Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Vorige week was het weer zover. In Aalst werd de zotskap alle eer aangedaan en naar jaarlijkse gewoonte was ik ook van de partij. Het is onder andere daardoor dat ik weinig tijd had om mijn blog te onderhouden, maar daar komt opnieuw verandering in. Het is als een chronische ziekte; aan de carnavalsmicrobe die één keer per jaar toeslaat, ontkom ik niet. Toch was deze carnaval niet zoals andere jaren. Ik had me voorgenomen om mijn loopschema ook in deze moeilijke periode te handhaven, waar ik ook in geslaagd ben. Om dat te doen vierde ik carnaval op een andere manier. In eerste instantie beperkte ik de hoeveelheid bier. Dat lukte vrij goed en ik amuseerde me er niet minder om. Bovendien heb ik ook geen last gehad van een kater, wat ook mooi meegenomen is. Traditioneel bevat mijn dieet tijdens die driedaagse enkele pakken friet, hamburgers, hot dogs en andere vette troep. Dit jaar was het niet anders, een mens moet ook eten, maar ook hier beperkte ik de hoeveelheden. Ik beperkte me tot slechts één portie friet, mayonaise werd vervangen door een magerder alternatief. Thuis, probeerde ik mijn normaal voedingsschema te volgen. Dinsdag, wanneer de stoet van de voil jeannetten uitgaat, waaraan ik ook meedoe, was het wel wat lastiger, maar ook die dag kwam ik zonder al te veel kleerscheuren door. Tijdens de stoet maakten we regelmatig tussenstops aan één of andere herberg, waar telkens enkele pinten op ons stonden te wachten. Keuze was er niet. Om aan die te grote hoeveelheid alcohol het hoofd te bieden, liet ik, al mijn oude principes aan de kant zettend, regelmatig een pint staan. Van een normaal voedingsschema was er die dag helemaal geen sprake. Wel hield ik me aan mijn drie hoofdmaaltijden. Het ontbijt (ook al was dit 's middags) was een normaal ontbijt, de lunch bestond uit een braadworst (van bedenkelijke kwaliteit) met mosterd en 's avonds kwam daar een pitta bij met een rosé wijntje. Het volledige carnavalsmenu leverde wel een kilo extra op, maar ondertussen zijn we daar weer vanaf.
Zoals ik al schreef moest er ook getraind worden. Toevallig waren vorige week enkel rustige trainingen ingepland (zowel in kwaliteit als kwantiteit). Zondag liep ik voor we naar de stoet gingen kijken. Dat was geen probleem en ik liep gemakkelijk in een relatief snel tempo. Maandag, na een eerste bescheiden carnavalsnacht, liep ik een duurloopje van een half uur. Opnieuw verliep het zonder noemenswaardige problemen. Ik voelde me betrekkelijk fris en uitgerust. Dinsdag, was er een 'rustdag'. Normaal ga ik dan spinnen, maar de fitness club waar ik dat doe was gesloten. De gefractioneerde duurloop op woensdag stelde ik met een dag uit. Carnaval was me toch een beetje in de kleren gekropen. Donderdag liep ik dan wel het voor woensdag voorziene duurloopje. Achteraf beschouwd viel het niet geheel tegen, maar 'goed' is toch net iets anders. Onze laatste dag vakantie brachten we al shoppend door in de sympathiekste stad van Vlaanderen, Gent. Die dag werd er dus ook niet gelopen. Zowel zaterdag als zondag waren duurlopen van telkens een halfuur gepland. Zaterdag ging het nog, redelijk gemakkelijk zelfs, maar zondag leek ik niet vooruit te komen. Ik deed meer dan een minuut langer dan gebruikelijk over mijn gebruikelijke parcours. Zou carnaval nu plots weer opspelen of is er een andere oorzaak? Ik weet het niet. In ieder geval, lang tijd om er over na te denken had ik niet, want we zouden onze week afsluiten met een etentje. Douchen, kleren aan en weg was ik weer.
Vanavond probeerde ik iets nieuws. Ik trainde achtereenvolgens in drie hartslagzones. Van de laagste naar de hoogste zone en dat twee keer na elkaar. Het ging redelijk vlot als ik op mijn gevoel mag afgaan.
Dat mijn dieet vorige week geen succes is geweest, konden jullie al lezen, maar toch wil ik jullie tip nr. 8 niet onthouden. Niet iedereen zal het er over eens zijn, maar voor mij werkte het wel. Weeg en meet je iedere dag. In mijn job wordt ik dikwijls geconfronteerd met de uitspraak: "Meten is weten." Ik sta daar voor de volle 100 % achter. In het begin hield ik zelfs een statistiek bij van mijn vorderingen per week. Voor mij werkten die cijfers ook motiverend; ik viel dan ook wekelijks ongeveer 800 gr af. Weeg je wel telkens op het zelfde tijdstip. 's Morgens weeg je normaal gezien het minst; voor het moreel is dat dus het beste.
Eergisteren had ik een uurtje spinning op het menu staan. Het was de laatste keer voor Oilsjt Carnaval en ik denk dat de animator zich daardoor liet inspireren om het niveau wat op te krikken. Extra calorieën moeten namelijk gecompenseerd en uitspattingen verdiend worden. De opwarming kwam ik zonder veel kleerscheuren door. Mijn hartslag bleef op een acceptabel niveau en, in tegenstelling tot wat een terugblik me leert, dacht ik dat het een makkie zou gaan worden. Als verlengde van de opwarming (volgens de animator, een deel ervan) kwam er een 'jump-sessie'. Dit soort oefening wordt gedaan in een hoog tempo, waarbij je zittend en staand fietsen afwisselt, waarbij je regelmatig andere poses aanneemt. Voor ik het goed en wel doorhad gutste het zweet van mijn lijf. De hartslag piekte toen al een eerste keer, de spieren kreunden een eerste keer onder de inspanning, maar toch deed ik de oefening dapper en onvervaard mee, tot het eind van het nummer (voor de leek, spinning doe je op de maat van de muziek; althans je probeert toch). Zoals gewoonlijk volgde een recuperatieperiode, maar nauwelijks was ik hersteld of de volgende oefening diende zich aan. Zo ging het maar door, een korte recuperatietijd was telkens onvoldoende voor de volgende oefening. Tegen het eind van de sessie kreeg ik dan een dreun van een moker en eventjes dacht ik het te begeven. Op het laatste nummer peddelde ik nog een beetje door, maar de fut om het ritme te volgen was er niet meer. Op, gedaan, de brandstof in alle tanks en reservetanks was weg, mijn benen waren gedegenereerd tot pap, wat ik ook niet meer kon zeggen. Achteraf stelde de animator ons gerust; als we het moeilijk hadden, dan was dat niet uitzonderlijk. Het wás een zware training.
