Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
De feesten zijn achter de rug. We hebben lekker gegeten en gedronken (misschien zelfs iets te veel ). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch.
Van lopen kwam gisteren en vandaag dus niet zo veel in huis. Als er al iets positiefs was aan die dag van ellendigheid, dan is het wel dat ik zo weinig kon eten, zodat de overtollige calorieën van de voorbije dagen ruimschoots gecompenseerd werden.
Vandaag ga ik me nog een beetje rustig houden en als het morgen enigszins kan, ga ik weer een halfuurtje lopen.
Vandaag heb ik een dagje verlof genomen. Deze avond moet ik enkel mijn benen onder tafel schuiven bij mijn ouders, alle cadeautjes zijn er, dus tijd genoeg voor een duurloopje. Ik liep één van mijn gebruikelijke rondjes, met de hartslagmeter op de 'BasicUse'-stand. Iets meer dan 32 minuten deed ik er over, wat 3 minuten sneller was dan zondag, maar mijn hartslag liep wel iets hoger op. Het deed weer deugd om te kunnen lopen en opnieuw was er geen pijntje te bespeuren.
Tijdens mijn loopje werd ik getroffen door de schoonheid van het landschap. Ik besloot om nog eens terug te keren en een deel van dezelfde route wandelend over te doen, met een fototoestel bij de hand. Het was helder weer en de foto's mogen er wezen, al zeg ik het zelf.
Het leukste deel van mijn route start tussen fietsknooppunt 16 en 54, waarvan het begin langs een landbouwweg loopt.
Net voorbij het eerste punt kan je in de verte de kerk van Wanzele zien staan.
Ik sla het landbouwwegje in en wandel rustig verder. Regelmatig stop ik om enkele plaatjes te schieten.
Ik ontmoet een man, waarmee ik eventjes een babbeltje sla over een paar overvliegende ganzen. Ze vielen erg op door hun mooie kleur. Zelf wist ik niet welke ganzen het waren, maar volgens de man zouden het Nijlganzen geweest zijn. Daarna vervolgden we elk onze eigen weg. Aangekomen bij de kerk van Wanzele, merkte ik op dat er wandelroutes zijn van 9 en 11 km.
Ik neem me voor om bij een volgende gelegenheid deze route eens te volgen. Ik loop nu terug naar het eerder vernoemde landbouwwegje en keer weer huiswaarts. Onderweg merkte ik dat de Vier Uiterstenroute bijna aan mijn deur passeert.
Zowel van mijn duurloopje als het wandelingetje genoot ik met volle teugen. Het was de ideale manier om afscheid te nemen van 2008. Nu ga ik me klaarmaken, want om 18.00 u worden we verwacht om het nieuwjaar in te luiden.
Gisteren bond ik voor het eerst sinds 2 weken mijn loopschoenen aan. Het was prachtig loopweer. Zonnig, lekker fris en bijna geen wind zijn voor mij de ideale omstandigheden voor een eerste (heel traag) duurloopje van een halfuur. In het begin was ik toch een beetje bevreesd om weer last te krijgen aan mijn knie, maar naarmate ik vorderde, nam die vrees af. Het ging vlotjes en voelde de energie in me opborrelen. Ik voelde me net een jong veulen dat na een lange strenge winter de lente tegemoet loopt. Allez, zo jong ben ik niet meer en even dartel zal ik er ook wel niet uitgezien hebben, maar 't is toch het gedacht dat telt
Ik liep dat halfuurtje uit en kwam fris en opgeladen weer thuis. Aan mijn knie voelde ik niets meer en ik content Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
Deze avond liep ik ook een kort rondje. Opnieuw liep ik heel traag en opnieuw bleef ik de hele route pijnvrij. Wat moet een mens meer hebben? Ik hoop dat het de komende weken ook zo blijft, want dat rusten kan dan wel heilzaam zijn, het begon me serieus op mijn zenuwen te werken. De komende dagen en weken blijf ik het kalm aandoen; geen intensievere trainingen, geen al te lange duurlopen en langzaam opbouwen. Hopelijk volstaat dat om niet te hervallen.
Het jaareinde is in zicht, wat voor veel mensen de ideale gelegenheid is om goede voornemens te maken en terug te blikken. Terugblikken deed ik wel al eens, maar goede voornemens waren er zelden bij, omdat ik ze zelden zou nagekomen zijn. Deze keer zijn er wel goede voornemens.
Eerst 2008. Tegen de verwachtingen in, beleefde ik een hele ommekeer. Ik viel drastisch af, begon te lopen en ervan te houden. Het mooiste moment in jaren was die eerste 5 km die ik voltooide, wat ik, voor zover ik me herinner, nog nooit had gedaan. Gaandeweg leerde ik ook heel wat bij over hardlopen. Ik las er enkele boeken over, maar uit de ervaring van de voorbije 8 maand leerde ik waarschijnlijk het meeste. Het leuke aan hardlopen is dat je fysiek sterker wordt, maar ook mentaal steviger in je schoenen komt te staan. Kortom, in 2008 veranderde ik zowel fysiek als mentaal (en in de goede richting ).
De basis is gelegd en in 2009 wil ik hierop verder bouwen. Grosso modo heb ik een drietal voornemens. Eerst en vooral wil ik het gewicht dat ik bereikte, behouden. Vorige pogingen liepen uit op een fiasco wat ik in 2009 niet wil laten gebeuren. Op loopgebied wil ik twee dingen doen. Eerst is er de 20 km van Brussel. Dat doel ligt zo binnen handbereik, dat het niet nastreven ervan een doodzonde zou zijn. Mijn ultieme droom voor het komende jaar is echter de marathon. Ooit zal ik die afstand lopen. Althans, dat verkondigde ik enkele jaren geleden al. Als er niets ernstigs me belet om het te doen, doe ik het. Misschien ben ik wat te voortvarend, maar daar wil ik dan wel door ervaring achter komen.
Tot slot rest me nog iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en het nieuwe jaar. Ik wens voor iedereen dat dromen mogen uitkomen, wensen ingewilligd en geluk gevonden wordt.
