Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
05-01-2013
Mag ne zagevent ook eens wat klagen?
Hier dus de stem van de zagevent. Voor wie jong is en goede ogen heeft is zelfs een hindernisparcour niet te moeilijk. In deze gemeente is voor een oudere, die niet meer zo scherp ziet en al wat strammer is, een voettocht door meerdere, vele, zeer vele straten een echte kwelling. Uitstekende deksels, losliggende stenen, verraderlijke putten, diepe goten, hellende vlakken, de verbeelding schiet hier te kort, alle mogelijke hindernissen moeten met de juiste techniek overwonnen worden. Er zijn er zelfs die zich ergeren dat ze brutaal, zonder boe of bah, de straat worden opgejaagd tussen vrachtwagens en bussen en ander levensbedreigend gedoe. Ja mensen worden veeleisender, Alles is een kwestie van evenwicht en hoogste concentratie. Zeker in de hoofdstraat van wat men hardnekkig "de Parel aan de Rupel" wenst te noemen. Deze straat met zijn luxueuse brede trottoirs van op vele plaatsen wel drie, ja drie straattegels breed, is de uitdaging bij uitstek. De kunst is op de middelste tegel te lopen, middelste te rekenen vanaf de uitsteeksels van de gevels. Dat is dus de tweede tegel. Op de eerste kan men niet gaan, tenzij men zich zijdelings verplaatst en tegen en langs de gevels schuurt. Tegel drie, dus de uiterste langs de rijbaan en dat woord is niet mis te verstaan, daar wordt gereden, precies, rakelings en snel. Wel tenzij men smaller is dan één tegel en men zich ook op deze tegel, maar aan de binnenkant zijdelings voortbewegen en dan is er een kans dat men U niet voortijdig in het florerende colombarium van deze parel kan komen groeten. Maar wat ernst is hier geboden, er is moed voor nodig om zich over deze strepen, trottoirs met hoofdletter te wagen. Moed of doodsverachting of zware depressie of wat meer voorkomt, staat van onverantwoordelijkheid. Bussen, zware multitonners met uitstekende laadbakken schuren knerpend met hun enorme banden tegen de boordsteen van het trottoir. Oh heilige boordsteen bescherm ons, begeef het nu juist niet, belet dat wij plat gereden worden, heb meelij. Het kruisen van overmoedigen met een kinderwagen of een boodschappenwagentje is het lot tarten. Een vlucht over de Muur uit de oostzone was niet gevaarlijker. Er zijn volkeren die hun oudjes de palmbomen injagen om te sorteren, andere volkeren zijn zachtzinniger en daar gaan de oudjes zich aan broeder ijsbeer presenteren als tussendoortje. Ons bestuur, mijn vrienden, zijn beschaafder en laten broeder veertigtonner of zuster bus of de losgeslagen en dolgedraaide snelheidswaanzinnigen de nuttelozen van de bruikbaren triëren . What wille be, will be! zegt zij en zij kon het weten. Veel beter is het gesteld in sommige historische ontmantelde wijken, waarvan men hoopt dat zij gedurende de volgende decennia zullen vol geraken. Nieuw op de grondvesten van wat ooit een leefbare, gezellige hoewel grondig op te waarderen site was. Met hoge rubberlaarzen en een stevige wandelstok baant men zich door die woestenij, door bijna niks gestoord, zijn weg. Of men daar op die open werf mag komen is niet geweten, feit is dat er mensen op die open enorme uitgestrekte werf wonen, men kan niet alles wensen en het Circus Maximus is toch ook niet gisteren gebouwd. Tot hier voor vandaag het woord aan de zageventen.