Met een licht waggelende gang en een hoofd als een pioen, begaf ik me naar de bar. Mijn hersenen hadden mijn zweetklieren nog geen opdracht gegeven hun werkzaamheden te stoppen. Met een handdoek die al kletsnat was, probeerde ik mijn gezicht min of meer droog te houden. Toen ik betaalde voor een flesje mineraalwater trilde ik nog.
Thuis aangekomen, na een verkwikkend hete douche, maakte moeheid plaats voor een voldaan gevoel. Ik maakte mijn ontbijt en lunch voor de volgende dag nog klaar, deed bonen in een kommetje water om ze te laten weken voor het avondeten en ging tegen 23.00 u slapen. Mijn hoofd had het kussen nog niet goed geraakt of ik lag al in dromenland.
Gisterenmorgen had ik me een tikkeltje overslapen. Ik maakte me klaar, at mijn ontbijt op, maar zag af van mijn gebruikelijk kopje thee. In plaats daarvan stopte ik een flesje mineraalwater in mijn tas. De inspanning van de avond ervoor zinderde nog wat na. Het bleef wel beperkt tot licht gevoelige spieren en nog vóór ik de fiets nam om naar het station te gaan, was het doffe gevoel weer helemaal verdwenen.
s Middags kreeg ik telefoon van een vriend die me uitnodigde om spelletjes te spelen. s Avonds stond al het één en ander op het programma, maar een spelletje sla ik niet graag af, dus aanvaarde ik de uitnodiging. Thuisgekomen, voerde ik de gegevens van de vorige training in, in het daartoe voorziene programma. Ik deed mijn loopkleren aan en vertrok voor een gefractioneerde duurloop. Normaal gezien loop ik, na dergelijke trainingen, nog een tiental minuutjes in een sukkeldrafje. Tegen mijn gewoonte in, deed ik het deze keer niet, maar wel alle rek- en strekoefeningen. Het daarop volgende uur verliep nogal hectisch. Eten maken, douchen, eten, vrouw meenemen naar de fitnessclub en doorrijden naar een gezellige spelletjesavond nam ongeveer een uur in beslag. Ik was blij toen ik rustig kon aanschuiven voor een spelletje Puerto Rico kaartspel, dat ik met glans verloor. De rest van de avond verliep in dezelfde stijl. Ieder spel dat op tafel kwam, verloor ik. Blijkbaar zat lady fortuna ergens anders.
Deze morgen voelden de spieren stijf aan. Ik had misschien wel de tijd moeten nemen om uit te lopen in plaats van als een gek van hot naar her te springen. Enfin, die stijve spieren zullen wel over gaan. Morgen is het weer een rustige duurloop en gelukkig kan ik daarna rustig de tijd nemen om een ontspannend badje te nemen.
Gisteren had ik het geluk om nog eens aan zee te kunnen lopen. Na een bescheiden ontbijt, Valentijn had al voor voldoende calorieën gezorgd, heb ik nog een beetje gelezen in mijn nieuwste aanwinst van Haruki Murakami. (Die schrijver begint een echte verslaving te worden. Als je ook een goed boek kunt appreciëren, 'Spoetnikliefde' is een absolute aanrader.) Na een uurtje lezen, trok ik mijn loopplunje aan voor een duurloopje. Gelukkig was het niet te koud, want ik was mijn windjack vergeten mee te nemen. Ik stak de dijk over en liep naar het gedeelte van het strand tussen de eb- en vloedlijn en vertrok voor een kleine 5 km. Normaal gezien eindig ik mijn duurloopje op het strand, maar deze keer had ik zin om de hele tijd zand onder mijn voeten te voelen. Het doel was wandelknooppunt 57 en terug.
Al lopend genoot ik van het uitzicht op zee en snoof de zilte zeegeur op met volle teugen. Er was nog niet te veel volk op het strand, op een enkele, prettig gestoorde loper na. Vreemd genoeg had ik deze keer weinig last van een verhoogde ochtendpols en liep heel vlotjes. Ik werd er zowaar zweverig van. (Zou die laatste tripel van Watou, van de avond ervoor, er voor iets tussen zitten?)
Op sommige plaatsen leek het of Neptunus grote kuis had gehouden in zijn stulpje, want af en toe liep ik over hele tapijten van schelpen. Voor kraaien waren die schelptapijten blijkbaar een feest, want ze vlogen slechts op tot ik op ongeveer een meter of twee genaderd was om onmiddellijk weer te landen en verder te snuisteren tussen de door Neptunus veroorzaakte rommel. Een paar honderd meter verder deden de meeuwen zich dan weer tegoed aan een feestmaal dat een garnaalvisser hen aanbood. Luid roepend vochten ze om het lekkerste stukje van het menu.
Ik liep verder door het mulle zand om me aan het paaltje van het voornoemde knooppunt te keren. Dat het me aanzienlijk meer moeite kostte om door mul zand te lopen getuigde mijn hartslagmeter die opgewonden begon te piepen. Voor ik het goed en wel besefte, bleek mijn hartslag een slordige 20 slagen hoger te liggen dan de vooropgestelde bovengrens. Van zodra ik weer tussen de eb- en vloedlijn liep, kalmeerde dat ding om mijn pols. Op de terugweg liep ik windop. Vreemd genoeg had ik er niet veel last van. Mijn hartslagmeter liet zich een enkel keertje meer horen dan op de heenweg, als ik de bovengrens overschreed, maar al bij al liep ik de terugweg even snel (misschien zelfs iets sneller).
Terug op het appartement, deed ik nog wat rek- en strekoefeningen en nam een verkwikkende douche. Hierna voelde ik me even zuiver als op het moment dat ik ter wereld kwam.
Tot slot, nog een tip voor de slanke lijn, tip nr. 7. Ga de confrontatie aan met wat je eet. Hou bij wat je op een dag allemaal naar binnen werkt, en dat gedurende een week of twee. Als je op het einde van de dag nog steeds kan beweren dat je toch al zo weinig eet, dan bedrieg je jezelf of je hebt een medisch probleem. Overgewicht komt niet vanzelf. Zon confrontatie kan je aanzetten om het met wat minder te doen. Of nog, less is more !
Misschien is het de afgelopen weken nog kouder geweest, maar vandaag had ik het gevoel helemaal onderkoeld te raken, of toch in ieder geval in het begin van mijn duurloopje. Het regende, het waaide en echt zomerse temperaturen waren het ook niet echt. Ik had mijn handschoenen thuis gelaten, maar kreeg al snel spijt over dit overhaaste besluit. Het leek wel of mijn handen belaagd werden met duizend naaldjes. Na een kwartiertje deerde het me wel niet meer en was ik voldoende opgewarmd.
