Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
10-11-2011
Wat als ik niet meer voorspel?
Mij bekruipt met het ouder worden meer en meer het onbehaaglijk gevoelen dat de gebeurtenissen en de ontwikkeling van onze maatschappij zich strikt houdt aan mijn voorspellingen. Heb ik het "zienersoog"? Ben ik speciaal? Natuurlijk niet, maar wanneer men wat kritisch denken en scherpe waarneming met een vleugje pessimisme en een dosis realiteitszin in een pot kapt en daarin roert en er regelmatig interessante ingrediënten van knappe koppen bijvoegt, dan is voorspellen niets anders dan vaststellen dat water naar de zee loopt. In 1948 probeerde ik met mijn voetbal de etalage van een buurman die een prachtige eik die nota bene naast zijn tuin stond liet omleggen wegens de "vuiligheid", aan diggelen te trappen. Ik kreeg een paar oorvegen en werd op dat ogenblik stichtend lid van de nog lang niet bestaande milieupartij. Nu in 2011 met zeven miljard glijden eerst de zwaksten en de armsten, dat zijn dezelfden naar de afgrond. En wij lullen maar, wij lullen dat we er knettergek van worden. Wij? Neen, zo groot is mijn solidariteit niet met die moedwillige knoeiers die halsstarrig met een geobsedeerde bezetenheid op het verkeerde spoor blijven voortrazen. Waarom zijn er verdomme geen twee werelden? Eén voor de vernielers en één voor mensen. Waarom mogen wij geen wereld hebben waarop streven naar "geluk" van het "bestaan" een hoofdopdracht is? Onder een grote glazen stolp, in het zonnetje, onder een blauwe hemel met een paar kleine, witte wolkjes, ergens op het land is het echt fijn te genieten. Hoelang houdt de stolp het nog uit? Nu ga ik een lijstje maken van diegenen die onder mijn stolp mogen zitten, het zal niet lang zijn.
