Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
26-07-2013
Lelijke liedjes duren te lang.
Hij en zij van de twee, van de leeuw, diep in hun kruis getast en genepen, omdat ook ik, die de Flodders nog niet echt in levende lijve, toch niet allemaal gekruist had, mij niet als een bezeten verdediger van de gordijnhetze had opgesteld en zodoende de steun van de intelligentia aan de meute had geweigerd. Ik geef het toe, het is mijn overtuiging, dat de zwakken mogen beschermd worden en zeker tegen de andere zwakken. De Leeuw, het Konijn, beiden geruggesteund door de altijd zijn kat sturende Kwal, kon als verwelkoming van deze uit de voegen gebarsten familie wel tellen. Het probleem leek mij niet gordijn of geen gordijn maar eerder bed of geen bed. Van gordijn draaide de frontale aanval naar een voor mij toen nog onbekende flank; de vogel. Ja, een echte vogel al dan niet in een kooi en op een stok en die mocht van de Flodders bij het open raam frisse lucht halen en een luide keel opzetten. De Leeuw die niet steeds naast de collector lag, hing dan ook vervaarlijk over de reling van het ding dat men terras pleegt te noemen. En hij zag hem, de oorzaak van zijn 's morgens gestoorde nachtrust. Onder het zo bekende motto, "Ik hou van dieren, zelfs van vogels, maar dat neem ik niet, ik ben het beu!" Konijn die, zoals gekend, al hoofdschuddend en smoelen trekkend moeilijk uit zijn woorden geraakt, gooide het open, zomaar open op de ronde tafel. "Nen dierentuin, honden, katten, vogels en een hoop jong!" Al die dieren met jong? En dat allemaal naast ons? Maar de "jong" bleek te verwijzen naar het verenigd nageslacht van het prille, oude geluk, van de Flodders, en waren al wat hoger opgeschoten. De Leeuw brulde klauwloos, zij rood aangelopen en bijtensklaar, met mijn, echt reglement kon dat niet, maar, en wierp een verschroeiende blik in mijn richting. U moet het weten, ik heb een hond, een echte , een grote, niet de eerste, en ik heb van zijn militair uitroeiïngsreglement brandhout gemaakt, iets anders geschreven dat nog voor het gelezen was, niet aanvaard werd door Konijn, Leeuwenkoppel en Kwal, en van de overigen, de vlottende massa, geen reactie kreeg. Punt is dat men niet kan slapen als men over de reling moet hangen. Zulke ongevallen worden door de verzekering betwist. Madame van beneden had één slag gewonnen maar zovele vliegen zaten al in de pijp. Was ik vergeten Kwal te verklaren. Simpel, heeft niets met de zwevende schoonheid van de kwal in volle zee te maken. Heeft wel te maken met het zieke, losgeslagen ding met onzichtbare slierten die in de branding je huid doet branden en dan eens aangespoeld op het zand daar als een soort graatloze pudding ligt te wachten tot iemand er per ongeluk op trapt, ik stel U voor, de bovenbuur, De Kwal. Pikt, steekt, ligt op het strand niks te doen, En de steenpuist vol afgunst, opgekropte ergernis en onbeheersbare geldingsdrang werd rijper en rijper en toen had het lelijke liedje lang genoeg geduurd. Ende zij spraken als uit enen mond en zij zeiden te samen," Wij zijn het beu, wij nemen dat niet!" En de hemel klaarde open en achter de wolken rees traag een zwakke zon, was het een nieuwe toekomst?
26-07-2013 om 13:04
geschreven door Walter
25-07-2013
een nieuwe ijstijd breekt aan...
