Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
04-08-2013
Als praten tegen de muren zinvoller is...
Nog over die begripsverwarring, van gemeenschappelijk naar privaat. De visie van ons konijn zou volkomen juist zijn indien er niet voor de staanplaatsen een vrij grote, naar onze normen, ruimte zou overblijven en juist die ruimte is gemeenschappelijk. "Nee!" "Nietes!" stampt konijn boos op de ruwe nooit gekuiste beton. Als bewijs voor zijn bewering wordt een bezoek aan een notaris aangehaald. Geen woord op papier, waarop heeft die man een antwoord gegeven, het heeft geen zin. Volgens de zin van de basisakte die zoals U weet enige foutjes bevat, is deze vrij grote gemeenschappelijke ruimte de plaats om naar hartelust te draaien en te keren om terug door de smalle toegangspijp het hol te verlaten, al dan niet met blutsen. Die ruimte moet vrij blijven en mag derhalve voor niets gebruikt worden. Zou je denken. Is dat hu juist een ideale plaats om zijn auto te stallen denkt konijn al jaar en dag. Vermits alles in het duister van het hol afspeelt, verneemt een mede-eigenaar maar toevallig dat er wereldconflicten worden uitgevochten over wie wat waar hoe en waarom al dan niet mag doen. Een echte luxe in een Residentie. Een andere protagonist woont in B en kan zijn staanplaats die zich plots in lengte verdubbeld schijn te hebben, alleen voor zijn fiets benutten en hij nodigt met brede armzwaai andere fietselingen uit hun ijzeren paard daar ook te stallen, tegen welke afspraken is niet geweten door schrijver dezes. Eigenlijk wist schrijvers dezes helemaal niets over wat er in het, ik herhaal, vrij grote hol gebeurt. Het zou me normaliter ook geen barst kunnen schelen, moest ik niet toevallig een mede-eigenaar zijn die noch sleutel, noch toegang krijgt tot de krochten van 't konijn en zijn lotsverbondenen. Wat Dikske kan, kan ik ook, dacht Konijn al jaren geleden en vertelde in een plezante bui dat hij zijn overblijvende staanplaats aan zijn dochter geschonken had, wat jaren later een verzinsel bleek te zijn. Hoe dan ook de nieuwe-niet-eigenaren beschikken over hun niet-eigendom als volwaardige eigenaars en klimmen zelfs op tot volle eigenaars als er eens moet gestemd worden... Een vrij grote ruimte nodigt uit en er zijn veel wanden en hoeken en een fiets of wat anders kan er altijd wel bij. Een donker hol mag wat licht krijgen en een draadje is vlug gelegd, dat steekt toch zo nauw niet, het is maar in de gemeenschappelijke-private ruimte met extra staanplaats voor...U weet wel. Maak ik me daar druk over? Neen, zolang er geen vuur gestookt wordt, of misdadige bijeenkomsten georganiseerd, en de poort niet de ganse nacht open en toe gedreven wordt, is het tergend onbegrip en het grenzeloos egoïsme dat vervelend is. Maar... er is veel meer, veel erger.
04-08-2013 om 10:29
geschreven door Walter
03-08-2013
Balangenie! vrij vertaald, helemaal niet!
Wanneer wij het appartement kochten verzekerde Mi-Ma ons en ook enkele andere kopers dat er kelders of bergplaatsen zouden komen. Een mens moet toch ergens met zijn schoenen en boekentas naartoe kunnen. Ze kwamen er lekker niet, de voor bergplaatsen voorziene ruimte werd een appartement, haha, flink gefopt, dacht Mi-Ma en hij knoeide voort. U, als lezer van deze oprispingen, hebt natuurlijk al begrepen dat een appartement meer oppervlakte heeft dan een bergplaats. Vermits de buitenmaten van de Residentie De Rioolgang vast lagen, ging de (....) man ijverig aan het werk met schaar en lijm. Van Blok B werd een stuk afgeknipt en bij Blok A aangeplakt. En klaar was kees, en Mi-Ma telde zijn centjes. Mi-Ma die lang geen domme was, en begrepen had hoe jonge kopers levend gestroopt wilden worden, zette van die "aanpassingen" niets op papier, toch niet in de Basisakte. Wie zou zo'n onding ooit lezen, dacht de sluwe vos. En gelijk had hij, het duurde meer dan dertig jaar. "Niet gelezen? Niet gelezen? Ik ken ze van buiten!" waren de gevleugelde uitlatingen voor onze zelf uitgeroepen specialist syndicus. En iedereen wist alles over het "Huishoudelijk Reglement" dat nooit streng genoeg was voor een ander. De glasgordijnen, de grote van de mazen en hun kleur en de