Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
22-07-2012
Marx in een volkstuintje?
Ik zou het niet weten, maar ben overtuigd dat Marx pro volkstuintjes was.
In ons super individualistisch landje waar niets de vrije hebzucht in de weg mocht staan en zelfs een partij zoals die van de socialisten het noorden kompleet is kwijt geraakt, zijn wij de totaal verkeerde toer op gegaan.
Ieder wil een eigen huis met een eigen tuin en dat noemt men een recht. Gelukkig is er nog een massa volk die op appartementen wonen, want indien die allemaal een eigen huis met een eigen tuin zouden willen moesten wij onze buurlanden annexeren. De bezittende, rijkere klasse spreekt over de vrije wil. Ieder mag een eigen huis met eigen tuin nastreven, maar of iedereen dat wel kan is een andere vraag.
Dat is liberale nonsens, vandaag zitten wij al ver onder de wetenschappelijk vastgestelde norm betreffende de bruikbare vrije ruimte voor de bevolking. Vandaag is er al een groot tekort aan grond om in onze levensbehoeften te voorzien. Wie daaraan twijfelt kent de grondprijzen niet.
Dorpen en steden groeien tot onleefbare olievlekken en spijtig voor wie het niet begrijpt, maar zelfs een eigen huisje en een eigen tuintje in zo'n olievlek is ver van een paradijs. Wie dat niet gelooft, moet maar eens kijken hoeveel van die eigen tuintjes voor de bezitters een pure, vervelende last zijn. De vervreemding van de stedeling, van de inwoner van de olievlek van de natuur, van omgaan met natuur, van genieten van die levende natuur is onvoorstelbaar en beangstigend.
Dat eigen tuintje is helaas voor immer meer jeugdige koppels een soort zandbak voor de kleine kinderen telkens ze niet op uitstap of op reis kunnen gaan. Het is een saaie last en geen verrijkende ontspanning en bron van rust en gezondheid. En dit weet elke eigenaar die van zijn tuin houdt. Wij zien het rond ons, steeds meer, een kaal grasveld al dan niet kunstgras of nog gemakkelijker een geplaveide tuin met bloempotten met kunstzinnige namaak.
Maar de mens is, of zou, een sociaal wezen moeten zijn. Genieten doen we graag met anderen, daarom hokt men in massa aan zee en in dezelfde vakantieoorden of pretparken. En nu ben ik terug bij Marx, misschien wel in zijn volkstuin.
De volkstuin is een ontmoetingsplaats waar men sociaal kan zijn en toch vrij. Men kan er ontspannen en tevens leren, men kan helpen en geholpen worden. De volkstuin is een groene oase van rust en van leven. Wat de volkstuin kan bieden kan een eigen tuintje achter het eigen huisje in feite nooit bieden.
Maar dankzij ons liberaal super-egoïsme hebben wij de totaal verkeerde politiek gevoerd. Ondanks het eigen huis en de eigen tuin snakken wij naar een handdoek naast een overvol blauw geschilderd zwembad en een buffet waar je best alleen de goed gekookte gerechten eet.In je kleine volkstuin steek je de rijpe bessen zo in je mond, wassen kan ook geen kwaad, zei Marx dat?
22-07-2012 om 00:00
geschreven door Walter
21-07-2012
Dus dromen mag?
Dat kan niet, dat is niet mogelijk, zijn de meest gehoorde commentaren in mijn politieke omgeving. Maar hier op mijn blog kan en moet dat zelfs. Zonder vernieuwende gedachten is er geen toekomst.
Volkstuintjes. Die lapjes grond die vele decennia geleden en nu nog sporadisch de eigenaars zoveel momenten van geluk, zalige ontspanning en gezonde groenten en fruit verschaften. Ja die volkstuintjes die een doorn in het oog van de bouwpromotoren waren, zijn voor de jongeren ongekend.
De vliegtuigreis en het verblijf van twee weken op een handdoek naast een blauw zwembad dat krioelt van de bacillen en bacteriën is de noodoplossing ter vervanging van een zinvolle, gezonde bezigheid, die men het ganse jaar kan uitoefenen, jaar na jaar. Maar die nuttige lapjes grond maken terug hun opgang.
De mens heeft dat contact met de natuur nodig, ook al zeggen de reisbureaus en de makelaars van onroerend goed in binnen-en buitenland iets anders. De natuur is een levende supermarkt, maar oneindig veel boeiender.
En dat het kan zien wij ook in het buitenland, maar dan moeten wij tegen de stroom in durven roeien. Alle signalen die wij van de natuur en van de bangelijke bevolkingsexplosie en het wankelende economische concept opvangen wijzen in dezelfde richting. En in die richting zal voor vele mensen ook een volkstuintje een noodzakelijke reddingsboei zijn.