Het voorbije weekend was gewoonweg fantastisch. Zaterdagochtend vertrokken we naar de zee, maar eerst zijn we naar een hardloopwinkel gegaan om een nieuw paar schoenen. Het passen nam veel meer tijd in beslag dan ik gewoon was. Na enkele vragen over mijn loopgewoonten, werden mijn voeten gescand en bekeken. De man die me bediende, bekeek ook grondig mijn oude schoenen. Na deze tests, ging hij om verschillende modellen schoenen die ik één voor één diende te passen en te testen op een loopband en een soort piste die in de winkel zelf lag. Het ene paar voelde al comfortabeler aan dan het andere, maar uiteindelijk ging ik dan toch voor het paar dat het meeste steun gaf. Het is uiteindelijk een paar Brooks Infinity geworden. Misschien is het niet het mooiste paar, maar het zou wel het beste voor me zijn. Of dat effectief zo is, zal de toekomst uitwijzen, maar ik heb er wel meer vertrouwen in dan toen ik mijn vorige paar kocht. Er werd me ook aangeraden het oude paar (Asics Gel Cumulus 9) niet meer te gebruiken om te gaan lopen.
Ongeveer een uur nadat we de winkel binnen gingen, konden we doorrijden naar Koksijde waar we de rest van het weekend zouden vertoeven. Na de lunch trokken we er op uit voor een korte wandeling. Er stond een strakke wind, maar het regende niet, wat ons voldoende was. Onderweg bezochten we ook nog het abdijmuseum, waar we ongeveer de enige bezoekers waren. In de late namiddag waren we weer in het appartement. Voor het diner, had ik soep en vooraf bereide jambalaya meegenomen, dat we ons ferm lieten smaken na de gedane inspanning. 's Avonds, na het eten en enkele spelletjes Machiavelli, dacht ik nog een beetje te lezen, maar de buitenlucht had me zo moe gemaakt dat ik als een blok in slaap viel.
Van mijn plannen om 's zondags de dag te starten met enkele baantjes in het plaatselijke zwembad, is niets in huis gekomen. We sliepen tot 10.30 u een weldadige slaap. Na het ontbijt (als je nog van een ontbijt kan spreken), keek ik wat naar het volk op het strand. Met een licht gevoel van jaloezie, zag ik ook enkele lopers. Ik overwoog eventjes om mijn nieuwe schoenen uit te proberen, maar zag er uiteindelijk vanaf. Ik kleedde me aan, ging wat boodschappen doen, terwijl Liesbet onze boterhammetjes klaarmaakte om mee te nemen op onze tweede wandeling van het weekend. Deze keer vertrokken we voor 14 km. Terwijl we lunchten in de duinen, brak de zon door de wolken en werd het nog een prachtige namiddag. Toen we weer op de dijk waren aanbeland, stopten we in één van de talrijke cafeetjes, waar ik een Gouden Pier Kloeffe proefde (naar verluid een biertje, gebrouwen naar een plaatselijk recept). Het smaakte heerlijk. Tegen 17.15 u waren we terug op het appartement. De rest van de soep en een lekker vers stukje gebakken vis sloten het weekend aan zee af. Toen we naar huis reden, waren we uitgerust en voldaan.
Deze morgen was ik iets te veel op mijn gemakje bezig om me klaar te maken . Als ik het uur in de gaten kreeg besefte ik dat een sprintje nodig zou zijn om mijn trein te halen. Ik sprong op mijn fiets en racete naar het station. Mijn fiets stond nog niet in de fietsenstalling of de trein kwam al binnen gereden. Ik deed mijn fiets op slot en sprinte naar het perron aan de overkant. Niet alleen zag ik de deuren dichtgaan, ik moest ook de pijn verbijten aan mijn knie. Enkele minuutjes later was het dan weer over, maar leuk is anders. Deze keer bedoel ik met pijn ook pijn en niet zo een krampachtig gevoel.
Op mijn werk aangekomen merkte ik dat ik een herhalingscursus EHBO had. Dat was ik volledig uit het oog verloren. Net op tijd kwam ik in het leslokaal aan. De leraar liet echter nog op zich wachten. Na enkele oefeningen was het pauze en ging ik wat meer uitleg vragen over de behandeling van sportblessures, zoals het geval dat me momenteel bezig houdt. Zijn advies was: "De dokter." Dergelijke blessures zijn chronisch van aard en zijn het gevolg van overbelasting. Daarna probeerde hij me te overtuigen dat lopen de meest ongezonde sport zou zijn. Daaraan besteedde ik verder geen aandacht. Het moet een niet-loper zijn die dergelijke onzin uitkraamt.
Zijn eerste advies volgde ik wel op en ik ging deze avond naar mijn huisarts. Hij onderzocht mijn knie, maar daar was niet meteen iets aan te zien. Ik vertelde hem dat het voornamelijk pijn deed aan de buitenkant van de knie. Van zodra ik dat zij, duwde hij net op de plaats waar het inderdaad pijn deed. Zijn diagnose: een ontsteking aan de peesaanhechting. Te intensieve belasting is volgens hem de oorzaak. Daar kon ik nu zelf ook wel op komen, maar nu kreeg ik wel bevestiging van mijn vermoeden. Hij verbood me twee weken lopen en schreef een ontstekingsremmer voor (Ibuprofen EG). Andere sporten zoals zwemmen en spinning mogen wel. Oef... Na die twee weken mag ik opnieuw het lopen beginnen opbouwen. Hij verwees me ook door naar een arts die gespecialiseerd zou zijn in knieën. Als het na nieuwjaar opnieuw pijn doet, moet ik onder de scanner.
Ik ben ook van plan om naar een goede handelaar te gaan om gepast schoeisel, want iets doet me vermoeden dat dat ook niet optimaal is.
