Het is hier een tijdje stil geweest, wat echter niet wil zeggen dat de wereld niet meer draait. Hetzelfde geldt voor de benen en het kompas, ze draaien nog. Het laatste wapenfeit is inmiddels al van 2 weken geleden, met de militaire loopaflossing Gailly, waarna ik een korte rustperiode van 4 dagen heb gehouden alvorens echt de laatste rechte lijn naar het EK aan te vatten. Technische problemen, zoals die wel vaker opdagen in mijn leven, en het verlies van portefeuille, met alle officiële documenten, verhinderden dat ik de afgelopen 10 dagen verslag kon uitbrengen van het wel en wee van mijn trainingen en de verloren portemonee J.
Van 17 tot 23 mei waren we met de militaire ploeg op wedstrijdstage in Slovenië. Op 6 dagen liepen we er 3 trainingen en 4 wedstrijden, waarvan een korte middle van 24, gevolgd door een jachtstart-sprint in bebost terrein, op 1/10 000 van 2.5km, explosieve wedstrijdjes dus. Op woensdag stond er een sprintaflossing op het programma. Supersnel en uiteraard extra opletten geblazen. In het weekend liepen we het Sloveense kampioenschap lange afstand en aflossing. De lange afstand was zwaar (10.5km, 550m stijgen) en werd betwist op het gekende negatieve terrein. Om af te sluiten was er de aflossing, die ook een middle was (35).
Met nog 6 dagen rust voor de eerste wedstrijd op het EK was dit een ideale wedstrijdstage op ritme op te doen. De afstanden waren niet te lang, op die ene lange afstand na, en dus werden zowel hoofd als benen extra geprikkeld. De conditie leek in orde. De hartslag ging wanneer nodig aardig de hoogte in, maar bleef voorts laag genoeg. Recuperatie was OK, en de kracht bergop leek ook goed.
Jammer genoeg kon ik de stage niet probleemloos afsluiten. Tijdens de laatste wedstrijd landde ik na een sprongetje van een rots op een stuk hout dat mijn schoenzool, inlegzool, sok en vel doorboorde. De wonde zelf was niet groot, maar het stuk hout had zich kennelijk met veel kracht in mijn voetzool geplant. Mijn hiel was gekneusd en heel erg pijnlijk. Na 3 dagen zonder erop te steunen kon ik er gisteren en vandaag zachtjes op steunen, zonder uitgesproken pijn, maar met wel nog een heel felle gewaarwording van de kneuzing. Over 3 dagen staat de sprint op het programma. Lopen zal ik kunnen, maar of mijn voet volledig ontdaan zal zijn van ongewenste pijnen en restanten van kneuzingen is nog de vraag.
Sinds zondag zal ik nu voor de 4e dag op rij niet lopen. Ter compensatie heb ik wel nog wat krachttraining, stabilisatietraining en stretching gedaan.
Vanmiddag ben ik in Sofia geland, waar Sloveense vrienden me hebben opgepikt. Vanavond overnachten we ergens tussen Sofia en de Zwarte Zee, en morgen rijden we dan definitief verder naar he EK.De thermometer geeft 28°, maar dat zou de volgende dagen wat verminderen. Laten we hopen. 20-25° is meer dan voldoende. Zweten zal het!
My good and young friend Fredric Portin (IF Brahe clubmate), what the hell were you doing on that Finnish championship ultralong, ...so fast!!! Congratulations with this extra-ordinary result! Bronze medal between the biggest names in finland, and yes, Europe! Great!!
Met de militaire ploeg zijn we op stage in Slovenië. Een uitgebreid verslag moet ik u schuldig blijven, aangezien ik noch PC noch internet binnen bereik heb. Zondagnacht of maandagochtend keren we weer naar huis en 3 dagen later, op donderdag, vertrek ik dan naar het EOC in Bulgarije.
