|
Zoals elk jaar rond deze tijd wordt op het vliegveld van Schaffen het militair BK veldlopen georganiseerd. Het parcours is al even legendarisch als prestigieus. Geliefd en gehaat. De ellenlange startstrook waar het uit 900 man bestaande deelnemersveld zicht uitrekt tot het over een strook van 5m breed kan is één lange moordende sprint die velen al naar adem doet happen. Sommigen haten het parcours hier al, na amper 500m. Later in de 3.5km lange ronde wordt er twee maal vlak na elkaar de wel heel erg lastige klim die dit parcours zo kenmerkt beklommen worden. Het groepje haters wordt hier met de klap verdriedubbeld. Een ronde later herhaalt dit fenomeen zich nogmaals. de liefhebbers zijn de overblijvers, zij die de haters nog niet vervoegd hebben. Schaffen is legendarisch; Ooit waren er plannen om een BK of zelfs een WK hier te laten beslechten, en oooh wat zou dat een gedroomde WK-omloop zijn.
Vandaag kreeg het decor net voor de start nog een extra laagje witte verf mee, om het allemaal nog wat spannender te maken zullen we maar denken. Na een 15e plaats in 2009 en 2007 als beste prestaties hoopte ik op een evenaring, of, in mijn stoute dromen, een tikkeltje beter. Sinds het BK sprint (oriëntatie) zijn er 9 weken verstreken. 9 weken waarin ik me wilde voorbereiden op dit kampioenschap. 9 weken, wat niet voldoende is om van een oriënteur een ware veldkomeet te maken. De motivatie was er, de nodige nieuwe trainingsmethodes ook. Helaas, een kleine knieblessure, een achillespeesblessure, een dik pak sneeuw en wat overmoedigheid reduceerden mijn 9 weken tot 4 à 5 weken effectief uitvoeren wat het plan was. Tel maximum 2 intervaltrainingen (die op van een normaal mens een komeetmens te maken) per week, en je weet dat de specifieke voorbereiding bestond uit zo'n 8 à 10 trainingen. Niet voldoende om echt top te zijn, dat weet iedereen. Daarenboven waren de laatste weken niet volledig zorgvrij en dus was het wat koffiedik kijken omtrent de eigen verwachtingen. Eén ding was zeker, de basisconditie was top.
De opwarming voelde soepel aan. De start deed me heel even twijfelen, al zat ik er met mijn hoofd goed bij. snelle eerste meters om 850 van die 900 man al niet meer tot last te hebben, geflankeerd door 3 topfavorieten. Hard genoeg dus. Bij de eerste bocht, na 500m, draaide ik rond 12e positie, en liet direct een gaatje vallen. Ik kende de koppen voor mij en wist dat die niet meer zouden gaan rollen. ik vormde een groepje aanhangers, en raapte 2 overgaloppeerders op. Later raapte ik ook nog nog Longerich, de profatleet halve fond. Het liep erg vlot, maar de schrik zat er dik in om stil te vallen. Te weinig interval betekent geen weerstand, en dat was vorig jaar zo het geval, en dat was 3 weken geleden in Kortenberg het geval. Hoewel ik de indruk had dat nummer 6 tot 9 niet veel wegliepen liet ik ze begaan, motor sparen. Na halfweg hoorde ik nog 2 man in mijn spoor, 2 man die mij konden beletten top 10 te halen. We liepen op plaats 9 tot 11. Ik beluisterde aandachtig hun ademhaling, en stelde vast dat zij het moeilijker hadden dan ik. Helaas, op dat eigenste moment nemen zij over, zij met meer interval in de benen dan de oriënteur, en ik moest passen. Ik merkte al snel dat het kalf verdronken was en stelde me meer dan tevreden met een 11e plaats. 't Zal wel zijn. de achtervolgers hadden zo'n 60-70m achterstand, dus besloot ik mij voorts enkel op hen te richten. stilaan kwamen ze korter, en ik voelde me de antilope met een bende jachtluipaarden achter mij. De jagers kwamen stilaan dichter, maar net traag genoeg om me geen zorgen te maken. Ik hield immers een tikkeltje (een heel klein tikkeltje:-8)) reserve. Ik hield me sterk dat, als iemand tot op 5m kwam, hij nog niet bij mij was, laat staan over mij, dus mochten ze tot op 5m komen. In de laatste kilometer was het gat nog 20m, voeldoende om stand te houden. Een kleine verdappering zou moeten volstaan om de achtervolgers hun motivatie de kop in te drukken. Op een uiterst licht dalend stukje maakte ik handig gebruik van een wat vlottere pas (met dank aan de vele oefeningen loopscholing). De kloof was weer 5m groter, en de laatste 150-200m kon ik met zekerheid afhaspelen. Dood, maar met een schitterend resultaat. Tevreden, absoluut. Misschien moeten we ons deze winter toch eens ietsje meer op het lopen richten en het bos en kompas laten voor wat ze zijn...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