Leuk is het niet, maar ik kan op zijn minst mijn conditie onderhouden met alternatieve sporten. Na mijn dokterbezoek at ik vlug mijn avondmaal en vertrok richting fitness-center. Deze keer had ik gereserveerd voor het instapniveau spinning. Deze keer ging het wel vlot. Ik haakte geen moment af en voelde de energie door mijn aderen stromen. Volgende week dinsdag ga ik weer en vanaf dan waarschijnlijk twee keer per week. Een derde en eventueel vierde keer ga ik het zwembad nog eens opzoeken.
Ik zal in ieder geval blij zijn als ik weer zonder probleem kan lopen, want hoe leuk spinning en zwemmen ook mogen zijn, dezelfde voldoening geven ze niet.
Op mijn vorige bijdrage kreeg ik reacties als 'rust doet wonderen' en 'zo een periode zonder lopen kan eens geen kwaad hoor' Ook de hardloopliteratuur raadt aan om regelmatig een rustige pauze in te lassen. Die mensen hebben gelijk, maar toch vind ik het moeilijk om echt rust te nemen. Ik had ruim een week geleden wat last in mijn enkel en knie en laste daarom ruim een week rust in. In plaats van op mijn luie krent te blijven zitten, ben ik wel gaan zwemmen, deed wat aan spinning en spierversterkende oefeningen. (Die sporten zijn wel leuk om te doen, maar de vergelijking met lopen kunnen ze niet doorstaan, wat mij betreft. Bovendien vind ik de extra moeite om naar het zwembad of fitnessclub te gaan een ietsje te lastig.) Nu ik geen pijn meer had, ben ik vandaag opnieuw beginnen lopen (maar verder daarover meer). Anderzijds wil ik alle goede raad niet zomaar naast me neerleggen. Zelf ben ik er immers ook van overtuigd dat rust goed kan zijn, maar wat wordt bedoeld met rust? Doe je helemaal niets of doe je eerder alternatieve sporten? Ik stel me ook vragen over de duurtijd van zulke pauzes. Volstaat een week, twee weken, een maand ? Ten slotte vraag ik me af wanneer je een pauze neemt. Wacht je tot je geblesseerd bent of plan je een pauze op voorhand? Deze vragen hebben me de afgelopen week wat bezig gehouden en in de vermelde hardloopliteratuur vind ik geen pasklaar antwoord.
Voor mezelf besliste ik dan uiteindelijk dat ik eigenlijk al een half jaar pauze genomen heb. In de eerste jaarhelft beperkte lichamelijke oefening zich tot het herbergbeklimmen en petanque spelen . Als pauze kan dat tellen denk ik. Anderzijds is het ook zo dat ik nu nog wat bang ben om weer af te glijden naar een situatie als vroeger. De dagelijkse structuur die ik mezelf oplegde geeft me ergens houvast om door te gaan. Stilletjes aan werd het routine om thuis te komen, mijn loopschoenen aan te trekken en te gaan lopen. Als ik niet alles plan, komt het er niet van, denk ik. Een pauze doorbreekt een deel van dat stramien. Voor volgend jaar denk ik wel iets meer structuur aan te brengen in mijn jaarschema en daarin ook een pauze te voorzien, gevolgd door een minder intensieve loopperiode. Die pauze zou ik dan willen invullen met wat meer alternatieve sporten en een enkel, traag duurloopje. Of ik nu de juiste keuze maakte om nu al opnieuw te beginnen lopen zal de toekomst wel uitwijzen, maar momenteel beleef ik nog te veel plezier aan hardlopen om mijn pauze nog langer te laten duren... dacht ik
Zoals ik al eerder schreef ben ik vandaag opnieuw een kort duurloopje gaan doen. In het begin ging alles goed. Ik ging heel goed vooruit, had geen pijn of last meer, misschien voelden mijn spieren wel wat stram aan, maar niet van die aard dat het me belemmerde. Ongeveer halfweg begon die linkerknie echter opnieuw op te spelen. Op dezelfde plaats als vorige keer kreeg ik een krampachtig gevoel, dat langzaamaan verergerde. Naar het einde toe, verliep het lopen niet echt vlot meer. Het rare is dat de pijn verdween van zodra ik weer thuis stond. Gelukkig bleef mijn enkel deze keer gespaard van alle leed. In ieder geval, ik neem het zekere voor het onzekere en zal de goede raad van mijn blog-bezoekers ter harte nemen en alvast deze week (en misschien de week daarna) niet meer lopen.
Om toch met een positievere noot af te sluiten, mijn PR in de hartslagzone waarin ik vandaag liep, verbeterde met 54 sec / km Ik was dus duidelijk aan rust toe. Als mijn prestaties na het vervolg van mijn pauze in dezelfde richting blijven evolueren zal ik nog een bedreiging gaan vormen voor de Belgische toppers
Tot blogs,
De vrije loper
PS : Mocht je tijd hebben om een heel korte enquête in te vullen, dan nodig ik je graag uit om te antwoorden op de polls aan de rechterkant van het scherm.
Gisteren ben ik dus gaan spinnen. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik een fitness-center binnenstapte en dus voelde het wat onwennig aan. Ik had mijn plaats reeds gereserveerd en betaalde aan de kassa. Omdat de meesten een flesje water of sportdrank meenamen, kocht ik me ook maar een flesje. De persoon die afrekende wees me de lesgever aan en deed teken dat het mijn eerste keer was. Onmiddellijk volgde de vraag of ik een verzekering had. Daarmee bedoelde hij dat het redelijk intensief zou gaan worden. Toen had ik nog redelijk veel vertrouwen in mijn conditie en lachte deze schertsende opmerking weg.
Om 19.25 u ging ik alvast naar de spinning-zaal, deed mijn training uit en nam plaats op een vrij spinning-toestel, een soort home-trainer met een iets sportievere bouw. Net als de anderen die toen al aanwezig waren begon ik ook wat te peddelen. Niet alle mensen die in de zaal zaten zagen er heel erg sportief uit. Links en rechts zag ik een buikje hangen bij mijn mannelijke collega's. De vrouwen zagen er wel afgetraind uit, bij hen waren geen overtollige pondjes vet te bespeuren. Met uitzondering van een enkeling, had iedereen een handdoek klaarliggen op het stuur, inclusief de vrouwen. Dat er gezweet zou worden stond nu wel als een paal boven water.