Tja, mannen zoals dat bejaard viertal uit het laatste nummer van Runner's World (RW) zullen er niet meer gemaakt worden zeker. Eén van die kerels (een man van 72 jaar uit Noordwest Engeland) stelde dat slechte weersomstandigheden zowat het beste is om mentale kracht te kweken. Hij mag dan wel gelijk hebben, leuk is anders.
Als je het nog niet gelezen hebt, kan ik dat artikel wel aanraden. Die vier mannen die samen 280 jaar ervaring hebben, geven adviezen over lopen. Die adviezen zijn niet wat we gewend zijn van RW. Regelmatig publiceren ze artikels over trainingsadvies, voedingsadvies, medisch advies, enz. maar heel dikwijls begint het bij mij dan te duizelen. "Hoe ga ik dat verdorie allemaal in praktijk brengen?" denk ik dan. De tips van die kranige oudjes zijn veel simpeler. Ze geven tips over hoe gemotiveerd te blijven, wat te eten, hoe getraind moet worden, enz. maar dan zonder de wetenschappelijke mambo jambo waar ze tegenwoordig dikwijls in grossieren. Deze tips kan je echt toepassen, zonder alle technische snufjes die tegenwoordig op de markt zijn. Dat deze tips zouden kunnen werken kan je ook opmaken uit de foto's. Die mannen stralen kracht en vastberadenheid uit. Nu weet ik dat een foto gewillig is, maar hierbij heb ik wel een gevoel dat ze echt zijn. Deze mannen buigen niet.
Tot slot wil ik nog mijn wekelijkse dieettip meegeven. Klaar voor tip 6? Dikwijls hoor je mensen op dieet zeggen dat ze dit of dat niet meer mogen eten, wat dan gevolgd wordt door: "Op den duur mag je niets meer." Dit vind ik larie en apekool. Het is waar dat je moet minderen, maar vet en suiker heb je nog altijd nodig, al was het maar om het te kunnen volhouden. Wat ik deed was me concentreren op wat ik wel veel mocht eten. Het is verrassend hoeveel je kan eten, zonder extra calorieën binnen te nemen. Bovendien is magere kost niet noodzakelijk smakeloos; je wordt enkel begrensd door je eigen creativiteit. Een positieve ingesteldheid brengt je veel verder.
Donderdagavond zette ik het weekend al in. Juist, vrijdag had ik een dagje verlof en ik zou ervan genieten. Doordat ik mijn vader beloofde mee te gaan naar de bioscoop, kwam ik er donderdag niet toe om de geplande oefeningen te doen. De film startte ongeveer een uur vroeger dan ik zou hebben gewild. Nu, erg is dat niet en spijt heb ik evenmin. Valkyrie stelde me een beetje teleur; ik had er meer van verwacht, maar voor de rest is het een aangename avond geworden.
Vrijdag ben ik samen met mijn vrouw opgestaan die wel moest werken. Na een lekker ontbijt van op voorhand geweekte muesli met fruit, deed ik de afwas. Ik ruimde een beetje op, om daarna te gaan lopen. Een duurloopje van iets langer dan een halfuur is het geworden. Zoals gewoonlijk liep mijn hartslag hoger op dan wanneer ik 's avonds ga lopen. Deze keer liet ik het niet aan mijn hart komen en bleef aan hetzelfde tempo lopen, ook al overschrijdde ik de bovengrens op sommige stukken van het parcour. Thuisgekomen deed ik nog enkele strekoefeningen. De douche erna voelde weldadig aan. Eenmaal gewassen, maakte ik me klaar om in Brussel te gaan shoppen. Eerst bracht ik de boeken binnen in de bibliotheek, maar ontleende niets nieuws. Op mijn eigen boekenplank staan nog enkele werken waarin ik trek heb en mijn volgende post was De Slegte, waar ik vier delen kocht van 'De vertellingen van duizend en een nacht'. Bij mijn vorige bezoek aan De Slegte had ik nog getwijfeld of ik die boeken zou aanschaffen, want echt goedkoop waren ze niet. Tenslotte sloot ik mijn uitje af in 'Le palais des Thés' waar ik twee soorten thee kocht, eentje voor 's avonds en een soort voor 's ochtends. De uitbater bood me ook nog een kopje thee aan dat me heel erg gesmaakt heeft. In het station aangekomen kocht ik me nog een reep chocolade en een flesje water om de tijd mee door te brengen tot de trein aankwam. De dag werd nog mooi afgesloten met enkele vrienden in een restaurantje in A'pen. Met onze Bongo-bon gingen we naar El Warda, waar we ons te goed deden aan Arabische gerechten. Ik had wel een tikkeltje te veel wijn gedronken .
Deze ochtend deed ik nog enkele oefeningen om mijn spieren te versterken en morgen ga ik weer een eindje lopen.
Vorige week heb ik het nog kalm aan gedaan, maar deze week begint het serieuzere werk. Vorige week woensdag en zaterdag deed ik nog een duurloopje van telkens een halfuur, maar daar komt deze week verandering in. Vandaag startte ik met een schema dat over 17 weken gespreid is, met als einddoel de 20 km van Brussel. In het begin zal de intensiteit verhogen van enkele trainingen, zonder duurloopjes te verwaarlozen en later zal ook de afstand / tijd de hoogte in gaan. Er zijn een tweetal voorbereidende wedstrijden gepland van 10 km en 10 EM. Ik kan bijna niet verwoorden hoeveel zin ik erin heb.
Vooruit lopen heeft echter geen zin. Vandaag startte ik dus met opnieuw een duurloopje van een halfuur. Deze keer liep ik een gebruikelijk rondje in de omgekeerde richting. Eigenlijk was het niet heel aangenaam om te gaan lopen. De papperige sneeuw belette me om voluit te gaan. Niet dat ik één of ander record moest breken, maar op sommige plaatsen was het oppassen geblazen om niet uit te glijden en dat maakt lopen net een tikkeltje lastiger. Een enkel keertje kwam mijn voet verkeerd terecht doordat ik een put niet zag. Gelukkig liep het nog goed af en zijn er geen brokken te lijmen. Een toptijd werd het dus niet, maar ik ben best tevreden met mijn prestatie.
