Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
04-10-2012
Nooit was het zo schrijnend.
Waar is de tijd dat alleen de Volksgazet met de bijzonder scherpe pen van de "Zuurpruim" zijn lezers en kiezers een bepaalde waarheid aanreikte. Toen die, door gebrek aan inzicht, aan wilskracht, aan moed, aan ondernemingszin en boven alles aan visie en politiek bewustzijn ten grave werd gedragen bleef voor velen een leegte na. Men, onze leiding had de leuning afgebroken en mensen hebben graag een leuning. Het resultaat kennen wij, van het sterke BSP blijft alleen nog een vakbond over die durft socialistisch denken en vooral spreken. De vroegere rode lezers worden nu dagelijks zachtjes gebrainwasht door kranten die het rode gedachtengoed niet welgezind zijn. Wie het begrip "socialisme" te vaak vernoemd is een rode rakker, een militante oproerkraaier en geen doodgewoon lid meer. De tijden zijn veranderd. Helaas.Ook de samenleving is veranderd en hoe. Met enorme likstokken, met dubieuze beloften en wazige dromen en een flinke portie zachte maar sterke druk is onze maatschappij een, de slechte richting ingedreven. Het resultaat zagen enkelen al heel lang, vandaag beginnen velen vragen te stellen over dat resultaat. De kapitalistische graai-maatschappij is in zijn niet te stuiten geld- en machtshonger met zijn klauwen over de bodem van de grote pot aan het schrapen. De sterkste graaiers schrapen de kleinere graaiers mee. En nog altijd worden de likstokken voor gehouden, alleen wat hoger, men moet krampachtig op de tenen staan om er bij te komen, men moet langer op de tenen staan en de smaak is minder zoet, het lekkers zit in een grotere verpakking, en is zelf wat kleiner. Vermits de nieuwe generaties de oudere likstokken toch niet kennen, vechten ze verbeten, met voeten en ellebogen om toch wat resten binnen te halen. Zelfs Jantje met de verkleurde pet, die al lang alle politieke belangstelling heeft afgeschud als viezigheid heeft de eenheidsslogan tot de zijne gemaakt. "'t Zijn allemaal dezelfden, ze doen het voor het geld!" "Neen!" gilt het achtergebleven voetvolk dat alleen als vulsel diende: "wij niet!" En dat gillen ze net zo lang tot ze met ellebogen en voeten en niet met hun hersenen zover geraakt zijn, dat ze een kleine vinger in de pappot kunnen steken. "Hmmm, lekker, meer..."
04-10-2012 om 12:35
geschreven door Walter
't Is moeilijk
tussen de blinden een ziende te zijn. 't Is nog veel minder plezant tussen moedwillig niet- willende-zienden een ziende te zijn. Wij hebben een kleine voldoening, maar ze is belangrijk, ook al zijn de anderen niet in staat dat in de verste verte te begrijpen. Veel, heel veel van wat wij zagen aankomen, wat wij reeds lang geleden hebben voorspeld, zien wij stap voor stap waar worden. Dat is enorm, formidabel. 't Is alsof wij de geschiedenis mee schrijven, maar dat is niet zo. Dat is des te formidabeler omdat wij zelf mee in de shit, in de stront getrokken worden. Met onze sterke solidariteit en overdreven verantwoordelijkheidszin, delen wij het lot van de dwazen. Ooit hadden wij de keuze om een andere weg in te slaan. Wij zagen de afgrond in de verte, wij wisten dat wij op een hellend vlak zaten, wij beschikten over het enig echte wapen, een voldoende ontwikkelde geest en een kritische denkwijze, maar wij wilden de weg van het egoïsme niet inslaan. Wij gilden en blijven gillen en zien de afgrond nu met de dag groter en dreigender, geen ontkomen meer aan. En hoewel ze meeschuiven roept de meer en meer afgerichte, blinde meute dat wij de verkeerden zijn. Toppunt van achterlijke dwaasheid. Maar wij vergeven het hen, zij kunnen het niet zien, zij zijn stekeblind, zij kunnen het niet begrijpen want ze zijn er te dom voor. Ja dat is pessimisme puur. Ja dat is negatief!Is dat verwonderlijk? Is het niet begrijpelijk dat wij onszelf om de oren willen slaan met masochistisch zelfverwijt: hadden wij onze mogelijkheden niet beter voor onszelf ingezet en de dwazen en onwetenden aan hun lot overgelaten? Is dat niet menselijk? Dat is tenslotte wat alle machtigen, alle rijken in alle tijden gedaan hebben. Voor die groep machtigen en rijken staan de dommen en de dwazen uren in de rij om ze toe te juichen en te bewonderen, om hun kleed te kussen. Ben ik verkeerd? Kennen wij de namen van wetenschappers, die in hun laboratoria jaar na jaar vorsen om ons te helpen? Neen! Kennen wij de namen van schrijvers, denkers, filosofen die de mens wijzen op de consequenties en de gevaren van bepaalde beslissingen? Neen! Kennen wij de namen van de duizenden, tienduizenden die onbaatzuchtig anderen, onbekenden helpen? Neen! Kennen wij de namen van de zovele brave mensen die hun plicht doen, hun steentje bijdragen, die werkbijen van onze maatschappij zijn en in alle bescheidenheid ongemerkt verdwijnen? Helaas, voor al dezen geen Path of Glory. Meer nog ze interesseren ons geen zier, komen niet of nauwelijks in het nieuws. Ik blaas nu met alle kracht mijn pessimisme, mijn ontgoocheling, mijn verontwaardiging uit. Ik moet ze kwijt, ik wil ze bannen uit mijn leven. De geschiedenis komt hoe dan ook, onafwendbaar, het zij zo. Dat betekent dat ik me alleen nog thuis zal voelen in een links, zeer Links milieu. Het moet Links zijn en hoog ontwikkeld, voor de rest heb ik geen aandacht meer. Mijn diep rode, frisse groet.
