Baden-Würtemberg heeft geen droogteprobleem. Een groene mosschijn legt zich tussen de merkwaardig genoeg groeiende maïsplantjes. Miljoenen en miljoenen plantjes op rijen, recht, gebogen, vlak, zacht heuvelend.

Gisteren en eergisteren eindelijk een zomerdag met stralende zon, prachtig land, roept om op mijn ijzeren ros verkend te worden. En na eerst een testrit in de vlakte naast Vader Rijn, testrit om me te vergewissen of  de oude knoken en de overjaarse tikker de uitdaging nog aankan. En dan na een aarzelend ommetje toch maar het voorwiel richting Zwarte Woud  gedraaid. Is het wegens mijn gevoelige ogen of wegens mijn gemoed, ik heb voortdurend tranen in de ogen als ik urenlang over veilige, rustige, brede, verzorgde fietspaden bol. Omdat ik nog steeds vertrouw op mijn gevoelen voor richting, ben ik nog altijd onderweg zonder kaart en de Garmin dient enkel om de gevolgde tracé vast te leggen. Dus toch maar naar boven en hoe. Misschien heb ik de verkeerde route gevolgd, maar het was echt te stijl, ware het niet dat ik, toegevend aan de jaren en aan de techniek met een knipje achter mijn zadel de electro-hulp heb ingeschakeld. Wie het meeste kracht heeft geleverd is me niet duidelijk, wel weet ik dat ik die helling met mijn stokoude Kettler met een gewicht van om en rond de dertig kilo niet zou gehaald hebben zonder hulp. Dus, leve deze technische vooruitgang.

Eerst tot Windeck, een burcht ruïne met gezellige uitspanning en dab verder omhoog door een prachtig gemend bos naar Sonneneck een gezellige hoogvlakte. Boven heeft men de keuze langs de baan naar links of naar rechts terug richting Bühl te keren. Ik verkies altijd een bos en een onverhard pad en moest vaststellen dat mijn remmen het zwaar te verduren kregen.

Het heerlijke ijsje op het zomerse terrasje moest onfatsoenlijk snel opgelepeld worden, omdat vanuit de vlakte een zwarte storm niets goed aankondigde en weer ondersteund door electro reden wij, ijzeren ros en ik, met bolle fietszakken en blote benen en armen tegen 26,7km/h tegen een stormwind naar de kamper waar een uitgedraaide luifel mij verwachtte.

Nauwelijks alles opborgen of  het regenfestijn opende zijn sluizen en de buur in zomerse Bermuda begon een partytent op te bouwen. Dan geef ik beschaamd toe dat mijn pessimisme toch vaak overdreven, onnodige reacties oproept. Vanmorgen lag er een hoop geplooide buizen en wat tentdoek waar gisteren een nieuwe partytent werd opgezet. De bewoner is niet te zien, slaapt in zijn auto...

Hij heeft geluk, de rest van de week blijft het regen. Pinksteren, dag Jan.

29-05-2013 om 12:45 geschreven door Walter