Ik had het gezegd...

Wie kent niet het gevoelen van bevestiging als blijkt dat men het eens of weer eens bij het juiste einde had. Soms is dat een sterk gevoelen, een dat men met een luid gejubel wil bekrachtigen. Vermits ik een mens ben en dus niets menselijk mij vreemd is, word ik ook door zulke gevoelens en emoties bezocht. Maar van jubelen kan ik helaas geen spoor bekennen, het is eerder een bedroevende vaststelling.

Vorige week was ik tot de vaststelling gekomen dat dit groene paradijs slechts een misleidend schouwspel is en de werkelijkheid eerder bedroevend. Deze ooit prachtige vlakte tussen Rijn en Zwarte woud, die geroepen was oom een hoorn van overvloed te zijn, is een in feite een hoorn van chemische bevuiling geworden.

Een radio-uitzending op SWR1 over de biodiversiteit behandelde enkele dagen later dit onderwerp, exact over deze streek met medewerking van deskundigen met grote naam, enorme ervaring en gezag. En wat leerde ik?

Het zoeken en vinden van een biobrandstof  heeft tot gevolg dat dankzij de subsidies de landbouw massaal is overgeschakeld naar maïs. Maïs niet om als voedsel te verwerken maar om tot brandstof te degraderen. Meer nog, de lappen grond die mits een vergoeding reeds jaren niet meer gebruikt werden en rust- en regeneratiegebieden een bijzondere rol speelden in het ecosysteem, worden terug ingeschakeld in het productieproces voor de biodiesel. Wat een positieve ontwikkeling moest worden is weer eens dankzij de onbekwaamheid van politici en de geldgier van de mens tot een nog grotere bedreiging geworden.

Men stelt vast dat de biodiversiteit in bepaalde steden zoals in het door mij reeds vroeger geciteerde Frijburg, of Berlijn, groter is als in wat hier die gezonde groene oase lijkt te zijn. Probeer dat even voor te stellen. Dat is niet om te jubelen!

Op mijn fietstocht om boodschappen te doen, leidt een prachtig en ingewikkeld fietspad over de autostrade Karlsruhe-Basel en daar in die wirwar van banen liggen enkele onbereikbare veldjes en... ja daar trof ik, ondanks het veel te koude weer, een hele reeks bloemen aan die ik elders vergeefs gezocht had. Zelfs met volle fietstassen was de klim op de terugweg een fijne belevenis. “Ze” zijn er nog...” Gisteren, op een zaterdag, een eerste zonnetje in vele dagen en in plaats van mijn wilde bloemen, een zestal vrij gebruinde mannen met huilende bosmaaiers, en geen bloemen meer. Nu is alles kaal, een slachtveld, de bloemen kregen geen kans zaad te vormen, de insecten vinden plots geen nectar meer, de vogels moeten er geen insecten meer zoeken en waarom? Omdat onze klotebeschaving het woord proper niet meer verstaat!

Tijdens mijn wandelingen met Jelke en de fietstochten zag ik welgeteld drie hommels, en ze bromden in hetzelfde veldje.

Als geen kat mijn klacht leest, ik moet ze uiten, ik spreek er over en vaak zie ik meewarig meelij bij de aangesprokene die vast andere zorgen heeft. Dat er zeer grote zorgen in het verschiet zijn beseft hij niet, als hij het ooit beseft zal het wel te laat zijn.

Geen stemming om te jubelen. Merkel woonde het voetbalfestijn in Londen bij, prioriteiten niet waar!

26-05-2013 om 12:55 geschreven door Walter

Kniesoor, ik en waarom dat?

Ontsnapte mij een beoordeling, een kwalificering, een titel, een roepnaam die mij helemaal niet toekomt. Ik een kniesoor, laat me niet lachen, dat moet een vergissing zijn.

In tegendeel, van toen ik mijn allereerste stapjes kon zetten en als ik er nu intenser over nadenk, van toen ik op mijn buik gerold probeerde te kruipen, was ik op zoek naar, naar het schone, het goede, het positieve, ik was op zoek naar een wereld van melk en honig. Kan men positiever ingesteld zijn tegenover dit geschenk, dat wij gekregen hebben zonder er ook maar één moment naar gevraagd te hebben. Moeilijk, wij, ik het pure resultaat van solidair positivisme gecomprimeerd in een ultieme daad van zelfopoffering en menselijkheid. Dus...