Na uitgelegd te hebben hoe zo een fiets moet worden afgesteld, waar ik overigens niet veel van begrepen had, begon de les. Op een lekker ritme begonnen we al zittend te fietsen, dan moesten we rechtstaand verder peddelen, naar voor leunend, naar achter leunend, soms moesten we ons bovenlichaam zo stabiel mogelijk houden en dan weer zittend. Regelmatig moesten we de weerstand verhogen zodat het allemaal wat zwaarder werd. Het zweet brak me uit en het duurde niet lang of de hele fiets was er nat van. Ook verloor ik een enkele keer letterlijk de pedalen; na mijn voeten goed vastgeriemd te hebben, was dat euvel verholpen. Tot dan toe had ik dus nog geen noemenswaardige problemen ondervonden. Ik deed nog vrolijk mee en was me van geen kwaad bewust, maar dan begon het. Met iets verlaagde weerstand moesten we weer op de trappers gaan staan en op een snel ritme 'sprinten'. Een plotse kramp sneed me de adem af, en stoppen met trappen vergt ook al enige moeite, want die pedalen lijken wel een eigen leven te leiden. Enkele seconden later kreeg ik de pedalen dan toch tot stilstand en probeerde de kramp eruit te masseren. De rest van de les was niet echt een pretje meer. Ik werkte nog hard, maar deed het iets rustiger aan dan voordien en deed niet alle oefeningen meer mee. Mijn linkerkuit deed nog een beetje pijn, maar het ging wel.
Ondanks de kramp vond ik het wel redelijk leuk, leuker dan zwemmen althans. Ik voelde wel dat ik andere spieren gebruikte dan dat ik door het lopen gewoon was, maar adem had ik nooit echt te kort. Misschien neem ik na mijn volgende les wel een meerbeurtenkaart.
Vandaag was ik weer helemaal fris en het leed van de kramp in mijn kuit was verleden tijd. Mijn volgende training voorzie ik op zaterdag en dan ga ik weer eens zwemmen.
Rust is allemaal goed en wel, maar ik had gehoopt om toch iets anders te kunnen doen om mijn conditie op peil te houden. Vanavond vertrok ik dus vol goede moed naar een fitness-center om me te informeren over spinning. Ergens had ik gedacht om me morgen en donderdag in het zweet te gaan werken, maar dat plan valt dus in het water. De bedoeling was om na het werk, af te stappen in Aalst en daar dan een uurtje te spinnen, vooraleer naar huis te gaan. Jammer genoeg beginnen die lessen spinning veel later op de avond dan ik gewild had. Morgen valt af, want we krijgen bezoek op het tijdstip dat de lessen doorgaan. De andere dagen van de week is het al niet veel beter, waardoor ik enkel woensdag kan gaan. Die avond liet ik mijn plaatsje alvast reserveren. Zwemmen zou dan wel gaan, ware het niet dat het zwembad deze week gesloten is voor onderhoudswerken.
Enfin, niets aan te doen. Wat ik alvast van plan ben is in Brussel wat rond te wandelen tijdens mijn middagpauze, maar of dat veel zal uitdoen, weet ik ook niet.
Ondertussen voelt mijn been al veel beter aan. Ik kan al een trap aflopen zonder al te veel last in mijn enkel en aan mijn knie voel ik al helemaal niets meer. Als het verder in die richting evolueert, trek ik volgende week opnieuw mijn loopschoenen aan voor een kort, rustig duurloopje. Ik hoop dat één week rust voldoende zal zijn, want ik begin me nu al groen te ergeren. Nu ja, het is eigenlijk ook een beetje mijn eigen fout; ik had bij het eerste signaal al moeten stoppen en wat rust inlassen, maar de lokroep van het lopen heeft me in haar greep.
Om de pijn te bestrijden ga ik niet op mijn luie kont gaan zitten. Dat koelen is allemaal deugddoend voor de pijn, maar mijn conditie kan ik daarmee niet onderhouden. Omdat lopen er voorlopig nog niet inzit, besloot ik vandaag maar te gaan zwemmen. Deze morgen ben ik rond 9.30 u op de fiets gesprongen richting Aalsters Stedelijk Zwembad. Ik moest een tijdje wachten aan de kassa, vooraleer iemand me opmerkte. Ik betaalde het tarief en ging naar de kleedhokjes om me om te kleden. Mijn zwembroek was wel wat aan de ruime kant, maar het ging nog net. (Tegen volgende keer zorg ik wel voor een iets nauwsluitender exemplaar.) Tegen de verwachtingen in, was er niet al te veel volk. Ik was bang dat ik eerder zou moeten slalommen, maar dat viel best mee. In het begin ging het een ietsje moeizaam. Het was al enkele jaren geleden dat ik in een zwembad dook en dat liet zich enigszins voelen. Na een 5-tal baantjes getrokken te hebben ging het al wat beter. Ik vond het juiste ritme en deed er nog 15 bovenop. Achteraf beschouwd vond ik het opmerkelijk dat het zo vlot ging. Ik train eigenlijk enkel mijn benen met het lopen, maar aan de rest van mijn lichaam werk ik nauwelijks. Blijkbaar is een verbeterde conditie dus overal inzetbaar, ongeacht de gebruikte spieren. Nadat ik klaar was met zwemmen ging ik nog een kwartiertje in de stoomcabine. Lekker relaxed nam ik daarna mijn douche, kleedde met om en kocht me in de hall nog wat om te drinken, vooraleer ik naar huis fietste.
Al bij al viel dat zwemmen heel goed mee. Misschien neem ik wel een abonnement, zodat mijn andere spieren ook eens aan het werk worden gezet.
