Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
25-11-2012
Geschiedenis en kennis
lijken weleen enorme puzzel. Hoe meer blokjes we op hun plaats krijgen, hoe duidelijker het beeld wordt. Dat is natuurlijk belachelijk eenvoudig voorgesteld. Maar zeker is dat meer weten, meer inzicht betekent en uiteindelijk ons denken sterk bepaalt. Die twee boeken, die wetenschappelijke onderzoeken, waarover ik zo enthousiast ben zijn weer zo'n stukken van de grote-mensen-puzzel. Daar waar Aline Sax °even naar de omstandigheden waarin de collaboratie haar voedselbodem heeft gevonden blijft hangen, kan de lezer niet anders dan de overeenkomsten met vandaag huiverend vaststellen. Bangelijk, en zo overduidelijk! Datzelfde hoofdstuk past naadloos in de studie van Nico Maly° en dan wordt de situatie vandaag glashelder. De feiten zijn inderdaad glashelder, het waarom blijft voor mij duister. Ik sta achter de filosofie van de verlichting en ik kan niet begrijpen hoe men voor een terugkeren naar de toestanden, die de anti-verlichting propagandisten zo hevig verdedigen, een nobele, positieve, voor alle mensen verdedigbare verklaring kan geven. Ik kan er gewoon niet bij. Ik vind maar één verklaring: mensonterende zwendel gestoeld op discriminerend egoïsme. De anti-verlichting is een monster dat door de rede in de richting van zijn hol gedreven werd, De hoeders van dat monster gunnen zich geen rust, het moet en het zal, als zij hun slag kunnen slaan, de mensheid terugdrijven in twee groepen, een, die heeft en pakt en de andere, de massa die voor de de eersten zullen werken. Die evolutie is onontkoombaar en moet hoe dan ook een nooit gezien conflict veroorzaken. Vriend lezer, ook kameraad lezer of gezellin, het is de hoogste tijd de geschriften van Marx en Lenin heel grondig te bestuderen vanuit een door en door verlicht standpunt, dat kan, dat kan eigenlijk niet anders en daar is hoop nog te vinden. Ga eens even rondneuzen op wat ons meestal ontzegd wordt. CP of the Russian Federation, Gennady Zyuganov: "The Epoch of Stalin in facts and figures" [En., Ru.] Drie bronnen en drie bestanddelen van het marxisme The struggle against opportunism by Nina Andreyeva Laat dit een uitnodiging zijn, een eerste klein stapje!
twee potten anabole steroïden, een maxi-pak testosteron, een kilo voedingssupplementen en de dagelijkse reeks sexmassages een warm bad en een boterhammetje met ei, wat ik voor elke burger aanbeveel, voel ik me terug de oude en kan ik voorzichtig proberen het politieke treurspel in eindeloos mineur van ver te bekijken, hoewel. Ja ik heb weer gekeken en dat bedoel ik letterlijk. Alleen gekeken, en ik heb ze niet gehoord, ze, de dames en heren schermvullende politici. Ik kon het aan, hoewel ik in alle eerlijkheid moet toegeven dat ik mij gelijktijdig verdiepte in een prachtig boek. Oblomov van Iwan Gontsjarov is magistraal. De hoofdpersoon van adel leeft in Sint Petersburg en weet dat zijn immense landgoederen door zijn rentmeesters leeggezogen worden en de bevolking daar vreselijk onder lijdt. Hij zal daar wellicht, misschien, ooit toch wel eens naar toe willen gaan, maar vandaag zeker niet en morgen wordt het winter en , ja we zullen zien... Dus geboeid door de enorme dynamiek van dit meesterwerk en zittend buiten het gezichtsveld van mijn breedbeeldscherm heb ik mijn aandacht niet volledig aan de zo belangrijke politieke actoren kunnen schenken. Ik heb ze dan ook nooit, zelfs niet één keer op slordigheden, tegenspraken, ontwijkingen, leugens, verdraaiïngen of andere nonsens kunnen betrappen. Ik moet toegeven dat zij zorgden voor een stil, bewegend decorum, waarbij spontane lichtvlekken door de halfduistere kamer mij deden denken aan een knappend haardvuur. Wat ik vreesde, namelijk dat ik me zou afkeren van de, onze politiek, die a-politiek of de negatie van wat politiek zou moeten voorstellen, is niet bewaarheid. Ik kan met het fenomeen politici op het scherm uit mijn zicht opnieuw leven zonder permanente aanvallen van hartkloppingen en uitbarstingen van frustraties en erger. Ik durf het zelfs aan waarde landgenoten, u dit aan te bevelen. Kijkt u gerust naar de meeste politici, ik zeg wel de meeste politici, eigenlijk is deze beperking overbodig omdat het samenraapsel dat zich als politici vermomd om de haverklap op het scherm vertoont met hatelijke en afwisselende misprijzende en spottende uitdrukkingen op hun, ik durf het niet zeggen, zum kotsen, koppen, zou ik denken, dus voor mij geen politici zijn, alleen rel- en haatschoppers. Het is dus een ware opluchting, ik kan dus terug in een zelfde kamer met mijn breedbeeldscherm zitten lezen, wetende dat mogelijk politici over mijn scherm schemeren op voorwaarde, en dat is van doorslaggevend belang, van conditio sine qua non, want ik heb de Grieks Latijnse gedaan, en heb geen behoefte aan boekjes, Latijn voor gebruik in het frietkot, ik mag ze, ik wil ze, ik kan ze niet meer horen.
