Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
09-12-2013
Rebellen, yes we can, yes we must.
Rebellen is geen liefdesromannetje dat je even op de bus leest, zelfs als je de bus neemt en zelfs als je een zitplaats heb mogen bemachtigen. Op de bus met het rode omslag met de titel "Rebellen" open en bloot is dat niet provocerend? Och een oude zonderling, het zal wat en toch ik verwacht van die jeugd die ik moeilijk begrijp meer dan van de meeste van mijn leeftijdgenoten, voor zover ze nog niet gecremeerd zijn. Rebellen is geschiedenis en geschiedenis kennen wij uit de films van Holly- en Bolly-wood. En film is L E U K E R dan een boek lezen en dan nog proberen te begrijpen en om het helemaal te bont te maken om het te onthouden. Armke zwaaien, bilspleet bloot en graffity op het lijf, daar gaan we een feestje bouwen, waar is dat feestje?
Hier is dat feestje!
Rebellen vergt echt wel wat inspanning en is niet altijd gemakkelijk om lezen en om te verwerken, zelfs niet wat het stuk betreft waar ik al voeten op de aarde zette. De waarde is er niet minder om. Alleen al om de vaststelling dat de oh zo geniale loodgieter soms klinkklare onzin uitkraamde, maakt het verwerken des te aangenamer.
Dus, neen, veranderingen worden ons niet in de schoot geworpen door milde schenkers. Veranderingen moet je zelf afdwingen, dat kost zweet bloed en veel tranen en als je ze hebt, zal het veel bloed, zweet en tranen kosten om ze te behouden. Ze zijn afgepakt voor gij het weet, want een proleet, wat weet die, wat kan die, waar is die goed voor? Een kapitalist weet het, die weet wat gij niet weet, wat gij niet kunt, waar gij goed voor zijt... maar soms vergist die kapitalist zich en dat is nu aan het gebeuren.
09-12-2013 om 20:02
geschreven door Walter
Als trop de spuigaten uitstroomt.
Het is als na vele jaren in een ooit gekende streek terug komen en vaststellen dat het er niet beter op geworden is.
"De mythe van de groene economie."
Deze kanjer van een werk, meer dan een boek, grijpt je bij de strot en nijpt, nijpt door. Ik ben verslaafd aan mij zorgen te maken over ons leven en het leven met ons en waarom ook niet met het leven na ons. En dat boek nijpt mijn strot toe en jaagt mijn ongezonde bloeddruk in de hoogte.
Wat doet dit boek bij een jonge mens die voor het eerst echt met zulke feiten en bikkelharde analyses geconfronteerd wordt? Wat is dat voor een bekakte vraag. Wat doet het legaal, massaal gestorte gifafval voor de plaatselijke bevolking? Die weten zelfs niet hoeveel ze waard zijn volgens de becijfering van gedegenereerde kapitalisten. Bovendien is wellicht in die berekening een kind, een weeskind, een oude vrouw, een zieke man helemaal niet opgenomen. Wat kost het hier niet aan bovenaardse moeite om een beroepsziekte te laten erkennen en dan nog kunnen bewijzen dat je crepeert aan die beroepsziekte... Neen de massaal gifstortende kapitalist moet geen schrik hebben dat zijn bloeiende groene actie een haardun in de weg gelegd zal worden. Als U dit document: De Mythe van de groene economie. toch niet wil lezen, dan verbied ik u nog op mijn blog te komen. Doe het tenminste voor die mensen waarvan je houdt, doe het voor jezelf, doe het omdat je een mens wil zijn.
Het is als na vele jaren in een ooit gekende streek terug komen en vaststellen dat het er niet beter op geworden is. 