Wij enten ons in tegen de griep, tegen de "Rioolgang" gaat helaas niet, maar men kan er zich ver van houden en dat is een zegen, ik verzeker het U. Maar geluk moet onderbroken worden om steeds opnieuw als geluk ervaren te kunnen worden. Wij komen dus nog wel eens thuis en vernamen het volgende vreselijke nieuws: "Er zijn er nieuwe komen wonen, echt straatjesvolk, miserie, miserie." Het woord "verhuizen" werd voortdurend als klagende mantra in Residentie De Rioolgang gehoord en het gaf ons nieuwe hoop, de nieuwkomeres hadden al veel bereikt. Maar van verhuizen was geen sprake, wel van een zoveelste nieuwe opstelling van de fronten. De nieuwkomers hadden hun tenten opgeslagen op de eertste verdieping en nog wel onder dat van de op de op zijn buik in de natte kruipholte liggende syndicus en boven dat van madame van beneden die wel een vriend heeft en regelmatig het hondje van de dochter bijhoudt. De inval van de Hunnen of van de Noormannen was vast niet zo ingrijpend als de komst van die familie die onmiddellijk de naam "Flodder" kreeg. Tam, tam,tata, tam naar de inmiddels ronde tafel om de duidelijk waanzinnige geworden eigenaar eens flink de levieten te lezen. De syndicus, U weet wie ik bedoel en wat zijn extra bezigheid is als hij niet in spreidstand voor zijn garage met luide stem zijn visie, wat hij gelooft een visie te zijn, aan de voorbijgangers kond doet, die man dus opent het epiloog van dit wereldschokkend tijdloze drama: Een nieuwe ijstijd breekt aan! Neem mij niet kwalijk dat ik de man zo'n gedachte in de mond leg, het ging niet over de ijstijd wel over de gordijnen. "Ik neem het niet!, Ik ben het beu!" Leer deze gevleugelde zinnen van buiten, zij komen als de enige rode draad met regelmaat, door de opborrelende uitstoot van opgekropte haat. "Ja de gordijnen, het is een schande, ons gebouw wordt een O.C.M.W.-G.E.B.O.U.W." Ik wist niet dat er zulke gebouwen bestonden en zeker niet dat die bepaalde gordijnen hadden. De eigenaar van de private staanplaats in de gemeenschappelijke ruimte en die daar een extra gratis staanplaats of meer heeft bijgenomen en nog wat uitgedeeld aan zijn daar niet wonende dochter, en die het gemeenschappelijk karakter tot privaat heeft uitgeroepen, beaamt en al knikkend en het hoofd in de hoogte werpend, bestempelt de nieuwe huurders als "Volk dat hier niet past!". Laat ik hen vanaf nu het Konijn noemen,; François Het Konijn, met mijn verontschuldigingen aan alle konijnen, zachtaardig, verdraagzaam en van goede wil. Ik maak het kort: die, de Flodders, natuurlijk, hebben geen gordijnen, zijn er blijkbaar pas komen wonen, hebben in de Rioolgang alle nieuwe startkansen al verloren zijn door de fijne, met een verdachte reuk, mangel gehaald en schuldig bevonden en door de vertegenwoordigers van hun soort law and ordre al veroordeeld. De verhuurder zit er als een geslagen hond bij en belooft beterschap, ooit beterschap... Een ware ramp komt nooit alleen en zie, Madame van beneden die op dat ogenblik een vete uitvecht met de Leeuw, de syndicus en zijn wijf, en met het Konijn der wrake, springt als een redder in nood, als de Aartsengel Uriël, de Flodders ter hulp. "Dat zijn fijne mensen en die doen geen vlieg kwaad. Opgepast, hier doet ook de vlieg haar intrede. Van wormpje tot vlieg , een kleine stap een grote gebeurtenis. Ijstijd inderdaad maar eerst een fikse opstoot van hittehaat, haat van hitte, hitte uit haat, kunt U me volgen?
25-07-2013 om 12:33
geschreven door Walter
24-07-2013
Zij die geroepen zijn , staan op: de syndicus....
De eerste kersverse en onnozele in de betekenis van "onnozele kinderen" liet al vlug vrouw en appartement voor wat het was en gaf de papieren door aan de tweede, zo gaat dat. Twee voor de prijs van een, maar twee waarvan? Man en vrouw; hoewel eerst vrouw en dan man veel correcter de job met vergoeding, de werkelijkheid benadert, claimt het echtpaar gekend als een machtig figuur in de "Reynaert De Vos", de koning van de beesten. Zij van het duo, bankbediende achter het glas, kan zeer zorgvuldig werken, netjes schrijven en keurige sommetjes tot op een honderdste maken. Hij is van geboorte kapitein op de oorlogsbodem Blok A met permanente opdracht de vijand in eigen rangen genadeloos te vervolgen en te vernietigen. De jaren vergaan, helaas Blok A niet, het koepel-drame met eigenaar en bevelvoerder van de gemeenschappelijke ruimte waarin zijn private staanplaats ligt en bijgevolg het hele territorium geannexeerd wordt tot private gemeenschappelijke ruimte met een beperkt afgedwongen gedoog-toegangsrecht voor een andere eigenaar, haalt zijn theatrale climax in het syndicus-duo af. Dus: de leeuwen af... Heeft u nooit gehoord van het koepeldrama? Echt niet? Nummer drie, eigenlijk nummer Vier. Algemene zucht van verlichting, daarom niet van