einde aan dat inpakken en ook voor Niki is het écht wel wennen dat ons appartement - waar we 7 jaar gewoond hebben - bijna leeg is...
De laatste pakken en dozen staan klaar.
De container is barstensvol. Er kan écht niks meer bij...
Nu nog het zegel erop...
...en "klaar is kees" !
Om precies 15.15u vertrekt de container vanuit Hoeselt richting haven van Antwerpen waar hij één van de volgende dagen de boot opgaat en zijn reis naar de States begint.
Hopelijk zien we alles veilig en wel terug over ongeveer 55 dagen in Layton Utah !!!
We hebben intussen ook al ons reisschema gekregen. Het vliegtuig - dat ons naar ons "nieuwe thuis" zal brengen - vertrekt op zaterdag 25 juli om 9.45u in Zaventem. We reizen met Continental Airlines en maken een tussenstop in Newark ( bij New York). Daar hebben we een oponthoud van 5 uur. Vandaar gaat het verder naar Salt Lake City, waar we aankomen om 20.30u (hier in België is het dan 4.30u 's morgens...). Nog ongeveer een uurtje wachten op onze valiezen, dan de douane passeren, onze (huur)auto ophalen en nog eens een uur rijden voordat we Layton bereiken. Inchecken in het hotel op de basis, sleutel halen, kamer zoeken en dan hopelijk een goeie (welverdiende) nachtrust tegemoed. Ik vermoed dat het dan - voor ons - waarschijnlijk al bijna middernacht zal zijn. Als wij daarginds zondagmorgen rond 8 à 9u zullen opstaan is het voor jullie al 16 à 17u zondagnamiddag en zitten jullie aan "e zjetje kafee" en wij aan ons ontbijt (dit keer zonder verse croissantjes en koffiekoeken van de bakker...), maar wél met donuts en muffins !
Ziezo, het vervolg van dit verhaal zal vanuit Layton komen. Tot dan, Ingrid
Het is niet te geloven, nog maar 2 weken en dan zijn ze hier druk aan 't inpakken... Wat eerst nog zóóóó ver weg leek, komt nu wel hééééél dichtbij. Soms zelfs zo dichtbij dat het beangstigend wordt. We weten wel wie en wat we hier allemaal achter laten, maar waar we terecht komen ??
Mensen vragen me dikwijls hoe ik over dit avontuur denk. En telkens antwoord ik dan: "met gemengde gevoelens". Ik kijk er naar uit om een nieuw avontuur te beleven, nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe cultuur te proeven, een heel nieuw land met zijn eigen gewoonten, z'n eigen manier van doen en denken te leren kennen. Maar als ik denk aan wie en wat ik hier achterlaat word ik een beetje weemoedig.
Als ik denk aan mijn kinderen Joni & Rob, Jo & Antje, of als ik denk aan mijn kleindochter Lientje, aan ma & pa die nu alletwee 80 jaar zijn of aan Niki zijn ma, dan krijg ik het benauwd. Joni en Jo hebben hun eigen leven, hun eigen gezin. Zij komen ook op vakantie komen bij ons, maar ma & pa en Niki zijn ma, da's natuurlijk nog wel anders... Voor hen hebben we afgesproken dat we mekaar regelmatig zullen zien en spreken via "skype". Maar ook dat is niet zo evident. Het zijn immer 8 uren tijdsverschil hé. Als we hen willen zien zal dat sowieso in het weekend moeten gebeuren. Niki moet immers gaan werken van 7u 's morgens (is in België 15u) en dat is te vroeg voor ons. Hij komt terug thuis om 15.30u (is in België 23.30u) en dat is dan weer te laat hier in België want dan kunnen Jo of Fred hen niet meer gaan halen om te skypen.
Maar we hebben een keuze gemaakt en binnenkort is het zover. Zoals ik al zei, binnen 2 weken zijn ze hier aan 't inpakken. Donderdag 18 juni beginnen ze met al de kasten leeg te maken en alles in dozen te verpakken. Vrijdag 19 juni pakken ze verder in en gaat alles op de container. Diezelfde dag vertrek ons hele hebben en houden richting de haven en dan per boot naar de States. Die hele verhuis (van deur tot deur) duurt ongeveer 55 dagen. Het zal al augustus zijn eer we onze spulletjes terug zien.
Vanaf 15 juni (nog maar goed 10 dagen !) wonen we ook niet meer op ons appartement, maar bij Niki zijn ma in Werm. We hebben nog geen stoel meer om op te zitten ! Het enige dat we dan nog in ons bezit hebben zijn onze koffers met onze kleren. We leven eigenlijk vanaf dan, tot ergens in augustus "op hotel"...:o) !
...want de 'grote aftelperode' is begonnen. Nog maar een 5 à 6-tal weken en dan zijn we 'dakloos'. Rond 20 juni wordt ons appartement leeg gemaakt en beginnen onze meubels aan hun zee-avontuur. 25 juli wordt onze 'D-Day'. Dan ruilen we België voor Utah USA... Dat wil niet zeggen dat jullie ons dan niet meer gaan zien. 2 X per jaar komen we hier op vakantie. We kunnen dat helaas nooit lang op voorhand vastleggen, want alles hangt af van het agenda van Dominique. Hij komt 2 X voor een weekje, ik kan een beetje langer blijven (2 à 3 weken), afhankelijk hoelang ik Niki kan missen. Amaai...nu gaat het plots wel héééééél erg snel !!!
We hadden gedacht om nog een week naar Utah te gaan en daar een aantal huizen te bekijken. Helaas, pindakaas, Defensie heeft ons laten weten dat dat niet kan doorgaan. Zij hebben beslist dat we ter plaatse een maand de tijd krijgen om een huis te zoeken. Al die tijd verblijven we in een hotel op Hill Airforce Base (de nieuwe werkomgeving van Dominique).
We hebben wel al een aantal huizen gezien (via internet) en op ons verlanglijstje staan. Zodra we een definitief huis toegewezen krijgen zet ik hier échte foto's van ons échte huis ! Maar ik laat jullie nu al even meegenieten van een paar voorbeelden... Het eerste huis is een dubbelwoonst, maar als ik mag kiezen word het huis nummer 2.
Tja...ik weet het...er veranderd hier blijkbaar niet zoveel... Maar zolang ik - van hogere instanties (lees Defensie) - geen nieuws krijg, kan ik jullie ook niks nieuws vertellen hé.
Wat we tot nu toe wél al weten is dat Niki op 27 juli verwacht wordt op Hill AFB voor zijn allereerste "officiële werkdag". We zullen waarschijnlijk rond 25 juli vertrekken zodat we tijd hebben om de jetlag te verteren.
We zijn nu op zoek naar huizen/appartementen in Utah. In juni gaan we een kijkje nemen naar huizen die ons interesseren. Als we dat als eens weten zal er al een grote zorg wegvallen...want geloof me...die onzekerheid knaagt ! We hebben dan meteen ook de kans om de omgeving te verkennen. Ik zou toch zéker wel willen weten waar ik daar een 'zjetje kafee' kan gaan drinken :o).
Maar zover zijn we nog niet. Eerst moet er hier nog véééél gebeuren. We moeten al onze spullen nakijken en uitzoeken wat wél en wat niét mee moet. En da's een hele opgave. Voorlopig weet ik wat gedaan...
Zodra er meer nieuws is kan je het hier lezen, Tot gauw, Ingrid
...en "klaar is kees" !