24-11-2012 om 11:11
geschreven door Walter
23-11-2012
En toen sprak Elio
en ik voelde mij niet opgelucht, niet verheugd, alleen moe. Het zal wel aan mij liggen, ik word nu zeer moe van deze politiek. Ik ben ontzaglijk moe geworden van het eindeloos hopen en wachten en steeds maar opnieuw hopen en steeds maar opnieuw moeten vaststellen dat alle hoop schijnbaar nutteloos is. Ik ben dus een dwaas, ik ben iemand die blijft hopen op iets dat niet schijnt te komen. Eigenlijk ben ik een gelovige die hoopt ook dat ooit iets of iemand komt om iets te doen. Maar ik ben geen gelovige. Dus ben ik een steeds maar hopende ongelovige en daarom zal ik dus zo moe worden. Ik zou graag een Bernard d'hermite zijn en in de geleende kreukel kruipen. Dan kon ik af en toe mijn poten even uitsteken en vlug weghollen en dan terug in de geleende kreukel schuilen. Alleen al die gedachte maakt me hoopvol. De werkelijkheid dwingt me steeds opnieuw iets te zijn en te doen dat me meer en meer de strot uitkomt. Braaf zijn, positief zijn, sociaal voelend, begrijpend, vredelievend, hulpvaardig, open, verdraagzaam, breeddenkend, inlevend, vergevingsgezind, gemanierd, onderdanig hoewel, en opnieuw: Braaf zijn, positief zijn, sociaal voelend, begrijpend, vredelievend, hulpvaardig, open, verdraagzaam, breeddenkend, inlevend, vergevingsgezind, gemanierd, onderdanig hoewel en opnieuw... En ik luisterde naar Elio alias de marxist met kleine letter want dat heeft niets te maken met Marx met een hoofdletter. Ik luisterde en probeerde hem te verstaan wat in het Frans zeer goed ging en in het Nederlands weer een stel ongeletterden een reactie zal ontlokken. Ik luisterde en werd dus moe, zeer moe en zakte dieper in mijn zelf gegraven afgrond op zoek naar een lichtje in de duisternis. Maar waarom zat ik daar moe te worden? Ben ik verrast? Verwachtte ik wat anders? Zou mijn aangeboren hoop zo ontredderd zijn dat er al verwachting zonder grond ontstaan is? Ben ik dan zo ontaard, te hopen dat er hoop is voor mijn hoop die aan grenzeloze wanhoop paalt? Dan ben ik ziek. Ik ben niet alleen moe ik ben ziek. Zwaar ziek, ik lijdt aan waanhoop. En toen, en toen, rukte Elio zijn strik los en trok een vlammend zwaard. Met één sprong stond hij op een platte rots midden in de huilende, barbaars vijandelijke monsters die geile kreten en zure vlammen naar hem uitstoten en met smerige, stinkende grijp- en graaipoten naar zijn mooie benen uithaalden en hij danste en danste en liet zijn vlammend zwaard huilend suizen over de wanklanken van een bende koplozen uit de diepten van een onnoemelijk gedrocht naar boven gekrabbeld waren als schele krabben, wriemelend en krochend gedreven door een onstuitbare gemeenschappelijke drang tot ver- en bevuilen. Elio die knappe danser, op laarsjes fijn en de wapperende haren als een stalen helm rond zijn getaand en nobel vreemd gelaat hakte en hieuw en kloof en kapte onvermoeibaar en joeg de haatspuitende kruipsels met achterlating van nijptangen, goedendaggen en vuiligheden dwars naar de krochten van hun paradijs. Lang nog hoorde ik vanuit die stinkende diepte een onverstaanbaar mantra herhalen en herhalen, maar vermits het zinloos was kon ik het niet verstaan. Dat was een koortsdroom en prachtige droom van ontroerende schoonheid. Onze hakkelende Elio, redder van de belangen van de.... Oh wat ben in moe, die waanhoop maakt mij nog kapot. Ik moet me haasten want eerst moet ik de laatste honderd bladzijden van het doctoraatswerk van Ico Maly nog verwerken en dan verkneukel ik mij op heerlijke stonden bij Aline Sax met haar eveneens wetenschappelijke werk over de collaboratie; Voor Vlaanderen, voor volk, voor Führen, een kluif om duimen en vingers af te likken. Stof om misschien ooit te genezen van die ziekte, van die besmettelijke waanhoop en opnieuw kracht te krijgen om met de Grote Karl met baard en dichte haardos Elio Nederlands te leren.