Afgelopen weekend vond in mijn 2e thuis van't moment, Arlon, een oriëntatieweekend plaats, en ik had er wel wat zin in. De beentjes en het hoofd hadden zin in een aardig potje door het bos crossen. anderzijds wilde ik wel niet te diep gaan in mijn aanloop naar de EOC, met het nog komende drukke programma. Helaas vond ik de baanlegging zaterdag niet zo leuk. ze hadden wat mij betreft meer in het bos mogen blijven in plaats van de randen op de zoeken met steengroeve, dichtbegroeide zone, dichtbegroeid moeras... Oriëntatietechnisch was het niet moeilijk, maar ik vond het niet leuk, en dan is de motivatie en concentratie wel eens snel weg. Duidelijk zichtbaar in de splits overigens. Zondag werd er gestreden op een kaart met duizend en één kleine vegetaties met slecht zichtbare grenzen, en idnerdaad, ik zag ze niet. De paden al evenmin trouwens. Toen ik na enkele missers nog eens merkte dat ik mijn polar-borststukje verloren was en vlak daarna weer een fout maakte stond de moed in de schoenen. Met nog een valpartij op een pad (op een PAD) met mijn knie op een steen had ik er mooi genoeg van. In het drukke programma met nu al 3 weken geen echte trainingen meer vanwege de wedstrijden door de week en de wedstrijden in het weekend koos ik voor rustig binnenlopen en de komende week nog enkele dagen degelijk trainen. Focus op het doel en niet blijven prutsen op een wedstrijd die al om zeep is. Maandag was de recuperatiedag, want zondag had ik al bij al toch een 100' gelopen. Ik gaf les, 20' lopen met om de 50m pompen of sit-ups, en deed zelf mee. Deel 2 van de les waren spelltjes en daar stond ik hoofdzakelijk aan de kant, hoewel ik om evenredige ploegen te maken soms mee deed. Dinsdag deed ik voor de middag een training met eerst 15' loopoefeningen, vrij lange en intensieve oefeningen, zodat je ze al als interval kan beschouwen. Na die oefeningen deed ik nog 10x 100m, voor het ritme en lichte anaerobie te trainen, maar daar voelde ik bij het heffen van de benen duidelijk de vermoeidheid van de buikspieroefeningen gisteren of de loopoefeningen net voordien. na de middag gaf ik nog start to run, wara ik wat mee huppelde. Vandaag liep ik de gailly in Eupen, een militaire marathonaflossing met 5 lopers per ploeg, op een gerenommeerd parcours... zijnde: 2km stevige afdaling, naar de voet van de barrage, dan in 1km naar de top van de barrage, om daarna nog verder te klimmen richting finish. Ik liep als training ietwat op reserve en trok telkens op de hellingen door. De benen waren al van 's ochtends erg springerig en enthousiast, en dat bleek de hele dag niet anders. Op de hellingen ging ik met een soepele, grote pas naar boven, en mijn haartslag steeg lekker mee naar 185 of meer. Op de vlakke stukken, soms erg kort, daalde de hartslag snel, tot 170-165 wat nog eens een teken was van de erg vrolijke benen van de dag. Achteraf ben ik nog een hele poos gaan uitlopen omdat diezelfde benen maar niet wilden rusten, en nog steeds huppelden ze erg vlot en soepel berg op en af. Vanavond deed ik nog mee in Arlon met de start-to-run-looptraining, waar vandaag amper gewandeld werd. Het was een mix van rustig lopen en per kilometer 8x een loopoefening. Er kwamen 6 oefeningen aan bod, wat de kern van de training op 6km brengt. Daarnaast was er uiteraard nog wat opwarming en uitlopen, en dat bracht het dagtotaal alleszin op meer dan voldoende. Nice!
Gisteren vond de schifting van het militair kamioenschap plaats in Hechtel. Ik wist al langer dat ik het militair kampioenschap AL WEER niet kan mee lopen. Spelbreker is het EK (EOC) dat tijdens dezelfde week plaatsvindt, net als 2 jaar gelden, bij het vorige EK. Vorig jaar was er dan wel geen EK, maar toen zat ik vast in de sportschool van Defensie (school is les, een geen tirlantijntjes zoals kampioenschappen). Op die manier heb ik al vele kampioenschappen aan mij zien voorbij gaan, nochtans zou ik nog wel graag enkele militaire titels op mijn naam schrijven. Het is alleszins mijn ambitie om één van 's lands beste, militaire oriënteurs van mijn generatie te zijn, en als dat niet kan door titels te rapen, dan moet ik me elders tonen. Op de militaire aflossingen bijvoorbeeld, zoals vorige week op de Autmans. Of op de schiftingen ...