Met mijn knie gaat het ondertussen al wat beter. Ik voel bijna niets meer. Mijn enkel echter, die protesteert nog steeds als ik de trap neem. Ik hoop dat het leed snel geleden zal zijn
Hallo, Toen ik gisteren de trap afkwam na mijn douche, merkte ik dat mijn been er erger aan toe was dan ik zou willen. Bij iedere stap die ik deed, voelde ik vooral mijn linkerenkel, maar ook mijn linkerknie. 's Avonds, heb ik dan maar wat gekoeld met een coldpack. Eerst legde ik de coldpack een tiental minuutjes op mijn enkel en daarna op de knie. Het voelde niet zo onaangenaam aan als ik me had voorgesteld. (Meestal volstaat het een teen in koud water te stoppen om me te doen rillen van de kou. Die coldpack veroorzaakte gelukkig niet hetzelfde neveneffect. De koude voelde zelfs weldadig aan.) Toen het tijd was om te gaan slapen leek de pijn (ik spreek niet graag over pijn, ik zou het eerder omschrijven als dof gevoel, maar dat schrijft niet zo gemakkelijk; pijn dus) al wat afgenomen te zijn. Tot deze morgen. Ik stond op, ging naar de badkamer en werd me weer pijn-lijk bewust van enkel en knie. Bij het afdalen van de trap, was het nog iets erger (maar alvast minder erg dan gisteren na mijn training). Ik besloot om een trein later te nemen en koelde mijn enkel nog maar eens een tiental minuutjes.
Ik denk dat ik alle goede raad maar ter harte ga nemen en alvast een weekje rust ga inlassen. Misschien ga ik wel eens zwemmen of een fitnesscenter opzoeken om wat alternatieve trainingen te doen die minder belastend zijn voor de benen. Misschien neem ik wel een abonnement van het Aalsters Stedelijk zwembad. Een beetje afwisseling kan nooit kwaad en bovendien kan Liesbet ook mee als ze daar zin in zou hebben. (Samen lopen is niet zo gemakkelijk meer. Ik loop een ietsje sneller en zet wat langere passen, wat het zowel voor haar als mezelf frustrerend maakt, al is een occasioneel samenloopje wel leuk.)
Die pijn leerde me alvast dat voortdurend opbouwen geen optie is. Sinds ik begon met lopen in april / mei van dit jaar ging ik steeds maar verder en harder. Eerst kwam de 5 km in Oostende, na het schema van Start 2 run met Evy Gruyaerts gevolgd te hebben. Op de 10 km in Mechelen bereidde ik me voor met een schema van www.myasics.be. Daarna kwam de 10 mijl, gedeeltelijk voorbereid met behulp van www.myasics.be en een schema opgemaakt door de mensen van het UZ Gent. Dat laatste was eigenlijk een einddoel voor dit jaar. In aanmerking genomen dat ik in april nog iets van een 100 kg woog en nagenoeg een inactief leven leidde vind ik dat niet slecht.
Enfin, rust dus . Ik ga er straks onmiddellijk mee beginnen.
In veel boeken over lopen vind je altijd wel iets over de heilzame invloed dat lopen heeft op het verstandelijke vermogen. Problemen, een moeilijke situatie, professionele uitdagingen, enz. zou je tijdens een duurloop gemakkelijker kunnen oplossen. In één of ander boek las ik dat iemand bewust een probleem meeneemt als hij vertrekt. Ik probeerde het ook.
Soms wordt ik geconfronteerd met professionele problemen, waarvoor ik best wat inspiratie kan gebruiken om ze op te lossen. Als ik dan ga lopen probeer ik zo een probleem ook mee te nemen, maar het is slechts een kwestie van seconden vooraleer mijn gedachten een andere richting uitgaan. Heel spoedig denk ik dan aan niets meer. Ik concentreer me op het lopen, soms denk ik wel aan een komende prestatieloop of wedstrijd, maar verder lijk ik aan niets meer te denken. Mijn geest blijft tijdens het lopen nagenoeg leeg alsof hij zich in een soort vacuüm bevindt. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik alles vergeet nadat ik weer thuis gekomen ben. Het lijkt wel of het ritmische geluid die mijn schoenen op het asfalt veroorzaken hypnotiserend werkt.
Op zich is dit aan niets denken ook verfrissend. Het is net dit fenomeen dat me de mentale boost geeft om nadien beter het hoofd te bieden aan de dagdagelijkse zorgen. In die zin kan ik wel zeggen dat lopen voor mij ook probleemoplossend werkt. Helemaal opgeladen, kan ik met een schone lei terug aan de slag om de dagelijkse beslommeringen het hoofd te bieden.
Vandaag dacht ik echter wel aan iets, namelijk aan mijn linkerknie en enkel die niet echt meewillen. Gisteren en vandaag kortte ik mijn route in omdat ik er echt wel last van heb. Heel erg pijnlijk is het niet, maar je kan het wat vergelijken met een kramp die pas over is en waarvan je verwacht dat ze op ieder ogenblik kan terug komen. Zou ik toch te veel hooi op mijn vork genomen hebben door die 10 mijl te lopen? Ergens voel ik dat wat rust niet slecht zou zijn, maar ik ben zo een beetje van lopen gaan houden. Als ik eens niet kan lopen, mis ik dat ook. Overmorgen ga ik weer de deur uit voor een trage duurloop. In tussentijd ga ik met ijs mijn been te lijf in de hoop dat het weer goed komt tegen dan.
Vandaag ben ik opnieuw een duurloopje gaan doen, maar ik vrees dat ik wat te hard van stapel ben gelopen. De 10 mijl van zaterdag is blijkbaar nog niet volledig verteerd. In het begin waren mijn benen wat stijf en tegen het einde van mijn loopje werd het nog wat erger. Mijn rechterdijbeen en linkerknie protesteerden tegen de inspanning. Van pijn kan ik niet echt spreken, maar het lopen liep minder vlot dan ik had gehoopt.
Anderzijds (en dat is dan wel goed nieuws), ging mijn snelheid opnieuw de hoogte in. Opnieuw gingen er 10 seconden af van mijn beste kilometertijd in de laagste hartslagzone (en ik heb dan nog een minuut staan wachten om een drukke steenweg over te steken).