Morgen ga ik weer een uurtje spinnen. Misschien krijg ik gezelschap van een neef, die ik zaterdag op een familiefuif ontmoette. Verbaasd over mijn figuur (tja, de laatste keer dat we elkaar zagen had ik nog een slordige 20 kg extra te torsen), vroeg hij me naar mijn geheim. Ik vertelde hem over mijn dieet en mijn nieuwe passie voor sport. Zelf is hij niet dik, maar een beetje sport zou een opkomend buikje moeten bedwingen. Voor de rest kwam ik dat fuifje door zonder al teveel schade; integendeel, ik ben opnieuw geen gram bijgekomen. Mijn geheim daarvoor? Tijd voor Tip nr. 5.
Wees BOB. Tja, als je een reputatie hebt om graag een pint te drinken, is je ergste vijand die reputatie en de druk van buitenaf om die eer aan te doen. Een pint (het begint bij "eentje maar") afslaan lokt in mijn geval dikwijls schertsende opmerkingen uit. Het is not done om op café een cola light of spa te bestellen en ik zal het geweten hebben . Als je echter voorstelt om BOB te zijn, heb je in ieder geval een geldig excuus. Verder heb je wel een partner nodig die zich opoffert om in jouw plaats te drinken
Zoals ik al eerder schreef, is mijn eerste bekommernis om het aantal looptrainingen per week op te drijven. Dit weekend maakte ik er alvast werk van.
Aangezien ik vrijdag kon genieten van een snipperdag, begon het weekend voor mij iets vroeger dan gewoonlijk. Voor mijn activiteiten in de voormiddag, verwijs ik graag naar mijn vorige bijdrage aan deze blog. In de namiddag, hield ik me met zo een beetje vanalles bezig, behalve met lopen. Het weer hier, was niet om uit te staan. Wind, hagel, regen, we hebben het allemaal gehad. Tegen de avond, trok ik uiteindelijk toch maar mijn loopplunje aan om de natuurelementen te trotseren. Op het programma stonden 2 loopjes van 10 minuten, met een wandelpauze van 4 minuten. Met wind op kop vertrok ik dan. Met een muts op het hoofd, handschoenen en regenjasje aan, liet ik niets aan het toeval over, dacht ik. De koude had ik echter schromelijk onderschat. Het was voornamelijk de wind die me de das omdeed. Nu goed, ik had al lang genoeg gerust, het werd tijd voor wat actie. De wandelpauze is er wel niet gekomen. Het was veel te koud en nat om op mijn dooie gemakje wat te wandelen. Van lopen bleef ik op zijn minst warm. Thuis gekomen, constateerde ik dat mijn tijd bijlange niet slecht was en dat ondanks het pokkeweer. Mijn weekend was alvast goed ingezet.
's Avonds kregen we nog een bevriend koppel op bezoek, waarmee we tot de ochtend spelletjes hebben gespeeld. Allemaal best leuk hoor, maar zaterdag moest ik er wel de tol voor betalen. Ik trok erop uit voor een half uurtje draven, maar het ging langs geen kanten vooruit. Mijn hartslag piekte nog van voor ik vertrokken was en het zou er niet op beteren. Toch liep ik plichtsbewust mijn rondje vol. Uiteindelijk negeerde ik deze keer het gepiep van mijn hartslagmeter, maar ging niet sneller vooruit dan gewoonlijk. Het is leerrijk om te zien hoe het lichaam reageert op een verstoorde dagstructuur.
Vandaag begon ik de week met een vermoeid gevoel. Deze ochtend kon ik nauwelijks uit bed en besloot dan ook een trein later te nemen. Dat vermoeide gevoel zat trouwens de hele dag in lijf en leden. 's Avonds besloot ik toch mijn loopje te wagen en dat ging redelijk goed. Deze keer liep ik langs het centrum van ons geliefde dorp in een redelijk tempo (althans naar mijn maatstaf).
Morgen is het weer spinning-tijd, maar eerst tip nr. 4 voor de slanke lijn.
Las eens een 'vege-dag' in. Als je een beetje moeite doet, zal je merken dat er heel wat caloriearme alternatieven bestaan voor vlees. Zelf heb ik een beetje moeite met typische vleesvervangers zoals Quorn, maar bonen, linzen, een eitje, kaas, enz. apprecieer ik des te meer. Op het internet vind je heel wat lekkere recepten. Alvast één leuke tip wil ik alvast delen: http://www.vegetarisme.be/. Probeer maar en laat het je smaken.
Vandaag heb ik een dagje verlof genomen voor een bezoekje aan de orthopedist. Het lijkt er wel op dat die blessure genezen is, en eigenlijk kan die dokter misschien niets meer vaststellen, maar een maand wachten op een afspraak en dan niet gaan, vond ik toch zonde. Vroeg uit de veren dus, en ik op weg naar het Aalsters Stedelijk Ziekenhuis.
Na enkele formaliteiten, werd ik geroepen. Eerst deed ik het hele verhaal over die knie. Ik vertelde ook dat ik momenteel niet echt last had en dat ik misschien niet had hoeven komen. Toch onderwierp die dokter me aan een kort onderzoek. Hij duwde, trok, wrong en draaide aan mijn been en knie. Ondertussen legde hij uit wat er allemaal mis kan gaan. Als je zo een waslijst van mogelijke blessures, ten gevolgde van het lopen, hoort opsommen, begin je toch al eens te denken of al dat sporten wel voor iets goed is. Nu ja, ik vermagerde en heb opnieuw een beetje conditie gekregen door al dat draven, dus het is toch niet allemaal slecht voor lijf en leden. Bovendien is het leuk en dat is dan ook weer mooi meegenomen. Na een kort onderzoek, vertelde hij dat er inderdaad niets meer mankeert aan die knie. Er zit geen speling op en iets dat op een blessure lijkt, kon hij ook niet meer vaststellen. Ik had me misschien de moeite kunnen besparen om naar het ziekenhuis te gaan, begon ik opnieuw te denken. De conclusie was simpel en ik was een tikkeltje verwonderd over zijn advies. Waarschijnlijk was het gewoon overbelasting, wat ik eigenlijk ook al gedacht had. Hij adviseerde me gewoon verder te sporten en zelfs als het pijn begint te doen. In alle boeken lees je hoe je moet terugschakelen als je pijn voelt en deze dokter sprak dit tegen. Nu eigenlijk niet helemaal, want als het zich nog eens voordoet, moet ik zo vlug mogelijk een MR-scan laten doen, waarop alleen iets te zien zou zijn als er effectief nog een blessure is. Hopelijk duurt het dan geen maand om een afspraak te krijgen.
Ondertussen loop ik nog altijd pijnvrij. Dit weekend en volgende week zijn er alleen korte duurloopjes gepland aan een lage intensiteit. Daarna ga ik langzaam opbouwen. Het schema voor de 20 km van Brussel is al klaar en als blessures uitblijven, ga ik er weer 'vollen bak' tegenaan.
