Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
23-06-2013
De nieuwe lens.
Wat nieuw is moet toch ingereden worden denk ik. Vermits mijn zwaardere litteratuur daarvoor minder geschikt is, heb ik van een plank, ook schab genaamd, een lijvig boek gehaald dat ik uit een erfenis heb meegebracht en nooit bekeken. "De Tombe van God" geschreven door Richard Andrews en Paul Schellenberger. Alleen al de titel was genoeg om dit dikke werk in een verlaten hoekje te laten rusten, de blauwe omslag is mooi. De Tombe van God! Zonder uitroepteken en zonder vraagteken, gewoon een mededeling. Een mededeling die de lezer op de hoogte brengt dat de schrijvers hem nu eens wat meer over de tombe van god gaan vertellen. Deze aankondiging is schering en inslag in de media en nog meer in de verkoop. De aandacht trekken en de mogelijke koper over de streep halen. Wie zou echter hier koper willen zijn? Met mijn nieuwe lens en een oud leesbrilletje ben ik vrij vlug door de eerste vijftig bladzijden geraakt. Waarschijnlijk is dat te verklaren door het feit dat ik gewoon ben iets moeilijkere werken te verwerken. R.A. en P.S. sleurden mij mee in hun esoterische, kabbalistische, duistere wereld met sprongen van het heden naar het verleden en verwijzen naar figuren uit een verleden die gekend zijn en leggen verbanden naar organisaties in het katholieke leven waarvan een vrijzinnige kippenvel krijgt en trekken lijnen van asterisken door O's via het middenbeen van de M om via een de benen van een driehoek en cirkel te trekken die dan in een vierkant past dat lichtjes gedraaid moet worden en dat terug te vinden zou zou bij Teniers De Oude of was het De Jonge door de richting van de staf van de herder aangegeven wordt. De Lijnen en geometrische figuren springen van perkamenten naar tekeningen van M. Angelo dat het een ware lust is en zelfs een oude spoorbrug is een onomstotelijk bewijs dat op een totaal verlaten plek niks is. Na het plaatsen van een tweede lens zal ik nog wat verder lezen. Niet om ook maar iets over die tombe te vernemen, want daar geloof ik natuurlijk niet is, alleen maar om iets meer te vernemen over een gedachtenwereld die mij tot op heden zo goed als vreemd is. Misschien zit er suspens in, wie weet, fantasie is er met hopen. lees meer op : De Tombe van God - Wikipedia en De Tombe van God - Stichting Skepsis
23-06-2013 om 12:45
geschreven door Walter
19-06-2013
Mijn tuintje
Ik heb een tuintje, niet te klein, niet te groot, het is daar waar ik, ik ben. In de loop der jaren zijn de scheuten en nietige plantjes, die ik er plantte, respectabele bomen geworden en is er van de oorspronkelijke weide niets meer te bespeuren. Dankzij de achterbakse en bedrieglijke manipulaties van een buur die met bijna feodaal recht de wetten aan zijn laars kan lappen is er nooit een huis gekomen en daarom is mijn tuin vandaag nog steeds honderd procent natuur. Gisteren heb ik tussen de ontelbare bessenstruiken door de hoge, fijne graspijlen door een wegeltje vrij gemaakt naar het zo gezellige zithoekje onder de notelaar die langzaam aan ook dankzij een andere buur wegkwijnt, nu juist op het ogenblik dat na eindeloos pallaberen hij eindelijk terug wat licht krijgt, dat hij zo broodnodig heeft. Boompje groot, manneke dood, ik geloof dat het hier nog niet klopt. De nieuwe buur heeft al zijn bomen en struiken afgezaagd en als mijn tuin niet zo dicht begroeid zou zijn, zat ik opnieuw in een weide, niet met koeien, maar met bouwafval, wat mij niet stoort, vermits ik nu van een enorme hemel kan genieten en mijn fruitbomen hoor zuchten van genot. Alles groeit en bloeit nu plots weer op. Eindelijk hangt één van de twee druivelaars overdadig vol met vruchten. Nu zal ik moeten beslissen welke trosjes mogen groeien en welke niet. De kweeperen, die al op het punt stonden de pijp aan Maerten te geven, hebben weer een dicht bladerdak en dus weinig vruchten, het is goed zo. Het koppel eksters en de bosduiven, die in de reusachtige berken, die bijna op de scheidingslijn van onze tuinen boven mij troonden, zijn weg, hun huis ook, dat vind ik wel spijtig en bij deze nodig ik ze uit bij mij hun intrek te nemen. Waarschijnlijk herkennen zij deze plek niet meer. De andere, de feodaal of de badplonzer, of de gazonfreak kapt met vurige ondernemerslust elk takje dat de euvele moet opbrengt door over de gemeenschappelijke afsluiting te groeien de kop af. Sommige schrikken daar zo erg van dat ze gewoon staande sterven. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, het is slecht leven in een vergiftigde aarde, zou ik zo denken, want echt bewijzen kan ik dat nog niet. De feodaal leeft als hij niet in het belastingparadijs aan de kust zit in en rond zijn plonsbad en met hem al zijn kinderen, kleinkinderen, verwanten en vrienden en vrienden van verwanten en vrienden van... en keuvelen, spreken, onderhandelen en juichen en lachen en brullen en tieren en huilen en krijsen en wenen en troosten tot de nacht of een stortbui hen uit de tuin verjaagt. Paren doen ze, voor zover ik weet, nooit in de tuin. Gelukkig moet de feodaal nog gaan werken en heeft hij een verblijf om aan de fiscus te ontsnappen en is hij verplicht daar regelmatig te zijn. Dan is het zo heerlijk in mijn wild paradijs waar stekebezen, rode kruisbes en zwarte en rode bessen, frambozen, wilde aardbeien, minuscuul klein onder de perelaars, de appelbomen en pruimelaars en notelaars hun oogst aanbieden aan vogels, aan gonzende en brommende insecten, toch aan een paar want de meeste zijn er niet meer. Vandaag is het een belangrijke dag, ik zal de enige kers die de gevleugelde vrienden hebben overgelaten delen met mijn vrouw. De vraag is smaakt een rode kers die nog niet helemaal rood is?