Nu is de stijfheid opnieuw over, maar de training van morgen zal ik toch maar uitstellen tot woensdag. Ook ga ik de afstand wat inkorten, tenzij ik tijdens het lopen niets meer voel in mijn benen. Maar allez, dat is voor woensdag.
Nu nog een beetje in de zetel liggen om naar TV te kijken, de ontbijttafel klaarzetten en dan gaan slapen. Morgen is het weer vroeg dag.
Ik heb het gedaan. Moe, maar met een gelukzalig gevoel zit ik achter mijn computer om deze post nog te typen. Ik heb de 10 EM tot een goed einde gebracht voor de eerste keer.
We vertrokken rond 12.30 u richting Lier, waar we na een dik uur aankwamen. Na enig zoekwerk vonden we een plaatsje om te parkeren. We liepen richting inschrijftent, waar ik mijn nummer kreeg toegestopt. Ik had het formulier al op voorhand ingevuld zodat het in enkele seconden gepiept was. Zoals de omroeper het stelde waren de weergoden ons gunstig. Het was droog, een flauw waterzonnetje liet zich af en toe waarnemen en het was niet al te koud. Toch hield ik nog eventjes mijn jasje en een trui aan terwijl ik enkele rondjes op de atletiekpiste liep om op te warmen. Om 13.30 u vertrokken alle lopers naar het startpunt. Daar gaf ik mijn jas aan Liesbet en maakte me op om van start te gaan. Ik moet toegeven dat ik toch ietwat zenuwachtig was. Ging ik het tot een goed eind brengen? Zou een kwetsuur me niet vroegtijdig buiten strijd stellen?... En dan klonk het startschot.
In het begin kwam ik maar traag op gang. Ik startte helemaal achteraan en liet me de eerste 2 à 3 km op sleeptouw nemen door een groepje vrolijk kwetterende vrouwen. Daarna begon ik te versnellen en aan een inhaalrace over de rest van de afstand. Slechts één man haalde me nog in (en ik had hem niet eerder gezien, dus ik vermoed dat hij met vertraging begonnen is). Ik liep een lekker tempo en slaagde er deze keer ook in om wat te drinken (bij vorige gelegenheden viel het water me als een baksteen op de maag, waardoor ik er al snel moest mee stoppen). Naar mijn doen ging mijn hartslag behoorlijk de hoogte in. In het begin las ik 154 af, maar na enkele kilometers overschrijdde ik de 160 en nog verder ging ik naar de 175 bpm. Ik vroeg me nog af of al dat geweld wel goed voor me is, maar ik liep vlot, en liet me niet van de wijs brengen. Het 5-km-punt passeerde ik rond het halfuur. Wilde ik onder het anderhalf uur finishen dan moest ik nu nog wat meer versnellen, dacht ik. Zo gedacht, zo gedaan. Ik liep nog steeds vlot genoeg om van de omgeving te kunnen genieten. We liepen de hele afstand langs de Nete-dijken, wat ook een natuurgebied bleek te zijn. Ik zag vogels van allerlei pluimage (en daarmee bedoel ik niet de andere lopers, maar echte vogels). Een enkele keer dacht ik een aalschover te herkennen, enkele ganzen trokken over het parcour, eenden en nog veel meer. Ik rekende nog steeds met 6 min / km om de resterende afstand in te schatten, maar het 10-km-punt kwam eerder dan ik verwachtte. De moraal was nog steeds goed, maar nu begon ik toch al wat last te krijgen van een klein ongemak. Mijn schouders begonnen stilletjes aan te verstijven. Ik had ergens wel al gelezen over oefeningen voor hals en schouders, maar wie denkt daar nu aan om ze toch regelmatig te doen? Enfin, de benen waren nog goed en we zaten al dik over halfweg. Zo moeilijk zou het nu niet meer zijn. Ik haalde nog steeds andere lopers in, maar het begon toch ook wat moeizamer te gaan. Rond de 12 km begon ik toch ook wat last in mijn benen te krijgen, ik ademde wat zwaarder en liep naar eigen inzicht ook zo vlot niet meer. Ik besloot om het eventjes wat langzamer te gaan doen. Ik liet me op sleeptouw nemen door 2 mannen die ik net had bijgehaald. Toen ik merkte dat ze toch wat sneller gingen lopen, haakte ik af en liep zij aan zij met Lies. Ik kende deze vrouw niet, maar kreeg haar naam te horen van mensen die voor haar stonden te supporteren. Op iets minder dan een km van de finish zag ik mijn eigen Lies(betje). Ze schoot enkele fotootjes, waarna ze ook naar de finish stapte. Ik voelde me ondertussen al weer wat beter. Mijn ademhaling was weer normaal en liep nog steeds met die andere Lies richting finish. Toen ik haar hoorde zeggen dat ze me wou inhalen, besloot ik dat niet te laten gebeuren. We kwamen op de atletiekpiste en ik perste er nog een eindsprintje uit. Ik klokte af op 1 u 29 min en enkele seconden. Op de website van AC Lyra, de organiserende club, zouden de juiste tijden gepubliceerd worden. De andere Lies haalde me niet meer in.
Mijn eigen Lies(betje) kwam me aan de finish tegemoet en gaf me mijn fles sportdrank die ik in één lange zwelg naar binnen werkte. Na wat rekken en strekken vertrokken we terug naar huis. In de auto at ik nog een boterhammetje en een banaan om weer wat op krachten te komen. (Ik had in de vorige editie van Runner's World gelezen dat het heel belangrijk is om vocht, koolhydraten en eiwitten zo snel mogelijk weer aan te vullen, wat ik dus deed.)
Thuisgekomen nam ik een lekker warm bad (het koude bad, zoals in diezelfde editie van Runner's World wordt aangeraden, laat ik aan collega-lopers over). Ik genoot nog wat na, dommelde een beetje in en na een uurtje waste ik me om me op te maken voor een etentje.