Wij worden te dik, omdat wij niet bewegen, wij krijgen ziekten, omdat wij te dik zijn, wij reserveren een handdoek om te bruinen, wij verplaatsen ons in voertuigen en vliegtuigen, zo is dat en daar kan de handel heel vlot op inspelen. Loopbanden en fitness paradijzen bieden onze auto een gratis parkeerplaats en ons de gelegenheid tegen fikse betaling te zweten. Onze voeding heeft een enorme ecologische voetafdruk en bijzonder weinig voedingswaarde. Onze appels en tomaten hebben vaak meer gereisd dat diegene die ze wil eten. Wie geld heeft, koopt zich ruimte en de idee van gezonde lucht en rust. Wie veel geld heeft kan dat inderdaad voor een stukje kopen en de rest nog meer op een hoop drukken en nog ongezonder verplichten te leven. Het fors toenemend aanstootgevend aantal te rijken zorgt er voor dat er meer en meer mensen naar de armoedegrens zakken. De armen moeten nog ongezonder leven en wat kunnen wij er aan doen? Zonder drastische veranderingen door te drijven, eigenlijk opnieuw te beginnen, kunnen wij heel weinig doen, dan vaststellen dat het snel slechter wordt. Neen, politici zouden veel kunnen doen als wij ze daartoe zouden dwingen door zelf na te denken, door zelf inzicht te krijgen, door zelf te beslissen hoe wij willen leven. Zouden wij niet eens beginnen nadenken over ons leven, over waar we wonen, hoe we wonen, hoe wij leven en waarom wij zo leven en hoe het allemaal anders kan, veel beter kan? Rekenen op politici is verloren tijd en misplaatst vertrouwen. Ofwel zijn wij denkende wezens of slechts dom consumptievee. Vandaag is in de rijke landen de enorme massa een uiterst dom consumptievee. U kiest, wij plakken de label.
19-07-2012 om 18:36
geschreven door Walter
17-07-2012
Prijs goed gedrag.
Wij staan op onze rechten, wij eisen onze rechten op. Wij verlangen van diensten de beste service. Wij zijn als de dood als wij veronderstellen benadeeld te worden. Maar van onszelf eisen wij niets. Het moet allemaal van de ander komen.
Wij zijn vergeten dat wij zelf verplichtingen hebben tegenover onze maatschappij. Wij beseffen niet dat het onze plicht is bij te dragen tot een betere samenleving. Wij zijn gedegradeerd tot pak- en krijgwezens.
Dit is het resultaat van een mislukte opvoeding. De cultus van het ik!
Het resultaat is een samenleving waar het recht van de sterkste heerst, een bijzonder primitieve samenleving. Wij zien dat in het verkeer, in de ontzaglijke fraude, in de schaamteloze graaicultuur, in de toenemende agressie, in de domme onverdraagzaamheid, in een opkomend racisme.
Omdat die kwalen, die verwording ons allemaal als een boemerang terug in het gezicht geslingerd worden, roepen wij met zijn allen om meer toezicht, op strengere wetten, op nultollerantie en ander moois.
Zouden wij niet bij onszelf beginnen, een klein beetje meer burgerzin, wat meer beleefdheid, een helpend handje, wat minder frauderen, veel minder vervuilen, bewuster kopen er is zoveel te doen en het vraagt zo weinig moeite.
Laten wij wie goed doet, of probeert te doen, prijzen. Wij hebben terug voorbeelden nodig, positieve voorbeelden!
17-07-2012 om 15:12
geschreven door Walter
16-07-2012
Verbeelding, droom, realiteitszin, volharding...
Verbeelding, droom, realiteitszin, volharding... voeg daar nog enkele onmisbare ingrediënten aan toe, zoals intelligentie, inzicht, kennis, ervaring en men komt zeer vlug in het gezelschap van de vorsers, van de uitvinders, van de hervormers, van de kunstenaars, van de denkers.
Waarom is politiek in het algemeen en zeker de plaatselijke politiek zo traag, zo bekrompen, zo hopeloos achter de feiten aanhollend? Waarom toch? kan iemand mij dat verklaren? Weet U het antwoord?
Ja, inderdaad, het gebeurt slechts uiterst zelden dat medemensen met die eigenschappen zich thuis voelen in de politiek en al helemaal niet in de plaatselijke. Waarom is dat zo? Wie weet dat?
Zolang zij die echt de nodige kwaliteiten bezitten om een gemeenschap te dienen dit niet wensen te doen, kan men niet verwachten dat er aan vernieuwende, nuttige, vooruitstrevende, verantwoordelijke politiek gedaan wordt. Toch niet in die zin dat de gemeenschap van alle burgers en het leven als geheel er beter van wordt.
Grote kunst wordt geboren in diepe ellende, beweert men vaak. Grote politiek heeft wellicht ook die prikkel, die ellende nodig.
Als dat zo is dan is er hoop voor de komende generaties.