garagepoorten, alles, maar dan ook alles wisten ze... Behalve dat er niks klopte, althans in Blok A en ook in Blok B van Residentie De Rioolgang. Garages, het magische woord is gevallen, G A R A G E hoogste doel voor wie na lang zwoegen eindelijk de fiets naar het groot vuil heeft kunnen brengen. "Garage" zei een eigenaar en hij stikte er bijna in. Einde de jaren zeventig groeiden de wagens in de meeste merken en de garages bleven ...veel te klein! Miserie, miserie! De vrije markt biedt voor diegenen die minder verstandig is de oplossing: koop een kleiner type of verander van merk dat er groot uitziet maar toch klein is. Zo geschiedt hier, het kan niet anders, behalve bij die ene die op voorhand een en ander onderzocht had en vermits Mi-Ma een vlotte kerel was, kon er gemakkelijk wat verplaatst worden en toen werd het wel genoteerd, niet onbelangrijk. De gemeenschappelijke ruimte met private staanplaatsen, het gemeenschappelijk eigendom dat eenzijdig tot privaat bezit werd uitgeroepen door de luidste bruller van de Rioolgang, men zou het niet verwachten van een konijn. Van de vier staanplaatsen waren er twee alleen toegankelijk maar men was gedoemd er tenzij met takels en hefbomen met een geblutst vehikel terug uit te geraken. Er bleven er nog twee. Dus twee staanplaatsen waarvan één voor het konijn dat van zijn onbruikbare staanplaats een afgesloten bergplaats liet maken. "Knap!" Zou je denken, ware het niet dat daardoor het Ruimerke verplicht werd zowel voor Blok A als B met zijn slangen door de benedenverdiepingen te trekken. Wat een luxe! En dat in een residentie. Ware het niet dat daardoor de gemeenschappelijke koer/tuintje niet meer bereikbaar was , zoals voor de slangen van het Ruimerke. Oeps, De ene een bergruimte, de rest de pot op! Wie aandachtig gevolgd heeften dat is nodig, weet dat er twee bruikbare staanplaatsen overblijven en alleen bereikbaar zijn voor vrij smalle wagens. Dus voor twee smalle wagens. Het staat toch iedereen vrij een staanplaats voor zijn en de fietsen van anderen te gebruiken, niet? Zo geschiedde, volkomen legaal, tenzij... Hoeveel auto's kunnen er nu nog binnen? Inderdaad één! 1 auto en niet die van het konijn. "Nietes", zegt het konijn, ik kocht staanplaatsen voor twee auto's, dus moet er nu nog steeds één binnen kunnen en dat houdt dat zachtaardige konijn al vierendertig jaar vol; met zo'n overtuiging dat niemand de moed kan opbrengen hem van zijn stommiteit te overtuigen. Stommiteit, "It's madness, though there is system in it!
03-08-2013 om 10:58
geschreven door Walter
31-07-2013
Oeps een foutje...
't Kan de beste overkomen, een foutje is menselijk, toch, Errare humanum est sed... hoe was het dan weer? Diabolicum est. Wie zonder fouten is werpe de eerste steen, zullen wij dan maar, daar een dikke, ligt goed in de hand... In de eindjaren zeventig bouwde Minimus-Maximus dat het een lieve lust was, en metsen en beton storten is plezant, maar plannen laten tekenen en dossiers aanleggen is niet plezant en waarvoor is dat nodig, dacht de brave man, en vervoegt met deze gedachtengang de overgrote massa in onze streek, niet dat ze allemaal metsen, vroeger maakten de meesten er wel stenen. Toegegeven onze basisakte is een vreselijk document, saai, onoverzichtelijk en nodigt niet tot lezen uit. Zekers niet voor wie het niet gewoon is of voor wie er een trauma van opgelopen heeft... Zodoende, fier als gieters, mede-eigenaars in een residentie met verkeerde papieren onder de arm stapten wij de wijde toekomst tegemoet. Miserie, miserie... Ik heb dit herhaald omdat het belangrijk was, is en zal blijven. Metsen is een kunst, zie maar naar de kathedralen, de Residentie De Rioolgang, is geen kathedraal en dus ook geen kunst. En vermits lezen terwijl men aan het metsen is, iets zoals spreken met een volle mond, is,dachten de geoefende, ervaren metsers en hun aanvoerder de aannemer dat ze zich beter konden bezig houden met alleen het metsen. Plof, tok, tok, plof, tok, tok, weer een putje gemetst, wat volgens mij niet kan, maar U begrijpt mijn bedoeling. "Waterslot...""Wablief,....""Waterslot in putje..."" Wat is dat?" "Voor de stank...""Welke stank, ruik niks..." Zo is het misschien