Hoe zou het voelen moest men je plots en onverwacht droppen in de Grand Canyon, moederziel alleen? Nogal verward vermoed ik. Ik heb nu This Changes everything van Naomi Klein volledig gelezen. En daar sta ik voor een reeks muren als monumenten. Die muren, torenhoog, tastbaar, ruikbaar, het zijn de feiten. Je kan er niet naast, ze niet loochenen. 

Terwijl ik dit werk las en probeerde te verteren snuffelde ik door Het Kapitaal van Carl Marx. Ik heb dat reusachtige werk nog altijd niet volledig gelezen en begin te vrezen dat ik dat ook nooit zal doen, of kunnen. Maar zoals ik reeds vaak vermeldde heb ik met verbijstering de getuigenissen, de geschiedenis die Marx daar schrijft wel met de grootste aandacht verslonden. En dan is de overeenkomst tussen die twee werken verbluffend en oh zo voor de hand liggend. Nihil nove sub sole! Dat is het inderdaad. 

Fabelachtige geldzucht en onbegrensd egoïsme maken monsters, of maken nog grotere monsters  van die van nature al monsters zijn. Mag ik de term:"wraakroepend!" gebruiken? Stoot dat tegen de borst? 

Het is zoals op de flap te lezen is toch ook een hoopgevend werk. Hoopgevend door het feit dat je verneemt, ik althans, dat er oneindig moedige mensen zijn die reageren, ondanks alles. Dat vernemend wordt het verdomd moeilijk om alleen maar te kankeren en mee op te stappen in een betoging, hoewel dat zeker moet. 

Voor mij is dit zeker niet het eerste werk dat dit kapitale probleem behandelt, wel het sterkste. Maar na het lezen volgt iets bijzonder interessants. Wass Nun? Hoe zie ik in mijn wereld dit wereldprobleem. Wat als dit of dat gedaan wordt? Wat zijn de gevolgen voor die en misschien voor ons? Wat moet gebeuren om te evolueren naar een toestand die Klein zeker niet aanbeveelt? Dat is een buitengewone denkoefening. Ik ben absoluut overtuigd dat die denkoefening absoluut noodzakelijk is om al beter voorbereid te zijn om de commentaar van de ontkenners, om de ongelovigen, om de onverschilligen en hardleersen een dreun te kunnen geven waar ze een tijdje van moeten bekomen. 

This Changes Everything moet een bestseller worden en dat de volgende jaren blijven. Het moet het gespreksonderwerp zijn dat voetbalgekwets doet verstommen. Het mag niet het lot van "Het Kapitaal" ondergaan en ergens liggen wachten tot er iemand over struikelt, maar gelukkig vandaag een ware revival aan belangstelling mag genieten, ook niet overdrijven! De inzet is te groot, onvoorstelbaar groot. "Het zal mijn tijd maar duren", moest gisteren al als een geestelijke misdaad tegenover het leven beschouwd worden. Onverschillig de schouders ophalen moet aangevoeld worden als een bewijs dat men niet geschikt is om kinderen op de wereld te zetten, cru? Nog lang niet genoeg!

Voor wat ik nu geleerd heb over de enorme kracht en de prachtige houding die er leeft bij the First People , waar ik zo goed als niets vanaf wist, ben ik enorm dankbaar. Eindelijk is die Western-onzin eens op zijn plaats gezet. 

Er is geen tijd te verliezen of er is geen tijd meer. Voor mij vullen de twee vermelde werken elkaar totaal aan. Bij Marx staat de misdaad tegenover het volk, de werkende mensen, de armen, en vandaag voegt Klein daar Mama Nature aan toe, de kring is rond, het gaat over het leven.

22-06-2016 om 19:53 geschreven door Walter