Hoe zouden verdwaalde geesten in een totale verwarring van de begrippen kunnen veronderstellen dat ik een kniesoor zou zijn, lachwekkend maar ik vergeef de dwazen, ik vergeef de dommeriken, ik vergeef gul en graag, dat weze met deze voldoende bewezen.

’t Is echter niet omdat ik met open oog voor de weldaden van het bestaan, voor het steeds maar verder openbloeien van dit ons geschonken paradijs, niet soms en zonder intentie een kleinigheidje dat afgestoft moet worden, te moeten belichten. Wie zou ik wel zijn als ik dat niet zou opmerken en er niet mijn Nilfisk voor uit de kast zou halen. Het is mijn roeping mij in te zetten voor een verfijning, een nog meer pollieren, een opblinken tot een hemelse glans, een verblindende parel, van dit ultieme “Het”.

Ik ben niet de schepper, de ontwerper, de maker, de timmerman of de beenhouwer, ik ben de bescheiden, kleine, dienende, begrijpende, hulpvaardige, onwaardige die met volle teugen geniet van het mij gebodene. Ik ben de zachte stoflap die zich in de poezelige hand van “De Grote” koestert en pluisjes verzamelt. 

Dus ben ik verdomme een vieze vod die vol vuiligheid zit en ik kan en moet maar één ding doen dat is die rommel kwijt geraken, liever vandaag dan morgen. Ik moet klaar zijn om meer en meer troep op te nemen, massa’s, bergen, oceanen kan er nog meer...

Pinkstern valt mij zwaar, koud, nat, wind, guur, ongezellig maar er is hoop een kikker kwaakt, hij roept  een partner, sukkel, je zal beter de poot aan de, aan de, aan de... slaan.

Ik een kniesoor, belachelijk. 

22-05-2013 om 14:46 geschreven door Walter

Pinksterdinsdag.

 Heb ik dan toch iets met Pinksteren? Het regent om de haverklap, de aardbeien op het veld weigeren te groeien, mijn benen kunnen niet bruinen, half Amerika is door een tornado, geen orkaan, geen hurricane, geen storm, neen een tornado van de kaart geveegd en politici zoeken in hun kast naar de voorraad verklaringen om elke mogelijke verdachtmaking van laksheid en de wetenschap legt uitgebreid en diepzinnig uit dat ze er geen snars van begrijpen, maar het is inderdaad Pinksterdinsdag.

Ik vraag me af of ik in de Cineac, zaaltje in A’pen waar ik al eens een tekenfilm en verder het van een dramatische, nasale stem begeleid wereldnieuws vernam, ik versplinterde huizen en op het dak gekeerde pick-ups in datzelfde land van Uncle Tom zag. Iets vind ik toch nogal vreemd.

Koud en nat en regelmatig een windvlaag en een lucht die de reikwijdte van mijn blik meer dan halveert, dat is dan dankzij glaucoom. Mag ik de verantwoordelijken voor deze tragedie er met nadruk op wijzen dat ze verkeerd bezig zijn. De laatste indrukken zijn die, die de doorslag geven. En wat zal ik daar vertellen, als ik daar dan ben waar al die anderen vast van overtuigd zijn dat ze er zullen terecht komen? Ik zal ze over dit rotweer vertellen en over de rampen en over de belastingcriminelen en de politieke knoeiers en over de aardbeien die niet willen groeien in het open veld. Ik zal het ook hebben over het verdwijnen van de bei, het voorbeeld voor zovele generaties , toonbeeld van grenzeloze sociale inzet, van onovertroffen solidariteit, en door de mens schaamteloos uitgebuit en nu uitgeroeid. Ja ik zal geen reclame maken voor dit natte, koude winderige tranendal. “Blijf waar gij zijt, gij zit daar zeker beter!”

Maar voor een kniesoor van Linkse komaf zal daar wel geen plaats zijn. Ik zie me daar al in een wit hemd naast Merkel aan de eindeloze schraagtafel, eindeloos wachten op de eindeloos aangekondigde rijstpap... Een horror idee.

Ik ben een “Blender.” Een echte blender, tot voor heel kort nooit gehoord van dat woord en door mijn vrouw er attent op gemaakt dat wij “zoiets” al van bij ons trouwfeest bezitten. Maar ik ben de “Blender!”Straks tussen twee wolkbreuken en me schrap zettend tegen een rukwind zal ik blenden... één banaan, twee blauwe pruimen en zes kleine aardbeien, die niet van het volle veld komen, omdat er geen zon was en wel veel regen en wind en er dus ook geen gastarbeiders nodig waren om deze anti-oxidanten in mandjes te leggen voor een schaars loontje, wat de prijs per bakske ondanks de rugklachten nog heel, misschien wel te, schappelijk maakt. Hemels, zalig zonder toegevoegde kleurstoffen, geen bewaarmiddelen,, geen A,B,C,D,E en soortgenoten toegevoegd, maar zelf geblend en zo uit de blendbeker gelepeld, hmmm!