Vandaag ben ik weer een kort rondje gaan lopen. Om de sleur een beetje te doorbreken (als ik al van sleur mag spreken, want zo voelt het niet) volgde ik een licht gewijzigd parcour. Uiteindelijk liep ik maar 4 km, maar het is in ieder geval beter dan niets. Na het wandel-loopje (2 maal een kwartier lopen, met een wandelpauze van 5 minuten) deed ik enkele rek- en strekoefeningen en later op de avond volgden nog een tiental spierversterkende oefeningen.
Hoe graag ik ook zou willen, langere afstanden mijd ik nog een beetje. Mijn eerste bekommernis is opnieuw regelmaat te brengen in mijn trainingen, want de laatste tijd modderde ik maar wat aan. Proberen lopen, gedwongen moeten stoppen, dan weer zwemmen of spinning en in tussentijd ook nog een beetje spierversterkende oefeningen. Het was allemaal een beetje 'à l'improviste'. Tja, conditie heb ik nog, maar om één of andere reden heb ik een strikter schema nodig.
Met mijn knie gaat het nog steeds goed. Het kan ijdele hoop zijn, maar ik denk dat ik het nu wel gehad heb. Zouden die oefeningen er voor iets tussen zitten? Geen idée, maar ik ga ze wel opnemen in mijn schema. Baat het niet, dan schaadt het niet.
Naar wekelijkse gewoonte geef ik ook deze week weer een tip voor de slanke lijn. Tip 3 dus:
Persoonlijk snap ik niet waarom zoveel mensen altijd mayonaise willen hebben. Kies eens mosterd, ketchup of pickels. Ze bevatten een pak minder calorieën en zijn veel smakelijker. Ik eet de drie sausjes bij een occasioneel pakje friet, op mijn brood, in een extra light vinaigrette op basis van yoghurt, als dipsausje voor groentjes bij het aperitief, enz. De toepassingen zijn heel uitgebreid en om te lekkerder. Probeer maar en laat weten waar je uitkomt.
Vrijdagmiddag was ik bijna niet meer te houden op mijn werk. Enkele collega's en ikzelf, hadden na een weekje zwoegen, eindelijk een probleem opgelost. De druk was een beetje van de ketel en daarmee was ook mijn concentratie wat verdwenen. Af en toe betrapte ik me erop dat ik al aan het wegmijmeren was bij onze plannen voor het weekend. Van zodra het 16.00 u was, verliet ik mijn bureau en spoedde me naar huis. Eerst vlug iets gegeten, om daarna naar de fitnessclub te gaan voor een uurtje spinning. Deze keer was het echt 'low intensity'. Op geen enkel moment kreeg ik het zwaar en het uurtje was zo voorbij. Onmiddellijk na de sessie, keerde ik terug naar huis om me snel een douche te nemen. Ondertussen had Liesbet de bagage al klaar staan om het weekend door te brengen aan de kust.
Om 10 uur waren we er. Eerst speelden we een potje 'Regenwormen' en daarna gingen we naar bed. De volgende ochtend sliepen we lang uit. Toen we opstonden was het maar miezerig weer. We namen rustig de tijd voor een ontbijtje, waarna ik me klaarmaakte voor een kort wandel-loopje. 4 keer 8 minuten lopen, met telkens een pauze van 4 minuten wandelen ertussen. Toen ik vertrok, was het nog droog. Ik liep de dijk af richting het centrum van Koksijde om daarna langs een aantal wandelknooppunten verder te lopen. Het ging weer eens vlot; op geen enkel moment had ik last van de knie. Ongeveer halfweg, begon wat nattigheid te vallen. Eigenlijk deerde het me niet echt. Lopen in de regen, vind ik zelfs aangenaam, maar het mag natuurlijk niet gieten. Ik liep langs pittoreske straatjes, en het vakantieoord waar ik vroeger als kind met mijn ouders op reis ging. Onmiddellijk herkende ik de tuin waar we vroeger veel geravot hebben. Ik moest denken aan de avonden in de bar, waar we met de andere kinderen cluedo speelden, of het spelletje 'gerrebollen' dat we deden voor het complex. De baan waar we dit deden was er ondertussen niet meer. Een tikkeltje nostalgisch liep ik verder. Toen ik aankwam op de dijk, liep ik het strand op voor een laatste anderhalve kilometer. Om de één of andere reden kan ik de lokroep van lopen op het strand niet weerstaan. Door de regen hoefde ik ook niet tussen de eb- en vloedlijn te lopen. Het zand lag er overal hard genoeg bij. Met de wind in de rug, hield ik mijn hartslag op dat stukje netjes binnen de limieten. (Ik heb 's ochtends altijd problemen om mijn hartslag onder de bovenlimiet te houden. Als er iemand is, die weet hoe je je daar kan op trainen, alle hulp is welkom.)
In de namiddag trokken we erop uit voor een wandeling door de duinen. Het weer was ondertussen omgeslagen en een heerlijk zonnetje vervolledigde het vakantiegevoel. Eens te meer besefte ik dat er aan de kust toch nog natuurschoon te aanschouwen is. Die duinen vormen wel een schril contrast met de volgebouwde kustlijn die er in dit seizoen, maar troosteloos uitziet. Onderweg, dronken we nog een biertje (zelf nam ik een St. Bernardus 8, een fantastisch bruin abdijbier, dat naar mijn mening niet veel hoeft onder te doen voor zijn beroemde broer uit West-Vleteren).
's Zondags hielden we het een beetje kalm, speelden enkele spelletjes Agricola, deden een korte strandwandeling en vertrokken weer huiswaarts.
Het weekend is voorbijgevlogen, maar het was wel voldoende om onze batterijen weer op te laden.
Thuisgekomen, trok ik mijn loopplunje aan om het samen met Liesbet op een lopen te zetten. Drie maal 10 minuten met telkens een wandelpauze van 5 minuten was het plan. Heel rustig vertrokken we dan. Mijn hartslag ging de eerste vijf minuutjes niet boven de 120 slagen per minuut. We zijn dan iets versneld, want het gepiep van mijn hartslagmeter, die onder de ondergrens protesteert, begon ons een beetje te ergeren. Vijf minuutjes later was het eerste deel dan achter de rug. De knie hield zich redelijk goed. Geen pijntjes, maar wel een tikkeltje stijf in mijn bovenbeen. De daaropvolgende vijf minuten zetten we er stevig de pas in, om daarna de volgende tien minuutjes te lopen. Weer hield de knie zich kranig. Ok, we zijn er bijna, dacht ik, toen we de voorlaatste keer vijf minuten wandelden. Niet te vroeg juichen, want we zijn op het kritieke punt. Meestal begint de miserie na een kwartier, 20 minuten lopen. De daarop volgende 10 minuten lopen leverden weer geen problemen op. Het stijve gevoel in mijn bovenbeen was er ondertussen alweer uit en een euforisch gevoel doordrong me van kop tot teen. De laatste vijf minuten wandelen kortte ik in tot drie minuten, omdat ik dan alweer thuis stond. 4,9 km hebben we geloop-wandeld. Dat is misschien niet veel, maar ik genoot weer met volle teugen.