05-01-2013 om 00:00
geschreven door Walter
04-01-2013
Een torentje op wankele grondvesten zal
zeker ineenstorten. En kinderen voelen dat aankomen, zeker als ze wat meer ervaring hebben. U voelt waar ik heen wil. Ja die zien dat blijkbaar niet aankomen. Die zijn zo verweven en bezig met het veilig stellen van hun extra vergoeding en hun "politieke loopbaan" dat ze het enig belangrijke, het politieke bewustzijn in hun gemeenschap totaal uit het oog verloren hebben. Ja, natuurlijk heeft iedereen het recht om elke vrije moment naar de camping te bollen, of naar het buitenverblijf. Iedereen heeft het recht al dan niet met enkele vrienden al zijn vrije tijd in een bepaald café of op een bepaald terras door te brengen. Elk mens mag zoveel tijd hij maar wil besteden aan zijn hobby, dat is toch normaal. En het is normaal dat het minstens wekelijks poetsten van de auto ook heel wat uren in beslag neemt... En dan komt daar voor sommige verkozenen nog bij dat ze af en toe toch op het partijbestuur moeten zijn en dan wel verplicht zijn de zittingen van de raad bij te wonen. En een mens heeft dan ook nog een job, als men nog niet op prepensioen is. Dan is het toch wel wat veel gevraagd dat men door zelfstudie, door veel lezen, door nog meer nadenken, door debat, door contact met gewone, doodgewone stervelingen zijn politieke inzichten aanscherpt of minstens op een minimaal niveau brengt. Veel gemakkelijker is af en toe de voorgekauwde brokjes van het hoofdbestuur door te slikken en de rest groen en blauw te laten. Och Rood is niet meer zo cool alleen op 1-Mei! En dan stort het torentje van losse blokjes in elkaar. Oeps, weg mandaatje, oeps weg centjes, wat nu... Misschien had een samenwerking met extreem rechts of met diep blauw en zwart meer opgeleverd. Zwart geel en verbrand geel met diep blauw geeft toch ook een kleur en dan zat er een mandaat is tegen zoveel per zitting. Neen, politiek is niet gemakkelijk. En niet te vergeten dat er dan nog altijd een paar zeveraars zijn die te klagen hebben over hun "onveiligheidsgevoelen", dat ze 's avonds binnen blijven dan hebben ze daar geen last van. En dat zeveren over de hoofdstraat. Dat horen wij al meer dan een halve eeuw, en nu zouden wij daar iets moeten aandoen... Dat anderen daar iets aan doen... Wij laten nu de private bouwpromotoren elk lapje volbouwen en nog doen we niet genoeg, wij kunnen het grondgebied toch niet uitbreiden. Is het onze schuld dat, naar er beweerd wordt, overal sluikstort ligt. Ik heb daar geen last van, ik heb geen tijd om rond te lopen en op zoek te gaan naar zwerfvuil. Dat die zageventen zelf een zak meepakken, dan doen ze iets nuttigs. Wij hebben nu al de opdracht gegeven te jagen op hondenpoep-criminelen, kunnen wij nog meer doen? En dan dat afgezaagd liedje van de hoge belastingen. Koken kost geld. En wat is dan het gevolg van al dat zagen en klagen? Gedaan met onze meerderheid na zovele jaren, dat hebben wij aan die groep te danken. Stank voor dank. Wel aan mij moeten ze niks meer vragen, mijn auto opblinken als een spiegel en elke minuut naar de camping, wacht eens, neen, af en toe zal ik toch moeten zetelen in de oppositie, dat is goed meegenomen 8000F om af en toe nee te roepen... Noot: Elke gelijkenis is toeval en totaal ongewild en zal meer het gevolg zijn van de kwade trouw van de lezer dan van enig opzet van de schrijver. Bovendien is de schrijver niet aansprakelijk voor de oprispingen van zijn maag.
04-01-2013 om 11:57
geschreven door Walter
02-01-2013
De kater moet komen
in ons geval vrij laat, maar des te zwaarder. Dat is spijtig, de kater was veel beter heel wat vroeger gekomen. Een stevige kader met een drukkende hoofdpijn had wellicht een aantal mensen tot nadenken aangezet. Let wel, ik schrijf, wellicht! Niemand wordt graag onverstandig, of niet verstandig genoeg voor een taak genoemd. Zelf zeggen sommigen dat dan wel veel gemakkelijker. "Dat is te moeilijk voor mij..." hoor je vaak. Daarentegen tegen een volwassene zeggen :" hier bent U niet verstandig genoeg voor!" is andere koek. Want als men dit moet zeggen betekent dit dat die persoon nog niet tot die conclusie was gekomen en die mening nog helemaal niet deelt. Als het dan een persoon betreft die meent geroepen te zijn om aan politiek te moeten doen en die waarschijnlijk door zijn achterban nog een zetje in die richting heeft gekregen, wordt die mededeling als een brutale aanval beschouwd. Een aanval opgebouwd uit afgunst, frustratie, gebrek aan kennis. Een kind heel voorzichtig bijbrengen dat het geen schande is bepaalde studies liever niet te proberen is al zo moeilijk en delicaat. Maar een kind voelt dat meestal aan, het wordt met zijn zwakte dagelijks geconfronteerd in de klas. Geen kampioen zijn in hoog- of verspringen is ook geen schande, misschien is men beter in gewichtheffen. Als zelf tot inzicht komen dan men voor een mandaat niet geschikt is als kandidaat al bijzonder moeilijk is, is het voor een zittend politicus onmogelijk. Dat is menselijk maar zeer zwak. De leden van een partij, de leden van een partijbestuur mogen het nooit zover laten komen, zij dragen hier de grootste verantwoordelijkheid. Laat de mogelijke kandidaten zich bewijzen. geef ze opdrachten, schep de gelegenheid die een beeld geeft over de bekwaamheid van de kandidaten. Niet met het tappen achter de toog of stoelen klaar zetten en plakkaten op te hangen. Dat is nuttig werk dat evenzeer moet gebeuren, maar test ze op creativiteit, kritische geest, vlotheid, spreek- en schrijfvaardigheid, en vooral politiek inzicht. Wees er zeker van dat de kandidaten echt doordrongen zijn van de waarde van ons socialisme. Kunnen zij ons socialisme verdedigen, uitdragen, omzetten in een beleid, inbrengen in een sterke coalitie? Voor jongeren kan dat betekenen dat er permanente vorming en begeleiding moet zijn. Jongeren moeten willen en kunnen leren. Ouderen die de noodzakelijke eisen missen, zijn zeer nuttig, zelfs onmisbaar voor de werking van de partij, maar niet geschikt voor een mandaat. Een partij, zoals een socialistische die vandaag moet opboksen tegen een brutaler wordend kapitalisme dat alle middelen heeft en inzet om zijn grote slag thuis te halen, kan zich zwakheden niet permitteren of gaat kapot. Ik heb het zovele jaren geleden geschreven en gezegd maar toen al was er een voorzitter van de partij die zei:" Jij hebt gelijk, maar onze leden zijn zover niet, ik kan daar niet aan beginnen..." Die voorzitter, een toffe kerel, besefte niet dat kampioenen in spe niet blijven oefenen met mensen die geen enkele geschiktheid noch inzet hebben. Die kampioenen in spe zoeken elders hun weg.. Sorry partijbestuur, dat wilde ik toch nog eens voor de laatste maal zeggen, en ik voel me geen kampioen...
