Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
01-05-2014
Het Kapitaal........
Er mee dwepen, ja, maar lezen, dat was een ander paar mouwen. Van economie krijg ik vieze bobbels en de beurs bezorgt mij stormachtige winderigheid dus... Om dan toch het boek aller boeken van ons aller Karl Marx aan te schaffen en dan lezen, wat zeg ik, lezen... Neen, sorry dat is niet lezen, dat is doorworstelen, met een schier bovenaards geduld. Ik ben er mee bezig. Over de ruil tussen een zak wol en een jas kon ik volgen, hoewel ik nu besef dat zelfs dit doodsimpele voorbeeld helemaal niet doodsimpel is. Een zo doorgedreven analyse is absoluut noodzakelijk om de ongenadige maar belachelijke kritiek van --"de vijand"-- van tafel te blazen. Maar vermits ik niet wens de rangen van al diegenen die ooit eens een paar bladzijden probeerden te lezen en het boek dan ter zijde legden om het nooit meer te openen te vervoegen, en ik eerlijk gezegd het ook heel moeilijk heb met zijn taal, zinsbouw en zijn enorme analyse, ben ik verder gaan neuzen in dat werk. En dat was een meevaller een hoogtepunt. Marx sleurt zijn lezer niet alleen mee in de verste hoeken van de analyse maar hij trekt stukken geschiedenis open met een zelfde grondigheid die minstens de kracht heeft van een apocalypse. Nu weet ik dat ik ga verder lezen en wroeten in dit meesterwerk en dat geschiedenis eindelijk een echte betekenis voor mij krijgt. Ik kom daar op terug, maar wil dit vanavond op 1 Mei nog laten weten, Het is geen schande geen rijke te zijn! Ik ben heel diep gelukkig geen kapitalist te zijn en als U dat vreemd vindt dat moet U ook gaan grasduinen in Het Kapitaal van Karl Marx. Ik vrees dat hier nog vaak een boompje zal over opzetten.
Of ik U, lezer mag aanraden binnen een korte tijdspanne, soms gelijktijdig een reeks kanjers van werken te verwerken en te verteren weet ik niet, maar het leven is kort en uiteindelijk gaat het niet over mijn of uw leven maar over Het Leven, De Mens, De solidariteit of niet soms....
en dan is daar Noord-Africa en het Midden-Oosten.
En waarover struikelen wij, de niet kapitalisten steeds opnieuw? Neen: ik zeg het vandaag niet.
Rood, diep Rood dat is de kleur, de kleur van zoveel vergoten bloed, van bloed van armoede, van lekkende wonden, laat het rood blijven...
Zo is het. De jaren dat ik zo iets als familiale banden met dat werk meende opgebouwd te hebben lopen naar een einde. "Meende" is hierbij een kernwoord!. Eigenlijk vertrouwde ik er op dat het lezen over in de eerste plaats en ook het vernoemen van de titel mij die familiariteit liet beleven zonder echt enige grondige bezwaren. Maar, zoals reeds gezegd, de tijd dringt en nu het nog kan, ben ik er aan begonnen. Op Internet rondgeneusd en even geschrokken van de forse prijs voor het lijvige werk van de man die mij inspireerde hoewel toch wel eerder vreemd. Ik bestelde een niet prijzig exemplaar in twee delen en wachtte ongeduldig. Zoals altijd kwam het pakje op tijd, zoals verwacht aan en de twee delen zaten er ingepakt in. Vreemd leek mij dat de twee boekdelen veel kleiner waren dan wat ik, na mijn verkenningsronde meende te moeten verwachten. Vreemder nog waren de oosterse tekeningen op het eerder zeer verzorgde omslag of noemen we dat de kaft. Prenten met hier en daar een summiere uitleg... Een kinderboek? Gefopt? Nog geen goed uur later waren mijn ongeloof en lichte wrevel omgezet in een verwonderde zelfs bewonderende geruststelling. De boodschap van wat ik meende te moeten verwachten van het werk dat ik niet kende maar waarover ik veel gelezen en nog meer zelf gepraat had, was heel duidelijk uit de Japanse tekeningen te voorschijn gekomen. Toen ik de volgende dag weer na een klein uurtje het tweede deel bekeken en gelezen had, stond voor mij vast dat ik eindelijk klaar was het echte grote werk aan te vatten. Ik zou, neen, ik zal het boek der boeken lezen.
Er mee dwepen, ja, maar lezen, dat was een ander paar mouwen. Van economie krijg ik vieze bobbels en de beurs bezorgt mij stormachtige winderigheid dus... Om dan toch het boek aller boeken van ons aller Karl Marx aan te schaffen en dan lezen, wat zeg ik, lezen... Neen, sorry dat is niet lezen, dat is doorworstelen, met een schier bovenaards geduld. Ik ben er mee bezig.