Vandaag had ik een dagje verlof. Ik heb me eerst een beetje uitgeslapen (althans naar mijn normen, want meestal begin ik de dag om 5.15 u). Nadat ik Liesbet heb afgezet aan haar werk, at ik mijn ontbijt en begon dan aan de schoonmaak van mijn kleerkast.
Ik had me voorgenomen om alle kleren die me te groot geworden zijn weg te gooien (of te schenken aan een goed doel). Omdat je echter nooit kan weten wat er nog kan gebeuren, deed ik dat maar niet. Ik borg ze allemaal op in een aantal bananendozen. Het voelde alsof ik een pagina van mijn leven definitief omsloeg. Ik herinnerde me gelegenheden waarop ik bepaalde kleren gedragen heb. Feestjes, restaurantbezoekjes, afspraken met vrienden en nog veel meer passeerden de revue. Meestal gingen die gelegenheden nogal eens gepaard met de nodige drank en bourgondische maaltijden. Ik herinnerde me ook dat ik sommige hemden of truien graag gedragen had omdat ze me er slanker deden uitzien. Ergens had ik toch wat complexen over mijn gewicht; misschien meer dan ik ooit had willen toegeven. Nu is het echter verleden tijd.
Ik begroef ergens mijn oude leven door de kleren, die het vertegenwoordigden, definitief (hoop ik toch) uit mijn kleerkast te bannen. De dozen zette ik op zolder, waar ze misschien nog een jaartje of twee zullen blijven staan. Heb ik dan nog steeds mijn slanke lijn, dan geef ik ze weg. Het gaf me een ongelooflijk goed gevoel om dit te doen. Meestal haat ik opruimen, maar deze keer gaf ik er niet om.
Twee weken geleden, verbeterde ik mijn tijden in verschillende hartslagzones. Ik dacht dat het te danken was aan het feit dat ik beter uitgerust was (een verlengd weekend kan behoorlijk heilzaam zijn). De week daarop, verleden week dus, zag ik mijn tijden weer stijgen naar een vorig niveau. Dit werkte een beetje op mijn gemoed, ik probeerde verklaringen te zoeken en ontdekte enkele afwijkende elementen ten opzichte van de week ervoor (minder slaap, meer zaken te doen op het werk,enz.).
Gisteren kwam ik thuis van een nogal vermoeiende tweedaagse team-building. Toch trok ik onmiddellijk mijn loopschoenen aan en ging op pad voor een duurloopje van een uur. Ik had me erin gesteld dat mijn tijd deze keer ook niet al te super zou zijn, aangezien ik niet zo fris was. In het begin merkte ik al dat mijn hartslag niet zo snel de hoogte inging als vorige week en versnelde een beetje. De eerste 10 minuten bleef ik netjes onder de bovengrens. Enkele biepjes lieten me weten dat ik dan te snel ging en ik vertraagde. Een enkele keer oversteeg ik de bovengrens, maar het duurde telkens slechts enkele seconden. Tot mijn verbazing liep ik redelijk soepel. Ik had niet de indruk dat ik me voortdurend moest corrigeren om toch onder die bovengrens te blijven.
Achteraf merkte ik dat mijn maximale hartslag tijdens de duurloop 1 hartslag meer was dan de limiet van 135 die ik had ingesteld. Het gemiddelde lag er 4 slagen onder. Wat ik al vermoedde tijdens het lopen bleek ook achteraf bij analyse van de gegevens. Ik ging acht seconden sneller per km dan twee weken geleden. Ondanks de weinige slaap en het veeleisende programma van de voorbije twee dagen, slaagde ik er toch in om het record te verbreken van twee weken geleden, met 8 sec. / km.
Nu weet ik totaal niet meer waaraan dit zou liggen. Misschien is het te danken aan de uitgebreidere maaltijden die ons werden voorgeschoteld. Het was al een tijdje geleden dat ik zo veel gegeten en gedronken had (al nam ik gisteren tijdens de lunch geen dessert of alcohol meer), maar is dat nu de oorzaak van die prestatie? Ik zou het niet weten. De toekomst zal wel uitwijzen waaraan het ligt.
Vandaag is het eindelijk zover. Ik bereikte mijn derde doel. Deze morgen gaf de weegschaal 74 kg aan, wat overeen komt met een BMI van 22,8. Mission accomplished dus of toch niet. Ik had het er al eerder over dat het er nu op aan komt om dit gewicht te behouden. Veel meer afvallen wil ik ook niet; maximum een kilootje of 4 lijkt me geen probleem, maar onder de 70 kg, lijkt me teveel van het goede. Aankomen is al helemaal uit den boze.
Het zal er nu vooral op aankomen om een evenwicht te vinden tussen wat ik eet en wat ik verbruik aan energie. In een beschermde omgeving is dit misschien relatief gemakkelijk; van wat ik thuis klaarmaak, kan ik redelijk goed het aantal kcal inschatten, maar de feesten komen eraan, enkele verjaardagen, een iets uitgebreidere lunch met de collegas, en wat ik dan allemaal eet is niet zo duidelijk te kwantificeren. Ik zal dus een beetje moeten improviseren. Op een Nederlandse website las ik ook iets over een balansdag. Als je een dag wat meer eet dan je dagelijkse behoefte, compenseer je gewoon de volgende dag door minder te eten. Die methode zal ik alvast proberen toepassen.
Het volledige plan bestaat eigenlijk uit een zestal punten:
1. Ik ben van plan om me iedere dag te wegen. Ik deed dat de voorbije maanden ook en behaalde hiermee goede resultaten (ook al wordt het door sommige diëtisten afgeraden).
2. Uiteraard blijf ik lopen. (Gewichtscontrole is wel niet de enige drijfveer, maar speelt zeker mee).
3. Het huidige dieet zal ik geleidelijk uitbreiden, met dezelfde bestanddelen in dezelfde verhouding, tot ik min of meer een evenwicht gevonden heb.
4. Op restaurant zal ik meer vis nemen, minder vet, minder alcohol, minder desserts, maar toch van alles blijven proeven ;-).