Ik had al lang in mijn achterhoofd geprogrammeerd om, ook al is de wedstrijd volstrekt onbelangrijk, op de schifting te tonen tot wat mijn hoofd en benen in staat zijn. Na afgelopen donderdag als slotloper de Autmans in de wacht te slepen en na de goeie benen en het goede hoofd van de Tiomila afgelopen zondag had ik er goeie moed in. Nochtans had ik dinsdag niet op een inspanning gekeken. Een lichte mountainbiketocht van 90', een sessietje krachttraining van 30' en een half uurtje loopoefeningen met veel loopsprongen vulden mijn dinsdag. De loopsprongen hadden vanwege de vele explosieve en excentrische oefeningen serieuze spierpijn bovenaan in mijn kuiten teweeggebracht. En toch leek de opwarming heel losjes te gaan. Mijn concentratie was er weliswaar net iets te laat bij, wat zoveel betekent als onderweg naar post 1 in de fout, ik verlies er 30" . Daarna maak ik nog 2 miserige foutjes, aan post 5 en 6, van 10" en 25". Op't einde van de wedstrijd bracht een andere loper me nog even van mijn geconcentreerde melk door mij aan te spreken en daar laat ik nog maximum 2x 30" liggen. 2' kon er eventueel af, al was dat het maximum. De benen draaiden lekker, al kon ik niet echt hard doorduwen... gewoon heel vlot rollen en hollen. Er was dus toch een beetje vermoeidheid in mijn lichaam gekropen. 48'50 op 9km en 5'25/km was het resultaat en dat leverde me 7' voor de 2e op en een kilometertijd die net iets sneller was dan de winnaar in de andere reeks (Geert Simkens). Opdracht volbracht quoi! Na de middag maakte ik zoals vaker gebruik van in de omgeving van Leopoldsburg te vertoeven om op de mijnterril van Beringen te gaan trainen. 4x liep ik de steile kunstberg op, en wel recht omhoog op de steile kant. De 3e keer leek de vermoeidheid de bovenhand te nemen, maar een nieuw blikje adrenaline dreef me de laatste keer vlotter naar boven dan voorheen. Een dag vol goed gevoel! Komend weekend staat er een middellange en een lange wedstrijd op het programma, en wel in mijn huidige thuisbasis Arlon. Ik hoop op alweer een goed hoofd en dito benen, en dan kort het af richting EOC...
Na jaren als startloper gefungeerd te hebben voor IF BRAHE mocht ik deze keer eens een ander been lopen. Geen hectische massastart in het duister. Binnen de ploeg werd er wat gepuzzeld wie welk been zou lopen, en ik kreeg het laatste been, dat van 17km. Na de beruchte lange nacht (ook 17km, maar bij nacht en zonder forking) toch wel een erg prestigieus been. Zaterdag deden we nog een training en in de douche raakte ik aan de praat met een oudere, afgetrainde Zweed. Hij sprak me toe: "Ah, last leg, that's the one for brave men." Ik wist hoe laat het was. Onze ploeg kon geen foutloos parkoer afleggen (Fredrik Portin met ademhalingsproblemen, de lamp van Wouter Leeuws liet hem al na 2 posten in de steek... en dat in de lange nacht van 17km, andere met teveel fouten...) wat maakte dat ik niet super opgepept van start ging. Ik nam het rustig op, een kalme start, 't is tenslotte voor 2 uur. De eerste post ging wat aarzelend. Naar de tweede kon ik tijdens een lange doorsteek geen kaartcontact houden waardoor ik 1-2 minuten verloor, maar nadien liep het quasi foutloos. De benen draaiden erg gemakkelijk en mijn hoofd was heel geconcentreerd .Al was het veelvuldig plooien van de grote kaart soms een ordeverstoorder in mijn hoofd. Aan de kaartwissel, na 12km, voelde ik me nog erg fris en opgewekt. De ploegmakkers moedigden me aan en ik had er veel plezier in. Op de nieuwe kaart stond de laatste post van het eerste deel opnieuw opgedrukt, geen startdriehoek dus, en dat bracht me in de war. Ik ging erdoor twijfelen, des te meer omdat een andere loper uitgerekend aan de kaartwissel het lint naar rechts volgde, alsof het een verplichte doorgang was. Wat hij daar ging doen, weet ik niet, maar feit is dat de verwarring in mijn hoofd erdoor nog wat groeide, en in die laatste 5km bleef ik voortdurend denken:"heb ik nu een post overgeslagen? Neen toch?!" Deze ordeverstoring bracht enkele foutjes mee in de slotkilometers, helaas, maar al bij al was ik tevreden. Fysiek heel goed stand gehouden over die 17km en een tiental plaatsen gewonnen.