Van achter het stuur van mijn, onze 508D, onovertroffen, niet alleen in eenvoud en kwaliteit, meer nog in mijn zich permanent verder ontwikkelende creativiteit, die zelfs mijn vrouw, de originele, verheugt, laat ik mijn twee vingers op de toetsen, hopelijk de juiste tikken en af en toe zwermt mijn beperkt zicht, waarover ik het niet verder wens te hebben over het meertje dat als het zo blijft regenen toch ooit eens moet overlopen. Als dat gebeurt ben ik als verslaggever de juiste man op de juiste plaats.

De Duitse minister van geniepige oorlogsvoering zit met zijn geheim plannetje om dronen over Duitsland te laten zweven in zijn strot, juist goed! Blijkbaar weten vele Duitsers nog altijd niet aan welke kant zij moeten rijden, ja zij zijn hun leider kwijt, en dan krijg je zulke problemen.

Tijd voor een taske en een koekske dat bedoeld was om in het zuiden in’t zonneke op te peuzelen. Binnen is ’t warm genoeg!

21-05-2013 om 20:10 geschreven door Walter

Real in Baden. Alleen kenners begrijpen waarover ik het heb. De plaatselijk reus onder de supermarkten, die alleen bestaat om het ons op onze kleinste wensen onmiddellijk naar de zin te maken. Alleen om ons te dienen en te plezieren. Dus ga ik er ook inkopen, want volgens mij is de eerste kleinhandel op een zeven kilometer van waar ik  mijn wielen geparkeerd heb, gelegen. Boodschappen doe ik met de fiets, omdat ik fitnessen in de club als een onnodige bezigheid afwijs.

Waggel, waggel, lichtjes voorover hangend, de buitenmaatse buik als een baarmoeder voor een sauriër boven de knieën en achter de propvolle inkoopwagen zoeken hij en vaker nog zij hun weg naar Kanossa. Ik mag hen niet aanstaren, ik vermoed dat het nog onbeleefd is, hoewel ik het niet zeker weet. Het kan ook begrepen worden als het bewonderen van deze voedsel-krachtpatsers. Duitse Sumoworstelaars in de hoogste gewichtklasse vrij  te bewonderen in Real. De brood- vlees en kaasstanden zijn naar Oost-Duitse begrippen ooit pervers geweest en ongezond, maar dat was ooit... De slepende gang achter de geassocieerde inkoopwagen is zwaar en calorieverbruikend, bijtanken is een must. Na de batterij kassa’s lokken de belegde broodjes, over het verkleinwoord kan men van mening verschillen, porties gebak in overvloed. Aan de uitgang komt het suprème moment, de keuze, die geen keuze moet zijn, de Sumoworstelaars en Sumoworstelaarsters, let op de gelijkheid van de geslachten, stuwen met een bijna doodservaring in de bleke gezichten, tot aan hun pompstation, warme maaltijden en een hemel aan worsten en andere vettigheden. Vettigheden heeft niets denigrerend, alleen vaststellend dat vet steeds aanwezig is en de smaak meestal verlokkend. Van de sumo-lap vlees en een bad van saus kan zich een half dorp in Congo zat eten. Vlees en saus komen eerst tot hun recht met verwerkte aardappelen en groenten. Ik bestelde zo één maaltijd om mee te nemen, die hele berg daar op mijn eentje aanvallen leek me overmoedig, een bewijs van grootheidswaanzin. In de kamper eten wij daar samen van, mijn vrouw, ik en dan krijgt Jelke een meer dan flinke, gewaardeerde portie. Natuurlijk word ik ook geen Sumoworstelaar, ik ben geen levende ballon die reclame maakt voor de Duitse voedingsindustrie.

Maar Gründlich zijn ze, wat hun eten betreft, of niet? Bio-eieren die uit massakweek komen, afgekeurd vlees in worsten omgetoverd, onschuldig paardenvlees in gerechten met ... helemaal geen paardenvlees ....

Maar met ons drie eten voor nog geen tien € is toch wel straf, of niet soms, Prosit!

21-05-2013 om 20:09 geschreven door Walter