gegaan, wellicht is er nooit over een slot voor water gedacht of gesproken, alleen gemetst. "Deksel...""Waar?""Hier, op collector""Waarom?""Stank...""ruik niks, doen wij niet , moet kunnen verdampen..." "En dan?"" Zit onder den trap, doen dat altijd zo..." En de Residentie De Rioolgang werd boven het doopvont gehouden tot ieders vreugde en glorie, maar het reukje, het reukje kwam, zag en overwon, veni, vidi, vici zei de stront nauwelijks hoorbaar en plonsde verder. Toegegeven papier is verduldig en op papier hadden de twee bruine stroken van de terrassen een verre verwantschap met de renaissance. Op papier kon ik niet zien dat mijn heupen te breed waren om op het terras te draaien. Op papier kon ik niet vaststellen dat al het hemelwater en het afvalwater na een poetsbeurt van alle bovenburen van ons begenadigd blok precies op mijn terras spoelde om dan in een bruine,trage stroom een elders gelegen putje te zoeken. Mi-Ma had op deze feiten geanticipeerd door op de roofing grote ruwe tegels te leggen op rubber noppen. Vlug droog, geen natte, wel altijd vuile voeten, who cares. En onder de tegels? Ni vue, ni connu! Maar de tijd hij doet gestaag zijn werk en de sliblaag groeit, afloop wordt niet meer gevonden, zaadjes ontkiemen en stilstaand slijkwater gist en vormt langzaam maar zeker, U raadt het! Zo ziet de zwartkijker dat evolutieverschijnsel op zijn te smal terras. Oh, ja ? De Rioolgang... Was dat dan alles?
31-07-2013 om 11:41
geschreven door Walter
29-07-2013
Wisselende kampen, wisselend front
Na de botte weigering en rood van colère, maar intens triomferend van le moment suprême de la gloire, moest er wel een ander slachtoffer opgevist worden. Peterke, ja Peterke hoewel een hele Piet, is hij aan de ronde tafel een klein Pietje. Peterke, het Konijn, de Leeuwen en het stille echtpaar-verhuurders vormen al langer een verbond dat zijn hoogtepunt vond in gaan eten, tot niet Peterke het restaurant mocht kiezen maar de Stillen dit deden en er een schisma kwam, van buiten uit niet te merken. Peterke syndicus had de boekskes, van haar van de twee, netjes in een kartonnen doos gekregen en was met hand en tand uitvoerig en vooral stevig gebriefd door de Leeuwen hoe hij zo'n imperium moest leiden. De meester en de leerling, een duidelijk hiërarchisch gegeven. Peterke met een ring door de neus aan de ketting van de leeuwen, die niets, maar dan ook niets meer met dat toppunt van ondankbaarheid wensten te maken te hebben en opnieuw schoten banvloekende bliksems over de ronde tafel tussen de pinten door, waarbij sommigen van de gelegenheid profiteren de duurdere bieren te testen, smakelijk! Peterke in het beroepsleven tot vlak onder de CEO van een groot bedrijf, specialist in de financiering werd opgeleid door iemand die, ja, kunt U zich zulks voorstellen, meester en slaaf... Maanden gaan voorbij, Stilte, Peterke bereiken is even moeilijk als een audiëntie bij de paus krijgen en er moet regelmatig eens wat gedaan worden, zelfs soms heel dringend , zeker in de Rioolgang. Maar, nu komt het, Peterke weet dat een labtop ook voor wat anders kan gebruikt worden dan haatmails te sturen racistische moppen te verspreiden, zet het programmaatje van zij van de twee, van de Leeuwen om in EXCEL. En na jaren en jaren kan ik nu eindelijk zien hoe die hokus pokus in elkaar zit. Na ettelijke bezoeken aan de tweede verdieping en tal van terechtwijzingen tot verwijten, wordt schoorvoetend toegegeven dat er geen duizendsten maar vierkante meters als basis werden gebruikt. "AAAAH, zoooo!"" Waarom?" " Dat moet zo...""Van waar komen die?" "Hebben wij zelf uitgerekend, was enorm veel werk!" En omdat dat nog niet genoeg was: de Basisakte. De Leeuw in hoogst eigen persoon had binnen en buiten zijn revier een imago opgebouwd van de unieke specialist op het gebied van kennis van de, van zijn basisakte. "Ik ken die van buiten!" Waarop steeds een beklemmende stilte volgde en een geselende blik als het licht van een vuurtoren over de tafel draaide. Il lees nu ook die basisakte, vrij laat, en misschien nog veel te vroeg en doe een merkwaardige vaststelling: De duizendsten in de basisakte zijn fout! "Dat kan niet" brult hij, "Onmogelijk" roept zij.
