|
Een zwakke leeuw...
Neen, neen en nog eens neen.
Of het een leeuw is of een gore straatkat, dat pikken wij
niet. Nestbevuilers hebben wij niet nodig. Wij kuisen onze nesten grondig uit.
Het heeft jaren geduurd om een antwoord te krijgen op enkele
vragen. Ik kon nooit begrijpen waarom het zo moeilijk was toch maar iets te
doen aan wantoestanden. Alle vragen bleven in het ijle hangen en vaag werd
gewezen naar die met veel kapitaal, naar die, die aan de andere kant staan. En wij
geloofden dat. Meer nog wij stapten op achter de slogans die af en toe ook
verwezen naar onze vragen. Wij meenden samen voor dezelfde opvatting te
streven.
Belasting ontduiking, fraude op de kap van wie correct is.
Het leek zo vanzelfsprekend, zo normaal die wantoestand aan te pakken.
Alleen met vereende krachten zouden we die Augiasstal kunnen
uitmesten. Samen met de kameraden en met onze verkozenen, onze
vertegenwoordigers. Op naar een beter wereld, een rechtvaardige wereld, een humane wereld.
Wij waren verontwaardigd als aan onze integriteit getwijfeld
werd. Wij bleven in de bres staan, want wij hadden vertrouwen in elkaar. Niet in
eigen rangen zochten wij het kwaad, dat kon niet, dat mocht niet en dat zal nooit mogen. Samen tegen onze tegenstrevers tegen hen die ons niet gunnen wat slechts normaal is' en wat we goedschiks of kwaadschiks zullen bekomen.
Een zieke leeuw een zieke leider een zieke politieke
vertegenwoordiger, wat een bende. Eén rotte appel maakt de hele mand rot, of is
die al rot? Zijn er nog gezonde appels? Mogen wij nog in iets geloven?
Als vrijzinnige heb ik het steeds moeilijk gehad met dat
woord geloven. Maar alles kritisch onderzoeken is verdomd moeilijk. Op zeker
moment moet men vertrouwen kunnen hebben in, blijkbaar waren we te naïef.
Neen, de bewering dat iets niet fout is omdat de wet het
toelaat is te goedkoop. Zeker voor de top die mee de wetten maakt en bijstuurt.
Neen, beweren dat belastingen ontwijken niet strafbaar is, pik wij, alles moeten ophoesten niet.
Nu hebben wij het antwoord gekregen op vele vragen, een pijnlijk antwoord dat wij nooit wilden aanvaarden als de anderen het ons in het gezicht
sneerden. In onze leiding zitten er rotte appels, ze zaten verborgen, ze
camoufleerden zich, verscholen zich in constructies en achter de ruggen van
familie en kinderen. Daar moet je ziek voor zijn.
Men zegt dat zieke leeuwen gevaarlijk zijn, ze zijn niet
meer te vertrouwen, men moet ze verjagen.
Ons vertrouwen is zwaar gekwetst, onze naam is weer
besmeurd, onze vleugels opnieuw geknipt. Heeft het zin zalfjes en pleisters te
gebruiken? Ik geloof er niet in. Laten wij de wijsheid van het volk volgen.
Zachte heelmeesters, stinkende wonden.
12-02-2012 om 14:54
geschreven door Walter
|