Echt rood, maar dan ook echt ROOD, dat is troef!
02-01-2013 om 10:39
geschreven door Walter
01-01-2013
Dat kan ik ook...
is waarschijnlijk een uiting van gezonde ondernemingslust. Minderwaardigheid leidt tot niets! Zoveel is zeker. De zovele jaren met afnemend succes toegepaste methode "Dovemansoren" en "Niet reageren" en nooit geplaagd door de drang, zelfs niet de wens, ook niet het vermoeden dat iets kan verbeterd worden, geven de politici en zeker de kandidaten politici het bijzonder geruststellend gevoelen dat een mandaat opnemen alleen en uitsluitend een zaak is van volhouden, van het juiste pad te kiezen, de geschikte personen te vriend houden en, en dat is van het allergrootste belang zich onmiddellijk het systeem, de methode der methoden eigen te maken, voor zover deze methode al niet de eigen, de enig eigen methode is. "Dat kan ik ook!" Moeilijkheden? Waar? Wat? Waarom? Wie zegt dat? en dan komt het enig mogelijke antwoord: Geen reactie! Voila daarmee is de kous af, dat kan ik dus even goed, zelfs beter nog dan een ander. Ja dat "ik" beter is ligt voor de hand, want ik moet voorruit geraken, ik moet naar de top klimmen. Hoe doen we dat? Laten wij beginnen in de slipstream van de succesrijken te gaan hangen! Oef daar gaan we. Koppeke laten zien, handje schudden, minzaam lachen op de foto. Zie ik er goed uit? Kom ik goed over? Daar gaan we dan aanwezig zijn, Aanwezig zijn, maar alleen op het cruciale moment, niet te vroeg, zeker niet te laat, handjes schudden, namen kennen, kwinkslag op het gepaste moment, valkuilen, hindernissen, lastposten, zageventen handig ontlopen en vlot doorschuiven naar mogelijke springplanken, of minstens stevige kapstokken. Waar moet ik op letten? Zeer belangrijk is geen afwijkende persoonlijke mening te verdedigen maar de algemeen gangbare, aanvaardbare opinie als mijn strikt persoonlijke even te laten horen zonder er dieper op in te gaan, wegens "nog andere verplichtingen..." Ik dans, ik wals door de voor mij mogelijk stemmen opleverende gemeenschap en verpruts geen tijd aan zoals voor de hand ligt de dwarsliggers, de lastigen, de vragen stellers, de critici, de denkers, de utopisten, de idealisten. Dat klinkt gemakkelijk maar dat is het niet. Om gepantserd te zijn tegen deze lastige categorie, verzamel je best een paar dooddoeners! Dooddoeners en een wuivend handje van tot de volgende keer, vandaag geen tijd, sorry. Dat, beste lezer is volgens mijn lange ervaring plaatselijke politiek. Och god, plaatselijk! Maar hoe gaat het verder? Veranderen diegenen die uit het plaatselijke weten te kruipen plots van gedaante en van inhoud? Maar laat ik hier één ding niet doen en dat is veralgemenen. Veralgemenen is altijd fout, het is zo fout dat men door te veralgemenen de eigen beweringen ontkracht. Dus laat me duidelijk stellen,veralgemenen doen wij (pluralis majestatisch voor de aanhangers van"het" die wegens een lasterlijke speling van het lot op mijn plebejisch, socialistisch geïnspireerd blogske zijn komen kijken), echt niet want ik durf optimistisch veronderstellen dat er zeker hier en daar een kandidaat is waarmee ik graag een goede babbel doe, zou doen,als ik hem zou tegenkomen. Hoop doel leven en het leven is aan de optimisten. Mag ik U iets wensen? Wat was het dan ook weer? In 2013 moest ik iets wensen... Toch een flinke portie optimisme en goede gezondheid. "Rood is troef!"