Onmiddellijk na dit loopje deed ik enkele rek- en strekoefeningen en daarna legde ik een cold pack op mijn knie. Ik hoop dat de pijn deze keer weg blijft. Deze avond gaan we eerst nog een spelletje spelen, om daarna nog enkele oefeningen te doen voor de problematische pezen en spieren. Nadien gaat er weer ijs op, en dan zal het wel tijd zijn voor een bezoekje van het zandmannetje.
Het voorbije weekend heb ik niet stilgezeten. We hadden vrijdag onze maandelijkse spelletjesavond. Zaterdag heb ik de hele dag in de keuken gestaan omdat we bezoek kregen van een bevriend koppel, die ik een lekker dinertje wou voorzetten. Op zondag zijn we na de middag een eindje gaan wandelen. De bedoeling was om de route te volgen die ik voor een tweetal weken ontdekte. Spoedig ondervonden we dat de route niet zo goed aangegeven is, waardoor we waarschijnlijk een mooi stuk moesten missen. 's Avonds hebben we dan weer spelletjes gespeeld met de familie. Een druk en gezellig weekend dus, maar van lopen is jammer genoeg niets in huis gekomen. Ik deed wel spierversterkende oefeningen die blessures zouden moeten voorkomen en legde regelmatig ijs op mijn knie, die eigenlijk geen pijn meer doet.
Morgen ben ik van plan om nog eens naar de fitness-club te gaan voor een uurtje spinning en woensdag ga ik eindelijk mijn rondje lopen. Beloofd Hopelijk keert de pijn deze keer niet terug. Het zal in ieder geval een rondje worden met enkele wandelpauzes, maar meer daarover vernemen jullie woensdagavond.
Mijn gewicht hou ik ondertussen nog altijd nauwlettend in de gaten en ik verdikte nog geen gram. Hoe ik het doe:
Tip 2: 'Zorg voor een goedgevulde fruitschaal.' Vroeger had ik veel de neiging om zoetigheid of een zout snackje te eten als tussendoortje. Ik eet nog steeds dat tussendoortje, maar het is ondertussen een stuk fruit geworden. Mis ik nu die zoetigheid? Helemaal niet. Ik hield en hou nog steeds van fruit, maar zag dikwijls op tegen de moeite om een pompelmoes te pellen of het fruit raakte niet vlug genoeg op, waardoor het er op den duur niet smakelijk meer uitzag... Nu ik dagelijks twee stukken fruit eet, heeft het geen tijd meer om te rotten en op het werk maak ik graag tijd voor mijn stukje fruit, zonder me schuldig te voelen dat ik niets aan het doen ben. Een roker neemt immers ook een pauze voor zijn dagelijkse stinkstokken. Het verschil is dat fruit energie geeft en je nadien beter geconcentreerd kunt verder werken.
Vandaag was het dan zover. Ik mocht bij de kinesist, te voet, want Liesbet was nog op het werk met de auto. Gelukkig was het niet te ver en had ik op die manier ook mijn beweging. De kinesist was een jonge kerel die ik herkende van de school waar ik ook nog had gezeten. Eerst stelde hij enkele vragen over de voorgeschiedenis van de blessure. Daarna mocht ik op zo een tafeltje gaan liggen. Bij betastte, kneedde en masseerde mijn knie gedurende een halfuurtje en ging daarna aan het werk met één of ander ultrasonisch apparaat dat de doorbloeding zou verbeteren. Ondertussen vroeg hij me regelmatig of het pijn deed, wat niet echt het geval was, maar op sommige punten was mijn knie wel heel gevoelig. Volledige rust moet ik nu niet in acht nemen, maar ik moet het wel heel rustig aan doen. Of het nu echt geholpen heeft kan ik niet zeggen, maar ik ben weer al iets slimmer geworden.
Dit weekend trek ik er weer op uit voor een kort loopje, maar deze keer ga ik wel eens de finse piste in Erpe opzoeken. Altijd op asfalt en beton lopen zal waarschijnlijk ook geen deugd doen. Beetje voor beetje probeer ik alle oorzaken van die blessure uit te schakelen; we zullen wel zien waar het eindigt.
Gisteren zijn we naar de fitnessclub getrokken om ons een uurtje in het zweet te gaan werken in de spinningzaal. Aangezien het ernaar uitziet, dat ik regelmatig mijn toevlucht zal moeten nemen naar dergelijke trainingsmiddelen, nam ik alvast een 15-beurtenkaart. Gewapend met handdoek en een flesje water begonnen we ons op te warmen en dat was nodig, want het was er redelijk frisjes. Stilletjes aan begin ik dat spinnen wel onder de knie te krijgen, maar gisteren ging het niet echt heel vlot. Toch deed ik iedere oefening dapper mee . Op het einde kreeg ik dan wel eventjes last met een 'locomotiefje'. Bij deze oefening volg je het ritme van een locomotief en ga je dus sneller en sneller. Op het eind ga je zo snel dat je er de pedalen bij zou verliezen. Een lichte kramp maakte de oefening net iets pijnlijker dan ik gewild zou hebben, maar gelukkig ging de kramp net zo snel weg als ze gekomen was.
Achteraf in de bar is het nog gezellig geworden. Twee van onze vrienden waren erbij en Liesbet's broer was ook van de partij. Van mijn schoonbroer liet ik me uiteindelijk overhalen om toch een Orval te bestellen. Tot mijn verbazing hadden ze Orval in voorraad van meer dan 6 maand. Ik liet het me smaken.
Vandaag ontdekte ik dat een collega ook regelmatig liep. Hij is zich al een beetje aan het voorbereiden op de marathon van Rotterdam en heeft ook al enkele jaren ervaring met lopen en de erbij horende blessures. Na ook verschillende rustperiodes, ontstekingsremmers, pijnstillers en andere middeltjes geprobeerd te hebben, had hij uiteindelijk succes met een kinesitherapeut. Dat zette me een beetje aan het denken. Ik moet nog wachten tot 23 januari vooraleer ik bij de orthopedist terecht kan en dan ben ik nog altijd niet zeker of ik onmiddellijk met lopen kan herbeginnen. Ook andere lopers die reageerden op mijn blog, raadden me aan eens bij een kinesist langs te gaan. Daarom besloot ik ook maar eens te bellen naar zo een therapeut. Morgen mag ik al langsgaan. Dat ik daarvoor een plons in het zwembad moet uitstellen, neem ik er graag bij. Baat het niet, dan schaadt het niet (allez, misschien een klein beetje mijn financiële toestand, maar dat heb ik er wel voor over ). Misschien krijgt het blessureverhaal op deze manier dan toch nog een voortijdig einde.