verluchting, de man-syndicus-zaliger, was technisch geschoold met een verzorgd handschrift en kon een vakkundige leiding leggen. Dat was de eerste en de laatste. Getrouwd met een vrouw met een uitgeef-manie zag de brave ziel zich genoodzaakt ook onze rekening, die van ons blok te plunderen. Zoals het later steeds opnieuw zal gebeuren, in tijde van problemen blijkt er maar één bewoner-eigenaar in staat het nodige te kunnen doen. U mag drie keer raden wie deze dwaze ziel is, en kan u het dan niet juist raden dan wordt U dringend verzocht dit blog te verlaten, wegens te kleine oren! (of is het juist wegens te lange oren?) Dus deze superdwaas zet de problemen op een rij en de syndicus af, de boeken op tafel en blaast de algemene vergadering rond de gecamoufleerde biljart. Vermits de storm geluwd is komt echtpaar-syndicus Twee en Twee-bis in onstuitbare vaart opdringen en nemen met opnieuw algemene berusting maar zonder veel animo, de job met de vergoeding op zich. Het duo-team, had toevallig niet veel verloren aan de kooplustige echtgenote van wijlen twee en slooft zich uit in de gekende spreuk:" Een kei kunt gij niet stropen en sorry, brute pech voor wie zijn geld kwijt is..."op elke volgende vergadering overtuigend te declameren. Oh Solidariteit, oh mores, wat balkt de ezel toch mooi! De jaren slijmen vooruit, zij van de twee maakt de sommetjes, netjes en verzorgd, hij van de twee kruipt naar het schijnt op het dak en deelt de algemene vergadering mee wat hij ziet en dat is nooit rooskleurig. Hij van de twee citeert uit "De teksten" vooral de strafmaatregelen en verantwoordelijkheden, zelfs voor toestanden die hier in geen honderd jaar voorkomen, iedereen zwijgt bedrukt, hij van de twee ligt af en toe in de natte kruipruimte naast de open collector en heel af en toe schept hij daar vieze brij uit met een pollepel die hopelijk voor niet anders gebruikt wordt, wij zijn onder de indruk en ik meen een vies luchtje te ruiken... De jacht op ongewensten gaat onverpoosd verder en spijtig genoeg zijn we maar met zeven, dus moet er een tweede en derde en volgende ronde ingelast worden, maar de taak van de syndicus roept, hij en zij, ze worden er voor betaald "Ordnung muss sein!", gelukkig ben ik geen allochtoon want dan was mijn uur al gekomen.
24-07-2013 om 13:30
geschreven door Walter
Wat kan je anders met sommige doden?
En wie zegt dat die al dood is? 't Is niet omdat die met zijn geld naar Knokke vertrokken is dat hij nu al dood is. Hoe dan ook in Knokke heeft hij ook mest gebouwd. Zo'n zesendertig jaar geleden leerden wij hem kennen en geloofden wij dat wij van hem een appartement konden kopen. Dat ging vlot. Wij wisten wat wij wilden en aldus bleven alleen de buitenmuren van dat appartement op de voor hem voorziene plaats en aan de binnenkant kreeg het een hele andere indeling, niet omdat wij graag wat anders hebben, maar omdat zijn voorstelling gewoon niet deugde. Moest daar geen belletje, zeg maar bel, klok gaan dreunen, wij hoorden ze niet. Minimus of was het Maximus, het was vast Maximus-Minimus krabbelde wat op een beduimeld plan en zijn metser Jan die beter kon meten met het blote oog dan met de maatstok richtte de binnenmuren op. Ik leerde, ik moest wel dat tussen theorie en realiteit een wereld van verschil is. Stekkers en stopkontaten kwamen in de omgeving van waar ik ze wou hebben en meters nuttige muur gingen zo verloren. De kans dat ik later in een leiding zou boren was bijna voorgeprogrammeerd maar van enig duidelijk plan of bruikbare schets was geen sprake, vakmanschap, uit het vuistje. Gelukkig kon de aannemer de deuren die bij ons niet in de goede richting open gingen elders een onderkomen geven, alles verliep vlot hoewel een donkere wolk boven Maximus-Minimus bleef zweven. Na het ophangen van houten zolderingen en het inbouwen van een aantal vaste meubels trokken wij als laatsten in ons appartement in de Residentie, "De Rioolgang", toen nog anders genoemd, in het dorp dat door een buitenaardse: De Parel aan de Rupel, wordt genoemd. Alle eigenaars op hun paasbest uitgedost met M en M, rond een grote plank waaronder een biljard stond achter een Palm, enkelen achter een Duvel, en mijn vrouw achter een watertje, luisterden naar de overdracht van de macht. Waarom is de lengte ven de oren geen indicatie voor de intelligentie van de bezitter? Het zou zoveel onheil kunnen voorkomen en paaskledij zegt wel iets over slechte smaak, niks over beperkt denkvermogen. Inburgeren, vlot overkomen met een kwinkslag een stommiteit als mopje opzij schuivend, verlieten wij opgewekt de gecamoufleerde biljardtafel na ieder zijn rondje betaald te hebben, de vergadering van de eigenaars met onder ons een kersverse syndicus die alle nodige info van Maximus-Minimus gekregen had, het leven lachte ons druk toe.
