Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
24-06-2015
Vlaanderen denk na...
Een titel uit illo tempore, er zaten nog restjes idealisme en hoop in mijn genen, en die restjes dragen de verantwoordelijkheid voor een titel die mij hoe langer hoe minder belangrijk schijnt. Een bui van pessimisme, wellicht van realisme. Vlaanderen denkt niet na, het kan niet nadenken want elke Vlaming is met zijn eigen zaken bezig, omdat die het belangrijkst zijn. Feit. Ander feit: Dokter Oz en nog een paar artsen, die zich met onze gezondheid bezig houden, roemen tot over de daken de Italiaanse keuken en noemen haar de gezondste keuken. Zeker, die zuiderlingen, samen met tal van andere zuiderlingen gebruiken rijkelijk producten die gezond blijken te zijn. Maar! Ik, de onwetende, stel vast dat deze zuiderlingen 's morgens een kop koffie soms met melk en altijd met veel suiker drinken en daarbij een zoete brioche of een heerlijke croissant al dan niet gevuld met lekkere chocola of een confituur. Gezond? Lees de Voedselzandloper van Verburgh dan maar eens zeer aandachtig. Het vergt speurwerk en doorzettingsvermogen om een volkoren of meergranen brood op de kop te kunnen tikken. Begrijpelijk want in de omgeving van Messola beweren zijn de beste witte bloem te hebben en ik wil dat geloven. Neen , gezond ja, maar zeker lekker. Lees Verburgh en oordeel zelf. Morello kwam een tiental meter naast ons staan. Morele is een kampeerwagen of camper of motorhome. Wel een dure. Deze, was niet echt klein , want die zij er niet en draagt een prijskaartje van een kleine 300.000. De man woog, en nu nog, 140kg en vermits hij zich nederig opstelde en veronderstelde dat wij veel ervaring hadden, was ik graag bereid hem te helpen. Dus gewoon gezegd dat hij beter zo vlug mogelijk Verburgh moet leren kennen, wil hij nog wat genieten van zijn paleis op wielen, dat volgens mij een bewijs van complete kapitalistische waanzin is. Maar! Morello kloot alleen schatrijke (......) want de kleine man, wordt door zo'n firma over het hoofd gezien. Maar we stonden op een parking van 4 en hij en zij zaten alleen enkele treden hoger, so what. Firma's zoals de vernoemde, zijn typerend voor de verdorven geest die zij in zich dragen. Eén van hun reclameslogans luidt:" In een Morello voelt u zich minstens zo goed als thuis."" Met een druk op de knop sluit u de buitenwereld buiten en geniet van uw luxueuze interieur!" Wat was kamperen ook alweer? Warom is reizen zo goed? Vergeet het, Morello heeft het anders bedacht. Gelukkig stond dit koppel zonder ervaring naast mijn oude 508D en hadden wij een vlotte babbel. Vlaanderen is klein, en zeker niet het middelpunt van het universum. Ofwel denkt het na en leert het of, of wij zullen dan wel zien.
24-06-2015 om 00:00
geschreven door Walter
23-06-2015
Van zonneschermen en private stranden
't Is niet omdat ik rood ben, ik niet op reis zo kunnen of mogen gaan. Een bedekt verwijt dat ik oh zo vaak te horen krijg. Wij "Roden" moeten in zak en as in een hut, met onze klauwen wortels opgraven... Neen, wat ik al jaren rondbazuin blijkt nu toch weer meer dan waar te zijn. Reizen en iets leren over en van de streek waar je bent is niet zo een voudig, hoewel eigenlijk héél eenvoudig. De fiets! En met die fiets de ganse omgeving uitkammen, dat is reizen met inhoud. Natuurlijk hoort daar op regelmatige momenten een stop in een plaatselijke café of sportbar of tratoria bij. Dat maakt het trappan veel lichter en met zo'n rennersbroek en truitje maak je onmiddellijk contact, want wij zijn gekend. Steden bezoeken, ik heb het over Mantua of Mantova, Ferarra, Comaccio, Prto Garibaldi, Grado en alles wat daar zo ongeveer tussen ligt, is een plezier op de fiets, want bijna overal zijn voetgangerszones waar je rustig kan doorfietsen. Op een andere blog waar ik probeer iets dieper in te gaan op die uitstappen, reizen klinkt vandaag zo opgeblazen, vermits alle buren om de haverklap een vliegtuig nemen en zich laten droppen op een handdoek met uitgebreid buffet, zal ik als Apple me verdomme terug de mogelijkheid geeft een verzorgde tekst met foto's en zo zetten. Al trappend langs de Po kanjet niet anders dan uiteindelijk aan de Adria uitkomen. De Lido's! Geen Dildo's maar Lido's. Nazione, Pomposa, Spina de ene naast de andere met soms een voorschoot braakliggend terrein daartussen. Moest België zo'n Lido's aan de kust hebben dan konden wij ons tot een cultuurvolk rekenen, helaas, de promotoren en verkwanselaars hebben anders beslist. Opvallend en tof is het vele groen, de aanleg, de verzorging. Maar! De mijarden zonneschermen in omheinde perken en de meterhoge poorten en afsluitingen en de verbodsschilden en de kassa's... Ja de Adria is privaat, privaat bezit, echt op en top een Liberaal, neo-liberaal gedoe. Laat het vrije initatief maar werken en je krijgt eindeloze concentratiekampen die de zee gewoon afsluiten. Heel vroeg, bij opkomende zon kan je de Cerberus-bewakers-redders verschalken en geraakt een gewiekste met zijn hond op het vrijgekomen harde zand van de teruggetrokken tij. Een heerlijk moment, met de voetjes in het water, een stok werpend voor je vriend en overal de Italianen gravend en speurend naar eetbaars gerust latend. Tot... een Cerberus je in de mot heeft gekregen en luid brult dat het strand en met uitbreiding ook de zee, waar ik dan met beide voeten in sta, allemaal privaat is en dus verboden voor niet-gasten en dat honden , één, mijn hond hier gewoon niet mag en dus niet kan zijn. "Niet verstaan," en vermits het dan al negen uur is, via een sluipweg het paradijs van zonneschermen en afsluitingen aan de gelukzalige genieters, die zich vrijwillig komen opsluiten toevertrouwend. De Private Adria, waar ik elk kopstuk van de liberale partij graag zou in opsluiten om met volle teugen van dit bijzondere experiment te genieten. Ik vergeet te vermelden dat het verplaatsen van stoelen of zetels die bij de zonneschermen horen, verboden is en alles onder camera-bewaking staat. Weg van dat kunstmatige bos wacht mij een prachtig land, Lagunes, de delta van de grote rivieren, vogelparadijzen, brandende zon, en complete eenzaamheid en mijn fiets, zo zalig, de rust van een Rode Rakker.
