De week na de marathon is er eentje van rust, eentje van ontspanning, en vooral eentje waarin je jezelf al eens iets mag gunnen zonder er te lang over na te denken. Vrouwen kennen dat laatste ook wel, al hebben zij er vooraf geen marathoon voor nodig.

Maandag en dinsdag was ik nog de traagste man op aarde. Mijn spieren deden ontzettend veel pijn. Wandelen was een hel, en trappen naar beneden nog erger. Om het te schetsen met een voorbeeld: ik kwam aan op het perron, zag de trein op het uiterste einde van het perron staan, en zag dat ik nog 4 minuten had. ik repte me uit volle borst om de trein te halen, die amper 150m verder stond, maar snel wandelen zat er niet in :-). Mijn eerste zorgen waren die van de eerste recuperatie. Ik ging nog eens naar de kinesist voor een hardere sportmassage, nam een beurt in de sauna/jacuzzi, legde ijs op de benen, nam een lange koude douche... En, met rsultaat. Woensdag stond ik op en ik voelde quasi niets meer. Ik kreeg zowaar terug zin om te gaan lopen, al heb ik dat wijselijk niet gedaan.
Donderdag heb ik wel de loopschoenen weer aangetrokken. Op het werk moest ik een oriëntatietraining geven, en ik begeleidde een groepje aan een rustig tempo. Naar het einde toe voelde ik toch onmiskenbaar welke spieren ik voor de marathon gebruikt had. Auw.

De komende weken zal er weer flink getraind mogen, aangezien het wedstrijdseizoen verder raast. Bedoeling is om de schokken nog wat te vermijden en wat extra krachttraining te doen: MTB, fietsen (bergop!), trappen, krachtraining in zaal... Daarnaast zal ik enkele weerstandsessies mogen inlassen om me voor te bereiden op het kortere werk.

Over 2 weken is er al het BK Sprint, met 10 dagen erna het BK militair, half juni de 3-daagse van België en de Jukola, en half juli moeten we weer helemaal scherp staan voor het militair WK in Brazilië. Werk aan de winkel!! Vandaag of morgen begin ik eraan!