Morgen krijgen jullie alvast een verslag van mijn eerste ervaring met de kinesist.
Als in 2009 de trend van de voorbije dagen doorgetrokken wordt, zal van lopen niet al te veel in huis komen.
Korte historiek:
- 02 januari: koorts, spier- en gewrichtspijn en last van een te goede darmtransit, - 03 januari: naweeën van de vorige dag, maar 't ging al beter, - 04 januari: helemaal genezen, joepie lopen, - 04 januari, maar ongeveer een uurtje later : relax in bad, - 04 januari, nog een uurtje later : uit het bad proberen sukkelen (knietje begon weer de onnozelaar uit te hangen) - vandaag : knietje wil zich nog steeds niet gedragen, nog een beetje meer den onnozelaar uithangen, ja
Met andere woorden, de pijn in de linkerknie begon weer op te duiken, maar deze keer na de inspanning. Ik nam 3 weken rust, ging naar de dokter, kocht nieuwe schoenen, nam medicijnen, herbegon heel rustig (Ok, misschien niet rustig genoeg , maar dan is 't toch verdomd moeilijk om 'rustig' in te schatten) en wat heeft het geholpen? Niets, nada, nougatbollen, njente, njet, niks, niemendal. 't Is potverdekke om van 't ontploffen.
Enfin, ik heb dus naar de orthopedist gebeld waarnaar mijn huisarts me heeft doorverwezen. De 23ste januari kan hij me onderzoeken. Tot dan zullen het weer alternatieve, minder belastende sporten worden en af en toe nog een kort, traag duurloopje. Ik hoop dat het niet te erg is, want ik wil zo spoedig mogelijk weer beginnen lopen. Ik begin mij precies te voelen als een drugsverslaafde die ze zijn 'snoepkes' hebben afgepakt.
Maar allez, genoeg met klagen en zagen. Zoals Patrick ook al terecht reageerde op een vorig bericht, het steekt niet op een dag, zelfs niet een paar dagen of enkele weken. Het lopen heeft me al veel fantastische momenten bezorgd en ik ben er van overtuigd dat er nog mooie momenten zullen komen.
Ondertussen moet ik hier natuurlijk iets anders schrijven. De inspiratie daarvoor kreeg ik al enkele weken geleden. Het is wat mij betreft zelfs met lopen in verband te brengen. Mensen die mijn blog volledig gelezen hebben, weten dat ik onder andere begon te lopen om wat kilootjes kwijt te raken. Dat zijn er ondertussen 28 geworden en regelmatig krijg ik er vragen of opmerkingen over. Heel dikwijls positieve opmerkingen, maar af en toe wordt ik geconfronteerd met minder positieve opmerkingen. Sommige mensen denken dat ik vermageringspillen slik, anderen denken dan weer dat ik ziek ben en weer anderen denken dat ik anorexia heb. Om die laatste categorie mensen gerust te stellen, het is niet zo. Ik ben tevreden met mijn huidig gewicht en heb besloten om het hierbij te laten. Gelukkig zijn de positieve opmerkingen en vragen veel talrijker, wat mij alvast een goed gevoel geeft. Ik geloof zelfs dat ik al enkele personen uit mijn onmiddellijke omgeving kon inspireren om dezelfde weg op te gaan, maar dan komt dikwijls de vraag: "Hoe doe je het?" Het is juist die vraag die me inspireerde voor een nieuw wekelijks stukje, wat ik simpelweg 'Tip van de week' ga noemen. Om te vermageren heb ik enkele trukjes die voor mij werken. Of ze nu allemaal voor iedereen zullen werken, weet ik niet, maar ik geef ze maar. Je doet ermee wat je wilt, maar vergeet niet dat ik een amateur ben. Wil je echt afvallen, ga zeker eens langs bij een diëtist. Dat deed ik enkele jaren geleden ook en daar leerde ik echt veel bij, ook al dacht ik alles te weten.
Hou je vast, hier komt de eerste
Tip 1: 'Geef niet alles op.' Eten en ervan genieten is nog altijd heel belangrijk voor me en ik hou me echt niet alleen bij light- en dieetkost. Een biertje, een lekker glaasje wijn, een smeuïg stukje kaas of eenvoudigweg een handjevol chips lust ik nog steeds. Eén keer per week permiteer ik me dan ook om te genieten van deze lekkernijen. Daarna kan ik er opnieuw tegenaan voor een hele week.
Vandaag was het dan uiteindelijk zover. Na de feesten en weer helemaal genezen van een buikgriepje, liep ik mijn eerste kilometertjes van 2009. Zoals de vorige keren, liep ik behoorlijk rustig en een rondje van 4,7 km. Toen ik pas vertrokken was, bekloeg ik me enigszins dat ik mijn handschoenen niet had aangedaan. Al lopend voelt 3°C heel wat kouder aan dan je verwacht. Het leek wel of mijn blote huid belaagd werd met 1000 miniscule naaldjes. Na een tijdje begonnen mijn handen weer op te warmen en kon ik aan de tweede helft van mijn rondje beginnen.
Halfweg mijn route ergerde ik me een beetje aan een onverlaat, die het nodig vond om met zijn 4x4 het landbouwwegje, dat verboden is voor het verkeer, op te rijden. Dit weggetje meet amper 1,5 meter en is dus niet breed genoeg voor een loper en een auto. Gelukkig parkeerde hij in een bocht zodat ik uiteindelijk toch niet van de baan moest.
Naarmate ik verder liep, verdween de ergernis en kreeg het genot weer de overhand. Ik liep verder en liet mijn gedachten opnieuw de vrije loop. Een kwartiertje later was ik weer thuis, met een frisse geest en een gevoel van voldoening.
De feesten zijn achter de rug. We hebben lekker gegeten en gedronken (misschien zelfs iets te veel ). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch.
Van lopen kwam gisteren en vandaag dus niet zo veel in huis. Als er al iets positiefs was aan die dag van ellendigheid, dan is het wel dat ik zo weinig kon eten, zodat de overtollige calorieën van de voorbije dagen ruimschoots gecompenseerd werden.