5. Na restaurantbezoek of een ander Bourgondisch uitje, volgt de reeds vermelde balansdag.
6. Ik leerde reeds dat een te ambitieus doel moeilijk bereikbaar is in één moeite. Daarom stel ik me voor dat ik mijn gewicht gedurende de volgende zes maand (ongeveer de periode die ik nodig had om op dit gewicht te komen) moet behouden. Daarna doen we er opnieuw zes maand bij, enzovoort. Ik hoop dat de routine die ik me dagelijks zal opleggen er na verloop van tijd zo ingebakken zit, dat ik me dan geen vragen meer stel over het handhaven van mijn gewicht (en ook niet meer verzwaar uiteraard).
Om eerlijk te zijn, zie ik er wel wat tegen op. Ik kan moeilijk zeggen dat ik alles wat ik achterwege liet nog nodig heb. Ik mis het zelfs niet eens, dus dat is het niet, maar wat ik nu denk en voel is niet noodzakelijk hetzelfde als wat ik volgende maand of volgend jaar zal denken en voelen. Met andere woorden, het is vooral het levenslange karakter van deze gril die me wat onzeker maakt.
Hoe dan ook, ik zal het in ieder geval proberen. Als het lukt, kan ik er de vruchten van dragen. Lukt het me niet, dan zal niemand me kunnen verwijten dat ik niet probeerde (als er al iemand het recht daartoe zou hebben, buiten mezelf). Tot blogs,
Vandaag ben ik weer gaan lopen. Hoe goed het vorige week ook ging, ik kon de trend niet voortzetten. Ik voelde me niet echt moe, had niet echt last in de benen, maar toch ging het niet zoals vorige week. Dezelfde afstand kostte me vandaag enkele minuten meer. Mijn gemiddelde hartslag lag wel 3 slagen lager, maar kan dat zo een verschil maken?
Enfin, ik ga er niet over blijven tobben, want dat brengt niets op. Het is tenslotte mijn broodwinning niet. Ik ben gaan lopen, voelde me er redelijk goed bij en dat is het voornaamste. Mijn snelheid is niet echt om naar huis van te schrijven, maar ik vermoed dat voor het lopen hetzelfde geldt als voor iedere andere discipline. Oefening baart kunst.
Deze morgen liet ik me vergezellen op mijn duurloopje door Kenny Burrell en Cannonball Adderley, Miles Davis, Hank Jones, Sam Jones en Art Blakey. Als je iets van jazz afweet, moeten deze namen zeker een belletje doen rinkelen. Uiteraard liepen ze niet echt met me mee. (Miles Davis bijvoorbeeld is al lang dood en begraven. Hun muziek is echter onsterfelijk.) Neen, ik nam, tegen mijn gewoonte in, mijn MP3-speler mee, waarop ik twee CD's had gezet. 'Midnight blue' van Kenny Burrell en 'Somethin' Else' van alle andere vermelde artiesten. Vooral de eerste CD is wat mij betreft een must voor ieder zichzelf respecterend muziekliefhebber. Wat Kenny Burrell uit zijn gitaar haalt is bovenmenselijk.
Wat het lopen betreft, moest ik wel wat zoeken naar mijn ritme. Het ritme van de muziek dwong me af en toe sneller of trager te lopen. In het begin corrigeerde ik me dus constant. In het tweede deel van mijn duurloop had ik er al geen last meer van. Ik liep gemakkelijk, had mijn hartslag redelijk onder controle en liep opnieuw een mooie tijd voor de betreffende hartslagzone. Ondanks de motregen die naar het eind toe uitmondde in een hevige plensbui, genoot ik (weer ) met volle teugen.
Wat dat onder controle houden van mijn hartslag betreft, dat is iets wat ik vrijdag voor het eerst uitprobeerde. Ik merkte dat ik slechts vertraag als mijn hartslagmeter begint te piepen als ik boven de bovengrens ga. Wanneer dit regelmatig voorvalt, begint dat op mijn zenuwen te werken en dat is eigenlijk een beetje een demper op het genot dat lopen veroorzaakt. Vrijdag dus, streefde ik ernaar om mijn hartslag 5 slagen onder de bovengrens te houden en dat lukte redelijk goed. Enkel toen mijn gedachten een beetje afdwaalden (soms stel ik me voor een marathon te voltooien en dat ik een laatste eindsprint inzet) maande mijn hartslagmeter me aan het kalmer aan te doen. Belangrijker is dat het inderdaad leuker is om niet gestoord te worden door het ergerlijke gepiep. Zowel vrijdag als vandaag genoot ik veel meer van mijn rondjes lopen.
Ik begin me af te vragen of Liesbet iets in mijn eten heeft gedaan of dat mijn hartslagmeter nog naar behoren werkt. Ik loop sneller aan de laagste hartslagzone die voor me werd bepaald; dat was dan gisteren. Vandaag was mijn tijd op een intensieve duurtraining (hartslag tussen de 140 en 150) ook al beter dan enkele weken geleden .
Ik voelde me weliswaar wat minder in vorm dan gisteren (had wat last in de buik), maar al bij al, verliep mijn loopje meer dan naar wens.
). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch. 
Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
. Als ik het uur in de gaten kreeg besefte ik dat een sprintje nodig zou zijn om mijn trein te halen. Ik sprong op mijn fiets en racete naar het station. Mijn fiets stond nog niet in de fietsenstalling of de trein kwam al binnen gereden. Ik deed mijn fiets op slot en sprinte naar het perron aan de overkant. Niet alleen zag ik de deuren dichtgaan, ik moest ook de pijn verbijten aan mijn knie. Enkele minuutjes later was het dan weer over, maar leuk is anders. Deze keer bedoel ik met pijn ook pijn en niet zo een krampachtig gevoel.
Ik was dus duidelijk aan rust toe. Als mijn prestaties na het vervolg van mijn pauze in dezelfde richting blijven evolueren zal ik nog een bedreiging gaan vormen voor de Belgische toppers 