Vandaag ga ik me nog een beetje rustig houden en als het morgen enigszins kan, ga ik weer een halfuurtje lopen.
Vandaag heb ik een dagje verlof genomen. Deze avond moet ik enkel mijn benen onder tafel schuiven bij mijn ouders, alle cadeautjes zijn er, dus tijd genoeg voor een duurloopje. Ik liep één van mijn gebruikelijke rondjes, met de hartslagmeter op de 'BasicUse'-stand. Iets meer dan 32 minuten deed ik er over, wat 3 minuten sneller was dan zondag, maar mijn hartslag liep wel iets hoger op. Het deed weer deugd om te kunnen lopen en opnieuw was er geen pijntje te bespeuren.
Tijdens mijn loopje werd ik getroffen door de schoonheid van het landschap. Ik besloot om nog eens terug te keren en een deel van dezelfde route wandelend over te doen, met een fototoestel bij de hand. Het was helder weer en de foto's mogen er wezen, al zeg ik het zelf.
Het leukste deel van mijn route start tussen fietsknooppunt 16 en 54, waarvan het begin langs een landbouwweg loopt.
Net voorbij het eerste punt kan je in de verte de kerk van Wanzele zien staan.
Ik sla het landbouwwegje in en wandel rustig verder. Regelmatig stop ik om enkele plaatjes te schieten.
Ik ontmoet een man, waarmee ik eventjes een babbeltje sla over een paar overvliegende ganzen. Ze vielen erg op door hun mooie kleur. Zelf wist ik niet welke ganzen het waren, maar volgens de man zouden het Nijlganzen geweest zijn. Daarna vervolgden we elk onze eigen weg. Aangekomen bij de kerk van Wanzele, merkte ik op dat er wandelroutes zijn van 9 en 11 km.
Ik neem me voor om bij een volgende gelegenheid deze route eens te volgen. Ik loop nu terug naar het eerder vernoemde landbouwwegje en keer weer huiswaarts. Onderweg merkte ik dat de Vier Uiterstenroute bijna aan mijn deur passeert.
Zowel van mijn duurloopje als het wandelingetje genoot ik met volle teugen. Het was de ideale manier om afscheid te nemen van 2008. Nu ga ik me klaarmaken, want om 18.00 u worden we verwacht om het nieuwjaar in te luiden.
Gisteren bond ik voor het eerst sinds 2 weken mijn loopschoenen aan. Het was prachtig loopweer. Zonnig, lekker fris en bijna geen wind zijn voor mij de ideale omstandigheden voor een eerste (heel traag) duurloopje van een halfuur. In het begin was ik toch een beetje bevreesd om weer last te krijgen aan mijn knie, maar naarmate ik vorderde, nam die vrees af. Het ging vlotjes en voelde de energie in me opborrelen. Ik voelde me net een jong veulen dat na een lange strenge winter de lente tegemoet loopt. Allez, zo jong ben ik niet meer en even dartel zal ik er ook wel niet uitgezien hebben, maar 't is toch het gedacht dat telt
Ik liep dat halfuurtje uit en kwam fris en opgeladen weer thuis. Aan mijn knie voelde ik niets meer en ik content Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
Deze avond liep ik ook een kort rondje. Opnieuw liep ik heel traag en opnieuw bleef ik de hele route pijnvrij. Wat moet een mens meer hebben? Ik hoop dat het de komende weken ook zo blijft, want dat rusten kan dan wel heilzaam zijn, het begon me serieus op mijn zenuwen te werken. De komende dagen en weken blijf ik het kalm aandoen; geen intensievere trainingen, geen al te lange duurlopen en langzaam opbouwen. Hopelijk volstaat dat om niet te hervallen.
Het jaareinde is in zicht, wat voor veel mensen de ideale gelegenheid is om goede voornemens te maken en terug te blikken. Terugblikken deed ik wel al eens, maar goede voornemens waren er zelden bij, omdat ik ze zelden zou nagekomen zijn. Deze keer zijn er wel goede voornemens.
Eerst 2008. Tegen de verwachtingen in, beleefde ik een hele ommekeer. Ik viel drastisch af, begon te lopen en ervan te houden. Het mooiste moment in jaren was die eerste 5 km die ik voltooide, wat ik, voor zover ik me herinner, nog nooit had gedaan. Gaandeweg leerde ik ook heel wat bij over hardlopen. Ik las er enkele boeken over, maar uit de ervaring van de voorbije 8 maand leerde ik waarschijnlijk het meeste. Het leuke aan hardlopen is dat je fysiek sterker wordt, maar ook mentaal steviger in je schoenen komt te staan. Kortom, in 2008 veranderde ik zowel fysiek als mentaal (en in de goede richting ).
De basis is gelegd en in 2009 wil ik hierop verder bouwen. Grosso modo heb ik een drietal voornemens. Eerst en vooral wil ik het gewicht dat ik bereikte, behouden. Vorige pogingen liepen uit op een fiasco wat ik in 2009 niet wil laten gebeuren. Op loopgebied wil ik twee dingen doen. Eerst is er de 20 km van Brussel. Dat doel ligt zo binnen handbereik, dat het niet nastreven ervan een doodzonde zou zijn. Mijn ultieme droom voor het komende jaar is echter de marathon. Ooit zal ik die afstand lopen. Althans, dat verkondigde ik enkele jaren geleden al. Als er niets ernstigs me belet om het te doen, doe ik het. Misschien ben ik wat te voortvarend, maar daar wil ik dan wel door ervaring achter komen.
Tot slot rest me nog iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en het nieuwe jaar. Ik wens voor iedereen dat dromen mogen uitkomen, wensen ingewilligd en geluk gevonden wordt.
.
. Als je echter voorstelt om BOB te zijn, heb je in ieder geval een geldig excuus. Verder heb je wel een partner nodig die zich opoffert om in jouw plaats te drinken 
In alle boeken lees je hoe je moet terugschakelen als je pijn voelt en deze dokter sprak dit tegen. Nu eigenlijk niet helemaal, want als het zich nog eens voordoet, moet ik zo vlug mogelijk een MR-scan laten doen, waarop alleen iets te zien zou zijn als er effectief nog een blessure is. Hopelijk duurt het dan geen maand om een afspraak te krijgen.
. Op het einde kreeg ik dan wel eventjes last met een 'locomotiefje'. Bij deze oefening volg je het ritme van een locomotief en ga je dus sneller en sneller. Op het eind ga je zo snel dat je er de pedalen bij zou verliezen. Een lichte kramp maakte de oefening net iets pijnlijker dan ik gewild zou hebben, maar gelukkig ging de kramp net zo snel weg als ze gekomen was.
